Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 09 Jul, 2007, 21:43:33

Title: Χλόη Κουτσουμπέλη
Post by: wings on 09 Jul, 2007, 21:43:33
Χλόη Κουτσουμπέλη

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/koutsoubeli.jpg)

Γεννήθηκε το 1962 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και εργάστηκε για δεκαοκτώ χρόνια στον τραπεζικό τομέα. Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή σε ηλικία 22 ετών. Τα τελευταία χρόνια κάνει ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής για ενήλικες.

Ποιητικές συλλογές:
«Σχέσεις Σιωπής», εκδ. Εγνατία, Θεσσαλονίκη, 1984
«Η νύχτα είναι μια φάλαινα», εκδ. βιβλιοπωλείου Λοξίας, Θεσσαλονίκη, 1990
«Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 2004
«Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 2006
«Η αλεπού και ο κόκκινος χορός», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2009
«Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2012
«Κλινικά απών», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2014
«Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2016 [Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2017 (εξ ημισείας)]
«Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ», εκδ. Πόλις, Αθήνα, 2018
«Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον», εκδ. Πόλις, Αθήνα, 2021

Πεζογραφία:
«Ψιθυριστά» (μυθιστόρημα), εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 2002
«Ο βοηθός του κυρίου Κλάιν», εκδ. Μελάνι, Αθήνα, 2017

Θέατρο:
«Ορφέας στο μπαρ», εκδ. Πάροδος, Λαμία, 2004
«Το ιερό δοχείο» (θεατρικός μονόλογος), εκδ. Θίνες, Αθήνα, 2015

Παραμύθια:
«Τα κουτρουβαλάκια», εκδ. καλλιτεχνικού εργαστηρίου Ε' δημοτικού διαμερίσματος Θεσσαλονίκης

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις της Χλόης Κουτσουμπέλη:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πίτερ Παν
Post by: wings on 07 Nov, 2007, 11:39:14
Χλόη Κουτσουμπέλη, Πίτερ Παν

Πέτα μαζί μου μες στη νύχτα
κορίτσι από δαντέλα,
πάμε στη χώρα του Ποτέ
να βρούμε τα παιδιά που χάθηκαν
κι εκείνα τα άλλα,
που πονάει τόσο να τα βρούμε.
Στη χώρα του Ποτέ Ξανά
τα παιδιά δεν μεγαλώνουν,
ντύνονται Ινδιάνοι,
και χορεύουν γύρω απ’ την πληγή.
Στη χώρα του Ποτέ Χωρίς
τα παιδιά δεν έχουν μαμά,
ρίχνουν στις φλέβες τους χρυσόσκονη
για να πετούν και να ξεχνούν.
Έλα μαζί μου Γουέντι των δακρύων,
(γι’ αυτό άλλωστε σε επέλεξα,
είσαι επίτιμος δοκιμαστής δακρύων,
ξέρεις τη γεύση και το χρώμα τους
και την παράξενη οσμή της νοσταλγίας),
σου υπόσχομαι λευκό ατόφιο πόνο,
υπόσχομαι να σε εγκαταλείψω
να πετάς μόνη με την λευκή σου νυχτικιά
πάνω από το παλιό ρολόι του Λονδίνου,
(οι δείκτες του έχουν για πάντα σταματήσει
την ώρα που η μαμά εγκατέλειψε το σπίτι),
μα για αντάλλαγμα
θα σου χαρίσω ένα ποίημα
από χρυσόσκονη και αίμα
και βραδινό αεράκι του Λονδίνου.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το μικρό ζώο τέλος
Post by: wings on 14 Dec, 2007, 20:54:59
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το μικρό ζώο τέλος

Υπάρχουν άνθρωποι που
σέρνουν μαζί τους ένα τέλος.
Κουλουριάζεται στα μάτια τους
κοιμάται στο κρεβάτι τους
τρέφεται την σκιά τους.
Αυτοί το χαϊδεύουν τρυφερά
κι αυτό πίνει αίμα απ’ τις φλέβες
ξεσκίζει με τα γαμψά του σίγμα
όποιον τους αγγίξει.

Γιατί ό,τι είναι για τους άλλους η αρχή
γι' αυτούς είναι ο κύκλος του θανάτου.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παιδική απορία
Post by: wings on 25 Dec, 2007, 17:02:13
Χλόη Κουτσουμπέλη, Παιδική απορία

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα,
στους ευτυχισμένους,
όσους απέμειναν,
ανθρώπους,
αν υπάρχουν.

Πώς γίνεται και χώρεσαν
ζώα, θεοί, άνθρωποι, μάγοι
και αγγέλοι
σε μια φάτνη τόσο μικρή,
ενώ εγώ,
σε ένα δωμάτιο τόσο μεγάλο,
αισθάνομαι πνιγμένη;

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Κορίτσι από σοκολάτα με φράουλες
Post by: wings on 27 Feb, 2008, 17:45:24
Χλόη Κουτσουμπέλη, Κορίτσι από σοκολάτα με φράουλες

Ήταν δική του.
Από σοκολάτα πηχτή σαν αίμα.
Όταν όμως την άγγιξε,
τα χέρια του κόλλησαν
στη λιωμένη της ουσία,
οι φράουλες σπαρτάρησαν
σαν ακέφαλα πουλιά
και το δειλινό τρύπησε
σαν μάτι που αιμορραγεί.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό η παρέμβαση, τεύχος 141 (Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 2007)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ελένη
Post by: wings on 05 Mar, 2008, 19:38:08
https://www.youtube.com/watch?v=ZqEQWSEKae0

Μάνος Χατζιδάκις & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Για την Ελένη
(ερμηνεία: Στέλιος Μαρκετάκης / έργο: Για την Ελένη (1979))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Ελένη

Ψάχνεις αδιάκοπα για την ωραία Ελένη,
χαμένη στην ομίχλη του παλιού,
χλωμή και όμορφη,
με ξέπλεκα μαλλιά,
δάχτυλα κρίνα,
και ψηλή κορμοστασιά,
γεμάτη πάθος να κλέβεται με τον ωραίο Πάρη,
να δίνεται, να χαίρεται,
κάθε φορά η Ελένη σου
άλλο πρόσωπο αποκτά, άλλο κορμί, άλλη χάρη,
μα εσύ ζεις μοναχά γι’ αυτήν
ερωτευμένος για πάντα, με το ποτέ του χρόνου,
και όμως πίσω, αιώνες μακρινούς,
πίσω από τον ίδιο τον καιρό
και πέρα από τους ανθρώπους,
σε μια Τροία μακρινή
με τείχη γκρεμισμένα
και αιμόφυρτα κορμιά παλικαριών,
μια κοπέλα κλαίει σε μια μοναχική αμμουδιά,
δεν είναι ωραία, δεν είναι άσχημη,
είναι μόνο η Ελένη,
που κλαίει μόνη
για τους άντρες που αγάπησε και έχασε.

Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα
Post by: wings on 10 Mar, 2008, 21:56:45
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα

Η Λαίδη Κ. δεν παραδίδεται,
δεν παραδίδει,
μόνο αποχωρεί,
την κατάλληλη εκείνη στιγμή,
που το ρολόι της σάλας
χτυπάει το τέλος.

Τότε η Λαίδη Κ. κατεβαίνει
τη δρύινη σκάλα,
το βαρύ της φόρεμα κυλάει στα σκαλοπάτια,
η Λαίδη Κ. φοράει πάντα
μαύρο βελούδο και μαργαριτάρια στο λαιμό,
οποιοσδήποτε μπορεί να την αγγίξει
έτσι καθώς ανάλαφρα γλυστράει μες στη σάλα,
κανείς ποτέ δεν την αγγίζει,
μαύρο βελούδο φοράει η Λαίδη Κ.
μαύρα βελούδινα τα μάτια της
αστράφτουν στο σκοτάδι.
Ποτέ δεν φωνάζει η Λαίδη Κ.,
ποτέ δεν κλαίει,
τα δάκρυα είναι στολίδια,
που τα φοράει γυμνή
στον καθρέφτη της τα βράδια.

Καθώς η Λαίδη Κ. γλυστράει μες στον χρόνο,
αφήνει πίσω ένα άρωμα πικραμύγδαλου και μέντας,
το κολιέ της χαλαρώνει και της πέφτει,
τα μαργαριτάρια πέταλα από άγρια τριαντάφυλλα,
σκορπίζονται στη σκάλα,
η Λαίδη Κ. είναι μόνη,
κανείς δεν την ακούει να ουρλιάζει
το βράδυ στο σκοτάδι.

Η Λαίδη Κ. δεν παραδίδεται.
Δεν θα παραδοθεί.
Μόνο την κατάλληλη στιγμή.
Θα λύσει τα μακριά φλογισμένα της μαλλιά
θα πετάξει κρινολίνα και βελούδα,
και ανέγγιχτη έξαφνα
θα γίνει μια μικρή κόκκινη αλεπού
που σαν σπίθα θα χαθεί
για πάντα μες στο δάσος.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα
Post by: sassa on 11 Mar, 2008, 03:33:23

τα δάκρυα είναι στολίδια,
που τα φοράει γυμνή
στον καθρέφτη της τα βράδια.


Πολύ ζωντανό και δυναμικό ποίημα.
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες; (VII-X)
Post by: wings on 18 Mar, 2008, 18:23:43
Χλόη Κουτσουμπέλη, Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες;

VII.


Μην εμπιστεύεσαι τους ποιητές.
Γερνούνε με τα χρόνια.
Χωρίς τα χρόνια, γερνούνε πιο πολύ.
Πεθαίνουν νωρίς
πεθαίνουν νέοι,
ή ζούνε ατέλειωτα χρόνια σιωπής.
Φοβούνται τη σιωπή οι ποιητές.
Μα όταν γράφουν, μυούνται στη σιωπή.
Με τη σιωπή τους αλλάζουνε τον κόσμο.

VIII.

Τα πιο όμορφα ποιήματα γράφτηκαν στη σιωπή.

IX.

Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες;
Γιατί κυκλοφορούν με χέρια ματωμένα;
Γιατί ουρλιάζουν οι ποιητές στις στέγες;
Γιατί έχουν έναν επίδεσμο στη θέση της καρδιάς;
Γιατί τα γράμματα που σκαλίζουν με κόπο στο
χαρτί
με πένα, με κονδυλοφόρο, με μολύβι,
αφήνουν μικρά κόκκινα χνάρια από αίμα;

X.

Γιατί σπαράζει ο κύκνος
καθώς λευκός, παρθενικός
τινάζει τα φτερά του
και γράφει τον τελευταίο του στίχο;

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χρόνος
Post by: wings on 30 Apr, 2008, 17:43:30
Χλόη Κουτσουμπέλη, Χρόνος

Και η στιγμή ένα γοργοπόδαρο ελάφι
που αφήνει πίσω του
μια βουρκωμένη, βελούδινη ματιά
πριν βουτήξει για πάντα στο κενό

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Αρχαίο κόσμημα
Post by: wings on 09 May, 2008, 02:31:09
Χλόη Κουτσουμπέλη, Αρχαίο κόσμημα

Δυο μέλισσες
ηλιοστάλακτες
ενωμένες
ακατάλυτα, τελεσίδικα, διαχρονικά
προαιώνια ιεροτελεστία
να μεταφέρουν μια σταγόνα μέλι στην κυψέλη

Και κάθε άλλο ποίημα για αγάπη ξεθωριάζει.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι
Post by: wings on 03 Jul, 2008, 23:26:13
Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι

Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και χώμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσά μου
ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στον χαμό του.
Στο τέλος τέλος ίσως με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες,
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει
με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.
Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, γι’ αυτό έπαιξα μαζί του.

Γιατί, έστω και μία φορά, στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι
Post by: lionpsyche on 04 Jul, 2008, 10:19:48
Πράγματι, μια φορά αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει γιατί πολύ απλά έτσι θα μάθει. Αρκεί να μην το κάνει συνέχεια, γιατί τότε τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για εκείνον...
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι
Post by: wings on 04 Jul, 2008, 10:45:56
Δεν ξέρω αν συμφωνώ ως προς την κεντρική ιδέα του ποιήματος αυτού.

Ωστόσο, είναι ένα ποίημα που το αγαπά πολύ η Χλόη και την ευχαριστώ πολύ γιατί μου το έδωσε για δημοσίευση σχεδόν αμέσως μόλις το έγραψε και γιατί μοιράστηκε μαζί μου τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της.
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι
Post by: lionpsyche on 04 Jul, 2008, 13:27:46
Την ευχαριστούμε, λοιπόν! Δε σ' αρέσει να χάνεις, ε;
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι
Post by: wings on 04 Jul, 2008, 14:04:46
Σε ποιον αρέσει;
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρτίδα σκάκι
Post by: lionpsyche on 04 Jul, 2008, 14:08:17
Μία φορά, όλοι κάποτε χάνουμε. Σου είπα αρκεί να μάθουμε από αυτό για να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος!
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μετάνοια
Post by: wings on 29 Jul, 2008, 19:44:26
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μετάνοια

Μέσα σε μια στιγμή,
η μέρα ξεκόλλησε άτεχνα,
τα μάτια πήραν το χρώμα λυπημένης αυγής,
και μετανιώνω
τώρα δα σήμερα
για τα χρώματα που δεν τραγούδησα,
για την αγάπη που δεν κράτησα,
για τη φιλία που γλίστρησε
από τα τρύπια πέταλα,

και πιο πολύ
για τη μετάνοιά μου
την ίδια.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιστορία αγάπης
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 06:08:47
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιστορία αγάπης

Τον συνάντησε στο δάσος.
Γυμνός ήταν, κυνηγός.
Κυνηγούσε λέξεις.
Τις αιχμαλώτιζε με απόχη,
τις βαλσάμωνε δικές του.
Δεν του μιλούσε.
Καθόταν δίπλα του αθόρυβα.
Φορούσε μενεξεδένια κι άσπρα
φορέματα και κρινολίνα
από άχνη και κανέλα.
Αυτός την κοίταζε κρυφά,
ενώ συγχρόνως κυνηγούσε
τη λέξη «απέχω» ή τη λέξη «νοσταλγώ».
Αυτή είχε μικρούς καθρέφτες νάρκισσους
πάνω της κεντημένους,
παγίδευαν το βλέμμα προς τα έξω
ή ίσως δεν τολμούσε να κοιτάξει
την άλλη γυναίκα
που δίπλα της πνιγόταν σε πηγάδι.
Ύστερα αγαπήθηκαν.
Ο κυνηγός αγάπησε τη λέξη «αγάπη»
κι αυτή τον κυνηγό μες στους καθρέφτες της.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα φιλιά σου
Post by: wings on 08 Aug, 2008, 18:53:51
Μαρκόπουλος & Ελευθερίου, Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=5rShddUk0rI)

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μάνος Ελευθερίου, Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2012/01/17/an-itan-astra-ta-filia-sou-yiannis-markopoulos-manos-eleftheriou-giorgos-dalaras-giouli-tsirou-sergiani-ston-kosmo-%CE%B1%CE%BD-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B1/)
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Γιούλη Τσίρου / δίσκος: Σεργιάνι στον κόσμο (1979))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα φιλιά σου

Άλλοτε.
Την εποχή των γυπαετών.

Ένα, ένα,
ανεκτίμητα, αιχμηρά,
καυστική ποτάσα,
διάφανες μέδουσες,
γεύση από ζελέ λεμόνι.
Ρακόμελο σε ποτηράκι του ούζου.
Παράνομα και απόλυτα νόμιμα.

Άλλοτε.
Τα φιλιά σου.

Τώρα σαν με δεις,
με φιλάς στο μάγουλο.

Τυχαία.

Και οι λεμονανθοί αδιάκοπα φλυαρούν
στην ακατανόητη γλώσσα τους.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η λάθος ερώτηση
Post by: wings on 09 Aug, 2008, 17:20:38
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η λάθος ερώτηση

«Θα μ’ αγαπάς για πάντα;»
ρώτησε η Αλίκη τον βιαστικό Λαγό.
Μια καμπάνα χτύπησε κάπου μακριά,
τα τραπουλόχαρτα σωριάστηκαν με θόρυβο
κι ο λαγός χάθηκε στην τρύπα του.
«Με τι ο γράφεται η απώλεια;»
ρώτησε μια σοφή κάμπια που κάπνιζε την πίπα της
επάνω σ' ένα μανιτάρι.
Η Αλίκη μίκρυνε απότομα
κι ύστερα βασανιστικά
άρχισε να μεγαλώνει.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυμνό
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 18:10:45
Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυμνό

Ένα κορμί κάτω από λευκό σεντόνι.
Μόνο ένα κορμί.
Κάτω από λευκό σεντόνι.
Κι όμως.
Κανείς φαντάζεται.
Τα ρείκια να ανασαίνουν στις μασχάλες,
τα πράσινα βρύα να αναδεύονται στο στήθος,
τη μαύρη τρύπα του ομφαλού ν’ ανοιγοκλείνει,
την καρδιά να πάλλεται ολοκόκκινη,
το φίδι λείο και στιλπνό,
να τεντώνεται για να επιτεθεί,
στο σεντόνι ανάγλυφη
η γεωγραφία του κορμιού σου,
οι καταρράκτες των μηρών,
οι χαράδρες των γονάτων σου,
οι μικρές πικρολίμνες στις πατούσες σου.
Η άμμος πέφτει με κοφτές ανάσες στην κλεψύδρα,
βουτώ στη σκληρή σάρκα του καρπού,
η παλάμη μου αγγίζει
τον καυτό πυρήνα.
Κόκκινοι κόσμοι εκτοξεύονται στο σύμπαν.
Ένα κορμί δεν είναι.
Μόνο ένα κορμί.
Το φίλντισι στα μάτια σου
δεν είναι.
Μόνο ένα δάκρυ.
Το κορμί σου δίπλα μου.
Χωρίς σεντόνι.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ηφαίστειο και ο καπνός
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 19:27:02
https://www.youtube.com/watch?v=39jU8ndREGE

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Λάβα
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Σαν ηφαίστειο που ξυπνά (1997))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ηφαίστειο και ο καπνός

«Σχεδόν» απάντησε αυτός.
«Μπορεί, άσε να δούμε,
είναι ρευστά τα πράγματα,
μα δεν το αποκλείω.»
«Καίγομαι», είπε αυτό.
«Σου στέλνω κάθε μέρα αχνιστά φιλιά,
κόκκινα περιστέρια από λάβα,
μου λείπεις.»
«Είμαι απλώς πιο πρακτικός,
είναι στη μέση κι η δουλειά,
στο τέλος θα βρεθούμε,
αν όχι τώρα, ίσως μετά.»
«Καλά», είπε τότε το ηφαίστειο
κι εξερράγη
κι όλα γύρω του πλημμύρισαν
δάκρυα καυτά κι ελπίδες
ενώ ο γκρίζος καπνός αδιάφορα
διαλύονταν ψυχρά μες στον αέρα.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Επανάληψη
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 22:13:39
Χλόη Κουτσουμπέλη, Επανάληψη

Πάλι απόμεινε η μικρή αράχνη
μόνη να πλέκει με ποιήματα
την νύχτα τον ιστό της.
Ο επόμενος νυμφίος δεν θα αργήσει.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πινόκιο
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 00:51:22
Cliff Edwards - When You Wish Upon A Star 1940 Ukulele Ike - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=m4ifzcpMX18)

Leigh Harline & Ned Washington, When you wish upon a star (performed by Cliff Edwards / film: Pinocchio (1940))

Χλόη Κουτσουμπέλη, Πινόκιο

Θα κουραστώ, είπε ο Πινόκιο.
Με πιέζεις, θέλεις να σ’ αγαπώ
με βούλες και σφραγίδες
και κάποια στιγμή το ξέρω,
θέλεις να πάψεις να είσαι μαριονέτα από χαρτί
και να γίνεις αληθινό κορίτσι,
κι εγώ, ο Πινόκιο,
δεν αντέχω τα αληθινά κορίτσια,
τις ευχές και τις χαζοχαρούμενες νεράιδες,
γιατί, εγώ ο Πινόκιο,
ζω μέσα στην κοιλιά μιας φάλαινας
που κλαίει.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Για πάντα
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 02:08:23
Χλόη Κουτσουμπέλη, Για πάντα

Για πάντα όπως ποτέ.
Ποτέ σου δεν μ’ αγάπησες.
Ή ήταν οι μεταξωτές κλωστές αράχνης
που μας μπέρδεψαν
και πάλι;

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αρρώστια
Post by: wings on 14 Aug, 2008, 00:09:29
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αρρώστια

Το πλοίο είναι γεμάτο μετανάστες.
Φορούν τραγιάσκες και κοστούμια
που γυαλίζουν στους αγκώνες,
κοιτάζουν μια προκυμαία από σκόνη
και λευκά μαντήλια που ζωγραφίζουν το κενό.
Σε μιαν εξέδρα ένας βιολιστής
παίζει κόκκινο βιολί,
φορώ ένα μαύρο φουστάνι και δεν έχω μαλλιά,
κλαις και δεν ξέρω πώς να σ’ αγκαλιάσω,
σαν να διασχίζουμε τον χρόνο
σε έρημα πλοία φαντάσματα
που προσκρούουν συνέχεια σε παγόβουνα,
μόνο και μόνο για να,
για να μην,
επειδή δεν γίνεται χωρίς
αλλά ούτε και με,
κι ο βιολιστής παίζει παράφορα βιολί
κι ενώ όλοι αρχίζουν να χορεύουν,
μου κλείνει μυστικά το μάτι
ενώ πίσω στην πόλη
τα ποντίκια μεταδίδουν την πανούκλα
που χωρίς να το ξέρουμε
όλοι μας κουβαλάμε
μες στο πλοίο.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Έρωτας (περιοδικό «Πανδώρα»)
Post by: wings on 14 Aug, 2008, 23:25:26
Χλόη Κουτσουμπέλη, Έρωτας (περιοδικό «Πανδώρα»)

Πυρωμένο χιόνι
με παγιδεύεις βαθιά
στο παγωμένο ηφαίστειο
της ψυχής σου.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άντρας χωρίς χέρια
Post by: wings on 16 Aug, 2008, 18:18:59
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άντρας χωρίς χέρια

Άγρια άλογα τα μάτια του,
δεν έχει χέρια,
αγγίζει με λέξεις
πούπουλα που στροβιλίζονται
στο χιόνι.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά
Post by: wings on 18 Aug, 2008, 03:54:08
Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά

Θα ’θελα να μιλήσω
για το πόσο άδεια
είναι τα ασφυκτικά γεμάτα δωμάτια,
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος της σιωπής σου,
για το πόσο ψηλά
είναι τα μπαλκόνια των σπιτιών,
για το πόσο κρύα
είναι η αγκαλιά του σούρουπου,
για το πόσο στεγνά
είναι τα μάτια του φίλου,
για το πόσο ακριβό
είναι το χάδι στα μαλλιά.

Θα ’θελα να μιλήσω
και για το πόσο μόνο
είναι το ένα φλιτζανάκι του καφέ
παρατημένο στο τραπέζι.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς (από τη συλλογή «Η νύχτα είναι μια φάλαινα»)
Post by: wings on 20 Aug, 2008, 01:21:19
Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς (από τη συλλογή «Η νύχτα είναι μια φάλαινα»)

Γίνομαι ένα από τα ανθρωπάκια της ζωγραφιάς
και χάνομαι μέσα στα ασπρόμαυρα καπέλα,
ύστερα παραδίνομαι αιχμάλωτη στις νότες,
που ανάλαφρα αναδεύουν τις κουρτίνες,
λίγο πιο πέρα χορεύει μπαλέτο
με αχνοκίτρινες διάφανες κάλτσες
το φως της λάμπας,
καθισμένη μπροστά στον καθρέφτη,
βάφω το πρόσωπό μου στα χρώματα της νύχτας
και η μόνη τέχνη που μου λείπει,
είναι ο έρωτας για σένα.

Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Έρωτας (από τη συλλογή «Η αλεπού και ο κόκκινος χορός»)
Post by: wings on 22 Aug, 2008, 13:02:51
Χλόη Κουτσουμπέλη, Έρωτας

Και τότε έρχεται το τέλος
(πριν αχνιστή προβάλλει η επόμενη αρχή),
με εκείνη την μεγαλοπρέπεια
του αμετάκλητου,
ανέγγιχτου για πάντα κομματιού,
από στιλπνό σκοτάδι
που με κυριεύει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιεροτελεστία I
Post by: wings on 23 Aug, 2008, 14:31:20
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιεροτελεστία I

Πρώτα βγάζει το πουκάμισο
μετά το αστραφτερό χαμόγελο,
έχει σειρά η φούστα
ύστερα το μεσοφόρι από δαντέλα.
Ντύνεται ολόκληρη το κόκκινο κραγιόν.
 
Έξω η νύχτα βάφει με πινέλο
μαύρο το σκοτάδι της.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο λύκος
Post by: wings on 26 Aug, 2008, 17:18:28
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο λύκος

Τρώγαμε ήσυχα την σούπα μας
αυτός κι εγώ,
οι δυο μας, μόνοι.
Έξω χιόνι, μέσα σιωπή.
Ένα ρολόι ρυθμικά θάβει τον χρόνο.
Ξάφνου ακούστηκε ουρλιαχτό
και έξω από το τζάμι
βλέπω να χάσκει
το στόμα ενός λύκου
σάλια και αίμα.
Πίσω από το γυαλί
ακούω την ανάσα να κοχλάζει
μυρίζω τη λαχτάρα του.
Πριν ο άντρας προλάβει να αντιδράσει,
ένα προς ένα πετάω όλα μου τα ρούχα
την πόρτα ανοίγω
και αφήνομαι γυμνή
να με ξεσκίσει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ήταν
Post by: wings on 28 Aug, 2008, 01:22:48
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ήταν

Χώμα ήταν.
Κορμί.
Τυφλά χείλη,
βουβά δάχτυλα.
Και δεν ήταν.
Λέξεις ήταν.
Σπίθες.
Άβυσσος ήταν.
Χαρακιά.
Ανάγκη ήταν.
Παιδική.
Μια κούκλα πάνινη
και λίγο ξεφτισμένη.
Ένωση ήταν.
Νερού.
Έρωτας ήταν.
Ακαριαίος.
Αγάπη ήταν.
Μοναχική.
Φιλί ήταν.
Άλικο νούφαρο
σε μιαν ακύμαντη λίμνη.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τέλος
Post by: wings on 28 Aug, 2008, 01:23:33
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τέλος

Της είπαν να θέσει ένα τέλος.
Το επιβάλλει λεν ο Νόμος και το Δίκαιο.
Και πώς, ρωτάει τότε αυτή,
πώς τελειώνει, κύριοι, ο βουρκωμένος ουρανός,
η γυμνή βροχή,
ή ένα άγγιγμα στο στόμα;
Πώς άραγε τελειώνει το τέλος και ο καιρός;
Και ποιος απ’ όλους σας εβίωσε
το τέλος ως το τέλος;

Ένα πουλί χτυπάει με δύναμη το τζάμι.
Κόκκινες μικρές σταγόνες
το περιδέραιο του χιονιού.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες; (V, VI)
Post by: wings on 28 Aug, 2008, 01:30:13
Χλόη Κουτσουμπέλη, Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες;

V.


Οι ποιητές είναι οι τέλειοι δολοφόνοι.
Πάντα ξαναγυρνούν στον τόπο του εγκλήματος.
Ποτέ ποιητής δεν γλίτωσε τη μοίρα του.
Πολλοί μάλιστα κατασκεύασαν εν γνώσει τους
τις ύπουλες παγίδες.
Έτσι επιβιβάζονται για την επιστροφή στη βάρκα.
Διασχίζουν ξανά το Μαγεμένο Δάσος.
Σε μία μόνο νύχτα
λιώνουν και τα επτά ζευγάρια παπούτσια του χορού.
Όταν φθάνουν στην αποβάθρα
δείχνουν λίγο ένοχοι και απορημένοι.

VI.

Οι ποιητές σκορπίζουν μες στην πόλη.
Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος,
μία ποιήτρια κόβει τις φλέβες με ξυράφι.
Η ροδοδάχτυλη αυγή βάφει τα χέρια της στο αίμα.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάλαινα
Post by: wings on 05 Sep, 2008, 18:40:51
Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάλαινα

Κάθομαι πάνω σ’ ένα τρίγωνο από χρώματα,
τα πόδια μου αιωρούνται στο άπειρο,
μια μοβ μπανάνα κρέμεται από το ταβάνι,
έξω μικρές μπάλες χιονιού φωσφορίζουν στο σκοτάδι,
χιονίζει παιδιά,
ανέφελα μικρά στρόγγυλα παιδιά,
μαλακά ακουμπούν πάνω στο χώμα
και αναλύονται σε μικρούς γαλαζόασπρους κύκνους
στο μέγεθος του δάκτυλου,
έγκυες γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά,
γυμνές και δακρυσμένες αγκαλιάζουν μια διάφανη μέδουσα,
μια γαλάζια φάλαινα κυλάει στην κουζίνα μου,
μια φυσαλίδα κίτρινη κοιτιέται στον καθρέφτη
και σκάει σε εκατομμύρια ξεκαρδισμένους υδρατμούς,
είναι Τετάρτη βράδυ,
ανάμεσα στο πριν και στο μετά,
στο κάπου και στο πουθενά,
σ’ έναν πλανήτη,
σε μια χώρα,
σ’ ένα σπίτι.

