Γιώργος Αλισάνογλου

[wings]

Ξύπνημα στην πόλη - Παράξενες Επαφές - YouTube

Παράξενες επαφές, Ξύπνημα στην πόλη (2012)

Γιώργος Αλισάνογλου, Ξύπνημα στην πόλη

Ένα ύφασμα βαρύ
παλαιού ουρανού
σκέπαζε τον καιρό
Τα οικοδομήματα
σαν αποτυπώματα
σε χώμα ακατέργαστο–
τυλιγμένα με γάζες και γύψο
Ωχρά και λεκιασμένα πρόσωπα
μέσα από κρύπτες αυτοσχέδιες
Αυτόπτες μάρτυρες δεν υπήρξαν–
Μια εποχή που όλο πληθαίνει
προσπαθεί να κατανοήσει τα όριά της
Τα πλήθη υπερύψωσαν τις σιωπές τους–
ακίνητοι∙ ονειρεύτηκαν αίμα
και ξύπνησαν σφαγιασμένοι

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006)

[wings]

The Animals - House of the Rising Sun (1964) High Quality [HQ].flv - YouTube

The house of the rising sun (performed by The Animals (1964))

Γιώργος Αλισάνογλου, The house of the rising sun (ή το 'σκασε με τη δύση του ηλίου)

[Από την ενότητα Εφηβεία (λίγο πριν μας τελειώσει η υδρόγειος)]

Με δανεικό ήλιο / μια τρύπα φινιστρίνι
η μοναδική τρύπα που δεν κατάφερε να δει
καμία πλήξη / ούτε απαγχονισμό που τον λέγανε
άνθρωπο∙

μονοδιάστατος άνθρωπος
[περιεχόμενο άγνωστο]
πολυδιάστατο κτήνος
[τον ενοχλείς όταν σκέφτεσαι... σσσς]

υπήρχε από πάντα ο άνθρωπος
—ως δεσμοφύλακας;
—ως φύλακας δεσμώτης
—ως παρουσία;
—ως συνοδεία
—ποιου;
—του δεσμοφύλακα
(κι ο Προμηθέας;)
(λΥΟΜΕΝΟς)

το ’σκασε με τη δύση του ηλίου
όχι∙ ουχί ως άνθρωπος—
μάλλον ως απουσία
η ερμαφρόδιτη συνεύρεση της απ(ουσίας)

—πότε;
—πριν
—και μετά;
—ΠΟΤΕ

(μια τρύπα φινιστρίνι στο Σπίτι του Ανατέλλοντος Ηλίου/1000 θιασώτες του ονείρου το καλωσορίζουν καθώς βυθίζεται στον ουρανό
ενώ ο στρατοδίκης εκφυλισμός υπογράφει το εξιτήριό μου∙)

ΔΡΑΠΕΤΕυΣΑ______ΤΟ ΞΕΥΡΩ




[ανακάλυψα τα μαύρα κελιά— τις σύγχρονες πόλεις
η ζωή είναι αλλού— στα πανδοχεία/ στα παζάρια της κόλασης
επινοήσαμε αιωνιότητα— κι όμως, δεν μπορέσαμε να πιούμε
δραπέτευσες______το ξέρω]

Από τη συλλογή Το παντζάρι και ο διάβολος (2008)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Αλλαγή εποχής...

Δεν είναι η μέρα που με βαραίνει
Είναι ο αέρας που κάθεται στα πνευμόνια μου
Δεν είναι η αγάπη που με φυλακίζει
Είναι τα χνώτα της που που δεν προλαβαίνω να γευτώ
Δεν είναι η συνείδηση που μπροστά της δειλιάζω
Μα το μούσκεμα της σκέψης...

... Και πράγματα φοβερά ραγίζουν το κορμί μου
Αίματα από τις πληγές που άνοιξε η πένα μου
Κουβέντες που ξέχασαν να ειπωθούν
Σκουριές πάνω στα ματόκλαδά μου, που μου τα
βαραίνουν και με ωθούν σε ύπνο βαρύ...

