Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 20 Jul, 2007, 08:19:08

Title: Κατερίνα Καριζώνη
Post by: wings on 20 Jul, 2007, 08:19:08
Κατερίνα Καριζώνη

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/karizoni.jpg)

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1955. Σπούδασε οικονομικά. Είναι διδάκτορας των Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά με κριτικές βιβλίου, δοκίμια και διάφορα λογοτεχνικά κείμενα. Εργάστηκε επί 15 χρόνια στην Εθνική Τράπεζα. Ζει στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με την πεζογραφία.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ (https://karizoni.blogspot.com/)

Ποιητικές συλλογές:
«Πρωτοβρόχια», 1969
«Διαστάσεις», 1972
«Πινόκιο», 1975
«Αναπάντεχο καλοκαίρι», εκδ. Εγνατία, 1978
«Τσάι και μυθολογία», εκδ. Ν. Πορεία, 1985
«Πανσέληνος στην οδό Φράγκων», εκδ. Εντευκτηρίου, 1990
«Τα παγόνια της Μονής Βλατάδων», 1992
«Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470», εκδ. Ίνδικτος, 2001
«Ρεσάλτο» (ανθολόγιο), εκδ. Αρμός, 2009
«Σκοτεινός χρόνος», εκδ. Καστανιώτη, 2017
«Αρχαία δίψα», εκδ. Καστανιώτη, 2020
«παράξενος έρωτας», εκδ. Ρώμη, 2024

Ανθολογία:
«Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη», εκδ. Ερωδιός, 2007

Πεζογραφία:
«Ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 1997
«Βαλς στην Ομίχλη» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2001
«Το τσάι με τον Καβάφη» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2004
«Μεγάλο Αλγέρι (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=64752.0)» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2006
«Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=45176.0)», εκδ. Καστανιώτη, 2009
«Ο χάρτης των ονείρων» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2011
«Το τραγούδι του ευνούχου» (ιστορικό μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2013
«Η πόλη των αθώων» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2016
«Το λυκόφως του Αιγαίου» (μυθιστόρημα), εκδ. Καστανιώτη, 2019

Παιδική λογοτεχνία:
«Χίλιες και μια νύχτες των Βαλκανίων», εκδ. Ερμής, 1989
«Ο Σαίξπηρ σε 7+2 παραμύθια», εκδ. Ερμής , 1990
«Η Δίκη των Παραμυθιών», εκδ. Ερμής, 1992
«Το ταξίδι του αυτοκράτορα με το χαμένο πρόσωπο», εκδ. Ερμής, 1993
«Παραμύθια από όπερες», εκδ. Ερμής, 1997
«Το ταξίδι των παραμυθιών», εκδ. Κέδρος, 1998
«Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα ξέφωτο του δάσους», εκδ. Καστανιώτη, 2005
«Ο Μαγικός Αυλός», εκδ. Μεγάρου Μουσικής, 2005

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις της Κατερίνας Καριζώνη:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες κάτω απ' το φεγγαρόφωτο (2. Οι τρεις πριγκίπισσες)
Post by: wings on 17 Mar, 2008, 23:36:54
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο

2. Οι τρεις πριγκίπισσες
 
Τρεις μικρές πριγκίπισσες
ντυμένες με το φως του φεγγαριού
έπαιζαν όλη νύχτα στο χορτάρι
ένα πηγάδι έφεγγε εκεί κοντά.

Σκύβει η μια πριγκίπισσα να πιει νερό
και το νερό γίνεται γάλα
σκύβει η δεύτερη
και το νερό γίνεται χρυσό
σκύβει η τρίτη, η μικρότερη
και το νερό γίνεται αθάνατο.

Περνούσε κι η αγάπη μου
και δίψασε
σκύβει να πιει
και το νερό έγινε δάκρυ.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το εγκαταλειμμένο παλάτι
Post by: wings on 01 Apr, 2008, 00:18:51
Κατερίνα Καριζώνη, Το εγκαταλειμμένο παλάτι
 
Κανείς δεν ξέρει για το εγκαταλειμμένο ανάκτορο
στήνεται κάθε φορά που πιάνει η βροχή
υγρό και φωταγωγημένο σαν παλιός πολυέλαιος
φέγγει για μια στιγμή πάνω απ’ την πόλη
βεγγαλικό από παγωμένα κρύσταλλα κι ατμούς
κι ύστερα σωριάζεται αθόρυβα
στη θάλασσα.

Κανείς δεν ξέρει
για τον στοιχειωμένο οικοδεσπότη του
ζει εδώ κι αιώνες μόνος
μέσα στις σταγόνες της βροχής
μαδώντας λυπημένος μια μακριά ανθισμένη βέργα
που πότε πότε μοιάζει να είναι η γραμμή του ορίζοντα.

Μια νύχτα που φυσούσε
χτύπησε την πόρτα
και μου ζήτησε
ένα φλιτζάνι δάκρυα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
Post by: wings on 21 Apr, 2008, 05:19:12
https://www.youtube.com/watch?v=6x5HPq6SAu8

Νίκος Κυπουργός & Αφροδίτη Μάνου, Τέλος δεν υπάρχει εδώ
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / δίσκος: Οξυγόνο (2003))


Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
 
Μη φοβάσαι, σου είπα
κι αν όλες οι ιστορίες ξεχαστούν
κι αν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν
κι αν όλα κάποτε χαθούν σ’ αυτήν την πόλη
σε περιμένω.
 
Μη φοβάσαι, μου είπες
γιατί αυτοί που αγαπήσανε δεν χάνονται,
έχουν μια ψυχή παραπάνω.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
Post by: λinaπ on 21 Apr, 2008, 15:51:04
Τρυφερό κι αληθινό, πέρα για πέρα!
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
Post by: wings on 21 Apr, 2008, 16:30:23
Έτσι ακριβώς είναι, Λίνα.

Και μάλιστα εκφράζει απόλυτα όχι μόνο την ψυχή αλλά και την ιδιοσυγκρασία της Κατερίνας, απ' όσο είμαι σε θέση να την ξέρω. Είναι ένα δυνατό real-time κορίτσι με πολλή τρυφερότητα κι αγάπη στα γραπτά της.
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Σαλονίκη
Post by: wings on 07 Aug, 2008, 21:45:25
Κατερίνα Καριζώνη, Σαλονίκη
 
[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Γύρισα
και τη βρήκα μουχλιασμένη
καθόταν σε μια τσιμεντένια πολυθρόνα
και κεντούσε
ένα τατουάζ με τις βελόνες της βροχής.

Άνοιξε σιγά σιγά το παλτό της
και τότε είδα
ένα φωτισμένο σπίτι
να πλέει στην ομίχλη.
Απ’ το παράθυρο είδα τη μητέρα
με άσπρη ρόμπα και γάντια από φώσφορο
να κάνει ενέσεις σε κάτι πεθαμένες φίλες της
την θεία Σούλα απ’ τη Στουτγάρδη
και τον Θόδωρο απ’ το Κάιρο
με μολυβί βαλίτσες
φορούσαν όλοι βυζαντινές κορόνες στο κεφάλι
και με κοίταζαν.

Ήρθα στη Σαλονίκη, σκέφτηκα αμέσως.
Τότε όρμηξαν πάνω μου κρώζοντας
κάτι μαύροι αγριόκυκνοι
και οι πολεμίστρες του Λευκού Πύργου
φάνηκαν στα κύτταρα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Σαλονίκη
Post by: wings on 08 Aug, 2008, 00:45:30
Θεσσαλονίκη ή Σαλονίκη: όποιο όνομα κι αν χρησιμοποιήσουμε για την πόλη μας, συχνά μοιάζει με «φωτισμένο σπίτι που πλέει στην ομίχλη» και, όπως λέει η Κατερίνα, οι πολεμίστρες του Λευκού Πύργου φαίνονται στα κύτταρά μας.

Αντιγράφω από τις ιστοσελίδες του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης:

 Ο Λευκός Πύργος άλλαξε πολλά ονόματα και χρήσεις ώσπου να αποκτήσει τη σημερινή του ονομασία και λειτουργία. Τον 18ο αιώνα ονομαζόταν «Φρούριο της Καλαμαριάς» και κατά τον 19ο αιώνα, οπότε λειτουργούσε ως φυλακή βαρυποινιτών, «Πύργος των Γενιτσάρων» και «Kanli-Kule», δηλαδή Πύργος του Αίματος. Το 1890 ο φυλακισμένος στον πύργο Nathan  Guéledi  τον ασβέστωσε, με αντάλλαγμα την ελευθερία του: από τότε αναφέρεται ως Beyaz-Kule, δηλαδή Λευκός Πύργος.

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi1.wp.com%2F2lyk-neapol.thess.sch.gr%2Fwp-content%2Fuploads%2F2014%2F11%2Flef-pyrg01.jpeg%3Fresize%3D250%252C133&hash=12e0d8cddde83817b702479491ba045de255f0e9)       

Κατά την επικρατέστερη άποψη η χρονολόγηση του μνημείου τοποθετείται αμέσως μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους (1430). Μετά την απελευθέρωση (1912) το μνημείο περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο και στους χώρους του εγκαταστάθηκαν κατά καιρούς η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο Μετεωρολογίας του Πανεπιστημίου και έως το 1983 συστήματα Ναυτοπροσκόπων. Με δεδομένη την ιστορικότητα του μνημείου και τον χαρακτήρα του ως συμβόλου της πόλης κρίθηκε σκόπιμο να δοθεί στο Λευκό Πύργο νέα χρήση και να λειτουργήσει ως εκθεσιακός χώρος. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία ξεκίνησε το 1983 στο μνημείο αναστηλωτικές εργασίες προκειμένου να συντηρηθεί και να διαμορφωθεί κατάλληλα σε εκθεσιακό χώρο.

Πηγές: http://2lyk-neapol.thess.sch.gr/?p=268 & http://www.mbp.gr
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγάλματα (1. Μαρμάρινη ιστορία)
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 22:16:02
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγάλματα

1. Μαρμάρινη ιστορία
 
Στην άκρη της πόλης υπάρχει μια εκκλησία
και στην αυλή της μισοθαμένη
μια στέρνα με νερό
στη μέση βυθισμένο ένα κομμάτι μάρμαρο
με μια επιγραφή
που δεν μπορώ να τη διαβάσω.

Τις νύχτες ερχόταν ένα σπασμένο άγαλμα
και μελετούσε την επιγραφή
«εδώ υπήρχε κάποτε μια πόρτα
που έβγαζε στον ουρανό»,
έτσι το άκουγα να λέει.

Το άγαλμα άφηνε τα ρούχα του
στα χόρτα να λουστεί
μια άμαξα μαρμάρινη περίμενε απ’ έξω.

Ένας στρατιώτης το πρόσεξε μια νύχτα
κάπνιζε απόμερα εκστατικός και κοίταζε
ως το πρωί το ένα του χέρι είχε γίνει πέτρινο
και κράταγε σφιχτά ένα κλειδί.

Από παντού ερχόταν ο φλοίσβος του αιώνα.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι και οι τρεις Άραβες
Post by: wings on 17 Aug, 2008, 16:52:18
Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι και οι τρεις Άραβες
 
Η σκάλα που ακουμπούσε στο φεγγάρι
τι απέγινε;
Ποιος το ανάβει τώρα;
Πώς ανεβαίνει;

Τρεις μικροί Άραβες ήρθανε στην αγορά

ο ένας ρώτησε την τιμή του φεγγαριού
ο άλλος ζήτησε να μάθει την απόσταση
ο τρίτος έψαχνε μία καμήλα μαγεμένη.

Όταν έπεσε το δειλινό
πέρασε ένας τυφλός γενίτσαρος
κι άναψε τις λάμπες του δρόμου
πριν φύγει
μ’ ένα παράξενο χαμόγελο
έδωσε φως και στο φεγγάρι.

Πέρα στο βάθος
έφεγγε μια σκάλα ασημένια
ψηλές γυναίκες ανεβαίναν
κουβαλώντας λάδι σε αρχαία αγγεία
κι άλλες με μαγεμένα φυσερά
φυσούσανε
να δυναμώσει το φως το φεγγαριού.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Θεσσαλονίκη
Post by: wings on 06 Sep, 2008, 21:09:48
Κατερίνα Καριζώνη, Θεσσαλονίκη
 
Τα λεωφορεία
που σταθμεύουν στις αλάνες
πίσω απ’ τις πολυκατοικίες κάθε βράδυ
είναι τα λάφυρα των ημερών που πέρασαν
κατά τις δώδεκα γεμίζουν πλήθη αγίων
πολιούχων,
άμφια βυζαντινά και σκοτεινά διαμάντια
λύνουν χειρόφρενα και ορμούν στη ναρκωμένη πόλη
σέρνουν την ενδοχώρα ως τη θάλασσα
κι από κει αναδύονται στον αιώνα τους
που φέγγει.

Και τότε οι εκκλησίες ερειπώνονται
χαλάσματα μέσα στη νύχτα που αχνίζουν
όπως στην πυρκαγιά του ’17
και πιο παλιά σ’ επιδρομές απίστων.

Τα ξημερώματα όμως όλα επανέρχονται
τα λεωφορεία άθιχτα στις αφετηρίες
γυαλιστερά, απαστράπτοντα σαν ωραία χρόνια
να κουβαλούν φορτία εργαζομένων
και μαθητές ανώνυμους λυκείων.

Αυτά μου είπε ένας γέρος αγιογράφος
που είχε το μαγαζί του στη Χαλκέων
δύο ή τρεις αιώνες τώρα και μελετούσε
τη συμπεριφορά των βυζαντινών εικόνων.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγάλματα (3. Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα)
Post by: wings on 11 Sep, 2008, 22:07:59
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγάλματα

3. Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα
 
Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα στους τοίχους
άρχισαν πάλι ένα-ένα να ξυπνούν.

Χειρονομούν, συμπλέκονται, παλεύουν,
απ’ τον ασβέστη ξεπροβάλλει ένα χέρι
ένα μισοθαμένο πρόσωπο αναδύεται
κι άλλα κορμιά χωνεμένα ξεχωρίζουν
θέλουν να βγουν, μα δεν μπορούν
αλλού είναι το πέρασμα, βαθύτερα,
εκεί, στο τραύμα που άφησεν ο χρόνος
στο ρήγμα που άνοιξε κάποτε η αγάπη.

Αφήστε ήσυχα τα αγάλματα στους τοίχους
και μην ταράζετε τον μαγεμένο ύπνο τους
σκοτώνουν άμα τα ξυπνήσεις, έλεγες,
δεν ξέρουν άλλο τρόπο να υπάρχουν.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Συντέλεια
Post by: wings on 28 Sep, 2008, 16:00:47
Κατερίνα Καριζώνη, Συντέλεια
 
Καθώς ξεκούμπωνες το δέρμα σου
φάνηκε από μέσα ο γκρεμισμένος πύργος
κι ο ελικοειδής ανήφορος με τις δοκιμασίες.
 
Κάποιος σε ονειρεύεται
γι’ αυτό πέσαν οι άνεμοι στο πλάι σου
ημερωμένα άλογα
κι οι έγνοιες έρχονται να πιουν νερό
απ' τον καθρέφτη
γριές νεράιδες
που ’χασαν το δρόμο τους.
 
Κάποιος σε περιμένει
σ’ απόμερο νυχτερινό Bar
στην άκρη της μνήμης του
περνάει ξαναπερνάει ο θάνατος
ντυμένος χωροφύλακας
και του ζητάει ταυτότητα
μα δεν γυρίζει το κεφάλι
 
Εκείνη τη νύχτα
που αγέλαστοι άγγελοι με κομπρεσέρ
κατεδάφιζαν τον κόσμο.
 
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα παπούτσια
Post by: wings on 12 Oct, 2008, 18:30:34
Κατερίνα Καριζώνη, Τα παπούτσια
 
[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Παλιά, λιωμένα απ’ τις πεζοπορίες
παπούτσια μου
που με οδηγείτε πάντα στους γκρεμούς
σε λάθος δρόμους που βγάζουν στο σκοτάδι
σε σπίτια που ερήμωσαν μες στις φωτογραφίες τους.

Άσπλαχνα, μπερδεμένα μέσα στην πολυκοσμία
παπούτσια μου
φτιαγμένα μόνο για αποχωρισμούς
γι’ αυτούς που περιφέρονται δίχως ελπίδα
έξω απ’ τους χάρτες του καλοκαιριού.

Παπούτσια που δεν με πάτε πουθενά
παρά μονάχα σε πόλεις που απομακρύνονται
σε ανθρώπους που πεθαίνουν μόλις τους αγγίζεις
σε έρωτες που σβήνουν πριν να γεννηθούν.

Κι όμως σας είχα φορέσει κάποτε
σε ηλιόλουστες μέρες
σε διαδρομές κοντά στα κάστρα
της παράκτιας πόλης
κι άλλοτε πλάι στην κηλίδα της θάλασσας
κάτω απ’ τον ουρανό
κάποιας εφήμερης αγάπης.

Παλιά, λιωμένα απ' τις πεζοπορίες
παπούτσια μου
που ονειρευτήκατε ταξίδια.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα μοχθηρά βαπόρια
Post by: wings on 29 Oct, 2008, 23:09:20
Κατερίνα Καριζώνη, Τα μοχθηρά βαπόρια
 
Απ’ το πρωί με κυνηγάει
ένα χρυσό τσεκούρι
μια γιγάντια νερόκοτα γεννάει
αμέτρητα αυγά στον ουρανό
ραγίζουνε σιγά-σιγά τα αυγά
βγαίνουν άγρια βαπόρια που μουγκρίζουν
χαρούμενοι ναύτες τα ταΐζουν ζάχαρη
κι άλλοι τα σπρώχνουν πάνω σε κορμούς
μέχρι τη θάλασσα
ένα-ένα γλιστρούνε τα βαπόρια
και βουλιάζουν στο νερό
πνίγονται οι ναύτες
σκορπίζει η ύποπτη ζάχαρη στο κύμα
εκείνα τρων τον καπετάνιο
θυμωμένα στον βυθό
κι όμως
σε είχα προειδοποιήσει από καιρό

μόνον η αγάπη σου μπορεί να τους διδάξει
τα ταξίδια.

Απ’ το πρωί
προσπαθώ να σου εξηγήσω
ότι μας έχει καταπιεί ένα βαπόρι.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το αύριο κρύβει μια αληθινή βασίλισσα
Post by: wings on 15 Nov, 2008, 18:36:25
Κατερίνα Καριζώνη, Το αύριο κρύβει μια αληθινή βασίλισσα
 
Και κάποια μέρα
καθώς στίχοι του Καρυωτάκη
θα ξεσπούν στις καφετερίες
μαζί με τα μεσημέρια
και τις σπασμένες υδρορροές
θα μπεις σ’ ένα αμάξι όλο χαμένους προορισμούς
και ήπια χρόνια
να προλάβεις την τροπή των γεγονότων
τα σύνδρομα της φθοράς

γιατί το αύριο
είναι μια παρενέργεια της μνήμης
τρυφερή
γιατί το αύριο κρύβει μια αληθινή βασίλισσα
όλο εραστές, συνωμότες και στυγνούς σφετεριστές
πρόσωπα που δεν μας πλησιάζουν
παρά μόνο κοιτούν
μέσα από σκοτεινές πτυχές
προς το απόλυτο.

Κι η σπασμένη καδένα του γέλιου σου
θα στάζει στο πάτωμα
κι η ιστορία σου κηλιδωμένη
θα πετάει στα ντουλάπια
και τα παραθυρόφυλλα θα γείρουν προς το θάνατο.
 
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Καταγωγή
Post by: wings on 14 Dec, 2008, 00:06:23
Κατερίνα Καριζώνη, Καταγωγή
 
Πίσω απ’ την Αίγλη
στην οδό Κασσάνδρου
κατέβαινε τα βράδια ένας άγγελος
κι άναβε σπίρτα.

Σε κάθε σπίρτο και μια εικόνα καίγονταν,
έτσι καήκαν οι προοπτικές μας να βρεθούμε.
Στο ξυλουργείο απέναντι απ’ το σπίτι
έβαλε μια παλιά φωτιά
κι έδιωξε τα παιδικά χρόνια∙
τα καθίσματα της Αίγλης τα ’κανε άστρα
κάτω απ’ τα τούρκικα λουτρά
κάτω απ’ τα φύλλα του Παλιού Ημερολόγιου∙
μετά ήρθε κι ο νοτιάς
κι έσβηνε το ένα σπίρτο μετά το άλλο,
Σαράντα Εκκλησιές-Κομοτηνή-Μακρόνησος,
με το καζάνι να μαζεύεις το βρόχινο νερό,
την υγρασία απ’ τα καπνομάγαζα του αιώνα σου,
τις ιστορίες της γιαγιάς Παγώνας
μέσα στη διγλωσσία και στους ψαλμούς
στη ραγισμένη οθόνη.

Κι ο άγγελος
καίγοντας και το τελευταίο σπίρτο του
το πρόσωπό του αποτύπωνε στα ρούχα μας
με υπομνηματισμούς
σε Ελληνικά και Τουρκικά.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα ενδύματα των ποιητών
Post by: wings on 11 Jan, 2009, 17:29:32
https://www.youtube.com/watch?v=lDDMYn_4j7k

Μάνος Χατζιδάκις & Λουκάς Στρογγυλός, Ο γκρεμός
(ερμηνεία: Ορφέας Κρεούζης / δίσκος 78 στροφών του 1957)


Κατερίνα Καριζώνη, Τα ενδύματα των ποιητών
 
Τα ενδύματα των ποιητών
μπορώ και τα διακρίνω
ακίνητα μέσα στο περιρρέον πλήθος της αγοράς
διαγνώσκω το τέλος μου μες στις πτυχές τους
το κοκκινόχρωμα που αφήνουνε στα δάχτυλα
καθώς περνάμε δίπλα τους τις Κυριακές.

Όμως μου είναι δύσκολο
να φανταστώ μες στις ντουλάπες σας
να στροβιλίζονται άφθαρτα
και να διαδίδουν αρρώστιες
κι άλλοτε να παλιώνουν
μ’ ένα θόρυβο φτερών από εξαπτέρυγα.

Τα ενδύματα των ποιητών
μπορώ και τα διακρίνω.

Όμως μη μου φοράτε
τέτοια ρούχα εμένα
ποιος σας είπε
πως αντέχω
τις αποχρώσεις του γκρεμού.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Γιατί οι βαρκάρηδες πεθαίνουν σε μια νύχτα
Post by: wings on 30 Jan, 2009, 20:32:47
Κατερίνα Καριζώνη, Γιατί οι βαρκάρηδες πεθαίνουν σε μια νύχτα
 
Γιατί κάθε νύχτα
βρίσκω έναν τυφλό βαρκάρη στην ακτή
και κλαίγοντας τον παρακαλώ
να με περάσει απέναντι.
– Μα δεν υπάρχει απέναντι,
μου λέει ξεροβήχοντας,
μετά ακουμπάει σ’ έναν τυχαίο φανοστάτη
και πεθαίνει.
 
Γυρίζω σπίτι και σου τηλεφωνώ
πως έχουμε χαθεί
πως το ένα μάτι μου είναι γυάλινο
και βλέπει μόνο στα όνειρα
και τ’ άλλο ψάχνει να σε βρει απελπισμένα
πως οι βαρκάρηδες πεθαίνουν σε μια νύχτα
και το πρωί στη νεκροψία
ανακαλύπτουν τα φτερά τους.
 