Από τη συλλογή Η νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Δάκρυ
Post by: wings on 13 Sep, 2008, 12:53:20
Χλόη Κουτσουμπέλη, Δάκρυ

Μικρή λίμνη είσαι δάκρυ;
Μικρή; Λίμνη; Είσαι;
Κι αν όχι, τότε;
Τι; Γιατί;
Ναι, μικρή, λίμνη, ωκεανός, θάλασσα, δάκρυ
είμαι. Εσύ.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Με
Post by: wings on 14 Oct, 2008, 13:44:51
Χλόη Κουτσουμπέλη, Με

Στα ακροδάχτυλα
η επαφή σιωπηλή,
σαν χαρά
που αγνοεί
το όνομά της.
Η γυναίκα
διστακτικά,
γιατί δεν ξέρει,
γιατί κι αν ξέρει
δεν ελπίζει,
γιατί κι αν ελπίζει
είναι φοβισμένη,
γιατί δεν ξέρει,
κι αν ξέρει, δεν θυμάται,
υψώνει την παλάμη της στο φως,
και τότε
στο κέντρο της παλάμης της,
υπέροχα ευδιάκριτο,
ένα «με» που ανακλαδίζεται
τεντώνεται και χασμουριέται,
όχι μεγάλο ούτε μεταλλικό,
ούτε μέτριο, ούτε μερικό,
μελένιο και μετάξινο,
τέλεια σχηματισμένο
σαν χαμόγελο που δεν έκλαψε ποτέ.
Το «με» μιας μεταμόρφωσης.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς (από τη συλλογή «Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα»)
Post by: wings on 31 Oct, 2008, 21:27:29
Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς (από τη συλλογή «Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα»)

Στην αρχή σταδιακά.
Ύπουλα, κάθε μέρα
και κάτι έχανα.
Από μια τρυπούλα στο πουλόβερ
χυνόταν λίγο λίγο η καρδιά,
σαν βρύση που στάζει.
Κι ύστερα μια μέρα ξαφνικά.
Απροειδοποίητα,
όπως πάντα συμβαίνει,
αυτό πάτησε στα ακροδάχτυλα,
είδαμε τις πατημασιές αργότερα
στα παρτέρια με τις τριανταφυλλιές,
πίεσε το πρόσωπό μου αθόρυβα
σ’ ένα άσπρο μαξιλάρι,
ύστερα,
κρώξιμο γλάρων στη θάλασσα,
μαύρα κοράκια στους πύργους,
ταξίδι στην Ιρλανδία,
στη χώρα των χαμένων ποιητών
οι ποιητές χάνονται και βρίσκουν,
κομμάτια χαλάζι στα μάτια,
φίλοι σε διπλανά κρεβάτια
χωρίς πάπλωμα,
η μοναξιά του απορροφητήρα στην κουζίνα,
μια κότα αφήνει τα ορνιθοσκαλίσματά της
στο λευκό χαρτί,
και τότε αυτό υπεισέρχεται
τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα,
η οικοδέσποινα με χάρη παραδίνει
την αρμαθιά με τα βαριά κλειδιά
περασμένη μες στη ζώνη.
Και έτσι το χωρίς εγκαταστάθηκε
στο σπίτι της οδού Καραολή,
φόρεσε την λευκή του νυχτικιά
και ξάπλωσε κοντά μου στο κρεβάτι.
Χωρίς συναίνεση,
χωρίς συμπόνοια,
χωρίς δράματα.
Απλά.
Σαν από αρχή
αυτό να ήμουν εγώ
και εγώ αυτό.
Χωρίς.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)


Αυτό είναι το «δίδυμο» ποίημα του Με (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11764.msg148893#msg148893) που βρίσκεται στην απέναντι σελίδα στο βιβλίο.
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς
Post by: lefty on 31 Oct, 2008, 22:09:30

Από μια τρυπούλα στο πουλόβερ
χυνόταν λίγο λίγο η καρδιά

Πριν διαβάσω Κουτσουμπέλη, νόμιζα ότι δεν μ' αρέσει η ποίηση...
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς
Post by: wings on 31 Oct, 2008, 22:13:36
Καλώς όρισες, λοιπόν, Μαράκι, στην ποίηση της Θεσσαλονίκης. Η Χλόη θα χαρεί πολύ όταν της το πω. :-)
Title: Re: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίς
Post by: spiros on 31 Oct, 2008, 22:26:14
Πράγματι, ιδιαίτερα γλυκός στίχος - μου θυμίζει το «wear one's heart on one's sleeve», μόνο που από το μανίκι, έφτασε πιο ψηλά στο πουλόβερ, και άρχισε να διαρρέει από τις τρύπες του...
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού (IV)
Post by: wings on 26 Nov, 2008, 22:57:03
Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού

IV


Είμαι κι εγώ μια νύχτα.
Χωρίς χρώμα, χωρίς όνομα,
χωρίς απελπισία, χωρίς έκσταση,
χωρίς μυρωδιά, χωρίς ταυτότητα,
χύνομαι και χάνομαι,
κανείς δεν με αιχμαλωτίζει,
και δεν ανήκω κανενός
μα ούτε και στον εαυτό μου.
Μόνο πού και πού,
όταν στα δύο με ξεσκίζει η αυγή,
κλαίω μεθυσμένη
σε μια γωνιά του δρόμου.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Προσευχή
Post by: wings on 07 Jan, 2009, 19:14:58
Χλόη Κουτσουμπέλη, Προσευχή

Φοράει πάντοτε μια μάσκα.
Της κρύβει τα μάτια και τα χείλη.
Το πρόσωπό αδιάκοπα αλλάζει
μισό φως μισό σκοτάδι
μισή γέννα μισή θάνατος
άλλοτε νυχτερίδα
άλλοτε νερό των αστεριών
αέναα γλιστράει,
γιατί στην αδιάκοπη ροή
κρύβεται η αλήθεια της,
στους ύπερους στους στήμονες
στην γύρη
στα κοχύλια
τις εσοχές που φωλιάζουνε τα φίδια
φύση είναι η δύναμή
ο ίδιο το κορμί της.
Μιλάει γλώσσες ακατάληπτες
στον αριστερό λοβό της
στριφογυρίζουνε πλανήτες
τα στήθη της ασφόδελοι
κι άγρια ζαρκάδια.
Μητέρα Θεά.
Μάγισσα.
Γυναίκα.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η παρέμβαση, τεύχος 143 (Μάρτιος-Μάιος 2008)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άντρας που φεύγει
Post by: wings on 15 Jan, 2009, 20:11:51
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άντρας που φεύγει

Αυτός ο άντρας όλο φεύγει.
Τον βλέπω να κινείται στο δωμάτιο
στα μακριά μαλλιά του σκαλώνουν νυχτερίδες
στην κάπα του φωσφορίζουνε αστέρια
νιφάδες από λύπη.
Ξέρω ότι φεύγει και πάω να του μιλήσω
δεν έχω χέρια ούτε φωνή
μόνο ένα παλιό τραύμα στους καρπούς
τότε στον Πύργο όταν με κλείσαν ζωντανή.
Κρυφά τα βράδια τον δένω με βιολετί κλωστή
κρύβω στις τσέπες του μπισκότα νοσταλγίας
πάνω στο πουκάμισό του καρφιτσώνω χάρτες από κερί
μήπως κάποια στιγμή ξεχάσει να γυρίσει.
Όταν ο άντρας φεύγει
τα σκυλιά ουρλιάζουν στο δωμάτιο
η ντουλάπα ανοίγει να με φάει
και η τσαγιέρα μού δαγκώνει αρπακτικά το χέρι.
Συνέχεια με διαβεβαιώνει.
«Ποτέ» μου λέει «ξανά»
μου χαϊδεύει το κεφάλι
μα μέσα στα απαλά του μάτια
βλέπω πως έχει αρχίσει κιόλας
το σκοτεινό ταξίδι προς τα μέσα.  

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Κατανομή ευθυνών
Post by: wings on 04 Feb, 2009, 18:40:35
Χλόη Κουτσουμπέλη, Κατανομή ευθυνών

Δεν με πρόδωσες εσύ.
Τις λέξεις σου κατηγορώ.

Γιατί πάντα οι ταχυδακτυλουργοί
που παίζουν με τις λέξεις
σταχτιά μικρά ποντίκια
που αστράφτουν περιστέρια
τις λέξεις θεωρούν
πιο ζωντανές
κι από την ίδια αυτή
την γκρίζα τους ζωή.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η παρέμβαση, τεύχος 143 (Μάρτιος-Μάιος 2008)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ροτόντα
Post by: wings on 31 Aug, 2009, 21:47:58
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ροτόντα

Ροτόντα.
Μεσημέρι προς βράδυ.
Ψιχαλίζει μικρά πουλιά.
Δεν με αγγίζεις.

Είσαι ολόκληρος μέσα μου.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η οικογένειά μου
Post by: wings on 31 Oct, 2009, 22:41:19
https://www.youtube.com/watch?v=Zz-DJr1Qs54&ob=av2e

The Cranberries, Ode to my family

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η οικογένειά μου

Ο μπαμπάς μου φορούσε πάντα αδιάβροχο
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση μιας ερήμου.
Πολύ του άρεσαν πάντα τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ’ ένα ετοιμόρροπο καθόμουνα μπαλκόνι
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε τη Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Όταν κρατώ το χέρι σου
Post by: wings on 16 Feb, 2010, 19:59:10
https://www.youtube.com/watch?v=X5pzeNCesBk

Μίκης Θεοδωράκης & Τάσος Λειβαδίτης, Δραπετσώνα
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μπουζούκι: Μανώλης Χιώτης / δίσκος: Πολιτεία (1961))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Όταν κρατώ το χέρι σου

Στο σεληνιακό τοπίο του χεριού σου,
τυλίγω τα δάχτυλά μου
γύρω από τα μοναχικά δέντρα της παλάμης σου.
Στη Νέα Ορλεάνη ένα σαξόφωνο παίζει ένα
λυπημένο μπλουζ,
στη Λάρισα οι βροχές πλημμύρισαν τους δρόμους,
στο Νυμφαίο,
μία αρκούδα κλείνει τα βλέφαρά της
και κοιμάται.
Και όμως,
όταν κρατώ το χέρι σου,
δύο ήπειροι ενώνονται ξανά,
για να αποσπαστούν βίαια πάλι,
ένα κοριτσάκι στη Στοκχόλμη
αφήνει ένα πνιχτό κόκκινο γάντι
να πέσει στο χιόνι,
ενώ γλιστρά στα παγοπέδιλά του.
Όμως όταν κρατώ το χέρι σου,
γλιστρώ στις χορδές της πιο απόκοσμης κιθάρας,
και παράγω τον ήχο
που κάνει μια αράχνη
καθώς υφαίνει τον ιστό
που φωσφορίζει στο κενό.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το εισιτήριο
Post by: wings on 25 Apr, 2010, 18:39:31
Θεοδωράκης & Ελευθερίου, Το τρένο φεύγει στις οκτώ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=Oh5_faSDLQM)

Μίκης Θεοδωράκης & Μάνος Ελευθερίου, Το τρένο φεύγει στις οχτώ (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2011/10/18/kostas-papadopoulos-agnes-baltsa-to-treno-fevgei-stis-oktw-mikis-theodorakis-manos-eleftheriou-stavros-xarhakos-%CE%BC%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7/)
(τραγούδι: Αγνή Μπάλτσα / δίσκος: Songs my country taught me (1986))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Το εισιτήριο

Έβγαλα εισιτήριο με το τρένο
για να ’ρθω να σε βρω.
Τόσο απλό λοιπόν να ανέβω σε ένα τρένο
αστραφτερό, γυαλιστερό
με οδηγό, εισπράκτορα, συνεπιβάτες
ράγες που εφάπτονται στο έδαφος
και προαναγγελθέντες όλους τους σταθμούς.
Ξέχασα πόσο μαύρο είναι το τρένο της αγάπης
πως καίει κάρβουνα κι ελπίδες
με ένα μάτι τυφλό κι ένα στόμα που χάσκει
και μηχανή ορχιδέα
που αιώνια πεινάει
πόσο ρυθμικά βογκά
καθώς φίδι θεριεμένο
ανεβοκατεβαίνει τις σήραγγες του τρόμου.
Λησμόνησα πόσο μοναχικό είναι το τρένο της αγάπης
με τον ελεγκτή κάθε λίγο
να ακυρώνει
και έναν εισπράκτορα
κέρινο ομοίωμα
να περιμένει πάντα στον σταθμό.

Έβγαλα εισιτήριο με το τρένο
για να ’ρθω να σε βρω.
Σαν να μην γνώριζα ποιο είναι πάντα το ταξίδι
και ποιον αλήθεια ψάχνουμε
στον έρημο σταθμό.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Προσπάθεια διάσωσης
Post by: wings on 25 Jul, 2010, 20:04:41
https://www.youtube.com/watch?v=Xne56w40X0g

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ανόητες αγάπες
(τραγούδι: αδελφοί Κατσιμίχα & Πυξ λαξ / δίσκος: Εμείς (1992))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Προσπάθεια διάσωσης

Η μέρα που τρεκλίζει
σέρνοντας τον ξηλωμένο της ποδόγυρο,
οι άνθρωποι που σε χαιρετούν,
οι άνθρωποι που χαιρετάς,
η αγωνία να χαιρετάς
αυτούς που σε χαιρετούν,
οι λέξεις που λέγονται
και οι λέξεις που δεν λέγονται,
η αγωνία των λέξεων
που δεν λέγονται,
όλη η ζωή μας,
η μη ζωή μας,
με κάνουν ντυμένη λέξεις,
να γίνομαι ποίημα,
τελευταία προσπάθεια διάσωσης
για κάτι που ίσως
και να ’χει πάψει να υπάρχει.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Γη της επαγγελίας
Post by: wings on 12 Nov, 2010, 16:10:02
https://www.youtube.com/watch?v=vaO1JbjnJKk

Σταμάτης Κραουνάκης & Κώστας Τριπολίτης, Τζετ
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Σκουριασμένα χείλια (1981))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Γη της επαγγελίας

Ι


Το ελάχιστό σου άγγιγμα εκεί κοντά στο στόμα
ανεπαίσθητο, ολότελα αισθητό, η μυρωδιά του
μαζί μου όλο το βράδυ, βροχή από γιασεμί.

II

Ολάκερη η νύχτα είναι κομμένη σε μεταξωτές,
ευέλικτες κορδέλες γύρω από το πρόσωπό σου,
ήχοι σκιάς, βελούδινο πηγάδι
πάτημα πεταλούδας, η μέρα με τρομάζει.

ΙΙΙ

Δε με φοβίζει
που τούτο το μολύβι
δεν αφήνει μελάνι
αλλά ίχνη από λιωμένο ουρανό
ούτε με φοβίζει
πως αντί για χαρτί
γράφω πάνω στο κορμί σου,
ζεστή αμοιβάδα από μυρωμένο χαμομήλι,
ολόγυρα, παντού.
Με φοβίζει μόνο
που κάποια μέρα
θα γράφω πάλι σε χαρτί
ποιήματα με μελάνι.

IV

Τότε ακούστηκαν οι σάλπιγγες της Ιεριχούς
και ένα μετά το άλλο γκρεμίστηκαν
τα τελευταία προπύργιά μου στο κορμί σου,
το τελευταίο άγγιγμα, το τελευταίο τέλος,
χαμένες πατρίδες
νεκρικοί αλαλαγμοί στο σκοτάδι,
μεταναστεύω,
κουλουριάζομαι στο γυαλιστερό καταφύγιο
των μαύρων ματιών σου,
με αποδιώχνεις, αποδιώχνομαι,
και αλλάζω χώρες και χρώματα
και μυστικά και αέρα,
ξέροντας πως η γη της επαγγελίας
έχει για μένα οριστικά χαθεί.

V

Αποβάθρα στο πουθενά
περιμένοντας το κάτι
χάνοντας το τώρα
στα μάτια το τότε,
διαλύομαι στον καπνό του πλοίου
που ξέρω πως δε θα ’ρθει

Αναδεύω το χρόνο
σε μια πελώρια χύτρα,
φυσώ την καλαμένια μου φλογέρα,
Έτσι,

σα να μη σ’ είχα ποτέ μου αγαπήσει.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Άννα Ο.
Post by: wings on 17 May, 2011, 20:24:14
https://www.youtube.com/watch?v=Su__Q4afdms

Τάκης Μπουγάς & Γιάννης Καλαμίτσης, Άννα
(τραγούδι: Κώστας Καράλης / δίσκος: Είναι κάτι στιγμές (1979))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Άννα Ο.

Ήταν το ψευδώνυμο.
Κλινική περίπτωση  
σε σύγγραμμα ψυχών.
Βιέννη, αρχές του προηγούμενου αιώνα
ένας εραστής-γιατρός.
Με αποστειρωμένα γάντια
χωρίς ποτέ να βγάλει τα γυαλιά του.
Το πάθος αρχειοθετήθηκε με τάξη
ώστε να ωφεληθούν οι επόμενες γενεές.  
Άννα Ο. βάφτισαν το σώμα σου
τις άγριες επιθυμίες σου κοράκια
το βάραθρο στο ίδιο το κορμί σου
τον φόβο να πεθάνεις μόνη.
    
Μικρή Άννα Ο.
αρρώστια μου
ποίησή μου.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Στο Βυζαντινό Μουσείο
Post by: wings on 01 Dec, 2012, 12:35:37
https://www.youtube.com/watch?v=q5My8dBbmks

Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη (https://www.mbp.gr/)

Χλόη Κουτσουμπέλη, Στο Βυζαντινό Μουσείο

Στο Βυζαντινό Μουσείο πήγαμε μαζί
Περπατούσαμε ανάμεσα
Μικρά γυάλινα αγγεία οι στιγμές
«Δέκατος τρίτος αιώνας» μου ψιθύρισες
«Δέκατη τρίτη απουσία» σου απάντησα
Γύρω μας ανάγλυφες εικόνες
από Παναγίες που έχασαν τον κρίνο τους
μια λειψανοθήκη με όλα τα μελλοντικά χωρίς
ένας πορφυρός κώδικας
σφραγισμένος με ένα σου χάδι στο λαιμό
οι εικόνες των αγίων ελαφρά ενοχλημένες
θηρία μυθικά που γρυλίζουν
κάτω από τα πόδια μας
ένα ψηφιδωτό από δάπεδο σπιτιού πέμπτου αιώνα
«Εκεί κάποτε αγαπηθήκαμε» μου είπες
Χρυσό περικάρπιο το χέρι σου σφιχτό
ήδη το σημάδι από παλιά χρόνια παραμένει

Στο Βυζαντινό Μουσείο να πάμε κάποτε μαζί

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Φυλακή
Post by: wings on 10 Nov, 2013, 12:47:30
Μια φυλακή (Κ. Παπαδόπουλος, Λ. Καρνέζης, Θ. Μωραΐτης) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=FnXBVBkU_QA)

Μίκης Θεοδωράκης, Μια φυλακή (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/12/24/kostas-papadopoulos-mia-fylaki-mikis-theodorakis-dionysos-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7/)
(τραγούδι: Θανάσης Μωραΐτης & χορωδία / δίσκος: Διόνυσος (1985))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Φυλακή

Ζωή ήρεμη, απλή.
Το παιχνίδι ήταν με τα χρώματα.
Μικρός, τα σίδερα μοιάζαν με φύλλα.
Ύστερα έγιναν γαλάζια,
χαρά, εργασία,
«πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Ώσπου μεγάλωσε.
Τα σίδερα βάφτηκαν χρυσά.
Τα δάχτυλα σέρνονται,
ρόδινα ερπετά πάνω στο
χρυσάφι τους.
Ηδονή κι ελευθερία.
Μα μια μέρα,
το νύχι ξύνει τη χρυσή μπογιά.
Και να σου τα σίδερα,
γυμνά, πρόστυχα γυμνά μπροστά του.
Τα τραντάζει με μανία.
Όμως αυτά ήταν γερά,
κι αυτός ως τώρα
ήρεμος, απλός, ευτυχισμένος.
Τυφλά περιστέρια τα δάχτυλά του
σκοτώνονται στα σίδερα.
Το άλλο πρωί
τα σίδερα ήταν βαμμένα πάλι,
μα ήταν τούτη τη φορά
το κόκκινο του αίματος,
το κόκκινο του χείμαρρου,

το κόκκινο της λευτεριάς.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τέχνη
Post by: wings on 20 Sep, 2014, 13:55:55
https://www.youtube.com/watch?v=bMOl7at5kJk

Μάνος Χατζιδάκις, Η Μαριάνθη των ανέμων
(τραγούδι: Νένα Βενετσάνου / έργο: Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς


Χλόη Κουτσουμπέλη, Τέχνη

Ποτέ δεν συμπάθησα
τα άψογα χαμόγελα
τις τέλειες οδοντοστοιχίες
τους σιδερωμένους άντρες
την τσάκιση στο παντελόνι
τα ανατομικά στρώματα
τα αναπαυτικά όνειρα
τα πούπουλα χήνας στην ομίχλη.
Γι’ αυτό και ζω σε ερειπωμένα σπίτια
Κάτι να χάσκει
κάτι να λείπει
κάτι να διαβρώνει την τελειότητα.
Γιατί τέχνη είναι πάντα η οροφή που λείπει.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκλεκτικές συγγένειες
Post by: wings on 26 Sep, 2015, 17:46:34
https://www.youtube.com/watch?v=K_SDaaAhPY8

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Ίσως φταίνε τα φεγγάρια
(τραγούδι: Ελένη Βιτάλη / έργο: Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (1990))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκλεκτικές συγγένειες

Όλοι εμείς οι συγγενείς
είχαμε φέρει ντόρτια
στο παιχνίδι με τα πούλια
παγώνει σε μονά φλιτζάνια όμως ο καφές
στο καφενείο χωρίς όνομα
στην οδό Αρίστου Τέλους.
Εκλεκτική συγγένεια λοιπόν σημαίνει
κρύβω άσους σε μανίκι δίχως χέρι
ενώ σε ειδική αίθουσα υποδοχής
σερβίρεται κονιάκ και κουλουράκι.
Στον προθάλαμο κάποιος χτυπάει νούμερα
στο μπράτσο εραστών που γίναν δήθεν φίλοι.

Γιατί άραγε λαχανιάζουμε άδικα μέσα στους αιώνες
εμείς οι εκλεκτοί εκλεκτικοί
χωρίς γένος χωρίς φύλο
που τρέχουμε γυμνοί μέσα σε γυάλα
που σμίγουμε κρυφά φθηνά και με ντροπή
σε παχιά μαξιλάρια από πούπουλα
κύκνων που ραμφίζουν
για λίγο στη σιωπή
για πάντα στο κενό.

Όλοι εμείς οι συγγενείς
που στο λήμμα αγάπη
διαβάζουμε πάντα λάθος
το συνώνυμο.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη: Είκοσι δύο χρόνων (;)
Post by: wings on 30 Nov, 2015, 00:23:56
Χλόη Κουτσουμπέλη: Είκοσι δύο χρόνων (;)

Γιατί ξεκαθάρισαν έτσι,
πώς το γκρίζο
αναλύθηκε σε μαύρο και άσπρο,
γιατί ξεπρόβαλαν ξεκάθαρα
τα βουνά πίσω από την ομίχλη,
οι τοίχοι, τα τείχη, οι φράχτες,
τα κάγκελα, τα σίδερα, οι λέξεις
πώς υψώθηκαν τόσο ωμά, τόσο ψηλά,
γιατί σταματήσαμε να μιλάμε με μουσική,
πώς τα φιλιά απέκτησαν το χρώμα σβησμένου ήλιου,
γιατί το μόνο που μας ενώνει είναι οι αριθμοί;
Ίσως επειδή μέτρησα τους φίλους
και στο δωμάτιο υπήρχε η ραγισμένη γυάλα
με το διψασμένο χρυσόψαρο.

Ίσως επειδή μεγαλώσαμε,
γεράσαμε, στα είκοσι δυο μας χρόνια.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ερωτικό
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 17:40:28
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ερωτικό

Τώρα το βράδυ
που τα δέντρα ερωτοτροπούν
με τις λικνιστές βεντάλιες τους,
θα ’θελα να ’βλεπα εδώ μπροστά
το σώμα σου,
βροχή, βρεμένο χώμα,
βουλιάζω και γλιστρώ
στα υγρά χαντάκια του κορμιού σου
και το χαμόγελό σου
ποτάμι στα μαλλιά.
Έτσι θα σε ήθελα.
Όλον μια προσφορά,
ένα ποίημα που ζωντάνεψε
παράλογα κι ανέλπιστα
μια νύχτα που
στη φαντασία όλα επιτρέπονται.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ένα γράμμα
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 17:47:19
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ένα γράμμα

Αγαπητέ,
είστε καλά,
εμείς καλά,
όλοι καλά,
όχι δεν είμαι καλά παλιέ φίλε,
δεν είμαι καλά
γιατί τα μπαλκόνια των σπιτιών
δεν γέμισαν κόκκινα μήλα
κι οι κοπέλες δεν τρέχουν
στους δρόμους ντυμένες λουλούδια
και τα παιδιά
δεν κρατούν στα χέρια
κοχύλια, μπαλόνια, φρούτα.
Θυμάσαι που ζωγραφίζαμε
μαζί τη γη
μαλακό, στρογγυλό ψωμί,
από μια φέτα για καθένα μας,
παλιέ φίλε
η γη είναι μαύρη και στρογγυλή
σαν την μπούκα του κανονιού
και ο κόσμος μας
δεν είναι ο κόσμος μου.

Όσο για σένα παλιέ μου
είσαι ακόμα φίλος μου;

Σε φιλώ.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μεθύσι
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 17:51:39
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μεθύσι

Στην αρχή κεντούσαμε λουλούδια.
Ύστερα ζωγραφίσαμε πρόσωπα.
Τότε κάποιος τραγούδησε τον Έρωτα
και εμείς βρέξαμε τις ποδιές μας
με όνειρα πλασμένα από κρασί
κι έτσι μεθυσμένοι από Αγάπη
απολαύσαμε το κρασί
σε όλη του την έκσταση.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το όνειρο
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 17:56:11
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το όνειρο

Ήταν εκεί.
Στο σφίξιμο των χεριών,
στη φωτιά των λόγων,
στην ανάσα των ματιών,
στα πανό, στις κραυγές, στη σιωπή.
Ήταν πάντα εκεί.
Μετά μεγαλώσαμε,
τσέπες, δαχτυλίδια,
ψηλές καρέκλες,
κουστούμι και γραβάτα,
κλείσαμε τις πόρτες.

Κλείσαμε το μέλλον απ’ έξω
και εμείς πνιγήκαμε
μέσα στο παρελθόν μας.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Γύμνια
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 17:59:28
Χλόη Κουτσουμπέλη, Γύμνια

Χθες βράδυ σε ονειρεύτηκα.
Με τα φώτα της πόλης για μάτια,
το σώμα γυμνό,
μυρωδιά ανοιξιάτικης λεύκας
και για μόνο κάλυμμα
το σκοτάδι.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η ώρα του έρωτα
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 18:04:56
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η ώρα του έρωτα

Ο δρόμος,
τρίτη γωνία,
ίσια επάνω,
στροφή, Καμάρα,
λαχάνιασμα, ελπίδα,
η πόρτα,
κλειδί πάνω κάτω
εσύ,
στο δωμάτιο
το βαθουλωτό κρεβάτι,
το χαλασμένο κασετόφωνο,
οι θόρυβοι του δρόμου,
το χάδι στα μαλλιά,
υγρό άγγιγμα στο στόμα,
γεύση από μέλι,
μικρός ψίθυρος,
το πράσινο βλέμμα,
μαλακές λακκουβίτσες,
σκιές από βλεφαρίδες,
φιλί στο μάγουλο,
η επιστροφή,
λαχάνιασμα,
σκοτάδι.
Ανάγκη.

