Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)

[wings]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο

Σ’ αυτό το φθινοπωρινό ξενοδοχείο, έγραφες
που αγαπηθήκαμε τα περασμένα χρόνια
γυρίζω πάλι στις ταράτσες του και σκέφτομαι
βλέποντας φώτα εργοστάσια μες στη συννεφιά
πόσο το πεθαμένο αίσθημα επιζεί
ανήμπορο για μια σταγόνα αίμα
...

Από τη συγκεντρωτική συλλογή Ο δύσκολος θάνατος (1985)

Ναι, ήταν ένας σπουδαίος ποιητής ο Ασλάνογλου και ένας πολύ θλιμμένος άνθρωπος.

Σήμερα μπήκαμε στο φθινόπωρο και στην ανθολογία μας, με το ποίημα Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο που συνάδει με την επισήμανσή σου πριν ένα μήνα ακριβώς, Τόλη. Είναι ένα λυπημένο ποίημα από έναν πραγματικά πολύ θλιμμένο άνθρωπο.

[banned]

Επειδή, με τις φωτιές στην Πελοπόννησο και με την πρώτη μέρα του φθινοπώρου, επιμένεις στα λυπημένα ποιήματα, με βάζεις τον πειρασμό να πω ότι η θλίψη ίσως να είναι το πιο χαρακτηριστικό συναίσθημα που εκφράζεται με τον ποιητικό λόγο. Για όσα έχουν χαθεί και για όσα είναι προορισμένα να χαθούν για πάντα.

Να λοιπόν ένας ακόμη δικός μου ορισμός της ποίησης :

η θλίψη από την παιδική καρδιά του κόσμου
μια θλίψη τελεσίδικη μέσα στο φως

[wings]

Αν μου ζητήσεις να ψάξω για χαρούμενα ποιήματα ανάμεσα στα δικά σου και των ομοτέχνων σου, πολύ φοβάμαι πως θα με υποβάλεις στο δριμύτερο βασανιστήριο που θα μπορούσε ποτέ να γεννήσει η φαντασία σου. Αν και όλα τα περιμένω από σένα προκειμένου να μου κάνεις τη ζωή δύσκολη. :-)*

Για να σοβαρευτώ, πιστεύω πως ήταν η καταλληλότερη μέρα για να δημοσιεύσουμε αυτό το ποίημα του Ασλάνογλου κι ας είναι λυπημένο. Ο Αλέξης Ασλάνογλου υπήρξε εξαίρετος ποιητής και δεν χρειάζεται ειδική αφορμή και χρονική στιγμή για να διαβάζουμε τους στίχους του, αλλά το συγκεκριμένο ποίημα και ο τίτλος του μού «γαργαλούσαν» τα δάχτυλα σήμερα το πρωί και δεν αντιστάθηκα για πολύ στον πειρασμό.

*Προσθήκη ένα τέταρτο μετά το αρχικό μου μήνυμα: Κι όμως το βρήκα το χαρούμενο ποίημα!!! Επομένως, καμία απειλή για βασανιστήρια δεν με πτοεί πλέον. :-))))

[banned]

Όπως η ποίηση του Ασλάνογλου αστράφτει κι ακτινοβολεί από μόνη της, έτσι και η χαρά αγνοεί τη σκοτεινή απαισιοδοξία των ποιητών.

Όμως τα βασανιστήριά σου συνεχίζονται. Ρίξε μια ματιά στη σελίδα 291 της συγκεντρωτικής έκδοσης και θα δεις πώς αισθάνθηκε η ίδια η χαρά σ΄αυτόν τον κόσμο όταν χτύπησε με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη.

Αλλά κι εσύ με βασανίζεις. Πόσος καιρός είναι που σου ζήτησα να δημοσιεύσεις το «Γήπεδο στο Κιέρι»;

[wings]

Την ήξερα τη σελίδα 291 κι έκανα πως δεν τη βλέπω τόσο καιρό. Αυτά παθαίνει η χαρά επειδή κάποιοι έχουν το κακό χούι να κλειδαμπαρώνουν τις πόρτες τους...

Το ποίημα που ζητάς θα εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή - κάνε υπομονή!

