De lege lata συνηθίζεται η μεταγραφή με των g και ng με γκ. Στην πράξη, το δεύτερο συχνά μεταγράφεται ως νγκ. Ασφαλώς, σε εξελληνισμένες λέξεις το g μεταγράφεται με γ.
De lege ferenda, ωστόσο, θα άξιζε να επιστρέφαμε στον αρχαιοελληνικό κανόνα (τουλάχιστον εν μέρει), και οι εν λόγω μεταγραφές να είχαν ως εξής:
g = γ (σε εξελληνισμένους τύπους) (πβ. Γρατιανός < Gratianus) ή γκ (σε μη εξελληνισμένους τύπους) (πβ. γκολ < goal)
ng = γγ (πβ. Τυβίγγη < Tübingen)
nk = γκ (πβ. Φραγκφούρτη < Frankfurt)
Αυτό συνέβαινε στην αρχαία Ελληνική διότι το γ πριν από ουρανικό σύμφωνο προφερόταν [ŋ].
Δυστυχώς, στη σύγχρονη Ελληνική παρατηρείται το οξύμωρο να είμαστε ιδιαίτερα αρχαιολάγνοι όσον αφορά το λεξιλόγιο (νεκρανασταίνουμε ό,τι περίεργο τύπο βρούμε στα κείμενα -και ενίοτε πράττουμε ορθώς), αλλά ιδιαίτερα κομπογιαννίτες προκειμένου περί φωνολογίας... Εκεί ακριβώς όπου θα ήταν χρήσιμο να ανατρέχουμε στην αρχαιοελληνική παράδοση, εκεί ακριβώς κάνουμε ότι δεν ξέρουμε...