Θα ’θελα να ήσουν κοντά μου.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού (I)
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 18:44:00
Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού

I


Ταξιδεύω πάνω στη νύχτα,
κατάσπαρτο το γυμνό κορμί της
από πολύχρωμα φωτάκια διαθλασμένων θυμήσεων,
μπαράκια με έντονη την οσμή της σήψης,
φαντάσματα χαμένης τρυφερότητας
ανοίγουν βουβές τρύπες μέσα στο σκοτάδι,
κρύο και κενό,
τρομαγμένες αντιλόπες ο φόβος στα δυο σου μάτια,
όταν πάω να σ’ αγκαλιάσω
γίνεσαι αχνή βροχή,
χάνεσαι μέσα στο τούνελ ενός σαξόφωνου,
διαλύεσαι μέσα σ’ ένα μπλουζ,
γίνεσαι μέγεθος απόστασης,
βεβήλωση και εξαγνισμός,
ένας φραγμός, μια απιστία,
ένα ποτέ, ένα γιατί,
ένας δρόμος,
μια νύχτα.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού (II)
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 18:49:13
Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού

II


Πλανήθηκα στις κατηφόρες
των αποστεωμένων προσώπων,
γλίστρησα σε μοβ παράλληλες
απέφυγα τους σκόπελους
των μαύρων δελεαστικών μαξιλαριών,
ξεκουράστηκα στους άσπρους τοίχους
των κυλινδρικών σπιτιών,
δεν μ’ άγγιξε κανείς
μα ούτε εγώ πλησίασα κανένα,
πού και πού
μερικοί τολμηροί
βούλιαζαν τα δάχτυλά τους
στο πρόσωπό μου
και σαν πείθονταν
πως δεν έχω πρόσωπο,
τότε ανακουφισμένοι
με χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη,
ενώ εγώ ταξίδευα
όλο το βράδυ,
ακροβατώντας
πάνω στα ζαχαρωμένα χείλη ενός ποτηριού
γεμάτου από ουίσκι.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού (III)
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 18:53:38
Χλόη Κουτσουμπέλη, Φάσεις φεγγαριού

III


Ήταν μια πανσέληνος κόκκινη.
Ένα συναρπαστικό ολοστρόγγυλο στόμα
κρεμασμένο στον ουρανό,
ήταν μια πανσέληνος κόκκινη,
πυρπολούσε τους δρόμους και τα όνειρα,
κάτω από τα βήματά μου
σιγά, σιγά έλιωνε το πλακόστρωτο του δρόμου.
Ήταν μια πανσέληνος πόνος,
μια πρόφαση,
μια άγραφη μοίρα,
άνθρωποι περνούσαν
άνθρωποι έρχονταν
σαν φάσεις του ίδιου φεγγαριού,
το ποτό αργοσάλευε
παλίρροια από υγρό μεθύσι στο ποτήρι μου,
άνθρωποι έφευγαν,
άνθρωποι χάνονταν.
Κι ήταν η καρδιά μου μια κόκκινη πανσέληνος.
Για όσο διαρκεί μια νύχτα.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Διαφορά χρωμάτων
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 18:59:52
Χλόη Κουτσουμπέλη, Διαφορά χρωμάτων

Το μοβ μου
σαν ανάσαινε
άφηνε μικρές κραυγές βελούδου,
μα ήταν το κίτρινό σου
κοφτερό και κρύο
δεν έκλαιγε, διαπερνούσε
και όταν πονούσε
άστραφτε με το σκληρό του φως,
κάθε που η νύχτα
χαϊδευότανε στα πόδια μου,
βύθιζα τα δάχτυλά μου
στη μαλακή μαύρη της σάρκα
και τα έγλειφα,
μα εσύ δεν καταλάβαινες,
την αλυσόδενες, την κατακτούσες
κι ύστερα της κρεμούσες
μια ταμπέλα στο λαιμό
και την αρχειοθετούσες.
Σαν άρχιζε το μοβ μου σιγά-σιγά να χάνεται
το πρόσωπό μου να στραγγίζει
και τα δάχτυλά μου αργά-αργά να κιτρινίζουν,
χαιρόσουνα,
κι όταν το κίτρινό μου
έγινε λείο σαν ατσάλι
και ο χορός της φωτοσύνθεσης
έκανε επιτέλους έναν κύκλο,
τότε μου κρέμασες μια ταμπέλα στο λαιμό
κι έτσι με αρχειοθέτησες
σ’ ένα δωμάτιο, σε μια νύχτα της ζωής σου.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα (Α')
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 19:06:30
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα

Α'


Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα.
Είναι η ώρα που αποχαιρετάς τους φίλους
το τελικό τους χαμόγελο σε καταδιώκει στο δρόμο,
πλαδαρή σκιά πάνω στους τοίχους,
είναι η ώρα που θυμάσαι τους εραστές
όχι αυτούς που απόκτησες.
Ανάμεσα σε ακατάστατα κρεβάτια και σκληρά πατώματα,
μα αυτούς που αγνάντεψες
κάποιες νύχτες κιτρινισμένες από όξινο φεγγάρι,
με τρίμματα λεμονιού στην παλάμη
και ματωμένες πληγές ανοιχτού πόθου
να αιμορραγούν τώρα τα μεσάνυχτα.
Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα.
Ξάφνου μετράς και συλλογιέσαι
όχι αυτά που έκανες ως τώρα,
μα εκείνα τα ανεκπλήρωτα,
τα όνειρα, τις πεθυμιές, τα ανέλπιστα,
τα ελπιδοφόρα απελπισμένα,
η μισή νύχτα γίνεται μισή ζωή.
Και η άλλη μισή χάνεται
σκαλωμένη στους δείχτες του ρολογιού,
και ο χρόνος μασκοφόρος δολοφόνος
αμείλικτα πλανιέται μες στη νύχτα.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα (Β')
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 19:16:32
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα

Β'


Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα.
Στη γλώσσα νιώθεις την αλμυρή τραχύτητα της νύχτας που περνά
και στα χείλη την υπόγλυκη προσμονή της μέρας που έρχεται,
παραπαίεις
ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, στο ποτέ και στο ξανά,
στην ψευδαίσθηση και στην απελπισία,
στην τόλμη και στη δειλία.
Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα του έρωτα,
αυτού που ζεις ή αυτού που χάνεις,
η εκσπερμάτωση της νύχτας
στα λευκά σεντόνια του πρωινού,
ή ένα μισοτελειωμένο άγγιγμα στο μάγουλο,
από το χέρι του ψυχρού εκτελεστή
με τα χρωματιστά εσώρουχα.
Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα που πουλάς ή αγοράζεις,
που παραδίνεσαι ή αποχωρείς.
Είναι καιρός τώρα που κάθε μεσάνυχτα
βάφω μαύρο το κορμί μου
και διαλύομαι στη νύχτα,
ως τα άλλα μεσάνυχτα.

Ήταν η στιγμιαία γέφυρα
(ο χρόνος επιλεκτικός και όλα επιλογές χρόνου)
όταν οι λέξεις μου
απέκτησαν χέρια,
όλα μετριούνται με στιγμές,
στιγμιαίοι πόθοι,
στιγμιαίες ανάγκες,
στιγμιαίες συζητήσεις,
στιγμιαίες μεταγγίσεις
κι ύστερα για πάντα ένα ταξίδι,
ένας μονόδρομος
και ο χρόνος επιχρυσωμένο είδωλο,
τον καίμε πάνω στο βωμό της λογικής,
όμως ξεπηδάει από τη στάχτη
σαν αρχέγονος φοίνικας
και δεν είναι η απώλεια που πληγώνει,
είναι ο χρόνος που εξαντλείται,
η αντίστροφη μέτρηση,
είναι που μάθαμε να ζούμε
μόνο με δόσεις.
Ικανοποιημένοι ιθαγενείς
με γυαλιστερές γυάλινες χάντρες χρόνου
να γλιστρούν ανάμεσα
στα πλεγμένα μας χέρια,
ανάμεσα στις πλεγμένες μας λέξεις,
και το μόνο που μένει
είναι πως κάπου
μίλησες με κάποιον
κάποτε.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μονάχα αν
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 19:21:47
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μονάχα αν

Αν υπήρχες,
έστω σαν αποσπασματικό φως
ταριχευμένου φεγγαριού σε μαυσωλείο,
χωρίς οστά και σάρκα,
χωρίς τέλος, χωρίς σύνορα,
τότε και τότε μόνο
ίσως μπορούσα να σ’ αγαπώ
και τα βράδια να σε κλειδώνω
στο μικρό φιλντισένιο μου κουτί,
με ηρεμία δεσμοφύλακα
γιατί τότε θα ’ξερα
πως κι αν ακόμα με πλημμυρίσεις
και έξω ξεχυθείς,
θα ’ξερα πως δεν θα μπορούσα να πνιγώ
στο λιωμένο, ορειχάλκινο κορμί σου,
γιατί μέσα μου
θα σ’ είχα εξημερώσει
κι έτσι αργά θα σε σκότωνα
αγαπώντας σε τόσο.

Από τη συλλογή Η Νύχτα είναι μια φάλαινα (1990)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη: Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες; (I)
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 19:37:52
Χλόη Κουτσουμπέλη: Πού πάνε οι ποιητές τις νύχτες;

I.


Κατά τα μεσάνυχτα
μια βάρκα αποχωρεί.
Ένας γέρος καλόγερος
ανάβει χάρτινα φανάρια
που σιωπηλά επιπλέουν στο νερό.
Οι ποιητές επιβιβάζονται αργά,
σκιές που φωσφορίζουν στο σκοτάδι.
Είναι συνήθως ντυμένοι ελαφρά
(πόσο αναμενόμενο και πόσο απρόσμενο
είναι πάντα το ταξίδι),
άλλοι φορούν τριμμένα πανωφόρια
και άλλοι από μετάξι κάπες,
άλλοι τζιν μπουφάν και λιωμένα παντελόνια,
κάποιες γυναίκες φορούν δαντελένιες νυχτικιές,
άλλες μακριά φορέματα και κρινολίνα
κι άλλες ντυμένες είναι με κοστούμι και γραβάτα.
Η βάρκα γλιστράει αθόρυβα στο αλλόκοτο τοπίο,
το δάσος μισοπνιγμένο μες στη λίμνη,
μπλέκουν στα κλαδιά των δέντρων
τα μακριά μαλλιά των ποιητών
κι η βάρκα μετεωρίζεται στους κορμούς των δέντρων,
ανάμεσα στις φυλλωσιές και στους καρπούς τους.
Τα νερά της λίμνης είναι ζεστά,
γεμάτα μικροοργανισμούς, θολά,
η λίμνη γουργουρίζει,
κάτι ζωντανό κοχλάζει στον βυθό της.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Αντιγόνη
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 19:43:57
Χλόη Κουτσουμπέλη, Αντιγόνη

Πάντα κάτι ξεχνάει η Αντιγόνη, όταν φεύγει.
Ένα δαντελένιο γάντι στα μεταξωτά σεντόνια,
μιαν αχνιστή σταγόνα από λεμόνι
στο μάγουλο του φίλου,
ένα φευγαλέο άγγιγμα στο μπράτσο του εραστή,
ένα αποτύπωμα χειλιών στο πορσελάνινο φλιτζάνι
του τσαγιού που μισοπίνει βιαστικά.
Είναι η Αντιγόνη που ξεχνά,
το αραχνοΰφαντο μαντίλι μουσκεμένο
από τα ξαφνικά δάκρυα της στιγμής,
το ομπρελίνο της βαμμένο στα χρώματα
της εύθραυστης βροχής.
Είναι η Αντιγόνη που ξεχνά,
το φόρεμά της θροΐζει καθώς τρέχει,
η βεντάλια της αλλάζει εποχές.
Πάντα κάτι ξεχνάει η Αντιγόνη.
Γι’ αυτό και πάντα φεύγει.
Μόνο κάποιες νύχτες, αρχίζει κάτι να θυμάται,
τότε φοράει τη νεκρική της μάσκα,
ρίχνει στάχτη στα μαλλιά της,
θαμμένη στη σπηλιά της
θρηνεί τους άταφους νεκρούς της.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

Το ποίημα συμπεριλήφθηκε και στη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) με τον τίτλο «Αντιγόνη I».
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μαύρα γυαλιά
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 21:03:16
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μαύρα γυαλιά

Τα μάτια ήταν ό,τι πιο ευάλωτο είχε.
Γι’ αυτό φορούσε πάντα του μαύρα γυαλιά.
Μόνο κάποιες φορές, ελάχιστες
μπορούσε κανείς να διακρίνει
κρυστάλλινες χελώνες
να χαϊδεύονται στο κύμα.

Ψίχα από κάστανο
βουτηγμένη σε αγριόμελο
και στίγματα λιωμένου χρυσαφιού,
η αλχημεία να κάνεις λέξεις
ό,τι πιότερο πονάει.

Τα μάτια ήταν ό,τι πιο ευάλωτο είχε.
Όχι πως φορούσε ποτέ του μαύρα γυαλιά.
Όμως πολύ εντρυφούσε
στην αποτέφρωση της άνοιξης
και μέσα σε σωλήνες
υδράργυρο άλλαζε σε ασήμι,
στρόγγυλες κουκκίδες από ασήμι
που ποτέ κανείς δεν άγγιζε,
αλλά στραφτάλιζαν σαν μέλισσες
στον ήλιο του μεσημεριού.

Τα μάτια του τον πρόδιδαν.
Γι’ αυτό πολλές φορές τα απέσυρε.
Και αυτά γίνονταν αγριοφράουλες.
Απ’ αυτές που αναπάντεχα
βλασταίνουν στα ασημένια δάση.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών [Ημέρα πρώτη: η Συνάντηση]
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 21:41:29
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών

Ημέρα πρώτη: η Συνάντηση


Τουραντότ:
Ποιος είσαι, ξένε;
Πούθε έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Ποιο ξωτικό του δάσους
σ’ έστειλε μπροστά μου,
τούτη την ώρα που αχνίζει η αυγή;
Τα ρούχα σου είναι φτωχικά
μα αρχοντικά ραμμένα,
το πρόσωπό σου απόκοσμο
μα τόσο οικείο μοιάζει,
τα μάτια σου άγρια καστανά
τι άραγε να ελπίζουν;

Πρίγκιπας: 
Με ξάφνιασες σαν πρόβαλες
αθόρυβα απ' την πάχνη,
πριγκίπισσα των πάγων,
Τουραντότ.
Γνωρίζω τ’ όνομά σου
από αρχαίους κόσμους,
σε φωτεινά αστέρια,
στη μέση του πελάγους,
σ’ έχω ξαναδεί.

Τουραντότ:
Ποιος είσαι; Με φοβίζεις,
τα λόγια σου παράξενα αντηχούν.
Αν ήσουν χιόνι, θα έκαιγες,
δάκρυ αν ήσουν, θα έλιωνα.
Άγγιγμα αν ήσουν, θα μ’ έχανα.

Πρίγκιπας:
Με λένε Όναρ,
με το λευκό μου άλογο
τον χρόνο διασχίζω.
Το ξύλινο σπαθί μου μυρίζει βελανίδια,
τα ρούχα μου πευκοβελόνες,
στρατιώτης είμαι, πρίγκιπας, επαίτης.
Ένας άντρας είμαι και ψάχνω.
Ένας άντρας είμαι και ελπίζω.
Ποθώ και ονειρεύομαι.
Αύριο την ίδια ώρα
θα σε προσμένω εδώ.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών [Ημέρα τέταρτη: ένταση]
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 22:39:42
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών

Ημέρα τέταρτη: ένταση


Τουραντότ:
Όναρ, αδελφέ και σύντροφε,
τα φωτεινά σου αχνάρια ακολούθησα
χθες βράδυ,
στου φεγγαριού την κούπα,
ξεχείλισε η ψυχή μου από χαρά.
Όμως σήμερα δεν φάνηκες,
τρεις ώρες με το άλογο καλπάζω
και με αγωνία ψάχνω να σε βρω.
Και τώρα που σε βρίσκω να κοιμάσαι
αμέριμνος κάτω από τον πλάτανο αυτό,
φλογισμένα βέλη θέλω να πετάξω
και να κόψω τον ένα μου μαστό,
τον κόκκινο μανδύα μου να κάψω,
μαινάδα οργισμένη να γενώ.
Τα βραχιόλια μου ένα ένα σου πετάω,
ολάκερη θέλω να καώ.

Όναρ: 
Περίεργος ο πόλεμος αυτός
που όποιος νικήσει χάνει.
Ξίφος με ξίφος
και φωτιά με τη φωτιά.
Φωτιά και αγέρας, νερό και γη.
Το ένα τρέφει το άλλο,
ενωμένα όλα και αντίθετα
υπάρχουν μες στον κόσμο.
Έτσι κι εμείς, πριγκίπισσα,
από φωτιά, αέρα, νερό και γη
είμαστε πλασμένοι
κι άλλοτε η φωτιά υπερτερεί
άλλοτε το νερό
άλλοτε πάλι η σάρκα η γήινη
και άλλοτε ο αέρας.
Ωστόσο χωρίς βραχιόλια σε προτιμώ.
Έτσι με τα μαλλιά να πάλλονται
σαν μαγεμένο δάσος.
Σαν πεταλούδα έλκομαι
από την κόκκινη φωτιά σου,
μέσα της θέλω να καώ.
Μα, αντί γι’ αυτό,
σε αποχαιρετώ,
την ίδια ώρα αύριο
εδώ θε να σε βρω.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών [Ημέρα έκτη: το γράψιμο ιστορίας]
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 22:50:43
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τραγούδι των επτά ημερών

Ημέρα έκτη: το γράψιμο ιστορίας


Τουραντότ:
Να γράψω θέλω μια ιστορία
για μοναχικά φεγγάρια,
για πρίγκιπες και δράκους,
για μπλε δωμάτια απάτητα
που ποτέ δεν θ’ ανοιχτούν.
Για δύο μικρά πουλιά, τα χέρια μας
που δεν πέταξαν ποτέ μαζί.
Σαν φύγεις, δώρο θα σ’ τη δώσω
να διαβάζεις όταν δεν θα ’μαστε μαζί.

Όναρ: 
Μόνο με την καρδιά μου
θέλω να θυμάμαι.
Όλα εκεί είναι γραμμένα
και ποτέ δεν θα σβηστούν.
Πόσο τρυφερά γελάς
και πώς τα μάτια σου
αλλάζουν σαν βουρκώνουν,
πώς μυρίζεις λεμόνι
και τα μάγουλά σου
κοκκινίζουν,
πώς τρίβεις τη μύτη
σαν θυμώνεις,
ακόμα και πώς κοιμάσαι
ξέρω να φαντάζομαι.
Πώς αγαπιέσαι, πώς αγαπάς,
πώς παραδίδεσαι, πώς παραδίδεις.
Αυτό κάνει τη θυσία πιο σκληρή
και πιο όμορφη αντάμα.
Το ότι η καρδιά μου
και ξέρει και θυμάται.
Χωρίς ιστορίες.

Τουραντότ:
Τότε θα γράψω για σένα όταν φύγεις.

Όναρ: 
Όταν φύγω, θα έχεις εμένα.
Ίσως και πιο πολύ από τώρα.
Όταν την ώρα που κεντάς
τρυπάς το δάχτυλό σου,
μία σταγόνα αίμα πέφτει
στη λευκή δαντέλα.
Τίποτε στον κόσμο της δαντέλας
δεν είναι ίδιο πια.

Τουραντότ:
Φίλησέ με.

Όναρ: 
Μόνο την καρδιά μου.

Τουραντότ:
Αλίμονο,
πώς η καρδιά μου άνοιξε
και πλάτυνε έτσι.
Νιώθω θαρρείς και όλα τα χωρά.
Και την αγάπη και τον πόνο.
Και το ξανά και το ποτέ.
Ακόμα και ένα φιλί,
κόκκινο βατόμουρο,
αίμα στα χείλη
που δεν δόθηκε ποτέ.
Μια μέρα μένει, το ξέρω,
η τελευταία.
Και αυτό ακόμα το αντέχω.
Θά ’ρθεις αύριο πάλι εδώ;

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μαμά από ζυμάρι
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:27:23
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μαμά από ζυμάρι

Η μαμά μου ήταν μαλακή.
Βούλιαζα μέσα και χανόμουν.
Με χάιδευε στο μέτωπο.
Μύριζε γάλα και μαλακή βροχή.
Όταν κοιμάμαι μέσα σου,
αλλάζεις και φουσκώνεις
κι εγώ πάλι παιδί,
βάζω το δάχτυλο στο στόμα
και σφίγγω το πάνινο αρκουδάκι μου.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άγγελός μου είναι λυπημένος
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:34:27
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άγγελός μου είναι λυπημένος

Ο άγγελός μου είναι λυπημένος.
Δεν έχει σάρκα, δεν ποθεί,
καίγεται, μα δεν λιώνει.
Όταν ακούει τη λέξη «σ’ αγαπώ»
χαϊδεύει την πληγή ανάμεσα στα πόδια του
και κλαίει.

Δεν ξέρω γιατί ο άγγελός μου είναι λυπημένος.
Σκεπάζει όλη μέρα τους καθρέφτες με σεντόνια
και παίζει σκάκι με πιόνια από πάγο.

Ο άγγελός μου ζει σε χώρα παγωμένη.
Όταν βήχει,
φτύνει αίμα στις παλάμες.
Το αίμα του αγγέλου μου
είναι από χιόνι,
ζει σε φιλιά από χείλη πάντα ανέγγιχτα,
ζει μες σε δάκρυα που ποτέ τους δεν κυλήσαν.

Ο άγγελός μου είναι παλιός.
Τις νύχτες μου με χάιδευε κρυφά.
Τα δάχτυλά του από μετάξι.
Ύστερα έγινε απουσία.
Κι αυτός.

Ο άγγελός μου φταίει, ξέρετε.
Που δεν αγάπησα ποτέ κανένα, εννοώ.
Θέλω να πω ότι πάντα έμπαινε
ανάμεσα σε μένα και στους άλλους
κι όριζε απόλυτα εκείνη την υγρή πτυχή
ανάμεσα στην επαφή και στο ανέφικτο.

Ο άγγελός μου θυμίζει τη μαμά μου.
Κάθε βράδυ κι αυτός
γλυκά με νανουρίζει
και μετά με ξαπλώνει τρυφερά
στη ματωμένη κούνια μου.

«Κοιμήσου.»

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Άντρας από μετάξι
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:39:27
Χλόη Κουτσουμπέλη, Άντρας από μετάξι

Κόκκινος από αίμα
πορφυρός σαν επιθυμία
γυαλιστερός σαν παραίτηση
σκίζεται αθόρυβα όπως η καρδιά
βαθαίνει όταν τον φορώ
κυματίζει όταν ψιθυρίζω
γίνεται κόκκινο ρούμι,
φωνή,
ιπτάμενο μεταξωτό χαλί θάνατος
να με παίρνει για πάντα μακριά.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυναίκα-ψάρι
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:45:25
Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυναίκα-ψάρι

Στιλπνή είμαι, ασημένια,
ψάρι είμαι, ξεγλιστρώ.
Χάνομαι, χύνομαι,
ρέω, διαφεύγω.
Μόνο γυναίκα αν ήμουν,
αρχέγονη, μυστική,
πήλινη,
διονυσιακή,
κοχύλι,
γονιμότητα,
αγγείο και ηχείο,
αν ήμουν.
Όμως ούτε γυναίκα είμαι ούτε ψάρι
μα και τα δύο μαζί.
Και δεν είναι μόνο δική μου αυτή η ιστορία.
Είναι κι η ιστορία της γυναίκας-σταγόνας και της γυναίκας-χιονιού
της γυναίκας-σαύρας και της γυναίκας-αετού
μα και της Μαίρης, της Άννας,
της Ελένης, της Φρίντας,
της Σύλβιας, της Ιωάννας
και όλων των άλλων γυναικών
αθόρυβα αφήνουν πίσω τους τα χνάρια
από μικρά παπούτσια
που γρήγορα εξαερώνονται στον χρόνο.
Είμαι γυναίκα-ψάρι.
Όταν πεθάνω, θα γίνω μόνο ψάρι.
Θα κολυμπώ στ’ αστέρια.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιφιγένεια
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:49:11
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιφιγένεια

Σωπαίνεις.
Σε λευκό μανδύα τυλιγμένος
μου διδάσκεις πόνο και ηδονή.
Τεράστιος ορθώνεται, πατέρα,
ο ίσκιος σου επάνω απ' το βωμό.
Εραστής και ξένος
ο αγαπημένος δήμιος.
Βλέπεις, οι σκοπιμότητες.
Το διαζύγιο, ο ούριος άνεμος,
τα πλοία που δεν έφυγαν ποτέ
για την χαμένη Τροία,
ο χρόνος που σταμάτησε,
ο θάνατος που με νυμφεύεται
αντί του Αχιλλέα.
Κόκκινος ο μανδύας σου από αίμα.
Κι εσύ φοράς το μαύρο σου καπέλο
στρίβεις ατάραχος το πόμολο της πόρτας.

Το μόνο που χρειαζότανε ήτανε μία θυσία.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:52:13
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα

Ένα βρεγμένο φεγγάρι στάζει σιωπή
ο αυτοκράτορας φοράει καινούρια ρούχα
ντύνεται γυμνός τη μοναξιά του.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το κουτσό
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 14:55:48
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το κουτσό

Θα παίξουμε κουτσό
είπε η Μαρία στον Μανώλη
κι όποιος νικήσει
θα δείξει στον άλλο την πληγή του.
Ύστερα παντρεύτηκαν.
Η Μαρία φορούσε νυφικό από βροχή
κι η εκκλησία ήταν από λάσπη.
Πάνω στο κλαδί ενός δέντρου
δυο περιστέρια από στάχτη
κουνούσαν λυπημένα το κεφάλι
για τα ανθρώπινα μάταια παιχνίδια.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποίηση
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 15:17:48
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποίηση

Είναι εκείνο το πρώτο αυγό στρουθοκαμήλου
που κάποτε στην έρημο
γέμισες με νερό
κι έθαψες κάτω από την άμμο.
Επτά εκατομμύρια χρόνια
άλλοτε στα τέσσερα, μετά στα δύο,
με άκρα κοντά, με άκρα μακριά
με τρίχες και χωρίς
έτρεχες, ζευγάρωνες, έτρωγες, πάλευες,
κρύωνες, ζεσταινόσουν, πέθαινες.
Και ύστερα αιφνίδια ένα άδειο κέλυφος αυγού
με νερό κάτω απ' την άμμο.
Προνόησες ότι θα ξαναπεράσεις διψασμένος από κει.
Επτά εκατομμύρια χρόνια μέχρι να φανταστείς.
Τώρα χαράζεις στις σπηλιές τον φόβο σου
στέκεσαι όρθιος πια στα πόδια σου
και το κεφάλι σου ατενίζει το φεγγάρι,
τα βράδια αγκαλιά μου ψιθυρίζεις λόγια
κι όταν με χάνεις πάλι με λέξεις κλαις.
Επτά εκατομμύρια χρόνια για να μου πεις το «σ’ αγαπώ».
Έχει αρχίσει πια το παραμύθι της ζωής.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιεροτελεστία II
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 15:27:41
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιεροτελεστία II

Γυναίκα σε καθρέφτη.
Φοράει μαύρες κάλτσες,
νυχτερίδες στο χιόνι του κορμιού της.
Ένας άντρας στέκεται κοντά της.
Δεν φαίνεται η αντανάκλασή του στο γυαλί.
Τα μάτια του έχουν ήδη φύγει.
Δεν μπορεί να δει
το τρίγωνο του φόβου της
τα ελάφια των ματιών της
τα σπαρταριστά περιστέρια των δαχτύλων της.

Όπως κάθε βράδυ
τελευταία αποχωρούν τα χέρια του.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Επιστροφή
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 15:52:06
Χλόη Κουτσουμπέλη, Επιστροφή

Η γυναίκα ξαναγύρισε.
Κόκκοι σκόνης αιωρούνται στο τραπέζι,
τα παιδιά τρώνε πρωινό,
ο άντρας διαβάζει εφημερίδα,
κανείς δεν την προσέχει
που βηματίζει ανάλαφρα
που ζυμώνει το ψωμί
που βάζει την τσαγιέρα στη φωτιά.
Όλα είναι ίδια όπως παλιά.

