Χρήστος Ντάλιας

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (6)

[Ενότητα Εικόνες]

Χαίρεις, θνητέ, την πείρα σου και τη ζωή ασωτεύεις∙
κι αναζητάς μες στα βουνά, στη λίμνη, στην πηγή,
κάποιο βαθύ μυστήριο που τη ζωή ομορφαίνει,
ενώ δεσμώτης σέρνεσαι στου μίσους την κραυγή.

Του κάκου η Πλάση ξέγνοιαστη σε χαιρετάει στα δάση,
στα δέντρα τ’ ανοιξιάτικα, στα διάφανα νερά...
Μωρός, τ’ ωραίο εγκρέμισες μονάχος ίνδαλμά σου
και τώρα, μες στις πίκρες σου που νά ’βρεις τη χαρά;
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (7)

[Ενότητα Εικόνες]

Της Πολιτείας αγνάντευα μια νύχτα τη σιωπή
τον σκοτεινόν υφαίνοντας ιστό της με φροντίδα∙
κι ώρες βουβός καρτέραγα τ’ αστέρι της Αυγής
να ρίξει μια χαρούμενη και φωτεινή του αχτίδα.

Όλοι οι θνητοί κοιμόντουσαν μακάρια ξεγνοιασμένοι
κι ελπίδες χρυσοφτέρουγες πλανιόνταν στη σιγή.
Μα σαν το πρώτο ρόδισμα φανέρωσε τη μέρα
το αίμα ξαναρχίνησε να στάζει απ’ την πληγή...
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (8)

[Ενότητα Εικόνες]

Του Σύμπαντος την απλωσιά καθώς κοιτούσα μια βραδιά
ν’ αντιφεγγίζει ολόχρυση στης πολιτείας τα πλάτη,
σκίρτησε ευθύς νοσταλγικά φλόγα αναμμένη κι η καρδιά
και κρυφανάσαινε η ψυχή φως μυστηρίου γιομάτη.

Μ’ αν όλα πάλι μια στιγμή μέσα στην άφραστη σιγή
γίνουν συντρίμμια και νεκροί βρεθούμε κάποια μέρα,
Οργή Θεού, κάποιαν Αυγή κράξε, πως σίμωσε στη γη,
ν’ αφανισθεί μες στους καπνούς η σάπια τούτη σφαίρα.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (9)

[Ενότητα Εικόνες]

Κι αν μες στην άχαρη ζωή
νιώθεις ψυχή το τραγικό μυστήριο που σε ζώνει,
μην απορείς∙ με το καλό πάλιν ο ήλιος θα φανεί.
Θα λείψουν πια οι πόνοι...

Τον Φάουστ στοχάσου σιωπηλός...
Τις Πολιτείες να γέρνουνε στου μίσους το σκοτάδι.
Μ’ απ’ τις σχισμές των ρημαδιών, Ανάσταση,
λογίσου πως θα χαίρεσαι στο τέλος, κάποιο βράδυ.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (10)

[Ενότητα Εικόνες]

Γελάς και κλαις μαζί συχνά στη λύρα σου σαν παίζεις
και τις χορδές κτυπάς τρελά για εφήμερα και νέα.
Μπροστά στο χάος το πλατύ τα διάπλατα φτερά σου
απλώνοντας ξεχύνεσαι σα φως του Προμηθέα.

Μ’ αν λάχει και στον δρόμο σου παγώσουν τα φτερά σου
κι αν πέσεις μες στο τρομερό του Ερέβους το Γιατί
κι αν την πλατιά των Αθανάτων στράτα προσπεράσεις,
κρούε ξανά τη λύρα σου, τρελέ τραγουδιστή.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (11)

[Ενότητα Εικόνες]

Κι όμως, συ Πνεύμα ανήσυχο, που τη ζωή μου σπαταλώ,
σαν το παιγνίδι με κρατάς χρόνια δεμένο τώρα∙
τι κι αν στους στίχους τη χαρά νιώθω σιμά σου και ξεχνώ!
Πάντα βαρύ το σύγνεφο φτάνει ξανά στην ώρα.

Μ’ αφού, συ Πνεύμα φλογερό,
ν’ αντισταθείς δεν ημπορείς μες στης ζωής το σάλιο,
ρίξου μ’ ορμή τώρα ψηλά
με τα πλατιά σου τα φτερά σ’ Αγάπης κόσμον άλλο.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (12)

[Ενότητα Εικόνες]

Απ’ τ’ Άγνωστο με φέρανε και στ’ Άγνωστο θα πάω∙
σε δυο μυστήρια ανάμεσα περνώ τις λίγες ώρες.
Σκοτάδι το ’να τ’ Άγνωστο, τρισκότεινο και τ’ άλλο.
Πού να ’ναι της Παράδεισος οι μαγεμένες χώρες;

Κι όμως εγώ στου ήλιου το φως πλανιέμαι χρόνια τώρα...
Τ’ αστέρια ασημολάμπουνε στον ξάστερο ουρανό∙
απ’ τ’ Άγνωστο ένα μήνυμα ποιος έστειλε εδώ πέρα;
Ουράνια Πύλη ξάστραψε, ρίξε ένα κεραυνό.

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (13)

[Ενότητα Εικόνες]

Μόνος στον κόσμο τριγυρνώ, θαρρείς, κι όλο περνάω
τους ίδιους δρόμους πάντοτε, χωρίς χαρά καμιά.
Σε κάποιαν όχθη σκέφτουμαι μαγεύτρα εκεί να γείρω,
που μοίρεται αδιάκοπα στ’ αγέρι η καλαμιά.

