Νίκος Μυλόπουλος

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η φωνή σου
 
Η φωνή σου προεκτείνεται μέσα μου
Αναδεύοντας έν’ αόρατο σύμπλεγμα
Χωρίς καλώδια, χωρίς τεχνολογία.

Δεν σ’ ακούω, το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό
Χαμογελάς ταΐζοντας περιστέρια
Σπασμένη η ηχώ, σπασμένα μύγδαλα.

Έξω λαμπυρίζουν αλλήθωρα
Τα φώτα της διπλανής πόρτας.
Πώς να κρατήσουμε λευκούς
Τους τοίχους που κάποτε ασβεστώσαμε;
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Στην αμμουδιά
 
Βγάζοντας τελευταία και τη φωνή σου
Φτάνεις ολόγυμνη στην παραλία
Τυλιγμένη στην τριμμένη πετσέτα του χρόνου.

Σε καρτερώ με τα ναυάγια
Παράσημα καρφωμένα στο στήθος.

Με φλέβες μαστίγια
Χτυπάω αλύπητα το παρελθόν.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Τα μικρά θαύματα
 
Πριν ο ομφαλός αλλάξει σχήμα
Άσε τα μικρά θαύματα
Να φωτίζουν βασανιστικά
Το ανεκπλήρωτο.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Γιατρειά
 
Η βρύση έσταζε παιδικά χρόνια
Κι η αιώρα με δόντια σπασμένα
Νανούριζε τα πιο κακόφημα όνειρα.

Συνομήλικοι με σκιρτήματα φωτιάς
Χαϊδεύαμε το στήθος των αναμνήσεων
Κι ερεθιζόμασταν
Αφήνοντας τον ήλιο να γιατρέψει
Τα μολυβένια γόνατα του ουρανού μας.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Έφιππη ανατολή
 
Σε έξαρση των ματιών η αλληλεγγύη
Μεταφράζει πονετικά τα χαλάσματα
Η αγάπη έφιππη ανατολή
Εξευτελίστηκε στα ζάρια
Μαραμένες ασκήσεις ψυχής
Όλα γίναν δύσκολα και χαμένα
Τα στίγματα στο διάφανο πονάνε.

Με σφουγγάρι το αυτονόητο
Σβήνουμε την ανεπάρκεια
Γλείφοντας της σφαγής τ’ απομεινάρια
Ώσπου αίμα αγέννητο
Ποτίσει μέχρι πνιγμού
Την ανορθογραφία μας.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Δεν έχω ελπίδα
 
Ανάβαση μακράς πνοής
Σε κοντόσωμη κλίμακα
Ανιχνευτές σπινθήρων
Σε φάση αναστολής
Κολλημένα, άφωνα αγάλματα.

Δεν έχω ελπίδα
Ή λόγο για ν’ αντισταθώ
Δε βλέπω τίποτα
Μυρίζω επιτέλους γιασεμί
Κι η γυαλάδα στις κόρες
Λυγμός των αντιφάσεων.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Βραχυκύκλωμα
 
Μπαίνω στη νύχτα από παράδρομο
Η φωνή αργοκυλάει στο σύρμα
Άφωνοι στων διαλόγων τις εκβολές
Ψαρεύουμε κι απόψε ταχύρρυθμες λέξεις.

Επιστρατεύοντας επικουρικά πάθη
Κατεβάζω τ’ ακουστικό.
Μούσκεμα στον ιδρώτα σε σκέφτομαι
Σε βραχυκύκλωμα.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Κυνηγητό
 
Θηλιά του κλειδιού η σκιά
Γυναίκα λαιμητόμος
Ξεβιδώνεις την ηδυπάθεια.

Ερεθίζω μιαν αγχόνη
Από πεινασμένα μάτια
Να με τυλίξει.

Κυνηγημένη
Απ’ τον αντίλαλο της πράξης
Αιμορραγείς.

Πυρακτωμένοι
Από περάσματα άσβηστα
Τεντώνουμε ολοένα τη ζωή.

Έξω βρέχει θάνατο.
Αργείς.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Δρόμοι
 
Όλο φεύγω
Φορτωμένος χαλασμένες θάλασσες
Κεραμίδια σπασμένα
Βροχή μέσα στα αίματα.

Όλο έρχεσαι
Ανασαίνοντας ακρογιαλιές
Στήνεις φωλιά μες στ’ απόβραδα
Ανοίγεσαι.

Όλο έρχεσαι κι όλο φεύγω.

Περιμένουμε καινούρια εποχή
Τρίζουμε σαν βίδες σκουριασμένες
Στα ευχολόγια.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η πέμπτη εποχή
 
Στον Χρίστο Παπαγεωργίου

Ασυναρμολόγητες εικόνες στη μνήμη
Όπως εκείνα τα αθώα παιχνίδια
Που παίζαμε ξαπλωμένοι στο χαλί
Ενοίκια απλήρωτα του παρελθόντος
Όχι ιδιαίτερα γελαστοί στις φωτογραφίες
Δε χώραγαν σ’ αυτό το μέγεθος οι λεμονανθοί
Συμφωνούσαμε άλλωστε
Πως δε θα κάναμε αφίσα την ιστορία μας
Γυάλιζε η άμμος απ’ τα ιδρωμένα πόδια
Που κόλλαγαν πάνω της αν και τα κυνηγούσαν
Εικόνες απ’ την πέμπτη εποχή
Με τύψεις αειθαλείς που όμως στιγμές ρίχναν τα φύλλα
Με άνθη αποδημητικά και φλύαρα δάκρυα
Ξύσματα κι αποτυπώματα
Κρεμασμένα στο γερανό της αλήθειας
Μακρές παύσεις που πρόφταινες αν ήθελες
Βάζοντας λουρί στο χρόνο
Να κάνετε έναν περίπατο προς τα πίσω
Καιρός με πολλά γυρίσματα
Όχι πάντα κατάλληλος για αγώνες
Πλημμύρισε ρυτίδες το σκοινί της αντοχής
Ψίθυροι που βογκούσαν για αθέατα λύτρα
Όπως χορός δελφινιών σε σκέψη αφέγγαρη
Καυτό λουτρό να συνέρθουν τα άσαρκα λόγια
Πικρές φυσαλίδες να φτιάξουν μιαν αναστάτωση.

Σε Σώμα και Αίμα εμφύλια
Κοινωνούσαμε.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Κυκλάμινα λήθης (Ι)

[Ενότητα Κυκλάμινα λήθης]

Ι
 
Κολλημένος στην κατακόρυφό σου αναλογίζομαι
Τότε που το δάκρυ στόλιζε τα ασήμαντα
Που δεν μάζευα ποτέ απαντήσεις
Που κρυφοκοίταζα...

Αξόδευτα πάθη τώρα ορίζουν κι αυτόν το βηματισμό
Βελονιάζουν το σώμα με χοντρές υποσχέσεις
Ανεβαίνω τη θάλασσα δίχως βαρύτητα
Έχοντας από χρόνια φωτογραφίσει όλα τα κύματα
Πότε στον αφρό που η απουσία επιπλέει
Πότε στον πάτο που οι σκέψεις σαπίζουν
Πόσο ν’ αντέξουν χωρίς χαρτιά
Σε έφηβης κόλπο στοιβαγμένοι μετανάστες;

Κι αυτή η ατέλειωτη σειρά από μέλισσες
Περιμένει να ρουφήξει θάνατο απ’ τις πεταλίδες...
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Κυκλάμινα λήθης (III)

[Ενότητα Κυκλάμινα λήθης]

III
 
Λυτά ανέμελα μαλλιά
Τα χέρια άδεια
Το σώμα γάργαρο λευκό
Ντυμένο στα κρίνα της επιείκειας.

Δεν βλέπω όνειρα μήπως σε δω
Μαζεύω κυκλάμινα λήθης.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Κυκλάμινα λήθης (IV)

[Ενότητα Κυκλάμινα λήθης]

IV
 
Ποια νέμεση και ποια κατηγορία;
Κάποιο βράδυ θα χτυπήσουν την πόρτα δυνατά.
Ο καθρέφτης γεμάτος περιέργεια θα τους καλωσορίσει
Τα άδεια μάτια θα συμπληρώσουν το λιτό σκηνικό.
«Εδώ είναι το κρησφύγετο του τρελού;»
Θ’ ακουστεί κεραμίδι σπασμένο η φωνή τους
Εγώ θα γελάω ασταμάτητα.
«Μα πώς το ’παθε;» θα σταυροκοπηθούν.
Εγώ θα γελάω ασταμάτητα.
Ύστερα θα φύγουν αθόρυβα.

Τι να εξηγήσεις τώρα σ’ αυτούς.
Ότι τόσα χρόνια νεκρή
Σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου
Να κάθεσαι αμίλητη και σοβαρή
Κι έτσι αποφάσισα χωρίς γυρισμό
Να γελάω στο φως και για σένα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων (I)

[Ενότητα Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων]

Ι
 
Το λεωφορείο έβγαζε μαύρο καπνό
Τα περιστέρια άσπρα δάκρυα
Όμως ο δρόμος έστεκε πάντα ίδιος
Είχε άλλωστε τόσα στόματα να ταΐσει
Που πίκραινε και τα σύννεφα που έμειναν άκληρα
Η μόνη αλήθεια που αντέχαμε
Ήταν να ξεχάσουμε ότι υπάρχει
Πίνοντας ψέματα στις δύο άκρες της υφηλίου
Ψάχνοντας με επιμονή αυτό που ήτανε μπροστά μας
Ώσπου πέσαμε και οι δύο νεκροί απ’ την προσπάθεια.
Ύστερα ακούσαμε το θόρυβο μιας πόρτας που κλείνει
Κοιταχτήκαμε έκπληκτοι χωρίς να ξέρουμε αν είμαστε μέσα
Βαρύ στ’ αλήθεια να έχεις το χάρισμα
Αν κι ήμουν τυφλός, περιδιάβαινα από κόχη σε κόχη
Σκοντάφτοντας συνέχεια πάνω στις σκέψεις μου
Έτσι κάθε βράδυ καληνυχτούσα σχολαστικά
Ένα ένα τα άδεια δωμάτια
Γιατί δεν ήθελα κάποιο πρωί μάτια άγνωστα
Να τ’ αντίκριζαν λυπημένα.

Πώς να φωτίσει μια νύχτα ολόκληρη
Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων;

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων (IV)

[Ενότητα Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων]

ΙV
 
Κι ό,τι πήραμε απ’ τη ζωή
Ήταν ένα μικρό ασημένιο κουτάκι
Που χώρεσαν μέσα του όρκοι και μέλισσες
Τριγύρω στοιβαγμένα άδεια φορτηγά
«Ανεργία, φίλε, ανεργία» ψιθύριζαν οι οδηγοί τους
Που πάει να πει πως αν έχετε ακόμη χρόνο
Μην ξεχάσετε να ποτίσετε το χέρσο χωράφι
Γλιτώνοντάς το απ’ τη βροχή
Που ούτως ή άλλως από κάπου ξεκίνησε.

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)