Κατερίνα Σημηντήρα: Μέρες τρένων...
[Ενότητα Παραλειπόμενα]
Μέρες τρένων, ώρες αιχμής και γραμμές
γραμμές... οριζόντιες.
Χθες θα ’φευγα...
Με μια ψιχάλα κι ένα βραχνό τραγούδι
να ξεψυχάει κάτω απ’ τις ράγες.
Χωρίς αποχαιρετισμούς, νεύματα, σημασίες.
Σιωπηλή ξεκολλημένη αφίσα, σ’ αυτόν τον σταθμό
σ’ αυτόν τον τόπο, ματωμένη η μνήμη ξεσκίζεται.
Κάποτε την γνώρισα, μια ορισμένη ώρα ληγμένη
σ’ έναν κιτρινισμένο φάκελο.
Ανάμεσα στις ακακίες, εκεί, στο σταυροδρόμι με τις γητειές.
Η αρχή, την τελευταία φορά.
Με τα σημάδια της μες στο παλιό υπόστεγο στο συνεργείο.
Στις σαπισμένες λαμαρίνες.
Κάτω από χαραμάδες και συναναστροφές
συντηρημένες από άγνωστες αρρώστιες μεταδοτικές.
Χθες θα ’φευγα.
Η σταύρωση, τα αναμμένα βράδια, χωρίς προσευχές,
καρτερική, γεμάτη θυσίες και αποτσίγαρα,
ξεχειλισμένα απόγνωση.
Στους πληγωμένους ιδρώτες
αλλάζανε σχήματα, μορφές, αποστολές.
Ρευστά ενθύμια.
Ψυχοτρόπα, ενδοφλέβια, χωρίς επιγραφές.
Νικημένα.
Μέρες τρένων, ώρες φυγής, σ’ αυτήν την περιοχή
σ’ αυτόν τον μικρό σταθμό
μ’ ένα τραγούδι μακρόσυρτο, σπαραχτικό
κάτω απ’ τις ράγες, πάνω στις ράγες...
κι ούτε ένα άγγιγμα
ούτε μια λέξη, ένα βλέμμα, μια ανακούφιση
να σιγοκλαίει στο βάθος του τούνελ.
Από χθες θα ’φευγα.
Μα βράδιασε κι ακόμα εδώ.
Ακίνητη σ’ αυτήν τη στάση.
Μ’ αυτήν την πραγματικότητα που δεν αντέχω
κι όλο βαραίνει.
Μ’ αυτόν τον χρόνο που σιωπά.
Μ’ αυτές τις ώρες που σταμάτησαν να κρατούν τις στιγμές.
Τις γραμμές, τις κλειδωμένες μες στις αποσκευές
να ξεφορτώνουν μουδιασμένα κι αθόρυβα
μια λησμονιά και μια παραίτηση.
Κι αυτή η παλιά φλόγα...
Ξέφτισε πια να ξαγρυπνάει συνέχει για κείνες
τις ξενιτεμένες ευκαιρίες που παραπλανημένες
χάθηκαν οριστικά στους αργοπορημένους δρόμους
της εγκατάλειψης..
Κι όμως ήθελα να φύγω από χθες...
Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)