Ένα καλοκαίρι με φτερά στους απαλούς του ώμους
περνάει πάνω από τον ρημαγμένο μου κήπο...
Κι ένας σακάτης γέρος, πετάει την μπέρτα του
εμπρός και ξεχύνεται αδιάφορος – παγερός μέσα
στην κάμαρή μου... Με ξυπνάει από τον ύπνο,
κόβοντας το όνειρο στα δυο, λεηλατώντας τον
ειρμό της σκέψης μου, παρασέρνοντας με τον
βοριά του τα ζουμπούλια μες στο βάζο.

Είναι ο χειμώνας... Τρύπωσε πάλι μες στις
χαραμάδες του σπιτιού μου, να μου θυμίσει
πως κάπου αλλού είναι καλοκαίρι.

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Μηχανές στη νύχτα

Μηχανές στη νύχτα...
Σαν αδέσποτα σκυλιά στα στενά σοκάκια
Ταράζουν τα νικελωμένα όνειρα των μεροκαματιάρηδων
Αλητεύουν στο σκοτάδι σαν χαμένες ευκαιρίες...
Μηχανές στη νύχτα...
Οργισμένες... Χωρίς αναβάτη
Ορκισμένες να επιβιώσουν.
Πεπεισμένες να ξυπνήσουν το φεγγάρι,
να χλευάσουν τ’ αστέρια...
Σχίζουν στα δυο στο πέρασμά τους τα πεσμένα φύλλα
που ’χουνε ντύσει τον δρόμο σε χρώμα οπάλ...
Ζαλίζουν τον άνεμο που διαμαρτύρεται σφυρίζοντας
Περισυλλέγουν τους ξεχασμένους μπεκρήδες που κοιμούνται στα παγκάκια.
Μηχανές στη νύχτα...
Ερωτοτροπούνε με το υποκατάστατο της ημέρας
Ξεθυμαίνουν στα αυλάκια της μοίρας
Χαράζουν στην άσφαλτο τη δική τους ιστορία...
Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό μου
Ένα πλατανόφυλλο – φτερό στον άνεμο –
από τις μηχανές της νύχτας...
Κουβαλάει επάνω του το μαύρο της πόλης
Λερωμένο από λάδια μηχανών!

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Κυκλαδίτικο αγέρι

Οι λέξεις αυτές δεν είναι γραμμένες σε χαρτί
Μα στην ραχοκοκαλιά ενός κυκλαδίτικου νησιού
Τα πρωινά, ο ήλιος χύνεται στο ποτήρι να τον πιεις.
Και η ψυχή φτερουγίζει μαζί με τα θαλασσοπούλια
βαμμένη το λευκό – χρώμα των σπιτιών...
Η θάλασσα, καθάρια, κρυστάλλινη, καμωμένη
από χρυσαφένια καλοκαιριάτικα όνειρα.
Σφηνωμένα στις ρωγμές των χειλιών....
Τη μέρα τη σέρνεις από τα μαλλιά, ολόγυμνη
να κυλιέται μαζί σου πάνω στη λυτρωμένη αμμουδιά

Και τη νύχτα, μέσα στο μικρό νησιώτικο δωματιάκι
οι τοίχοι να στάζουν έρωτες, ιδρωμένοι
από το πέρασμα του ήλιου.
... Μα ποτέ δεν μένουν στην ίδια θέση τα νησιά
Αδειάζουν τις λέξεις απ’ το νου μας
και τον γεμίζουν με εικόνες.
Δυο ερωδιοί να κάθονται στο δέντρο
και τα δυο σου μάτια να τους στέλνουν κυκλαδίτικο αγέρι...

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου: ... Κάτι να μου φέρεις

στη Στέλλα

— Πηγαίνω για λίγο έξω. Θα ήθελες
κάτι να σου φέρω;
— Φέρε μου μια χούφτα αστέρια,
λίγη δροσούλα, ένα συννεφάκι,
μια φυσαλίδα, ένα μπουκάλι θάλασσα,
ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι,
την ζεστασιά του ήλιου
και την γαλήνη των πουλιών.
Μην ξεχάσεις να φέρεις και μια τρομπέτα
ή καραμούζα...
Να ξυπνήσω όλους τους άστεγους,
τους παλιάτσους, τους ποιητές και τους σοφούς της γης
και να τους καλέσω
κάτω από τη στέγη μας
να ζήσουμε στον δικό μας ανθρώπινο κόσμο,
ατενίζοντας απ’ εδώ την αιωνιότητα...

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Ιστορίας ζάλη...

