Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Σε ποιον αρέσει;

[lionpsyche]

Μία φορά, όλοι κάποτε χάνουμε. Σου είπα αρκεί να μάθουμε από αυτό για να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος!

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Μετάνοια

Μέσα σε μια στιγμή,
η μέρα ξεκόλλησε άτεχνα,
τα μάτια πήραν το χρώμα λυπημένης αυγής,
και μετανιώνω
τώρα δα σήμερα
για τα χρώματα που δεν τραγούδησα,
για την αγάπη που δεν κράτησα,
για τη φιλία που γλίστρησε
από τα τρύπια πέταλα,

και πιο πολύ
για τη μετάνοιά μου
την ίδια.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ιστορία αγάπης

Τον συνάντησε στο δάσος.
Γυμνός ήταν, κυνηγός.
Κυνηγούσε λέξεις.
Τις αιχμαλώτιζε με απόχη,
τις βαλσάμωνε δικές του.
Δεν του μιλούσε.
Καθόταν δίπλα του αθόρυβα.
Φορούσε μενεξεδένια κι άσπρα
φορέματα και κρινολίνα
από άχνη και κανέλα.
Αυτός την κοίταζε κρυφά,
ενώ συγχρόνως κυνηγούσε
τη λέξη «απέχω» ή τη λέξη «νοσταλγώ».
Αυτή είχε μικρούς καθρέφτες νάρκισσους
πάνω της κεντημένους,
παγίδευαν το βλέμμα προς τα έξω
ή ίσως δεν τολμούσε να κοιτάξει
την άλλη γυναίκα
που δίπλα της πνιγόταν σε πηγάδι.
Ύστερα αγαπήθηκαν.
Ο κυνηγός αγάπησε τη λέξη «αγάπη»
κι αυτή τον κυνηγό μες στους καθρέφτες της.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Μαρκόπουλος & Ελευθερίου, Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου - YouTube

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μάνος Ελευθερίου, Αν ήταν άστρα τα φιλιά σου
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Γιούλη Τσίρου / δίσκος: Σεργιάνι στον κόσμο (1979))

Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα φιλιά σου

Άλλοτε.
Την εποχή των γυπαετών.

Ένα, ένα,
ανεκτίμητα, αιχμηρά,
καυστική ποτάσα,
διάφανες μέδουσες,
γεύση από ζελέ λεμόνι.
Ρακόμελο σε ποτηράκι του ούζου.
Παράνομα και απόλυτα νόμιμα.

Άλλοτε.
Τα φιλιά σου.

Τώρα σαν με δεις,
με φιλάς στο μάγουλο.

Τυχαία.

Και οι λεμονανθοί αδιάκοπα φλυαρούν
στην ακατανόητη γλώσσα τους.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η λάθος ερώτηση

«Θα μ’ αγαπάς για πάντα;»
ρώτησε η Αλίκη τον βιαστικό Λαγό.
Μια καμπάνα χτύπησε κάπου μακριά,
τα τραπουλόχαρτα σωριάστηκαν με θόρυβο
κι ο λαγός χάθηκε στην τρύπα του.
«Με τι ο γράφεται η απώλεια;»
ρώτησε μια σοφή κάμπια που κάπνιζε την πίπα της
επάνω σ' ένα μανιτάρι.
Η Αλίκη μίκρυνε απότομα
κι ύστερα βασανιστικά
άρχισε να μεγαλώνει.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Γυμνό

Ένα κορμί κάτω από λευκό σεντόνι.
Μόνο ένα κορμί.
Κάτω από λευκό σεντόνι.
Κι όμως.
Κανείς φαντάζεται.
Τα ρείκια να ανασαίνουν στις μασχάλες,
τα πράσινα βρύα να αναδεύονται στο στήθος,
τη μαύρη τρύπα του ομφαλού ν’ ανοιγοκλείνει,
την καρδιά να πάλλεται ολοκόκκινη,
το φίδι λείο και στιλπνό,
να τεντώνεται για να επιτεθεί,
στο σεντόνι ανάγλυφη
η γεωγραφία του κορμιού σου,
οι καταρράκτες των μηρών,
οι χαράδρες των γονάτων σου,
οι μικρές πικρολίμνες στις πατούσες σου.
Η άμμος πέφτει με κοφτές ανάσες στην κλεψύδρα,
βουτώ στη σκληρή σάρκα του καρπού,
η παλάμη μου αγγίζει
τον καυτό πυρήνα.
Κόκκινοι κόσμοι εκτοξεύονται στο σύμπαν.
Ένα κορμί δεν είναι.
Μόνο ένα κορμί.
Το φίλντισι στα μάτια σου
δεν είναι.
Μόνο ένα δάκρυ.
Το κορμί σου δίπλα μου.
Χωρίς σεντόνι.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=39jU8ndREGE

