Σοφία Στρέζου

[wings]

Σοφία Στρέζου, Μη με ψάχνεις

Μη με ψάχνεις...
Ακόμα βαδίζω σ’ ευτυχισμένες στιγμές
στη διάνυση
από το χθες ως το σήμερα,
χάθηκα
όταν στους μύθους αφέθηκα,
χωρίς απόσταση
από την ιστορία
που χαρτογραφούσε
σημάδια τοπογραφικά
σε μιαν άνοιξη που έλαμπε
από χρώματα και βεγγαλικά Αναστάσιμα.

Δεν είπα τίποτα
κι όμως χώρεσα
σε μια μικρή ιστορία
με ανθισμένες βιολέτες
ύστερα το κενό...

Κι εγώ που τόσο αγάπαγα τις πτήσεις
δείγματα ανέμου
στα χέρια κουβάλαγα
για να σου φέρω
κι ένα καλοκαίρι αληθινό
με στάχυα στα χέρια
κι ανθισμένα γεράνια στις γλάστρες.

Θα με θυμηθείς ίσως αύριο
την ώρα που χρώματα θα μαζεύεις
για να ζωγραφίσεις σκιές
σε δωμάτια σκοτεινά
κι εφήμερα διήμερα
στα ταξίδια της θλίψης
... στα μάτια σου.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Επανάκαμψη πόνου

Σκέφτηκα να απομυθοποιήσω την απουσία
να καταργήσω τις αποστάσεις
στους παραμεθόριους σταθμούς
των αναπάντητων συναντήσεων
ξέροντας καλά
πως ο πόνος θα βρει τρόπους να επανέλθει
δριμύτερος
ισχυρότερος
βασανιστικότερος
ρίχνοντας κι άλλο αλάτι στην πληγή
με αποφόρια λέξεων
ποιητών που δανείστηκες
για να ισχυρισθείς
πως τάχα αγαπάς
το αβίωτο μιας ανάμνησης μελλοντικής
ζωγραφισμένης στα όστρακα των απολιθωμάτων της μνήμης.

Τώρα έμαθα πως θα πρέπει να ανασκευάσω
όλες τις σιωπές
που απομονώθηκαν με κτητικά, ρήματα,ουσιαστικά και ουδέτερα
στη γεωγραφία μηδενικών συναντήσεων
απομνημονεύοντας όλους τους κλεισμένους χρόνους
στη γραμματική και το συντακτικό των αισθήσεων
που άφατο πεπρωμένο
απέρριψε με τρόπο δραματικό
καίγοντας σελίδες
που ήταν ριγμένα
ανυποψίαστα ραγισμένα βλέμματα
μην αντέχοντας να δουν... το τέλος (;)

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αφέγγαρες νύχτες

Αφέγγαρες νύχτες σαν ξωτικό αιθεροβατείς
στις αυλές τ’ ουρανού
να συναντήσεις τα δάχτυλα που έγραφαν
αν κι επιθυμείς να ξεχάσεις
να μη σκέφτεσαι
φερμένο πόνο
όταν χωρίς φραγμούς
την αγάπη σου έδινες
και με κατάρα βαριά την έδενες.

Έστηνες οδοφράγματα εναλλακτικά
με τύψεις κι αποσπάσματα ποιητών
σε παράδεισο κλειστό
αναζητώντας κλειδί για θάνατο
φορεμένο στα μάτια
και ξεχασμένα λόγια πληγής
κλεμμένα
που αθάνατο σ’ έχριζαν
τακτοποιούσες ανυπομονησίας συνείδηση
με ακυβέρνητες ανάσες φωτιάς
ψιθυρίζοντας λυπημένα τραγούδια.

Τώρα μόνον φράχτης μικρός
από κόκκινο χιόνι
κρυσταλλωμένο αίμα καρδιάς
σιωπηλό,
απροσπέλαστο
και πού να βρεις αλάτι να ρίξεις
να λιώσεις τον πάγο
να ρευστοποιηθεί
να τυλιχθεί
να γίνει καιόμενος αναστεναγμός
στο πικρό στόμα σου.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ραγισμένη θύμηση

Έμεινες ραγισμένη θύμηση
ν’ απλώνεται στη σκάλα
εκεί στης κουπαστής το κάγκελο
που κράταγα
την τελευταία ανάμνηση της φυγής σου
κι όταν επέστρεφαν οι νύχτες
έταζαν μορφές και βήματα
στα άδεια σκαλοπάτια.