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Σχεδόν 12 χρόνια πριν
Post by: wings on 13 Apr, 2009, 19:21:37
Η εκκλησία του Προφήτη Ηλία (είχε γίνει τζαμί από το 1430):

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.it.uom.gr%2Fproject%2Fmonuments%2Ftaxieast.JPG&hash=eaef44e7b7ca80f22f955a54807320275e7b7e71) (https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.it.uom.gr%2Fproject%2Fmonuments%2Filias.JPG&hash=7f5bfe6ecc1c2d855fb894ee4f1efaaaf83ddf7b) (https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.it.uom.gr%2Fproject%2Fmonuments%2Filiasnts.JPG&hash=04369e4929abab56b83421a112476e825491fddb)

Πηγή: UsersKOSTASCostaschurches (http://www.it.uom.gr/project/monuments/ilias.htm)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τα κτήρια (3. Παπάφειο)
Post by: wings on 27 May, 2009, 21:15:28
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τα κτήρια
 
3. Παπάφειο

Καμιά φορά τις νύχτες που χιονίζει
πετούν θροΐζοντας ανάμεσα απ’ τα δέντρα
τα ορφανά του προηγούμενου αιώνα.
 
Τότε ανάβουνε τα φώτα στο Παπάφειο
ξυπνούν οι επιστάτες με τα γκρίζα νυχτικά
οι φύλακες των θλίψεων του αιώνα μας
ξεχύνονται σε δρόμους που χαθήκαν
αναστατώνοντας την πολεοδομία των καιρών
ρωτούν για τα ορφανά που δεν μεγάλωσαν
τα χάδια που δεν δόθηκαν
στα μουχλιασμένα τους κρεβάτια.
 
Τις νύχτες που χιονίζει μέσα στα όνειρα
πετάει σαλπίζοντας ανάμεσα απ’ τα σπίτια
εκείνη η μπάντα των αδέσποτων παιδιών
σκορπίζουν φυματίωση και πούδρα
γυρεύουν ένα νόμισμα παλιό
ή ένα πένθιμο κομμάτι κέικ
από τα τσάγια των φιλοπτώχων κυριών
που ακόμη οργανώνονται αθόρυβα
στις γκρεμισμένες αίθουσες
του 19ου αιώνα.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: wings on 13 Jun, 2009, 01:37:46
Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
 
Η αγάπη μου είναι μια πλατεία
με σιντριβάνια ασάλευτα,
έφηβους γαλήνιους,
που ερωτεύονται το περιπλανώμενο φως,
τον άγγελο
που πίνει απ’ τη σκυφτή βρύση
με το τάσι μου
και πλένει στη γούρνα τα φτερά του.
 
Η αγάπη μου
είναι μια νύχτα χειμωνιάτικη
που συναντάς τη λύκαινα στο μονοπάτι
να σε κοιτάζει με τα παγωμένα μάτια της
και να ορμά στο σκοτάδι.
 
Ένα πεζούλι είναι η αγάπη μου
που ’ρχεσαι και καθόμαστε τα απογεύματα
και την αυγή μας βρίσκουνε μαρμαρωμένους.
 
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μνημόσυνο
Post by: wings on 03 Jul, 2009, 23:03:08
Κατερίνα Καριζώνη, Μνημόσυνο
 
Ένα άλογο έτρωγε
όλο το πρωί τον ουρανό
από μια οπή φαινόταν η νεκρή γιαγιά μου
φορούσε την παλιά χορταριασμένη ρόμπα της
κι έπλενε κάτι γιγάντια καζάνια
πάλι δουλειές έκανε η δύστυχη γιαγιά
δίπλα της έκλαιγε μια νεαρή αγία
τα δάκρυα της γίνονταν μικρά χρυσόψαρα
εκείνη είχε βάλει ένα τηγάνι στη φωτιά
το λάδι τσίριζε.
Αλεύρωνε η γιαγιά μου τα χρυσόψαρα
και τα ’ριχνε στο λάδι
βογκούσαν στην αρχή
μετά  ησύχαζαν
κι αρχίζανε να μιλούν με τις φωνές μας.
 
– Τι κάνεις γιαγιά στον ουρανό; της φώναξα.
– Όλη τη μέρα τηγανίζω ψάρια
για να μαθαίνω νέα σας,
τη νύχτα
με το καμένο τηγανόλαδο
ανάβω τα άστρα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2002)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα παγόνια της μονής Βλατάδων
Post by: wings on 19 Sep, 2009, 21:23:19
Μια Πόλη Μαγική_Μάνος Χατζιδάκις_(audio only) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=dUipyxSlcBw)

Μάνος Χατζιδάκις, Μια πόλη μαγική
(με τον Βασίλη Λέκκα / δίσκος: Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή αγορά (1986))


Κατερίνα Καριζώνη, Τα παγόνια της μονής Βλατάδων
 
Τι γυρεύουν τα παγόνια
στο προαύλιο της μονής Βλατάδων
και τι βλέπουν χρόνια τώρα
κοιτάζοντας από ψηλά την πόλη;

Εδώ οι ψυχές μας συνορεύουν με τη θάλασσα
κι οι πεθαμένοι ζουν ανάμεσά μας
ο ήλιος κατεβαίνει κάθε απόγευμα
λερώνοντας με τη σκουριά του τα νερά,
όταν νυχτώνει
λιγνοί καλόγεροι πάνω σε σκαλωσιές
ξύνουν το σύμπαν
για να φανεί η τοιχογραφία των αστεριών
ενώ άλλοι, ηγούμενοι,
με αρχαίους αστρολάβους και διαβήτες τρίποδους
χαράζουν σύμβολα ανεξήγητα
στους τοίχους του ουρανού.

Τι γυρεύουν τα παγόνια
στο προαύλιο της μονής Βλατάδων;
Τις μέρες παίζουν με τα στάσιμα νερά
μέσα σε γούρνες ραγισμένες
τις νύχτες πετούν το φτέρωμά τους
και γίνονται γυναίκες
φορούν φορέματα δίχως ραφές
και βέλα μαγεμένα
και κατεβαίνουν κουβεντιάζοντας στην πόλη.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το τέλος της Σταχτοπούτας
Post by: wings on 06 Dec, 2009, 23:38:31
Κατερίνα Καριζώνη, Το τέλος της Σταχτοπούτας
 
[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Η Σταχτοπούτα ήταν κόρη μετανάστη
από τα δάση της οκτωβριανής επανάστασης
και πέθανε σ’ ένα εργοστάσιο ζάχαρης.

Θυμάσαι τα παλιά μας ποιήματα;
μιλούσαν αόριστα για τον θάνατό της.
Ωστόσο τα γοβάκια της έλιωναν αθόρυβα στη στάχτη
στο τζάκι κάτω απ’ το σταματημένο ρολόι
όπου κεντούσανε τις τουαλέτες του χορού
φόβοι-υπηρέτες και μέλισσες-εποχές.

Τώρα θα πεθάνουμε κι εμείς
πρόσφυγες ενός παράξενου Οκτώβρη
δίχως πατρίδα και χωρίς παραμονή
σ’ έναν παράνομο και κακοπληρωμένο αιώνα
κι ούτε μια νύξη για τη σταχτοπούτα-επανάσταση
μόνο λίγη άχνη ζάχαρη στα χείλη
κι ένα διαβατήριο με δυσανάγνωστο επάγγελμα.

Η Σταχτοπούτα ήταν κόρη μετανάστη
Τατιάνα, το πραγματικό της όνομα
φορούσε πάντα λαστιχένιες σόλες
για να ξεφεύγει από τους φύλακες στα σύνορα
κι από τα περιπολικά στα πεζοδρόμια.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη
Post by: Asdings on 28 Jan, 2010, 16:02:55
Τι θαυμάσια ποιήματα, τα διάβασα όλα μονορούφι... Κι η τρίχα μου ακόμα να πέσει...
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη
Post by: wings on 28 Jan, 2010, 16:08:52
Είδες τι ποιητές βγάζει η πόλη μου; Για να μάθετε τι χάνετε άμα δεν τους έχετε διαβάσει. :-)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη
Post by: spiros on 28 Jan, 2010, 16:15:45
Το θεϊκό είναι το «Η αγάπη μου».
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη
Post by: Asdings on 28 Jan, 2010, 16:19:55
Συμφωνώ, και μένα μου εντυπώθηκε περισσότερο.
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους
Post by: spiros on 09 Mar, 2010, 23:22:16
Κατερίνα Καριζώνη, Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους
 
Κάποτε
το αχνό φως απ’ τα φτερά ενός κύκνου φέγγει στο σκοτάδι
δείχνει το δρόμο των τρυφερών ανθρώπων
τους βλέπω να περνούν
από μια πύλη στενή
με βήμα πιο ελαφρύ απ’ το δικό μας
με ρούχα γεμάτα ημερωμένους ανέμους
κι αιώνες μυθικούς
κρατούν στα χέρια τους
την άκρη των πραγμάτων
κι ένα αηδόνι κατοικεί
μες στους σκοπούς τους
στα πόδια τους άγρια σαρκοβόρα
παίζουνε με νήπια.

Οι τρυφεροί άνθρωποι
περνούν ανάμεσά μας
δεν τους ξεχωρίζεις
κρατούν εφημερίδες, συναλλάσσονται
μιλούν μαζί μας για πράγματα ασήμαντα
μα όταν καμιά φορά πληγώνονται
σωπαίνουν
κι ύστερα ξαφνικά μεταμορφώνονται
σε τριαντάφυλλα στην πόρτα μας.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ρεσάλτο
Post by: spiros on 29 Mar, 2010, 18:34:05
https://www.youtube.com/watch?v=FZbjQaLh_AI

Μάνος Λοΐζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σεβάχ ο θαλασσινός
(τραγούδι: Μάνος Λοΐζος / δίσκος: Θαλασσογραφίες (1970))


Κατερίνα Καριζώνη, Ρεσάλτο
 
[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Όλα κρέμονταν από μια σταγόνα
της βροχής
κάποιοι είχαν στρώσει το τραπέζι
με σερβίτσια πορσελάνης
εσύ καθόσουν απέναντι μου κι έφεγγες
ένα πλοίο κουρσάρικο
περνούσε από το βάθος των ματιών σου
γύρω απόλυτη σιωπή
βράχια πνιγμένα στα δάκρυα
κι ορτύκια που πετούσαν λαβωμένα
μες στις σκέψεις μας
και ξαφνικά η σταγόνα κύλησε στο πάτωμα
ράγισε ο χρόνος
τα σερβίτσια έγιναν θρύψαλα
σβήσαν οι ευάλωτες μορφές μες στην αχλή.
Τότε κατάλαβα που σε είχα συναντήσει,
σ’ ένα ρεσάλτο
είχαμε πέσει στα κύματα κολυμπούσες
εσύ κι εγώ σφιγγόμουν
γύρω από τους ώμους σου κι αιμορραγούσα
πλησιάζαμε στον Κάβο Γκρόσο
αλλά μας έπαιρνε το ρεύμα προς το πέλαγος
ανάμεσα από συντριμμένα ξύλα
κι ορίζοντες που έγερναν.
Σου είχα πει πως σ’ αγαπούσα…
τότε το θυμάσαι;
λίγο πριν χαθούμε κάτω απ’ τα νερά.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
Post by: spiros on 04 Apr, 2010, 14:48:04
Κατερίνα Καριζώνη, Η αγάπη μου
 

Ένα πεζούλι είναι η αγάπη μου
που ’ρχεσαι και καθόμαστε τα απογεύματα
και την αυγή μας βρίσκουνε μαρμαρωμένους.


Παράβαλε με:

Γιάννης Βαρβέρης, Εσπερινός της αγάπης

Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η πρώτη φράση
Post by: wings on 16 Jul, 2010, 19:58:15
https://www.youtube.com/watch?v=1AbNwHlNuPQ

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Σ’ αγαπώ
(τραγούδι: Μαρινέλλα & Κώστας Χατζής / πρώτη εκτέλεση στο δίσκο Ρεσιτάλ (1976))


Κατερίνα Καριζώνη, Η πρώτη φράση
 
Την έβδομη μέρα της δημιουργίας
ήρθε μια γυναίκα
κρατώντας ένα κλουβί με καναρίνι
και το κρέμασε σ’ ένα ανθισμένο κλαδί του παραδείσου
ύστερα βάλθηκε να συγυρίζει
σκούπισε τα σκοτάδια από τα τζάμια τ’ ουρανού
τη λάσπη του κόσμου από τα υποδήματα των αγγέλων
έβαλε καπνό
στο ανοιγμένο πλευρό του άντρα
κι ένα περιδέραιο από δάκρυα
στο λαιμό της γυναίκας
τέλος μάζεψε όλες τις φωνές των λουλουδιών
και τις ακούμπησε στα χείλη τους.

Η πρώτη φράση που ακούστηκε στον κόσμο
ήταν «σ’ αγαπώ».

Από τότε πέρασαν αιώνες σιωπής.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)


Παράβαλε:

The Canary
Katherine Mansfield

....“There must have been a cage hanging from there.” And it comforts me; I feel he is not quite forgotten.

You cannot imagine how wonderfully he sang. It was not like the singing of other canaries. And that isn't just my fancy.
[...]
I loved him. How I loved him! Perhaps it does not matter so very much what it is one loves in this world. But love something one must.

Title: Κατερίνα Καριζώνη, Σχεδόν 12 χρόνια πριν
Post by: wings on 30 Oct, 2010, 21:35:39
https://www.youtube.com/watch?v=sIxshjBom8Y

Δήμος Μούτσης & Γιώργος Παπαστεφάνου, Στου Προφήτη Ηλία (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/10/20/kostas-papadopoulos-dimos-moutsis-stou-profiti-ilia-στου-προφήτη-ηλία-δήμος-μούτ/)
(τραγούδι: Σταμάτης Κόκοτας / δίσκος: Δήμος Μούτσης / Πρώτη εκτέλεση (1973))

 
Κατερίνα Καριζώνη, Σχεδόν 12 χρόνια πριν
 
Έλεγα να δώσουμε ραντεβού
κάπου αλλού
ας πούμε σε μια ξεχασμένη πάροδο της πόλης
δίχως όνομα
να μας εγκαταλείπει η μέρα
σα μουσική ανάμεσα στα βράχια της ακτής
σαν κούραση γλυκιά από συντριμμένα πάθη.
 
Έλεγα στα τριάντα μου
πως με πειράζει αυτό το άρωμα των κάστρων
που κατεβαίνει με τον άνεμο
ως τα καθίσματα των συνελεύσεων
ως τις σκηνές των τσιγγάνων στη Δυτική πλευρά
και πως απόψε θα σε συναντούσα
στο σιωπηλό πλήθος του επιταφίου
θα κατεβαίναμε τρέχοντας όλες τις κατηφόρες
του Προφήτη Ηλία
ως τη θάλασσα
κι ο Προφήτης θα μας παρατηρούσε
από τα νοικιασμένα σπίτια μέχρι αργά το βράδυ
που θα ’πιανε η ψυχρούλα απ’ το Θερμαϊκό
 
τότε θα ’ριχνε το μανδύα του
στα παγωμένα μπράτσα μας.
 
Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ιστορία χωρίς όνομα
Post by: wings on 14 Apr, 2011, 23:46:32
https://www.youtube.com/watch?v=_O0n48SlLrg

Γιώργος Χατζηνάσιος & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Είσαι ποτάμι
(τραγούδι: Μαρινέλλα / δίσκος: Για σένα τον άγνωστο (1983))


Κατερίνα Καριζώνη, Ιστορία χωρίς όνομα
 
Ήταν ένα ποτάμι κάποτε
που κοιμόταν στα χέρια σου
κι άλλοτε έφευγε σιωπηλό προς τη θάλασσα
αφήνοντας πίσω του
ένα φύλλο του φθινοπώρου.
Δεν ήξερα πως δίπλα στην καρδιά σου
χτυπούσε η καρδιά ενός ποταμού
πως ήσουν ποτάμι
πριν γίνεις η αγάπη μου
όπως εκείνα που κυλούν
πλάι στις σιδηροδρομικές γραμμές
που ενώνουν τις μεγάλες πρωτεύουσες
όπως η σιωπή τις μεγάλες σημασίες
κάτω απ’ τη μελαγχολική αυτοκρατορία της βροχής.

Ένα παιδί τρέχει πλάι στα τρένα που περνούν
γυρεύει κάποιο δικό του πρόσωπο
που ταξιδεύει
πάντοτε ταξιδεύουν οι αγαπημένοι μας
κι όταν ακόμη είναι κοντά μας, ταξιδεύουν
μέσα στον φόβο μας να μην χαθούν.

Πάντα μας ταξιδεύει η αγάπη.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Δεσποτεία
Post by: wings on 11 Oct, 2013, 13:55:16
https://www.youtube.com/watch?v=Wl2uluU19y8

Γιάννης Μαρκόπουλος, Ανεργία
(τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς / δίσκος: Εργάτες (1976))


Κατερίνα Καριζώνη, Δεσποτεία

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Στον Άλκη

Ο θάνατος είναι συνεπής τον Σεπτέμβρη
κι εσύ ανάβεις με τους στίχους σου τσιγάρο
ψάχνοντας για τους σπόρους των ονείρων σου
σε μάντρες με παλιά σιδερικά
πέφτει ένα ψιλό χιόνι στα μαλλιά
και στα ποιήματα
στα έρημα μηχανουργεία της καρδιάς σου
χιονίζει άγριες ενοχές, χιονίζει λάθη
χιονίζει τα χαμένα χρόνια σου
περνούν βασίλισσες οι ψεύτικες ελπίδες σου
μέσα σε άμαξες από χρυσόχαρτο και φεύγουν
περνούν οι μαύροι χαρταετοί των παιδικών σου χρόνων.

Στις εργατικές συνοικίες
ο θάνατος είναι πιο συνεπής, επιμένεις
υπάρχει θετική συσχέτιση
ανάμεσα στην φτώχεια
και στο πλήθος των νεκρών
φτάνει μια βόλτα στις φτωχογειτονιές
για να σε πείσει
χρόνια δουλεύω στα εκχιονιστικά μηχανήματα και ξέρω
πως κάνει κρύο στις τάξεις των ανέργων
φυσάει ένας παγωμένος αέρας ασταμάτητα
στα φύλλα των μαρξιστικών βιβλίων χειμωνιάζει
έρχονται απ’ τον βορρά
καμιόνια φορτωμένα μίσος
έρχονται λιωμένοι στρατοί από μολύβι
γυναίκες από βρόμικο αλάτι
έρχεται η δεσποτεία των ανήλιων ημερών.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Λαδάδικα
Post by: wings on 20 Dec, 2014, 23:55:35
Κατερίνα Καριζώνη, Λαδάδικα
 
Πάνω απ’ τις στέγες
στα παλιά Λαδάδικα
πετάει ο Ρασκόλνικοφ
με μια λάμπα πετρελαίου
απ’ τους Ρώσους κλασικούς
κι άλλοτε με αρωματισμένο καπνό τσιγάρου
αγορασμένο σε νομίσματα άλλων εποχών.

Η γεωμετρία της πόλης, έλεγε, έχει χαθεί
μα ο πυρήνας των πραγμάτων καίει μέσα μας
σαν το φεγγάρι
πάνω από θάλασσες δακρύων.

Γύρω από ξύλινα τραπέζια φθινοπώρου
άνθρωποι φευγαλέοι, ηδυπαθείς
εγκλήματα αρχαία
σε βιβλία τσέπης κρύβουνε
μέσα σε κτήρια που σωριάστηκαν στη σκόνη
κι άλλα που γκρέμισαν
μες στην πολυγλωσσία.

Πάνω απ’ τις στέγες
στο ψιλόβροχο που ανθίζει
πετάει ο Ρασκόλνικοφ
πότε-πότε σηκώνουν το κεφάλι και κοιτούν
κάτι γέροι πια συνταξιούχοι
με αδιάβροχα

χαμένοι σε βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Δίλημμα
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 20:56:04
Κατερίνα Καριζώνη, Δίλημμα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Δείξτε μου κάτι να ψάξω.

Κουρασμένη από την ευκολία
θλιμμένη απ’ τη σιγουριά
ζητώ λίγη κούραση
ζητώ λίγη αμφιβολία.

Δυστυχισμένοι
όσοι δεν δυστύχησαν.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το κενό
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:04:40
Κατερίνα Καριζώνη, Το κενό
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Όταν ήρθε ο θόρυβος
δυσανασχετούσαμε
τώρα που έλειψε
μάταια ζητούμε να γεμίσουμε
τα κενά της ησυχίας.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Βαβέλ
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:20:23
Κατερίνα Καριζώνη, Βαβέλ
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Μην την αγγίξεις
δεν βλέπεις πώς χορτάριασαν τα χέρια της
είναι η Βαβέλ.

Ένα σωρό γλώσσες μυστικές
αρχαίοι χρησμοί ανεκπλήρωτοι
χαραγμένοι στο δέρμα
γραφές ανερμήνευτες.

Μην την αγγίξεις
κάπου μακριά αγγελιοφόροι διαλαλούν τον χρησμό της
σε φωτεινές πολιτείες του πόντου
τις νύχτες τον ακούς
όταν το φύλλωμα της δάφνης γλιστράει στους ώμους σου

τον ακούς μέσα απ’ τη μνήμη
και τρομάζεις
μήπως γκρεμίσεις κι εσύ μέσα στο σώμα αθόρυβα
και μείνουνε οι σκαλωσιές σου όρθιες στη νύχτα.

Είναι η Βαβέλ.

Τα μάτια σου την είδαν ν’ ανεβαίνει
με της αγωνίας το ανάστημα στον ήλιο
ανέβαινε και ηχούσε σαν εντολή.

Κάποτε ο άνθρωπος θέλει να μιλήσει στο Θεό
και χτίζει τη Βαβέλ
κάποτε θέλει να μιλήσει ο Θεός στον άνθρωπο
και την γκρεμίζει.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πινόκιο
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:31:29
Κατερίνα Καριζώνη, Πινόκιο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

1.

Ξύλινο σώμα βρέθηκε στην παραλία,
γράφαν οι εφημερίδες του τόπου
κι από κάτω,
αγνώστου προελεύσεως.

Ο Πινόκιο αρνείται να παραδεχτεί
πως είναι ο Πινόκιο
κι εσύ ενέδωσες τόσο απλά στο θάνατό σου.
Να πούμε πως τα παραμύθια
έχουν καμιά φορά απροσδόκητο τέλος
να πούμε πως οι άνθρωποι αλλάζουν με τον πόλεμο
οι μολυβένιοι στρατιώτες γίνονται αληθινοί πολεμιστές
πεθαίνουνε σαν άνθρωποι
να πούμε πως τα γράμματα επιστρέφουνε κλειστά
με τη σφραγίδα «άγνωστος»
πως τα όνειρά σου ενηλικιώνονται
πιο γρήγορα από σένα.

Ο Πινόκιο αρνείται να παραδεχτεί
πως είναι ο Πινόκιο
κρύβει επίμονα το παραμύθι του
που τον συκοφαντεί
χαμένος σε κάποιο ορφανοτροφείο της πόλης
δίχως όνομα.

Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο, μας έλεγε,
φοβάμαι μόνο το δάσος που μ’ αναγνωρίζει.

2.

Μα δεν μπορώ να κλάψω
μ’ αυτά τα ξύλινα μάτια
ούτε να ονειρευτώ,
μας έλεγε ένα βράδυ ο Πινόκιο.

Ξαναγυρίζαμε στις ίδιες ιστορίες
όπως η βροχή ξαναγυρίζει στη θάλασσα
ανοίγοντας αόρατες χαραγματιές.
Η επιφάνεια των πραγμάτων
είναι μια πίστα παγωμένη και κλειστή
κι ανάμεσα σε δυο στιγμές
τα ασημένια πατίνια του Όλιβερ
οξειδωμένα από τον χρόνο.

Μα δεν υπάρχει χρόνος στα όνειρα, σου φώναξα
κι έτσι δεν ξέρω πώς και πότε θα σε συναντήσω.