Κανείς δεν παρατηρεί
την γαλάζια λωρίδα ουρανού
πάνω στα μαύρα της μαλλιά.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Αντιγόνη III
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 15:56:41
Χλόη Κουτσουμπέλη, Αντιγόνη III

Μην σε φοβίζει η σιωπή.
Οι ήχοι πάντα αγρικούν
η νύχτα είναι μεγάλη
τα κυνηγόσκυλα του χρόνου
τρέχουν πιο γρήγορα από μας.
Ευπρόσδεκτος ο τάφος, Αντιγόνη.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παλιές συμμαθήτριες
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 15:59:25
Χλόη Κουτσουμπέλη, Παλιές συμμαθήτριες

Με ξεσκισμένες σάρκες και γυμνά φτερά
μικροί καθρέφτες των ρυτίδων μου
πόσο ακόμα ως το τέλος;

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Εύα
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:03:01
Χλόη Κουτσουμπέλη, Εύα

Με παρέσυρε.
Πυκνά φυλλώματα, υγρά.
Δεν φορούσε πρόσωπο.
Άγγιξα τότε ένα φίδι, την καρδιά του.
Κι ευθύς κατρακύλησα στο χώμα.
Ούτε θεός ούτε διάβολος.
Στον Κήπο τον αποκαλούσαν «άντρα».
Στο στόμα άφηνε γεύση μήλου σε αποσύνθεση.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σκιάχτρο
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:06:48
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σκιάχτρο

Είμαι ένα σκιάχτρο που φοβάται,
διώχνω τους εφιάλτες
και τους έλκω,
το βράδυ χαϊδεύω τα σκοτάδια
το πρωί κουνώ τα χέρια στα πουλιά.
Είμαι ένα σκιάχτρο που φοβίζει.
Στην έρημο μιας σχέσης με ανθρώπους.
Με τα χέρια μου-τσουκνίδες
ξεσκίζω το πρόσωπό μου
και τους άλλους.
Μα κάτω από τα άχυρα
και την σκισμένη μπλούζα
ένα κοράκι κρύβω,
στιλπνό
μαύρο
μόνο,
το πιο έρημο κοράκι,
την καρδιά μου.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μάτια
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:14:12
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μάτια

Δεν είναι τα μάτια παράθυρα
ούτε καθρέφτες της ψυχής.
Είναι άγρια σκυλιά που αλυχτούν.
Η αγάπη δεν είναι ροζ ζάχαρη
ούτε ο έρωτας αρρώστια
που βήχει διακριτικά
κι αφήνει αιμάτινες κηλίδες
στο δαντελένιο μαντίλι της Κυρίας
που ύφαινε Καμέλιες.
Δεν έψαχνε η Έμμα Μποβαρύ
άντρες για να αγαπήσει,
κυνηγούσε μόνο την χαμένη της ψυχή.
Κι όταν τελειώνει μια ιστορία
οι άνθρωποι θάβουν τα κομμάτια τους στον κήπο
και κάθονται στα αραχνιασμένα τους τραπέζια
ενώ η Μις Χάβισαμ τους υποδέχεται
φορώντας το μουχλιασμένο νυφικό
ενός γάμου που δεν μπόρεσε ποτέ.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο φόβος να σ' αγαπώ
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:17:10
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο φόβος να σ' αγαπώ

Ποιος είναι αυτός ο Φόβος
που ουρλιάζει με τα δυο του όμικρον
να χάσκουν στο σκοτάδι;
Ποιο είναι αυτό το βουβό βήτα
που βηματίζει βαρύγδουπα
σέρνοντας το παραμορφωμένο του ποδάρι;
Ποια φυγή ονειρεύεται το φι
και γιατί το σίγμα
σπαράζει σιωπηλά στο τέλος
αλλά και μπροστά
από το άλλο ρήμα
που τόσο πολύ φοβάμαι να προφέρω;

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Στην Frida Kahlo
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:23:23
Χλόη Κουτσουμπέλη, Στην Frida Kahlo

Γεια σου, Φρίντα.
Βλέπω την κόκκινη καρδιά
να κείτεται στα πόδια σου,
έξω από σένα
κι από το άσπρο νυφικό,
τον αιματοβαμμένο γάμο
την έκτρωση
και το μικρό φάντασμα μωρό
που πετάει στο ταβάνι.
Ναι, πολλές φορές μάλιστα
ερωτεύτηκα τον άντρα σου
ζωγράφο, ποιητή, ασφαλιστή
πλασιέ, κηπουρό
τον ίδιο πάντα άντρα
γιατί ζωγράφιζε συνέχεια
το μαύρο μου στόμα
μια τρύπα στο σκοτάδι,
όλοι οι άντρες μου λέγονταν Ριβέρα
γιατί ήξεραν θαυμάσια
να προκαλούν τον πόνο.
Φρίντα, κόκκινη λυπημένη
Φρίντα ελάφι και Φρίντα φωτιά
αυτή η κόκκινη καρδιά
παλλόμενη, ολοζώντανη μπροστά σου
δεν είναι πια δική σου, είναι δική μας.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σπίτι μου
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:29:08
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σπίτι μου

Τα πορτρέτα των προγόνων
ροχαλίζουν άοκνα στους τοίχους
αράχνες γνέθουν παγωμένους σταλακτίτες
μια μητέρα ντυμένη στα λευκά
νανουρίζει στην κούνια ένα ανύπαρκτο μωρό
ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά μαχαιρώνει βίαια τον αέρα
ένας άντρας με λασπωμένες μπότες
ξεκοιλιάζει πουπουλένια μαξιλάρια
άσπρα σκυλιά με μαύρες βούλες
παίζουν τρίλιζα στα μάρμαρα
κάποιος κάπου παίζει ένα βιολί
στην σοφίτα γεννιέται ένα αυγό
γαλάζιοι δρυοκολάπτες πετούνε στην κουζίνα.
Κι εσύ,
ξαπλωμένος στην κρυστάλλινη μπανιέρα
φορώντας όλα σου τα ρούχα,
πίνεις σαμπάνια μέσα στην καρδιά μου,
όχι επισκέπτης ούτε φίλος
αλλά μοναδικός ένοικος
που αυτονόητα κατέχει τα κλειδιά.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το άθικτο κρεβάτι
Post by: wings on 07 Feb, 2017, 16:34:15
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το άθικτο κρεβάτι

Έστρωσα το κρεβάτι χθες το βράδυ.
Σεντόνια αραχνοΰφαντα,
μαξιλαροθήκες δαντελένιες
χνουδωτά μαξιλάρια από στάχτη.
Σήμερα το πρωί δίπλωσα τα σεντόνια
ανέπαφα, ατσαλάκωτα
και τακτικά τα στοίβαξα και πάλι.
Μόνο στο πάτωμα είδα να διαγράφονται στη σκόνη
τα ίχνη των ποδιών σου.

Γιατί κάποτε η απουσία βαθουλώνει τις σκιές
και ό,τι λείπει είναι αυτό που μένει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Περί μνήμης
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 14:20:49
Χλόη Κουτσουμπέλη, Περί μνήμης

Η μνήμη του χρυσόψαρου
διαρκεί ένα λεπτό
του ελέφαντα για χρόνια
του πιράνχας είναι
το λαίμαργο παρόν
του μεταξοσκώληκα
η κάμπια
Αργόσυρτα μαμούθ οι αιώνες
Χωρίς εσένα

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το είδωλο
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 14:32:29
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το είδωλο

Σε κάθε καθρέφτη
υπάρχει πάντα ένα είδωλο
που κρύβεται από πίσω
Κανείς ποτέ δεν νοιάζεται γι' αυτό
Γυάλινη γλιστράει η ζωή του
Κανείς δεν το αγγίζει
ούτε κι αυτό αναγνωρίζει
τον ξένο που κάθε φορά
στέκεται μπροστά του
Μηχανικά μιμείται τις κινήσεις
Όταν ο ξένος σηκώνει το δεξί
αυτό κινεί το αριστερό
όταν ο ξένος βήχει
αυτό κουνάει άηχα τα χείλη
Μόνο όταν το σπίτι ερημώνει
το είδωλο παίρνει το ξυράφι
το ακουμπά στις φλέβες των καρπών του
έτσι για να νιώσει ότι είναι ζωντανό
Γι’ αυτό με προσοχή κοιτάξτε τους καθρέφτες
Αν είστε τυχεροί
μπορεί και να το δείτε
Πίσω από το πρόσωπό σας
Το είδωλο που ουρλιάζει

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η σκιά μου
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 14:36:14
https://www.youtube.com/watch?v=4b6ooa4RvGA

Μάνος Χατζιδάκις, Χορός με σκιά μου
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Χορός με σκιά μου (1998))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Η σκιά μου

Τρέχει πιο γρήγορα από μένα
μαύρη μισή κομματιασμένη
ψηλή λιγνή τεράστια θυμωμένη
ανυπεράσπιστη θλιμμένη
ταχύνω το βήμα, πάω να την αγγίξω
τινάζεται μακριά αλαφιασμένη
δεν έχει μάθει αγγίγματα φοβάται
τρέμει το φως την διάλυση τα μακρινά ταξίδια
τα λόγια αράχνες-πυρκαγιές
τόσο νέα αυτή η σκιά
ένα μικρό κορίτσι με πλεξούδες
τόσο γρήγορη
τόσο αργή
τόσο ανόητη στη ρευστότητά της

Μικρή σκιά αέρα
πόσο θαρρείς ακόμα θα υπάρχεις;

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το πένθος του άλλου
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 14:46:12
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το πένθος του άλλου

Δεν είναι ποτέ δικό μας λέμε
το μαύρο ακέφαλο φουστάνι
με τα κουμπιά μπροστά
σαν ψόφια μάτια
οι στρουθοκάμηλοι που ψάχνουν
ρωγμή να κρύψουν μέσα το κεφάλι
κι αφήνουν παντού τρομαγμένα πούπουλα
τους φόβους τους
Όσα βλέπουμε συμβαίνουν συνήθως μακριά
το φέρετρο, η κηδεία
οι λέξεις
(αυτές πάντα συμβαίνουν μακριά
γι’ αυτό και δεν ακούμε την ηχώ τους)
σαν τις γυναίκες με τις μαύρες μαντίλες στα νησιά
που στέκονται σε ένα ακρωτήρι και φωνάζουν
και ο αέρας τις σηκώνει μακριά
κι ύστερα όλο κάτι ακούμε να κλαίει το βράδυ στο μπαλκόνι
Όμως αυτό εδώ το πένθος είναι δικό μου, φίλε
Γι’ αυτό και θα το κάνω ό,τι θέλω
Θα το πιω, θα το μεθύσω
θα το ταπεινώσω, θα το εξαργυρώσω
θα κάνω έρωτα μαζί του σε γυμνό κρεβάτι
και μόνο το βράδυ θα φορέσω τη μαύρη μου μαντίλα
θα σταθώ σε μόνο ακρωτήρι
και θα τελειώσω

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η Σφίγγα
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 14:49:45
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η Σφίγγα

Ο χρησμός δεν ήταν ευκρινής ή εγώ δεν τον κατάλαβα
Ήλπισα τότε, ήλπισα και πάλι
Χωρίς μάτια ξεκίνησα με πρησμένα πόδια
η Σφίγγα ήταν στον σταθμό και με περίμενε
απεγνωσμένα έκανα την ίδια ερώτηση
ενώ ρωτούσα αυτή πέτρωνε
στο τέλος διαλύθηκε σε σκόνη

Ούτε κι αυτή άντεξε πάλι να μ’ αρνηθεί

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η παράσταση
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 14:59:08
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η παράσταση

Περιφέρονταν από πόλη σε πόλη
Σε έρημα θέατρα καταγώγια
Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο
παραλλαγή στο ίδιο έργο
Κάποιος τυφλός γέρος έψαχνε τη μοίρα του
κάποιος κάπου έκανε μία ερώτηση
κάποιος κάπου δεν το άντεχε
ένα τέλος τέλειωνε
ένα πεπρωμένο πέτρωνε
Στα σκηνικά υπήρχε πάντα
μία λάμπα που τρεμόσβηνε
κι ένα γραμμόφωνο που έπαιζε
ένα φθαρμένο τραγούδι εγκατάλειψης
Αυτή ήταν πρωταγωνίστρια
μόνο που πάντα έπαιζε ρόλους δεύτερους
συνήθως ενός δέντρου που στο τέλος καίγεται
Οι άλλοι ηθοποιοί ήταν άντρες
Ένας Δον Κιχώτης
φορούσε πανοπλία και έκανε τον ιππότη
άλλος στοχαστικά παρίστανε τον Άμλετ
άλλοι ήταν πυγμάχοι
που πάλευαν στο ρινγκ
Πολλές φορές ο υποβολέας
απήγγειλε ποιήματα
και κάποιοι αυτοκτονούσαν
από χάρτινα μπαλκόνια
Όλοι όμως ανεξαιρέτως
φορούσαν την ίδια μάσκα
που άλλαζε χέρι στα παρασκήνια

Ώσπου μια μέρα ένας από τους θεατές
ανέβηκε στο πάλκο
έστησε μία καρέκλα
και την κοίταξε στα μάτια
«Μου χρωστάς μία απάντηση» της είπε
«Σε ποια ακριβώς ερώτηση;» ρώτησε έκπληκτη εκείνη
«Μπορείς να αγαπήσεις τόσο
που να μην σε νοιάζει αν αγαπηθείς;»
«Από ποιο έργο είναι αυτό;»
αναρωτήθηκε πανικόβλητη αυτή
«πού είναι η μάσκα που πρέπει να φοράς
με ποιο τρόπο θα με κάνεις να πονέσω
θα μαχαιρωθώ ή θα πάρω δηλητήριο
θα φύγω με ένα τρένο μέσα στην ομίχλη
ή θα με εγκαταλείψεις μέσα σε κουκλόσπιτο;»
Ο άντρας όμως δεν απάντησε
Κατέβηκε από τη σκηνή και προχώρησε στην έξοδο
Η γυναίκα έμεινε για λίγο μετέωρη
έβγαλε το φόρεμα με τις δαντέλες
σκούπισε την πούδρα από το πρόσωπο
πέταξε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια
και τον ακολούθησε
Πίσω τους τα σκηνικά κατέρρευσαν
με θόρυβο

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Στη στάση
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:15:54
Χλόη Κουτσουμπέλη, Στη στάση

Είναι ώρα τώρα που ανυπόμονα
περιμένω να φανεί το λεωφορείο
Η στάση είναι έρημη
μια γριούλα Κλωθώ πλέκει ασταμάτητα
και έχει έναν σκύλο με τρία κεφάλια
κατάμαυρα στα πόδια
Ξάφνου την ομίχλη
σκίζει ένας ποδηλάτης
μήπως είσαι εσύ;
Ταυτόχρονα σχεδόν
μία γυναίκα με άσπρο νυφικό
ετοιμάζεται να πέσει απ’ το μπαλκόνι
μήπως είμαι εγώ;
Κάτι γειτόνισσες απέναντι
τινάζουν τα χαλιά τους ρυθμικά
ένα παιδάκι-σταφιδόψωμο τρέχει γυμνό στο δρόμο
το κυνηγούν ο φούρναρης
ο χασάπης κι ο μανάβης
από τα παραμύθια που μου διάβαζε η μαμά
και μου φαίνεται πως κάποιος επίτηδες
με φόρεσε ανάποδα
έτσι ώστε να φαίνονται τα ξέφτια και η φόδρα
Και πόσο αφηρημένη αλήθεια είμαι
που τόση ώρα δεν θυμήθηκα
ότι το λεωφορείο της γραμμής
χρόνια τώρα δεν περνάει από δω

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η πρώτη πανσέληνος στον κόσμο
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:20:45
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η πρώτη πανσέληνος στον κόσμο

Φορούσα κουρέλια κι έτρεχα στα τέσσερα
είχα τυλίξει τα πληγιασμένα πόδια σε φύλλα δέντρων
πατούσα σε θραύσματα από παλιά ρολόγια
ένας κούκος χτυπούσε διαρκώς μεσάνυχτα
είχα μόλις αντέξει την εποχή των παγετώνων
και το καλοκαίρι έσταζε καυτό ιδρώτα
δεν είχα γονείς ούτε ιστορία
θυμόμουν μόνο το αυγό που έσκασε
και τον κόκκινο κρόκο που ήλιος ξεπήδησε από μέσα
Σε είδα ξαφνικά ψηλό και ακίνητο
στη μέση εκεί του πουθενά
να μου ανοίγεις διάπλατα τα χέρια
Τυφλά χώθηκα στην αγκαλιά σου
και η πρώτη πανσέληνος γεννήθηκε στον κόσμο

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Θλίψη
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:26:42
Χλόη Κουτσουμπέλη, Θλίψη

Το μαύρο τριαντάφυλλο που φυτρώνει
στον δεξή της ώμο
μπορεί να καταπιεί ή να ουρλιάξει
μερικές φορές στέλνει σήματα καπνού
στίχους που κυματίζουν δαχτυλίδια στον αέρα
Η γυναίκα αυτή
κρατά μία λάμπα θυέλλης
γράφει γράμμα σε κάποιον που ακόμα δεν υπάρχει
ταχυδρομικά κοράκια την περιμένουν να τελειώσει
Κάπου μακριά ένας άντρας σελώνει άλογο
όταν φυσήξει νοτιάς
θα γίνει Κένταυρος
Στο Πήλιο νυχτώνει νωρίς
ή και ποτέ
ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια και ξυπνάς
στη ζωή μέσα του άλλου
Κατά τα άλλα, ο ζωγράφος έκανε καλή δουλειά
Στη βιασύνη του όμως ξέχασε το πρόσωπο
Έτσι ακέφαλη η γυναίκα κυκλοφορεί από κρεβάτι σε κρεβάτι
Σχεδιάζει χάρτες, συλλέγει μύθους
«η πιο σύντομη θλίψη είμαστε εμείς»
λέει ένας σκορπιός που περπατάει αιώνια
στα χαλάσματα

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Του Αντρέα
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:36:19
Χλόη Κουτσουμπέλη, Του Αντρέα
(Μόρφου, Κύπρος)

Στο πατρικό μου σπίτι
γύρισα πάλι χθες
η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη
γάβγιζε συνέχεια ένα ανύπαρκτο σκυλί
δύο γυναίκες στα μαύρα
έπλεκαν καθισμένες
«Αντρέα, εσύ είσαι;»
ψέλλισε ένοχα η πρώτη
Οι ρυτίδες στο πρόσωπό της
άνοιξαν ρήγματα σε όλο το νησί
«Το σπίτι πάλιωσε» μου είπε
«βατράχια κοάζουν όλη μέρα
τις νύχτες γεμίζει νυφίτσες και ασβούς
τα έπιπλα τρίζουν και πονούν»
Στο τραπέζι στρωμένο
το τραπεζομάντιλο της μάνας
από τη νύχτα ακόμα του χαμού
«Δώσε λίγο χρυσάφι»
πετάχτηκε η δεύτερη
«να φτιάξουμε ένα σπίτι
να το βρείτε καινούριο
όταν θα ’ρθείτε πίσω»
Άπληστα τα μάτια της
γαντζώθηκαν στα χέρια μου
Κινήθηκα αυθόρμητα μπροστά
και ύστερα πάλι πίσω

Χθες βράδυ με τους φίλους μου
επέστρεψα στο πατρικό μου

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ναυάγιο
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:42:30
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ναυάγιο

Κι αν κάποιες φορές ξεχνώ
πως στην τελευταία μου επίσκεψη
κοιμηθήκαμε αγκαλιά
σε φέρετρο ανοιχτό
που έπλεε στο πέλαγος
κι ήμουν εγώ που σε ρωτούσα
κι εσύ που απαντούσες
μέσα στο απέραντο σκοτάδι
ενώ δίπλα βούλιαζε ο Τιτανικός
και μερικά μόνο καπέλα
έπλεαν πάνω στο νερό
Κι αν μερικές μέρες ξυπνώ αναπάντεχα μαζί σου
και σου στέλνω
νεκρά περιστέρια σε σελοφάν συσκευασία
προ Θεού μην υποπέσεις στο αμάρτημα
της τέλειας παραπλάνησης
Ποτέ δεν συναντιούνται οι άνθρωποι
Μόνο τη στιγμή που αποχαιρετιούνται
στην αποβάθρα ενός τρένου

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ευγενικοί ξένοι της οδού Καραολή
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:47:32
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ευγενικοί ξένοι της οδού Καραολή

Περπατούν αθόρυβα
δεν ενοχλούν κανέναν
Πού και πού αφήνουν μία τούφα από μαλλιά
υγρά χνάρια στον διάδρομο
πιάτα με αποφάγια στην κουζίνα
αποτυπώματα στο πόμολο μίας πόρτας
ένα λευκό μαντίλι στην τσέπη ενός παλτού
μία μελωδία από ένα μουσικό κουτί
που δεν άκουσα ποτέ
Ω, πόσο αγαπώ τους ξένους της οδού Καραολή
Χρόνια τώρα ζω μαζί τους
Κάθονται απέναντί μου όταν γράφω
Είναι σαν να με κοιτούν μέσα από γυαλί
Σαν να απλώνουν το χέρι να μ’ αγγίξουν
Σαν κάποιοι απ' αυτούς
λίγο να με αγάπησαν
μα ξέχασαν το πότε και το πώς
Πόσο διακριτικοί είναι οι ξένοι της οδού Καραολή
Αφήνουν πάντα το κλειδί κάτω απ’ την ψάθα
Και μία μπαλκονόπορτα ανοιχτή
μήπως κάποιος θελήσει να πηδήξει

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Προετοιμασία
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 15:54:34
Χλόη Κουτσουμπέλη, Προετοιμασία

Έναν μήνα πριν από τον θάνατο
είχες ήδη προετοιμάσει την κηδεία
Ύστερα πήγαμε στο εξοχικό
να θάψουμε τον παππού που ζούσε ακόμα
Στην αυλή τα περιττώματα του σκύλου κέρβερου
σάπια ξεκοιλιασμένα πορτοκάλια
ξανθές κατσαρίδες κήπου
που έβγαιναν τούφες απ' τις υδρορροές
και στο δωμάτιο σκνίπες από σκόνη
Έπρεπε να το είχα φανταστεί
Το μαύρο μου φουστάνι, το βέλος
τα γάντια που μου φόρεσες με ζόρι
ο επικήδειος που επέμεινες να μάθω απέξω
όση ώρα εσύ κοιμόσουν θυμωμένος
ενώ έκλαιγα μόνη και γυμνή
σε μία μοναδική καρέκλα σκηνοθέτη
Έπρεπε λέω τώρα
να το είχα τότε φανταστεί

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η τέλεια μέρα
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 16:41:42
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η τέλεια μέρα

Δεν ήταν η παραλία
Θεσσαλονίκη ξημερώματα
τόσο τέλεια ξεπλυμένη
στις αποχρώσεις της βροχής
ούτε η θάλασσα
βραχνή, ορμητική
άγριο λιοντάρι με γαλάζιες φλόγες
δεν ήταν οι φέτες τα παγκάκια
με την παχύρρευστη μοναξιά
του άδειου τους κενού
ήταν πως χθες βράδυ ονειρεύτηκα
ότι έστω για μία φορά
φορά πρώτη, φορά θάνατος
ήρθες μέσα μου
πίσω από την ψυχή
κάτω από τα στόματα του κορμιού
ήρθες και έμεινες

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οδός Αριστοτέλους
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 16:59:11
(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/04/odosaristotelous.jpg)

Οδός Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη
Πηγή: Η εφημερίδα των μαθητών του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Θεσσαλονίκης (https://2prot-peir-gym-thess.blogspot.gr/2015/12/blog-post_25.html)


Χλόη Κουτσουμπέλη, Οδός Αριστοτέλους

Θα μπορούσε να είναι
μια φλέβα στον καρπό μου
ή ένα αιλουροειδές
Μία πινακίδα οδοσήμανσης
Ή σήματα μορς για τυφλές κουκουβάγιες
Στην πλατεία με πήγαινε παλιά ο παππούς
Του ζητούσα να με συστήσει στα παιδάκια
Τα περιστέρια ήταν όλα ύπουλα και παχουλά
Ράμφιζαν τα χέρια και το πρόσωπο
Η οδός Αριστοτέλους θα μπορούσε να είναι
Χθες ή αύριο
Σήμερα δεν είναι παρά ένας δρόμος ταχείας αδιαφορίας
ανθρώπων την ώρα της αιχμής

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η συγγνώμη
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 17:03:34
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η συγγνώμη

Συγγνώμη μου ζητάς
στο πολυσέλιδό σου τραύμα
η απόσταση, η έλλειψη μιας κάποιας προοπτικής
η ιπτάμενη τέφρα
τα μαδημένα φτερά στους ουρανούς της Αττικής
οι αποφλοιωμένοι άγγελοι
η καμένη κατσαρόλα
Ακόμα και την απουσία προφασίστηκες
απ’ την ντουλάπα της κατάλληλης γραβάτας
Τόσο μακροσκελές και φλύαρο το γράμμα σου

Για να καλύψει τη σιωπή
της μιας και μόνο φράσης

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πηνελόπη III
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 17:09:58
Χλόη Κουτσουμπέλη, Πηνελόπη III

Γνωρίζει πια η Πηνελόπη
πως δεν είναι οι υπερφίαλες Σειρήνες
που τον καθυστερούν
ούτε η γερασμένη Κίρκη
με τον καταχωνιασμένο πόθο
ούτε κάποια κακομαθημένη Ναυσικά
εγκλωβισμένη σε λάθος ηλικία
με άσπρες κάλτσες και φουστάνια παιδικά
Δεν είναι οι Λαιστρυγόνες και οι λωτοί
που τον κρατούν μακριά της
ούτε οι συντεχνιακοί μικροθυμοί του τάχα Ποσειδώνα
και τα μπλεξίματα με τους παλιούς συντρόφους

Είναι που στον αρχαίο κόσμο
βραδιάζει πια νωρίς
η γη δεν είναι επίπεδη
και οι άνθρωποι κάποτε χάνονται

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Φωτογραφία
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 17:15:20
Χλόη Κουτσουμπέλη, Φωτογραφία

Ενώ είμαστε μαζί αγκαλιασμένοι
(απόδειξη το χέρι σου στην πλάτη μου)
φυσάει αγέρας, φορώ ένα γκρι παλτό
φύλλα στροβιλίζονται και πέφτουν
«Για πάντα δικός σου» ψιθυρίζεις
ενώ στο φόντο πίσω φαίνονται τα κάρβουνα
τα λευκά άλογα
ο λάκκος με τους νεκρούς
το δέντρο με τα κεφάλια στα κλαδιά
η σιωπηλή διαδήλωση στους τάφους
οι άνθρωποι με τα κεριά
που πενθούν βουβά
ενώ βρέχει σκοτάδι
κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν
από την φωτογραφία
χάνεται το πρόσωπό σου
κι αυτή η απώλεια
τόσο μικρή μέσα στο νεκρικό Σύμπαν
που μας τυλίγει
αυτή ακριβώς η ασήμαντη απώλεια
είναι που δίνει στη φωτογραφία
την ανεκτίμητη αξία
του οριστικά χαμένου

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ονειροκρίτης
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 17:21:37
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ονειροκρίτης

Αν μυρίσετε στον ύπνο σας κανέλα
κάποιος θα σας φιλήσει στο σκοτάδι
αν δείτε σαύρα να λιάζεται στις πέτρες
αποφύγετε τους ξένους με τα ψηλά καπέλα
αν ονειρευτείτε ασπρόμαυρο καράβι
και ανθρώπους να σας γνέφουν με μαντίλια
αγοράστε ένα λαχείο
δεν έχετε πια τίποτε να χάσετε
Έτσι κι αλλιώς
τα όνειρα δεν έχουν γραμματόσημο
ο αποστολέας είναι άγνωστος
κι ο παραλήπτης λάθος
Αν κάποιο βράδυ δείτε το δικό μου όνειρο
σημαίνει απλώς πως περπατάτε σε θυμάρι
ή κυνηγάτε μικρά χελιδονόψαρα
ή πως είστε ένας τρελός που ακόμα ελπίζει
Κρύψτε το άφοβα κάτω απ’ το κρεβάτι
Τα ποιήματα των άλλων σπάνια είναι επικίνδυνα για μας

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο τελευταίος λουόμενος
Post by: wings on 08 Feb, 2017, 17:25:59
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο τελευταίος λουόμενος

Πρέπει να αποχωρήσει στις 6:00
γράφει η πινακίδα στα αποδυτήρια
Κι εγώ φαντάστηκα τον πρώτο λουόμενο
να κάνει μπάνιο σε έναν καταρράκτη
τότε που δεν είχαν χαμηλώσει τ’ αστέρια
και άντρας με τη γυναίκα αγκαλιάζονταν
σπαρακτικά μες στις σπηλιές
στα βάθη των αιώνων
Ποιος θα ’ναι λοιπόν ο τελευταίος λουόμενος
σε ποια νερά ραδιενεργά και μολυσμένα
πριν το σκοτάδι απλωθεί και μας σκεπάσει;
Τον φαντάστηκα
να κολυμπάει σε έρημη πισίνα
να πιάνεται απ’ τη σκάλα και να βγαίνει
να προχωράει με βήματα υγρά
να παίρνει την πετσέτα
κι έπειτα να ρίχνει
μια τελευταία νοσταλγική ματιά
πριν σβήσουν όλα τα φώτα στον πλανήτη

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Προς εαυτόν
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 06:53:23
https://www.youtube.com/watch?v=jdi54Ml_g9U

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
(τραγούδι: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Ο Άμλετ της σελήνης (2002))


Χλόη Κουτσουμπέλη, Προς εαυτόν

Προπάντων να φοράτε κόκκινο κραγιόν.
Ιδίως την ώρα της εγκατάλειψης.
Χρειαζόμαστε ένα στόμα
για να καταβροχθίσει τις λεπτομέρειες.
Τώρα που πια δεν λέει σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το αγώνισμα της μονομαχίας
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 06:59:57
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το αγώνισμα της μονομαχίας

Στο αγώνισμα της μονομαχίας
δεν έχει σημασία η παιδική σου ηλικία,
αν ο μπαμπάς τραγούδαγε στο μπάνιο,
αν η μαμά άνοιγε τρύπες στον τοίχο με τρυπάνι,
αν σε κλειδώναν στο υπόγειο μιας ψυχρής ματιάς.
Το θέμα είναι η προσεκτική επιλογή.
Αυτή είναι ο καθρέφτης που ραγίζει.
Γιατί δεν τυχαίνει,
εμείς είμαστε αυτοί
που ρίχνουμε το γάντι στο πρόσωπο του άλλου,
εμείς που σφραγίζουμε
με βουλοκέρι τον πάπυρο
που καταφθάνει με μαύρη άμαξα την νύχτα.
Έρωτας, γράφει επάνω,
την τάδε ώρα κάτω από τα κυπαρίσσια.