Πώς να εξηγήσεις τα «σ’ αγαπώ»
που έσπειρες στην αρχή
κι ύστερα θέρισες με υπεκφυγές τα θέλω σου
στο κεφαλόσκαλο της συγνώμης
τραυλίζοντας το αντίο με παγωμένα μάτια
στα χρονοδιαγράμματα του ψεύδους.

Τώρα μόνος εκθέτεις την ανομβρία σου
στο αστέγαστο του καιροσκοπισμού
μη έχοντας άλλα δάκρυα να δώσεις
κομμάτια δικά σου ριγμένα
στην άβυσσο των αδιεξόδων
παρανοείς, τρελαίνεσαι
στην προσπάθεια να νικήσεις Εσένα.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Σε ποιο σύννεφο

Σε ποιο σύννεφο
στάζει συναίσθημα
να το κάνω βροχή
για να ξεπλύνει την ψυχή σου
από τη χθεσινή βεβαιότητα.

Είναι μικρές οι λέξεις
και δεν μπορούν
αόρατες πληγές να επουλώσουν
σε κρυφούς έρωτες
ξενυχτούν ονειροπολώντας
πονούν σε άδεια κρεβάτια
σκορπίζουν τη στάχτη τους
ικετεύοντας τους θεούς
να ταξιδέψουν
ως τη μυθολογία των ονείρων.

Είσαι μακριά, πολύ μακριά
κι αν δανείζομαι ρούχο που φόρεσες
είναι για να τυλιχτώ
μη καώ απ’ τη φωτιά των αστεριών
που πέφτουν στην πόρτα μου
και μπαίνουν
από τα ανοιχτά παράθυρα.

Όσο κι αν λαχταρώ
να γίνω ρίζα στον κήπο σου
χωρίς ελπίδα
πάλι με παρασέρνει ο άνεμος
γι’ άλλη γη
γι’ άλλη πατρίδα.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Τόπος ονείρων

Δείξε μου τον τόπο
που πραγματοποιούνται τα όνειρα
δείξε μου ένα ηλιοβασίλεμα
σαν να ’ναι το τελευταίο,
να μπορώ δηλαδή
να κάνω το «ελάχιστο»
«λίγο» έως «πολύ»
να σκορπίσω νύχτες γεμάτες αστέρια
στο σώμα σου
να φέρω φεγγάρια
στα μάτια σου
για να ταξιδέψω
σε συμπαντικές θάλασσες
στον θόλο τ’ ουρανού.

Κι όσα ο έρωτας μας χρωστά
αρνούμαι να τα ερμηνεύσω
αρνούμαι να τοκίσω αισθήματα
σε εποχές απουσίας
σε μετέωρες συναντήσεις
σε χρώματα τέλους
διαγράφοντας σκιές χωρίς όρια
μέσα σε αποτυπώματα σιωπής
σε θρυμματισμένα αύριο...

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Στάζουν λέξεις τα ποιήματα

Έφτανε ένα καλοκαίρι
για να παγιδεύσει ένα τίποτα
ένα βλέμμα κρυμμένο
σε μοναχικά ταξίδια
εξερευνώντας μια σκιά σε άδειο δωμάτιο
με το φθινόπωρο να φέρνει φθορά
σε πνιγμένες σιωπές
χωρίς να φθάνει η ανατροπή
από την υπέρβαση που δεν έγινε ποτέ.

Έμειναν οι χάρτες που τα λόγια ζωγράφιζαν
όταν ακούμπαγαν στις πληγές
που με δάκρυα πλένονταν
με φωνές
με θυμό
με αγάπη
στάζαν λέξεις τα ποιήματα.

Έφευγαν-γύρναγαν-ξαναγύρναγαν
για να φράξουν αισθήματα
νερά που έτρεχαν αλόγιστα
στο ποτάμι της μοναξιάς
να συλλέγουν
να κάνουν φράγματα
να περισσεύει το κύμα
που στον βράχο έσπαγε
στο τέρμα της απόκρυφης σκέψης
εκεί που το αδύνατο έσμιγε με το δυνατό
κι έπρεπε να αντιμετωπισθεί
ως πράξη αρχής που γίνεται τέλος
χωρίς ελπίδα
χωρίς ίχνη στη διαδρομή
που το ρεύμα ακολουθεί παράφορο
σε ώρες
σε χρόνο
σαν παράλογο
σαν παράνομο
σαν παράπονο
γητεύοντας πληγωμένες αισθήσεις
σε φεγγαρολουσμένα τοπία.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Παλινδρόμηση

Πάλι σε βλέπω να βουτάς λυπημένα
στην νοσταλγία μιας αβίωτης μνήμης
σε ψιθύρους
που για σένα κάνουν κρότο
σε μέρες πικρές μ’ αγκυλωμένα μάτια
σε συρματοπλέγματα διαχωρισμού
των αισθήσεων
των παραισθήσεων
των αναμνήσεων που δεν έζησαν
στο ολοκαύτωμα της πτώσης.