[banned]

O καλύτερος τρόπος «να αντιδράσεις στην πίεση που υφίστασαι καθημερινά από μένα», είναι λιγότερη μετάφραση και περισσότερη ποίηση. Δεδομένου μάλιστα ότι είσαι πλάσμα ποιητικό.

[wings]

Όσο και να με καλοπιάνεις, το ποίημα για το Κιέρι δεν το βάζω τώρα κοντά.

Και μη λες τέτοια λόγια για μένα, γιατί πολύ φοβάμαι ότι θ' αρχίσει να παρεξηγιέται η ίδια η ποίηση. Έμαθα πως είναι ζηλιάρα, όχι; :-)

[banned]

Είναι γνωστό ότι η ποίηση απαιτεί απόλυτη και ισόβια αφοσίωση από τους απειράριθμους εραστές της. Για να ικανοποιήσει όμως τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του καθενός, εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές. Τι να ζηλέψει λοιπόν, ένα δικό της πρόσωπο;

[wings]

Fair enough! Πάντως, το συγκεκριμένο ποίημα θα αργήσει να δημοσιευτεί εδώ, ό,τι κι αν λες. :-)

[banned]

[Από την ενότητα Έρωτος εγκώμια]

Γιώργος Θέμελης, Υμέναιος

Τέλεια, πυκνή, αναπόδραστη μοίρα του έρωτα
Και του θανάτου∙ κατάκτηση πρώτα, ύστερα παραίτηση.
Ανάβαση πρώτα, ύστερα κατάβαση,
Πτώση του σώματος και θλίψη της ψυχής,
Καθώς ανοίγει η μοναξιά και καταπίνει
Ταπεινωμένα κόκαλα και σωριασμένα.

Έρχεται ο έρωτας και μας εμπαίζει,
Ένας θεός ή ένας δαίμονας.
Μας γδύνει χωρίς ντροπή και φόβο.
Μας αφήνει γυμνούς για να κρυώνουμε,
Νηστικούς για να πεινούμε,
Καθώς στην έσχατη κρίση.

Πεινούμε την πείνα του, κρυώνουμε τη γύμνια του.

Έρχεται ο έρωτας και μας αλλάζει.

Σκιές μες στη σκιά,
Σιωπή μέσα στην άλλη σιωπή.

Τα χείλη μας μυρίζουν άνοιξη
Και χωματίλα, τα στήθη μας ώριμο μήλο.

Μες απ' τους κήπους των νεκρών έρχεται ο έρωτας.
Τα μέλη μας τρέμουν και τα σπλάχνα.
Έχουν τον πυρετό μιας πυρκαγιάς,
Τρομαγμένα πετάγματα, ζώα που τρέχουν,
Και τον αναπαλμό μιας υψωμένης θάλασσας,
Υπόκωφα κύματα καμπυλωτά
Και το βαθύ νυχτοκολύμπι του ψαριού.

Λαμποκοπούνε τα μαλλιά επάνω στα προσκέφαλα,
Φέγγουν τα χέρια μες στο πάθος της αγάπης,
Δάχτυλα ψάχνοντας τυφλά μέσα στη σάρκα.

Από στήθος σε στήθος φτάνει στις ψυχές
Ο έρωτας, καθώς πάνω σε κλίμακα.

Οι ψυχές δε μπορούν να μιλήσουν.
Δεν έχουν γλώσσα, έχουν σιωπή,
Έκπληξη απόρρητη και θλίψη,
Ανάμνηση και τρόμο του κενού.

Ν' αντιφεγγίσουν μόνο μπορούν,
Να κινήσουν τα δάχτυλα,
Ν' ανοιγοκλείσουν τα μάτια και τα χείλη.

Να κοιταχτούν, η μια την άλλη, σαν σε καθρέφτη.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961)

Αυτό το υπέροχο ποίημα του Γιώργου Θέμελη, αφιερωμένο από μένα στη φίλη μου τη Νάσια που το αγαπά πολύ και στον Τόλη Νικηφόρου που αγαπά πολύ τα ποιήματα του Γιώργου Θέμελη.

