Επανέρχομαι στο νήμα για να προσθέσω μερικά σχόλια πρώην καπνίστριας σχετικά με τα προβλήματα συμβίωσης/συνύπαρξης μη-καπνιστών με καπνιστές:
Δύσκολη η κατάσταση. Ειδικά όταν είσαι άτομο που απεχθάνεται τους φανατισμούς (βλ. εξοστραικισμό των καπνιστών στις Η.Π.Α.), και που αραιά και που κλέβεις μια τζούρα από το τσιγάρο του συντρόφου σου (με ΠΟΛΥ νερωμένο τσίπουρο και μεζέδες απλωμένους μπροστά σου, πώς να αντισταθείς;).
'Αλλο πράγμα όμως το τσιγάρο-απόλαυση - περισσότερο από τους μη-καπνιστές θαυμάζω αυτούς που καταφέρνουν και το ελέγχουν τόσο καλά, ώστε να ανάβουν τσιγάρο ΜΟΝΟ στις περιπτώσεις όπου πραγματικά "κολλάει" ως απόλαυση, όπως αυτή που ανέφερα παραπάνω - και άλλο το τσιγάρο-τυραννία. Όπου το τσιγάρο μυρίζει (βρωμοκοπάει, για την ακρίβεια) παντού, στα τασάκια, στους σκουπιδοτενεκέδες μετά, στο μπάνιο που δεν έχει παράθυρο... Γκρίνιαξα και ένιωσα σαν το ηλίθιο τραγούδι του Καρβέλα "ή το τσιγάρο ή εγώ" όταν έφτασα στο αμήν και του είπα ότι υπάρχει και η άλλη λύση: "σπιτάκι σου, σπιτάκι μου, αν είναι αυτές οι προτεραιότητές σου..."
Υποσχέθηκε ότι θα κάνει προσπάθειες να το μειώσει (και δεν θα καπνίζει στο μπάνιο - αυτό κι αν είναι πλήγμα στην 30ετή συνήθειά του). Εγώ δεν θέλω να γίνω υστερική: θα ήθελα αφού γεννήσω να εφαρμόσω το στυλ "καπνίζω 2-3 τσιγάρα την ημέρα μόνο και μόνο για την απόλαυση", αλλά επειδή τα 3 γρήγορα γίνονται 23, λέω να μείνω έτσι, άκαπνη... στο μεταξύ μεγαλώνουμε, είμαι 40, αυτός 47, εγώ δεν έχω ιστορικό καρδιοπάθειας στην οικογένεια αλλά αυτός έχει (έχασε τον πατέρα του 50 ετών από καρδιά, δεινός καπνιστής κι αυτός) και όταν του το υπενθύμισα, πάλι με έβγαλε γκρινιάρα... μου θυμίζει τις κωμικοτραγικές εικόνες που "χόρτασα" πριν 2 χρόνια στον Άγιο Σάββα όπου νοσηλευόταν η αδελφή μου: καρκινοπαθείς διασωληνωμένοι από παντού, κατάχλωμοι, να κουβαλάνε τον ορθοστάτη με τον ορό στο κυλικείο για να κάνουν τα τσιγάρα τους... τόσο δυνατή πια η αγάπη για το τσιγάρο, που να ξεπερνάει και την αγάπη του δικού σου ανθρώπου που σε βλέπει να ρουφάς και απορεί και αναρωτιέται;;;;
Τέλος εδώ, σιχαίνομαι τους μελοδραματισμούς...