Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, έζησα χρόνια και δεν έμαθα

έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα, όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι, τι είναι αυτός ο δρόμος και πού βγάζει. ίσως τα μάτια μου να θάμπωσαν ίχνη ζωής κρυσταλλωμένα στις σελίδες, κάτω απ’ το φως όσα κοιτούσα και δεν έβλεπα, εκείνοι που πολύ αγάπησα, ανίδεοι σαν εμένα. έζησα χρόνια και δεν πήρα απάντηση γιαυτό που αστράφτει μέσα μου, αυτό που μου ’δωσε πνοή και με σκοτώνει. έζησα χρόνια και δεν έμαθα

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, όσα δεν έγραφε η δική μου μοίρα

κι όμως, θα πρέπει κάπου να υπάρχει ειρήνη. μα και ζωή ταυτόχρονα. ίσως στις νότες που συνθέτουν το βλέμμα ενός παιδιού, στα μυστικά γονίδια του πιο απελπισμένου ονείρου. κάπου θα πρέπει να υπάρχουν όσα εγώ δεν αξιώθηκα, όσα δεν έγραφε η δική μου μοίρα. σαν χάδι και σαν έλεος από το τίποτα να μοιραστούν στους εξουθενωμένους

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τα μυστικά αρχεία του κόσμου

γράφω τους στίχους που ανακάλυψα στα μυστικά αρχεία του κόσμου. με τα πρωτόγονά μου σύμβολα, καταχωρώ την προαιώνια μουσική που οι μέλλοντες αιώνες θα συνθέτουν με αστραπές. σαν άνεμος στην πέτρα της ερήμου γράφω τα ονόματα που δεν προφέρονται. βυθίζομαι στο απρόσιτο να ανιχνεύσω τις δικές του λέξεις, το δέος μέσα μου ιχνηλατώ να ζωγραφίσω το δικό του φως

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία

στο αναλφάβητο τραγούδι που συνθέτει το σκοτάδι και το φως, και στο βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία. στα απαγορευμένα μυστικά και θαύματα και στον ανεξερεύνητο λόγο της ουτοπίας. σε κάθε αγγελτήριο της απουσίας του, πίσω από κάθε φόνο και στις χιλιάδες γλώσσες της σιγής. πατρίδα μου ονομάζεσαι ανυπαρξία, ανυπαρξία, το όνομά σου είναι θεός

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μυστικά και θαύματα, 2

ξυπόλητη κάτω απ’ την άσπρη νυχτικιά που της πηγαίνει, η Σοφία γέρνει και σκαλίζει το χώμα στη μεγάλη γλάστρα. κατάξανθος στα τρία και κάτι χρόνια του, ο Νικολίκος σηκώνει κάστρα με τους κύβους του, ενώ ο πατέρας σοβαρός του ρίχνει κάπου κάπου μια έκπληκτη ματιά πίσω απ’ την κυριακάτικη εφημερίδα. στο μάρμαρο ξαπλώνει τη φουντωτή ουρά του ένα πάντα από τα δάση της γαλήνιας σεκόια, κόκκινοι σκίουροι γλιστράνε στο πεζούλι και ο αλήτης γάτος γλείφει απολαυστικά δίπλα στα κάγκελα τα πέλματα και τ’ άσπρα του μουσούδια. και βέβαια κανείς ούτε στιγμή δεν έφυγε, είναι κι όλοι οι άλλοι εδώ, ακόμη αόρατοι όπως κι εγώ σε κάποια μυστική διάσταση του χρόνου. κάποτε όμως σηκώνει από το κέντημα τα μάτια η μητέρα και τότε όλοι εμφανιζόμαστε μέσα σ’ ένα γαλάζιο φως

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, χελιδόνια στην Άφυτο

πώς άκουσα τον μυστικό λόγο της ουτοπίας, πώς ξαφνικά κατάλαβα ότι είμαι ευλογημένος; μα από τα χελιδόνια όταν συνθέτουν τον ουρανό στην Άφυτο, για να ταΐσουν τα μικρά τους ύστερα με τα γαλάζια ξέφτια του. τα χελιδόνια που μπαίνουν από το παράθυρό μου κι εγώ βουβαίνομαι ενώ τα μάτια μου φωτίζονται και μεγαλώνουν. φτεροκοπάνε, διαγράφουν άσπρα και μαύρα ημικύκλια και μου τα φανερώνουν όλα. όλα όσα ρωτούσα και μια ζωή δεν έμαθα

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο

μια έρημη σοφίτα μακρινή μέσα στη θλίψη τ’ ουρανού είναι η ψυχή μου. γεμάτη άχρηστα αντικείμενα, μια ψάθινη καρέκλα, ένα ποδήλατο με τρύπια λάστιχα, μια κόκκινη ξεφουσκωμένη μπάλα. κι ένα σωρό θαμπές φωτογραφίες απ' τους αρχαίους ενοίκους της. όμως δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα κι ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο. μια έρημη σοφίτα μακρινή, μια λέξη ανείπωτη είναι η ψυχή μου, ένα μοναχικό παράθυρο που κάποτε φωτίζεται μέσα στη θλίψη τ’ ουρανού

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αρχαία πυξίδα

μια αιωνιότητα μετά, είμαστε πάντοτε θρυμματισμένα αστέρια στην άλλη άκρη τ’ ουρανού. κι είναι το κάθε κύτταρό μας αρχαία πυξίδα που, μέσα απ’ τη μεγάλη σκοτεινιά, αλάνθαστα μας κατευθύνει στην πατρίδα. απορημένη η ψυχή μας αναπέμπεται στο χάος, έκθαμβη παραδίδεται στο άπειρο. εκεί όπου αναδύονται και τελικά ερμηνεύονται οι μυστικές γραφές της ουτοπίας

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, δικαιοσύνη

για πρώτη και έσχατη φορά θα απονεμηθεί δικαιοσύνη. στον ουρανό θα σβήσουν τα μεγάλα φώτα, στα μάτια όλων μας θα σβήσει η λάμψη, στα στήθη ο πόνος. τα γράμματα θα εξατμιστούν και οι σελίδες θα επανακτήσουν τη λευκότητά τους. στην αρχική αθωότητα το άγιο σκοτάδι θα μας εξισώσει, όλα θα ξαναγίνουν χώμα, όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα. και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα και η απόλυτη ελευθερία

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, προδομένες λέξεις

στις ίδιες λέξεις επανέρχομαι μονότονα
αυτές που έκαναν κουρέλι οι αιώνες
οι ίδιες λέξεις από μέσα μου αναβλύζουν

κόκκινο και βαθύ γαλάζιο, επανάσταση
αγάπη, όνειρο και θαύματα του κόσμου
χώμα στον ουρανό και μυστικά, ελευθερία
και πάνω απ’ όλα η πατρίδα που είναι φως
και πάνω απ’ όλα η ψυχή μου που είναι φως

στις ίδιες λέξεις επανέρχομαι μονότονα
στο αίμα μου και στο άγνωστο που είμαι

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο του κόσμου

μην φύγεις
ξαναγύρισε
εγώ εδώ θα ’μαι να σε περιμένω

μικρό, ελάχιστο, ανοιξιάτικο
φτερούγισμα σε παγωμένους δρόμους
κόκκινο και βαθύ γαλάζιο
όνειρο στην ψυχή του κόσμου

κι αν γίνω στάχτη μες στη φλόγα μου
ατμός πάνω από ξένη θάλασσα
χόρτο που ψιθυρίζει μυστικά στον άνεμο
χρώμα βαθύ όταν δακρύζει ο ουρανός

κι αν φύγεις
και ποτέ σου δεν ξαναγυρίσεις
εγώ εδώ θα ’μαι να σε περιμένω

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, με χίλια χρώματα ονειρεύεται το φως

δρόμος στο χρώμα της νυχτερινής σιγής
και ο διαβάτης μόνος
πυκνή βροχή πίσω απ’ τους φράχτες
το όρθιο μαυροπράσινο των δέντρων
προαύλια έρημα, γυμνά παράθυρα
κι οι φανοστάτες ηττημένοι απ’ το σκοτάδι
και ξαφνικά
μια εξώπορτα ανοίγει ξαφνικά
με χίλια χρώματα το φως
στο πρόσωπό της λάμπει κι ονειρεύεται

ναι, τόσο απλά
εκείνη, ο διαβάτης, άλλο τίποτα
με χίλια πρόσωπα ονειρεύεται το φως

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μέσα από τη λευκή σκουριά του χρόνου

μέσα απ’ τη νύχτα
μέσα από τη λευκή σκουριά του χρόνου
να ξαναγύριζαν οι εφηβικοί μου φίλοι
αστραφτεροί σαν ανοιξιάτικο χορτάρι
αθώοι σαν το βαθύ γαλάζιο τ’ ουρανού

παιδιά στην ίδια γειτονιά και πάλι
που αξιώθηκαν το μακρινό ταξίδι
και τώρα πια καλά γνωρίζουν
πως όνειρο άφθαρτο
πλούτος μοναδικός είναι η πατρίδα

τα κάστανα στη σιδερένια σόμπα
και η γιαγιά να λέει το παραμύθι
το λίγο, το ελάχιστο, το απέραντο του κόσμου

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ελεγεία φωτός

ελεγεία φωτός
κόκκινος θρήνος
σε βαθιά γαλάζια μάτια
φυλακισμένα χρώματα
στο σούρουπο του δρόμου

ελεγεία φωτός
καθώς αγγίζει η γη τον ουρανό
εδώ κοντά
εκεί μακριά
στο οπουδήποτε και πουθενά

δειλό φτερούγισμα
στις παρυφές της νύχτας
χαιρετισμός
έλεος που σκορπίζεται στο χώμα

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τα σκοτεινά φωνήεντα

στο ρίγος του κλαδιού που ανθίζει
στα χρώματα της μουσικής
τα σκοτεινά φωνήεντα χαράζει πάντα η θλίψη

μ’ αυτό το προαιώνιο θήτα
χαμογελάει στο φως του μέσα ο κόσμος
κρυφά το κόκκινο στο χώμα ελπίζει
στη θάλασσα βαθύ γαλάζιο απονέμει ο ουρανός

μνήμη και αύριο του θανάτου
και κάτι πριν, κάτι μετά απ’ τον θάνατο
κάτι που μεταφράζει στη διάλεκτο του απείρου
τη φύση και τη μοίρα μας

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)