Από σχισμή στο σκοτάδι
πότε πότε εισχωρεί
η μυρωδιά του νοτισμένου ξύλου
της βρεγμένης γης.

Η αγάπη είναι γεμάτη υγρασία
και μουχλιάζει την καρδιά μου,
μου εξηγούσε ο Πινόκιο.
 
Από τη συλλογή Πινόκιο (1975)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι κύβοι
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:41:43
Κατερίνα Καριζώνη, Οι κύβοι
 
Ε, αυτό το φως μού θυμίζει κάτι από Άνοιξη
το σπίτι προσφέρει μια θέα από νεκρές μπαλαρίνες
κι η ιστορία μας έναν κακό βασιλιά.

Ω, μικρέ Πολ,
στα μάτια σου γλιστράει ακόμα
το μαγικό κρύσταλλο της Βασίλισσας του Χιονιού
και βλέπεις το μαύρο δέντρο μαύρο δέντρο
και το άσπρο δέντρο άσπρο δέντρο.

Στην αυλή μας ένας νάνος εκατό χρονών
βάζει φωτιά στα αστεία του και χάνεται.

Το βράδυ σκυμμένη πάνω σου
προσπαθώ να ταιριάξω τους κύβους της αγάπης
εκείνους τους κύβους που παίζαμε μικροί
και χάνονται σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια.

Να, αυτό το παιδί
–θυμάστε;–
έφαγε απ’ το μαγεμένο μήλο της Χιονάτης
τρελάθηκε και δεν λυγίζει.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ανεξάντλητα καλοκαίρια
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:46:12
Κατερίνα Καριζώνη, Ανεξάντλητα καλοκαίρια
 
Ανεξάντλητα καλοκαίρια
πολιτείες δίχως προορισμό
φως από γρανίτη.

Α, αυτές οι μνήμες!
Συμμερίζονται τον χρόνο
μας εκδικούνται
αυτά τα σώματα
συμμερίζονται τον θάνατο
έρχονται και φεύγουν
λικνίζονται με τη δίψα του πολέμου
και της αγάπης που δεν εξαντλείται.

Κράτησα το αίμα μου
σιωπή από θάλασσα
για να μ’ ακούσεις
και να ’ρθεις
πριν ξημερώσει η σκληρότητα
κράτησα την καρδιά μου
ρίζα του δάσους που στενάζει
στο στήθος μου.

Μην κοιμηθείς
πριν έρθω να σ’ ανταμώσω
γενιά μου.

Μέσα από μακρινούς καθρέφτες
μας κοιτάζουν και μας κρίνουν
τα τοπία
μέσα από μακρινά παράθυρα
μας περιμένουν σκεφτικά τα πρόσωπά μας.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Καλοκαιρινή συνάντηση
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:53:19
Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Παραμύθι - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=-rgCcSiQDag)

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Παραμύθι
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Υδρόγειες σφαίρες (2000))


Κατερίνα Καριζώνη, Καλοκαιρινή συνάντηση
 
Σα να ξανάβρισκα
εκείνον τον παμπάλαιο θησαυρό
που ήταν χαμένος από χρόνια
στα λιμνάζοντα μάτια σου.

Κυριακή πρωί
ξεφωνίζοντας στους δρόμους το όνομά σου
ράγισα το κρύσταλλο του ήλιου
και να, σε είδα στο σπασμένο φως.

Να μου μιλάς για την Αλίκη
που δραπέτευσε απ' τη χώρα των θαυμάτων
γριά πια
και τυφλή απ’ όσα είδε
για την Αλίκη που εκτελέσαμε
στ’ αστεία ένα απόγευμα
τρομαγμένοι απ’ όσα θα αποκάλυπτε για μας.

Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη
της δίνω πάντα το νόημα
που εγώ θέλω να έχει,
έλεγε ο Χάμπτι Ντάμπτι στην Αλίκη.
Έτσι κι εγώ
σ’ αυτό το βουερό κι άπλετο φως
του Αυγούστου
δίνω τώρα το νόημα της στάχτης
και σ' ό,τι από σένα απέμεινε
το νόημα της θάλασσας.

Βουτηγμένοι στις πρωινές εφημερίδες μας
και πίνοντας ήσυχα καφέ
σε μια παραθαλάσσια πρόφαση γαλήνης
παρατηρούσαμε τους περιοδεύοντες
αντικατοπτρισμούς.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πρωινό ξύπνημα
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 21:58:59
Κατερίνα Καριζώνη, Πρωινό ξύπνημα
 
Κάθε πρωί
ένας πόλεμος σε παρασέρνει μακριά μου
και σε φέρνει πίσω διαμελισμένο.

Κάθε πρωί
ανασυγκολλώ τον σπασμένο χρόνο
με φροντίδα περισυλλέγω το σώμα μου
ανάμεσα απ’ τα έπιπλα
και τα άλλα νεκρά ζώα του σπιτιού
βιαστικά τοποθετώ τους δείχτες του ρολογιού μου
στη συμβατική ώρα.

Τα χέρια μου
είναι δυο προθεσμίες
που αποτολμούν την πρώτη παραβίαση
τα μάτια μου
δυο ουρανί επιχειρήματα
μες στην αμηχανία του πρωινού τοπίου.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Παραμύθι
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 22:06:00
Κατερίνα Καριζώνη, Παραμύθι
 
Σαν μέσα από βιου μάστερ χρόνια τώρα
σε βλέπω να έρχεσαι από το βάθος του δρόμου
κι ο δρόμος να μακραίνει κάθε μέρα.

Αργά τα βράδια αντιλαμβάνομαι την οφθαλμαπάτη
φοβάμαι μήπως χαθείς, μήπως δεν έρθεις,
μήπως ακόμα αρχίσω να ξεχνώ.

Μικρή με τρόμαζε το σπιτάκι του δάσους
που ξεμακραίνει όσο το πλησιάζεις
εκείνο το σπίτι με το φως στο παράθυρο

μα τώρα δεν φοβάμαι τους αντικατοπτρισμούς.

Νιώθω μόνο τα μάτια μου
να μεγαλώνουν
ν’ αποχωρίζονται το πρόσωπο
και να με κοιτάζουν.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πλημμύρες
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 22:08:50
Κατερίνα Καριζώνη, Πλημμύρες
 
Τις Αλκυονίδες μέρες
σε βλέπω να στέκεσαι αβαρής
στη μέση της θάλασσας
ν’ απλώνεις τα χέρια σου
ευθείες ελπίδες στα δικά μου χέρια
κι ύστερα να βυθίζεσαι.

Άλλοτε πάλι
αντίθετος άνεμος σκορπίζει τα μέλη μου
μέσα στις σπηλιές
και επιστρέφω ασώματη στη χειμωνιάτικη νηνεμία.

Αργά τα βράδια
πνίγομαι στις οριζόντιες βροχές.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πάνε τόσα χρόνια
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 22:14:13
Manos Hadjidakis Μάνος Χατζιδάκις - Mary Linda "το τραγούδι της Σειρήνας""Song of the sirene" - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=lb2lOMUmTYs)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Το τραγούδι της Σειρήνας (με τη Μαίρη Λίντα)

Κατερίνα Καριζώνη, Πάνε τόσα χρόνια
 
Πάνε τόσα χρόνια
από τότε που άκουσα τη φωνή τής σειρήνας
στα βράχια κάτω απ’ το νερό
κι είδα το φως να χάνεται
και να ξαναγυρίζει
φέρνοντας πίσω την Ελένη.

Θυμάμαι εκείνους που ακόμα κολυμπάνε
προς τη στεριά που απομακρύνεται
εκείνους που ακόμα αγωνίζονται στα μετόπισθεν
μόνοι ολομόναχοι
και ποιος θα τους κρίνει.

Το καλοκαίρι ένα δωμάτιο κλειστό
με μια κόλλα μπλε στο παράθυρο
κι έναν ήλιο από πλαστελίνη
κι η φωτογραφία σου
γεμάτη μελτέμια και ιριδισμούς.

Πάνε τόσα χρόνια
έχω ξεχάσει πια
μου φτάνει λίγο φως στο κρεβάτι
για να διαβάζω πριν κοιμηθώ.
Μπορώ να ελπίζω σ’ έναν θάνατο
λιγότερο επικίνδυνο.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατός σου
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 22:21:08
Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατός σου
 
Ο θάνατός σου
στα βλέφαρα των παιδιών
εσπερινό όνειρο από ήρεμο γρανίτη
κι η νύχτα αποστεωμένο φως.

Η ηλικία των φτερών με ξαφνιάζει
μικρή δεν έμαθα ποτέ να πετώ
τώρα δεν μου ταιριάζουν τα φτερά σου.

Ο θάνατός σου
ίαμβος και τέφρα μυρτιάς
ερμητικό πρόσωπό μου σε ψάχνω
σε ανοιξιάτικες μνήμες και υποσχέσεις πουλιών
στο αίμα των δικών μου
που οργίζεται.

Φυσάει στην καρδιά μου ο άνυδρος χρόνος.

Ο θάνατός σου χειμωνιάτικος ύπνος
μετακινείται
μετακινείται η γενιά μου στα φυλάκια.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Υποχώρηση
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 22:26:01
Frank Sinatra - The Summer Wind - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=coBwk8v9KPQ)

Heinz Meier & Johnny Mercer, Summer wind (τραγούδι: Frank Sinatra (1966))

Κατερίνα Καριζώνη, Υποχώρηση
 
Μόνη μου ιδεολογία
είναι αυτό το καλοκαίρι
που στήνει οδοφράγματα αναμονής
σημεία αναμέτρησης
ελλοχεύει σε γωνίες αγάπης.

Μόνη μου προπαγάνδα
είναι αυτή η εγκαρτέρηση
τα όσα ως τώρα είπαμε και δεν είπαμε
τα όσα ονειρευτήκαμε από παλιά
και μας βαραίνουν.

Είναι ο θάνατος
που δίνει νόημα σ’ αυτό το καλοκαίρι
τα άγονα μάτια σου
που αυτομολούν στην αναζήτηση
τα αυγουστιάτικα φαντάσματα
που σ’ οδηγούν κοντά μου
και μακριά μου
κι αυτή η υποχώρηση
που δεν μπορεί πια να μας διδάξει.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Της θάλασσας
Post by: wings on 29 Dec, 2015, 22:31:05
Κατερίνα Καριζώνη, Της θάλασσας
 
Θυμήσου
τους φθινοπωρινούς κολυμβητές
στις έρημες θαλασσογραφίες του Αιγαίου
τον άνεμο
που φυσάει μέσα απ’ τις εικόνες σου
όταν φωτογραφίζεσαι πλάι στις σπηλιές
εκεί που κρύψαμε το μάρμαρο της εφηβείας μας.
Μένουν ακόμα οι φωνές μας
που τριγυρίζουν μέσα στη γαλήνη
το σώμα της γοργόνας
που ξεθάψαμε απ’ τον βυθό.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα δέντρα
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 15:32:30
Κατερίνα Καριζώνη, Τα δέντρα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Τα δέντρα σκοτώνουν σαν τα ξυπνήσεις
τη νύχτα καθώς υπνοβατούν πάνω στην πέτρα
ψάχνοντας της βροχής το σπέρμα
τη χαμένη λαλιά τους.

Τα δέντρα σιωπούν
γιατί θυμούνται
πίνοντας το χυμό των νεκρών
τον καρπό που ωριμάζει σε φιδοφωλιές
σκύβοντας πολύ κοντά στις καρδιές των ληστών
σε βραδινές συνωμοσίες και σχέδια
για τη μελλοντική ρυμοτομία
στην αγωνία της σκιάς να γίνει κορμί
στα σπίτια που βούλιαξαν το περασμένο καλοκαίρι.

Τα δέντρα μάς μιλούν πεθαίνοντας.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ιεριχώ
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 15:39:21
Κατερίνα Καριζώνη, Ιεριχώ
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Κάποτε θα φύγουν τα καθρεφτισμένα τείχη της Ιεριχώς
δίχως επιδρομές βαρβάρων και πολιορκίες
αθόρυβα, σαν τα φθαρμένα σκηνικά
μιας τελειωμένης παράστασης
θα φύγουν οι μεταμφιεσμένοι σαλπιγκτές μέσα στη νύχτα
δεν θα εκπληρωθεί ποτέ η προφητεία της κατεδάφισης
δεν θα προκύψει ποτέ θέμα ιδιοσυχνότητας.

Μόνο τα βράδια θα μας τυλίγει σιωπηλό
το φάσμα του τείχους
το μυστικό σάλπισμα της φθοράς
ανοίγοντας ρωγμές στις παρουσίες των συντρόφων μας
μόνο η σκιά των επάλξεων θα γλιστρά στο πρόσωπό μας
στέλνοντας μακρινά συνθήματα
για μια καινούρια μυθοποίηση.

Πώς μας εγκαταλείπουν ξαφνικά
κι όλοι μαζί
οι εχθροί.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μιράντα
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 15:46:22
Κατερίνα Καριζώνη, Μιράντα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Ξέρω ότι όλα αυτά
δεν είχαν να κάνουν τίποτα με τον Μαρξ
με την περίφημη θεωρία της Υπεραξίας
με το Κινέζικο Πείραμα.

Γενική τάση της εποχής μας είναι η επανάσταση,
μας τηλεγραφούσαν οι παλιοί μας φίλοι,
ποιος μιλούσε τώρα για τον θάνατό σου.

Όμως Μιράντα
το πρόβλημα έμεινε για μένα πρόβλημα
μια πολυτέλεια ίσως κάπως «αστική»
κάπως ξεπερασμένη
ένα βουβό σώμα
ένα νεκρό πρόσωπο κοριτσιού
εκείνα τα ξυλιασμένα χέρια σου
που μ’ αποχαιρετούσαν απ’ το λεωφορείο κάθε βράδυ
εκείνο το άρωμα της απουσίας σου
από παλιά βιβλία και ποιήματα
ύστερα το κοριτσάκι με τα σπίρτα στη στροφή
το ραντεβού μας σε μιαν ηλικία που ματαιώθηκε.

Φοβάμαι τον θάνατο
όπως φοβάμαι το σκοτάδι, μας έλεγες.

Τώρα φοβάμαι κι εγώ τα παραμύθια.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Άννα
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 15:59:33
Κατερίνα Καριζώνη, Άννα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Μην μας ρωτάτε για την ηλικία της Άννας
την Άννα τη βαλσαμώσαμε εδώ και χρόνια
μια νύχτα όταν γυρίσαν οι ανθρακωρύχοι
κουρασμένοι κι άπραγοι
και μας την ζήτησαν πίσω
όταν ακούμπησες το μέτωπο στο τζάμι
και είπες

– Ήρθαν,
ήρθαν να πάρουνε την Άννα.

Την Άννα θα την ξαναβρείς
περιφέρεται μερόνυχτα στο σπίτι
κρυμμένη στο μυστικό σου ανάστημα
κοιτάζοντας μέσα από καθρέφτες τις χειρονομίες σου
μπερδεύοντας τα γέλια της
μες στα δικά σου γέλια
ελπίζοντας πως θα ξανασυναντηθείτε κάποτε.

Τις νύχτες μαγεύει τα σεντόνια σου
τα κάνει άλογα
μαγεύει τα χέρια σου
τα κάνει φτερά
σου δείχνει το παράθυρο.

Αντίο Άννα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Γκρέτελ
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 16:06:50
Κατερίνα Καριζώνη, Γκρέτελ
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Θα μου πεις βέβαια
ήταν κι αυτή μια νέα προδοσία
το πώς και το γιατί είναι μια άλλη υπόθεση
εμάς μας αφορούν μονάχα οι απώλειες
τα χαλασμένα όνειρα
οι χαμένες περιουσίες
τα παραδομένα όπλα.

Η Άνοιξη μας έκανε αμετανόητα ρομαντικούς
οι βόλτες στο Πανεπιστήμιο με τη Γκρέτελ
τα σχέδια για την επανάσταση
η καινούρια μάρκα απ' το άρωμά της,
προσωρινά ενδίδαμε
απασχολημένοι με αόριστες υποσχέσεις
ανοιξιάτικων φίλων
δεν προσέχαμε τη μεταμόρφωσή μας.

Είναι καιρός να το μάθετε κι εσείς
φώναζε ένας γελωτοποιός στην αυλή μας
είναι καιρός να το μάθετε,
πίσω από κάθε παράθυρο
είναι ένα άλλο παράθυρο
που δεν ανοίγει ποτέ
πίσω από κάθε απώλεια
είναι μια άλλη
που δεν υπολογίζεται.

Ο γελωτοποιός γινόταν στήλη καπνού
και χανόταν.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αλαντίν
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 16:13:25
Κατερίνα Καριζώνη, Αλαντίν
 
Αργά τα βράδια του καλοκαιριού
στο φεγγαρόφωτο
γλιστράει αθόρυβα απ’ τον φωταγωγό του σπιτιού μου
ο Αλαντίν.

Μιλάει με τον αχό της θάλασσας
μου λέει την ιστορία του αγοριού
που μέτρησε τ’ αστέρια
της γυναίκας
που δεν έπαψε να υπομένει
του στρατιώτη που λιποτάκτησε
για όσους χάθηκαν στον δρόμο του γυρισμού
και γι’ αυτούς που γύρισαν
και χάνουν τις ελπίδες τους.

Αργά τα βράδια του καλοκαιριού
βγάζω απ’ το παλιό σεντούκι
το λυχνάρι του Αλαντίν
και το ανάβω.

Στο θαμπό φως
διακρίνω τη σκουριά
των όσων μέχρι τώρα επιθυμήσαμε
και τον διαρρήκτη να κοιτάζει
πίσω από τις γρίλιες.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο τροχός του Τζάκερναουτ
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 16:32:29
https://www.youtube.com/watch?v=X48UDC_6eT0

Μαρίζα Κωχ & Μιχάλης Φωτιάδης, Νέα Μενεμένη
(τραγούδι: Μαρίζα Κωχ / δίσκος: Άσε με να ταξιδέψω (1976))


Κατερίνα Καριζώνη, Ο τροχός του Τζάκερναουτ
 
Εισχωρώντας κάθε πρωί
στη δυτική πλευρά της πόλης
θυμάμαι τον τροχό του Τζάκερναουτ
που διαμελίζει μικρούς θρησκόληπτους Ινδούς
και το Νίκο Ψυρούκη
σ’ ένα ταρατσόσπιτο στην Αθήνα.

Ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά στο μέλλον σας
ακούω πλήθη ανθρώπων
να γυρίζουν από μουσεία τέχνης
βάρδιες εργοστασίων
να γίνονται μοντέρνες όπερες
τις βιομηχανικές ζώνες
μνημεία Νεοελληνικού ρυθμού.

Όμως η μέρα προχωράει
οι εντυπώσεις αλλοιώνονται
και μένω έκθετη μπροστά στα συμπεράσματα
στα αυτοκίνητα, στα φώτα
στην οργάνωση γίνομαι ένα πρόβλημα
μ’ αυτές τις καθημερινές μου φαντασιώσεις
για την ιστορία.

Πέρα οι εργάτριες προσχωρούν
στα ισόγεια χρόνια μας
στα καφενεία αρχειοθετούν τις λίγες μνήμες
στα σωματεία πάλι καλπονοθείες
πάλι η χημεία των εκλογών
ζαλάδες, έρωτες, διαγραφές, τσαλακωμένα ρούχα.

Εύοσμος, Μενεμένη, Νέο Κορδελιό!

Αυτά τα ονόματα δεν έχουν προορισμό
αυτές οι συνοικίες δεν έχουν πέρασμα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη
Post by: Simplizissimus on 18 Sep, 2016, 18:12:32
Τζάκερναουτ ;; Εννοεί Juggernaut; https://en.wikipedia.org/wiki/Juggernaut

Τζάγκερνοτ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/90/En-us-juggernaut.ogg
Title: Re: Κατερίνα Καριζώνη, Ο τροχός του Τζάκερναουτ
Post by: wings on 18 Sep, 2016, 18:21:16
Την ίδια απορία είχα κι εγώ, αλλά από τα συμφραζόμενα της πρώτης στροφής υποθέτω ότι είναι το πρώτο που παραθέτεις.

A juggernaut (UK Listeni/ˈdʒʌɡərnɔːt/, US /-nɒt, -nɔːt/, jug-ər-not[1]), in current English usage, is a literal or metaphorical force regarded as mercilessly destructive and unstoppable.
https://en.wikipedia.org/wiki/Juggernaut
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η Μάνα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 14:52:56
Κατερίνα Καριζώνη, Η Μάνα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Κοίταξα τη φύση μες στα μάτια
είδα μια απέραντη μάνα
κοίταξα την ταπεινή τη μάνα
τη χωριάτισσα
μέσα από τα στάχυα του κάμπου
είδα τη φύση
την απέραντη.
 
Το ποίημα βραβεύτηκε στον πανελλαδικό διαγωνισμό ποίησης του ΕΙΡ τον Νοέμβριο του 1969.

Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Συνέδριο
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 14:57:22
Κατερίνα Καριζώνη, Συνέδριο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Εγώ
ο εαυτός μου
κι η μοναξιά
κάναμε απόψε συνέδριο
μαζί μας η σιωπή
κι ένα άδειο δωμάτιο.

Η μοναξιά κατάπιε τον εαυτό μου
ο εαυτός μου εμένα
εγώ τη σιωπή
κι όλους μαζί
το άδειο δωμάτιο.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Προσμονή
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:00:49
Κατερίνα Καριζώνη, Προσμονή
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Πόσο γρήγορα κυλά
το τρένο των καιρών
μακραίνει η μαύρη του γραμμή
στη σκέψη μας.

Θέλουμε πάντα να το βλέπουμε
να έρχεται
ποτέ να μη φτάνει.

Θέλουμε της προσμονής τη λαχτάρα
να καίει το «είναι» μας
κοιτάζουμε πάντα προς το μέρος
του ερχομού
ποτέ πίσω
πού χάνονται τα μακριά τρένα
στις γραμμές της μνήμης.
Πώς ξεμακραίνουν
πώς αντηχεί στη σκέψη μας
το θλιβερό τους σφύριγμα
ο τελευταίος καρπός
πώς γεμίζει την ψυχή μας.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:04:36
Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Σ’ αυτή την αμμουδιά
τα πλοία φτάνουν χωρίς πλήρωμα
τα πουλιά χωρίς φωνές
μια σπηλιά κοιτάει το πέλαγος
με κατάνυξη.

Εμείς δεν έχουμε μάτια
δεν έχουμε δίχτυα
καράβια δεν έχουμε
δύο μόνο πανάρχαια φτερά
θαμμένα στον ήλιο.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Κάλεσμα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:08:08
Κατερίνα Καριζώνη, Κάλεσμα
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Έλα να με πάρεις
όταν περάσει η βροχή
τα πουλιά με ξύπνησαν
και είμαι μόνη.

Έλα να με πάρεις
οι ελιές πυρώνουν στον άνεμο
κι η θάλασσα ταξίδεψε με τα φανάρια της
γκρίζες καμπύλες στα μάτια της γριάς
που κοιτάζουν τον δρόμο
το πλοίο
τον γέροντα.

Θυμάμαι το παιδί
με το κουτάλι του στο κρυμμένο γλυκό
τρομαγμένη γεύση της χαράς.

Όταν ανοίγω τα χέρια μου στο ζεστό σκοτάδι
όταν σφαλώ τα παράθυρα στην παγωνιά
έλα να με πάρεις.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Στιγμιότυπο
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:09:56
Κατερίνα Καριζώνη, Στιγμιότυπο
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Πάνω στα χείλη σου
έσταξε η λήθη
ένα χαμόγελο.

