Συζητήσεις για την ποίηση, τη Θεσσαλονίκη, την ποίηση της Θεσσαλονίκης... και άλλα πολλά

[banned]

H ψυχική κατάσταση του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι που και οι ψυχίατροι πολλές φορές αδυνατούν να ξεμπλέξουν.
Με φάρμακα ή χωρίς. Παίζουν ρόλο η κληρονομικότητα, τα παιδικά του τραύματα, οι συνθήκες της μετέπειτα ζωής του. Παρόλα τα ωραία του, ο Νίτσε δεν γλίτωσε τελικά την τρέλα.

Στις πιο ήπιες περιπτώσεις, ο άνθρωπος πρέπει να αποφασίσει πραγματικά αν θέλει να ζήσει. Και να το αποδείξει εμπράκτως, υιοθετώντας μια αγωνιστική στάση στη ζωή. Τότε η ζωή ίσως του κάνει το χατίρι. Αλλιώς, είναι χαμένος από χέρι. Στη συνέχεια, θα πρέπει να βρει και κάποια δικαίωση για να αντισταθμιστούν τα αρνητικά. Να αδειάσει λιγάκι η δεξαμενή των διαψεύσεων και του φόβου.

Θυμήθηκα τώρα και την περίπτωση του Νίκου Πουλαντζά που έφυγε από μπαλκόνι στο Παρίσι, όπως και ενός γνωστού ποιητή που πρόσφατα έφυγε από το μπαλκόνι στην Αθήνα. Κανείς δεν θα μάθει τι ήταν εκείνο που τελικά τους έσπρωξε.

[wings]

Καλά, αν περίμενα από εσάς για να προχωρήσει καλά η μέρα μου με χαρά, ζωντάνια, ευεξία και θετικές σκέψεις, θα είχα καεί από χέρι. Να φέρουμε και κάνα γιατρό στην κουβέντα;

Δεν έχουν κάνει και πολύ ομορφότερα πράγματα οι ποιητές από το να αυτοκτονούν; Μήπως μπορούμε να επικεντρωθούμε σ' αυτά και να αφήσουμε τη μαυρίλα μακριά; Κοίτα να δεις τι συζητάμε στη χώρα που έβγαλε ποιητές του ήλιου, της θάλασσας και του καθαρού ουρανού.

[lpap]

Πριν 40 χρόνια περίπου στο Λονδίνο, μου είχε διαγνωστεί  "άγχος και κατάθλιψη" με τάσεις αυτοκαταστροφής (την όλη κατάσταση περιγράφω στο αυτοβιογραφικό μου μυθιστόρημα, Η γοητεία των δευτερολέπτων, 2001). Πάλεψα επί πολλά χρόνια για να ξεπεράσω τη μαυρίλα με ελάχιστα φάρμακα και κυρίως με εκείνα που ήταν ταυτόχρονα η δύναμη και η αδυναμία μου. Τη γνώση και την ευαισθησία. Και, αφού συνεχίζω να είμαι εδώ, μάλλον τα κατάφερα.

OFF topic

ΠΡΟΣΟΧΗ στην Αγγλία εκτός των ψυχιάτρων και οι ψυχολόγοι/ψυχαναλυτές θεωρούνται γιατροί και μπορούν να συνταγογραφούν φάρμακα - σε αντίθεση με τη Ελλάδα που μόνο οι ψυχίατροι θεωρούνται γιατροί και μόνο αυτοί μπορούν να δίνουν φάρμακα.

Μεταφέρω από γνωστό στην Αγγλία, που έμπλεξε σε καταστάσεις με Βρετανούς ψυχαναλυτές/ψυχολόγους, οι οποίοι εξέδωσαν ιατρικές γνωματεύσεις και τον ταλαιπώρησαν χρόνια ολόκληρα υποβάλλοντας τον σε φαρμακευτική αγωγή, την σύσταση: μην πάτε σε Εγγλέζο ψυχαναλυτή/ψυχολόγο ! Μόνο σε ψυχίατρο !

   

[wings]

Please open new topic when dealing with different subject matter.
Kindly read the site rules.

Off topic caution!