Στο αγώνισμα της μονομαχίας
αυτό που έχει σημασία
είναι ο αντίπαλος με το κοντάρι.
Γιατί συστηματικά κάτω από την πανοπλία
τον ίδιο ιππότη διαλέγουμε συνέχεια
ηθελημένα γυμνωνόμαστε μαζί του στο σκοτάδι
εσκεμμένα του γεμίζουμε με βέλη τη φαρέτρα.

Στο αγώνισμα της μονομαχίας
το παν είναι η δική μας εξολόθρευση.
Αφού αυτήν έχουμε μεθοδεύσει
απ’ την αρχή με τόσο πάθος.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η κονσέρβα
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:06:41
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η κονσέρβα

Το να συντηρεί κανείς κατεψυγμένους έρωτες
είναι κι αυτό μία τέχνη
όπως του καλλιγράφου
ή του πυροσιδηρουργού.
Ακόμα και διαδικασία
όπως αυτή του αρουραίου
που ανοίγει λαγούμια
για να δραπετεύει.
Πολλοί άνθρωποι κάνουν συλλογή
από τέτοια διάφανα βαζάκια
Χωρίς συντηρητικά γράφει απέξω η ετικέτα
και εννοούν γνήσια δάκρυα μικρού κροκοδείλου
ή μιας νυφίτσας που την απήγαγαν νωρίς.
Στον αντίποδα αυτών – των θερμοσυγκολλητών –
υπάρχουν οι άλλοι οι αμνήμονες
που θάβουν σε λάκκο το κεφάλι
ενώ το υπόλοιπο σώμα εξακολουθεί να ζευγαρώνει
με στρουθοκάμηλους του είδους τους.
Κάθε μέθοδος είναι θεμιτή.
Έτσι κι αλλιώς τίποτε ποτέ δεν αποτρέπει
εκείνο το θανάσιμο άλμα στο κενό.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκ των υστέρων
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:12:41
Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκ των υστέρων

Το πρόβλημα είναι
πως δεν άκουσα τις κούκλες.
Ανοιγόκλειναν
τα γυάλινά τους μάτια
λέρωναν τα λευκά φορέματα
έχαναν τα νάιλον μαλλιά.
Πρόσεχε τα Σάββατα
μου έγνεφαν,
είναι πάντα ξεκούρδιστα
ο μηχανισμός κλάματος δεν λειτουργεί
το κεφάλι δεν είναι κολλημένο
κυλάει σε μια μόνη Κυριακή.

Αν ήμουν πιο προσεκτική
θα είχα τότε αποσυνδέσει την ελπίδα.
Επίσημα θα ήσουν τώρα
Κλινικά απών.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η πολυθρόνα
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:16:56
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η πολυθρόνα

Παρακαλώ καθίστε.
Το φόρεμά μου είναι χάρτινο.
Λήγω σε περιορισμένο χρόνο.
Δεν θα υπάρξουν δράματα.
Μόνη μου απαίτηση να ταΐζετε τις χήνες.
Τρων μικρά δάκρυα σε κονσέρβα.
Βέβαια ίσως μία θάλασσα
δεν συμπεριλαμβάνεται στα σχέδια
μία λίμνη ασφαλώς θα επαρκούσε
αλλά συγχωρήστε μου μία τελευταία υπερβολή.
Σηκώνω το λευκό μου μεσοφόρι.
Η επέμβαση ολοκληρώθηκε ταχύτατα.
Τρέφω μόνο φιλικά αισθήματα για σας.
Η πολυθρόνα περιμένει τον επόμενο πελάτη.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ματαίωση
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:21:15
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ματαίωση

Θα ήμουν εκείνη την ημέρα συνεπής
μα ένα κοράκι καταβρόχθισε το μονοπάτι
και χάθηκα στο δάσος
ύστερα κάποιος μετατόπισε τους δείκτες
στο κουρδιστό ρολόι στο σαλόνι
κι άργησα είκοσι χρόνια.
Θα σε ειδοποιούσα σίγουρα
αλλά τα ταχυδρομικά περιστέρια
καθηλώθηκαν υπέρβαρα στα σύρματα.
Και όταν ερχόμουν
θα σ’ αγκάλιαζα
αν δεν υπήρχε το σιδερένιο τραπεζάκι ανάμεσα.
Γι’ αυτό σου λέω.
Μην λυπάσαι.
Και στείλε αυτήν την τενεκεδένια απουσία
για ανακύκλωση.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μία σχεδόν πειστική δικαιολογία
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:27:32
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μία σχεδόν πειστική δικαιολογία

Φέτος δεν υπήρξαν εποχές.
Στεκόμασταν σε μια διάβαση
με ένα βαρύ παλτό
και όταν περνούσαμε απέναντι
ήταν πια Άνοιξη
και πετούσαμε
τα ρούχα στον αέρα.
Αλλόκοτος και ο χρόνος.
Σε ένα λεπτό
είχαν περάσει έξι μήνες
και το καταλαβαίναμε μετά
απ’ τις ρυτίδες από ρετσίνι
στους κορμούς των δένδρων
και τις μικρές αλεπούδες
που γερνούσαν στο σαλόνι.
Μα η μεγαλύτερη ανατροπή
συνέβαινε στον χώρο.
Συστέλλονταν και διαστέλλονταν
οι πλατείες, οι δρόμοι, τα στενά
οι διευθύνσεις άλλαζαν
και μέναμε με αγνώστους
σε σπίτια με λαίμαργες ντουλάπες
που έτρωγαν τσάντες και παπούτσια.

Γι’ αυτό κι εγώ λοιπόν
σκόνταψα στη σκιά μου
το πόδι μου παγιδεύτηκε
στην μαύρη της δαντέλα
και αστραπιαία υπέθεσα
πως μ’ αγαπάς ακόμα.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το πρόστιμο
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:31:05
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το πρόστιμο

Τον τελευταίο καιρό τρέχω με ξένες νύχτες.
Κυλούν με ασημένιες ρόδες προς το Χάος.
Δεν οδηγώ τις μέρες μου.
Τις βρίσκω βαρετές.
Τα απογεύματα θέλουν καινούρια αμορτισέρ.
Τόσες πινακίδες να προειδοποιούν για διάβαση πεζών
κι ούτε ένα πρόστιμο για ιλιγγιώδη ποίηση.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίζουν οι άνθρωποι ποτέ
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:35:15
Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίζουν οι άνθρωποι ποτέ

Από την άλλη χώρα που ζω
σ’ ακούω ν’ αναπνέεις
πάνω από δρόμους και κτήρια και ποτάμια
μικρές πεταλούδες ο ύπνος σου
κι ανησυχώ
αν είναι μαλακά τα όνειρά μου
νεογέννητα πουλιά
μες στην φωλιά τους
και τρέμω μήπως κάποιο θελήσει να πετάξει
και πέσει κάτω και χτυπήσει.
Γιατί ο χωρισμός είναι απόφαση
η αγάπη όμως
συνέχεια χωρίς διακοπή.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Συμπτώσεις
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:41:02
Χλόη Κουτσουμπέλη, Συμπτώσεις

Σύμπτωση πρώτη ότι βρεθήκαμε
στην ίδια φέτα του τόπου και του χρόνου
είχαμε χάσει και οι δύο Γενέθλια Γη
ο καθένας είχε κάνει ένα ταξίδι
οι πρόγονοί μας σκυφτοί και μαλλιαροί
έτρεχαν μες στον χρόνο.
Σύμπτωση δεύτερη
Σώματα που επιπλέουν στο ποτάμι
μια γυναίκα με μαύρο κότσο
ζωγραφίζει έναν άντρα που προδίδει,
ταυτόχρονα κάποιος κόβει το αυτί
και το στέλνει δώρο σε μια πόρνη
μία ποιήτρια γράφει σε έναν Κώστα
ένας Κώστας σε μία Μαρία που βήχει
σύμπτωση τρίτη ασύμπτωτες ιστορίες
ανθρώπων που αγαπήσαν μέσα σε έναν καμβά
γιατί οι λέξεις ήταν πιο αναπαυτικές από τις πράξεις
γιατί πάντα μέσα από ένα παράθυρο
το δάσος μοιάζει πιο γοητευτικό
καθώς βυθίζεται στη θάλασσα.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Άκρως ερωτικό και απόρρητο
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:45:52
Χλόη Κουτσουμπέλη, Άκρως ερωτικό και απόρρητο

Ότι υπήρξε Συμπαιγνία
όλοι πια το καταλάβαμε
ότι αυτό το σώμα δεν είναι απλό κορμί
άβυσσος είναι που πεινάει
το εμπεδώσαμε
ότι έπρεπε να φτύσουμε τότε τα κουκούτσια
γιατί το Μήλο ήταν διωγμός
και όχι ευτυχισμένη απόδραση
από γαλήνιο εφιάλτη
το γνωρίζουμε καλά.
Ότι δεν είμαι το πλευρό ή
η δεξιά σου άτρωτη φτέρνα
αλλά γυμνή κι εγώ
καταδικασμένη να σε ψάχνω στους αιώνες
μέρος κι αυτό της γνώσης που δεν έπρεπε.
Πρέπει να φύγω πάλι.
Από τον θάνατο του έρωτα
προτιμώ την μοναξιά.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γοητεία της βέβαιης ήττας
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:50:47
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γοητεία της βέβαιης ήττας

Υπήρξε λάθος του κατασκευαστή απ’ την αρχή.
Ο Κήπος ήταν ναρκοθετημένος με μήλα
που εύκολα αναφλέγονταν
Η Κιβωτός είχε ρωγμές και βούλιαζε
Η ποσότητα ελπίδας που διοχετεύτηκε
στην αγορά ήταν ελαττωματική
Κι όμως υπήρξαν άνθρωποι μέσα στους αιώνες
παράλογα και ανόητα γενναίοι
που αψήφησαν τη βέβαιη ήττα
άγγιξαν ξένο κορμί, δικό τους
άλλη ψυχή, οικεία
και με ένα φιλί
σταγόνα βουλοκέρι
σφράγισαν τον Χρόνο.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρά λίγο
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 07:54:47
Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρά λίγο

Υπήρξε ένας χορός.
Αυτό είναι φανερό.
Ίσως μια κηδεία.
Αυτό το υποθέτουμε.
Μπορεί μία εξαπάτηση.
(Και πότε δεν υπάρχει;)
Ή μία παρεξήγηση.
Κάθε ένας περίμενε άλλον αλλού
και κανείς δεν πήγε ποτέ στο ραντεβού.
Φύσηξε δυνατός αέρας
και σκόρπισε τα κορμιά τους μακριά.
Τουλάχιστον απ' αυτούς
έμειναν τα παπούτσια.
Παρά λίγο εραστές.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σιδερένιο κρεβάτι
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 08:50:22
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σιδερένιο κρεβάτι

Δεν είχε παιδική ηλικία και αυτό του επέτρεπε να διαπερνά τους τοίχους αλώβητος. Επίσης διατηρούσε την κατάλληλη θερμοκρασία ώστε να μην υπάρξει ποτέ οργιώδης βλάστηση στο θερμοκήπιο μέσα του. Κάποτε μία γυναίκα έβαλε το χέρι της μέσα στο κορμί του και κάτι σχίστηκε στο στέρνο του. Της έγραψε τότε ένα γράμμα. Αγαπημένη μου, της μήνυσε, θέλω να σε φωτογραφίσω για το αρχείο που κρατώ. Να έρθεις αύριο στο στούντιο, να φοράς ένα λευκό φουστάνι και λευκά εσώρουχα, να έχεις κότσο τα μαλλιά. Να κρατάς μια ομπρέλα και να διαλύεσαι απαλά όπως παλιά δαντέλα. Να μυρίζεις γιασεμί. Θα κάνουμε έρωτα σε ένα σιδερένιο κρεβάτι. Θα λύσεις τα μαλλιά σου και θα κλαις. Την ώρα του αποχαιρετισμού θα αρνηθώ κάθε ανάμειξη. Γιατί όταν εσύ θα μπαίνεις στη φωτογραφία,
 
εγώ πάντα θα είμαι πίσω από τον φακό.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μία όχι λυπημένη άνοιξη
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 09:51:12
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μία όχι λυπημένη άνοιξη

Από το πρωί καίω τα μαύρα ρούχα στην αυλή.
Έβγαλα τα πανιά απ’ τους καθρέφτες.
Επέδωσα το χαρτί της έξωσης στον άντρα
που μένει στο δενδρόσπιτο του κήπου.
Δεν υπάρχει γι’ αυτόν καθόλου χώρος
στο καινούριο ποίημα που θα γράψω
για την μουχλιασμένη Άνοιξη
που απλώνω να αεριστεί.
Πρέπει να αλλάξεις ρούχα πια, του λέω
οι στίχοι μου σου φάρδυναν
πλέουν πάνω από το όργανο που λείπει
στο αριστερό σου στήθος.
Ενώ όμως γίνονται αυτά
και ένα ίσως μπουμπούκι
σκάει βασανιστικά
μες στον οργασμό του
ακούω τα σκυλιά που αλυχτούν δεμένα
καθώς άγρια τραντάζουν τις αλυσίδες.
Ξαναγυρνώ στο σπίτι.
Κλείνομαι στο δωμάτιο.
Και με μία ψαλιδιά
κόβω σύρριζα πέρα ως πέρα τα μαλλιά.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τηλεφώνημα
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 09:56:43
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τηλεφώνημα

Αν τύχει ένα βράδυ σε μπαλκόνι
στην καρδιά ενός ατέλειωτου χειμώνα
ενώ μιλάτε στο τηλέφωνο με κάποιον
μικροί υάκινθοι να γεμίσουν την ποδιά

Και αν την ίδια στιγμή
ένας μαύρος σκύλος
απ’ το σπίτι απέναντι
αρχίσει άγρια να γαβγίζει

Αν τελικά σας καταπιεί η νύχτα
κι αυτό που λέμε αγάπη
είναι μόνον ένας σπασμός μέσα στο σύμπαν

Δεν πειράζει.

Έτσι κι αλλιώς
πάντα με την σκιά μας
πλαγιάζουμε τις νύχτες.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ψαλίδι
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 10:03:50
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ψαλίδι

Κόβω με ένα ψαλίδι την παιδική μου ηλικία,
δύο μαυρόασπρα κοριτσάκια
που επιπλέουν θολά
θρυμματίζονται στο πάτωμα.
Είχα ποτέ δίδυμη αδελφή
ή ήμουν αυτή που δεν γεννήθηκε ποτέ;
Μία φωτογραφία σπαρταράει
ασημένια και στιλπνή μέσα στην γυάλα της.
Είναι παράξενο πως κάθε φορά
τα λέπια που αφαιρώ
τα εντόσθια τις μνήμες τα πτερύγια
όταν βάζω στο φούρνο το κεφάλι
και μετά κόβω προσεκτικά φέτες τις φλέβες
θυμάμαι πιο βαθιά.

Κόβω με ένα ψαλίδι το μαλακό κουνουπίδι του εγκεφάλου
αυτό που γεμίζει συνέχεια θάλασσα
Μη, έλεγε η μαμά
Μη βάζεις το χέρι κάτω από το λευκό φουστάνι
το κλειδί γυρνάει μία πόρτα
ένα σπίτι περιστρέφεται
κράτα στο χέρι τα κόκκινα παπούτσια.

Η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούν
ο αδελφός από πίσω μού σφίγγει το χέρι
εσύ με προδίδεις ξανά και ξανά
κι εγώ σε ένα δωμάτιο με εγκαταλείπω πάλι.

Κόβω με ένα ψαλίδι αυτό το ποίημα.
Κορμί είναι μπορεί δικό σου
μπορεί κάποιου ξένου
από αυτούς που κοιμάσαι και χάνονται.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Αν κάποτε βρεθείς
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 11:04:07
Χλόη Κουτσουμπέλη, Αν κάποτε βρεθείς

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

Αν κάποτε βρεθείς σε ξένη γη
χειμώνα με ομίχλη
και την υγρασία ψόφιο όρνεο
κάτω απ’ το σακάκι
διασχίζεις έρημα χωράφια
και συναντάς μόνο σκιάχτρα
που ριγούνε στο σκοτάδι
και δεν υπάρχει δρόμος
ούτε κορμί
ούτε ένα γερό κονιάκ παρηγοριάς
να τονώσει τα κόκαλα που τρίζουν
θυμήσου πως σε θυμάμαι
πως πλέκω τις ίνες μεταξύ τους
τα νήματα δένω του χρόνου
υφαίνω το κόκκινο χαλί
στην ζεστή κουζίνα
με την χύτρα να κοχλάζει
το ξύλινο τραπέζι
την σούπα, το τυρί και το ψωμί
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιράζονται δυο άνθρωποι ποτέ
είναι η μνήμη.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 11:19:08
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

I

Ο άντρας στην φαντασίωσή της γέρασε.
Πέταξε το μαστίγιο και τα γάντια
κάθεται κουλουριασμένος στην φωτιά
ενώ ο χρόνος
του γλείφει πιστά τα πόδια.

II

Η γυναίκα μεγαλώνει.
Τα ποιήματα μικραίνουν.
Θα πρέπει να παραγγείλει
άλλο μέγεθος πόνου.

III

Τελευταία χτυπούν την πόρτα της
παράξενοι άνθρωποι χελώνες
κουβαλούν λεν
το σπίτι τους στην πλάτη
περπατούν αιώνες
κάποιοι από αυτούς στάζουν νερά
τα σανίδια σαπίζουν
από την υγρασία
Δώσε μας, λένε, ένα κεραμίδι
να βάλουμε από κάτω το κεφάλι
τους δίνω μόνο ένα βελανίδι
τόσο είναι το αντίτιμο
των στίχων.
Κάποιοι ζητούν ένα φτυάρι.
Να θάψουμε λένε την ντροπή.
Στην αυλή μετά βρίσκει παιδικά παιχνίδια
ξεσκισμένα αρκουδάκια
πνιγμένα λαγουδάκια με μάτια χάντρες
κι ένα μουσικό κουτί
μ’ ένα ξεκούρντιστο νανούρισμα.

Μερικές φορές έξω από το παράθυρο
περνάει ένας νεαρός
με μία ζώνη δεμένη σφιχτά γύρω απ’ τον λαιμό.
Στο οικοτροφείο περνούσα καλά, της γνέφει
αν εξαιρέσεις τους αλλεπάλληλους βιασμούς,
ένας άλλος σωριάζεται στην τριανταφυλλιά
την βάφει κόκκινη
στην πλάτη σφηνωμένο ένα μαχαίρι
τραγουδάει για λύκους και μαύρες κουκούλες
και μία σβάστικα που απλώνεται παντού.

IV

Πού και πού χτυπάει την πόρτα ένα κοριτσάκι.
Έχει ένα καλαθάκι με φράουλες
δεν είναι η Κοκκινοσκουφίτσα.
Φάε, μου λέει, είναι ματωμένες
και πασαλείβεται με αίμα.

V

Μην έρχεστε σε μένα, τους φωνάζω.
Διαβάστε την πινακίδα,
είμαι από τη γενιά του ιδιωτικού οράματος
που ομφαλοσκοπεί.
Μα συνέχεια έρχονται κι άλλοι
χώνονται στους στίχους
μπλέκονται στο αμπάρι
πλημμυρίζουν το κατάστρωμα.

VI

Προχθές ήρθαν χαρούμενοι εκδρομείς.
Κουβαλούσαν μαζί τους σπιτική αρκούδα.
Είχαν καλαθάκια με φαγητό
στρώσαν καρό τραπεζομάντιλο
τα σώματά τους διάτρητα από σφαίρες.
Ένας από αυτούς ανοίγει ένα κρασί
και της προσφέρει ένα ποτήρι
Πάρε της λέει το νομίζεις για αρχή
αλλά είναι στην πραγματικότητα το τέλος.

VII

Δεν ξέρει πώς να τελειώσει ένα ποίημα.
Ίσως γιατί ποτέ ένα ποίημα δεν τελειώνει
πάπυρος ξεδιπλώνεται στον χρόνο
βούβαλοι χαραγμένοι στις σπηλιές.
Μόνον οι άνθρωποι τελειώνουν.
Ύστερα η γάζα της νύχτας στο οστεοφυλάκιο
μούμιες αναμνήσεις τούς τυλίγει.

VIII

Πούπουλα
Πούπουλα στο χιόνι.
Και μόνο η ανάσα σου ζωή.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο κινηματογράφος
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 11:23:35
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο κινηματογράφος

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

Θα φορώ το καινούριο μου παλτό.
Θα φοράς το γαλάζιο σου πουκάμισο.
Θα παίζει την Καζαμπλάνκα
ή το Χιροσίμα αγάπη μου
θα το έχουμε ζήσει αυτό ξανά
στην Βιέννη αρχές του αιώνα
στην Κων/πολη σε έναν τεκέ
στην Βαρκελώνη μέσα στον εμφύλιο.
Το χέρι σου δεν θα αγγίζει το κορμί μου
θα είναι απλώς ένα κομμάτι του
όπως ο ομφαλός
ή μία μοίρα.
Κι έτσι οι δυο μας
στην πηχτή σταγόνα της στιγμής
θα κολυμπήσουμε ο ένας μες στον άλλο.
Και όταν η μαύρη φάλαινα τελικά μας καταπιεί,
κοίτα θα πούμε
εκείνη την μέρα πήγαμε κινηματογράφο.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η θεραπεία
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 12:08:58
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η θεραπεία

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας.
Κάποιοι δεν θεραπεύονται ποτέ.
Στο δέρμα εμφανίζονται εξανθήματα
όπως τα ζωντανά ηφαίστεια που προκαλεί
η καύτρα ενός τσιγάρου
φορούν μικρά ρακούν για δερμάτινα παπούτσια
που αργά τους τρων τα πόδια
με ένα καμπριολέ αυτοκίνητο
διασχίζουν αυτοκινητόδρομους
σταματούν από σπίτι σε σπίτι στη Νεβάδα
πλασιέ ενός πόνου που πρέπει να επιδείξουν
σε αδιάφορες νοικοκυρές που τρίβουν τα πατώματα
σε άντρες που καλλιεργούν κολοκύθες
για να συμμετέχουν σε διαγωνισμό μεγέθους.
Ακόμα όμως κι αν όλα παν καλά
και η ανία μετατραπεί σε άνοια
ή εξοικονομήσατε από την απουσία χώρο
αφού έφυγαν οι μαύροι καναπέδες
με τα φουσκωτά σαγόνια
που σας καταβρόχθιζαν ολόκληρο
αν δηλαδή ανήκετε στους λίγους εκλεκτούς
που απλώς τινάζουν το στρώμα
και αγνοούν το βαθούλωμα
από το περίγραμμα του κορμιού
που κοιμήθηκε μαζί τους ένα βράδυ
ακόμα και τότε
μην θεωρήσετε ποτέ πως είστε ασφαλείς.
Μπορεί μία μέρα καθώς αδιάφορος
κοιτάτε τις βιτρίνες
κάποιος αθώος από πίσω να προφέρει ένα όνομα
και το δάχτυλο που κάλυπτε την τρύπα
κι εμπόδιζε με τόσο κόπο την ορμή
ξαφνικά να παραλύσει
το φράγμα ολοκληρωτικά να καταρρεύσει
και το νερό να πλημμυρίσει
όλη την πόλη που συναρμολογούσατε
με τόση υπομονή.

Εσείς ο αρχιτέκτονας της λήθης.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα γυάλινα σπίτια
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 12:17:03
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα γυάλινα σπίτια

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

Αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια
πεθαίνουν σε τάφους μαυσωλεία.
Στο σπίτι του κρεμασμένου
υπάρχει πάντα άφθονο σκοινί.
Αν τρεις μέρες κοσκινίσεις
τρως μουχλιασμένο πάντα το ψωμί.
Ο αδελφός ρίχνει μπίρα στο φρεσκοσκαμμένο χώμα
και αφήνει πάνω ένα πακέτο με τσιγάρα,
μήπως κρυφά πάλι ο πατέρας
τώρα πια που καθόλου δεν πειράζει
θελήσει να καπνίσει.
Τελικά αποδείχτηκε ότι ο μπαμπάς μου είχε δύο ζωές
μία δική του μια δική μας
μόνο που η δική μας έλειπε πάντα σε ταξίδι για δουλειές
ένα άγνωστο κορίτσι κλαίει πάνω στο φέρετρο
άγρυπνες οι νύχτες με τεράστια νύχια
σκίζουν την επιφάνεια του γυαλιού
θα πάμε στην Ζάκυνθο υπόσχεται ο μπαμπάς στη νέα σύζυγο
την ώρα που τον παίρνουν στο φορείο για εγχείριση
ύστερα κάπως ξεχνάει να αποχαιρετήσει
τους κατιόντες που υποθέτουν συγγενείς.
Αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια
δεν είχαν ποτέ καλοστρωμένο κυριακάτικο τραπέζι
κανείς δεν τους πέρασε ποτέ το αλάτι
όσο για το βούτυρο απλώς έλιωνε επάνω στις πληγές
αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια
διακριτικά ας αδειάζουν τα σταχτοδοχεία
και ας προσφέρουν πηχτό καφέ παρηγοριάς
σε σεμνά φλιτζανάκια ενός δακρύου.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι συγγενείς
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 12:39:26
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι συγγενείς

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

Ίδια μάτια ίδια μαλλιά
παρόμοια ελιά στο μάγουλο.
Σ’ αυτό το στρώμα
κοιμόταν παιδί το βράδυ ο μπαμπάς,
σ’ αυτό τον λάκκο τον έθαβε μωρό
η γιαγιά
όταν έπρεπε να δουλέψει στο χωράφι.
Ο παππούς χρόνια ράφτης στο χωριό
του ράβει ανυπόμονα κουστούμι
με ανύπαρκτη κλωστή.
Θα με προστατεύεις τώρα που πέθανε ο μπαμπάς;
ρωτώ τον μικρότερο αδελφό
που κοντεύει πια τα εβδομήντα
και φοράει τη μύτη του μπαμπά.
Η αδελφή μυρίζει κεφτεδάκια
που τηγάνιζε σαράντα χρόνια πριν
όταν είχαμε πάει
να την επισκεφτούμε στο χωριό.
Σε θυμάμαι μου λέει
μικρό κορίτσι σε θυμάμαι
να σου απαγορεύει ο πατέρας το ψωμί
κι εσύ να μαζεύεις σε σβόλους ψιχουλάκια
και να τα χώνεις όλα μαζί στο στόμα
από τότε πεινούσες ανυπόφορα.
Η ξαδέλφη ρωτά για τον σύζυγο, για τα παιδιά
δεν ήμουν εκεί όταν πέθανε με φοβερούς πόνους
η μαμά της
και η σιωπή είναι βάραθρο
με κροκόδειλους λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ
και μας κατασπαράζουν.
Μετά το τρισάγιο φεύγουν όλοι μαζί
με ένα μαύρο τρένο που χάνεται μες στην ομίχλη.
Από πίσω τους ακούω ψαλμωδίες
από μελλοντικές κηδείες.

Τελικά
θάβει κανείς πολλά περισσότερα από έναν πατέρα.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο στρόβιλος
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 12:46:29
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο στρόβιλος

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

Εμένα ούτε οι νεκροί μου δεν είναι όπως των άλλων.
Δεν αφήνουν κενές μποτίλιες έξω από την πόρτα
ούτε εφημερίδες με αγγελία θανάτου
δεν δίνουν παραγγελιά σε ξενυχτάδικα
δεν φορούν μυτερά λουστρίνια
ούτε λευκά πουκάμισα ανοιχτά στο στήθος
δεν εμφανίζονται ξαφνικά στην πολυθρόνα στο σαλόνι μου
ούτε σε όνειρα με ταχυδακτυλουργούς και χαρτορίχτρες.