Εκεί που η θύμηση ξανάρχιζε
δυο ρυτίδες
σκάβαν σκεφτικά
το πρόσωπό σου.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:13:02
Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
 
[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

Μπορείτε να ελπίζετε, μας έλεγε η Ρίτα,
στον άνεμο
στον πόλεμο
στα τυφλά φύλλα
σε διάφορα ενοχλητικά κι ανούσια μικροπράγματα
ο τρόμος είναι η πρώτη ηλικία
η πρώτη ενηλικίωση.

Μπορείτε να ελπίζετε!
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο (από τη συλλογή «Αναπάντεχο καλοκαίρι»)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:17:58
Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο
 
Δεν ξέρω
πώς να κάνω μια αρχή,
ας πούμε
πως περιμένω το άλλο καλοκαίρι
το άλλο τοπίο πέρα απ’ την όραση
το άλλο πρόσωπο
πέρα απ’ το πρόσωπό σου.

Ας πούμε
πως όλα είναι τόσο οικεία
που μας ξαφνιάζουν
και πως θέλουμε να ζήσουμε
χωρίς πολλούς ηρωισμούς
μόνοι ολομόναχοι στην άκρη της πόλης
δίχως προοπτική
για έναν επικίνδυνο θάνατο.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Με ένα γυάλινο μάτι
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:21:57
Κατερίνα Καριζώνη, Με ένα γυάλινο μάτι
 
Το σπίτι κρύβει καράβι
κομμένο στα δύο
το μεσημέρι προτείνει μια άγνωστη ξέρα
και το βράδυ ανάπαυση και προσοχή.

Άκουσε δέντρο
είμαι το δέντρο
είσαι η σκιά μου.

Χτυπάω τον αέρα
κι ανοίγει ένας γέρος παράξενος.
Μπορείς, μου λέει,
μπορείς ν’ ανεβείς πολύ χαμηλά
να σταθείς πιο κάτω απ’ το σώμα
πιο πάνω απ’ το κεφάλι
χωρίς να γλιστράς.

Με μια μάσκα
κι ένα γυάλινο μάτι
σε βλέπω καλύτερα.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Σάρα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:26:17
Κατερίνα Καριζώνη, Σάρα
 
Αυτό το φως
αίμα από λύκαινα
κι η αγάπη ένα μικρό σπιτάκι στα Ιμαλάια
δίχως σκεπή.

Ανοίγω την κουρτίνα στο πρόσωπό σου
και με παίρνει η θάλασσα
ανοίγω τα χέρια μου
κι ένα ποτάμι επιστρέφει στις πηγές του.

Σάρα,
τη νύχτα τη φοβάμαι
δεν σ’ το κρύβω
πιο πολύ τη σκιά
μα ακόμα πιο πολύ αυτό το σημάδι
αυτό το σκοτεινό σημάδι στον ορίζοντα
που μοιάζει με πουλί
σταματημένο από χρόνια
στο ίδιο ακίνητο σημείο.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το τελευταίο ποίημα για την Άννα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:33:31
Κατερίνα Καριζώνη, Το τελευταίο ποίημα για την Άννα
 
Από το βορινό παράθυρο του δωματίου
έμπαινε συχνά η ατμόσφαιρα
μιας άλλης εποχής
οι χειρονομίες της Άννας
βουτηγμένες στην πρωινή ομίχλη
κι η απουσία σου
από ανοιξιάτικες φωνές συλλαλητηρίων.

Άνοιγα το σεντούκι με τα χάρτινα φτερά
ξεδίπλωνα ανάμεσα στα άλλα
τα παλιά ποιήματα για την Άννα
τα ποιήματα που μιλούσαν
για τον εικονογραφημένο σου θάνατο
για την παράταιρα σεμνή σου παρακμή.

Τα καλοκαίρια κάπνιζα τη συναναστροφή
των φίλων που αργοπέθαιναν
κι αυτοκτονούσα μες στην προκατάληψη της μέρας
που δεν με χωρούσε
το φθινόπωρο μάζευα μια καινούρια συλλογή φτερών
από πουλιά που δεν προλάβαιναν
να αποδημήσουν
έφερα πίσω τα συντρίμμια μιας μάχης μακρινής.

Αυτή η εποχή θα μας σκοτώσει,
φώναζε η Άννα αργά τα βράδια
η συντηρητική μας Άννα
που φοβόταν τα φαντάσματα.
 
Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πίνοντας καφέ στα δυτικά
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 15:43:32
Κατερίνα Καριζώνη, Πίνοντας καφέ στα δυτικά
 
Αν είχα διαβάσει
εκείνο το γράμμα σου εγκαίρως
αν μέσα στη μέθη
και στις επινίκιες μουσικές
στην πανδαισία των συντριμμένων ερώτων
και μετά στην έρημη αποπομπή μου
δεν είχα ξεχάσει εκείνο το γράμμα σου
σε φθινοπωρινό αδιάβροχο
με τη βροχούλα στους ώμους
κατεβαίνοντας την πλατεία Αριστοτέλους
χρόνια πριν ή μετά
αν τέλος πάντων είχα δώσει
τη δέουσα βαρύτητα στα γεγονότα
τη νοτισμένη εκείνη νύχτα του μήνα Οκτώβρη.

Τώρα πίνουμε ήσυχα καφέ στα δυτικά
τα χρόνια διέρρευσαν
μα έχω ακόμα φυλαγμένο εκείνο το γράμμα
κάπου κάπου το ανοίγω και διαβάζω
μα είναι αργά
καθώς ξεπέφτω μες στα ρούχα και στα λόγια μου
στα καφενεία
αυτής της διερχόμενης πόλης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η ιστορία ενός στρατιώτη
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 16:54:56
Κατερίνα Καριζώνη, Η ιστορία ενός στρατιώτη
 
Δεν έχω νέα να σας πω για τον στρατιώτη
που χάθηκε μέσα στη χλαίνη του
όπως μέσα σε μαγεμένο δάσος
με πολλά τριζόνια.
Όμως σ’ αυτή την εποχή
που στάζει από τα λούκια των σπιτιών
πέρα απ’ τα σιντριβάνια
και την σαπισμένη θάλασσα
έχω πολλά να τακτοποιήσω
όνειρα, γεγονότα και αποσκευές
κι έτσι συχνά ξεχνώ την ιστορία του στρατιώτη
που διείσδυσε μέσα στο τζάκετ του
και βρήκε τις πτυχές του θρύλου του
τη σκόνη ενός παλιού πολέμου
κι ένα σπιτάκι γκρεμισμένο.

Κυριακή πρωί
στις παρυφές των έρημων καφενείων
καθώς κατέβαζαν το τέμπλο του ουρανού
μου ’πες για τον στρατιώτη
που πολέμησε
μ’ όλα τα χρώματα των ματιών των διερχομένων
και πληγώθηκε πολύ.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η βρύση στην οδό Κασσάνδρου
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 17:05:59
Κατερίνα Καριζώνη, Η βρύση στην οδό Κασσάνδρου
 
Αυτή η γυναίκα καθώς περνούσε
με τα αχνά μισοσβησμένα μάτια της
σήκωνε σκόνη.

Το παιδί, έλεγε,
βρίσκεται σε μουσείο στην Άγκυρα.
Μα πού ν’ ακουμπήσω αυτή την εποχή
σε ποιο φλιτζάνι να γυρίσω
το μαύρο κατακάθι της
τους τενεκέδες του νερού πώς να ταιριάξω
κάτω απ’ τα μέγαρα
κάτω απ’ τα χάδια των ερωτευμένων
στην οσμή των μνημείων.

Ο λόγος ήταν ότι χάλασαν τη βρύση
έξω απ’ την Αίγλη
στην οδό Κασσάνδρου
γι’ αυτό περνούσε η γυναίκα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τσάι (1. Το τσάι των τρελών)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 17:11:40
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τσάι
 
«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου


1. Το τσάι των τρελών

Μια βροχερή μέρα
είναι πάντα μια πρόφαση για τσάι,
μας έλεγε η θετή μας κόρη
σκύβοντας πάνω στο αλληγορικό φλιτζάνι της,
έτσι εξηγούνται τόσα βροχερά βράδια.

Ύστερα το φλιτζάνι χανόταν στα σύννεφα
το τσάι κυλούσε στα λόγια μας,
μας έπνιγε,
μαύρο ποτάμι διέσχιζε τον ύπνο μας
πλημμύριζε μέσα στις δεκαετίες
εισχωρούσε απ’ τα ανοιχτά παράθυρα
στα υπόγεια του αιώνα μας
το μαύρο τσάι των τρελών και των υπόπτων.

Κι όσοι μαζί μας ήπιαν και ξαγρύπνησαν
σε κυλικεία δικαστηρίων
και σε φθινοπωρινές κλινικές
χάσαν οριστικά τα συμπεράσματα.

Ίσως γι’ αυτό ποτέ το τσάι δεν τελείωνε.
Ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν επιστρέφανε οι καλεσμένοι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τσάι (2. Γιατί δεν κρύωνε το τσάι)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 17:21:37
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τσάι
 
«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου


2. Γιατί δεν κρύωνε το τσάι

Εκείνο το βράδυ
φύσηξε ο αέρας στα σημάδια
φύσηξε στα απλωμένα ρούχα
κι έγιναν μέρες του καλοκαιριού
και τα κεριά στα κηροπήγια σβηστήκαν
την ώρα που ο υπηρέτης ανύποπτος κοιμόταν
μέσα στις αλλοιωμένες βραδινές προθέσεις του.

Μόνο το τσάι στο τραπέζι
δεν έλεγε να κρυώσει
κι ας έκανε προσπάθειες
η τραυλή θεία Αλεξάνδρα
εκείνη που μας τρόμαζε στα εφτά μας χρόνια
μύριζε ακόμη το άρωμά της
σ’ όλα μας τα ένστικτα.

Για μας είναι πάντα ώρα για τσάι,
έλεγε.
Ίσως γι’ αυτό να φύσαγε ο αέρας.
Ίσως γι’ αυτό δεν κρύωνε το τσάι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τσάι (3. Η λυπητερή ιστορία του αγγειοπλάστη)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 17:26:13
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τσάι
 
«Το τσάι είναι έτοιμο κι ίσως να κρυώσει
Γιατί το τσάι πάντα έτσι κάνει
Κι όμως τότε δεν κρύωνε το τσάι.»
Άρης Αλεξάνδρου


3. Η λυπητερή ιστορία του αγγειοπλάστη

Σαν κάποια μνήμη μακρινή κι ανεξιχνίαστη
ή σαν εκείνη την παλιά φωτογραφία
που τη βρίσκεις στον βυθό
όταν τραβούν τις βάρκες στο ακρογιάλι
έτσι κάποτε πίνοντας ανύποπτη το τσάι μου
διακρίνω στον πάτο του φλιτζανιού
να ιριδίζει
το πρόσωπό σου.
Και τότε
μου ξεφεύγει το φλιτζάνι από τα χέρια
μα αντί να πέσει στο πάτωμα
ανεβαίνει στον ουρανό.

Κι όλα αυτά γίνονται
εξαιτίας ενός αγγειοπλάστη
που έφτιαξε το φλιτζάνι πάνω στην απελπισία του
τη νύχτα που έχασε εκείνη που αγαπούσε.

Από τότε αποφεύγω το τσάι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο νέγρος ναυτικός με το λυπημένο βλέμμα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 17:32:13
Κατερίνα Καριζώνη, Ο νέγρος ναυτικός με το λυπημένο βλέμμα
 
Απόγευμα στην παραλία
είχαμε βγάλει από τα δίχτυα
ένα μπουκάλι υδροκυάνιο
πιο πέρα καίγανε σκουπίδια
και ο καπνός γινόταν ένας νέγρος ναυτικός
με βλέμμα μελαγχολικό
εμείς πήραμε αόριστες καρέκλες
και καθίσαμε γύρω του
μας έδινε συντεταγμένες ενός ναυάγιου μακρινού
ώσπου ξανάγινε καπνός
και σκόρπισε.

Απόγευμα στην παραλία
είχα τολμήσει να κοιτάξω μες στα μάτια σου
τους κύκλους του νερού
κι είδα στο βάθος τον καπνό
να βγαίνει από τη θάλασσα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τι είδα ανοίγοντας μια παλιά ντουλάπα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 20:15:34
Κατερίνα Καριζώνη, Τι είδα ανοίγοντας μια παλιά ντουλάπα
 
Ανοίγοντας την παλιά ντουλάπα
είδα στο βάθος το σπίτι με τις λυγαριές
στην πόρτα είδα τον νοικοκύρη του σπιτιού
έπαιζε τάβλι με ένα νεκρό ταξιδιώτη
μιλούσαν για ταξίδια –τους άκουγα–
ο ένας ήταν ξέμπαρκος από καιρό
είχε παντρευτεί
είχε ανοίξει κατάστημα
μα νοσταλγούσε τη θάλασσα
ο άλλος ήταν ξενοδόχος
δεν είχε ταξιδέψει
μόνο καμιά φορά στα νιάτα του
διάβαζε τα δρομολόγια των πλοίων
τις άγονες γραμμές, όπως έλεγε.

Τους φώναξα και χάθηκαν.

Έκλεισα τότε την ντουλάπα απορημένη
κι εκείνη τη νύχτα ξαγρύπνησα
ακούγοντας ως το πρωί
τα πούλια να χτυπούν στον αέρα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ένας μικρός Άραβας
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 20:22:53
Κατερίνα Καριζώνη, Ένας μικρός Άραβας
 
Στα ποιήματα διαβάζαμε τα νέα σου
πώς θα ’μενες για πάντα ρομαντικός
κι αν πέθαινες
θα ’ταν σε μια μεγάλη πυρκαγιά ξενοδοχείου
στο Κάιρο.

Θα ταξιδεύω πάντα στις γραμμές
των είκοσί μας χρόνων
κι αν σε ξεχάσω
δεν θα είναι απ’ το ταξίδι
ούτε απ’ τον γέρο θερμαστή
που ζούσε χρόνια μες στην καρβουνόσκονη
και πήρε πρόωρα σύνταξη αναπηρίας
παρά μονάχα απ’ τα σφυρίγματα
και τον συνωστισμό
και τα ύπουλα χρόνια των σταθμών
όπου γυρίζει ένας μικρός Άραβας
ο Μωχάμετ
πουλώντας αρώματα χαμένα
και παράλογα νερά.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αντίο
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 20:49:31
Κατερίνα Καριζώνη, Αντίο
 
Η πολιτεία, η πολιτεία,
οι μικροί έρημοι όρμοι των ματιών σου
μ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι να πλανιέται
κοιταγμένο από αγάλματα άλλων πολιτισμών
τα μάτια σου, τα νοικιασμένα
από έναν έντρομο ουρανό.

Έλα, λοιπόν, να καθίσουμε
πλάι στη θάλασσα
θα δεις, το νερό θα φέρει
ένα παλιό δαχτυλίδι
τόσο παλιό όσο
η πιο καλή σου ανάμνηση.

Ο μύθος της αγάπης που χάθηκε
και μας ενώνει, έλεγες
η αίσθηση του αλμυρού νερού
πάνω στην πληγή
εκείνα τα άλλα χρόνια που περιμέναμε
με τη βραχνή κυρία Ελισάβετ
και τη μικρή μαύρη υπηρέτριά της, τη Ρουθ
από το Τσαντ.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Δίχως ιστορία
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 20:52:18
Κατερίνα Καριζώνη, Δίχως ιστορία
 
Όμως κάποτε από άγνωστη αιτία
θα δικαστείς
απ’ όλα τα πρόσωπα και τους θεατές
του παιχνιδιού σου
στη δίκη θα ομολογήσεις
πως ήσουν κι εσύ ένας συνηθισμένος άνθρωπος
μα δεν θα αθωωθείς
θα καταδικαστείς
να ζεις ανάμεσά μας
δίχως ιστορία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μπάντες περνούν τα σύνορα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 20:57:07
Κατερίνα Καριζώνη, Μπάντες περνούν τα σύνορα
 
Μπάντες περνούν τα σύνορα
άσπρες στολές
και το πρόσωπο στραμμένο στο κενό
ανάμεσά τους ο φωτογράφος της νεκρής βασίλισσας
και ο κολυμβητής του Δούναβη
με τα μαλλιά να στάζουν άγρια νερά.

Χρειάζεται υπομονή και σύνεση, έλεγες
και φωτογραφιζόσουν με μια άδεια βαλίτσα
πίσω απ’ τα γεγονότα
μόνον ένας περνώντας σ’ αναγνώρισε,
– τούτος ο άνθρωπος ήταν καλεσμένος
στον γάμο εν Κανά
ήπιε αλμυρό νερό
κι έφυγε νύχτα
για να βρει ουράνιο
με το πρακτορείο Κομοτηνής.

Μπάντες περνούν τα σύνορα
όμως τη μουσική δεν την ακούτε.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη (1)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:04:39
Κατερίνα Καριζώνη, Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
«Η ιστορία μου δεν θα ’χει Happy End»
Βαγγέλης Χεκίμογλου


1.

Τα όνειρά μου είναι φτιαγμένα από μολύβι
για να αντέχουν στον πόλεμο, μας έλεγε
ο μολυβένιος στρατιώτης
μα η καρδιά μου είναι από στάχτη.

Ευρύχωρο φως
παράθυρο που έχασε τις τέσσερις άκρες του
σπαθί στον αέρα.
Αν σημαδέψεις το σύννεφο
θα ακούσω και θα ’ρθω
μ’ ένα άλογο πιο ανάλαφρο απ’ τον θάνατο
πιο δυνατό απ’ την ελπίδα
θα σταθούμε αγκαλιασμένοι μπροστά στην αυγή
δυο μολυβένια αγάλματα
όρθια μέσα στο πλήθος που αλαλάζει.

Η ιστορία μου δεν θα ’χει τέλος ηρωικό,
μας έλεγε ο μολυβένιος στρατιώτης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη (2)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:08:06
Κατερίνα Καριζώνη, Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
«Η ιστορία μου δεν θα ’χει Happy End»
Βαγγέλης Χεκίμογλου


2.

Κάπου-κάπου ξυπνώ μες στο σκοτάδι
και συλλογιέμαι
τον μολυβένιο στρατιώτη.

Το μόνο που φοβάμαι, μου έλεγε
είναι η σκουριά του σπαθιού μου
και η σκόνη των παραμυθιών.

Κι εγώ το μόνο που φοβάμαι
είναι αυτό το φως
που ανάβει μέσα μου τις νύχτες
και τότε βλέπω
την άλλη γυναίκα, την ενδόμυχη, να περνάει
ανάμεσα από σπασμένα αγάλματα
και χλωμούς διαδηλωτές
τα κλειστά καλοκαίρια
τα κλειστά βλέφαρα
αυτούς που χάνονται γυρεύοντας προσανατολισμό
στην ενδοχώρα.

Η μόνη υποχώρηση που θα δεχτώ
είναι αυτή που μυρίζει λιωμένο μολύβι,
με ειδοποιούσε ο μολυβένιος στρατιώτης.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη (3)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:12:00
Κατερίνα Καριζώνη, Η τριλογία και ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
«Η ιστορία μου δεν θα ’χει Happy End»
Βαγγέλης Χεκίμογλου


3.

Χτες βράδυ
μ’ επισκέφτηκε ο μολυβένιος στρατιώτης
επιμένοντας να τον αποζημιώσω
για όσα τράβηξε εξαιτίας μου
όταν ήμουν παιδί.

Το μόνο σου άλλοθι
είναι ο χρόνος, έλεγε
ο μόνος τρόπος να διασωθείς
χωρίς προσχήματα
η παραδοχή.

Αργά το βράδυ
μας ξυπνούνε πυροβολισμοί
και τα χέρια μας γεμίζουν
αίμα και μολύβι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:21:33
Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος του μολυβένιου στρατιώτη
 
Χτες τα μεσάνυχτα μας τηλεφώνησαν
πως ο μολυβένιος στρατιώτης πέθανε
και πως τον κηδεύαν βιαστικά στην ομίχλη.

Να σου θυμίσω το ραντεβού μας στα όνειρα
είπες πως θα ερχόσουν
μια μέρα ηλιόλουστη θα ανέτελλε
σ’ όλους τους καθρέφτες
που πια δεν έδειχναν τα πρόσωπά μας
παρά μονάχα εκείνο το ίδιο χλωμό
πρόσωπο της Σύνθια
το άλλο χλωμό πρόσωπο του εαυτού σου.

Δεν είναι τα χέρια σου
που έχουν ένα βάρος σαν μολύβι
όταν μ’ αγγίζουν
εκείνο το άρωμα των παιδικών βιβλίων
στα λόγια και στα γέλια σου
που αόριστα συγκατανεύουν στη σιωπή.

Σύνθια, μου έλεγε ο μολυβένιος στρατιώτης
το μολύβι που κυλάει στις φλέβες μου
κάποτε θα παγώσει
και χαμογελούσε συγκαταβατικά
πίσω απ’ το κλειστό ζωγραφισμένο στόμα του.

Για τον θάνατο του μολυβένιου στρατιώτη
γράψαν ακόμα κι οι κομματικές εφημερίδες.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο δύσκολος θάνατος του Ιβάν
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:34:20
Κατερίνα Καριζώνη, Ο δύσκολος θάνατος του Ιβάν
 
Το υποψιαζόμασταν από καιρό
ίσως και να το ξέραμε
ότι ο θάνατος του Ιβάν θα ’ναι ατέλειωτος
θα μας κρατούσε ξάγρυπνους τις νύχτες ξεψυχώντας
σχολιάζοντας το αυριανό δελτίο καιρού
υπαγορεύοντας διαθήκες και τρελές επιθυμίες
χωρίς να πεθαίνει.

Με τον καιρό θα συνηθίζαμε
στους σωρούς των χαρτιών
που φυσούσαν απ’ το χτες και τον σκέπαζαν
στην ύποπτη σκόνη παλιών μύθων
που μας εξαντλούσε
σ’ αυτόν τον αόριστο φόβο
πως θα συνέχιζε να ξεψυχά
μα δεν θα πεθάνει.

Ο μόνος μύθος που θ’ αντέξει στον χρόνο
θα είναι το πόρισμα του ψυχαναλυτή
μας έλεγε ο παλιός μας φίλος ο Ιβάν
με τη βραχνή κι αχρηστευμένη φωνή του
μετά γκρεμιζότανε στο βάθος των αστείων του.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ιγκόρ
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:38:54
Κατερίνα Καριζώνη, Ιγκόρ
 
Όπως τόσες ιστορίες ξεχαστήκαν
πιο σημαντικές και πιο γενναίες απ’ τη δική μας
τόσα σχέδια απλωμένα ανάμεσά μας
σαν χάρτες χαμένων ηπείρων
τόσες πολιτείες πνιγμένες στην ομίχλη
που κάποτε ακούμε να μιλούν γι’ αυτές.

Ιγκόρ, σου έλεγα
τα όνειρα βαραίνουν πιο πολύ απ’ τις προθέσεις μας
πιο πολύ απ’ το φως και το σκοτάδι
κι αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σ’ όλες τις εποχές
θα διάλεγα τους δυο σιωπηλούς μήνες των ματιών σου
θα σου ’λεγα να με περιμένεις
αν ήξερα πως δεν έχω χαθεί

όπως τόσοι και τόσοι χάνονται μέσα στα χρόνια...

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χάμπτυ-Ντάμπτυ
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:46:01
Κατερίνα Καριζώνη, Χάμπτυ-Ντάμπτυ
 
Δεν είμαι παρά ένα τραπουλόχαρτο
που πάλιωσε, είπε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
κι έδειξε τη χάρτινη ξεθωριασμένη πλάτη του,
όμως αντέχω ακόμα ένα παιχνίδι.

Έτσι καθίσαμε σε κύκλο και παίζαμε
παίζαμε ανυποψίαστοι τις μέρες που θα ’ρθουν
και θα σκορπίσουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
κι εκείνες τις άλλες μέρες
του δύσκολου γυρισμού.