[mavrodon]

Και όπως ήμουν έτοιμος να μιλήσω για την Πηνελόπη Δέλτα και  τη Βιρτζίνια Γουλφ. Μας έκοψε τα φτερά η Βίκυ, Τόλη, και έτσι δεν μπορούμε να πετάξουμε από το μπαλκόνι. Τι ωραίος καιρός σήμερα, πράγματι. Σε λίγο θα φάω και το κουμπρι σαχανάκι με ντομάτα και σκόρδο και με συνοδεία βιολογικού άσπρου κρασιού του Θωμά Λίγα θα διαλογίζομαι τα ωραία της ελληνικής φύσης, υπό τους ήχους του τραγουδιού του Γιώργου Κατσαρού που ακολουθεί:


  Κρασί, θάλασσα και τ' αγόρι μου         
 
Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός
Πρώτη εκτέλεση: Μαρινέλλα

Λα λα λα λα...

Μες στα στενά τα παιδιά τραγουδούν στο μπαλκόνι να βγω
Φεγγάρια ρίχνουν χρυσάφι στο δρόμο να βγω να πνιγώ
όμως μου φτάνει, μου φτάνει, μου φτάνει που έχω εγώ
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
Λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου

Πόρτα έχω στο φως κι ο καημός αδερφός
και μου δίνει ο Θεός
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
Λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου

Ο κόσμος τρέχει ζητώντας αγάπες, τιμές και λεφτά
και το μπουζούκι τη νύχτα το κλάμα του δε σταματά
Όμως εμένα, εμένα, εμένα μου είν' αρκετά
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
Λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου

Πόρτα έχω στο φως κι ο καημός αδερφός
και μου δίνει ο Θεός
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
Λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου

Λα λα λα λα...

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
Λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
Λίγο κράσι, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
 

[banned]

Eγώ δεν είχα πάει σε κανέναν απ' αυτούς. Οι λόγοι ήταν γνωστοί (ξένο έως εχθρικό περιβάλλον, δικτατορία στην Ελλάδα, αδυναμία να γράψω), εγώ τους είχα επισημάνει πρώτος, τα συμπτώματά μου ήταν εμφανή και η διάγνωση εύκολη απ' τον οικογενειακό γιατρό στο Hammersmith.

Αισιόδοξοι δεν είναι οι ποιητές που δεν αντιμετώπισαν καμιά δυσκολία στη ζωή τους και γράφουν για τον ήλιο, τη θάλασσα και τον καθαρό ουρανό (ίσως χαζοχαρούμενοι), ούτε εκείνοι που επιλέγουν να αγνοήσουν τη δυστυχία στον κόσμο, αλλά όσοι σηκώνουν φορτίο μεγαλύτερο από εκείνο που τους αναλογεί και με ανοιχτά τα μάτια αγωνίζονται να εκφράσουν την αγάπη, την αγωνία, την οδύνη τους.

Να σου θυμίσω και τη Sylvia Plath, Θωμά.   

[wings]

Μα, τι λες, βρε Τόλη, τώρα; Ο Καββαδίας, ο ποιητής της θάλασσας, δεν αντιμετώπισε καμιά δυσκολία στη ζωή του; Αυτός ήταν ο ένας που είχα κατά νου.

[mavrodon]

Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου.


Σολωμός

Καλά τα λέει ο Σολωμός, όμως αν αντικρύσεις τον ήλιο (την αλήθεια) κατάματα μπορείς και να στραβωθείς!

"O happy dagger!
This is thy sheath; there rust, and let me die."

–From Romeo and Juliet (V, iii, 169-170)

[wings]

Καλύτερα να σε στραβώσει ο λαμπερός ήλιος, Θωμά μου, παρά να γίνεις τυφλοπόντικας σε ποιος ξέρει τι σκοτεινά μπουντρούμια.

[mortal69]

Υπάρχουν όμως και ορισμένοι που μέσα από την αρνητική προδιάθεση τους (και ίσως και τα μπουντρούμια τους αγαπητή μου) δημιούργησαν σκέψεις και όνειρα για κάποιους άλλους. Όνειρα μέσα σε όνειρα και σκέψεις μέσα σε σκέψεις, και please όχι άλλους φαύλους κύκλους. :-)

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

- Edgar Alan Poe

Sorry μα πιστεύω πως μέσα στην αισιοδοξία χανόμαστε, ενώ στην απαισιοδοξία ψαχνόμαστε (και όχι αναγκαία και απογοητευόμαστε (καλά ίσως για μερικές στιγμές). Και το δεύτερο είναι κλάσσεις ανώτερο από το πρώτο ως σκοπός. :-)

[mavrodon]

Ωραίο το ποίημα του Πόε, το οποίο αγνοούσα.
Η Βίκυ έχει δίκαιο. Ο ήλιος διεγείρει τις ορμόνες και ουσίες της χαράς, όπως λ.χ. μελατονίνη, σερετονίνη και γενικά τις ενδορφίνες, τα φυσικά οπιούχα που μας "ανεβάζουν". Μας περισσεύει ενέργεια και κάποιες φορές καταλήγουμε σε άσχημες καταστάσεις γιατί το μυαλό μας είτε πάει πάνω από το κεφάλι μας είτε κατεβαίνει στα γνωστά σημεία.

