Νίκος Δόικος

[wings]

Νίκος Δόικος: Βίτσι I

Ακούω βήματα βαριά
Στα κόκκινα στρωμένα φύλλα της Οξιάς

Λες να ’ναι οι Καπετάνοι
Π’ αφήσαν τ’ αμπριά
Να κατεβούν ν’ ανάψουνε κερί στον Αϊ-Δημήτρη

Ή μήπως είναι τ’ άλογο της νικημένης αμαζόνας

Ή μήπως πάλι τα ορφανά ψάχνουν τους πατεράδες

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος: Του 21ου αιώνα 7

(η τελευταία έφοδος)

Μιαν αυγή
Καβάλα σε κόκκινες φτερωτές πινελιές
Ψηλά θα συναχτούμε στις κρυφές σπηλιές
Πιο νέοι κι απ’ τα παιδιά μας
Με των παιδιών μας τον ξενιτεμό σημαία
Με της δικαίας οργής τα λάβαρα
Να ξεσηκώνουν τον Βαρδάρη
Και θα ριχτούμε στις ανήλιες κατηφόρες
Μαζί μ’ όλα του δάσους μας τ’ αγρίμια
Τ’ αγριολούλουδα των μυστικών μας όρθρων
Αγνή πατρώα φιλοκαλία φυλακισμένη
Ως ασυγκράτητη γαλάζια φάλαγγα
Για να γκρεμίσουμε τον κόσμο τον παλιό
Τον σκαρωμένο με μυθεύματα και μίσος
Ρίχνοντας όλα τα κουφάρια στην πυρά
Τα ψεύτικα τους άπληστους τις αλυσίδες
Να λιώσουνε της πλάνης οι αντηρίδες
Και πάνω στην πυρακτωμένη λάβα
Να περπατήσει ο νόστος των παιδιών μας
Ο αιώνας της χαράς
Κι ο αναστενάρης θάνατός μας.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος: «Λόγος» ως δεύτερο συνθετικό

«Τα ομό-λογα είναι παρά-λογα» ανήγγειλεν ο άγγελος
κι οι φωτισμένοι της Καρόλου Ντηλ και του Θησείου,
ανάμεσα σε σμήνη ομό-λογων τουριστικών συλ-λόγων,
συλ-λογίζονταν «ώδινεν παρα-λογισμός
και έτεκεν επί-λογον της ά-λογης ευδαιμονίας».

Τα υπό-λογα έθη μας πικρό-λογα της Ιστορίας μισό-λογα,
δυσανά-λογα με τις αντοχές μας, συνυπό-λογα της συμφοράς.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος: Κάποτε δύουν οι αυταπάτες...

κι όπως βραδιάζει ανάβει ένας κομήτης
αναζητώντας δίκαιο στόχο
ίσως
τις μυστικές στοές των τοκογλύφων
μήπως
όλους τους μύχιους της Ιωνίας πόθους
ακίνητος μονάχα πάνω από
φάτνη φωτεινή που θάλπει την Αγάπη
μήπως
σαράντα υπόγειες θυρίδες ομολόγων
ίσως
των ορφανών απρόσκλητους σωτήρες

κι όπως βραδιάζει ανάβουν οι λαχτάρες
των εκτροπών ανατροπών ερώτων
των γιοφυριών τα βάθρα καταρρέουν
και λευτερώνονται ορμές χειμάρρων
χωρίς ειρμόν ο θάνατος θερίζει

όταν βραδιάζει ανάβει ένας κομήτης
αναζητώντας παλιόν Κόσμο να χαλάσει

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος, Νόστος

Ένα δέντρο ένα λιθάρι
αργοπετώ προς τον Βαρδάρη
επτά μολόχες στο ένα χέρι
γιατί κανείς ποτέ δεν ξέρει
ο φύλακας στων ποταμών τη σμίξη
πόσα σεντέφια θέλει ν’ ανοίξει
τη μοναδική του κάστρου πύλη
εκεί που ανάβουν το καντήλι
όταν εξόριστος αιώνων επιστρέφει
από μακριά κι αμέσως γνέφει
«όλα καλά» στον σύντροφο από πέρα
που άσπρισε προσμένοντας τη μέρα
να δει το δέντρο που το φύτεψε μικρός
στης αθωότητας το χώμα ο πικρός
να σμίξει με φανταστικήν αγαπημένη
που αιώνες τώρα τάχα περιμένει
και το λιθάρι απ’ όπου σαν σε βήμα
κάποτε απήγγειλε το πρώτο ποίημα

Ένα δέντρο ένα λιθάρι πλάι στο ρέμα
αγάπη που αποδήμησε
αφήνοντας τρεις στάλες αίμα
τρεις στάλες ταπεινό τοπίο
κάτι δικό της για ενθύμηση στο κρύο

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος: Ποίηση III

Για την αθανασία Ποιητή μου βιάσου,
όχι αν στις φλέβες σου κυλούν τα ρήματα,
μα μόνον αν, αντί να γράφεις ποιήματα,
είσαι τα ποιήματά σου.