Το μόνο κέρδος σας θα είναι το δίδαγμα
του χαμένου παιχνιδιού, φώναξε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
και τραβώντας το τελευταίο χαρτί αποχώρησε
από μία σχισμή στην ασπρόμαυρη σιωπή του.

Δεν ξανακούσαμε γι’ αυτόν.

Εμείς συνεχίσαμε να παίζουμε
με μια γυαλιστερή τράπουλα
από συμπεράσματα.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η Αλίκη πέθανε πριν από χρόνια
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:52:45
Κατερίνα Καριζώνη, Η Αλίκη πέθανε πριν από χρόνια
 
Μην εμπιστεύεστε τα λόγια της Αλίκης
μας έλεγε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ τα απογεύματα
πίνοντας ήσυχα τσάι
απ’ την απύθμενη τσαγιέρα του.

Ίσως να ’ταν στα όνειρα
η αιτία που βρεθήκαμε
κι η χώρα των θαυμάτων ένας ερειπωμένος κήπος
που αόριστα διακρίνεις ή δεν διακρίνεις
πίσω απ’ το παράθυρο.

Ίσως να μην αντέχουμε στα θαύματα, Αλίκη
στην κάπνα των ανύπαρκτων σταθμών
στη βεβαιότητα πως δεν θα έρθεις
καθηλωμένοι σε παγκάκια παραδοχής
περιμένουμε τον τελευταίο νυχτερινό επιβάτη
κι ας είναι και ο νέγρος θερμαστής.

Γιατί η Αλίκη πέθανε πριν από χρόνια
με ειδοποιούσαν
και μέναν ανεπίδοτα όλα τα γράμματά μας
– δεν σταματήσαμε βέβαια να της γράφουμε.

Στη χώρα των θαυμάτων
κάνει κρύο τις νύχτες
όπως στην έρημο, μας έλεγε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
ρίχνοντας λοξές ματιές στο άδειο ωρολόι του

μετά βούλιαζε στην πολυθρόνα και χανόταν.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το ραντεβού με την Αλίκη
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 21:57:45
Κατερίνα Καριζώνη, Το ραντεβού με την Αλίκη
 
Ίσως να μη θυμόμασταν πια
το ραντεβού με την Αλίκη
ίσως να το θυμόμασταν
χωρίς διάθεση σχολιασμού
κι εκείνη να ’χε από καιρό πεθάνει
φορώντας τα κίτρινα σκελετωμένα γάντια της
σε κάποιο σταθμό του Άμστερνταμ
ή στη Θεσσαλονίκη
την ώρα που άλλαζαν τα δρομολόγια των τρένων.

Κι όμως Αλίκη
πόσες φορές ξεκινήσαμε να ’ρθούμε
πόσες φορές εγκαταλείποντας τα λιγοστά υπάρχοντά μας
αποχαιρετώντας φίλους
και συνήθειες χρόνων
ανάμεσα από συντριμμένα φώτα
κι αναποδογυρισμένες φωνές
ώσπου όλα τα ’παιρνε ένας τρελός βαρδάρης.

Ίσως να μη θυμόμασταν πια
το ραντεβού με την Αλίκη
ίσως να ’ταν κι αυτό μια πρόφαση
μέσα στις άλλες.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Εκ Δαμασκού
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:21:03
Κατερίνα Καριζώνη, Εκ Δαμασκού
 
Πάντα θα πηγαίνω σ’ εκείνη την όαση
γυρεύοντας τα ίχνη του μικρού Αλαντίν
ανάμεσα σε καθρεφτισμένα νερά
και είδωλα μελαψών φελάχων.

Στη γραμμή του ορίζοντα
θα σε βλέπω να έρχεσαι
και να χάνεσαι
μετά θα με σκεπάζει η κινούμενη άμμος.

Πάντα θα πηγαίνω σ’ εκείνη την όαση
εκεί που είδα μια μέρα τον θάνατο
ντυμένο έμπορο εκ της Δαμασκού.

– Μα εμείς δώσαμε ραντεβού
στη Βόρειο Θάλασσα, του είπα
τι γυρεύεις εδώ
στη μέση της Σαχάρας;

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χανς και Γκρέτελ
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:26:07
Κατερίνα Καριζώνη, Χανς και Γκρέτελ
 
Όπως πριν χρόνια ο Χανς και η Γκρέτελ
είχαν χαθεί στο δάσος με τα μεγάλα δέντρα
και τον νεκρό ξυλοκόπο
έτσι πιασμένοι από το χέρι θα χαθούμε.

Πώς πέθανε ο ξυλοκόπος δε θα μάθουμε
άλλωστε πάντα έτσι συμβαίνει με τους ξυλοκόπους
και τα μεγάλα δέντρα
κι όπως γράφουν τα παλιά παιδικά βιβλία
χρόνια τα συνεργεία διασώσεως
θα ψάχνουν για δυο μικρά παιδιά
μα εμείς θα έχουμε γεράσει
διασχίζοντας το δάσος.

Το μόνο που θα μείνει ως το τέλος
είναι εκείνη η παλιά σου λαιμαργία για τα γλυκά,
έλεγε η Γκρέτελ με πειρακτικό ύφος
μετά βυθιζόταν στους κύκλους της φωνής της
όπως σε πηγάδι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το νόμισμα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:29:14
Κατερίνα Καριζώνη, Το νόμισμα
 
Κάπου κάπου
διακρίνω να γυαλίζει στο σκοτάδι
ένα νόμισμα
κάτι σαν διαίσθηση
ένα θολό προμήνυμα
για κάποια ανέλπιστη συναλλαγή
μα σαν το αγγίζω
το νόμισμα χάνεται.

Το πρωί
το ξαναβγάζω από την τσέπη μου
μαζί με άλλα κέρματα για το λεωφορείο
και μ’ αυτό πληρώνω το εισιτήριο
για τη συνηθισμένη διαδρομή.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πρόσκληση σε δείπνο
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:32:41
Κατερίνα Καριζώνη, Πρόσκληση σε δείπνο
 
Λοιπόν, να ξέρεις
πως τίποτα δεν άλλαξε από τότε
τις νύχτες ακούμε τους βάλτους
να καταπίνουν τα άλογα
μιλάμε σιγά, γράφουμε ποιήματα
ζούμε όλο και πιο πολύ αποκλεισμένοι.

Γι’ αυτό
πάρε μαζί σου δυο τρεις φίλους
κι έλα απόψε
θα στρώσουμε το τραπέζι πιο ψηλά
να μην το φτάνουν οι πεθαμένοι
θα ξεφλουδίσουμε τον ουρανό
θα δειπνήσουμε με αστέρια.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Γκιούλιβερ
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:38:55
Κατερίνα Καριζώνη, Γκιούλιβερ
 
1.

«Η περιπέτεια πέθανε»
μας τηλεγράφησε ο αναρχικός
της γειτονιάς μας.

Στα βόρεια της Άνοιξης
υπάρχει μια κοιλάδα
υπάρχει ένα νόημα από πουλιά
υπάρχει μια βλάστηση
που αναζητά την ευθύνη της.

Η μνήμη είναι η ενοχή του χρόνου
και το άλλοθι
κι εσύ ένας πρίγκιπας εγωιστής
που δυσπιστεί και συστρέφεται.

Στα βόρεια της αγάπης μου
κυλάει ένας ποταμός
που εκβάλλει στο μέλλον
εκεί σ’ ένα δέλτα
μας περιμένει κάθε απόγευμα ο Γκιούλιβερ
γερασμένος και τυφλός
με το σάπιο καράβι του.

2.

Αν σε ρωτήσουν
πες τους πως είσαι ο Γκιούλιβερ
πως δεν ταξίδεψες ποτέ σου
και πως δεν έχεις τίποτα να διηγηθείς.

Πες πως το μόνο που γύρευες
ήταν ένα δωμάτιο
με την κάπνα των ονείρων
ένα βιβλίο χρυσόδετο
να το διαβάζει μια γυναικεία φωνή
και μια εποχή
για να ζήσεις χωρίς κατορθώματα.

Μην ακούς τι λέμε στα παιδιά, Γκιούλιβερ
αυτά μας πιστεύουν.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Επιστολή
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:43:48
Κατερίνα Καριζώνη, Επιστολή
 
Είναι καιρός που ψάχνω προσανατολισμό
ανατινάζοντας τετράγωνα ομίχλης
μετακινώντας το περίγραμμα των βουνών
απωθώντας τη θάλασσα μέσα μου
σαν ενοχλητική συνήθεια
ενός καλοκαιριού.

Οι παλιοί μου σύντροφοι
σκορπίσανε με τον νοτιά
παίρνοντας μαζί τους τη γραμμή του ορίζοντα
εγώ κράτησα ένα βότσαλο
και τις δυο ασαφείς ευθείες
των χεριών σου.

Χτες είδα τον Γιάννη
ένα ποσοστό, μου είπε
γυρεύω μόνο ένα μικρό ποσοστό στην παραδοχή
μετά έγειρε στον τοίχο
και χάθηκε.

Είναι καιρός
που ψάχνω προσανατολισμό
ένα βαθύτερο προχώρημα
μες στην αμφιβολία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Από ένα γερμανικό παραμύθι 700 ετών
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:54:50
https://www.youtube.com/watch?v=81xDXqQ0Fa8

Κατερίνα Καριζώνη, Από ένα γερμανικό παραμύθι 700 ετών
 
Απ’ όλες τις ιστορίες πιο πολύ
μου άρεσε εκείνη για το μικρό παιδί
που φοβόταν τον θάνατο
και δεν τολμούσε να μεγαλώσει
που φοβόταν τον πόλεμο
και δεν τολμούσε να αγαπήσει
που φοβόταν τα όνειρα και ξαγρυπνούσε.

Απ’ όλες τις ιστορίες
που αρχίζουν και τελειώνουν κάποτε
κράτησα εκείνη για το μικρό παιδί του Χάμελιν
που άκουσε μια νύχτα τον μαγεμένο αυλό
και ξύπνησε εκατό χρονών
συνεχίζοντας ανύποπτο το παιχνίδι του
στους δρόμους της πολιτείας.

Η δική μας ιστορία
διαρρέει και αδειάζει καθημερινά
μέσα σε μια θολή κι ακίνδυνη
πεζογραφία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)


Βλ. Ο μύθος του παρδαλού αυλητή (https://www.sansimera.gr/articles/651).
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η απαγορευμένη σκάλα
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 22:59:16
Κατερίνα Καριζώνη, Η απαγορευμένη σκάλα
 
Στο σπίτι μου είχα μια απαγορευμένη
υπόγεια σκάλα
που έβγαζε στον ουρανό.
Εκεί είδα μια μέρα έναν άνθρωπο
γύρω στα σαράντα με πέτρινα μαλλιά.
Είμαι ο πιο καλός άνεμος της ζωής σου,
μου είπε
μετά ξεθώριασε και έσβησε.

Έτσι έμαθα για σένα.

Όταν γκρέμισαν το σπίτι
πέταξαν τη σκάλα σε μια μάντρα
με σιδερικά
και σκούριασε.
Έτσι χαθήκαμε.

Κανείς ποτέ δεν πρόσεξε
τα μεγάλα κομμάτια ουρανού
που κρέμονταν από τα κάγκελα της σκάλας.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το ξύλινο άλογο
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:03:20
Κατερίνα Καριζώνη, Το ξύλινο άλογο
 
Το φως είναι άδειο και βουίζει σαν μελίσσι
η πολιτεία πιο ανώφελη απ’ την παραδοχή
και η αγάπη ένα πηγάδι μαγεμένο νερό
σκαμμένο μέσα μου.

Νάνσυ, μου ’λεγε το καλό μου άλογο
μην πιεις από τούτο το νερό
θα μείνεις στο όνειρο
μα εγώ έδιωξα θυμωμένη το άλογο
και ήπια
και σαν γύρισα να δω είχες χαθεί
μαζί με τα ασπρόμαυρα τοπία.

Το άλογό μου ήταν ξύλινο
το λέγαν Τζακ
μικροί παίζαμε μ’ αυτό την άλωση της Τροίας
αργότερα κάηκε
μαζί με το σπίτι
και τα παιδικά βιβλία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η πτώση του Πέτερ Παν
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:07:33
Κατερίνα Καριζώνη, Η πτώση του Πέτερ Παν
 
Αντισταθείτε, μας έλεγε ο Πέτερ Παν την Άνοιξη
αντισταθείτε στους κανόνες της βαρύτητας
στα σκοτεινά σημεία των καιρών
κι έτριζε στα όνειρα το πέταγμά του.

Κάποτε τα εγκαταλείπει κανείς αυτά
τις αβέβαιες πολιτείες
τις ακαθόριστες θάλασσες
τον άστατο καιρό
προτιμάει ένα καλοκαίρι ήσυχο
παρέα με τον ψυχαναλυτή
ή μ’ έναν φιλικό διακανονισμό.

Αντισταθείτε, μας έλεγε ο Πέτερ Παν
ύστερα μια πνιγηρή σκόνη φυσούσε
από τον Κάτω Κόσμο και τον έπαιρνε
σφυρίζοντας.

Όπως μαθαίναμε
είχε σταματήσει να πετά
μετά από την τελευταία σκηνοθετημένη
πτώση του.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Βήχας και αιμόπτυση
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:13:48
Κατερίνα Καριζώνη, Βήχας και αιμόπτυση
 
Κι όμως μια μέρα
γυρίζοντας ο Πέτερ Παν
αφού πετάξει πάνω απ’ όλα τα στρατόπεδα
της χώρας
πλάι σε σκοπιές που ξημερώνουν
και σε υπεραστικές γραμμές
που δε σιγούν

θα πει
πως τίποτα δεν είδε
δεν άκουσε τίποτα
παρά μονάχα τον χτύπο του ρολογιού
ή τον χτύπο της καρδιάς μας
κοντά στο αύριο
σ’ ερειπωμένες ντισκοτέκ
όπου κοιμόταν τα βράδια.

Θα αφήσει τα μέλη του
που ’χουν βαρύνει απ’ τη σκόνη και την ώχρα
πλάι σε συντρίμμια αεροπλάνων
στο αεροδρόμιο της Μίκρας
και θα ’ρθει με το πρώτο αεράκι
φέρνοντας βήχα και αιμόπτυση.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερανοί
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:22:30
Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερανοί
 
Κανείς δεν βλέπει
πως οι γερανοί σ’ αυτή την πόλη
μόλις νυχτώνει γίνονται πανύψηλες γυναίκες
μερικές φτάνουν ως τις ταράτσες των σπιτιών
άλλες αγγίζουν τη γραμμή του Χορτιάτη
όλη νύχτα εργάζονται πυρετωδώς
σχέδια ανατρέποντας και τοπογραφικά
ξαναστήνουν χαλάσματα, αρχαίες πλατείες ανασύρουν.
Εγώ βγάζω το σάλι μου και τις κοιτώ
έχουν μια βόρεια προφορά
και μια λάμψη από άσφαλτο στα μάγουλα
είναι και οι άρρωστοι που τις κοιτούν
απ’ τα νοσοκομεία
και για μια στιγμή γιατρεύονται
κι οι ανήμποροι της ενορίας μας
που τις παίρνουν για αγίες
κι αυτό κρατάει ως το πρωί.

Όμως κανείς σ’ αυτή την πόλη δεν προσέχει
τι στ’ αλήθεια συμβαίνει μ’ αυτά τα μηχανήματα
και τι περίεργο παιχνίδι μάς παίζουν
οι εισαγωγείς μας.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι αυγουστιάτικες νύχτες
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:26:32
Κατερίνα Καριζώνη, Οι αυγουστιάτικες νύχτες
 
Οι αυγουστιάτικες νύχτες
έχουν κάτι
από τις ελαιογραφίες του Βαν Γκογκ
απ’ τις παραμονές της επανάστασης
απ’ όλα εκείνα που δεν μπόρεσα να πω
και τριγυρίζουν μέσα μου
όπως τα αγρίμια μέσα στον χειμώνα.

Νυχτώνουνε τα πρόσωπα
πυκνώνουν οι σκιές
στα μάτια σου ανάβει ένα φως
η αγωνία.

Οι αυγουστιάτικες νύχτες
έχουν κάτι
από τις ιστορίες της Σεχραζάτ
απ’ τις κομματικές ντιρεκτίβες και τις διαγραφές
από τα ποιήματα
που δεν μπορώ να γράψω.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Διαπίστωση
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:30:23
Κατερίνα Καριζώνη, Διαπίστωση
 
Τώρα που είσαι πια μεγάλος
τα πράγματα αλλάζουνε
ξέρεις πως ο δράκος νικάει στο τέλος
τον καλό βασιλιά
και πως ποτέ δεν θα ανταμώσεις
την Πεντάμορφη.

Όμως, Αλέξανδρε,
για μας που δεν υπάρχει πια
κανένα παραμύθι
κανένα θαύμα
για να μας χωρέσει ολάκερους
καμιά επανάσταση για να μας πείσει
για μας
που βαρεθήκαμε τον πόλεμο
τις συζητήσεις
τους συντρόφους
και τα αστυνομικά
μένει ένας δρόμος σαν ανάμνηση
που βγάζει στο τέρμα του καλοκαιριού
μια αγάπη για τον νοτισμένο άνεμο
για τα φτερά που λύγισαν
στη νηνεμία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αποχωρισμός
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:35:02
Κατερίνα Καριζώνη, Αποχωρισμός
 
Τα μαλλιά σου
έχουν τον άνεμο του περσινού καλοκαιριού
και το χαμόγελό σου
τη ρίζα εκείνης της μικρής ροδακινιάς
που άνθισε ξαφνικά μες στον Νοέμβρη.

Άμα περάσεις το σύννεφο
θα βγεις στην άλλη μεριά της βροχής
εκεί, μου είπες, θα περιμένεις
σ’ ένα σπίτι από ελαφρόπετρα
τριγυρισμένη από χιλιάδες παράθυρα
που βλέπουν στη θάλασσα.

Σε κάποιο δωμάτιο
θα βρεις μια γυναίκα κοιμισμένη,
μην την ξυπνήσεις
για όλα θα χαθούν μονομιάς.

Καθηλωμένο φως!
Πόσο βαραίνει το χέρι σου
καθώς ανοίγει ένα παλιό ταριχευμένο βιβλίο
καθώς μοιράζει το ψωμί του αποχωρισμού.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πρόλογος (συλλογή «Πανσέληνος στην οδό Φράγκων»)
Post by: wings on 19 Oct, 2019, 23:39:29
Κατερίνα Καριζώνη, Πρόλογος
 
Τι γυρεύω εγώ
σ’ αυτή τη μισή πόλη;
Εδώ τα ρούχα δε στεγνώνουν ποτέ
κι ο ύπνος δεν είναι ύπνος
αλλά ένα μαύρο κορίτσι
που όλοι παρατούν το πρωί.
Δεν υπάρχουν σταθερές μεταβλητές
παρά μόνο μικρά σουβενίρ
απ’ τον τόπο του εγκλήματος.
Το αποφάσισα
τώρα που η σύναξη των μοναχικών ανθρώπων
τελείωσε
θα φύγω απ’ αυτή την μισή πόλη
το φουστάνι μου είναι πολύ λεπτό
γι’ αυτή την εποχή.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Δυο ιστορίες με πορτρέτα (1. Ο θάνατος των πορτρέτων)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 15:29:04
Κατερίνα Καριζώνη, Δυο ιστορίες με πορτρέτα
 
1. Ο θάνατος των πορτρέτων

Η κίνηση σκοτώνει τα πορτρέτα
το αίμα τους κυλάει στους τοίχους των σπιτιών
τα σκοτεινά τους περιδέραια
γίνονται εξανθήματα
οι κραυγές τους
βίαιες μουσικές δωματίου.

Κάποιος σκοτώνει ένα-ένα τα πορτρέτα
κάποιος που αθόρυβα επιστρέφει
από τις ιστορίες τους
σαν από ατέλειωτο ταξίδι
σε θάλασσες που εξατμίστηκαν
ή σε παλιά καραβάνια
που πετρώσαν.

Οι πίνακες ματώνουνε στους τοίχους.

Αυτό το αίμα
είναι η μελάνη απ’ τα παλιά έγγραφα
της πόλης που χαθήκαν
αυτό το αίμα
δεν υπακούει στους νόμους της βαρύτητας
όλο και περισσότερο ανεβαίνει
προς τους τοίχους.

Η κίνηση σκοτώνει τα πορτρέτα
και σου ’λεγα
μην τα ξυπνάς
γιατί αιμορραγούν
έτσι όπως τα καταντήσαμε
ακίνητα στα κάδρα τους.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Δυο ιστορίες με πορτρέτα (2. Διήγημα)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 15:33:49
Κατερίνα Καριζώνη, Δυο ιστορίες με πορτρέτα
 
2. Διήγημα

Ο κόμης Μάριος ζούσε
στο πορτρέτο του
τρεφόταν με τις ίνες
των νεκρών ημερών
με τη σβησμένη μουσική
μες στις κουρτίνες.
Ήθελε μόνο να βγει
στη βραδινή άπνοια του σπιτιού
να πιει απ’ το ποτήρι μας
να μας αγγίξει
να μαζέψει το μισάνοιχτο βιβλίο
απ’ το πάτωμα.

Στο φεγγαρόφωτο όμως
ράγιζε ο μανδύας του
ράγιζε η αγάπη μας στο λίγο φως
γυάλιζαν από μέσα τα μάτια του ζώου.

Ο κόμης Μάριος ζούσε στο πορτρέτο του
χρόνια τώρα
δεν τον άφηναν οι ένοικοι να βγει
γι’ αυτό καμιά φορά τα πρωινά
καθώς ο ήλιος άγγιζε το σπίτι
έπεφτε πάνω στο πορτρέτο
η σκιά μιας σιδεριάς.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τα κτήρια (1. Η απειλή των κτηρίων)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 15:39:57
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τα κτήρια
 
1. Η απειλή των κτηρίων

Τα κτήρια είναι οι πέτρινες ενδυμασίες
της πόλης
κρέμονται με αέρινες κλωστές
από τον ουρανό
κι έχουν την ηλικία των ανθρώπων.

Συχνά τα βλέπω να περιστρέφονται τις νύχτες
γύρω απ’ το κεντρικό ρολόι του Σταθμού
σταματημένο στον τελευταίο χωρισμό μας
κι άλλοτε να προσέρχονται αθόρυβα
στις ξαφνικές κηδείες των ενοίκων τους.

Τα κτήρια μας αφαιρούν σιγά σιγά την κίνηση
ανύποπτους μας καθηλώνουν σε δωμάτια
στολισμένα με νεκρές σημασίες
και άνθη χάρτινα
σαν ενυδρεία γεμάτα ανθρώπινα μέλη
κι ύστερα μια νύχτα μας εγκαταλείπουν
και σωριάζονται με θόρυβο στα όνειρα.

Το πρωί
απειλητικά κι ερειπωμένα
ανατέλλουν πάνω από την πόλη.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες για τα κτήρια (2. Οι ψυχές των κτηρίων)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 15:44:54
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες για τα κτήρια
 
2. Οι ψυχές των κτηρίων

Οι ψυχές των κτηρίων κατοικούν
μέσα σε ολοσκότεινα υπόγεια
πριγκίπισσες της πόλης σιωπηλές
πρόσωπα ρουφηγμένα απ’ την πανώλη
φορούν μαύρες δαντέλες μουχλιασμένες
κι εγκαύματα από την πυρκαγιά του ’17.

