Βαγγέλης Τασιόπουλος

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ιστιοφόρα συλλέγουν τους κρωγμούς των γλάρων

Να λείψει από τους αμφορείς ο χρόνος
και η καρποφορία του χειμώνα, αυτό ζήτησε

τι άλλο να περίμενε κανείς από άνθρωπο
που πολλά ιστιοφόρα είδε να συλλέγουν
τους κρωγμούς των γλάρων

όμως την εκδοχή της αμαρτίας δεν την προέβλεψε
και φάσκιωσε τη διάρκεια
με δήθεν ιστορίες κολασμένων
που λοιδορούσαν το κορμί

πιθανόν
οι νύχτες να παρέλειψαν πολλούς
ίσως δανείστηκαν τις έλξεις της σελήνης
κι οι θεατές αυτού του ονείρου
ξέχασαν.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ο γέρος που κατέβαινε

Ίχνος ανέμου απέμεινε η σκιά του
απόλυτος μες στη σιωπή ταξίδευε το κύμα
παρέστησε όλους τους αγγέλους
χτυπώντας το αντηχείο
ποιος ξέρει ποιων αναμνήσεων.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Λευκή νεροποντή στη Σαλαμίνα

Βισάλτης κι ανεμώνη
φόρεσαν τα άμφια της κοιλάδας
Της Πλατυτέρας τους συνδέσμους αξιώθηκαν

σ’ αυτή την προσευχή δεν έχει χώρο η μνήμη

έτσι κι αλλιώς η σιωπή
είναι απέραντη.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Εκείνο που γυρίζει πάντα στο διαθέσιμο της μοίρας μας

... δεν ήξερε αν η παράσταση
ήταν του καιρού η αγωνία ή το πείραμα
που θα διαδεχόταν τη μικρή του περιπέτεια

όταν κοιτούσε την Ελένη έκλαιγε
το παραμύθι τού γεννούσε άλλες μνήμες

η Τροία που αγάπησε παράφορα
ήταν σημάδι του ανέμου
δίφθογγος δίχως ουσία.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος: Ακινητούν τα βλέμματα, δε συναντιούνται

πίσω απ’ την κουρτίνα       το κορμί
την περιέργειά σου βασανίζει
όποιοι περαστικοί ασκήθηκαν
στο άθροισμα της φαντασίας του
συνάντησαν το ρίγος

– η γυναίκα δεν έμαθε ποτέ
για τη βροχή που αποφάσισε
να γδύσει τη συνήθεια
υποψιάστηκε κάποτε το φως
όταν ήτανε ήδη αργά
είχε στηθεί στη διαύγεια
ο ύπνος των παιδιών κι όλα ησύχαζαν
λες κι ήθελαν
τις νύχτες που αφορούσαν το κορμί
στη διαβλητή υπεροψία της στιγμής
να απολέσουν.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος: Φθινόπωρο, η θυσία των φύλλων

Απέναντί μου η συκιά.
παρατηρώ τη σωφροσύνη της

πτωχεύει, γδύνεται
ξέρει καλά
γριά σπουδαγμένη, σοφή
της παρουσίας της το μέρισμα

δε διακονεί υστερίες
υπομονετικά αφοπλίζεται.

Τι θαύμα!
Φθινόπωρο
θυσίες δίχως υπονοούμενα όνειρα ή ελπίδες.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ο άνεμος

σαν από φλέβα ουρανού να κύλησε
και τα πλατύφυλλα
τα έντομα απωθήσαν
η λαιμαργία της σκόνης         τότε
σηκώθηκε να κατακλύσει το τοπίο

καθώς βρυχάται δράκοντας
έψαξε τα δάχτυλα που κρατούσαμε
κι όταν επιτέλους αναχαιτίστηκε
σώπασε
ρημάζοντας το σώμα μας.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Συναλλαγές

Τη βίαιη συστάδα να την παρακάμψεις
οι εκλάμψεις ομορφαίνουν το κορμί
σκέψου πόσοι στερήθηκαν
κι ανένηψαν
στο χάος πόση αγάπη εξαργύρωσαν κι ακόμη
συναλλάσσονται με αστραπές κι επιμειξίες.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Προς υιούς

Μάθατε πιο καλά το όχι από το ναι
κι αυτό με κάνει υπερήφανο – ας μην το δείχνω.
όχι μόνο γιατί αντιδράτε κι αφήνεστε
σ’ ό,τι η ψυχή υπαγορεύει
αλλά επειδή εγώ δεν μπόρεσα
πολλές φορές το όχι να εκστομίσω
–όσες τουλάχιστο θα έπρεπε–
και τώρα αναζητώ στου ναι τα λύματα
εκείνες τις χαμένες ευκαιρίες.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Στην παράμετρο του Ξ

Μου είναι αδιάφορο αν οι τόσες προσποιήσεις
σε οδηγήσουν στο τέρμα. Θα έπρεπε να ξέρεις
ότι μετά το γκολ οι υποχρεώσεις αυξάνουν και
συνεπώς δε θα ’θελες έναν εξευτελισμό
μετά από τόση δόξα.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)

[wings]

Βαγγέλης Τασιόπουλος, Κάποτε έπρεπε αυτή η ιστορία να τελειώσει

...
επιτέλους
κάποτε έπρεπε αυτή η ιστορία να τελειώσει
όσο κι αν κόστισε
είχαμε δικαίωμα σε ένα τέλος
κάτι όμως μας κρατούσε
κάπου η διάθεσή μας ήταν ανεπαρκής
ίσως ο απροσδιόριστος ήχος του γραμμοφώνου
η βροχή που λίγωνε την υπεροψία μας...

αυτή τη νύχτα ποιος θα μπορέσει να βιάσει
τ’ ανομήματα και τις υποχωρήσεις

είναι που δε διακρίνουμε τα πρόσωπα
κι έχουμε πια φτωχύνει
ντυμένοι το εξαιρετικό
και την ανακούφιση.

Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)