Οι δικοί μου νεκροί κάθονται
μπροστά σ’ ένα τεράστιο πληκτρολόγιο
και στέλνουν μηνύματα στο σύμπαν.
Κάποια στιγμή μια μαύρη γάτα
βουτάει τα πέλματά της στο σκοτάδι.
Ανασηκώνουν τότε τα γυαλιά στην μύτη.
Θροΐζει ο αγέρας στις βελανιδιές.
Φύλλα πέφτουν επάνω μου καθώς
τρέχω μόνη μες στο πάρκο.

Όχι, ούτε οι νεκροί μου εμένα δεν είναι όπως των άλλων.
Στρόβιλος είναι
φύλλα ξερά
κάτω από το άδειο παπούτσι της νύχτας.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, In memoriam
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 13:17:46
Χλόη Κουτσουμπέλη, In memoriam

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

I

Θυμάμαι τότε που ξεκινούσαμε από την Θεσσαλονίκη για να πάμε στην Κοντοβάζαινα, στην Αρκαδία, για να επισκεφτούμε τον παππού και την γιαγιά, αλλά και τον θείο, την θεία και την ξαδέλφη μου την Δώρα, όταν έπρεπε να περάσουμε τον Αχλαδόκαμπο που είχε όλο στροφές, εγώ άρχιζα να ανυπομονώ, ανακατευόμουν και γκρίνιαζα, πόσο ακόμα μπαμπά ρωτούσα, στην επόμενη στροφή απαντούσε εκείνος, όμως περνούσαμε την στροφή και δεν φαινόταν το χωριό, μα πού είναι η Κοντοβάζαινα ξαναρωτούσα, να τώρα στην επόμενη στροφή θα την αντικρίσουμε απαντούσε πάλι αυτός και χαμογελούσε. Μην στενοχωριέσαι μπαμπά, σου το υπόσχομαι εγώ τώρα, στην επόμενη στροφή θα δούμε την Κοντοβάζαινα με τα πλατάνια και τα πολλά νερά που κυλούν όπως το αίμα στις φλέβες.

II

Το σύμπαν στο νοσοκομείο είναι λευκό. Φοράει ρίγες και έχει τους δικούς του κανόνες. Ο δίσκος του φαγητού περιέχει απαραίτητα ζελέ. Το βλέπω επάνω στο τραπέζι ροζ και αραιό, όπως ο χρόνος εδώ μέσα. Ο μπαμπάς διηγείται ιστορίες γραπώνεται από τις λέξεις, ο αδελφός μου κλαίει κι εγώ σ’ αγαπώ του λέει τότε ο μπαμπάς και του χαϊδεύει το κεφάλι με το χέρι που έχει τον ορό. Μόνο σε παρακαλώ όχι κλάματα. Μιλάει για το παρελθόν ζωντανά, βλέπουμε την κονσέρβα που ανοίγει το μεγαλύτερο παιδί να γυαλίζει, το μαχαίρι να κόβει το μέταλλο, την μπομπότα να ξεπροβάλει μέσα από το σακίδιο, η κονσέρβα είναι του Ερυθρού Σταυρού, το βοδινό που περιέχει είναι λίγο, το παιδί μοιράζει σε ίσα μερίδια το ψωμί με ένα μικρό στεφάνι κρέατος επάνω του. Ποτέ, λέει ο μπαμπάς, δεν έφαγα κάτι τόσο νόστιμο όσο εκείνη η μπομπότα με το λίγο κρέας από κονσέρβα. Η νοσοκόμα πλησιάζει. Φάτε το ζελέ αν θέλετε, προτείνει. Όμως ο μπαμπάς είναι χορτάτος πια.

III

Ο μπαμπάς μου υπήρξε ένας παλιάς κοπής γιατρός, από αυτούς που ψηλαφούν το ανθρώπινο σώμα και νιώθουν κάτω από τα δάχτυλά τους το πρόβλημα, από αυτούς που τις περισσότερες φορές πληρωνόντουσαν με αυγά ή φρούτα, από αυτούς που εκτός από παθολόγοι και καρδιολόγοι ήταν ταυτόχρονα και ψυχοθεραπευτές. Από αυτούς που άγγιζαν, από αυτούς που συμπονούσαν. Δεν υπήρξε ποτέ πλούσιος ούτε διάσημος, όμως όταν έλεγα το επίθετό μου πέντε στους δέκα με ρωτούσαν αν ήμουν κόρη του και είχαν να μου αναφέρουν ένα καλό που τους είχε κάνει. Την περίοδο που είχαμε μείνει μόνοι τον θυμάμαι να μαγειρεύει μία ντοματόσουπα δικής του επινόησης. Έκοβε ντομάτες και μέσα έριχνε λαχανικά, ρύζι και ό,τι άλλο ήταν διαθέσιμο στο ψυγείο. Το μείγμα πάντα έκρυβε μία έκπληξη, τις περισσότερες φορές όχι και τόσο ευχάριστη. Έτρωγα πάντα όμως την σούπα που μου μαγείρευε. Ίσως αυτό που θα μου λείψει περισσότερο είναι η ντοματόσουπα αυτή.

IV

Στο Γυμνάσιο φύγαμε από την Κοντοβάζαινα και πήγαμε να μείνουμε μόνοι στον Πύργο, αφηγείται ο μπαμπάς. Ο θείος Γιάννης είχε μαγειρέψει φασολάδα και την είχε βγάλει στο περβάζι να κρυώσει. Όταν ήρθε η ώρα του φαγητού, είδαμε μια παχιά στρώση μυρμηγκιών επάνω στην επιφάνεια της σούπας. Πεινούσαμε πολύ και το φαγητό ήταν πάντα λιγοστό. Με ένα κουτάλι αφαίρεσα τα μυρμήγκια και καθίσαμε στο τραπέζι. Ο γιατρός κοντοστέκεται στην πόρτα και ακούει. Αύριο κύριε Κουτσουμπέλη, του λέει. Όλα θα παν καλά. Εσύ τι θα έκανες στην θέση μου, τον ρωτάει ο μπαμπάς. Θα έτρωγα τη φασολάδα, απαντάει ο γιατρός. Με ή χωρίς τα μυρμήγκια.
 
V

Ο μπαμπάς μου ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός, ο θείος Χρήστος ο μικρότερος με δεκατέσσερα χρόνια διαφορά. Αυτοί οι δύο έγιναν γιατροί. Ενδιάμεσα, ο θείος Γιάννης γεννημένος δάσκαλος και γεωπόνος με μάτια γαλανά και γέλιο που αντηχεί στο δάσος, ο θείος μου ο Ντίνος ή Gus που έφυγε στην Αμερική και άνοιξε ένα εργοστάσιο γουναρικών (από μικρός ήθελε πάντα να φοράει ρούχα σιδερωμένα και καθαρά και η αγκαλιά του μύριζε κολόνια) και η αδελφή τους που την λάτρευαν όλοι ανεξαιρέτως και την πρόσεχαν σαν τα μάτια τους, η θεία Πίτσα. Όταν ήταν παιδιά ο μπαμπάς και τα αδέλφια του, ξεκινούσαν από την Κοντοβάζαινα και περπατούσαν ως τον Πύργο για να παν σχολείο. Μία μέρα χιόνιζε, διηγείται ο μπαμπάς, και κάποιος από το γειτονικό χωριό τούς σταμάτησε, πού πάτε τους προειδοποίησε, θα σας φαν οι λύκοι, και τους κοίμισε πάνω σε μία κουβέρτα από μαλλί κατσίκας στο πάτωμα του μαγαζιού του. Όλα αυτά τα χρόνια όταν συνέβαινε κάτι σε κάποιο από τα αδέλφια Κουτσουμπέλη, παρατηρούνταν μία μαζική μετακίνηση των υπολοίπων αδελφών για να συντρέξουν στην χαρά ή στην λύπη του. Αυτά τα αδέλφια, άλλος από την Κοντοβάζαινα άλλη από το Λάλα άλλοι από την Αθήνα, μαζί με γιους και κόρες κατέφθασαν σήμερα ενώ ο θείος μου ο Gus, που έφυγε πρώτος, θα συναντηθεί με τον μπαμπά μου εκεί ψηλά.

VI

Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει σημαίνει ότι υπάρχουν πράγματα που καλύτερα να παραμένουν ανείπωτα, το πρόσωπο καλύτερα να σκεπάζεται, ο αδελφός μου το προηγούμενο βράδυ είναι ένα μαύρο σκυλί. Το άλλο πρωί μας δάγκωσε.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Αποχαιρετισμός
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 13:30:05
Χλόη Κουτσουμπέλη, Αποχαιρετισμός

[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]

I

Την λένε Αντιγόνη και ήρθε να θάψει τον αδελφό της.
Και από πού και ως πού ακούει σ’ αυτό το όνομα;
Έβαλε το σώμα της ασπίδα απέναντι στα βέλη και στα ακόντια του εχθρού;
Έγινε η μάνα και ο πατέρας του όταν αυτοί τον εγκατέλειψαν;
Ή έφυγε από το σπίτι στα δεκαοκτώ και τον άφησε κι αυτή;
Καλύτερα να την ονομάσετε Άννα ή Μαρία.
Και ετοιμάστε τις πρέπουσες τιμές για τον νεκρό.

II

Άρχοντα, είναι πολύ νέος.
— Ναι, με αγαπούσε από καιρό.
Έπαιζε σκάκι μαζί μου εδώ και χρόνια.
— Άρχοντα, του έδινες πάντα τα μαύρα.
— Ναι, αλλά τον άφηνα να παίξει πρώτος.
— Άρχοντα, ήταν στημένη η παρτίδα.
— Και λοιπόν, πότε δεν είναι;
Δεν είναι πάντα στημένη η παρτίδα των θνητών;
Κέρδισε κανείς ποτέ με ρουά ματ και δεν το ξέρω;
— Όμως αυτός μικρός έχασε τη βασίλισσα
ο βασιλιάς έπαιρνε αντικαταθλιπτικά
οι αξιωματικοί δεν ήταν θαρραλέοι
τα άλογα πάλι έτρωγαν πολύ σανό
και έγιναν νωθρά και κακομαθημένα.
— Ναι, αλλά ένα πιόνι–αδελφή έγινε υποκατάστατο βασίλισσας.
— Αφού το ξέρεις, ήταν άχρηστο με πολλές τάσεις φυγής
δυο δυο δρασκέλιζε συνέχεια τα τετράγωνα
και εγκατέλειψε γρήγορα την σκακιέρα.
— Και τι φταίω εγώ για όλα αυτά;
Δεν κατανέμω εγώ τους συγγενείς.
Απευθυνθείτε στον ανύπαρκτο αρμόδιο.
— Άρχοντα, είναι πολύ νέος.
— Ναι, θα ζήσουν να τον θυμούνται πολλά χρόνια.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το παλιό καράβι του καινούριου κόσμου
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 14:17:45
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το παλιό καράβι του καινούριου κόσμου

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Είχαμε παγιδευτεί σ’ εκείνο το παλιό καράβι που όλο έπλεε προς τα πίσω κι όταν τελικά φθάσαμε στην καινούρια γη, ανάλαφρος αέρας ανασήκωσε τα κολλαριστά μας φορέματα, τι είναι εδώ ρώτησε η Αδελαΐδα, χωρίς μνήμη φουρφούρισε η Ελισάβετ, μήπως χρειάζεστε μία ομπρέλα ψιθύρισε η Μαίρη Σμιθ και ύστερα όλα τελείωσαν γιατί κάποιος έκλεψε τον μικρό Χανς, ξέρετε αυτόν που ο φούρναρης έπλασε από ζυμάρι κι όλοι ξέρουμε πως ήταν η αθωότητά μας, όπως τα φτερά πεταλούδας ή ένα αλογάκι της θάλασσας και ένας ναύτης είπε είναι η αγάπη κι ένας άλλος είπε όχι, μπαίνουμε απλώς σε άλλο αιώνα.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αξιοζήλευτη δεσποινίς Εντελβάις Φλέτσερ
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 17:47:27
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αξιοζήλευτη δεσποινίς Εντελβάις Φλέτσερ

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Μέσα στο δωμάτιο έβραζε καρούλια
και τύλιγε τις μπούκλες η Εντελβάις,
έβαφε το πρόσωπο με ασβέστη
χάραζε τα χείλη που δεν είχε,
μ’ ένα πινέλο ζωγράφιζε τα δάκρυα.
Ω πόσο λυπημένη ήταν η Εντελβάις.
Ύστερα πάλι τα έσβηνε
και χρωμάτιζε χαμόγελα.
Ω πόσο χαρούμενη ήταν η Εντελβάις.
Άλλωστε σε λίγο θα έρχονταν οι κύριοι
θα τους κερνούσε σοκολατάκι με λικέρ
η μητέρα με δάχτυλα γύπα
παραμορφωμένα από δαχτυλίδια στις αρθρώσεις
θα άναβε τα κεριά στα κηροπήγια
κι ένα γραμμόφωνο θα έπαιζε γλυκά.
Ω πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή της Εντελβάις
αν είχε μόνο ένα πιάνο
κι ένα νυφικό με ουρά
που να σέρνεται φολιδωτό πάνω στα πλακάκια
κι αν ο κύριος Στήβενς με την περούκα του
φωλιά γι' αυγά ψύλλων
δεν την πονούσε τόσο
όταν της ζητούσε να διαλέξουνε κρασί
απ’ το κελάρι του
κι ο κύριος Τζέφερσον
που δεν έβγαζε ποτέ τα γάντια
δεν είχε την παράξενη συνήθεια
να την γυρνάει μπρούμυτα
(ψιθύριζαν ότι το ίδιο έκανε και με τον σοφέρ).
Ω πόσο ευτυχισμένη ήταν η Εντελβάις
όταν έμπαινε στη σάλα με τους φραμπαλάδες της
και όλοι οι άντρες και μερικές γυναίκες την ποθούσαν
κι αυτή ήταν ατσαλάκωτη
χωρίς τα γεροντικά δάχτυλα να αυλακώνουν το κορμί της
και όταν όλοι έφευγαν
και μέσα από το παντζούρι
ξεχυνόταν το χλωμό φως του φεγγαριού
αυτή κουλουριαζόταν στην μικρή του κούνια.
Ήταν αξιοζήλευτη η Εντελβάις.
Όπως οι πεταλούδες που καίγονταν γύρω απ’ το κερί
και με τις στάχτες τους πασάλειβε το πρόσωπό της.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο αξιότιμος κύριος Πόμπους
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 17:56:12
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο αξιότιμος κύριος Πόμπους

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Ο κύριος Πόμπους κυκλοφορεί ανάμεσα σε κρέατα
λουκάνικα κρέμονται από τον χοντρό λαιμό του
εκτρέφει γουρούνια στην αυλή
λυσσασμένα σκυλιά τραντάζουν τις αλυσίδες
πουλάει σφαγμένα ζώα ο κύριος Πόμπους
εντόσθια, κιμά από βατράχους, σκέπη από μοσχάρι.
Τα βράδια αγοράζει με το κιλό γυναίκες
παρθένες γάλακτος κατά προτίμηση.
Μπήγει τα παχουλά του δάχτυλα στο σώμα
μέχρι να πετύχει τον σπασμό τους.
Στον ελεύθερό του χρόνο κυνηγάει μπεκάτσες.
Όταν πετύχει μία με το ντουφέκι
δοκιμάζει την ηδονή της τέλειας στύσης
ύστερα την ξεσκίζει σχεδόν ωμή
με τ’ αραιά του δόντια
αφού πρώτα λίγο την καψαλίσει στη φωτιά
Στον πόλεμο στραγγάλιζε ανθρώπους.
Μάρκαρε έναν διάδρομο με κιμωλία
και τους έβαζε γυμνούς να τρέχουν
ύστερα σκότωνε με την σειρά τους πιο αργούς.
Μετά έπνιγε στο λάδι
τους αυτόπτες μάρτυρες
απόδειξη ότι κάποια στιγμή εξελέγη Δήμαρχος.
Μια μέρα οι συμπολίτες του
θα τον σερβίρουν γυμνό μες στην πιατέλα
με ένα ολοστρόγγυλο μήλο στο στόμα
και θα τον φαν με όρεξη
μόνο τα κόκαλα θα μείνουν
και τόνοι λίπους
να καιν το βράδυ τα καντήλια τους.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μοναχοκόρη Κονστάνς
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:02:26
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μοναχοκόρη Κονστάνς

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Τον τελευταίο καιρό
οι αδελφές μου δεν σιωπούν.
Μιλούν τα βράδια μεταξύ τους
ακούω τα μουρμουρητά
βλέπω τα χλωμά τους χέρια
που αχνοφέγγουν στο σκοτάδι.
Πάχυνες μου λεν
κατοικείς σε ένα βαρέλι
(Οι αδελφές μου μ’ αγαπούν
τρώμε πάντα χοιρομέρι στο πρωινό)
Πρέπει να αδυνατίσεις λεν.
Να λιώσει η εμμονή
που γρατζουνάει
το μυαλό σου.
Ν’ αδυνατίσεις απ’ αυτόν.
Και εννοούν
να αποφασίσω πια να σ’ αποχωριστώ.
Οι αδελφές μου είναι στοργικές.
Κάθονται πάντα δεξιά και αριστερά μου.
Έχουν τα μαλλιά τους σε κότσο σφιχτό
απαγορεύουν την αιμομιξία.

Μα μια στιγμή,
δεν είχα ποτέ αδελφές.
Αφού από πάντα μου υπήρξα
μοναχοκόρη των δακρύων.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα κομοδίνα του κυρίου και της κυρίας Νίκολσον
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:17:43
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα κομοδίνα του κυρίου και της κυρίας Νίκολσον

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Άνοιξη του 1828
αποφασίσαμε να αναστηλώσουμε το σπίτι.
Εγώ κρατούσα έναν κουβά με μπλε μπογιά
και με πινέλο έβαφα την μέρα ώσπου νύχτωνε.
Εσύ επισκεύαζες τον ουρανό
και αντικαθιστούσες τα καμένα αστέρια.
Τελικά κάναμε τρία παιδιά
κι έναν ξύλινο κούκλο
με σπασμένη μύτη.
«Σκληρά χρόνια τότε» λες
ενώ επιδιορθώνεις σόλες παπουτσιών.
«Αυτοί ήταν τότε γάμοι» ξεφυσάς
και χτυπάς κάτω το μπαστούνι σου.
Διαρκείας από ξύλο ανθεκτικό,
οι άνθρωποι σαπίζουν μαζί με το κρεβάτι
και τα κομοδίνα με σκαλίσματα
δεξιά και αριστερά.
Γίνομαι κολλαριστή για να με αγαπήσεις.
Ένας αιώνας πέρασε
και ακόμα δεν με κοιτάς
όταν γδύνομαι μπροστά σου.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα αδέλφια Χάουζεν
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:31:59
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα αδέλφια Χάουζεν

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Ούτε εγώ
ούτε ο αδελφός μου
είμαστε φυσιολογικά παιδιά.
Εγώ τις νύχτες μεταμορφώνομαι σε μαύρη βροχή
αυτός σε χιόνι.
Μισώ την αθωότητά του.
Βάζει το δάχτυλο στο στόμα
συνέχεια κλαψουρίζει
κάνει ερωτήσεις που μ’ ενοχλούν,
ποιος έφαγε τη μαρμελάδα
γιατί οι γονείς μας κοιμούνται τόσα χρόνια
γιατί η κυρία με το άσπρο γιακαδάκι
εξακολουθεί να χτυπά την πόρτα.
Όμως η πιο όμορφη στιγμή είναι
όταν περιμένουμε τον άγγελο να έρθει.
Του φυλάμε πάντα λίγο γάλα και ψωμί
γιατί σ’ αυτή την γη
οι άγγελοι των μικρών παιδιών
πάντα είναι κουρασμένοι.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι οκτώ γάμοι του κυρίου και της κυρίας Φεργκ
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:40:05
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι οκτώ γάμοι του κυρίου και της κυρίας Φεργκ

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Νομίζω πως ήταν η όγδοη φορά.
Πίσω από το αυτοκίνητο
οι φίλοι είχαν δέσει μικρές φώκιες
έκαναν θόρυβο καθώς κατρακυλούσαν.
Βέβαια από την επανάληψη
το νυφικό μου είχε ξεθωριάσει
και το γαμπριάτικο κουστούμι είχε λιώσει
όμως τα παπούτσια σου έτριζαν
στο δάπεδο της εκκλησίας.
Τρέχαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα
ήταν το 1904
και θέλαμε να προλάβουμε το 2014
η εσάρπα μου ανέμιζε στην πλάτη.
Φορούσα αθλητικά παπούτσια
αλλά εσύ φοβόσουν τα κορδόνια,
πολλές νύφες την πρώτη νύχτα
τα τύλιγαν γύρω απ’ τον λαιμό τους,
μεμονωμένες περιπτώσεις θανάτου από ασφυξία.
Για να σε καθησυχάσω
έβγαλα τα κορδόνια
και τα πέταξα μακριά.
Να, είπα θριαμβευτικά, είμαστε τώρα ασφαλείς.
Μακριά από εμάς, είπες τότε,
εμείς είμαστε ταιριαστό ζευγάρι
άρχισες μετά να τραγουδάς για έναν Τζιμ
που έπινε πολύ
μήπως όμως εσύ ήσουν ο Τζιμ Φεργκ
αυτός που έπινε πολύ;
Την στιγμή της σύγκρουσης
η εσάρπα τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό
κι έπαψα ν’ αναπνέω.
Τελικά κάποιοι γάμοι όσο και να επαναλαμβάνονται
απλώς δεν είναι προορισμένοι να πετύχουν.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα οικογενειακά πορτρέτα του κυρίου Ντελ
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:44:53
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα οικογενειακά πορτρέτα του κυρίου Ντελ

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Στην οικογένειά μου είμαστε όλοι πορτρέτα.
Ζούμε γαντζωμένοι από καρφιά.
Με πρόσωπα χλωμά και μάτια μαύρα
μαλλιά σε κότσο και παλαιομοδίτικα φουστάνια
σακάκια που μυρίζουν πράσινο σαπούνι.
Καθώς είμαστε κρεμασμένοι σε τοίχους
που χρειάζονται σοβάτισμα
έξαφνα κάποιος ερωτεύεται
η κορνίζα του ραγίζει
και κυλάει στο πάτωμα.
Στον τοίχο εμφανίζεται τετράγωνος
ο λεκές της απουσίας.
Ύστερα από λίγο κάποιοι τον ανασύρουν
τον αποκαθιστούν στην αρχική του θέση.
Μόνο τα μάτια του για λίγο αλλάζουν χρώμα.
Μπορεί όμως να ’ναι κι απ’ την υγρασία.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μητέρα κυρία Άλισον
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:52:28
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μητέρα κυρία Άλισον

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Κάποτε είχα δύο παιδιά.
Δεν βγήκαν απ’ την μήτρα μου.
Ξύπνησα μία μέρα
και τα είδα στο σαλόνι.
Αθώα πρόσωπα, νύχια καθαρά.
Έπιναν γάλα σε γυάλινα ποτήρια,
ύστερα ένα άσπρο στεφάνι
τους κύκλωνε το στόμα.
Στο χαμόγελο έλειπαν δυο δόντια μπροστινά.
Το αγόρι ήταν πάντα λυπημένο.
Το κοριτσάκι έλπιζε.
Έψαχνε για γονείς.
Την νύχτα έμπαινε σε άγνωστα αυτοκίνητα
και γυρνούσε το πρωί.
Στην αρχή δεν τα ήθελα.
Ήταν συνέχεια πεινασμένα.
Τι θα φάμε τώρα, μαμά
συνέχεια με ρωτούσαν.
Το πρωί έβλεπα σημάδια
απ' τα δόντια τους στα μπράτσα.
Όσο αυτά γίνονταν ροδαλά,
τόσο μου λιγόστευε το αίμα.
Δεν μεγάλωσαν ποτέ.
Ζουν ακόμα στο καθιστικό.
Το κοριτσάκι πίνει βότκα και γελάει.
Το αγοράκι καταπιάνεται με κατασκευές
παιδικά τρενάκια με βαγόνια
που γράφουν επάνω πότε
τότε και γιατί.
Με έχουν κλειδωμένη στην αποθήκη.
Εγώ γράφω και κάτω από την πόρτα
τους γλιστράω τα χειρόγραφα.
Το αγόρι τα δένει με δέρμα και αριθμεί.
Είναι τα ημερολόγια της ζωής που δεν έζησα.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο Χανς στο σανατόριο
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 18:56:03
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο Χανς στο σανατόριο

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Στο σανατόριο ο Χανς έβηξε ξερά
και η ρωγμή βάθυνε στον τοίχο.
Αυτό που ζητάς εσύ είναι δύσκολο
κι αυτό που ζητώ εγώ αδύνατο, του είπε.
Την παρακολουθούσε να στριμώχνει
όπως όπως το βράδυ τους
τσαλακωμένο σε μία βαλίτσα.
Καταλαβαίνω, της απάντησε.
Έξω ερήμωνε.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η εύθυμη δεσποινίς Ιόλη
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 19:01:11
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η εύθυμη δεσποινίς Ιόλη

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Πόσο μου αρέσει να χορεύω Τσάρλεστον
με τις ψηλές μου γόβες
κι αυτή την τιάρα στα μαλλιά
και πόσο ευγενικοί και ευφυείς
οι κύριοι που μου προσφέρουνε το μπράτσο
που μου ανοίγουνε την πόρτα
που κρατούν την γούνα να φορέσω.
Ρίχνω το κεχριμπαρένιο ποτό
στο κρυστάλλινο ποτήρι.
Προσοχή όμως.
Δύο δάχτυλα είναι η κατάλληλη δόση.
Το πιο πολύ είναι έρωτας
πιο λίγο είναι ανία.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη: Η λυπητερή ιστορία της Γουιόνα Ρέιτσελ, ποιήτριας με κακό τέλος
Post by: wings on 09 Feb, 2017, 19:17:37
Χλόη Κουτσουμπέλη: Η λυπητερή ιστορία της Γουιόνα Ρέιτσελ, ποιήτριας με κακό τέλος
(άλλωστε ποια ποιήτρια έχει καλό τέλος;)

[Ενότητα Ποιος έκλεψε τον μικρό Χανς;]

Ο μπαμπάς μου είχε κακό γούστο στα σπίτια, στα αυτοκίνητα και στις γυναίκες. Έτσι όταν μείναμε μόνοι, αφού μας εγκατέλειψε η μητέρα, ήμασταν αναγκασμένοι να αλλάζουμε διάφορα σπίτια, το ένα πιο αλλόκοτο από το άλλο. Άλλα είχαν την καμινάδα στην μέση του σαλονιού, σε άλλα το τζάκι ήταν μέσα στην τουαλέτα και κάπνιζε, υπήρχαν σπίτια με οδοντοστοιχίες στα παντζούρια που ανοιγόκλειναν επικίνδυνα και άλλα που μας ρουφούσαν μέσα στους μαλακούς τους τοίχους. Για τα αυτοκίνητα έχω να πω το εξής: ο μπαμπάς ποτέ δεν μπόρεσε να εξημερώσει αυτοκίνητο, παρέμεναν όλα άγρια και μας δάγκωναν όταν καθόμασταν στα καθίσματα ή κλοτσούσαν όταν ανοίγαμε την πόρτα. Μάλιστα ένα από αυτά, μία παλιά Κάντιλακ, απογειώθηκε μέσα στην νύχτα και χάθηκε μες στην ομίχλη. Θα μπορούσα ωστόσο να του συγχωρήσω τις κακές επιλογές στα σπίτια και στα αυτοκίνητα, έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή μεγάλωνα και μίκραινα όλη την ώρα, με αποτέλεσμα να έχω άλλες μπλούζες για το πρωί και άλλες για το βράδυ και δεν υπήρχε τίποτε σταθερό, αφού και ο Μάκης, ένα χρόνο μεγαλύτερός μου, σπάνια μου χαμογελούσε όταν διασταυρωνόμασταν στο τούνελ παρόλο που θα έγραφα τουλάχιστον τρία ποιήματα γι’ αυτόν και το ένα από αυτά θα έμπαινε αργότερα στην πρώτη ποιητική μου συλλογή ενώ αυτός θα έφευγε στην Αμερική χωρίς να μάθει τίποτε ποτέ. Αυτό όμως που με παίδευε πιο πολύ από όλα ήταν οι γυναίκες που διάλεγε ο μπαμπάς μου. Ήταν καλές γυναίκες, σχεδόν κανονικές, υπερβολικά όμως συναισθηματικές, σχεδόν στα όρια της υστερίας, ένιωθαν συμπόνια συνήθως για μένα και προσπαθούσαν να είναι φιλικές, όμως όλες είχαν κάτι στραβό, άλλες φορούσαν πολύ στενά φορέματα που σκίζονταν συνέχεια με θόρυβο, άλλες έβαφαν πολύ έντονα τα μάτια και τα χείλη τους και όταν ζεσταίνονταν η μπογιά κυλούσε στο πρόσωπό τους και το μουτζούρωνε ολόκληρο, άλλες ήταν πολύ παχιές και αγκομαχούσαν στα σκαλιά και άλλες πολύ αδύνατες και έτρωγαν μόνο ένα παξιμάδι βουτηγμένο στο νερό. Ο μπαμπάς μου παντρεύτηκε την τελευταία στην σειρά και δεν έκανε παιδιά μαζί της. Νομίζω πως έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα ως την στιγμή που κάποιος έκοψε με ένα ψαλίδι το νυφικό και όλα της τα φορέματα στην ντουλάπα. Δεν ξέρω λεπτομέρειες γιατί είχα ήδη μεγαλώσει και εγκατασταθεί στο τωρινό μου σπίτι, το πιο αλλόκοτο το πιο αφύσικο το πιο απρόβλεπτο από όλα, την ποίηση.

Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πρόλογος (συλλογή: Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ)
Post by: wings on 15 Nov, 2018, 00:52:14
Χλόη Κουτσουμπέλη, Πρόλογος

Με λένε Τζέιν. Τζέιν Μποντ.
Από τότε που τυφλώθηκε ο εργοδότης
παίρνω επίδομα ανεργίας
για παραστρατημένες γκουβερνάντες.
Στους άγριους βάλτους του Θόρνφιλντ
αποκαΐδια,
παραμορφωμένες πεταλούδες
στα δέντρα.
Κρατώ ομπρέλα.
Γεννήθηκα το 1846.
Γράφω ακόμα.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Γεωγραφία μιας καλοκαιρινής μέρας χωρίς εσένα
Post by: wings on 15 Nov, 2018, 00:57:27
Χλόη Κουτσουμπέλη, Γεωγραφία μιας καλοκαιρινής μέρας χωρίς εσένα

Τα πρωινά
νησιά Αιγαίου,
νιφάδες καλαμποκιού σε γάλα.
Τα μεσημέρια
Αφρική,
μπάρμπεκιου με μπιφτέκια από καμήλα.
Φορώ το φόρεμα με τις πιτσιλιές,
επάνω του τα ίχνη των χεριών
που υπήρξες.
Τα απογεύματα
αραιοκατοικημένη Αυστραλία,
ώρες που διαμένουν σε μεγάλη απόσταση
η μία από την άλλη,
εκτάσεις που δεν διανύονται
όσο και να καλπάζει μια μνήμη που ασθμαίνει.
Τα βράδια όμως
Θεσσαλονίκη πάλι,
ομίχλη-ατμός απ’ τα παράθυρα,
ένα βαρδάρης ανακατεύει τα μαλλιά μου,
κόκκοι καφέ ξεχύνονται από πελώρια τσουβάλια
στο Καπάνι,
κι εκεί κάπου στην Ασία
ένα κοριτσάκι
αφήνει το ρύζι να γλιστρήσει
ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι φήμες και άλλα άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 20:40:07
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι φήμες και άλλα άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα

Κάποιος είπε σε κάποιον
που είπε σε κάποιον άλλο
ότι οι κάργες τρελαίνονται το βράδυ
–γι’ αυτό πρέπει
να τους δένεις τα μάτια
με τυφλό μαντίλι–
ένα όχι τρέχει πιο αργά
από ένα σαλιγκάρι,
για να αγαπήσεις πεταλούδα
πρέπει πρώτα ν’ αποδεχτείς την κάμπια.
Κάποιος είπε σε κάποιον
και αυτός συναίνεσε με ζέση
πως τα κοάλα είναι υπερτιμημένα
και το καλύτερο κατοικίδιο είναι
η αυτολύπηση,
με την προϋπόθεση
τη γυρνάς ανάποδα
όταν βήχει.
Κάποιος είπε σε κάποιον
κι αυτός στον φίλο του
πως μια μέρα,
μια στιγμή,
κάποτε μ’ αγάπησες.

Μα ξέρεις τώρα
πόσο μοιάζει η φήμη με τη σκόνη
ή τους υδρογονάνθρακες.
Κάποιος είπε κάποτε σε κάποιον
ότι ο καλύτερος τρόπος
να ψιθυρίσεις
κάτι αυστηρά προσωπικό
είναι να το φωνάξεις σε χωνί
στο μέσον της πλατείας
και, κάπως έτσι,
κάποιος, κάπου, κάποτε,
έγραψε τον πρώτο στίχο.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Όλη η αλήθεια σχετικά με την προδοσία
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 20:48:49
Χλόη Κουτσουμπέλη, Όλη η αλήθεια σχετικά με την προδοσία

Σπάνια έχει αντικείμενο και σχεδόν ποτέ της υποκείμενο.
Αφού η ίδια η ύπαρξή μας εμπεριέχει την παγίδα.
Κάποιος ρίχνει εμάς τους ίδιους
ζάρια στο τραπέζι.
Η ζωή μάς προετοιμάζει για πουτίγκα
και μας σερβίρει χελωνόσουπα.
Είστε αγριόχηνες, μας λεν,
εσείς ορίζετε τη μοίρα,
για καλό και για κακό όμως
μην πετάτε τις νύχτες γύρω απ’ το φεγγάρι.
Πολλοί μετεωρίτες έχουν πυρακτωθεί από ανυπακοή.
Μια μέρα πάνω σε μαξιλάρι από βελούδο
κάποιος μας απονέμει ένα κλειδί.
Νομίζουμε μεγάλη πύλη,
αλλά το μόνο που ανοίγει
είναι δοχείο από σανδαλόξυλο
στα μέτρα του κορμιού μας.
Γι’ αυτό σου λέω, Μαρία,
σήμερα που έχει ήλιο
άπλωσε τα δάκρυά σου
μπουγάδα να στεγνώσουν.
Κανείς θνητός
δεν πέθανε ποτέ
από θνησιγενές φιλί.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Πρωινή σύναξη στην κουζίνα
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 20:56:08
Χλόη Κουτσουμπέλη, Πρωινή σύναξη στην κουζίνα

Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει,
μαύρα φτερά πάνω στον πάγκο.
Το ψέμα πάλι,
που ως γνωστόν έχει κοντά ποδάρια,
αλευρώνεται πρόβατο φίλος
για να κρύψει τον λύκο από κάτω
η θλίψη, όμως, αχ! η θλίψη
έχει βάλει το κεφάλι της στον φούρνο
προσφέρει τα χέρια της κουλούρια
μαζί με τον καφέ παρηγοριάς.
Η ελπίδα γυαλίζει τα ποτηράκια του κονιάκ
σαν κάποιος να επρόκειτο,
όσο για τον γνωστό Γιάννη,
λίγες μέρες πριν τα γενέθλια,
μόνος του κερνά και μόνος πίνει.
Τα αυγά της γειτόνισσας
αισθητά πάντα πιο μεγάλα
τσιτσιρίζουνε με μπέικον.
Στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα,
ενθαρρύνει το ένα το άλλο
μέσα στο τηγάνι.
Έτσι φουσκώνει το πρωί Κυριακής,
αρχή Νοέμβρη, μες στο σπίτι της,
σε σβόλους μες στην κατσαρόλα.

Πάλι έκαψες τη μέρα σου,
λέει η γιαγιά που μπαίνει στην κουζίνα
με ένα πανέρι μήλα
που φιλοξενούν οικόσιτο σκουλήκι,
αφού όπως όλοι ξέρουμε,
το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυναίκα Λάζαρος
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 21:00:26
Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυναίκα Λάζαρος

Ανάστησέ με, του φωνάζει.
Τυφλό μάτι το φεγγάρι,
μαύρο τηγάνι η νύχτα καίγεται.
Έλα και ανάστησέ με, του φωνάζει.
Αυτός κάτω από το χώμα ακούει ήρεμα,
με τα χέρια στο στήθος σταυρωμένα.
Τόσο εξοικειωμένοι πια
οι νεκροί με το παράλογο,
καθόλου δεν απόρησε
που αν και ζωντανή
απεγνωσμένα του ζητά
συμβόλαιο αναστήλωσης
για ένα κορμί
που έχασε το σώμα του.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις Λάζαροι
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 21:07:59
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις Λάζαροι

Τότε μίλησε η Πρώτη Λάζαρος:
«Το νυφικό μου ήταν από αλεύρι και με ανέστησε πάνω σ’ έναν πάγκο στην κουζίνα. Ήταν, μου είπε, ο ταχυδρόμος. Χτύπησε όμως μόνο μια φορά. Ύστερα δεν τηλεφώνησε ξανά. Έμαθα πως κάποιος αργότερα τον φίλησε στο στόμα, αλλά εγώ είχα ήδη προδοθεί». «Εμένα πάλι», πήρε τον λόγο η Δεύτερη, «όλο με φώναζε, Δεύρο έξω, Δεύρο έξω, μα όταν βγήκα απ’ τα εσώρουχα, αυτός απέστρεψε το βλέμμα. Δεν είμαι, είπε, και Θεός να παραβλέπω το ελάττωμα. Σε ήθελα πιο αδύνατη». «Εγώ τι να πω», είπε τότε η Τρίτη, που την ονόμαζαν Βραχύβια. «Μου έλεγε πως είμαι η Μοίρα του, Κλωθώ με αποκαλούσε, Γυναίκα Λάζαρος του έλεγα είναι τ’ όνομά μου, δεν μπορώ, μου είπε τότε, δεν το βλέπεις, δεν μπορώ να σ’ αναστήσω, όταν ένα κομμάτι μου λαχταράει τόσο να πεθάνει».

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις εραστές
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 21:21:26
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις εραστές

I. Ιούλιος Βερν

Αστρονόμος και αστρομέτρης
με νόμιζε αστερισμό.
Κάναμε μαζί τον γύρο του κόσμου
σ’ ογδόντα νύχτες μ’ αερόστατο.
Λευκός γάμος.
«Φιλέα, Φιλέα Φογκ,
ποιο είναι τελικά το στοίχημα;»
φώναζε τις νύχτες στο κρεβάτι.
Όταν για να συντονίσουμε ρολόγια,
«τι ώρα είναι;» κάποτε με ρώτησε,
«ώρα να γίνω καπνός», του απάντησα
και καταδύθηκα είκοσι χιλιάδες λεύγες
στον πυρήνα μου.
«Είσαι σκέτη λογοτεχνία»,
μου πέταξε τότε θυμωμένα.

II. Κάρολ Λιούις

Μου φορούσε λευκά καλτσάκια,
με φωτογράφιζε γυμνή,
έπεφτα στη μαύρη τρύπα του φακού.
Σεισωλαγεμ αν ωλεθ νεδ.
Δεν θέλω να μεγαλώσεις, έλεγε συνέχεια.
Φοβάσαι τον χρόνο; τον ρωτούσα.
Είναι λαγός, μου απαντούσε.
Δεν τον προλαβαίνω.
Τα βράδια παίζαμε κροκέ με φασιανούς
και τρώγαμε μικρά γουρουνόπουλα μωρά.
Μαζί του αυξομειωνόμουνα συνέχεια
γι’ αυτό έραβα και ξαναέραβα κουμπιά
κι άλλαζα φερμουάρ.
Μια μέρα κατάλαβα ότι για να ενηλικιωθώ
έπρεπε να σπάσω τον καθρέφτη του.
Φάε με, πιες με, φώναξε απεγνωσμένα
από μία όχθη του γυαλιού,
αλλά εγώ στην άλλη ήδη
έτρωγα μανιταρόσουπα
και κάπνιζα πίπα με μια κάμπια.

III. Φραντς Κάφκα

Φορούσε ολόσωμες σκιές μέχρι το γόνατο.
Μου υποσχέθηκε γάμο δι’ αντιπροσώπου.
Μου έγραφε κιτρινισμένα γράμματα.
Αγαπημένη Μίλενα, με προσφωνούσε.
Ειλικρινά δικός σου, ο μικρός σου Φραντς.
Κάθε πρωί ξέπλενα τα μάτια μου,
έσταζαν πηχτό μελάνι μες στη σκάφη.
Ήταν συνέχεια υπόδικος,
διάδικος και δικαστής ταυτόχρονα
σε μία δίκη με κατηγορούμενο
πάντα τον εαυτό του.
Δικαστική πλάνη, μουρμούριζε συνέχεια.
Γιατί πάντα ανεξάρτητα από την έκβαση,
οι ένορκοι τον καταδίκαζαν
σε κατ’ οίκον περιορισμό,
σ’ έναν πύργο χωρίς ασανσέρ.
Κάποτε σε μια επιστολή εσώκλεισε σκαθάρι.
Αγάπησέ το. Είναι η ζωή μου, μου έγραψε.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Κονσταντίν Σιμόνοφ
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 21:33:05
Χλόη Κουτσουμπέλη, Κονσταντίν Σιμόνοφ

Για τη Βαλεντίνα έγραψε το ποίημα.
Περίμενέ με, έλεγε.
Πόσο δεν διευκρίνιζε.
Άλλοτε ζέστη, άλλοτε κρύο στο στρατόπεδο.
Στην πατρίδα έχυναν κρασί στο χώμα,
ανάβανε γι’ αυτόν κεριά.
Κονσταντίν Σιμόνοφ, ήδη νεκρός.
Αψήφησέ τους, της παράγγελνε.
Μην πιεις μαζί τους άσπρο πάτο.
Ήταν βέβαια παράλογο,
γιατί αυτή κοιμόταν μ’ άλλον κάθε βράδυ,
κάποιοι από τους εραστές της, φίλοι του.
Δεν το ’κανε επίτηδες, φοβόταν,
τις νύχτες τα μαλλιά της μεγαλώναν,
φύκια πυκνά την έπνιγαν.
Έβαζε το σαμοβάρι στη φωτιά.
Η πυροστιά έκαιγε σάρκα.
Είναι η σκέψη σου, της έγραφε,
που με κρατάει ακόμα στον αφρό.
Ήταν το χίλια εννιακόσια σαράντα ένα.
Από τότε γράφτηκαν πολλά ποιήματα στον κόσμο.
Κανένα όμως πιο σπαρακτικά δεν παρακάλεσε.
Ούτε κανείς τόσο πολύ χρειάστηκε.
Όμως το κορμί δεν είναι κολυμβήθρα.
Και κανένας πόλεμος δεν έχει ταχυδρόμους.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το φεγγάρι
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 22:17:22
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το φεγγάρι

Το ήξερα πως ήταν από τυρί. Μαλακό τυρί με τρύπες. Βέβαια εγώ δεν ήμουν ποντίκι, αλλά όπως έλεγε η μητέρα, φανατική τυροφάγος, έτσι σιγά σιγά θα ροκάνιζα όλο το παρελθόν μου. Το πείραμα ήταν το εξής. Έπαιρναν μια παιδική φωτογραφία για παράδειγμα μ’ εμένα στην αγκαλιά του μπαμπά μου και την τοποθετούσαν με photoshop πάνω στο φεγγάρι, στη συνέχεια σου την έδειχναν κι εσύ υπέθετες πρώτον ότι είχες έναν μπαμπά που δεν φοβόταν τη σωματική επαφή, δεύτερον ότι είχες έναν μπαμπά και τρίτον ότι εσύ με τον μπαμπά σου αγκαλιά είχατε βρεθεί κάποτε στο φεγγάρι. Εγώ όπως πάντα ανταποκρίθηκα θετικά στο πείραμα των ψυχολόγων, ίσως γιατί είμαι ένα μαλακό τυρί με τρύπες από τότε που μας εγκατέλειψε η μητέρα. Η μνήμη, όπως και το τυρί, αλλοιώνεται εύκολα, λεν οι ψυχολόγοι. Μπορείς να παραποιήσεις τις αναμνήσεις, να ξαναγράψεις από την αρχή τον ουρανό. Έτσι θυμήθηκα με κάθε λεπτομέρεια. Εμένα και τον μπαμπά μου στο φεγγάρι. Αγκαλιά.
Ο μπαμπάς μου μύριζε στρατιωτική στολή. Βουλιάζαμε συνέχεια και το σεληνιακό έδαφος μας απορροφούσε.
Τα δυο σώματά μας αγκαλιά σχημάτιζαν ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Είπαμε να παραποιήσεις τις αναμνήσεις, είπε ο ψυχολόγος, όχι όμως και τόσο πολύ.
Εσύ προσποιείσαι αγάπη.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 22:27:51
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ

Αγαπημένε,
όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό
το μελάνι θα ’χει πια στεγνώσει,
η ζάχαρη θα ’χει μουχλιάσει,
ένα σύκο θα σαπίζει
στο κρεβάτι.
Σε μια γαβάθα θα βρεις υπολείμματα τροφής.

Στην πραγματικότητα δεν ξέρω
αν θα το έχω γράψει εγώ
ή κάποια άλλη
με όνομα παράξενο όπως
Αδελαΐδα, Εριφύλη ή Περσεφόνη.

Αγαπημένε,
ήσουν απελπιστικά αθώος,
ανυπεράσπιστα ένοχος,
τις νύχτες ζωγράφιζες ελάφια,
έκλαιγες μετά καθώς τα σκότωνες,
γέμιζαν σκάγια τα σεντόνια.
Μια μέρα ενώ σου ετοίμαζα καφέ
είδα μες στο φλιτζάνι ένα δέντρο.
Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να χαθώ στο δάσος.

Αγαπημένε,
όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό,
τι άραγε θα έχει απομείνει από μας σ’ αυτήν τη γη;
Σκόνη στα δάχτυλα κάποιου θεού που θα φυσήξει.

Ξένε, όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό,
θα γίνεις λαθραναγνώστης.
Κανίβαλος θα τραφείς από τη σάρκα μιας αγάπης.
Θα σου θυμίσει μια δική σου.
Καμία σχέση.

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι αυτούς
που αφήνουν σημειώματα.
Εννιά στις δέκα φορές επινοούν.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποίημα ποιητικής
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 22:34:27
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποίημα ποιητικής

Εκ των υστέρων σκέφτομαι
το τελευταίο βράδυ στην ταράτσα,
που μια παρέα αγγέλων
πλαταγίζαμε δαιμονικά φτερά
και ξεπλέναμε τις πληγές με ουίσκι,
τα ντραμς των αστεριών
και γυμνό σαλιγκάρι
άφηνε κλωστές στον ουρανό,
ενώ την ίδια ώρα σ’ άλλη πόλη,
σε κρεβάτι νοσοκομείου,
μια ποιήτρια ετοίμαζε την τελευταία της πτήση.
Και θυμήθηκα πως ξαφνικά
το ποτήρι έσπασε μισοφέγγαρο
χωρίς να χυθεί το αλκοόλ.
Και νιώσαμε όλοι τη γεύση του αίματος στα χείλη.
Και κάποιος είπε
έναν μόνο στίχο να προλάβουμε ν’ αρθρώσουμε
πριν μας καταπιεί σκοτάδι.
Και σιδερώσαμε κολλαριστή όλοι μαζί τη νύχτα.
Έτσι, φίλοι μου, γράφονται τα ποιήματα
τις σκοτεινές νύχτες του καλοκαιριού στο Πήλιο.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις αδελφές Μέντοουζ
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 22:40:56
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις αδελφές Μέντοουζ

Κοιτάμε και οι τρεις μας τον φακό.
Ο ανεμοστρόβιλος αργεί.
Τα κόκκινα γοβάκια γυαλισμένα.
Η μαμά με μία ρόμπα
και σταγόνες ιδρώτα
στο πανωχείλι της,
έφυγε μ’ έναν πλασιέ,
μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού
που αναστέναζαν βαριά τα στάχυα.
Δεν αγόρασε ποτέ ηλεκτρική σκούπα
γι’ αυτό σφουγγαρίζουμε το πάτωμα.
Σε λίγο το σκοτάδι θα πέσει,
τα ρακούν θα μας περικυκλώσουν,
τα σκυλιά θ’ αρχίσουν να αλυχτούν,
μαύρη σκιά θα βάψει
τα σφραγισμένα βλέφαρα της νύχτας.
Κάπου κοντά στο βενζινάδικο
ένα ξανθό αγόρι χωρίς μάτια
σ’ ένα φτηνό μοτέλ
θα γυαλίζει ένα πιστόλι.
Αύριο το πρωί ο δρόμος θα τον φέρει
απ’ το σπίτι μας.
Θα ζητήσει ένα ποτήρι γάλα.
Λευκό στεφάνι γύρω από το στόμα.
Θα μας κοιτάξει παράξενα.
Θα μας φωτογραφίσει.
Από τη φωτογραφία θα λείπουμε και οι τρεις
– αφού δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σώμα της γυναίκας Ύψιλον
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 22:52:38
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σώμα της γυναίκας Ύψιλον

Το σώμα της είχε πολλά μάτια
–ένα μισόκλειστο κάτω απ’ τη μασχάλη
και δύο ορθάνοιχτα χωρίς βλεφαρίδες στις πατούσες–
κι ελάχιστα χείλη
που σημαίνει ότι κατασκόπευε συνέχεια
και φιλούσε με το σταγονόμετρο.
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν φυσιολογικό,
αν δεν είχε μνήμη προβοσκίδα.
[Ως γνωστόν κάθε σώμα έχει μνήμη.]
Το δικό της θυμόταν το ανέγγιχτο.
Τις ημερομηνίες θανάτου, ενώ ξεχνούσε τα γενέθλια.
Τους φίλους που έχασε,
και όχι τους εραστές που κέρδισε.
Αναμφίβολα είχε ύπουλο σώμα.
Κρυβόταν τις νύχτες
κάτω απ’ τα χρυσάνθεμα,
κυνηγούσε βατράχους με κορόνα στη λιμνούλα,
γρύλιζε μες στα νούφαρα.
Το κλείδωνε συνέχεια στην ντουλάπα
τόσο που ξεθώριασε απελπιστικά.
Στο τέλος το φορούσε μόνο Κυριακές.
Μια μέρα το είδε να γεμίζει στόματα.
Έτρωγαν με βουλιμία τον χρόνο.
Ασύμφορο, γιατί θα τον κατάπιναν ολόκληρο.
Όταν έγινε πενήντα εφτά το αντάλλαξε.
Μ’ ένα ζευγάρι κόκκινες γαλότσες.
Για να γράφει ζεστά ποιήματα.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ξέρω τι κάνατε πέρσι το καλοκαίρι
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:03:06
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ξέρω τι κάνατε πέρσι το καλοκαίρι

Μην το αρνείστε.
Δεν ωφελεί να υπεκφεύγετε.
Νομίσατε ότι η ξαφνική εξαφάνιση
των στρουθοκαμήλων
θα περνούσε απαρατήρητη;
Τα παρατημένα φτυάρια στην παραλία;
Τα αφύσικα εξογκώματα στην άμμο;
Ναι, σύμφωνοι.
Δεν υπήρξε ποτέ αυτόπτης μάρτυς
να βεβαιώσει ότι εσείς ακονίσατε
τα μαχαίρια στην κουζίνα.
Το μητρώο σας πλύθηκε πολλές φορές
και κάποιος το είδε να στεγνώνει στο μπαλκόνι.
Επιπλέον όταν ερωτηθήκατε πώς νιώθετε,
απαντήσατε είμαι καλά ευχαριστώ,
εμένα όμως δεν με κοροϊδέψατε.
Βλέπετε, εγώ ήμουν το πτώμα.
Υποθετικά πάντα φυσικά.
Λογοτεχνία είπαμε ότι κάνουμε,
ποτέ δεν ερωτευόμαστε στ’ αλήθεια.
Που φυσικά σημαίνει
πως, όχι, δεν υπήρξε κουφάρι από σάρκα.
Αν υπήρξε έγκλημα
δεν είμαι εγώ αυτός που θ’ αποφανθεί.
Υπήρξε όμως συγκάλυψη.
Σαν να μην έγινε.
Σαν να μην.
Και τελικά τι έγινε πραγματικά;
Φτερά ήταν πεταλούδας.
Κάτι καθαρό.
Τρυφερό όπως μάτι ελαφιού.
Κάτι σπάραξε.
Κάτι έτρεξε.
Κάτι τρέχει ακόμα.
Ίσως νερό.
Και τελικά τι συνέβη πέρσι το καλοκαίρι;
Τι παραπάνω από ό,τι φέτος ή του χρόνου;
Αγαπητέ μου, πάρτε το απόφαση.
Όσον κι αν προσπαθήσετε,
ποτέ δεν θα διαπράξετε τον φόνο της ανίας σας.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Άλκηστις
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:10:54
Χλόη Κουτσουμπέλη, Άλκηστις

Είπε αυτός μπορεί να το ρυθμίσει.
Να διασωθεί ο Άδμητος.
Μια μικρή μίζα στον βαρκάρη,
ένα ασημένιο νόμισμα στο στόμα.
Ο Κέρβερος θα αναισθητοποιηθεί με βαρβιτουρικά.
Η απόδραση θα γίνει τη νύχτα στο σκοτάδι.
Αρνήθηκα.

Οι νεκροί έρωτες δεν ανασταίνονται ποτέ.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η Πηνελόπη γερνά
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:15:16
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η Πηνελόπη γερνά

Η Πηνελόπη έχει αϋπνίες.
Πάλι θα πάρει υπνωτικό.
Ίνες από σάλιο στο μαξιλάρι.
Έξω από την πόρτα σε στοίβες
μανικετόκουμπα, γραβάτες,
γυαλιστερά σκαρπίνια
που άφησαν πίσω οι μνηστήρες,
όταν σκόρπισαν τα χρόνια.
Ποιον θα ξεβγάλει απόψε στην ακτή το όνειρο;
Ποιος θα ξεπροβάλλει μες απ’ την ομίχλη
για να την αγκαλιάσει σε χωνευτό κρεβάτι;
Ποιος θα περάσει το βέλος απ’ τους δώδεκα πασσάλους;
Κανέναν δεν περιμένει πια η Πηνελόπη.

Στο μεταξύ, στο αεροδρόμιο,
ο ξένος με το παρατσούκλι Ούτις
έχει κιόλας περάσει τον έλεγχο αποσκευών.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η ντροπή
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:24:41
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η ντροπή

Ο καθένας κουβαλάει την ντροπή του
κολλημένο βλέφαρο στην πλάτη,
η ξηλωμένη πατρική οικογένεια
κρεμάει στο μανίκι.
Για χρόνια δεν το ήξερα κι εγώ.
Είναι στραβοί οι τοίχοι του σπιτιού,
είπε πρόσφατα ο μηχανικός.
Και επιπλέον ανύπαρκτη η διεύθυνση.
Συγκεκριμένα, ενώ η οδοσήμανση είναι κανονική,
ο δρόμος ξαφνικά σπάει και αιωρείται,
ενώ παρεμβάλλεται ένα πάρκο με σκυλιά
που δαιμονισμένα γαβγίζουν λυσσασμένα.
Επιπροσθέτως υπάρχει το θεματάκι με τη θάλασσα.
Ενώ η παραλία απέχει πεντακόσιες μακροπόδαρες γιάρδες μακριά,
τα κύματα συχνά πλημμυρίζουν το σαλόνι.
Μερικά έπιπλα συνήθως πνίγονται.
Μόνο ο βαρύς μπουφές με τα νεκρά ποτήρια του λικέρ επιβιώνει.
Ύστερα από κάθε παλίρροια τα κρύσταλλα λάμπουν καθαρά,
τα πιατάκια του γλυκού χαμογελούνε ραγισμένα
κι η ασημένια σταχτοθήκη με την τελευταία σου γόπα καπνίζει ακόμα.
Όταν η αφρισμένη θάλασσα ορμάει μέσα,
φέρνει συχνά τα δώρα της.
Ένα μαξιλάρι παιδικό με κεντημένο το όνομα Βασίλης.
Υπήρξε, άραγε, ποτέ αδελφός;
Υπήρξε μητέρα, πατέρας, οικογένεια
ή πάντα ο Μαύρος Πόντος καταπόντιζε;
Ναι, πάντα την ντροπή μας κουβαλάμε.
Ένα κλεισμένο βλέφαρο σαν όστρακο στην πλάτη.
Όμως με τα χρόνια ανοίγει.
Οι βλεφαρίδες ξεκολλούν με δυσκολία.
Και ξαφνικά ανοίγει το τεράστιο μάτι.
Που κάποιοι αποκαλούνε έμπνευση.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ομφάλιος λώρος
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:28:20
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ομφάλιος λώρος

Όταν από ένα σώμα βγαίνει ένα άλλο σώμα,
μες απ’ την αρχέγονη λάσπη και το αίμα,
η πρώτη χελώνα απ’ το νερό,
το νέο πλάσμα που αποκαλείται γιος
περπατάει στην αρχή στα τέσσερα,
χορεύει με το κεφάλι του στο χώμα,
αναπνέει χωρίς βράγχια,
ολοκληρώνεται στην απουσία του,
πατάει γερά στα πήλινά του πόδια.