Παρατήρησες ποτές πόσο βρόμισε η ιστορία;
Σιωπηλή, ύπουλη, υποχθόνια, σαπίζει
κάτω από τις λάμψεις της πόλης
μέσα στο ισχνό φως των βρομερών υπονόμων...
Και οι απ’ έξω, προσπαθώντας να γεμίσουν
μια εποχή, υπονομεύοντας τα τελευταία απομεινάρια
καθαρού αέρα, βιάζοντας το τρεμουλιαστό
κορμί της αλήθειας, κουβαλώντας στις πλάτες
τους το βάρος μιας γενιάς...
Μιας γενιάς που τους ξεφεύγει, τρυπώνοντας
στον αέρα του εγκλήματος ή μεταναστεύοντας
μέσα σε καράβια επανάστασης, που ξεχάσαν
να σαλπάρουν, λαβωμένα από το κύμα της ακινησίας
Και η πραγματική, η αλώβητη ιστορία,
ανήμπορη να ξεμυτίσει, κλειδωμένη
μέσα σε δύσκολες σκέψεις και σε σκοτεινά κορμιά
Χαρακωμένη πάνω στο δέρμα κάποιου ναυτικού
Μεταμορφωμένη σε ρυτίδες στο μέτωπο ενός παιδιού
Ανίκανη να ξεθυμάνει, αδύναμη να συνεχίσει
Φλερτάρει τους παρεξηγημένους ήρωες της επόμενης μέρας!...

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Άδεια λέξη

Σαν τη συνοχή των ονείρων
Σαν άγριο ξέσπασμα
Σαν στόματα που τρίβονται
αναμεταξύ τους...
Γυρεύω μια λέξη που θα με ενώσει
Και θα βγούνε σαν σύνθημα οι
φόβοι απ’ τις ακάθαρτες φωλιές τους
Και τα κεφάλια τους θα ξεψυχούν
στο πέρασμα του ήλιου...
Μα... αδειανή είναι η λέξη
Μου κλείνει το μάτι από την γωνία
και ύστερα απουσιάζει διά παντός...

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Ανυπαρξία

Ας με συγχωρέσει ο ουρανός
τ’ αστέρια και η λάσπη
Ας με συγχωρέσουν οι θάλασσες
ο άνεμος, η στάχτη
Ας με συγχωρέσουν τα χείλη μου
που τα ’σκισα στα κοφτερά
λόγια της ανυπαρξίας.

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Μια στρατιά ξένων

Εμείς... κυνηγημένοι απ’ τον χαμένο παράδεισο
Εμείς... εξορισμένοι απ’ την παιδική μας ηλικία
Εμείς... κατατρεγμένοι από αόρατη άβυσσο
Εγκλωβισμένοι ποιητές στων λέξεων τη μανία
Εμείς... μια στρατιά ξένων, του πόνου
φερμένη απ’ τα έγκατα της γης
ανατρέπει την ομαλή ροή του χρόνου.
... Ας ακολουθήσουμε τα σβηστά
ίχνη των φυγάδων.

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Αμείλικτες μάχες

Έσπασε ένα μπουκάλι λύπη
Θυμάμαι κάποτε στο ναρκωμένο μου
δωμάτιο...
Αμέσως ξέθαψα ένα παλιό άρωμα
μια μυρωδιά αγάπης που την
κράταγα καλά κλεισμένη μέσα
σ’ ένα τεράστιο κοχύλι...
Το έσπασα στο πάτωμα
και ξάφνου δύο συναισθήματα
–ανθρώπινα συναισθήματα–
φτεροκόπησαν την ατμόσφαιρα
και αρπάχτηκε το ένα με τ’ άλλο
σφάζονταν, έκλαιγαν, βριζόντουσαν
ενώ ένα χνούδι φωτός απ’ το
κόκκινο φεγγάρι, τύλιγε τις
ματωμένες μορφές τους...
Μέσα στην όλη βία, με ανάγκασαν
να αισθανθώ... και τις δύο
σαν ένα πανίσχυρο εχθρό.
Έπειτα ακούμπησαν
σαν ένα και το αυτό πάνω
στον φωταγωγημένο τοίχο
και έγιναν φως. Μέσα στο φως
έμεινα με το κεφάλι ακουμπισμένος
στον τοίχο προσπαθώντας μέσα τους
να μπω, να τις αφουγκραστώ
... από τη στιγμή εκείνη, εξημέρωσα
τα πιο δυνατά μου συναισθήματα,
μεθώντας, τραγουδώντας, χάνοντας,
νικώντας... σε αμείλικτες μάχες.

