Να 'μαι πάλι. Απ' ό,τι βλέπω ο καθένας εδώ έχει ήδη διαμορφώσει τις θέσεις του, και δεν υπάρχει λόγος ούτε από την πλευρά μου να προσπαθήσω να σας πείσω για την αξία της ομοιοκαταληξίας και του έμμετρου εν γένει. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, μια και τα τελευταία δέκα χρόνια (που γράφω στο ιντερνετ) ψάχνω και προβάλλω όσους σύγχρονους γράφουν κατά τη γνώμη μου καλό ομοιοκατάληκτο στίχο, δεν είναι και λίγοι. (ενδεικτικά μπορείτε να δείτε πχ με αναζήτηση στο Ποιείν όπου γράφω τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο - γνωρίζετε άραγε ότι ακόμα και ο Βύρων Λεοντάρης έχει γράψει και ομοιοκατάληκτα; )
Τώρα, ο κύριος Νικηφόρου έχει μια παγιωμένη αντίληψη σύμφωνα με την οποία το ομοιοκατάληκτο έργο είναι συλλήβδην έλασσον και ξεπερασμένο. Ο κύριος Κρεμμύδας στον Μανδραγόρα όμως, μπορεί να δημοσίευσε τις απόψεις σας το 2002, δύο χρόνια αργότερα όμως δημοσίευσε και τρία δικά μου ποιήματα, εκ των οποίων τα δύο ομοιοκατάληκτα.
Γι' αυτό λέω, κύριε Νικηφόρου, μήπως τελικά υπάρχει χώρος για να αναπτυχθούν και να συνυπάρχουν όλες οι μορφές της ποίησης; Αυτή είναι η δική μου θέση, κι αν δεν ταυτίζεται με τη δική σας δεν πειράζει, ο καθένας μας κρατάει τις απόψεις του και συνεχίζουμε.