Στου ρυακιού το διάφανο νερό σαν σιγοκλαίει,
στο πρώτο τ’ άγριο φύσημα του ανέμου μια βραδιά,
θα χαίρουμαι ένα λούλουδο γοργά όντας θα φεύγει
’πά στο νερό, σα να ’τανε κι αυτό χωρίς καρδιά.

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (14)

[Ενότητα Εικόνες]

Του Φθινοπώρου νοσταλγώ το κρύο το πένθος, το βουβό
στις φυλλωσιές βαρύθυμο σαν πέφτει νυσταγμένο∙
τον ήλιο πάλι που πνιχτός γέρνει κι αυτός το δειλινό,
το μαύρο εκείνο σύγνεφο που μοιάζει πονεμένο.

Αλίμονο! Δεν μπόρεσες κάποιαν αυγή και συ ψυχή
να ξανοιχτείς αμέριμνη στης Άνοιξης το χάρμα.
Κυνηγημένη απ’ τους θνητούς τρέχεις περίτρομη στη γη
στους σκοτεινούς λαβύρινθους, ξεμαλλιασμένη, φάσμα.

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (15)

[Ενότητα Εικόνες]

Πηγή, τρεχούμενο νερό, από του βουνού τη ράχη,
του ταξιδιώτη συντροφιά, καθάρια, αναδροσούσα,
στο ρέμα σου λαμποκοπάει ο ήλιος σαν καθρέφτης
και ξέγνοιαστη στη στράτα σου κυλά γλυκολαλούσα.

Όμως, το μαύρο σύννεφο, πυκνό σαν αγναντεύεις
μες στ’ ουρανού τα πέλαγα να σέρνεται βαριά,
στη σκέψη σου ποια θύμηση μαύρη γυρνά, θαμμένη,
και σου θολώνει ξαφνικά τα διάφανα νερά;

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (16)

[Ενότητα Εικόνες]

Δάση πυκνά, περήφανα, που μυστικά γιομάτα
σας περιζώνουν της Αυγής αχτίδες φωτεινές,
ποιο πλάνο χάδι τ’ ουρανού τάχα να σας μαγεύει
και μπρος στου ήλιου το φιλί ξυπνάτε με χαρές;

... Κι όταν στη μαύρη καταχνιά της καταιγίδας πάλι,
της πολεμόχαρης βροντής ξεσπούνε οι αστραπές,
όμοια το χέρι τ’ ουρανού τότε πώς σας ξυπνάει
στου κεραυνού το πέρασμα, το κλάμα στις κορφές;

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (17)

[Ενότητα Εικόνες]

Εσύ, που των ανθών κρατάς το μυστικό θαμμένο
στα φυλλοκάρδια και γελάς με της αυγής το χάδι,
τ’ ατίμητα προσφέροντας τα πέταλά σου, δώρο
στην κόρη, που στον έρωτα μεθάει κάθε βράδυ

ρόδο εκατόφυλλο, ξανά, σε είδα την άλλη μέρα
όπως περνούσα σκεφτικός, στο μαύρο χώμα κάτου...
Ήσουν εσύ, μα εφάνταζες τώρα σαν αναμμένο
απ’ τη φωτιά του Χάροντα, στη χώρα του θανάτου.

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (18)

[Ενότητα Εικόνες]

Συχνά μιλάς με τον Θεό και τον Σταυρό σου κάνεις,
σάμπως συμπόνια να ζητάς στην άλλην τη ζωή.
Μα στον βοριά λιπόψυχος στέκεις σαν το καράβι
που αναταράζεται άξαφνα στου πέλαου τη βοή.

Όμως σκυφτός πώς θέλησες ν’ αντισταθείς στις μπόρες,
μια και ποτέ δε νίκησες το μίσος, την κακία;
Ρήμαξε πια τα είδωλα κι ορμητικός ξεχύσου
με της ψυχής σου τα φτερά να φτάσεις προς τα Θεία.

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (19)

[Ενότητα Εικόνες]

Της φαντασίας με φέρνει ο νους σε κάποιες χώρες ξωτικές,
αξέγνοιαστες, που ανθίζουνε βιολέτες και ανεμώνες∙
απ’ της βαριάς ατμόσφαιρας της πόλης τούτης της πνιχτής
ν’ αφήσω, πώς να μπόραγα, ποιες μπόρες ποιους κυκλώνες;

Πνεύμα μου τόσο φλογερό, γιατί με βασανίζεις;
Μια και στη γη σε θέριεψαν οι πόνοι κι οι φροντίδες
τ’ όνειρο πως συ κυνηγάς και πως δε συλλογιέσαι
της φαντασίας τις χίμαιρες, τις χώρες που δεν είδες;

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (20)

[Ενότητα Εικόνες]

Ω! Νύχτα! Στ’ ολοσκότεινο μυστήριο της ματιάς σου
να βυθιστώ λαχτάρησα κι εγώ κάποια βραδιά∙
προσκυνητής σου ευλαβικός να γείρω το κεφάλι
και μες στον κρύον πέπλο σου να κλείσω την καρδιά.

Ποιος ξέρει, ποια μαγεία σου σατανικά στημένη
σαν τον μαγνήτη με τραβά κοντά σου σιωπηλό,
και χαίρομαι στου Μηδενός τη ρέμβη βυθισμένος!
Λες τάχα να λογίζομαι πως είναι από πηλό;

Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)