Καμιά φορά τις βλέπω
να πετούν πάνω απ’ τη θάλασσα
σα σμήνη από νεράιδες γερασμένες
να στήνουν κάτω απ’ το φεγγάρι
έναν παράξενο χορό
και να ματώνουν
τα πέπλα να σκαλώνουν στα ματόκλαδα
τα νύχια τους να σκίζουν τον πέτρινο φλοιό της πόλης
να ελευθερώνουν τα πρόσωπα των φωτογραφιών
να αποκαλύπτουν τις χαμένες εκδοχές μας.

Οι φύλακες των αισθημάτων
ολονυχτίς τις κυνηγούν με τις απόχες τους.

Τα πρωινά στις σκάλες των πολυκατοικιών
σκυφτές μας διαπερνούν και μας παγώνουν.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Locus fugit
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 15:52:47
Κατερίνα Καριζώνη, Locus fugit
 
Τα σπίτια που εγκαταλείψαμε
δεν μας ξεχνούν
κάποτε τα βλέπεις στις φωτογραφίες
να καπνίζουν
ν’ ανοίγουν τα παράθυρα ανεπαίσθητα
σα να μας ειδοποιούν
πως κάποιος επιστρέφει ακόμη
και τα κατοικεί
κάποιος ανεβαίνει τη σκάλα
με βαριά καρδιά
ψάχνοντας για τίτλους μυστικούς
και έγγραφα ασήμαντα
σε γλώσσες που χαθήκαν.

Τα σπίτια που γκρεμίσαμε
δεν μας ξεχνούν
γυρίζουν σαν σκιές
πάνω απ’ τα ερείπια
τις νύχτες, που έχουμε όλοι ναρκωθεί
τυλίγουν κάποιον παλιό τους ένοικο
στους τοίχους τους
και χάνονται.

Στους δρόμους των φωτογραφιών
ο νυχτοφύλακας ξυπνάει τότε
κι ανάβει τρομαγμένος το φανάρι του.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ανοιξιάτικες οπτασίες
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 15:56:32
Κατερίνα Καριζώνη, Ανοιξιάτικες οπτασίες
 
Καμιά φορά τα πρωινά διακρίνω
μια γραφομηχανή ασημένια
στο βάθος του ορίζοντα.
Μαύρα στιλπνά καρμπόν πετούν προς το μέλλον
άσπρες και μαύρες μέρες ακατοίκητες
σε κάθε πλήκτρο
κι ένας χτύπος της καρδιάς μας
κάθε σελίδα
μια συγκυρία αξεδιάλυτη
ένας καθρέφτης κρυμμένος στην ομίχλη.

Οι ιστορίες μας στάζουν μαζί με τις βροχές,
μας έλεγες,
με θόρυβο ανεπαίσθητο.

Καθώς ο Μάρτης εισβάλλει από παντού
βλέπω καμιά φορά την πόλη
να επιστρέφει στις παλιές εικόνες της
και τους ανθρώπους
να βγάζουν τα χέρια τους
έξω απ’ τις φωτογραφίες
και να εκλιπαρούν για ένα χάδι.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρόσωπα των φωτογραφιών
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:04:10
Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρόσωπα των φωτογραφιών
 
Τα πρόσωπα των φωτογραφιών
σε ποιον μιλούν
αφού εμείς δεν τα ακούμε.

Συχνά διακρίνω μια σύσπαση ανεπαίσθητη
στα χείλη τους
σαν κάποτε να προσπαθήσαν να εκφρασθούν
σε γλώσσες άγνωστες
με λέξεις μουχλιασμένες που τους πνίγουν
και μόνο σ’ έρημες ακτές ακούγονται.

Αυτά τα πρόσωπα αδυνατούν να ξεφύγουν
απ’ τα μαρτύρια της ακινησίας
αφού άγνωστοι τις νύχτες τα καρφώνουν
αθόρυβα στο εσωτερικό των φωτογραφιών.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους (1)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:09:00
Κατερίνα Καριζώνη, Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους
 
1.

Κάποτε
το αχνό φως απ’ τα φτερά ενός κύκνου
φέγγει στο σκοτάδι
δείχνει τον δρόμο των τρυφερών ανθρώπων
τους βλέπω να περνούν
από μια πύλη στενή
με βήμα πιο ελαφρύ απ’ το δικό μας
με ρούχα γεμάτα ημερωμένους ανέμους
κι αιώνες μυθικούς
κρατούν στα χέρια τους
την άκρη των πραγμάτων
κι ένα αηδόνι κατοικεί
μες στους σκοπούς τους
στα πόδια τους άγρια σαρκοβόρα
παίζουνε με νήπια.

Οι τρυφεροί άνθρωποι
περνούν ανάμεσά μας
δεν τους ξεχωρίζεις
κρατούν εφημερίδες, συναλλάσσονται
μιλούν μαζί μας για πράγματα ασήμαντα
μα όταν καμιά φορά πληγώνονται
σωπαίνουν
κι ύστερα ξαφνικά μεταμορφώνονται
σε τριαντάφυλλα στην πόρτα μας.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους (2)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:12:40
Κατερίνα Καριζώνη, Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους
 
2.

Έτσι
κι αυτός ο άνθρωπος
είναι ένα τριαντάφυλλο με γυαλιά.

Αγκάθια διασχίζουν τα λόγια του
το πρόσωπό του φυλλορροεί
όταν φυσάει
κατά κει που στρέφεται ο εξάντας
και πετούν τα παλιά φύλλα των ημερολογίων
κατά κει που ταξιδεύει
το βλέμμα των πορτρέτων
και της γυναίκας που δεν αγαπήθηκε.

Πρέπει να σταματήσει
αυτή η ποίηση, φώναζε ένα απόγευμα
να επουλωθούν οι πληγές
να κλείσουν οι παλιοί ερειπιώνες.

Αυτός ο άνθρωπος
είναι ένα τριαντάφυλλο
γι’ αυτό με πληγώνει.

Τις νύχτες αφήνει τα κλαδιά του
έξω απ’ τα όνειρα
τα αγκάθια του στη λέξη εγώ
τα πέταλα στις πληγές της ημέρας
το πρωί τα φοράει
και χάνεται.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (1. Εκτροπή)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:20:01
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
1. Εκτροπή

Σαν έφαγε
από το απαγορευμένο μήλο
ο πιο μικρός και ανυπότακτος άγγελος
βάρυνε το σώμα του
κι άρχισε να κατρακυλάει στον ουρανό.

Ήρθανε τότε άλλοι άγγελοι
χειρούργοι, με μάσκες μυστηρίου
χρυσά ψαλίδια και νυστέρια πύρινα
άσπρα και μαύρα σύννεφα βαμβάκια
κλωστές από ακτίνες φεγγαριού
τον άνοιξαν, του έραψαν
ένα σμήνος αλλόκοτα πουλιά μες στο κεφάλι
ένα ρολόι κάτω από το στήθος του
ένα μικρό δικαστήριο
στο κορμί
και τα φτερά του τα ’λιωσαν
σ’ ένα σιδηρουργείο.

Σαράντα μέρες
αιμορραγούσε ο ουρανός
βογκούσε μια γυναίκα ετοιμόγεννη
στον ύπνο του σα να τον γεννούσε
εγκλήματα έσταζαν στα χέρια μας αρχαία
και φυλακές φεγγίζαν μες στα λόγια μας
κι ύστερα έτσι απορημένο και αιμόφυρτο
να κατοικήσει τον έστειλαν
πάνω στη γη.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (2. Κατακλυσμοί)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:27:20
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
2. Κατακλυσμοί

Και τότε μίλησε η γέρικη μουριά
που ήταν, παλιά, γυναίκα
κι ο αέρας σηκώθηκε ζεστός
χτυπούσε παραθυρόφυλλα
ξεκάρφωνε τον ουρανό.

Κάποτε έστειλε ο Θεός πλημμύρες,
είπε η μουριά
κι οι άνθρωποι πνιγήκανε
κι αυτός ο ένας ήτανε
ένα μικρό αηδόνι.

Θυμήθηκα, μικρή, που με πήγαιναν
στη θάλασσα
είχα δει για πρώτη φορά πνιγμένο,
για μια στιγμή έλαμψε το στήθος του
ένα βέλος χρυσό
και μετά όλα σταματήσαν.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (3. Αποκαθήλωση)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:38:57
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
3. Αποκαθήλωση

Και ξαφνικά
ένα σεντόνι αραχνοΰφαντο
σ’ έφερε ως εδώ
φυσούσε το αεράκι μέσα απ’ τους αιώνες
από κάποια παλιά αποκαθήλωση
που δεν ολοκληρώθηκε
άγγελοι παγεροί
κρατούσαν τις άκρες του σεντονιού
κι άλλοι με μαύρα γιλέκα
σαλπίζανε στο πλάι τους
οι σκιές τους αναμμένες μηχανές
κι ο ουρανός ένα αρχαίο μηχανουργείο.

Ύστερα ήρθανε κι οι άλλοι καλεσμένοι
γυναίκες σκοτεινές και απροσδιόριστες
κρατώντας στα χέρια τους το χάος
με μορφή μικρών παιδιών
κι ένα έρημο ξενοδοχείο
στο βάθος των ματιών τους.

Και τότε λύγισες
και μου είπες τρομαγμένος
πως ήμασταν ζωγραφισμένοι
και ακίνητοι
και πως υπέφερες από την υγρασία του γκρι
και τη μελαγχολία του ζωγράφου.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (4. Η επιστροφή του ασώτου)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:55:34
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
4. Η επιστροφή του ασώτου

Όμως ο άσωτος δεν γύρισε ποτέ
και μείναν τα γιορταστικά τραπέζια
και οι θρίαμβοι
για την επιστροφή
την μεγαλοθυμία
την επαναφορά
στην αιώνια τάξη πραγμάτων.

Ένας αόρατος γελωτοποιός
τους σκοτεινούς καθρέφτες του ετοίμαζε
πίσω απ’ τον χρόνο.

Όμως ο άσωτος δεν γύρισε ποτέ
και πάγωσαν τα ακριβά εδέσματα
και τα κρασιά τα σπάνια χαλάσαν
κι οι καλεσμένοι αποκοιμήθηκαν
σε αιώνες σιωπής
και τα άλογά τους γέρασαν
κάτω απ’ τους ίσκιους
ένα πυκνό δάσος σκέπασε
τις σαπισμένες φωνές.

Αγριότοπος, είπε ο ανοιξιάτικος κυνηγός
κοιτάζοντας ένα σκελετωμένο ζώο
στις παγίδες.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (5. Το πάρτι του Λαζάρου)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 16:59:27
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
5. Το πάρτι του Λαζάρου

Το ίδιο βράδυ
που αναστήθηκε ο Λάζαρος
έφτασαν μεταξύ των άλλων
και οι πιστωτές του
την ώρα που γιορταστικά εδέσματα
και διαλεχτά κρασιά
σερβίρονταν από ωραίες δούλες.

Τότε μίλησε ο νεότερος
πρέπει να πουληθεί το σπίτι, είπε,
να πάρει ο καθένας το μερίδιό του
κι ένας άλλος με βυσσινή χιτώνα
μίλησε για τους τόκους
και την ακρίβεια του λαδιού
και του αγοραίου έρωτα
κι άλλοι φώναζαν και χειρονομούσανε
ώσπου σηκώθηκε αέρας
και σκορπίσανε.

Μόνο ο Λάζαρος
έπλενε τα χέρια του αμίλητος
μια γριά δούλα τα κόκαλα των λέξεων
σκούπιζε απ’ τα πιάτα.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (6. Το μυστικό του Λαζάρου)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 17:02:55
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
6. Το μυστικό του Λαζάρου

Οι βροχές είναι τα δάκρυα των αγγέλων,
μας έλεγε ο Λάζαρος
σκύβοντας σκεφτικός στον νιπτήρα
για να ξεπλυθεί.

Στρώματα λιωμένων αισθημάτων
συνθέτουν το χώμα
αόρατα δίχτυα από ελπίδες
ταξιδεύουν στον ουρανό.

Κι αλήθεια
ποτέ του δεν μας μίλησε ο Λάζαρος
για όσα είδε κι άκουσε
στον Κάτω Κόσμο.

Μόνο καμιά φορά τα βράδια
ανάβοντας εκείνο το κιτρινισμένο φως
στο πορτατίφ
ξερίζωνε ένα μαύρο λουλούδι
από το στήθος του
και το ακουμπούσε στο τραπέζι.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Της Βίβλου (7. Μανιφέστο)
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 17:07:35
Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
7. Μανιφέστο

Οι παραγωγικές σχέσεις
οι παραγωγικές δυνάμεις
οι τρόποι παραγωγής
οι τρόποι ν’ αλλάζεις συμπεράσματα
να συσκοτίζεις τις αιτίες
γιατί λόγου χάρη ένας ήσυχος περίπατος
κοντά στη θάλασσα
πρέπει να γίνει ο τελικός στόχος
κάθε ανατροπής
κι η αγάπη να υποκαταστήσει
κάθε άλλη αιτία.

Α, όλα τα τριαντάφυλλα της σκέψης μας
κάποτε θα ανθίσουν
μέσα σε κήπους μυστικούς αυτής της πόλης
θα δείξουν τον δρόμο των μαρτύρων της
στα αρχαία εργοτάξια
και στις βιοτεχνίες της δυτικής πλευράς
έστω κι έτσι
ν’ ακούσω για τελευταία φορά
να μου διηγείσαι
την ιστορία εκείνου του σπορέα
που σκόρπισε τους σπόρους του
στις πέτρες ένα απόβραδο
και χάθηκε.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο ελέφας των πόλεων
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 21:26:59
Κατερίνα Καριζώνη, Ο ελέφας των πόλεων
 
Το μίσος είναι ένας ελέφας από σκόνη.

Τις Κυριακές τον κουβαλούν
στα Λούνα Παρκ
άνθρωποι ντυμένοι στο χρώμα των κτηρίων
γελωτοποιοί και θηριοδαμαστές
δαμάζουν τον ελέφαντα
σε γλώσσες κραυγαλέες
περνούν μαζί του απ’ την τρύπα μιας βελόνας
μύστες μιας άγνωστης και σκοτεινής παραβολής
κι ύστερα σκεπάζουν με τη σκόνη του την πόλη
κοντά στη θάλασσα.

Το μίσος είναι ένας ελέφας που βρυχάται
πίσω απ’ τις λέξεις.
Η σκόνη του δυσκολεύει την εκφορά τους
τους τρυφερούς περιπάτους του Νοέμβρη
δημιουργεί συσκότιση στα αισθήματα
στους νικηφόρους κήπους της αγάπης
κι άλλοτε γίνεται χνούδι
μιας εφηβείας μακρινής.

Γι’ αυτό και οι άνθρωποι
φοβούνται τον ελέφαντα
και κάποτε μ’ ένα τους δάκρυ
τον σκοτώνουν.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Λήδα
Post by: wings on 20 Oct, 2019, 21:31:52
Κατερίνα Καριζώνη, Λήδα
 
Ερωτευμένη μ’ έναν κύκνο
να γυρνάς
μέσα στη νοτισμένη νύχτα.

Η μνήμη έχει προηγηθεί των ημερολογίων
η μνήμη έχει διασαλευτεί στον χαρτοπόλεμο
το αίμα των τραυματισμένων ήταν λευκό
οι κραυγές τους άγραφες σελίδες στα βιβλία
τώρα το αίμα των μοναχικών ανθρώπων
βάφει το φεγγάρι
τώρα η ποίηση η μόνη ανάμνηση
που απέμεινε.

Κοίταζες έναν χλωμό κύκνο
κάτω απ’ τις φυλλωσιές
στα νερά μιας λίμνης
που παλιά ήταν γυναίκα,
τη λέγαν Λήδα
ή μιας άλλης λίμνης ζωγραφισμένης
σ’ εκείνα τα χαμένα παιδικά σκαλιστά
με λίγη χρυσόσκονη στα δάχτυλα
κι ένα μαύρο φεγγάρι
που ’φεγγε στα ρούχα.

Σ’ ορκίζομαι
στη σκόνη των βιβλίων που διαβάστηκαν
στις ημερομηνίες που χαθήκαν
σ’ όσα θα φύγουν
αφήνοντας μέσα μας
το πέταγμα των φτερών.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η βασίλισσα του Χιονιού
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 19:48:49
Κατερίνα Καριζώνη, Η βασίλισσα του Χιονιού
 
Το γυαλί χαράζει τις καρδιές των ανθρώπων
ραγίζουν οι λίμνες
τα σιωπηλά νερά
σκίζονται οι θάλασσες
φαίνονται τα ναυάγια
ο ουρανός βγάζει έναν βαθύ στεναγμό.

Στις παγωμένες τούντρες
υπάρχει ακόμα εκείνο το παιδί του βορρά
το λένε Τέλος
προσπαθεί να γράψει με κομμάτια γυαλιού
τ’ όνομά του
μα δεν το θυμάται.

Φύσηξε απόψε ένας ψυχρός αέρας
απ’ όλους τους χειμώνες
κι έφερε τα μάτια του ως εδώ
έφερε και το μικρό του έλκηθρο σπασμένο
το τελευταίο του φόρεμα σαθρό.

Πώς να σου δείξω
στα χρώματα του γυαλιού
μια νεκρή βασίλισσα ελπίδα
πώς να σε σφίξω
στα θρύψαλα του παραμυθιού.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ιούνιος 1988
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 19:56:03
Κατερίνα Καριζώνη, Ιούνιος 1988
 
Θυμάσαι;
Ένα βράδυ ταξιδέψαμε
μ’ ένα μικρό καΐκι στο βάθος των ματιών μας.
Δεν είχε πλοία εκείνη η θάλασσα
δεν είχε παραλλήλους
παρά μονάχα σκοτωμένους γλάρους στον ορίζοντα
ζεστούς ανέμους που γυρίζαν τις πυξίδες
και παραλίες που θρυμματίζονταν στο βλέμμα μας.

Γράφω
για να κρατήσω τον καιρό
για να κρατήσω την ομίχλη
πάνω από τη θάλασσα
όπως τα βλέφαρα πάνω απ’ τον ύπνο
μην τύχει και ξυπνήσουν οι πνιγμένοι
που κατοικούνε κάτω απ’ το νερό.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Σε χαμηλό τόνο
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 20:22:15
Κατερίνα Καριζώνη, Σε χαμηλό τόνο
 
Κάθε ταξίδι
έχει το δικό του άρωμα
και κάθε πρόσωπο το αίνιγμά του
κι εγώ ξοδεύοντας τα εύρετρα
της δικής σου μορφής
στην πολύχρονη αρρώστια της ποίησης
στα στιλπνά χειρουργεία του έρωτα.
Οι ήρωές μας λοβοτομημένοι
είδωλα που σαπίσαν
στις κρυφές αποθήκες του αιώνα μας.

Κοίτα τώρα τι μένει
πίσω από τούτες τις λίγες γραμμές
πίσω από τούτα τα λίγα αισθήματα
τα μακρινά κι ανάπηρα φώτα της χίμαιρας
και στο βάθος
τα κοπάδια των λύκων
που διασχίζουν σιωπηλά τις καρδιές μας.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αναγνώριση
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 20:25:32
Κατερίνα Καριζώνη, Αναγνώριση
 
Φυσάει η γύρη των αιώνων
απ’ τα παλιά έγγραφα.

Πόλεις χωρίς ονόματα
με σύνορα από σκόνη και πανώλη.

Κάπου το έχω ξαναδεί
αυτό το πρόσωπο
σε πιστοποιητικά χωρίς μετάφραση
σε πληθυσμούς χωρίς φωτογραφίες
σε πολιτείες που χάθηκαν σε πυρκαγιές
κάτω απ’ το παγερό φεγγάρι
των ιστοριογράφων.

Αλυσοδεμένες θάλασσες τα μάτια σου
άγνωστα πληρώματα
που ’φεραν αρρώστιες.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Παλινόρθωση
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 20:30:25
Κατερίνα Καριζώνη, Παλινόρθωση
 
Στον ασιατικό τρόπο παραγωγής
οι πόλεις ήταν απλώς ένα πριγκιπικό ενδιαίτημα
έτσι και τούτο το φθινόπωρο
είναι ένα ανάκτορο δικό σου
χτισμένο με ομίχλες και κατακλυσμούς
με το χρυσάφι των πεσμένων φύλλων.

Η βασιλεία σου, μια παλινόρθωση
γεμάτη έρημες θάλασσες
και περιπάτους σε χάρτες μελαγχολικούς
χωρίς ονόματα πόλεων
μόνο με τις πορείες των αποδημητικών πουλιών
και τα υγρά νεκροτομεία του Οκτώβρη.

Α, ένα αγκάθι του ήλιου
μπλεγμένο στα μαλλιά σου!

Στο βάθος των πραγμάτων, έλεγες,
υπάρχει η άλλη τους πλευρά
εκεί είναι πάντα μεσάνυχτα
δεν έχει εποχές
εκεί τα είδωλά μας κινούνται αθόρυβα
κάτω από ένα χαλασμένο φεγγάρι.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Θέρετρα 1985
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 20:37:53
Κατερίνα Καριζώνη, Θέρετρα 1985
 
Περαία – Μπαξές – Αγία Τριάδα
χώρες των παιδικών μου χρόνων σιωπηλές
ζωγραφισμένες με ξυλομπογιές κοντά στη θάλασσα
δίχως σκιές
μες σε τετράδια εικοσάφυλλα, λιωμένα.

Μέρες χωρίς ορίζοντα
μόνο μια σκοτεινή γραμμή
να οδηγεί τα λεωφορεία
κατάμεστα από νεκρούς κολυμβητές
ανάμεσα από δεκαετίες της πόλης
που χαθήκαν
κι έρημα κτήρια, δίχως χαραμάδες.

Εκείνος ο πνιγμένος φωτογράφος
φώναζε αργά τις νύχτες του Αυγούστου
στη γυναίκα του
να βγάλει τις φωτογραφίες των γάμων τους
από τη θάλασσα.

Περαία – Μπαξέ Τσιφλίκ – Αγία Τριάδα
θυμάσαι;
Ήταν πιο ανάλαφρα τα χέρια μας
στην καταχνιά.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το μάρμαρο του φιδιού
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 20:59:40
Κατερίνα Καριζώνη, Το μάρμαρο του φιδιού
 
Την ώρα που η υπηρέτριά μας η Μοργκάνα
σκουπίζει στο κρυφό μέρος του σπιτιού
κι οι καλεσμένοι μας κοιμούνται
σε βαθύ κι ανεξιχνίαστο ύπνο
και τα άλογά τους έχουν μαρμαρώσει
ταϊσμένα στην αυλή
κάποιος ανάβει ένα σπίρτο
και τότε φαίνεται η μυστική πλευρά
σε όλα αυτά.

Πίσω απ’ τα σπίτια φαίνονται
τα σπίτια που γκρεμίστηκαν
πίσω απ’ τα πρόσωπα
τα άλλα πρόσωπα που χαθήκαν
πίσω απ’ όσα μας χωρίζουν
ένα νωχελικό τουρκάκι
παίζει πότε πότε με τα κότσια του.

Yilian Mermer*
φώναζε αλαφιασμένη η Μοργκάνα
ποιος πείραξε το μάρμαρο του φιδιού;

* Ονομασία πλατείας στην Πάνω Πόλη που δεν υπάρχει πια. Σημαίνει το Μάρμαρο του Φιδιού.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ινκαντάδας
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 21:32:17
Κατερίνα Καριζώνη, Ινκαντάδας
 
Καθώς ο μήνας Μάρτης
φυσάει στις κρυφές αυλές
και ανάβουν τα λιωμένα τους λυχνάρια
οι Τουρκάλες
βλέπω καμιά φορά τις Μαγεμένες*
να περνούν
να σμίγουν με το πλήθος στην Καμάρα
και να χάνονται.