Τότε μόνο καταλαβαίνεις
πόσο απαραίτητα είναι τα χειρουργικά εργαλεία
στην αγάπη.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Άσκηση
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:33:15
Χλόη Κουτσουμπέλη, Άσκηση

Ζωγραφίστε μία οικογένεια.
Έναν πατέρα αν είναι απαραίτητο.
Με στρατιωτική στολή αν το κρίνετε σωστό.
Δίπλα του να καταρρέει μια μητέρα, ίσως με κότσο.
Ένα έως δύο αδέλφια.
Ίσως και τρία αν είστε σε γενναιόδωρη διάθεση.
Και ναι, ας κρατούν μπαλόνια.
Ή ένα αρκουδάκι ή οτιδήποτε εξίσου μαλλιαρό.
Σκηνοθετήστε ένα γεύμα
σε κυριακάτικο τραπέζι.
Χωρίς δάκρυα στην κρεμμυδόσουπα
και γαλοπούλες να αιωρούνται στο ταβάνι.
Με πρόσωπα χαμογελαστά που κινούν χαρούμενα
τα πόδια και τα χέρια.
Και τώρα ένα σπίτι.
Όχι, δεν επιτρέπεται παπούτσι.
Ούτε δοκιμαστικός σωλήνας.
Ένα συμβατικό κατάλυμα με σκεπή θα βοηθούσε.
Αρκεί.
Τώρα επαναλάβετε πολλές φορές:
Είχα κι εγώ μια οικογένεια όπως όλοι.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οδηγός μαγειρικής
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:37:28
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οδηγός μαγειρικής

Είχα κι εγώ μια μητέρα.
Όλοι δικαιούνται από μία.
Δεν ήξερε να μαγειρεύει.
Στο τραπεζομάντιλο κεντούσε φαγητά.
Ο αδελφός όλο πεινούσε.
Εγώ πάχαινα συνέχεια.
Όταν τελικά μας εγκατέλειψε,
αγοράσαμε χύτρα ταχύτητας.
Η βαλβίδα σφύριζε.
Το σπίτι κυλούσε ανεξέλεγκτο στις ράγες.
Ένας σταθμάρχης με πινέλο έβαψε μαύρο
πρώτα τον πατέρα κι ύστερα τον αδελφό.
Αυτό δημιούργησε μουντζούρες στο χαρτί.
Στη φωτογραφία υπήρχαν τα κορμιά
με μία τρύπα μηδενικό στη θέση των προσώπων.
Μου απέμεινε η μητέρα.
Απέκτησε μάλιστα οδηγό μαγειρικής.
Μαγειρεύει πια θεσπέσια δείπνα για έναν στην κουζίνα.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οικογενειακή παράδοση
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:44:15
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οικογενειακή παράδοση

Ήρθε χθες βράδυ στ’ όνειρό μου η γιαγιά.
Με κλαδωτή ποδιά και γάντια πλαστικά.
Ήξερε για τις νυχτερινές μου έρευνες.
Κάθε πρωί επέστρεφα με λιωμένα τα παπούτσια.
Όμως πουθενά δεν έβρισκα
γυναίκα πιο κουτή από μένα.
Συναντούσα γυναίκες που προσπαθούσαν
ν’ ανεβάσουν το φεγγάρι
απ’ το πηγάδι με σχοινιά,
άλλες που για να φορέσουν το φουστάνι
πηδούσαν μέσα στην ντουλάπα,
και κάποιες που έκλαιγαν προκαταβολικά
για τη βαλσαμωμένη τίγρη-χρόνο
που θα τις καταβρόχθιζε.
Καμιά όμως δεν ήταν τόσο κουτή
που να ζυμώνει χωρίς σταφίδες σταφιδόψωμα,
να διαβάζει τηλεγραφήματα
στα ψίχουλα του ψωμιού
και να πιστεύει πως κάποτε μ’ αγάπησες.
Είναι κληρονομικό μας, λέει η γιαγιά.
Καμιά στην οικογένεια δεν είχε υψηλό δείκτη ευφυΐας.
Είχε κλεφτεί με κάποιον που δεν γνώριζε,
εγκαταλείποντας άντρα και παιδιά.
«Κάνω όμως τέλεια κουλουράκια», είπε
κι έβγαλε απ’ τον φούρνο
ξεροψημένα μωρά από αλεύρι
που δάγκωσε με λαιμαργία.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ραντεβού στην Καμάρα
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:49:47
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ραντεβού στην Καμάρα

Είχαμε δώσει ραντεβού.
[Η σχέση εξαιρετικά βραχύβια.
Στα δεκαοχτώ χρόνια ρώτησες πώς με λένε.
Σου απάντησα ειλικρινά «δεν ξέρω»,
αφού ποιος στ’ αλήθεια γνωρίζει ποτέ τ’ όνομα.]
Βρεθήκαμε Καμάρα.
Εκείνη την ημέρα
ο Λευκός Πύργος έμοιαζε καμηλοπάρδαλη,
καπνοί έζωναν την πόλη,
κάπου μακριά μύριζε πυρκαγιά,
στα εβραϊκά νεκροταφεία έκλεβαν τις πλάκες,
φορούσες ένα κίτρινο αστέρι
κι εγώ μια στολή παλιού ιππότη.
Η χιλιετηρίδα είχε ήδη λήξει.
Η Αριστοτέλους άχνιζε περιστέρια.
Τα κάστρα συνοφρυώνονταν δασιά.
Μια ταβέρνα στην Άνω Πόλη
παρέμεινε ακόμη ανοιχτή για μας.
Είναι το τέλος του κόσμου, είπες.
Στον γυρισμό με φίλησες στο στόμα.
Στο ραντεβού που δώσαμε Καμάρα,
εσύ ποτέ δεν ήρθες,
κι εγώ ποτέ δεν έφθασα ολόκληρη.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Επίλογος (συλλογή: Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ)
Post by: wings on 18 Nov, 2018, 23:52:42
Χλόη Κουτσουμπέλη, Επίλογος

Και τώρα; τον ρώτησε.
Αυτός καθόταν σε μια καρέκλα σκηνοθέτη
με την πλάτη γυρισμένη στα ερείπια.
Φορούσε μαύρα γυαλιά.
Τώρα, της είπε με βραχνή φωνή,
είσαι απλώς μια συλλογή ποιημάτων που τελειώνει.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Καταρράκτης
Post by: wings on 04 Apr, 2021, 16:38:35
Χλόη Κουτσουμπέλη, Καταρράκτης

Ονομάζομαι Άννι Έντσον Τέιλορ.
Το 1901 έκλεισα τα εξήντα τρία.
Επέζησα από έναν καταρράκτη,
έναν γάμο, δύο κηδείες, τρεις εραστές.
Η ζωή μου βαρέλι που κατρακυλά.
Ο άντρας μου παρέμεινε για μένα ένας ξένος.
Φορούσε μακριά σώβρακα
κι έσβηνε το κερί το βράδυ.
Όσο για μένα τις νύχτες ταξίδευα πολύ.
Το πρωί η νυχτικιά μου πάντα λασπωμένη.
Ένα βράδυ ξύπνησα σ’ άλλο κρεβάτι.
Μέσα στον ύπνο, βλέπετε,
μπερδεύει κανείς τις διευθύνσεις.
Ποια είμαι δεν έμαθα ποτέ.
Στον τάφο μου ας γράψουν:
Άννι Έντσον Τέιλορ
Η μόνη πραγματική συγκίνηση
που ένιωσε ποτέ
ήταν όταν έπεσε στους Καταρράκτες.
Κι όταν έγραψε το πρώτο της ποίημα.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα κουλουράκια της Σύλβιας Πλαθ
Post by: wings on 01 May, 2021, 21:46:36
Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα κουλουράκια της Σύλβιας Πλαθ

Ονομάζομαι Βικτώρια Λούκας*.
Εκείνη την ημέρα
έψησα κουλουράκια μπίρας.
Η συνταγή είναι απλή,
πολύ πιο εύκολο από το να γράψεις ένα ποίημα:
δύο αυγά στο αλεύρι
λίγη μαύρη μπίρα απ’ το χθεσινό ποτήρι
ζυμώνω και πλάθω ανθρωπάκια
– τι κάνει για ένα παιδικό χαμόγελο μια μάνα.
Φυσικά το επόμενο λογικό βήμα
ήταν να βάλω το κεφάλι μου στον φούρνο
θυσία στον Κανίβαλο θεό που με κατατρέχει τόσα χρόνια.
Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι τα κουλουράκια ήταν ακέφαλα.
Τα παιδιά μου δεν χαμογέλασαν.
Και το ψευδώνυμό μου δεν ξεγέλασε κανέναν.
Επιπλέον κάποιοι προσπάθησαν να αφαιρέσουν
το επίθετο Χιουγκς απ’ την ταφόπετρα.
Καλύτερα όμως να έσβηναν το Σύλβια.
Αφού κάθε ερωτευμένη γυναίκα αφανίζεται
όταν την προδίδει ο αγαπημένος άντρας.

* Βικτώρια Λούκας ήταν το ψευδώνυμο της Σύλβιας Πλαθ η οποία, πριν αυτοκτονήσει, ετοίμασε πρωινό για τα παιδιά της.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι πτηνόμορφες αδελφές του Λόρδου Μπάιρον
Post by: wings on 08 May, 2021, 16:06:44
Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι πτηνόμορφες αδελφές του Λόρδου Μπάιρον

Οι αδελφές μου είναι δύο.
Τις νύχτες
κρώζουν δαιμονισμένα.
Οι αδελφές μου είναι τριακόσιες εξήντα πέντε·
μία για κάθε εφιάλτη του χρόνου.
Το κορμί τους το πιο λείο στυπόχαρτο
ο κονδυλοφόρος μου αιχμηρός
σφουγγίζω το μελάνι
στο ξανθό χνούδι των ποδιών
όταν μπαίνω στην απαγορευμένη τους ρωγμή
αγκιστρώνω στα σωθικά τους ποιήματα
θα γεννήσουν μικρά τέρατα βολβούς
με έξι δάχτυλα που θα γράφουν ταυτόχρονα.
Η μία ζει σε βάρος της άλλης –
όταν η μία γεμίζει, η άλλη αδειάζει·
όταν η μία ξεσκίζει, η άλλη ράβει.
Οι αδελφές μου είναι δύο:
Η εξής μία.
Τη λένε Αυγούστα.
Αδελφή και Ερωμένη μαζί.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μητέρα-σάβανο του Διονυσίου Σολωμού
Post by: wings on 08 May, 2021, 16:16:11
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μητέρα-σάβανο του Διονυσίου Σολωμού

Η μήτρα της μάνας μου κυοφορούσε αδέλφια.
Ο Κόντε τη βίαζε τα βράδια.
Εγώ υπήρξα καρπός σκεβρωμένου δέντρου χωρίς φύλλα.
Όταν ο υποτιθέμενος πατέρας πέθανε,
η μάνα παντρεύτηκε ξανά,
ο νέος γιος τη βύζαινε πιο άπληστα από μένα.
Κάθε μέρα έτρωγε ένα κομμάτι απ’ το κορμί της
κι αυτή του πρόσφερε το στήθος της με απόλαυση.
Τώρα εδώ στην Κέρκυρα δεν έχω συγγενείς.
Χιονίζει διαρκώς.
Ρίχνω κόκκινο κρασί στον πάγο για να λιώσει.
Τα καλντερίμια ολοένα και στενεύουν.
Οι άνθρωποι όταν με συναντούν
κρύβονται πίσω απ’ το καπέλο.
Η πένα σπάει πάνω στο χαρτί.
Έχω αφήσει τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά
και μπαίνουν μέσα πλάσματα αλλόκοτα
σβήνουν το καντηλέρι
μουρμουρίζουν
τις νύχτες σέρνονται στο δέρμα μου.
Δικόγραφα φτάνουν νυχθημερόν
δικάζομαι και ξαναδικάζομαι συνέχεια
γιατί πολύ λατρεύω μια μητέρα-σάβανο
που η σάρκα της μυρίζει μούχλα.
Το θηλυκό κορμί έχει δαγκάνες
κρύβει ολέθριες παγίδες
κι έναν λαβύρινθο στο κέντρο
κι έτσι μόνος μου
χαράζω με σουγιά
το βράδυ τους καρπούς μου
και αίμα συλλέγω σε δοχείο
για να μπορώ μ’ αυτό να γράφω
εγώ, ο Ιερομόναχος Διονύσιος,
παιδί άπιστης μάνας
αδελφός ξένων παιδιών
εραστής άυλων γυναικών.
Ποιητής.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το αυγό του Κώστα Κρυστάλλη
Post by: wings on 08 May, 2021, 16:36:56
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το αυγό του Κώστα Κρυστάλλη

Νωρίς με περικύκλωσαν του Άδη οι σκιές.
Ορφάνεψα στα δώδεκα.
Η μητριά όπως σε κέρινο ομοίωμα
μου έμπηγε λόγια βελόνες κάθε μέρα.
Στο αίμα μου, όπως και στων αδελφών,
επωαζόταν το φθισικό αυγό.
Από μικρό μια μαύρη ομίχλη με τριγύριζε
με ακολουθούσε σαν πρόβατο της στάνης,
νωπά σημάδια άφηνε στους τοίχους.
Τον κόκκινό τους χάρτη ακολούθησα
κι έφτασα στην Αθήνα.
Μα η ηπειρώτικη λαλιά μου παραξένευε,
ξένος στους ξένους ξένιζα ξενιτεμένος,
κι ας μου ’δωκαν εύφημες μνείες κι επαίνους.
Στο τυπογραφείο το αντιμόνιο
έθρεψε το μικρό πουλί
που εκκολάφτηκε στο στήθος,
με τα αιχμηρά του νύχια με γρατζούνιζε,
έβηχα αίμα.
Δεν έζησα πολύ·
αγάπησα μόνο σ’ ένα διήγημά μου μια δασκάλα,
μόχθησα, προδόθηκα, μ’ αρνήθηκαν πολλοί.
Όμως τώρα πετώ περήφανα
στων στίχων μου τις ράχες,
αφού στο τέλος έγινα
αυτό που πάντα πόθησα:
σταυραετός στο άπειρο.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Το μυστικό γράμμα του Νίκου Καββαδία
Post by: wings on 08 May, 2021, 16:45:01
Χλόη Κουτσουμπέλη, Το μυστικό γράμμα του Νίκου Καββαδία

Θεανώ, δώρο του θεού μου, κοριτσάκι.
Ατμός απ’ το φουγάρο τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Όσο πιο μακριά σου φεύγω, τόσο πιο κοντά μου φτάνεις.
Η λευκή παλάμη ανθίζει στο μαξιλάρι.
Στους αφρούς των κυμάτων
κορμιά ακέφαλα, σε βιτρίνες στα λιμάνια
στιγμιαία εκσπερμάτιση όπως η καρίνα σκίζει το νερό.
Όχι, δεν φαίνεται στην τρικυμία ο καλός ο καπετάνιος.
Η νηνεμία είναι η δοκιμασία.
Μες στον ύπνο κάθε βράδυ,
να πλάθεται το σώμα σου στο σχήμα του δικού μου
να εμφιαλώνω την άγρια θάλασσα
να γράφω σε φθαρμένη πολυθρόνα,
ενώ μικροί κλώνοι
που άλλοι φορούν το κεφάλι σου
κι άλλοι το δικό μου
ως καρχαρίες θα κυκλώνουν.
Αλίμονο.
Στα Ελευσίνιά σου κλήθηκα ακάθαρτος.
Στη Βυζαντινή σου εκκλησία, ψάλτης άφωνος.
Φιλέας Φογκ χωρίς ρολόι,
έκαμα τον γύρο του κορμιού σου σ’ ογδόντα μέρες,
όμως την τελευταία στιγμή το ιστιοφόρο έγειρε
κι έχυσα όλο τον κουβά με τον χρόνο στο κατάστρωμα.
Καλύτερα.
Αφού όλοι γνωρίζουν
ότι οι ποιητές αγνοούν κανόνες ναυσιπλοΐας
και το σπίτι τους συγκρούεται πάντα τελικά με το παγόβουνο.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μάθημα δημιουργικής μοναξιάς
Post by: wings on 08 May, 2021, 16:52:53
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μάθημα δημιουργικής μοναξιάς

Όταν ο κύριος Μπρουκς επινόησε την κυρία Μπρουκς
χάρηκε πολύ.
Θα γέμιζε επιτέλους τα διάκενα των στίχων του.
Θα έπιναν μαζί το τσάι κάθε βράδυ.
Η κυρία Μπρουκς θα άπλωνε το μετάξι της φούστας της
στη γραμματοσειρά Tahoma 12
και θα έβρεχε το μαντιλάκι της στο μελάνι του εκτυπωτή.
Σε μια άλλη γωνιά της σφαίρας χιόνιζε απ’ το πρωί.
Η κυρία Μπρουκς έπινε ζεστή σοκολάτα και χαμογελούσε.
Είχε μόλις επινοήσει τον κύριο Μπρουκς,
που ήταν συγγραφέας, υπέφερε από αϋπνία,
κολλούσε γραμματόσημα στον ουρανό,
φορούσε λευκό κοστούμι με κόκκινα κουμπιά,
κι είχε το ένα χέρι βουτηγμένο σε γλυκό κεράσι.
Ίσως όμως η αυταρέσκειά της να μετριαζόταν
αν γνώριζε
πως την ίδια ώρα κάποιος καθισμένος σε γραφείο,
την πρώτη μέρα του φθινόπωρου,
ενώ έξω στάλαζε αργά ο χρόνος,
είχε μόλις επινοήσει και τους δυο
κι ακόμα ένιωθε μισός.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη: Η υπαρξιακή αγωνία του κυρίου Σ.
Post by: wings on 08 May, 2021, 16:59:31
Χλόη Κουτσουμπέλη: Η υπαρξιακή αγωνία του κυρίου Σ.

Ο κύριος Σ. είχε κακό προαίσθημα.
Ο Τζον έδειχνε αφηρημένος.
Οι γόπες σωριάζονταν στη σταχτοθήκη
όπως τα κούτσουρα στην αποθήκη.
Τέσσερις μόνον αράδες στην κόλλα τη λευκή.
Ο κύριος Σ. ένιωσε τον τρόμο του κενού.
Αισθανόταν μισός.
Το ένα του πόδι ανύπαρκτο.
Ακόμα δεν είχε αρθρώσει ούτε λέξη,
αφού ο Τζον είχε επιλέξει τριτοπρόσωπη αφήγηση.
Ο Τζον αναστέναξε βαθιά.
Η όλη σύλληψη ήταν λάθος.
Ο κεντρικός χαρακτήρας έπρεπε να ’ναι γυναίκα.
Τα δάχτυλά του τσαλακώνουν το χαρτί.
Απ’ το απειροελάχιστο πέρασμα του κυρίου Σ.
δεν απέμεινε ούτε ίχνος στην κοσμική τάξη των πραγμάτων.
Τόσο αυθαίρετα θα εξαλείψει κι εμάς
ο Μέγας Συγγραφέας που μας επινόησε.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο Τζακ και η φασολιά
Post by: wings on 08 May, 2021, 17:06:23
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο Τζακ και η φασολιά

Είχα μια ευτυχισμένη
παιδική ηλικία.
Παίζαμε διάφορα παιχνίδια.
Το παιχνίδι της σιωπής με τη μαμά
όταν ήταν κλειδωμένη στην ντουλάπα
με μελανιές σ’ όλο το κορμί
παρίστανε την πεθαμένη,
κυνηγητό πάνω στη στέγη
όταν γύριζε πιωμένος ο πατέρας,
τυφλόμυγα με τους πλασιέ
που μου έκλειναν τα μάτια με μαντίλι.
Το παιχνίδι της πείνας
όταν τρώγαμε τη σούπα με τα ανύπαρκτα γογγύλια.
Μία μέρα στη σκοτεινή αποθήκη
ένας άγνωστος μου πρόσφερε φασόλι.
Ποτέ δεν φύτρωσε απ’ αυτό μια φασολιά.
Ούτε είδα ποτέ χήνες χρυσές
μόνο κουάκερ με μουχλιασμένο γάλα.
Με λένε Τζακ.
Είμαι ο γίγαντας που δεν μεγάλωσε ποτέ.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Μαθήματα χειροτεχνίας
Post by: wings on 08 May, 2021, 17:24:51
Χλόη Κουτσουμπέλη, Μαθήματα χειροτεχνίας

Όχι, δεν είναι ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός.
Το χώμα είναι.
Γιατί δεν καταβροχθίζει, απορροφά.
Είχαμε κι οι τέσσερις
τα μπροστινά μας δόντια κοφτερά
τα βυθίζαμε ο ένας στον λαιμό του άλλου
και ρουφούσαμε.
Όταν οι δύο χάθηκαν κι η μητέρα ξέχασε
άρχισα κι εγώ να εκτελώ ασκήσεις λήθης
να συμπληρώνω αρκτικόλεξα
με λάθος τα ονόματα των εκλιπόντων.
Έτσι τώρα ευτυχώς δεν θυμάμαι πια.
Μηδενικά τα επίπεδα του πόνου.
Κάποιες νύχτες μόνο πετάγομαι επάνω ξαφνικά.
Μηχανικά φορώ λευκή ποδιά
ανασύρω υλικά χειροτεχνίας.
Σε πάνινη σακούλα με φακή
στερεώνω έναν γλόμπο
με το πρόσωπο του αδελφού
τα μάτια δύο κομμάτια αλουμινόχαρτο,
σε στριφογυριστή πετσέτα
τυλίγω μια γλυκοπατάτα
με μαχαίρι χαράζω
την κρύα όψη του μπαμπά
τα φρύδια δύο κούφια μακαρόνια.

Ύστερα πέφτω και ξανακοιμάμαι.
Αγκαλιά με τους αγαπημένους.

Όχι, δεν είναι ο χρόνος ο ύπουλος εχθρός.
Η μνήμη είναι.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ηλέκτρα
Post by: wings on 08 May, 2021, 17:30:32
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ηλέκτρα

Κάτι πήγε θανάσιμα στραβά.
Ο πατέρας ιδιαίτερα χλωμός στον νεκρικό του θάλαμο
δεν φορούσε παπιγιόν.
Η μητέρα κυκλοφορούσε πάνω κάτω με κοθόρνους
και μάλωνε τις υπηρέτριες.
Αντί για κόλλυβα σε μεγάλους δίσκους σέρβιραν φουά γκρα.
Ο Ορέστης έψαχνε να βρει την Ιφιγένεια
σε κάθε ελάφι που έτρεχε στο δάσος.
Μόνη λοιπόν θα διεκπεραίωνα την πράξη.
Φόρεσα το κόκκινο κραγιόν
και τις ψηλές της γόβες.
Κοιτάχτηκα μες στον καθρέφτη.
Τώρα που τόσο πολύ της έμοιαζα
μπορούσα πια να τη σκοτώσω.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο λόγος του Ιούδα
Post by: wings on 08 May, 2021, 17:38:05
Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο λόγος του Ιούδα

Ούτε ζηλωτής ούτε ζηλιάρης.
Πόσοι αλήθεια διακήρυξαν την αγάπη τους για σένα.
Όμως ο ένας βάφτηκε στο αίμα ενός κόκορα
κι ύστερα λαλούσε τρεις φορές
με γλώσσα ματωμένη.
Άλλος στον δρόμο για τη Δαμασκό
εκ των υστέρων θυμήθηκε την πίστη του.
Άλλοι έπλεκαν αμέριμνοι τα δίχτυα
ενώ οι στρατιώτες σού έμπηγαν καρφιά
κι οι γυναίκες έκλαιγαν με αναφιλητά
αλλά μετά τις απορρόφησε η ζωή,
το σπίτι, οι φροντίδες, τα παιδιά.
Κανείς όμως
τόσο μαύρα, τόσο βελούδινα, τόσο βαθιά,
τόσο παράφορα κρυφά
σαν εμένα δεν σ’ αγάπησε,
ώστε να γίνει πιόνι στο προαποφασισμένο σχέδιο
να υποστεί την πύρινη σφραγίδα στο μέτωπο
να κρεμαστεί ψόφιο κούτσουρο στο δέντρο.

Ναι, Κύριε, σε πρόδωσα,
μα μόνο γιατί η προδοσία
ήταν η ουσία της αγάπης μου.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Απειλή
Post by: wings on 08 May, 2021, 17:46:03
Χλόη Κουτσουμπέλη, Απειλή

Κάποια στιγμή θα σ’ ανταλλάξω.
Με μία βελούδινη πολυθρόνα
με ένα μπουκάλι ουίσκι σε δρόμους με ομίχλη
με ταμπάκο σε μια πίπα που καπνίζει,
με τον γύρο του κόσμου μ’ αερόστατο
με πιγκουίνους της Ανταρκτικής,
που θα επωάζουν τα αυγά τους στην ποδιά μου,
με πολύτιμες λευκές φάλαινες
να αναπνέουν με τον φυσητήρα τους στο τσάι μου.
Ο ενεχυροδανειστής μου είναι ίσκιος ψηλός
φοράει πάντοτε μαύρο, πλατύγυρο καπέλο,
έτοιμος να σε αγοράσει με κάθε κόστος
να μου δώσει πίσω τα κλεμμένα.
Στο κάτω κάτω κανείς ποτέ δεν σε προσκάλεσε,
εισχώρησες απ’ τις ρωγμές,
δεν μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία να διαλέξω.
Ναι, μία από αυτές τις μέρες, τ’ ορκίζομαι.
Θα σ’ ανταλλάξω, ποίηση.
Θα κλείσω τον αναμμένο φούρνο
θα ράψω με ανθεκτική κλωστή το τραύμα
θα κόψω την κυκλοφορία σου στις φλέβες μου
και μετά
χωρίς αίμα
χωρίς μελάνι
χωρίς χαρτί και μολύβι
θα ισορροπήσω.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μόνη γη
Post by: wings on 08 May, 2021, 17:54:14
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η μόνη γη

Ήθελα κάποτε να σου γράψω ένα γράμμα, δεν γνώριζα όμως τα ιερογλυφικά.
Ήθελα κάποτε να συναντηθούμε, μα άλλοτε αργούσες εσύ έναν αιώνα, άλλοτε εγώ ερχόμουν μια χιλιετία πιο νωρίς.
Όταν εσύ άφηνες στο σπήλαιο αποτύπωμα παλάμης, το δικό μου χέρι μίκραινε απότομα.
Όταν εσύ ζωγράφιζες τον βίσονα, εγώ φοβόμουνα τους ταύρους.
Όταν καταποντιζόταν η Θήρα, εγώ συμμετείχα στην πομπή της Άνοιξης.
Όταν καιγόταν η Ρώμη, εγώ κατοικούσα στην Πομπηία.
Όταν σε κατασπάραζε η Αγαύη, εγώ γλεντούσα με τον Διόνυσο.
Όταν πολεμούσες στα χαρακώματα, εγώ ήμουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Όταν βομβάρδιζαν τη χώρα σου, εγώ πήγαινα εκδρομή στις Άλπεις.
Όταν εσύ έμπαινες σε κάποιο τρένο στη Ζυρίχη, εγώ πετούσα για το Άμστερνταμ.
Σε όλες τις εποχές δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας.
Μα ποιοι άνθρωποι άραγε ποτέ τους συναντιούνται;
Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της και η ποίηση.
Η μόνη γη όπου οι ψυχές συμπίπτουν.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)
Title: Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον
Post by: wings on 08 May, 2021, 18:07:57
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον

Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον
όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί,
η πένα αναπαύτηκε οριζόντια
και το μελάνι στέρεψε.
Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα.
Ψιλή βροχή ξέβγαλε τα γράμματα στους αιώνες των αιώνων.
Ξάφνου ορφανός ο ποιητής Όμικρον
όπως κάθε ποιητής πριν και μετά
χωρίς συγγενείς εξ αίματος, εξ αγχιστείας ή γραφής,
Αδάμ που η Φωνή διώχνει από τον Κήπο,
όρθιος στο απέραντο σύμπαν που συνέχεια διαστέλλεται
έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή
τάισε το οικόσιτο κοράκι στο μπαλκόνι
και ξάπλωσε να κοιμηθεί.

Την ώρα που αυτός κλείνει στα μάτια και κοιμάται
κάπου αλλού κάποιος άλλος απότομα ξυπνά
κάθεται στο γραφείο του και γράφει.

Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)