[banned]

Όταν μιλάει κανείς για τον "ήλιο, τη θάλασσα και τον καθαρό ουρανό" στην ποίηση, ο νους του άλλου πάει αμέσως στον "ηλιοπότη" (τι γελοία λέξη !) Ελύτη. Ο "λαμπερός ήλιος" δεν σε θαμπώνει μόνο, σε αποβλακώνει. Ο ποιητής της θάλασσας Καββαδίας ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση. Έζησε και έγραψε και για τον πόνο, τη στέρηση, την ξενιτιά, τον θάνατο.

Η ποίηση, και όλη η καλλιτεχνική δημιουργία, περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων. Μια ματιά στην ανθολογία θα πείσει και τον πιο "αισιόδοξο". Όλοι είμαστε τυφλοί και προσπαθούμε, ψηλαφώντας στο σκοτάδι, να καταλάβουμε τον εαυτό μας, να βρούμε κάποια εξήγηση για την ύπαρξή μας, να ανακαλύψουμε κάποιο δρόμο, ίσως κάποια μικρή ελπίδα. 

[wings]

Ουφ... μα, εσείς δεν υποφέρεστε πια. Διάβασα και την Περσεφόνη του Στογιαννίδη πριν από λίγο και τώρα πια είμαι έτοιμη για φούντο στον Θερμαϊκό.

[Φυσικά, κάνω χιούμορ... σιγά και να μη φουντάρω - σάμπως του λείπουν τα ναυάγια του Θερμαϊκού και περίμενε εμένα;]

@utopia: Εγώ πάλι όταν ακούω για ποιητή της θάλασσας, ο νους μου πάει κατευθείαν στον Καββαδία. Αλλά μιλάμε πάντα για τον δικό μου νου και μην το σχολιάσεις το θέμα αυτό, ε; Άσε πια που μ' αρέσει κι η λέξη «ηλιοπότης»...

[wings]

Και επειδή ο όντιτορ έγραψε κάτι πολύ ωραίο το μεσημέρι και μετά ο διάολος τον έβαλε να το διαγράψει γιατί φοβόταν μην τον κοροϊδέψουμε που λέει ότι δεν διαβάζει ποίηση, αλλά μπορεί να γράψει τόσο όμορφα άμα θέλει (αυτό είναι δικό μου σχόλιο), κόντεψα να σκάσω από το κακό μου, πήγα και το ψάρεψα από τα σκουπίδια του φόρουμ και σας το παραθέτω ξανά [κι άμα δεν του αρέσει, ας μου κάνει μήνυση...]:

Όταν εγώ έγραψα:

Δεν έχουν κάνει και πολύ ομορφότερα πράγματα οι ποιητές από το να αυτοκτονούν; Μήπως μπορούμε να επικεντρωθούμε σ' αυτά και να αφήσουμε τη μαυρίλα μακριά; Κοίτα να δεις τι συζητάμε στη χώρα που έβγαλε ποιητές του ήλιου, της θάλασσας και του καθαρού ουρανού.

μου απάντησε ο auditor:

Μα αυτός ο ήλιος είναι, φτερωτή μου, που δεν αντέχεται. Αυτός ο ήλιος, ο καθαρός, που φτάνει μέχρι βαθιά στην ψυχή και τα καίει όλα, που συντρίβει το νου.

[wings]

Και, κατόπιν όλων αυτών των συνταρακτικών νέων δεδομένων, ο Νίκος Ρ. αναγορεύεται «επίσημος ωδίτορας» και κορνιζώνω τις φράσεις του, κρεμάω το κάδρο πάνω από το γραφείο μου και καμαρώνω για τον υπερνότιο φίλο μου ολημερίς και μέχρι να γράψει το επόμενο αντίστοιχα καλό του μήνυμα στην ενότητα αυτή.