Φανή Αθανασιάδου, Τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα
Ακούω παιδιάστικες φωνές
—τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα—
θα ’ναι λέω
και βγαίνω στον δρόμο
τρέχοντας χαρούμενη∙
προσπερνώ τη γυναίκα
που πουλά
τις αγαπημένες μου ανεμώνες
μα σαν φθάνω στη γωνιά του δρόμου
το γέλιο σταματά∙
κάπου εκεί φοβάμαι
πως είναι γραμμένο το άγνωστο
κι ίσως, ίσως μια σταγόνα αίμα
ή ένα δάκρυ.
Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987)