Εκτός από την ταινία - την είδα τότε χωρίς να είμαι βροντόσαυρος - που είναι ενδιαφέρουσα με εξαιρετικό σάουντρακ (πάντα βέβαια κολλάει και η ατάκα του Σπυριδάκη από τη Γλυκιά Συμμορία: "Δεν μπορώ με αυτά τα βιολοντσέλα, δεν βάζετε λίγο Μάντι Γουότερς;", η κάπως έτσι) υπάρχει και η οικογένεια Ντεπαρντιέ. Ο πατέρας έμαθε υποκριτική στη φυλακή (ρεμάλι της κοινωνίας) και ο γιος κατέληξε εκεί ως "φυσιολογική" εξέλιξη. Εκπληκτικές ερμηνείες και από τους δύο.
Η ταινία πραγματεύεται το είδος του καλλιτέχνη που προτιμά τη δημιουργική ακεραιότητα από τα αργύρια της αυλής. Σχεδόν άτοπο.
και είναι κι αυτή "προτεινόμενη"
Μου αρέσουν οι ατάκες από τον Μεγάλο Αδελφό.
« Last Edit: 22 Mar, 2006, 03:28:48 by σα(ρε)μαλι »
I can live everywhere in the world, but it must be near an airport -and a pharmacy, I would add.
Δεν είναι ο ύπνος της λογικής που γεννάει τέρατα, αλλά ο άγρυπνος ορθολογισμός που πάσχει από αϋπνίες.