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Έγδυσα...

Έγδυσα τον ουρανό και ντύθηκα
το μαύρο του μανδύα.
Τ’ αστέρια λαμποκοπούσαν
σαν διαμάντια
πάνω στο βελούδινο πέπλο μου.
Έγδυσα τη θάλασσα και φόρεσα
το γαλάζιο της μετάξι...
Έγδυσα την πόλη και έβαψα γκρι
το χρώμα της ψυχής μου.
Έγδυσα τον ήλιο και τον φόρεσα
για φωτοστέφανο, να δίνει φως
στα σκοτάδια των μέσα μου ανέμων.
Έγδυσα την όξινη βροχή
και την άφησα να κυλήσει στ’ αυλάκια
του προσώπου μου, σαν δάκρυα οδύνης.
Έκλεψα το ουράνιο τόξο και με βέλος
την ελπίδα σκότωσα
τους κίβδηλους θεούς του λάθους...
Έγδυσα την ματωμένη μου αγάπη
και μια φλόγα μου τσουρούφλισε
την αγέραστη καρδιά.
Έπειτα, γδύθηκα κι εγώ
και πέταξα τα πάντα σ’ ένα βρόμικο
έλος γεμάτο κουνούπια...
Τώρα προχωράω ολόγυμνος,
μέσα στην άδεια πολιτεία,
κατηφορίζοντας προς το πιο άπλετο,
το πιο ονειρικό ηλιοβασίλεμα της μνήμης μου!

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Άηχες κραυγές

Άηχές μου κραυγές...
Πού να φτάνετε δεν ξέρω
Πληγωμένες σιωπές...
Στα αυτιά μου μουσική, να μπορούσα
να σας φέρω.

Άηχές μου κραυγές...
Της ψυχής μυστικές αναλαμπές
Χάνεστε μες στου νόστου τη βουή
Όλο σας ψάχνω και υποφέρω.

Άηχές μου κραυγές...
Των χειλιών πικραμένες γουλιές
Ξεθωριάζετε και πάλι
Σε χώρες ξένες, μακρινές.

Άηχές μου κραυγές...
Σειρήνες – μάγισσες του χθες
Μέσα σε λέξεων διαστροφές
Εγκλωβισμένες είσαστε, το ξέρω.

Άηχές μου κραυγές...
Σε νότες μέσα μαγικές
Να γινόσασταν τραγούδι,
των ανέμων...

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)

[wings]

«ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ»- ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ- ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ - YouTube

Ο Γιώργος Αλισάνογλου στην εκδήλωση του περιοδικού Μανδραγόρας «Με ποιήματα και μουσική απαντάμε στο φόβο, το ρατσισμό και την ξενοφοβία» (13.12.2013)

[wings]

Γιώργος Αλισάνογλου, Ανάπαυλα νυχτερινής απορίας

Λάμπει μέσα μου μια πόλη–
όλο λάμπει
κι όλο την αναβάλλω
ποτέ της δε μου παραδόθηκε ολόκληρη
ποτέ–
η ζωή φάνηκε πάνω στους τοίχους
σαν μέσα απ’ τη σάρκα μου
φανερωνόταν μια καταγωγή–
και στο βάθος μακριά
όλο ευσέβεια καιρού παλαιού
ένας θυμός αγγελιοφόρος
που υπερυψώθηκε σα Σταυροφορία–
κι όλο έρχομαι
κι όλο πηγαίνω
στο μακρινό αρχιπέλαγο
στ’ αντικρινό νησί
όλο πηγαίνω να φανερωθεί
στην κορυφή του ανέμου η επιθυμία–
κι από πάνω
οι σφαγές
σφαγές Λαών αναστημένων–
νύχτα
Κι όλο πιο ψηλά πηγαίνω
κι όλο πιο αντίκρυ ο προορισμός
με το βαθύ του βλέμμα όλο
απορία
να αναθρώσκει μακριά η πρωτάκουστή μου
πόλη
και να κοντεύει να υπάρχει
στις φλέβες σημαδεμένη
η ελευθερία

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006)