Ζωή Καρέλλη, Δε μ’ αφήνει
[Ενότητα Αίσθημα]
Εμποδίζει
εκείνο το παρελθόν είν’ ένα φράγμα
μες στο παρόν, όπου γλιστρώ.
Είν’ ένας χωρισμός τούτο το παρελθόν,
όπου αυτού μένω, περιμένοντας
κάποια λύση για κείνο που υπήρξε,
κάποια διόρθωση σε κείνα,
–εκεί στο παρελθόν πρέπει να γίνει,
το παρελθόν πρέπει ν’ αλλάξει,
να κλείσει η πληγή του πόνου εκεί–
που απομακρύνθηκαν, όμως
πάρα πολύ μέσα μου βρίσκονται.
Επιθυμώ να ξαναρθούν κείνες οι μέρες,
σε τούτες δω που μένω
– αν είναι δυνατόν... σ’ αυτό το περιβάλλον.
Το αντίθετο συμβαίνει. Το παρόν
γυρίζει πίσω, γνωρίζει
εκείνο που πέρασε, τη στιγμή,
και μ’ εμποδίζει οδυνηρά.
Κοιτάζω την ειδυλλιακήν ημέρα,
περίπου τη χαρά, τα έμορφα δέντρα,
της φύσης την εμορφιά
και θυμούμαι.
*
Σκόνη τα περασμένα αισθήματα,
κάποτε ιριδωτή, φαντασμάτων αισθήσεις
παλιές, άχνη πάνω στα πράγματα, σηκώνεται
για να μη φαίνεται η περιγραφή τους,
τ’ ορισμένο σχήμα τους.
Άσχημη σκόνη, εμποδίζει
ατμόσφαιρα συμπάθειας σκυθρωπής
για παρελθόντα, πορίζει νωθρότητα.
Αποτινάξτε τούτη τη μελαγχολία
του καιρού που πέρασε,
δεν επιστρέφει ο χρόνος.
Η ανεπαίσθητη τούτη ομίχλη,
ακάθαρτη κάπως, εμποδίζει,
ανάμεσα στις κινήσεις του χρόνου μας,
που τις θέλουμε πολύ νεανικές.
Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)
