Θεόκλητος Καριπίδης, Κοντά στο τέλος
Δεν φοβάμαι το κελί
τι να το φοβηθώ
τέσσερα ντουβάρια είναι
κι είναι τόσο αγαπημένα μαζί μου
που δεν με αφήνουν ούτε λεπτό μονάχο.
«Εμένα η αγαπημένη μου με περιμένει
χα, χα, τη γέλασα.
Εγώ δεν θα γυρίσω ποτέ
αύριο την αυγή θα κηλιδώσω τον ήλιο τους.»
«Εγώ λογαριάζω
πόσες μέρες θέλουμε
για την μεγάλη επέτειο.»
«Έναν πάλι, του έδωσα κουράγιο
και δεν δέχτηκε να μεταλάβει.»
Μα εγώ δεν φοβάμαι τίποτα
όλα τα μέλη του σώματός μου μ’ ακολουθάνε,
φοβάμαι μόνο την αυγή
σαν φτάνει στ’ αφτιά μου
ένα λάλημα
και δεύτερο λάλημα
και τρίτο.
Ε! τότε σειέται το κούτελό μου
στη θύμηση μιας άρνησης.
Από τη συλλογή Πίνακας (1961)