Κατερίνα Καριζώνη, Αντίο
Η πολιτεία, η πολιτεία,
οι μικροί έρημοι όρμοι των ματιών σου
μ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι να πλανιέται
κοιταγμένο από αγάλματα άλλων πολιτισμών
τα μάτια σου, τα νοικιασμένα
από έναν έντρομο ουρανό.
Έλα, λοιπόν, να καθίσουμε
πλάι στη θάλασσα
θα δεις, το νερό θα φέρει
ένα παλιό δαχτυλίδι
τόσο παλιό όσο
η πιο καλή σου ανάμνηση.
Ο μύθος της αγάπης που χάθηκε
και μας ενώνει, έλεγες
η αίσθηση του αλμυρού νερού
πάνω στην πληγή
εκείνα τα άλλα χρόνια που περιμέναμε
με τη βραχνή κυρία Ελισάβετ
και τη μικρή μαύρη υπηρέτριά της, τη Ρουθ
από το Τσαντ.
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)