Αναστασία Γκίτση

[wings]

Αναστασία Γκίτση: Μάνα, αγαπημένη μου

Βάλε κάτι από δάκρυα σ’ όλα
όσα μου είπες
κι εγώ θα σε πιστέψω,
γιατί τα ωραιότερα με πόνο
μοναχά τα λέμε.

Μάνα, αγαπημένη μου
τώρα ξεπλένω τα λόγια σου
από τα δάκρυα
και παύω να γερνάω
παρά ζω μέσα σ’ αυτά
που άλλος δεν θα τα τολμήσει.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Μάταιη επίγνωση

Κουβαλώντας πάντα το σώμα μου
σ’ ανούσιες συναντήσεις
λησμόνησα την ψυχή μου
σ’ εύφλεκτες σιωπές
που τελειωμό δεν φτάνουν
μονάχα απομυζούν
αδιαφορώντας για την σάρκα
που επιμένει να προσκολλάται
στα μάταια.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Νοσταλγικοί παλμοί επάνω σε τραπέζι

Ψίθυροι αλλοφερμένοι
μ’ εξάψεις νοσταλγίας
σαν από τυραννική φωνή.
Απόηχοι αλλοτινοί
της γης μου λησμονιάς
που μέσα μου σας φέρω.
Έγειρε απόψε το κερί
εδώ πάνω στο τραπέζι
και φωτίζει περίεργα
σαν σκοτάδι που λήθη αναδύει.

Κι όμως, η σιωπή σου έσερνε
πάντα στη νυχτιά τη γνώριμη
μυρουδιά σου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Ο πληθυντικός της σιωπής

Της σιωπής πληθυντικός
δεν της ταιριάζει.
Στερείται πολλαπλότητας
χωρίς να αναιρείται.
Μοιάζει η σιωπή ανάσα θεϊκή
που λόγος δεν της πρέπει
μοιάζει η σιωπή με βλέμμα
που κάνει διάφανη την ψυχή
και όλο τον κόσμο λιγοστό
στ’ άπειρο τ’ ουρανού
π’ ανάσα αναδύει.

Ίσως γι’ αυτό να τρεμοπαίζουν που
και που κάτι θαμπά αστεράκια.
Ανάσα κάποιου θα 'ναι που
τ’ αχνοσβήνει αιώνια.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Παιδική αθωότητα

Πάντα με κοίταζαν περίεργα
και με κορόιδευαν
πως φαίνομαι γυμνή
στους καθρέφτες
κι εγώ έκλαιγα…
που ξέχασα
από καιρό την παιδική
μου αθωότητα να φορέσω.
Γι’ αυτό σου λέγω
δε θέλω άλλο να μιλήσω
λαχταρώ να σφαλίσω τα βλέφαρα
και να χαμογελάσω
έτσι… σαν για να ξεγελάσω
την ψυχή μου καθώς
θ’ ανακουφίζεται ανύποπτη.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Σαν Καβάφης

Έζησε, έλεγε, σ’ εκκωφαντικές συναντήσεις
έπαιζε έλεγε, αμαρτωλά παιχνίδια μ' αγγέλους
και δαίμονες, τσαλαβουτούσε σ' ευάρεστες
αγκαλιές.
Αχ! μάτια εσείς, που τόσο
αγαπηθήκατε και τώρα σας ταιριάζει
μοναχά να κλαίτε.
Από κείνα τα λάθη τράβηξε, έλεγε,
λαχνό κι η αϋπνία της ζωής
ποτέ δεν του τα συγχώρησε.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Σαν πλαγιάζουν οι ποιητές

Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί…
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Σκόνες παράξενα φερμένες

Είναι και κάτι σκόνες
παράξενα φερμένες
στριμωγμένες
στις πιο σκοτεινές ρωγμές
του εαυτού μας
–αυτού του άλλου–
που μόνο σαν σιωπούμε
τον αφήνουμε να γίνει
διάφανος.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Στο Όρος των Ελαιών

Κι αν από ανήμερα σου γνέψω
να μ’ ακούσεις, μην ξεμακραίνεις.
Πίστεψέ με, τόσος δρόμος
με φοβίζει.
Έτσι κι έγνοια μου θα γείρει
στο προσκέφαλο
του μοναχικού βοσκού που σμιλεύει
σε σπόρο στάρι
ένα μελλοντικό φιλί.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Το σεργιάνι μου τέλεψε

Τώρα πια το νιώθω
το σεργιάνι μου τέλεψε
ξεψύχησε νωχελικά σε μια
αράδα λέξεων.

Κι αν είναι που ανεβαίνω
τούτη τη σκάλα
θα ’ναι από ανάγκη
να χαθώ κάπου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Τρυφερά καλέσματα χεριών

Κι αν απ’ όλα περισσότερο νοστάλγησα
τα χέρια σου
είναι που δεν τα θυμάμαι
τώρα πια…
ακόμα και τις κινήσεις τους
χάνω στους θολούς
νυσταγμούς
του παρελθόντος,
μόνο νιώθω
την τρυφερότητα
που άγγιζαν σε κάθε
κάλεσμά τους.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

[wings]

Αναστασία Γκίτση, Φιλία

Τα μεγαλύτερα λάθη δώσε τα
σε μένα
να τ’ αντέξω
από παιδί το μπορούσα
και τους πόνους σου, όλους
χάρισέ τους μου
να ’χω να σε θυμάμαι
μόνο να χαμογελάς
μ’ ολόκληρο το πρόσωπο.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)