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Λάβα
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Σαν ηφαίστειο που ξυπνά (1997))

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ηφαίστειο και ο καπνός

«Σχεδόν» απάντησε αυτός.
«Μπορεί, άσε να δούμε,
είναι ρευστά τα πράγματα,
μα δεν το αποκλείω.»
«Καίγομαι», είπε αυτό.
«Σου στέλνω κάθε μέρα αχνιστά φιλιά,
κόκκινα περιστέρια από λάβα,
μου λείπεις.»
«Είμαι απλώς πιο πρακτικός,
είναι στη μέση κι η δουλειά,
στο τέλος θα βρεθούμε,
αν όχι τώρα, ίσως μετά.»
«Καλά», είπε τότε το ηφαίστειο
κι εξερράγη
κι όλα γύρω του πλημμύρισαν
δάκρυα καυτά κι ελπίδες
ενώ ο γκρίζος καπνός αδιάφορα
διαλύονταν ψυχρά μες στον αέρα.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Επανάληψη

Πάλι απόμεινε η μικρή αράχνη
μόνη να πλέκει με ποιήματα
την νύχτα τον ιστό της.
Ο επόμενος νυμφίος δεν θα αργήσει.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)

[wings]

Cliff Edwards - When You Wish Upon A Star 1940 Ukulele Ike - YouTube

Leigh Harline & Ned Washington, When you wish upon a star (performed by Cliff Edwards / film: Pinocchio (1940))

Χλόη Κουτσουμπέλη, Πινόκιο

Θα κουραστώ, είπε ο Πινόκιο.
Με πιέζεις, θέλεις να σ’ αγαπώ
με βούλες και σφραγίδες
και κάποια στιγμή το ξέρω,
θέλεις να πάψεις να είσαι μαριονέτα από χαρτί
και να γίνεις αληθινό κορίτσι,
κι εγώ, ο Πινόκιο,
δεν αντέχω τα αληθινά κορίτσια,
τις ευχές και τις χαζοχαρούμενες νεράιδες,
γιατί, εγώ ο Πινόκιο,
ζω μέσα στην κοιλιά μιας φάλαινας
που κλαίει.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Για πάντα

Για πάντα όπως ποτέ.
Ποτέ σου δεν μ’ αγάπησες.
Ή ήταν οι μεταξωτές κλωστές αράχνης
που μας μπέρδεψαν
και πάλι;

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αρρώστια

Το πλοίο είναι γεμάτο μετανάστες.
Φορούν τραγιάσκες και κοστούμια
που γυαλίζουν στους αγκώνες,
κοιτάζουν μια προκυμαία από σκόνη
και λευκά μαντήλια που ζωγραφίζουν το κενό.
Σε μιαν εξέδρα ένας βιολιστής
παίζει κόκκινο βιολί,
φορώ ένα μαύρο φουστάνι και δεν έχω μαλλιά,
κλαις και δεν ξέρω πώς να σ’ αγκαλιάσω,
σαν να διασχίζουμε τον χρόνο
σε έρημα πλοία φαντάσματα
που προσκρούουν συνέχεια σε παγόβουνα,
μόνο και μόνο για να,
για να μην,
επειδή δεν γίνεται χωρίς
αλλά ούτε και με,
κι ο βιολιστής παίζει παράφορα βιολί
κι ενώ όλοι αρχίζουν να χορεύουν,
μου κλείνει μυστικά το μάτι
ενώ πίσω στην πόλη
τα ποντίκια μεταδίδουν την πανούκλα
που χωρίς να το ξέρουμε
όλοι μας κουβαλάμε
μες στο πλοίο.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Έρωτας (περιοδικό «Πανδώρα»)

Πυρωμένο χιόνι
με παγιδεύεις βαθιά
στο παγωμένο ηφαίστειο
της ψυχής σου.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο άντρας χωρίς χέρια

Άγρια άλογα τα μάτια του,
δεν έχει χέρια,
αγγίζει με λέξεις
πούπουλα που στροβιλίζονται
στο χιόνι.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πανδώρα, τεύχος 20 (Μάιος-Νοέμβριος 2007)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά

Θα ’θελα να μιλήσω
για το πόσο άδεια
είναι τα ασφυκτικά γεμάτα δωμάτια,
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος της σιωπής σου,
για το πόσο ψηλά
είναι τα μπαλκόνια των σπιτιών,
για το πόσο κρύα
είναι η αγκαλιά του σούρουπου,
για το πόσο στεγνά
είναι τα μάτια του φίλου,
για το πόσο ακριβό
είναι το χάδι στα μαλλιά.

Θα ’θελα να μιλήσω
και για το πόσο μόνο
είναι το ένα φλιτζανάκι του καφέ
παρατημένο στο τραπέζι.

Από τη συλλογή Σχέσεις σιωπής (1983)