Παλινδρομείς στα άδεια χαρακώματα
με χαρακωμένα μάτια
με φθαρτή ανάσα.

Ίσως τίποτα πια να μην είναι όπως πρώτα
σωπαίνεις
σωπαίνω
σε θρυμματισμένα βράδια
σε απροσδιόριστους σχηματισμούς λέξεων
σε «γιατί» που πονάνε.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Μικροί αποχαιρετισμοί

Μικροί αποχαιρετισμοί,
κάποιες φορές δεν τους κατανοείς
τους αισθάνεσαι καθώς συμβαίνουν
βαθιά μέσα σου

αποχαιρετισμός θα πει:
σ’ αφήνω
να ονειρευτείς
να ζήσεις
να ταξιδέψεις
ν’ αγαπήσεις

πάντα θα κουβαλάς στάλες συναισθημάτων
ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχω,
στους κύκλους σου θα περιπολώ,
θα ζω με την ανάμνηση
όλων εκείνων που αισθάνθηκα
κι όλα εκείνα που με ανάσα ζεστή
ξεψυχώντας έγραφες

μην επιθυμείς,
μη ρωτήσεις
μη μάθεις ποτέ
πόσο πονάνε οι αποχαιρετισμοί
σε ξεβαμμένα χρώματα σιωπής
νομίζοντας πως δεν έχω τίποτα
εγώ που κράτησα τόσα πολλά
μακρινά μα τόσο κοντινά
έγιναν μυρωδιά σε ρούχο αφόρετο
που δεν ζητάει να φορεθεί
μη τύχει και σβήσει
το άρωμα του ονείρου
που μαζί σου έζησα...

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=XfAebLZqP64

Σοφία Στρέζου, Η αρχή των στίχων

Ψάχνω ακόμα την αρχή
για να ξεκινήσω άλλο ένα ταξίδι
στην άκρη των στίχων
κι ούτε που με νοιάζει ο σκοπός,
ν’ ακολουθήσω θέλω
διαδρομές λέξεων
σε συννεφιασμένη νύχτα
να υποταχθώ σε σκοταδιού σιωπές
να δαμάσω με μαχαίρια λύπης, πόνους
ν’ αφήσω γιαταγάνια μοναξιάς
να τρυπήσουν πληγές
κι ας ματώσουν δάχτυλα
σε αιμάτινα πληκτρολόγια.

Να καταλήξω
σε διανυκτερεύοντες καταυλισμούς
γραμμάτων
να τυλιχθώ σε βυθισμένες αναμνήσεις
να σκεπαστώ με ουρανό
που διαβάζει αισθήσεις.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=LGLZQGLpxRs

Σοφία Στρέζου, Αχειροποίητα τα λόγια

Να ’ναι άραγε αχειροποίητα τα λόγια
που συνόδεψαν τις θνητές σκέψεις
στα παρένθετα μονοπάτια της ποίησης;

Δακρυσμένα γράμματα στη σειρά
δραπετεύουν σε σελίδες άγρυπνες
υμνώντας ανέγγιχτα σκοτάδια
και μελαγχολικά δειλινά,
απενοχοποιημένα
γράφουν αναδυόμενους χρωματισμούς
στην υπερβατικότητα του ονείρου.

Ξέρω...
πως δεν μίλησα τότε
όχι πως τώρα μπορώ.
Αδυνατώ!
Μόνο τα μάτια μπορούν
να μιλούν στον θόρυβο
που προκαλεί η μνήμη,
με τις αισθήσεις να σαγηνεύουν
την ανάμνηση
να την γράφουν στον χρόνο
σαν δακρύζει το απόσταγμα
από το άρωμα της φυγής σου.

Αχειροποίητα τα λόγια
ξέφυγαν θαρρείς
από τη σκέπη του ουρανού
βάφοντας άχραντα ηλιοβασιλέματα
στα περιγράμματα
κωδικοποιημένων στεναγμών αναζήτησης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=NYnrMgUIr8w

Σοφία Στρέζου: Άκουσε...

