Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Οδοιπορικό 1953
[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]
Αργά, με το σούρουπο, επισκέφτηκα τον Γιαννάκη στον θάλαμο. Τα μάτια του άναβαν σαν τον υδράργυρο που ανεβαίνει επικίνδυνα. «Αύριο φεύγουμε. Δοκιμάσαμε τον ήλιο τον καυτό μαζί. Ήπιαμε τα βράχια, την άνυδρη πέτρα, τα λατομεία πιο άσπρα από το φως και οι λεμονάδες ήταν απρόσιτες, κι η Αθήνα, α, η Αθήνα μια υπόσχεση μόνο.»
Το Σάββατο, στην επιθεώρηση, είδα τις τυλιγμένες κουβέρτες. Ο θάλαμος σκοτείνιαζε με τη βροχή, ο θάλαμος βράδιαζε σαν τον υδράργυρο που χαμηλώνει με το πρώτο φθινόπωρο. Το στρατόπεδο ερημώνει.
Γνώρισα το βήμα του από το παράθυρο. Πήδηξε σ’ ένα τζέιμς κι έφυγε.
Η βροχή δε σταμάτησε όλο τον Σεπτέμβρη.
Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)