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος: Όσο...

κι αν περπατήσαμε στις ράχες των αιώνων
οικτρά συμφύρματα κλέους και πτώσης
θα συνεχίσουμε ως χλευαστές κανόνων
ώσπου να γίνει η ανθρωπιά το φως μιας νέας γνώσης

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος, Άρρητα ρητά

Από την μακαριότητα της Άγνοιας
Προτιμήστε την μελαγχολία της Γνώσης

Από τους ασφόδελους των βυθών
Προτιμήστε τα κοράλλια των ουρανών

Από τις επαγγελίες τις αφανέρωτες
Προτιμήστε τους ψηλαφητούς έρωτες

Από την οργανωμένη ευκολία της Δύσης
Προτιμήστε την χαροποιό δυσκολία της Ανατολής

Από την δουλικότητα της κολακείας
Προτιμήστε την σκληρότητα της Αλήθειας

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος, Το φορτίο

Αχθοφορώ τα άλγη ποντοπόρων
Ορμές βλαστών ελπιδοφόρων
Μιας κακορίζικης γενιάς
Του γρύπα της κρυφής μονιάς

Που ωστόσο έλουσε τα μάρμαρα στο φως
Και δάμασε τον Πήγασο

Από τη συλλογή Επιστροφή στον 21ο αιώνα (2019)

[wings]

Νίκος Δόικος, Έρωτα Ιδέα

επαγγέλλεσαι μέρες θαυμάτων
χωρίς φερέλπιδες ηγέτες
χωρίς μελλοντικούς δυνάστες
η Φύση λεύτερη ν’ ανθίζει
συνεπαρμένη
από των ποιητών τις μονωδίες
όταν τη φλόγα σου θ’ ανάβουν
πέρα ψηλά στις φρυκτωρίες
της νύχτας
για να συνομιλήσουν
γένη αλλόγλωσσων ανθρώπων
για να βεβαιωθεί το φως

κι εγώ ταπεινός αχθοφόρος
σε κουβαλώ στο στήθος μου
σαν ξόρκι και σαν βόλι

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

[wings]

Νίκος Δόικος, Εις μνήμην απόντων ποιητών

Στον νου μου πάλι νοητή
Σ’ ανασηκώνουν μνήμες
Μνήμες απόντων ποιητών
Πρώιμες μνήμες
Κωστής Θωμάς Βαγγέλης Πέτρος Γιώργης
Νικόλας Αρκούδα Δημήτρης Μάκης Κλέαρχος
Απόντες
Απώλειες μιας διαδήλωσης ονείρων
Κι εσύ λουλούδι καταλάμπον κατακόκκινο
Στη μέση αμφιθεατρικού νεκροταφείου
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος παλιοί συνοδοιπόροι
Κι εσύ που τους καλογνωρίζεις
Αλήθεια πώς ανθίζεις
Ακόμα και υπό σκιάν ενός καιρού
Ανερμάτιστου απρόθυμου
Να επωμιστεί χαράς ευθύνες
Ανθίζεις
Λες και ρουφάς από την αύρα
Των ψυχών στην αχλή των χωμάτων
Πόσο ζηλεύω αυτά τα χώματα τα ταφικά
Που απαλά τις ρίζες σου δαγκώνουν
Καθώς βυζαίνεις λείψανα
Αδέσποτων απόντων ποιητών
Για να τα κάνεις φλάμπουρα
Για νέα ταξίδια
Στα χρυσοπόρφυρα της Σαλονίκης
Δειλινά εκεί κοντά στον Πύργο του θανάτου

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

[wings]

Νίκος Δόικος: Γιατί γράφω...

όσα κάθομαι και γράφω
για να είμαι ακριβής όσα
μες στο μυαλό μου διαδηλώνουν
διαιώνιση εις μάτην απαιτώντας
είναι ωστικά κύματα εκρήξεων
και παρότι χρειάζονται χρόνο
για να μεστώσουν εντός μου
εκφέρονται σε μια στιγμή
δεν έχουν σημασία οι διορθώσεις
αναπλάσεις αναδιατυπώσεις
η κρίσιμη μάζα
εκρήγνυται σε μια στιγμή

δεν γράφω για την αιωνιότητα
περιφρονώ την υστεροφημία
τι να την κάμει ο χαζός τη φήμη
όταν κι η ματαιοδοξία του
σκόνη μαζί με τη σορό του θα ’χει γίνει

γράφω για να εκραγώ
για να προλάβω να εκραγώ
πριν εθιστώ στην ισορροπία της ύβρεως
στον εγκλεισμό μιας δυναστείας εικόνων

