Για τον Κρατύλο: να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στις ορθογραφήσεις
που έχουν προτείνει κι άλλοι πολλοί πλην του Μπαμπινιώτη, π.χ. αβγό,
αφτί, βρόμικος, και σε εκείνες που μόνο ο Μπ. υποστηρίζει σήμερα.
Δεύτερον, δεν είναι όλες οι μπαμπινιώτειες τερατώδεις προτάσεις
αντι-απλοποιητικές, υπάρχουν και απλοποιητικά τέρατα όπως
κροκόδιλος, πλημύρα.
Το αίολος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν συνιστά ορθογραφική
αντιδικία, αλλά λεξικογραφική, αν δηλ. η λέξη "έωλος" (με αρχική
σημασία μπαγιάτικος) έχει ή όχι πάρει τη σημασία "αστήρικτος",
και πότε την πήρε. Επειδή εγώ το έωλος με αυτή τη σημασία
το βρίσκω από τον
Λουκιανό και τους πατέρες τσεκκλησίας μέχρι τον σημερινό νέο
που λέει "άσε τα σάπια", πιστεύω ότι ο Μπαμπι. εδώ έχει κάνει
χοντρό λεξικογραφικό λάθος.
Για την ετυμολογία του βρόμα, θα ήθελα να δω το πρωτότυπο άρθρο
μήπως και με πείσει, διότι όσα έχω ως τώρα διαβάσει δεν τα βρήκα
πολύ πειστικά. Προς το παρόν προτιμώ να υποκλίνομαι στην
παρετυμολογία: σκωλήκων βρώμα και δυσωδία, άρα βρώμα.
Πολυτονικό μπορεί βέβαια να χρησιμοποιείται στη δημοτική,
όμως υπό τον όρο να είναι το γιαλαντζή (ή λάιτ) πολυτονικό
της Νέμεσης, που δασύνει ελάχιστες λέξεις και θεωρεί μακρά
όλα τα αμφισβητούμενα δίχρονα. Οπότε βέβαια, θα είναι
μόνο για το θεαθήναι.
Κανονικό πολυτονικό, όχι,
εκτός αν θέλουμε να ασχολούμαστε μόνο με τον τονισμό
και με τίποτε άλλο. Παράδειγμα: τι τόνο παίρνει ο λυκουρίνος;
Η ακαδημία αθηνών δεν είχε αποφασίσει το 1935. Δεύτερο
παράδειγμα: όπως κάποιοι θέλουν γαρύφαλλο, για να διατηρείται
το ετυμολογικό ίνδαλμα του φύλλου, κάποιοι άλλοι είχαν
προτείνει "ακούμε" με οξεία για να διατηρείται το ίνδαλμα
του "ακούομεν". Τέτοιες περιπτώσεις είναι δεκάδες
στο πέρασμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική.