Δώρα Κασκάλη

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Silentium amoris

[Ενότητα Silentium amoris]

VIII.

Σφοδρά χύνετε τις λέξεις στα καλούπια τους, του έγραφε. Με τι να σας παρομοιάσω; Τεχνίτης κωδωνοποιός. Μα οι καμπάνες σας ποικίλλουν σε τόνο και σ' έξαρση. Άλλες μου ψιθυρίζουνε στ’ αυτί κι άλλες σύγκορμα δονούν τη μνήμη. Θαυμάζω το θάρρος σας ν’ αναμετριέστε, θνητός εσείς, με την αθανασία. Μα εύχομαι, όσο ξιφουλκούσαμε με το βλέμμα, ένας υπόρρητος ήχος αυτού του μεσημεριού να αντηχεί σε μια εξατομικευμένη συγχορδία.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Δίκην υστερόγραφου

[Ενότητα Silentium amoris]

Και φέρατε μαζί σας όπλο πρόσφορο για άμυνα ή επίθεση λέξεις κοφτερές κι ήταν η λεπίδα τους άλλοτε γυαλιστερή κάτω απ’ το φως της λογικής κι άλλοτε τόσο βελούδινη μέσα στα συμφραζόμενα ενός ακατάσχετου και λίγο ρετρό ρομαντισμού που τόσο σας πήγαινε.

Και κατείχατε για ίδια και αποκλειστική χρήση ένα σακούλι με ιστορίες μεθυστικές, που σπέρνατε στα ξερά λιβάδια των γυναικείων ψυχών. Ήσασταν σπορέας αλλά όχι θεριστής. Έτσι θέλατε ή δεν μπορούσατε αλλιώς.

Και διευκολύνατε κατά συρροή το ερωτικό φαντασιακό, αλλά εσείς πάντα φεύγατε νωρίς, για να μην πιαστείτε επ’ αυτοφώρω να νιώθετε.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Θυμήσου

[Ενότητα Λιβιδώ]

Για την Αλεξάνδρα Μπακονίκα

«Επιτέλους!»
στο άνοιγμα της πόρτας
η συμπύκνωση της προσμονής.
Κι ύστερα ράφτηκαν τα στόματα,
μόνο μικρές οπές ανάμεσα
για τη ζέουσα ανάσα.
Το λίχνισμα της ηδονής
στο φως της γρίλιας,
το στάρι της πάνω στις γάμπες νοτερό.
Οι πατούσες τους,
πλεξούδες ομορφιάς
ριγμένες στο αιγυπτιακό βαμβάκι.

«Να με κρατάς» του είπε φεύγοντας.
Όχι, στο σώμα του το είπε
για να τη θυμάται.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Επιστροφή

[Ενότητα Λιβιδώ]

«Μην με κοιτάτε», απαίτησε
τείνοντάς του τα χείλη της.
«Να αναπνέετε πάνω στο δέρμα
όπως την τελευταία σας μέρα,
όπως ο έρωτας που θα κάνετε
παραδομένος, κάποτε, επιτέλους.»
Έβαλε τη γλώσσα της
να φωλιάσει μέσα στο στόμα του.
Γέμισε ο ουρανίσκος χρώματα.
Έψαξε με τους κάλυκες τη μυρωδιά του.
Πήρε μετά ένα επίφοβο μονοπάτι,
το στόμα της τροχοδρομώντας
πάνω στο κορμί του
από το στέρνο ως
τα ρείθρα της λεκάνης.
Και σφάλισε με τα χέρια της
την ηδονή του,
να κάνει δική της
κάθε εικόνα που εκτοξεύεται ρευστή
στη μεγαλειώδη κορύφωση.
Δεν ήξερε πως ο θησαυρός της
ήταν η ίδια σε μια άλλη διάσταση.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Αναγνώριση

[Ενότητα Λιβιδώ]

Βραδυπορούμε
απέναντι ο ένας απ’ τον άλλο.
Βγαίνουμε απ' το αβέβαιο σχήμα του πρωινού,
το θάμπος πίσω μας, η οδύνη, η συνήθεια,
κι εμείς πασχίζουμε σώμα να κερδίσουμε,
να ορίσουμε το βλέμμα,
να φτιάξουμε το νέο εαυτό.
Πάνω στις λέξεις παίζουμε κουτσό
και στα διάκενα
τον πόθο παραχώνουμε,
σαν τα παιχνίδια μέσα στην κρυψώνα –κάποτε–
των δέκα θαλερών μας χρόνων.

Να μείνουμε έτσι ηττημένοι, αναλωμένοι,
με μία θλίψη στη φλέβα του λαιμού,
χαρακωμένοι απ’ της λαγνείας την αγχόνη,
εξαίσια συμβιβασμένοι.
Και όταν αγγίξουμε εκείνα τα σημάδια
της αναγνώρισης τον γόρδιο δεσμό,
να μην τρομάξουμε:
είμαστε αυτοί και όχι άλλοι
κι έτσι αυθεντικοί
του πάθους τη γυμνότητα να ενδυθούμε.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Μαθητεία

[Ενότητα Λιβιδώ]

Μου ’δωσε ζωή
με τη μυρωδάτη ανάσα του
μ’ έντυσε δέρμα
με τ’ άγγιγμά του
μου χάρισε πόθο
με το εύφλεκτο βύθισμά του.

Μου ’βαλε στο στόμα
λέξεις αφράτες
μου φύτεψε στο στέρνο
έν’ ανθισμένο στεναγμό
μου ’στησε τα πόδια
στις λεωφόρους του παράφορου.

Με δίδαξε
να λέω τ’ όνομά του
μου ’δειξε
ν’ ανέβω αντίστροφα τον τάφο
κι ύστερα μ’ άφησε
στης απουσίας το λιοπύρι μου να ζήσω.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Delete

[Ενότητα Λιβιδώ]

Με σβήνετε.
Έχω τεκμήρια:
τις λέξεις αφανίζετε
σπάζετε τα νοήματα.
Τι μένει, αλήθεια, μέσα σας;
Άραγε, με θυμάστε;

Πήρατε μια γόμα
και με τ’ αδρό της μπλε
τη φλούδα αποσπάτε.
Είναι το σώμα μου αυτό
δεν είναι ένα ποίημα
ένας διάλογος
κάτι σπαρακτικά ερωτικό.

Μέσα απ’ την τρύπα βλέπετε
μια επόμενη σελίδα.
Για άσπρη σας φαντάζει.
Είναι ο λώρος που τρέφει της οδύνης τον ασκό∙
μέσα στ’ αμνιακό υγρό
πλέουν φωνήεντα, σύμφωνα πολλαπλασιάζονται.
Δεν ξέρετε κι όμως
για σας εγκυμονώ
τον αναγεννημένο μου εαυτό.

Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)

[wings]

Δώρα Κασκάλη: Εκ-μαγεία

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Ένας άντρας
πάνω απ’ τα χαρτιά του σκύβει
και την απώλεια να χωρέσει προσπαθεί
σε δυο χιλιάδες λέξεις.
Βλασταίνει ο θρήνος στα ματόκλαδά του,
διακλαδίζεται ρυάκι διάφανο στα γένια,
τις πρώτες του ρυτίδες σβήνει
αλλάζοντας το πρόσωπο σε άγραφη σελίδα.
Ένας άντρας
κοιτάζεται στον καθρέφτη,
το αίμα εκρήγνυται στα μάτια του,
κάτω από το λευκό πουκάμισο
τρέχει η ζωή αγώνα δρόμου
στις χοντρές, παλλόμενες φλέβες. Ένας
άντρας στις σκάρτες λέξεις μου κοιμάται
και αποκτά στις παύσεις μου ανάσα

φτιάχνοντας με τα μπράτσα του ψωμί
των νηστικών αιώνων.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Συμπαντικοί

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Ο φόβος σκορπά
τα λέπια του χρόνου
η ανάγκη καρφώνει
τη σάρκα στον σταυρό
αιμορραγεί, ραντίζει
με λέξεις καμβά λευκό

Ο φόβος μ’ εκτοπίζει
στη σκιά της σαγήνης
ψωμώνει τα περιβλήματα
ευσεβώς πνέει ζωή
σε άτεχνα νευρόσπαστα
που μιμούνται το «εσύ»

Φόβος είναι
ο έρωτας του σύμπαντος
για του κενού την αγωνία

Έρωτας είναι
το στιγμιαίο
–παράλογα που γίνεται–
ατέρμονο
μαζί σου

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Συνοχή

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Φορώ τη σάρκα σου
φανελάκι σφιχτό
που μ’ ανάβει.
Γουλιά-γουλιά πίνω τον καφέ
και σε κάθε εκπνοή
το στόμα μου αποφυλακίζει
στο στήθος σου σμάρι φιλιά
που εξοστρακίζονται και
ξεψυχούν στα μπράτσα.
Χουφτώνω το στιλό και
τα μαλλιά σου υφαίνουν
τις λέξεις στην παλάμη.
Τ’ όνομά σου ψιθυρίζω
κι η γλώσσα λαξεύει τους μηρούς
στιλβώνει τις λεπτές φλέβες σου.
Σταυρώνω τα πόδια
για να μη ρευστοποιηθώ και
στη θάλασσα χυθώ της λεκάνης σου.

Από καιρό
το σώμα και το αίμα σου
συνέχει με.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη: [Παρατηρώ τα δάκτυλά σου...]

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Παρατηρώ τα δάκτυλά σου
που τυλίγουνε καπνό∙
θα μυρίζουν την αψιά οσμή
της πεθαμένης χλωροφύλλης,
του χαρτιού που αναλώνει από
λατρεία το κορμί του
μες στο στόμα σου.
Ύστερα τα βαφτίζεις στο ουίσκι,
βρέχεις τις ρώγες τους
και οι μικρές Πυθίες θυμούνται
–σ’ αλκοολικές αναθυμιάσεις–
σφιχτά που κράτησαν τα στήθη
ως τον πόνο, τις κλειτορίδες
που από κάθε λυγμική ανάσα
στράγγισαν.
Είναι γυμνά τα χέρια σου
ως τους αγκώνες∙
δέρμα χιλιοφιλημένο
απ’ τα στολίδια των χειλιών τους.

Αυτήν την επικράτεια χαρίζεις.
Το άλλο σώμα αντιστέκεται.
Μπορεί να προσδιοριστεί επιθετικά
να παρομοιαστεί με ζώα ή φυτά
να μεταφέρει τη σημασία του
πάνω στην πλάτη παρηχήσεων τολμηρών.

Κόβει όμως διπλά
το μισητό ρήμα «ψαύω»∙
στη χασμωδία του κρύβεται
τόση απουσία.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[spiros]

Εξαιρετικό βάθος και ευαισθησία η κυρία :)

[wings]

Και ως άνθρωπος και ως συγγραφέας. Και λεπτότητα.

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Τα χέρια της

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Δεν ήξερε τα χέρια τι να κάνει
για να μην τρέμουν,
κομμένα από τον μίσχο της στοργής.
Με βία τα φυλάκιζε στις τσέπες
κι αυτά κροτάλιζαν
στης έλλειψης τον άτονο ρυθμό.

Δύο γυναίκες στο απέναντι τραπέζι
μετρούσανε τις μέρες τους
με χαπάκια της χαράς,
τα εισιτήρια του ύπνου.
Ένα χλωμό παιδί καθότανε
ανάμεσά τους∙
γούβες θαλασσινό νερό
τα μάτια του,
στα αδειανά μανίκια
σφύριζε ανοιξιάτικος Λεβάντες
και τ’ όνομά του ξεχασμένο
όπως η ρίζα απ’ το τραύμα
που κάποτε επουλώνεται.

Ήξερε τι να κάνει με τα χέρια της∙
να τ’ αποθέσει στα δικά του,
να ταξιδέψουνε στο σώμα του
που θα ’παιρνε
πανάρχαιο όνομα
της πιο σπαραχτικής επιθυμίας.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Συρραπτική

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Τις αγαπώ όλες τους
–εν δυνάμει–
τις δυνατότητές τους αγαπώ
την εικόνα τους στον καθρέφτη
όταν ξεκουμπώνουν τους αισθησιασμούς
κι αποχωρίζονται το δέρμα της αξιοπρέπειας
τις χειραψίες των συγγενών τους
τους σφιχτούς της έγγαμης επιβίωσης κορσέδες.

Ποθώ κι εκείνες
που διελαύνουν τον χρόνο
με τα κουζινομάχαιρα
τα γαϊτανόφρυδα
τα χτενάκια από ταρταρούγα
κείνες που αφαιρούν τα φορεμένα βλέμματα
και γίνονται αέναα καινούριες.

Τους προσφέρω
το τεμαχισμένο μου πουκάμισο
τα κοτσάνια που γεννούν
πρόσκαιρους στήμονες του σπασμού
τη λύπη ενός τέλους
το τέλος μιας ψευδαίσθησης
την αδυναμία να με εντάξουν
να με εγκολπώσουν
να με καταλάβουν

της πάλης τον λυγμό
στης ύπαρξης επάνω τα σχοινιά.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)