Μανώλης Χιώτης & Χρήστος Κολοκοτρώνης, Θεσσαλονίκη μου
(τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης & Μανώλης Χιώτης, 1956)
Στέλλα Τιμωνίδου, Η νύμφη του Βορρά
[Ενότητα V]
Ιστορική και πανάρχαια η καταγωγή σου.
Ο αδυσώπητος χρόνος σού μετρά
εικοσιτρείς απανωτούς αιώνες.
Ήσουν η δαχτυλοδεικτούμενη του Βυζαντίου.
Μιλούσες γλώσσες διάφορες.
Στα σταυροδρόμια και στα καλντερίμια σου
αντάμωναν Ανατολή και Δύση.
Πέρασες πολλά στ’ αλήθεια. Προδόθηκες,
βιάστηκες από βαρβάρους και μη,
όμως εσύ, παρά τις τόσες κακουχίες
και αλλοιώσεις, κράτησες γερά
την πίστη, τη γλώσσα και τις παραδόσεις.
Γέννησες πολλά και άξια τέκνα.
Ήσουν δασκάλα πρώτη στους
δημοκρατικούς αγώνες και θεσμούς.
Η πολιτισμική σου παρακαταθήκη
φυλάχτηκε όπως όπως, μα ό,τι έμεινε
μετουσιώθηκε σε ποίηση και τέχνη.
Ξέρεις να υπομένεις και να καρτερείς.
Από το Χορτιάτη κι από τα τείχη σου
αγναντεύεις την απεραντοσύνη
της θάλασσας, ώσπου το θολό της μπλε
σμίγει με του ουρανού το καταγάλανο.
Εκεί ακριβώς σταματάς και το βλέμμα σου
πάνω στο θεϊκό Όλυμπο καρφώνεις.
Σήμερα ανοίγεις απλόχερα τη ζεστή σου
αγκαλιά σε αυτούς που έρχονται πάλι
να ζήσουν ειρηνικά μαζί σου.
Δεν παύεις να ’σαι η Φτωχομάνα
του ρεμπέτη του Τσιτσάνη,
σφύζοντας από ζωή και κίνηση.
Ξανάγινες, Νύμφη του Βορρά,
το κέντρο ενός μικρόκοσμου μεγάλου.
Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)