Θανάσης Γεωργιάδης

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Αποξαρχής θα είναι...]

Αποξαρχής θα είναι φανερό το τέλος
εκείνων που η σπορά τους φύτρωσε απ’ τη γη κι η φύτρα τους,
σαν τα νερά που από πηγές πηγάζουν.
Αποξαρχής∙ το λένε και τα ιερά τα γράμματα
σημεία οχτώ χιλιάδες χρόνια,
ένας ρυθμός που διαρκεί στην ευκρασία των πάντων.
Ώρες μεγάλες ατελείωτες,
φιλόσοφοι και φιλοπόλεμοι είναι αυτοί που τις μετρούν
και καταγράφουν τον δειλό και τον θεοσεβούμενο,
εκείνον που το δόρυ του ραβδί το κάνει.
Αποξαρχής η γη είναι να την κατοικεί ο άνθρωπος
διαλέγοντας τον τόπο όπου και θα γεννηθεί ή θα πεθάνει.
Κι είναι ο θάνατος η προίκα των θεών που αποδίνει
ίδιο επιτόκιο και τόκο στο σκοτωμένο και τον δολοφόνο,
ίδιο μισθό στον κλέφτη και το θύμα.
Αποξαρχής είναι όλα τούτα ορισμένα.

Θεσσαλονίκη, Απρίλιος 1985

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Θαμπώνω κάθε πρωί...]

Θαμπώνω κάθε πρωί
όταν βασιλεύει η νύχτα
και αναδύεται η σκοτεινή στολή μου.
Τι να μου προσφέρει η μέρα
να μου προσδώσει;
Ακμή σκότους φωτός ακμή∙ μεταίχμιο
χάνεται η ζωή μου εκεί.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Αυτός που φωτίζεται...]

Αυτός που φωτίζεται τις νύχτες
σε κούφιες πέτρες καίει το λίπος του.
Αυτόν που μετράει τις ώρες
θα τον αποκεφαλίσει το εκκρεμές.
Αυτός που μετεωρίζεται ζωντανός
θα προσγειωθεί πεθαμένος.
Πεθαίνουν οι άνθρωποι
ολοένα πληθαίνουν οι νεκροί.

Στη θέση τους τα πράγματα
μια διαρκής νηνεμία.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Το ξέρει αυτός...]

Το ξέρει αυτός,
οι άνθρωποι είναι κυνηγοί ή κυνηγημένοι
πως σκιάζονται ή σκιάζουνε, ξέρει
αυτός που παίρνει τα ποτήρια απ’ των αντρών τα χέρια
και τ’ άρματα. Αυτός
που πάντα βασανίζει αμετανόητος
τα μαραμένα σπλάχνα μιας Εκάβης.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Πέφτουνε στροβιλίζοντας...]

Πέφτουνε στροβιλίζοντας τα μέσα έξω πέφτουνε,
σε μίσχους υακίνθων και ύψιλα πολλά, οι διφθέρες.
Μία μετά την άλλη ανόρθωση. Ως τότε
ο μυχός του δρόμου υψιπετής και ο Νάρκισσος
ένα φανέρωμα στιγμιαίο του φωτός στον εαυτό του.
Αύριο δε θα ’ρθουνε ή τουλάχιστον δε θα ’ρθούνε οι ίδιοι
για ν’ απλουστεύσουνε τον κόσμο διαλύοντάς τον στα κομμάτια του
(να φύγουνε ο καθένας μ’ ένα κάτω απ’ τη μασχάλη).
Ταΐστε τη φωτιά, ο Μάρτιος πάντα παλούκια κάφτει.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Είδα δεκαοχτώ θανάτους...]

Είδα δεκαοχτώ θανάτους (μαχαίρια στομωμένα)
θηλιές ή δηλητηριασμένα βέλη είδα∙
πνιγμοί στη στεριά και ανασκολοπισμοί στη θάλασσα.
Όσα δεν μπόρεσε κανείς να δει εγώ μέτρησα
τους πολλαπλούς δημίους, τα αγιασμένα θύματα, τα θαύματα.
Γι’ αυτό λοιπόν πυροδοτώ τα παρελθόν και αποστρέφομαι το μέλλον.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Αντένες ισχνές...]