Συνωστιζόσουν
σε ποιητικές διαδρομές
με άτακτες λέξεις,
συρρικνωνόσουν
σε αποδυτήρια φωνηέντων
δοκιμάζοντας σύμφωνα
για να πλεύσουν σε γραμμές άγονες
μην τύχει και συναντήσουν οργισμένα κύματα
που αθώωναν την παράσταση
ενός προμελετημένου τέλους
στους καθεδρικούς ναούς της λύπης.

Πόσος χρόνος ακόμα χρειάζεται
για να διαγράψεις
αυτό που έγραψες
σε ανύποπτες στιγμές παράκρουσης
χτυπώντας με δύναμη
τα πλήκτρα της θλίψης
εξοφλώντας αντίτιμα απόγνωσης;

Ίσκιωσε!
Μέρεψε την τόση απελπισία.
Έχει και η θάλασσα τη μουσική της.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Th6OreK9ov4

Σοφία Στρέζου, Πορφυρά αγγίγματα

Η απουσία έχει τη γεύση
της τελευταίας συνάντησης
με το όνειρο,
μυρίζεις το ανύποπτο άρωμα
μιας σκοτεινής θάλασσας
ξοδεύοντας τις ώρες
για να σώσεις και να σωθείς
από τη μνήμη
τότε που καταφεύγεις
στα ησυχαστήρια της ψυχής
κοινωνώντας ανάμνηση.

Σπαταλημένος χρόνος... άδοξα.
Ματώνει κάθε που φεύγει ανύποπτα
δαγκώνοντας άλλη μια φορά
της καρδιάς το απόθεμα,
των ανεύρετων συναντήσεων
στα κλειστά παράθυρα της απομόνωσης
που μόνο μύριζαν στα σκοτεινά
τη δική σου παρουσία
σκαρφαλωμένη στο όνειρο
με μια τυφλή υποταγή
στο κόκκινο του πάθους.

Οι ανάσες
προτίμησαν την εθελούσια έξοδο
από την καταδίκη των δακρύων,
δεν αξιώθηκαν
την κατάλυση πορφυρών αγγιγμάτων.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=S_fkUQPbhRg

Σοφία Στρέζου, Το ταξίδι του Οδυσσέα

Το ταξίδι ήταν το όνειρο
στις τεκτονικές πλάκες της μνήμης
εκεί που πάντα ήθελε
να ανακαλύψει την ταυτότητα του νερού,
στα δυο δάκρυα
που από μάτια έτρεχαν,
την αγάπη που άδολη υψιπετεί
στα κοιμητήρια της θλίψης
εκεί που προσκυνούνται
πρόσωπα περασμένα και πόνοι μυστικοί
στης απραξίας το χάδι
στους άφωνους διαλόγους.

Αναζητά να ξανακούσει φωνή, σχεδόν
λησμονημένη
«Είσαι καλά;»
Πάει τόσος καιρός από τότε
και η πεθυμιά ανεξήγητα στριφογυρνά
σε εικόνες
σε ήχους ακριβούς
στα σκαλοπάτια που τρίζουν...
την απουσία.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=snwiNotM348

Σοφία Στρέζου, Η επιστροφή του Οδυσσέα

Τι κι αν σειρήνες καλούν τον Οδυσσέα
να ακολουθήσει την καμπύλη των κυμάτων
σε υπνωτισμένες σπηλιές
για τον ακριβό ύπνο
εκεί που το όνειρο προσλιμενίζεται
με τρικυμίες πάθους
εξημερώνοντας τέρατα
σαν παρηγορούν αισθήσεις
σε διάφανα πέπλα βυθών
με πρωινά ξυπνήματα;

Τι κι αν άνεμοι δραπετεύουν
από κλειστούς ασκούς Αίολους;

Πάντα οι καταιγίδες θα βρίσκουν τρόπο
να ανασυντάσσονται
μέχρι να βουλιάξουν το πλοίο της επιστροφής.
Δεν θέλουν να φτάσει σε λιμάνια γνώριμα
σε σπίτια που καπνίζουν γλυκούς νόστους,
τότε που θύμησες τρυπούν την καρδιά
με οικείες φωνές και αράγιστους ήχους
που δεν ξέφτισαν
σε απομεινάρια ταξιδιών
που δεν λένε να λήξουν.

Νύχτες και μέρες φωνάζουν
γυρισμούς αξεθώριαστους
ανασαίνοντας προσμονές
σαν ανασταίνουν το όνειρο...
της αντάμωσης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)