Τότε ραγίζουν γύρω μου οι κρυψώνες
και διακρίνω
τα πρόσωπα των φωτογραφιών θαμμένα
πλάι σ’ αγάλματα αλλόγλωσσα
σε κήπους κρεμαστούς
κοντά στα κάστρα.

Ο Εβραίος που κοιμάται στη σκιά μας
ξυπνάει τότε και λέει στη γυναίκα του
– τα δάκρυά μου
πού τα έκρυψες Ραχήλ;

* Μαγεμένες ή Incantadas: Αγάλματα που βρέθηκαν στην αυλή ενός εβραϊκού σπιτιού στη Θεσσαλονίκη.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η προφητεία της βροχής
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 21:38:13
Κατερίνα Καριζώνη, Η προφητεία της βροχής
 
Έβρεχε συνεχώς απ’ το πρωί
τρία καμένα εικονίσματα
φώναζαν ανάμεσα απ’ τα σύννεφα.

Προσέξτε
η βροχή θα πάρει τον σπόρο μακριά
δεν θα ανθήσει φέτος ούτε ένας νεκρός
σ’ αυτή τη νοτισμένη περιφορά των εποχών
δεν θα σωθεί ούτε ένας σκοτωμένος
σε τούτη την υγρή λιτανεία των ψευδαισθήσεων
κι ο δεύτερος θάνατος θα είναι δυσκολότερος.

Ύστερα οι φωνές τους γίνονταν
εύθραυστες κλωστές
πένθιμα μικρά ουράνια τόξα
στην αθέατη πλευρά του ουρανού.

Ένας μαύρος καθρέφτης
έπλεε μέσα στη βροχή.

Έβρεχε συνεχώς απ’ το πρωί.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο τρόμος των ρούχων
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 21:43:51
Κατερίνα Καριζώνη, Ο τρόμος των ρούχων
 
Καμιά φορά τις νύχτες του χειμώνα
ξυπνώ κι ακούω τα παλιά μας ρούχα
να μιλούν
αθόρυβα πλησιάζω στην ντουλάπα
κι αφουγκράζομαι.

Λεν πως τα σώματα φθείρονται
πιο γρήγορα
γιατί δεν έχουν κλωστές
παρά μονάχα υγρά, αρρώστιες
κι εξανθήματα
και πως οι άνθρωποι πεθαίνουνε
γιατί δεν αιωρούνται
αλλά σέρνονται στο πάτωμα της πόλης
ώσπου σκίζονται και τους πετούν.

Θα ξεφύγουνε μία μέρα απ’ τις ντουλάπες
θα τυλιχτούνε γύρω μας
και δεν θα ξεκολλούν
με κινήσεις που δεν θα ’ναι οι δικές μας
θα μας πάνε αλλού
θα μας σύρουν σ’ έναν παγετώνα
και μετά
θα γλιστρήσουν κάτω από το δέρμα
και θα πνίξουν την καρδιά.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο συλλέκτης βασιλιάς
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 21:50:08
Κατερίνα Καριζώνη, Ο συλλέκτης βασιλιάς*
 
Άδεια σπιρτόκουτα του βασιλιά Φαρούκ
τι απογίνατε
καθώς εκείνος έκπτωτος γυρνούσε
μ’ ένα καπέλο λησμονιάς στο City
λιώνοντας λίγο λίγο κάτω απ’ την λονδρέζικη βροχή.

Σπιρτόκουτα της τρομερής του συλλογής
πού ταξιδεύετε;
δεκατεσσεράμισι χιλιάδες άδεια κουτιά
ξαναγεμισμένα απ’ τις κρατικές αρχές
μοιρασμένα βέβαια
ξοδεμένα στο πνευματικό σκοτάδι.

Δεκατεσσεράμισι χιλιάδες φόβοι μου ανώφελοι
φόβοι καθημερινοί που με στηρίζετε
σε τοίχους γερμένους και κτήρια κινούμενα
σε πράγματα που χάνονται αιφνίδια.

Τα σπίρτα του βασιλιά ήταν καμένα, μας έλεγες
ξοδεύτηκαν μες στα πυκνά σκοτάδια των παραμυθιών
στην παγερή αχλύ της ιστοριογραφίας.

* Ο βασιλιάς Φαρούκ ήταν ο μεγαλύτερος συλλέκτης κουτιών από σπίρτα. 14.500 κουτιά αριθμούσε η συλλογή του.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Δημοτικό
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 21:54:15
Κατερίνα Καριζώνη, Δημοτικό
 
Πεθαίνοντας ο Πλάτωνας
διέταξε τον Κορίνθιο δούλο του
να παίξει μια τελευταία
επίγεια μουσική
κι όπως ο δούλος
με τ’ ασθενικά πνευμόνια του
φυσούσε τον αυλό
κι οι διερχόμενοι
κάτι φανατικοί αντιφρονούντες
σχολίαζαν πως έπαιζε παράφωνα
σκίστηκαν τα παραπετάσματα του Κάτω Κόσμου
και βγήκαν έξω τα νεκρά πουλιά
και οι παλιές φωνές
που σάπιζαν στα υπόγεια
τα υποχθόνια πάθη.

Κι ο ύπνος του διχάστηκε
κι ο θάνατος διεκόπη
κι ο Πλάτων βγήκε από την αχλή
και μάλωσε τον δούλο.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Από θάλασσα
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 21:58:51
Κατερίνα Καριζώνη, Από θάλασσα
 
Από θάλασσα είναι η αγάπη μου
γι’ αυτό είναι βαθιά.

Μας το ’λεγε χτες βράδυ μια γυναίκα
ζωγραφισμένη σ’ έναν αμφορέα
μ’ ένα φεγγάρι χαμένο μες στα μάτια
κι ένα γέρικο σκυλί για συντροφιά.

Η αρχή του κόσμου ήταν το νερό
ύστερα ήρθε ένα κορίτσι
με μεταξωτό μαντίλι ως τα χείλη μας
κι έσβησε σαν πανάρχαια δίψα.

Τα φτερά στην άμμο
κάποτε σε ξεγελούν
κάποτε είναι σημάδι
ότι πέταξες πολύ ψηλά.

Από θάλασσα είναι η αγάπη μου
και ξέρεις,
υπάρχει ακόμα εκείνο το κορίτσι
στον γιαλό
τις καλές μέρες γίνεται πουλί
και πετάει στα βράχια
τις κακές μέρες
παίρνει τα μάτια ανθρώπων
που συνάντησα στο παρελθόν.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Παραμύθι για μία καθαρίστρια
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 22:02:59
Κατερίνα Καριζώνη, Παραμύθι για μία καθαρίστρια
 
Η καθαρίστριά μας
όταν δεν καθαρίζει τα γραφεία
γίνεται μια γριά φουντουκιά
έξω απ’ το σπίτι της.

Βέβαια κρύβει το γεγονός αυτό
απ’ τις αρχές
τα κλαδιά τα φοράει το πρωί στο φουστάνι της
τους ρόζους στα δάχτυλά της
μόνο τα φύλλα τής ξεφεύγουν
πότε πότε απ’ τα μαλλιά
υπόγεια νερά και χώματα απ’ τις τσέπες της
γι’ αυτό όλη μέρα σκουπίζει ασταμάτητα
γι’ αυτό από τότε που ’κοψαν την φουντουκιά
έρχονται τα πουλιά
και κάθονται στους ώμους της
και σαν φθινοπωριάσει ο καιρός
κιτρινίζουν τα λόγια της
και χάνεται η μιλιά της.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα παγωμένα κορίτσια
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 22:18:39
Κατερίνα Καριζώνη, Τα παγωμένα κορίτσια
 
Τα παγωμένα κορίτσια των τριανταπέντε χρόνων
μοιάζουν διωγμένα από μια νύχτα-μητριά
με τρυφερές μαχαιριές στην έρημη αγκαλιά τους.

Τα βλέπω κάποτε σκυμμένα
σε χειμώνες μυστικούς
να οδηγούν κοπάδια ημερωμένους λύκους
παράξενες αρραβωνιαστικές του παγετώνα
τα δάκρυά τους γίνονται διαμάντια στους δρόμους
οι ανάσες τους
μικρές φωτιές των κυνηγών στις καταιγίδες.

Τα παγωμένα κορίτσια των τριανταπέντε χρόνων
ανθίζουν βιαστικά μες στους γκρεμούς
των πρωινών τους γέλιων και πληγώνουν
με τα σκισμένα νυφικά τους και τα πέπλα.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η νύχτα
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 22:22:15
Κατερίνα Καριζώνη, Η νύχτα
 
Η νύχτα είναι μια μάγισσα αρχαία
μαύρα κουρέλια και φωτιές στο πρόσωπο
κι ένα τσουβάλι, στον ώμο της, αστέρια.

Η νύχτα είναι η μητριά των λυπημένων
το γάλα της μια θάλασσα του ύπνου μας
ιπτάμενη, γεμάτη φαντασιώσεις
στάζει απ’ τον ουρανό
στάζει απ’ τα μάτια μας
τα αισθήματα ουρλιάζουνε τις νύχτες
αγρίμια που γυρίζουν πεινασμένα
κι οι δολοφόνοι ξυπνούν
κάτω απ’ τα άστρα.

Η νύχτα είναι μια δύστροπη νεράιδα
έχει πολλά μαντίλια μαγεμένα
έχει πολλές φωνές και ξεγελάει
για τον καθένα μας έχει πολλούς θανάτους.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το τέλος των βιβλίων
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 22:26:40
Κατερίνα Καριζώνη, Το τέλος των βιβλίων
 
Κι έτσι
σιγά-σιγά θ’ αδειάσουν τα βιβλία
κλειστά, αμετακίνητα μέσα στη σκόνη τους
οι ιστορίες θα σβήσουνε αθόρυβα
κάτω απ’ τα εξώφυλλα
δίχως ποτέ κανείς να τις αντιληφθεί
όγκοι λιωμένου χαρτιού
θα σκεπάσουν τους καλούς
και τους κακούς σου ήρωες
όγκοι χαρτιού, να τους σκαλίζεις
τις κρύες βραδιές
όπως σκαλίζεις τη στάχτη
για να βρεις κάποια σπίθα
μια μικρή έστω σπίθα
να ζεστάνεις τα παγωμένα σου δάχτυλα.

Γιατί όσα μάθαμε
θα κυλήσουν μια νύχτα απ’ τα μάτια μας
και θα χαθούν στο σκοτάδι.

Αγαπητοί μου
δεν ωφελούν αυτά τα συμπεράσματα
τα ποιήματα
και τα ξεθωριασμένα υλικά.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Επίλογος (συλλογή «Πανσέληνος στην οδό Φράγκων»)
Post by: wings on 21 Oct, 2019, 22:29:18
Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
 
Η μεγαλύτερη περιπλάνηση
βρίσκεται στο βάθος των οφθαλμών
εκεί που τρεμοσβήνει
το πιο απόμακρο άστρο
πίσω από στρώματα τοπίων
που αχρηστεύτηκαν
ειδώλων που έγιναν δάκρυα.

Η μεγαλύτερη περιπέτεια
είναι η ελπίδα.

Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγάλματα (2. Τα αγάλματα)
Post by: wings on 22 Oct, 2019, 20:12:37
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγάλματα

2. Τα αγάλματα
 
Τα αγάλματα
κατέβηκαν απόψε από τα βάθρα τους
ανέμιζαν τα ρούχα τους απ’ τον νοτιά
το ένα είχε τα μάτια σου
με κοίταζε σα να με ειδοποιούσε.

Δεν έχουν σύνορα τα πράγματα, μου έλεγε,
δύσκολα ξεχωρίζω τη μορφή σου
από ένα μαδημένο τριαντάφυλλο.

Τα αγάλματα
κατέβηκαν απόψε από τα βάθρα τους
πήγαιναν προς τη θάλασσα
κρατούσαν λάμπες πετρελαίου
κι εφημερίδες που είχαν ήδη ξεθωριάσει
το ένα σκόνταψε μες στην ομίχλη
κι έγινε θρύψαλα
τα άλλα μου φάνηκαν πως χαμογελούσαν.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χωρισμός
Post by: wings on 22 Oct, 2019, 20:17:49
Κατερίνα Καριζώνη, Χωρισμός

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
πετούσανε αργά προς τον ορίζοντα
έσερναν ένα δίχτυ χρυσαφένιο
όπου κοιμόσουν γαλήνιος και ανύποπτος
στα χέρια σου κρατούσες μια σφεντόνα
κι ένα κομμάτι ατσάλι απ’ την ψυχή σου.

Γύρω-τριγύρω
φυσούσανε οι γρανιτένιοι χιτώνες των βουνών
απ’ τις πτυχές τους έβγαιναν τοξότες
και σημαδεύανε τον ήλιο
ώσπου τον κατεβάσανε στη θάλασσα.

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
σε πήγαν σ’ ένα κάστρο ερειπωμένο
στην άκρη της μνήμης
εκεί φυτρώνει μια χρυσή μηλιά
κάθε πρωί θα κόβεις ένα μήλο
κάθε βράδυ ένας κύκνος θα πεθαίνει
κι έτσι δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι ήσουν εσύ
Post by: wings on 22 Oct, 2019, 20:52:23
Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι ήσουν εσύ

Είπε πως είχε αγαπήσει το φεγγάρι
ανέβαινε αργά για να το συναντήσει
κρατούσε μια ακτίνα φεγγαριού
δυο φτερωτά λιοντάρια στήριζαν τα πόδια της
πέρα στο βάθος
κάποιοι αδειάζανε τη θάλασσα
σε μια αρχαία λεκάνη
φορούσανε αδιάβροχα και μπότες
κι ένα ασημένιο αγκάθι στα μαλλιά τους.

Στάσου φεγγάρι, σ’ αγαπώ,
του φώναξε,
κοίταξε, έχω μια ασημένια ελιά δίπλα στα χείλη
κι ένα αχνό φως κάτω από τα βλέφαρα
το αίμα μου είναι από υγρό καθρέφτη.

Κόψτε την ακτίνα,
πρόσταξε τότε το φεγγάρι
στους άντρες με τα αδιάβροχα
κι εσείς λιοντάρια μου πετάξτε
στον ύπνο των τρελών.

Ξύπνησε τότε εκείνη σκοτωμένη.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα σχήματα
Post by: wings on 22 Oct, 2019, 20:58:05
Κατερίνα Καριζώνη, Τα σχήματα

Οι κώνοι των βουνών
οι καμπύλες της θάλασσας
το περίγραμμα του καλοκαιριού
η μεγάλη σφαίρα του θανάτου
που γυρίζει μέσα μας
κι ο χάρτης του ουρανού απλωμένος
κάθε νύχτα μπροστά στο παράθυρο
στο βάθος φέγγουν οι σκοπιές των αγγέλων
και τα φωτεινά ίχνη του ζώου
που διέσχισε τη μητρόπολη της ψυχής μας
η αιώνια τάξη των αστερισμών.

Εσένα θυμάμαι πάλι
σε τυλίγει μακριά μου η χρυσή σκόνη
του δικού σου αστεριού
σε ντύνουν τα χρόνια με χιλιάδες συγκατανεύσεις
με άσπρα πουκάμισα
που τα ρυτιδώνει ο θάνατος
εσένα θυμάμαι
σ’ αυτό το παγωμένο άστρο της ποίησης που έπεσα
γύρω μου η νύχτα και η θάλασσα
με ζυγώνουν απ’ όλες τις μεριές
κι οι αιώνες ανοίγουν την βαριά καγκελόπορτα
πίσω στον χρόνο, αθόρυβα
για να περάσει ένα ήμερο ελάφι
που έχει τα μάτια σου.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πέντε ιστορίες για γυναίκες (1. Τα άπορα κορίτσια του 19ου αιώνα)
Post by: wings on 22 Oct, 2019, 21:05:26
Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

1. Τα άπορα κορίτσια του 19ου αιώνα

Τα άπορα κορίτσια του 19ου αιώνα
έρχονται πότε πότε στην πρωινή αχλή
αχνά σαν περιγράμματα και σβήνουν
ρωτούν για τα λιωμένα τους εργόχειρα
που αφήσανε ημιτελή σε πόλεις γκρεμισμένες
και σ’ άλλες που αλλάξαν πληθυσμούς.

Χωριά ερημωμένα κι επαρχίες
φωτισμένες με κεριά, αλλόγλωσσες
σημειωμένες με λίγο αίμα
πλάι στα σύνορα.

Τα άπορα κορίτσια κατοικούν
μες σε σουίτες μουσικής
και σε παλιές γκραβούρες
και βγαίνουνε παράνομα τις νύχτες
με μολυβένιους στρατιώτες
και με παντρεμένους.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πέντε ιστορίες για γυναίκες (2. Οι όμορφες γυναίκες των αστών)
Post by: wings on 22 Oct, 2019, 21:10:25
Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

2. Οι όμορφες γυναίκες των αστών

Οι όμορφες γυναίκες των αστών
κολυμπούν αμέριμνες μέσα στους καθρέφτες τους
εκεί χιονίζει συνήθως
γαλήνιοι κύκνοι αναδύονται απ’ τα κρύσταλλα
στις όχθες ελλοχεύουν πεινασμένες τίγρεις.

Οι όμορφες γυναίκες των αστών
βυθίζονται γελώντας στον πυθμένα
και ανασύρουν κασετίνες με χαμένη μουσική
κι αγάλματα των εραστών του μολυβένια.

Γι’ αυτό καμιά φορά όταν μας κοιτάζουν
φέγγουν οι ασημένιες κόρες των ματιών τους
κι άλλοτε πάλι εξαφανίζονται ανεξήγητα
όταν περνούν μπροστά από καθρέφτες.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πέντε ιστορίες για γυναίκες (3. Οι γερασμένες γυναίκες)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 15:06:21
Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

3. Οι γερασμένες γυναίκες

Βλέπω καμιά φορά τις γερασμένες γυναίκες
να τριγυρίζουν σ’ έρημες ακτές
πετούν τα πλαδαρά κορμιά τους και φορούν
βέλα από τούλι και σκούρες πανοπλίες
από λιωμένα χάδια και μαχαίρια
ύστερα βγάζουν τις ρυτίδες απ’ τα πρόσωπά τους
και κεντούν
πουκάμισα για τους χαμένους εραστές τους.

Οι γερασμένες γυναίκες
μας προσπερνούν σκυφτές κι αμίλητες
και κρύβουν
κοπάδια από σκελετωμένους κύκνους
που πλέουν αργά
στο βάθος των ματιών τους.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πέντε ιστορίες για γυναίκες (4. Τα τσάγια των ηλικιωμένων κυριών)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 15:10:31
Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

4. Τα τσάγια των ηλικιωμένων κυριών

Τα τσάγια των ηλικιωμένων κυριών
έχουνε μια παράξενη μελαγχολία
τα κουλουράκια τους μια γεύση από χθες
και τα παράθυρά τους
μια θέα στο φθινόπωρο.

Ανάμεσα απ’ τα χέρια τους
περνούνε γερανοί
που προκαλούν αρθρίτιδες και πόνους
κι από τα μάτια τους
κυλούν ζεστά διαμάντια
όταν μιλούν για τους αγαπημένους τους νεκρούς.

Τα τσάγια των ηλικιωμένων κυριών
είναι γεμάτα δηλητήριο
μα τα πίνουν αδιαμαρτύρητα
σχεδόν σα να το ξέρουν, οι άμοιρες
και να το διασκεδάζουν
που θα πεθάνουν καθισμένες σ’ έναν κύκλο.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πέντε ιστορίες για γυναίκες (5. Οι ξύλινες γυναίκες της Παναγίας Ελεούσας)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 15:14:29
Κατερίνα Καριζώνη, Πέντε ιστορίες για γυναίκες

5. Οι ξύλινες γυναίκες της Παναγίας Ελεούσας

Τρεις γυναίκες ξύλινες
πηγαίναν προς τη θάλασσα.

Η πρώτη κρατούσε έναν αρχαίο κίονα
η δεύτερη έσερνε έναν χάρτη
ζωγραφισμένο στην ράχη ενός ζώου
η τρίτη ήταν χαραγμένη στη βάρκα
που ανοιγόταν στο πέλαγος.

Οι τρεις γυναίκες σταμάτησαν
στην άκρη του γιαλού.

Η μια έριξε τον κίονα και σκίστηκε η θάλασσα
φάνηκε τότε ένα μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια
η άλλη κοίταξε στον χάρτη και ψιθύρισε
αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην καρδιά του ζώου
η τρίτη γυναίκα σιωπούσε.

Ύστερα οι γυναίκες προχώρησαν αμίλητες
σιγά-σιγά η θάλασσα τις σκέπασε.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα χαμένα εκπαιδευτήρια
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 15:20:44
Κατερίνα Καριζώνη, Τα χαμένα εκπαιδευτήρια

Αναζητώντας τα χαμένα εκπαιδευτήρια
του προηγούμενου αιώνα
συναντώ στον χάρτη βαμμένες με μαύρο
τις συνοικίες των σκοτωμένων
και στο πλάι το γαλάζιο της θάλασσας.

Αν ξύσεις το γαλάζιο
θα βρεις από κάτω έναν δίσκο χρυσό
τον έχασε μια μέρα ένας ναύτης στη θάλασσα
τον βρήκε μια γυναίκα
αγνοούμενη σ’ ένα ναυάγιο
μαζί της περπατούσαν στον βυθό
ο Ρήγας Φεραίος
κι ο ασυρματιστής του πλοίου
πνιγμένος τριάντα χρόνια αργότερα.

Ίσως η γυναίκα ξαναβρήκε τον ναύτη
σε κάποιο λιμάνι
η έκβαση της ιστορίας ωστόσο
παραμένει άγνωστη
άλλωστε ο χάρτης δεν προβλέπει λιμάνια
παρά μόνο λίγες ξέρες κι απόκρημνα φιόρδ
ο χάρτης δείχνει μόνο αίμα
στο τέλος αυτού του ταξιδιού
και τις σκιές των αποφοίτων των χαμένων
εκπαιδευτηρίων
που περνούν σε κοπάδια.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Πῶς δ' ἐν χερσὶ τῶν Ἑνετῶν ἦν ἡ Θεσσαλονίκη 1423 μ.Χ.
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 15:49:04
Κατερίνα Καριζώνη: Πῶς δ’ ἐν χερσὶ τῶν Ἑνετῶν ἦν ἡ Θεσσαλονίκη 1423 μ.Χ.

Σαν πούλησε στους Ενετούς
την πόλη του ο Ανδρόνικος
χτύπησε ένα πρωί την πόρτα του
μια νεαρή γυναίκα
φορούσε άμφια πορφυρά
κι ολόχρυσα υποδήματα
ένα γεράκι άγριο πετούσε στα μαλλιά της.
– Η λέπρα είμαι, του φώναξε,
ήρθα, πενήντα χρυσές χιλιάδες να μου δώσεις
το αντίτιμο της πόλης που μου έταξες.

Όμως ο Ανδρόνικος
είχε ξοδέψει τα μισά με αυλοκόλακες
και μ’ ελαφρές γυναίκες
κι άλλους τυχάρπαστους
κι ο αιώνας ήταν σκοτεινός
κι ήξερε πως στο τέλος δεν θα ξαναγύριζε.