Ευχαριστώ πολύ, Βίκυ. Ως νέος λογοτέχνης, είχα στείλει ένα βιβλίο μου στον Γιώργο Θέμελη τη δεκαετία του '70. Κι εκείνος ανταποκρίθηκε με ένα δέμα που περιείχε πολλά δικά του βιβλία. Δεν θα ξεχάσω αυτή τη συγκίνηση.

Αρκετές ποιήτριες της Θεσσαλονίκης υπήρξαν μαθήτριες του Θέμελη στο γυμνάσιο. Μεταξύ αυτών, η Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, που του αφιέρωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της, Βαθμίδες (1973).

Στην ανθολογία του Καστανιώτη, Ποίηση για την ποίηση (2006) υπάρχει ένα ακόμη υπέροχο ποίημά του με τίτλο «Αrs Poetica». Περιμένω το νεύμα σου για να σου το στείλω.

[wings]

Μπορώ να το φανταστώ αυτό που λες, Τόλη. Είναι σπουδαίο πράγμα να έρχεσαι σε πρώτη επαφή μ' ένα από τα ιερά τέρατα της ελληνικής ποίησης και μάλιστα με τον τρόπο που περιγράφεις. Επιβεβαιώνεται αυτό που συχνά λέμε, δηλαδή ότι οι πολύ σπουδαίοι άνθρωποι σε κάθε χώρο αποποιούνται γρήγορα κάθε ίχνος ματαιοδοξίας και είναι γενναιόδωροι με τους νέους στο ξεκίνημά τους. Χάρηκα πολύ μ' αυτά που μας είπες και συμμερίζομαι στη συγκίνησή σου κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που την πρωτοένιωσες.

Όσο για την ανθολογία του Καστανιώτη, επειδή είναι ένα από τα βιβλία που θα παραλάβω τις επόμενες μέρες, δεν θέλω να κουραστείς και να μου στείλεις εσύ το ποίημα του Θέμελη. Σου υπόσχομαι ότι θα είναι το πρώτο ποίημά του που θα δημοσιεύσω ως το τέλος του μήνα αφότου πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Και ξέρεις ότι κρατώ τις υποσχέσεις μου. Ευχαριστημένος;

[Anastasia]

[Από την ενότητα Α]

Γιάννης Υφαντής, Το μαγικό δαχτυλίδι

Όλα του Μηδενός μεταμορφώσεις είναι, μάγια.
Φόρεσε δαχτυλίδι το Μηδέν και ξόρκισε τη Μάγια.

Από τη συλλογή Μανθρασπέντα (1977)

Κατάλαβες τώρα από πού πήρε το όνομα της η γάτα μου; Από «τα μάγια» αφού είναι γάτα... μάγισσας!!! Αν και εμάς δεν μπορεί να μας ξορκίσει κανείς... το ξέρεις! ;-)

[banned]

Απολύτως.

[banned]

O πολύ σημαντικός ποιητής Γιάννης Υφαντής, με τους φανατικούς αναγνώστες, κατάγεται από τη Ραΐνα της Αιτωλίας και έζησε επί 32 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, πριν επιστρέψει στην πατρώα γη και τη Λευκάδα μεταξύ των οποίων τώρα κινείται.

Η φωτογραφία στον ιστότοπό του ελάχιστα αποδίδει την αίσθηση της παρουσίας του που θα ενθουσίαζε όσους συντηρούν στη μνήμη τους μια παραδοσιακά ρομαντική εικόνα του ποιητή. Μικροκαμωμένος, με μαλλιά, γένια, μουστάκια ανάκατα, μακρύ κόκκινο ή κίτρινο κασκόλ (και το καλοκαίρι) που αγγίζει το έδαφος, πέδιλα (και τον χειμώνα), βλέμμα στοχαστικό και ανεπαίσθητα αποχαμένο, μια ευγένεια μαζί με παιδικό αυθορμητισμό και ενθουσιασμό.

Μας λείπει ο Γιάννης Υφαντής.

[wings]

Ωραία. Παίρνω τη Μάγια και πάμε στη Λευκάδα για κάνα χρόνο. Τα ξωτικά της πόλης μας θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο και τότε θα καταλάβετε την αξία μας. :-)