Αντένες ισχνές σιμά σ’ επιθαλάμια σεντόνια,
αντένες, δάσος άβλαστο, άχρηστα τσέρκια∙
ο υγρός Μάρτιος με τους γκρίζους χρωστήρες
–βάφουν και σβήνουν, γράφουν, διαγράφουν–
κι οι πλούσιοι το πνεύματι
συνωμοτούν στα σκοτεινά,
μια μειονότης.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Πεζοπορούντες Πήγασοι...]

Πεζοπορούντες Πήγασοι στην κάτω χώρα
ιμάντες και ιμάτια, ένα
και άλλο το περιεχόμενό τους.
Τα αχυρένια άλογα κάθε νύχτα δειπνούν
τη σάρκα των θυμάτων του Διομήδη.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Αν αύριο μιλήσει...]

Αν αύριο μιλήσει
δε θα γίνει σοφότερος.
Αν σήμερα σοφιστεύει
αύριο τι θα φανερώσει;
Τα πυκνά μυστήρια και η αλαλιασμένη Δημονόη.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [... Όποιος δεν πάει...]

... Όποιος δεν πάει στις πηγές, αλλά πηγάζει.
Εκείνος βρίσκει το άσπρο νερό στο μαυρονέρι
και πίνει πάντοτε όσο βολεί η καρδιά του
γνωρίζοντας πως το όχι και το ναι ίδια είναι,
ότι στον χώρο καμπυλώνονται και συναντιούνται.
Όποιος δεν πάει στις πηγές, πηγάζει.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Βουή...]

Βουή απ’ αδειανό κοχύλι
που ήχος δεν είναι, δρόλαπας,
βροντή δεν είναι∙
μια κίνηση του αέρα αβαρής,
όπως εκείνος.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Δε βελονίζεται η βελόνα...]

Δε βελονίζεται η βελόνα, δεν ακμάζει
η ακμή η ακίδα∙ τα πρόσωπα που μπορείς
να δεις, ξέρεις, φεγγίζουν κι αιωρούνται.
Ύστερα στην προστασία του αοράτου καταφεύγουν
και μένεις μόνος στην Ιοκάστη έκσταση.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Ποιος ψέματα να πει...]

Ποιος ψέματα να πει, όταν ξέρει
της νύχτας τον ακούν οι θυγατέρες;
Ποιος πέρα από τη μοίρα πάει,
τραβώντας ίσια προς τις σκοτεινές δυνάμεις,
να δει πώς φτάνει ο θάνατος μετά τον ύπνο,
αέρας άξαφνος από τα μέρη του βορρά
ή στιγμιαίος διάττων;

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Τρίβει...]

Τρίβει πρωί στο χερομύλι
τα όνειρά της εξαντλεί.
Αργότερα θα κοιμηθεί,
άμα σκιρτήσουν οι υπόλοιποι στα λίκνα τους.
Γιατί ο ύπνος της είναι ο θάνατος των άλλων∙
μια σημαδούρα στην ξηρά.

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)

[wings]

Θανάσης Γεωργιάδης: [Πίσω απ’ το φως...]

Πίσω απ’ το φως τι δέεται να υπάρξει,
να λάβει σχήμα να φανερωθεί αφυπνισμένο;
Καιρός που σ’ άλλον μπαίνει καιρό και λάμνει
τα όντα, δύστυχα, στην ύπνωσή τους;
Ή γνέφαλο, που το οιάκισεν ο κεραυνός,
και θαύμα μετεωρισμένο κι ορατό στα ύψη;

Πίσω απ’ το φως τι δέεται να υπάρξει;

Από τη συλλογή Ύπνοι και θάνατοι (1989)