γράφω των παιδιών την απόγνωση
στις ουρές των πολιτικών εκτροφείων

γράφω τις οθόνες που καταβροχθίζουν το μέλλον

γράφω τραγούδια της βροχής και του νόστου
των πυρακτωμένων ρυθμών πυροβάτης

γράφω τις ελπίδες να καίγονται
στα χρυσά των αγρών μανουάλια
τα όνειρα να ξεριζώνονται
στους κήπους του μέλλοντος

γράφω τα έτοιμα από καιρό ιάματα
που προηγούνται της πανδημίας

τα ορατόρια της βουλιμίας ελαχίστων
που πνίγουν τα μοιρολόγια του πλήθους

γράφω τις λέαινες να θηλάζουν την ανάσταση
και τα βρέφη να μοιράζονται το νάμα

τις λεγεώνες των αδέσποτων να χρυσίζουν
πέρα μακριά τους ορίζοντες πάλι
αγγέλλοντας έναν φωτεινότερο κόσμο

γράφω δαχτυλικά μου αποτυπώματα
στη βίβλο του Θανάτου

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

[wings]

Μιχαήλ Άγγελος, Πιετά
Πηγή: wikipedia

Νίκος Δόικος, Πιετά

Εις μνήμην Μιχαήλ Άγγελου

Πλησιάζω στις μύτες του δέους.
Μαρμάρινη ωδή με μαγεύει.
Βρίσκομαι κει και τότε
της Αποκαθήλωσης δούλος.
Της Σινδόνης πτυχώσεις χαϊδεύω
μήπως και νιώσω την αύρα.
Του μαρμάρου ψηλαφώ τις ρυτίδες,
το κέντημα της λόγχης στο πλευρό,
γυρεύω το λαξευτό το μυστικό:
πώς γίνεται η Παναγιά
να ’ναι πιο νέα απ’ τον Χριστό.
Και θυμάμαι τον στίχο του Δάντη:
«Vergine madre, figlia del tuo figlio»
«Παρθένα μητέρα, κόρη του γιου σου»

Νιώθω την οδύνη της αιώνιας ζωής.

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

[wings]

Νίκος Δόικος, Δεν μπορεί θα ξημερώσει

Κυνηγώ μιαν αυγή
Για χάρη της περιφρονώ το βιος μου
Την ονειρεύομαι κόρη του κόσμου
Με κόκκινα κοράλλια στα μαλλιά της
Τριαντάφυλλα χαμόγελα δικά της
Ν’ ανθίζουν στους λειμώνες
Όπως αφρίζουν στα πελάγη αιώνες
Εκρηκτικών ερώτων κορυφές
Αδρές κυματιστές μορφές
Μιας αναγέννησης σαρωτικής
Ευφρόσυνης λυτρωτικής
Όπως φεγγίζουν οι δημιουργοί
Πάνω σ’ ερείπια βασιλείων γοργοί
Δίπλα σε λείψανα μύθων ξένα
Κι όλα τα γένη αγκαλιασμένα
Διακονούν τα κτίσματα

Αργεί η χαραυγή μου να πυρώσει
Κι εγώ αρχίζω να χιονίζω
Μα όπου να ’ναι
Δεν μπορεί θα ξημερώσει

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)

[wings]

Νίκος Δόικος, Αλατόμητον Όρος

Χθες βράδυ σ’ είδα στ’ όνειρό μου
Καθόσουνα σε θρόνο αχειροποίητο
Κάτω από τέσσερα μαλαματένια χαϊμαλιά
Με σκαλιστούς ασφόδελους και κρίνα
Και κάθε τόσο χρυσαετός κατέβαινε
Και στέκονταν στον ώμο σου για λίγο
Μια ηλιαχτίδα τρύπωνε από
Μικρό τρουλαίο παραθυράκι
Και χρύσιζε το μέτωπό σου
Κι έπειτ’ αργά αργά
Χαμήλωνε στο πρόσωπό σου
Εφτά αγγέλοι των τιμών αράδιζαν τριγύρω
Σαν δορυφόροι του ήλιου στολισμένοι
Και σαν να σε ραντίζανε με κάτι μυστικό
Κι εσύ χαμογελούσες και φωτίζονταν οι θόλοι
Μ’ ένα γαλάζιο φως γλυκό σαν σέλας
Που εκυμάτιζε στις κόγχες στις καμάρες
Και χάνονταν στον εξωνάρθηκα όπου λέει
Περίμεναν ακρόαση όλοι οι πιστοί εραστές σου
–ως άλαλα των ασεβών
λαλίστατα των εραστών τα χείλη–
Κι εγώ παρότι ζήλευα τόσο πολύ στο τέλος
Ένιωθα παράξενη αγαλλίαση που έστω
Μπορούσα να χαρώ λίγο λιγάκι λίγο σου
Και δεν νοιαζόμουν πια να σε μοιράζομαι
Με μύριους εραστές σαν Άγιο Δισκοπότηρο

Από τη συλλογή Οι αδέσποτοι | εις μνήμην απόντων ποιητών (2020)