Ρούλα Αλαβέρα, Σάββατο των ψυχών
Σάββατο των ψυχών ξύπνησα,
τι να ζητάνε οι νεκροί του παρελθόντος μου
με τα τραγουδομιλήματά τους;
Μνήμη δεν έχω, πολλοί οι πένητες εντός μου,
στην παραλία το πλήθος ανέμενε την πομπή,
συγχεόταν η βιοτή με ερωτηματικά,
οδεύαμε προς μία κατάπαυση της
άρθρωσης; Ήταν εμφανές, αλλά το μέλος
μονοφωνικό και ρυθμικά ελεύθερο,
συνόδευε βήμα το βήμα, ψυχί-
διο το ψυχίδιο.
Ποια παραχώρησή μου αναδιπλωνόταν, ή
ποιος σωφρονισμός;
Περπάτησα όλη τη νύχτα συντροφιά
με την καρτεροψυχία των νεκρών∙
τα μετρημένα λόγια τους με συμφιλίωναν,
να σμίξω εκ νέους με τους ανθρώπους;
Μια παντομίμα ξεπεσμού η απαρίθμηση
των γεγονότων.
Σάββατο των ψυχών.
Τι ματωμένη παντομίμα! Ζωύφια κολλάνε
πάνω στη μύτη, μύξα, καταπνιγμός.
- Στέγνα της αϋπνίας, μη βήχεις, κράτα
την ανάσα σου, μην αναπνέεις. Κράτα
το cantus planus του νεκρού,
νανούρισμα,
και διόρθωσε την παντομίμα σου, των
ζώντων, όσο εγώ
θα βελτιώνω την πρόζα μου, της μνήμης.
Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των πόλεων και των ονειρικών (1999)