Τότε η γυναίκα τον κοίταξε αμίλητη
και γίναν όλα ξαφνικά παλιές γκραβούρες
και χαμένα χρονικά
και σπάνια χειρόγραφα.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι στοιχειωμένοι μύλοι του 18ου αιώνα
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 15:55:42
Κατερίνα Καριζώνη, Οι στοιχειωμένοι μύλοι του 18ου αιώνα

Ποια δύναμη κινεί τους μύλους, έλεγες,
σ’ έναν τόπο τόσο άνυδρο όσο η ψυχή μας;

Εδώ υπήρχε κάποτε ένας χείμαρρος από αίμα
λίγο πιο κάτω ένα γκρεμισμένο μοναστήρι
κι ακόμη βαθύτερα ένα πανουκλόσπιτο.
Ποιος έβαλε φωτιά στο πανουκλόσπιτο
κι έρχονται κάθε νύχτα οι φωνές των πεθαμένων
κι ανάβουν απ’ τη θάλασσα χιλιάδες φώτα;
Είναι οι άρρωστοι που περπατούν
στην επιφάνεια του νερού
κρατώντας αναμμένες δάδες και φανάρια
κρατώντας εξαπτέρυγα και σκήπτρα
μα δεν τολμούν να βγούνε στην ακτή
στέκονται μόνο και κοιτούν την πόλη
σαν κάτι να τους σταματά, κάτι να βλέπουν
κάτι που φαίνεται μόνο απ’ τη θάλασσα
του αιώνας τους.

Ποια δύναμη κινεί τους μύλους μες στην πόλη;

Των πεθαμένων οι φωνές κινούν τους ανεμόμυλους
και οι αιμάτινοι χείμαρροι της Ιστορίας
κι οι άγγελοι που κατεβαίνουν κάθε βράδυ
στο φως του φεγγαριού
και γυρίζουν με τα χέρια τα φτερά των μύλων.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ασκήσεις Ορθοοπτικής
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 16:05:50
Κατερίνα Καριζώνη, Ασκήσεις Ορθοοπτικής

Με περιμένουν ακόμη
σε μια πολίχνη σκοτεινή
πολύ πριν απ’ το ηλεκτρικό φως
σε μεσαιωνικά παντοπωλεία
που μυρίζουν πετρέλαιο
και τυλίγουν εμπορεύματα
σ’ εφημερίδες δίχως ημερομηνία
κοντά σε σιδηροδρομικές γραμμές
κι άλλα σημεία
χαμένα σε μια ιστορία περιμετρική.

Στον χάρτη
μικρά πολίσματα να λαμπυρίζουν
σε δίκτυα οδικά που ανατραπήκανε
σε μια νύχτα πονοκέφαλου
και τώρα περνάει από πάνω τους η ομίχλη.

Με περιμένουν ακόμη
σε μια πολίχνη μισοσκότεινη
τα αυτοκίνητα δεν φτάνουν ως εκεί
φτάνει μόνο μια κίνηση
του αμφιβληστροειδή χιτώνα
κι εκείνες οι παλιές κεντήστρες που κεντούσανε
αμέριμνα κοντά σε λάμπες
με μεγάλες βελονιές
ώσπου τυφλώνονταν.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγγέλους (1. Γραφή αγγέλων)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 16:13:58
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγγέλους
 
1. Γραφή αγγέλων

Οι ρυτίδες δείχνουν με ποιο τρόπο θα πεθάνουμε
μα μόνο οι άγγελοι μπορούν να τις διαβάσουν.

Την ώρα που έπλενε τα χέρια της
κατέβηκε ένας άγγελος
και τάραξε τα νερά
κι εκείνα γίναν ασημένια.
Έβαψαν τότε τα δάχτυλα, τα μάτια
και τα μάγουλα και μια ρυτίδα
που ’διωξε κρυφά γύρω απ’ τα χείλη.

Πρόσεξε, μην την χαλάς, της φώναξε ο άγγελος,
είναι η ανταύγεια του θανάτου σου.

Είχε διαβάσει από τότε πολλά βιβλία
είχε δει ανθρώπινες μορφές
σαν πεταμένα ψαροκόκαλα στη γούβα της μνήμης
κι άλλες που είχαν γίνει πορτρέτα μέσα της.

Ο θάνατος είναι σημειωμένος πάνω στα πρόσωπα
έτσι της είχε πει ο άγγελος.
Δεν μπόρεσε να μάθει το μυστικό του.

Κάθε πρωί κατεβαίνουν άγγελοι αθέατοι
και διαβάζουν τα πρόσωπά μας.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγγέλους (2. Η επιστροφή του αγγέλου)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 16:18:16
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγγέλους
 
2. Η επιστροφή του αγγέλου

Και τότε ξαναφάνηκε ο άγγελος
αίμα και γράσα στάζαν τα φτερά του.

Πιάστηκα, είπε, στα δόκανα των κυνηγών
που στήνουν το φθινόπωρο για τα πουλιά
ζήτησε λίγο λάδι
για να βάλει στις πληγές του
και μια αλλαξιά για το ταξίδι του.

Άγγελε, σώθηκε το λάδι
άδειασε ο καιρός, του είπαμε,
τα ρούχα μας γέμισαν αρρώστιες.

Υπάρχει όμως μία γέρικη ελιά
πέρα μακριά, στο βάθος του ορίζοντα
αυτή κλαίει τις νύχτες
αυτή τραγουδάει όταν φυσάει ο βοριάς
αυτή γνωρίζει πότε θα πεθάνουμε
πήγαινε σ’ αυτή
να σε γιατρέψει.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγγέλους (3. Περιγραφή τοπίου)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 16:22:01
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες με αγγέλους
 
3. Περιγραφή τοπίου

Έξω φυσάει ένας άνεμος
που ξεκαρφώνει τη θάλασσα
στον ουρανό λάμπει το τρομπόνι
κάποιου αγγέλου
ξεχύνεται παλιά χαλασμένη μουσική
βίδες τ’ ουρανού κι εργαλεία
στο καπνισμένο γυαλί της αγάπης
χαράζει η μορφή σου.

Νυχτώνει
το δίχτυ της αράχνης απλώθηκε
πάνω απ’ την πόλη
σαν χάρτης κάποιας επιδημίας
πανάρχαιας
στα μάτια σου φάνηκε πάλι
η εγκαταλειμμένη αγροικία
με τον σκοτωμένο.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η κούκλα
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 17:00:35
Κατερίνα Καριζώνη, Η κούκλα
 
Κάποτε είχα μια κούκλα πάνινη
φαίνεται πως μεγάλωνε κρυφά.

Χτες βράδυ χτύπησα την πόρτα
και μου άνοιξε
πίσω της άλλες χίλιες πόρτες κλειδωμένες.
Πότε δεν πρόκειται να ξαναμπείς στο σπίτι, μου είπε,
γιατί οι πόρτες ανοίγουν με τους χτύπους της καρδιάς
κι ο χτύπος της καρδιάς σου έχει πάψει,
αυτό που ακούς είναι ένα δεκανίκι.

Είχε γεράσει, έγερνε λιγάκι
ξεχνούσε τ’ όνομά της
απ’ το ένα μάτι της κυλούσε ένα κουβάρι.
Μη με ρωτήσεις τίποτα άλλο, φώναξε
γιατί εδώ οι σημασίες καταργήθηκαν
κι οι λέξεις λιώσανε στις σκοτεινές τους κοίτες
και μου ’κλεισε την πόρτα.

Κάποτε είχα μια κούκλα πάνινη.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Θέα από ένα εκκεντρικό παράθυρο
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 17:15:20
Κατερίνα Καριζώνη, Θέα από ένα εκκεντρικό παράθυρο
 
Απ’ το πρωί βρέχει νεκρές μπαλαρίνες
ένας ιππότης σιδηρόφρακτος
κατεβαίνει τη δημοσιά
κρατάει στα χέρια του τον ίσκιο της καρδιάς μας
πίσω του ακολουθούν έξι επίσκοποι
που μόλις έχουν ανοίξει ένα αστέρι
τα χέρια τους είναι βέβηλα και ζεστά
ένα πουλί μολυβένιο κλωσάει το αυγό του
απ’ όπου αργά προβάλλει το φεγγάρι
ακούγονται στο βάθος
οι βαριές τροχαλίες του αιώνα
και τα βήματά σου
στο πάτωμα του κόσμου που τρίζει
από ένα σπασμένο σανίδι φέγγει η κόλαση.

Καράβια φορτωμένα μ’ εμπορεύματα
κρέμονται με σκοινιά από τον ουρανό
άγγελοι βλοσυροί τραβάνε τα σκοινιά
και προχωρούνε τα καράβια
καθώς κάποιος από κάτω με μια βούρτσα
μπογιατίζει το ξύλο στο χρώμα της θάλασσας.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες κάτω απ' το φεγγαρόφωτο (1. Η τρέλα)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 17:20:53
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
 
1. Η τρέλα

Η τρέλα είναι μια καλή γριά
που μ’ αγαπάει
έχει μια ρόκα από χρυσάφι
και κλώθει την ψυχή μου
μια μια περνάει τις κλωστές στο αδράχτι
τραγουδώντας
μου ετοιμάζει τρίχινο χιτώνα στοιχειωμένο
για να πετάξω πέρα από τα σύνορα.

Η τρέλα είναι μια γριά
που βγαίνει με φεγγάρι
κρατάει τα δυο κεφάλια της
κομμένα σ’ ένα δίσκο
έχει εφτά μαρμάρινες καρδιές
και οι εφτά ραγισμένες
κάτω από το φουστάνι της
τα ερείπια μιας πρωτεύουσας.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες κάτω απ' το φεγγαρόφωτο (3. Αίνιγμα)
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 17:27:46
Κατερίνα Καριζώνη, Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
 
3. Αίνιγμα

Δεν ξέρω τι σημαίναν όλα αυτά.

Τρεις καλόγεροι έβγαιναν κάθε νύχτα
έπαιζαν μ’ ένα μαντολίνο
κάτω απ’ το φεγγάρι
ερχόταν μια γυναίκα μ’ έναν καθρέφτη
κι άκουγε
μες στον καθρέφτη έβλεπα τρεις καλόγερους
έπαιζαν μ’ ένα μαντολίνο κάτω απ’ το φεγγάρι
ερχόταν μια γυναίκα μ’ έναν καθρέφτη
κι άκουγε
μες στον καθρέφτη έβλεπα τρεις καλόγερους...

Δίνει μια η γυναίκα
και σπάζει τον καθρέφτη
τότε όλα χαθήκαν.

Τα τρία μαντολίνα
κρεμασμένα το άλλο πρωί στη σιωπή σου.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρόσωπα των φωτογραφιών πεθαίνουν στο φως
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 17:49:58
Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρόσωπα των φωτογραφιών πεθαίνουν στο φως
 
Αυτή η όμορφη γυναίκα της φωτογραφίας
είχε στα μάτια της τον καπνό ενός τρένου.

Πώς τα κατάφερε και βρέθηκε ανάμεσά μας!
Το δέρμα της κιτρινισμένο απ’ τον καιρό
η φωνή της χαρτί που σκιζόταν
τα βήματά της χτύποι παλιού ρολογιού
δεν είχε πια εραστές
παρά μονάχα μια μαργαρίτα μαδημένη στο πέτο
και λίγη σκόνη γύρω από τα δάχτυλα.

Μας έδειξε ένα σημείο στον τοίχο του σπιτιού.
Από δω περνούσε κάποτε ένα τρένο, μας είπε,
πήγαινε μακριά, δεν θυμάμαι για πού
θυμάμαι μόνο τον φεγγίτη
απ’ όπου κοίταζα τον καπνό και τ’ αστέρια
θυμάμαι μόνο πως πάντα περίμενα.

Η γυναίκα σιγά-σιγά ξεθώριαζε κι έσβηνε.

Τα πρόσωπα των φωτογραφιών
βγαίνουν στο φως για να πεθάνουν,
μας εξηγούσε ο φωτογράφος.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το παιχνίδι των πνιγμένων
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 17:57:17
Κατερίνα Καριζώνη, Το παιχνίδι των πνιγμένων
 
Έλα, μου είπες, να παίξουμε το παλιό παιχνίδι
χάνει αυτός που αγαπάει περισσότερο
γι’ αυτό και φόρεσα μια ατσάλινη καρδιά
γι’ αυτό και φόρεσα ένα κόκκινο κοράλλι
κι έχω το σφύριγμα ενός πλοίου στα αυτιά μου
κι ένα μαντίλι μουσκεμένο στον αφρό.

Κοίτα πώς παν και χάνονται τα πλοία
κι ανοίγουν διάπλατα της θάλασσας οι πύλες
σε σκοτεινούς νεροθαλάμους γυρίζει ο καπετάνιος
και σ’ άλλες αίθουσες υγρές προσμένουν οι παράνυμφοι
και μια γυναίκα μ’ ένα πέπλο πνιγμένη από χρόνια.

Δεν ξέρω πώς παντρεύονται οι πνιγμένοι
ίσως μοιράζουν αλμυρά κουφέτα και κοχύλια
ίσως μοιράζουν μαύρα λέπια απ’ την ψυχή τους
και ανεβαίνουν για μια στιγμή στην επιφάνεια
για να μαζέψουν μαργαρίτες του αφρού.

Έλα λοιπόν να παίξουμε το παλιό παιχνίδι
χάνει αυτός που αγαπάει περισσότερο
οι άλλοι τον κατεβάζουν δεμένο με σκοινιά
ύστερα κοιτάζονται περίλυποι στα μάτια
ύστερα ανάβουνε τσιγάρο συντριμμένοι
ύστερα βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το εικόνισμα
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 18:18:35
Κατερίνα Καριζώνη, Το εικόνισμα
 
Θα ’ταν θλιμμένος φαίνεται ο εικονοποιός
εκείνο το κρύο απόγευμα του αιώνα
γι’ αυτό σου έβαλε τόσο βαθύ μαύρο
στις κόρες των ματιών
ίδιο βαθύ με το χρώμα που έχει η νύχτα
όταν κανένας δεν σε συλλογιέται πια
ίδιο βαθύ με τις σκιές των εραστών
που σμίγουνε για τελευταία φορά
κάτω απ’ τα φώτα
και φεύγουν αγκαλιασμένες βιαστικά
πριν εκείνες προλάβουν να χωρίσουν.

Θα ’ταν θλιμμένος φαίνεται ο εικονοποιός
κι όλα του τα κεριά θα είχαν καεί
κι όλα τα δάχτυλά του θα ’γιναν λεπίδες.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα γάντια
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 18:22:39
Κατερίνα Καριζώνη, Τα γάντια
 
Παλιά φθαρμένα γάντια μου
έχετε ακόμα τη θέρμη των χεριών μου
το άρωμα κάποιας μυστικής συναλλαγής.

Σας διάλεξα
μέσα από εκατομμύρια γάντια
πέτσινα γάντια δολοφόνων και γάντια δαντελένια
γάντια θαυματοποιών, γάντια χειρούργων
γάντια του μποξ και γάντια πεθαμένων
γάντια που σφίξαν χέρια αγαπημένα
κι άλλα που πλήρωσαν κάποτε τον φόνο
κι εκείνα που κράτησαν το αλάτι τ’ ουρανού
το χιόνι μιας αγάπης που βασίλεψε.

Παλιά φθαρμένα γάντια μου
γάντια που πια δεν ξεκολλάτε
από τα χέρια μου.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι γάτες των παλιών κτηρίων
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 18:27:28
Κατερίνα Καριζώνη, Οι γάτες των παλιών κτηρίων
 
Οι γάτες των παλιών κτηρίων μάς κοιτούν
όπως θα μας κοίταζαν οι πεθαμένοι ένοικοι
μιλούν μες στο σκοτάδι με ανθρώπινες φωνές
λεν πως τα σπίτια κάποτε παλιώνουν
κι οι ένοικοι γερνούν και μένουν μόνοι τους
και τότε η ζωή του αναπόφευκτα γεμίζει
από γάτες
μιλούν ψιθυριστά, βήχουν επίμονα
και δεν γνωρίζουν τον μέλλοντα και τον ενεστώτα.

Τις νύχτες
μια βυθισμένη κρήνη αναδύεται
απ’ τα υπόγεια των σπιτιών
οι γάτες ορμούν μέσα στη γούρνα πλατσουρίζοντας
λούζονται, βγάζουνε το τρίχωμά τους
γίνονται γριές με πρόσωπα αποτρόπαια
φορούν κουρέλια και καπνίζουνε τσιγάρα άφιλτρα
ανεβαίνουν αθόρυβα τις σκάλες των σπιτιών
και χτυπούν τα κουδούνια των ενοίκων
νιαουρίζοντας.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι δώδεκα στρατιώτες
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 18:35:19
Κατερίνα Καριζώνη, Οι δώδεκα στρατιώτες
 
Το τραπέζι ήταν πάντοτε στρωμένο
κάτω απ’ τις ιτιές
αντί για πιάτα
είχε δώδεκα μεγάλα ρολόγια
τα μεσάνυχτα παρουσιάζονταν δώδεκα στρατιώτες
και τα κούρδιζαν.
Ένας στρατιώτης έχασε μια μέρα το κλειδί
κάποιος του το είχε κλέψει και το έκρυβε
εκείνος μιλούσε και γελούσε ακατάπαυστα
για να μη δείξει ότι ήταν πεθαμένος.

Την άλλη νύχτα ένας καινούριος
ήρθε στη θέση του
κι αυτό έγινε διαδοχικά
και με τους δώδεκα στρατιώτες.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το άλογό μου
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 18:38:14
Κατερίνα Καριζώνη, Το άλογό μου
 
Το άλογό μου κρύβεται
στο φως του φεγγαριού
έχει ένα κέρατο από φώσφορο
πάνω απ’ τα δυο του μάτια
και μου υπαγορεύει ποιήματα.

Όταν γεννήθηκε
το χώρισαν από τα άλλα άλογα
γιατί είχε κέρατο
κι έλεγε πάντα πράγματα αλλόκοτα.

Από τότε
γύριζε μόνο του από ερημιά σε ερημιά
ώσπου συναντηθήκαμε
παρηγορώντας ο ένας τον άλλον
με στίχους.
 
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 18:57:22
Κατερίνα Καριζώνη, Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470
 
Θα αφήσω απόψε τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά
για νά ’ρθει πετώντας ο ράφτης Ραντοσλάβ
κραδαίνοντας το χάλκινο ψαλίδι του
ανεμίζοντας τη σάπια του κλωστή μέσα στην καταχνιά
θα φέρει τα ρούχα των νεκρών
για να τα σιδερώσω
τις ξηλωμένες τους ψυχές μες σ’ ένα δίχτυ
σαν ένα κοπάδι πεθαμένες πεταλούδες.

Θ’ ανάψω πάλι εκείνο το κιτρινισμένο φως
στο πορτατίφ
και θα λαδώσω καλά τους μεντεσέδες
για να μην τρίζουν όταν πιάνει ο βοριάς
θα βάλω ακόμα την τσαγιέρα στη φωτιά
και τα αναμμένα κάρβουνα στο σίδερο
γιατί ξέρω πως φοβάται την αυγή ο Ραντοσλάβ
κι όταν καμιά φορά καθυστερώ, θυμώνει

και μου ράβει τα βλέφαρα
και μου παίρνει αυτούς που αγαπώ.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το παλτό σου
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 19:02:54
Κατερίνα Καριζώνη, Το παλτό σου
 
Χρόνια τώρα κρεμόταν στο σκοτάδι του μυαλού μου
βαρύ και απειλητικό το πανωφόρι σου
το διαπερνούσαν ρίγη από αιφνίδιους πυρετούς
θέρμες από ύπουλες αρρώστιες
πάνω του άνοιγαν πληγές κι αιμορραγούσαν
απ’ τις ραφές του γλιστρούσε πότε πότε
ένα παραπονεμένο φως.
Έσταζε χρόνια στο μυαλό μου το παλτό σου
δεν μπορούσε να στεγνώσει
όσο κι αν πάγωνε ο νοτιάς του χωρισμού
κι οι κρύες βραδιές στα αναρρωτήρια της μνήμης μου
όσο κι αν το φυσούσαν οι παλιές μας μέρες
κι η σκόνη από λυπημένες εκδρομές κοντά στη θάλασσα.

Έσταζε αίμα το παλτό σου
γέμιζε το στόμα μου, με έπνιγε,
λέρωναν τα χέρια μου, τα χρόνια μου
έπαιρνα τους δρόμους σαν τρελή
έτρεχα στα φαρμακεία
παντού νεκροί οι φαρμακοποιοί
παντού ναρκωμένοι οι νοσοκόμοι
παντού σκοτωμένο το αίσθημα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το οθωμανικό πειθαρχείο
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 20:09:55
Κατερίνα Καριζώνη, Το οθωμανικό πειθαρχείο*
 
Καμιά φορά στα όνειρά μου
επισκέπτομαι
το ερειπωμένο πειθαρχείο
των ψαράδικων
με δυσκολία ξεχωρίζω ένα φως
κάποιος μου γνέφει με μια λάμπα στην ομίχλη.

Ο κύβος ερρίφθη, ψιθυρίζει χαμηλόφωνα
κι ήταν φτιαγμένος από εύθραυστο υλικό
σπάζοντας σκότωσε χιλιάδες μανδαρίνους
σκότωσε όλα τα καλοκαίρια μας στους χάρτες
τις πιο λεπτές συγκυρίες των προορισμών
μετά από χρόνια θα μας εντοπίσουν στα αρχεία
σαν μία περίπτωση αναίμακτου στραγγαλισμού,
όπως ορίζουν οι θεσμοί της αυτοκρατορίας.

Το πειθαρχείο αποτελεί τόπο δυσάρεστο
το αναφέρουν άλλωστε σαφώς
και οι περιηγητές
είναι κι η μυρωδιά απ’ τα ψαράδικα
κάθε φορά που σηκώνεται ο αέρας του αιώνα.
Κι αρχιθαλαμηπόλος
που μας περιμένει βλοσυρός
μ’ ένα ποτήρι πόσιμο αίμα και σιρόπι.

* Πρόκειται για θεσμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αν το σιρόπι στο ποτήρι ήταν κόκκινο σήμαινε θάνατο διά στραγγαλισμού, αν ήταν άσπρο σήμαινε εξορία.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αγιορείτικο Αίνιγμα
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 20:13:59
Κατερίνα Καριζώνη, Αγιορείτικο Αίνιγμα
 
Κάθε νύχτα
μια λεμονιά φυτρώνει στον τυραννισμένο ύπνο μου
που κάνει χίλια λεμόνια
μέσα σε κάθε λεμόνι
κοιμάται ένας καλόγερος
δεν έχει κόκαλα ούτε καρδιά
παρά μονάχα κουκούτσια και οξέα.

Τι είναι;
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ποτέ δεν θα τη φτάσω την καρδιά σου
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 20:53:15
Κατερίνα Καριζώνη, Ποτέ δεν θα τη φτάσω την καρδιά σου
 
Στάζουν απόψε οι λέξεις απ’ τον ουρανό
στάζουν πάνω στις στέγες
στ’ αυτοκίνητα
στάζουν στα ρούχα μου, στο χάρτινο μυαλό μου
ποτίζουνε σιγά-σιγά τα ποιήματα
φαίνονται κάτι σπίτια με κόκκινα φανάρια
τρεις γέροι Κινέζοι στέκονται μπροστά τους
βαθιά μέσα στις τσέπες
κρύβουν τα κλειδιά τους
βαθιά μες στις καρδιές τους
κρύβεται η καρδιά σου
τους βλέπω από μακριά και τους ακούω.

Τι θέλουν εκεί κάθε φορά που γράφω ποιήματα;

Ποτέ δεν θα το λύσω τούτο το μυστήριο
ούτε θα πάρω στα χέρια τα κλειδιά τους
ούτε θα μπω στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια
ούτε ποτέ θα φτάσω την καρδιά σου
κι ας έρχονται κάθε φορά που σε θυμάμαι
κι οι τρεις με τις παράξενες στολές τους
και τις μακριές κρυστάλλινες γενειάδες.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι τρεις γκέισες
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 20:57:29
Κατερίνα Καριζώνη, Οι τρεις γκέισες
 
Τρεις γριές γκέισες περάσαν από δω
η Ερημιά, η Σιωπή και η Απόγνωση
τρυπούσαν με τις βεντάλιες τους το τζάμι
η ψυχή έσκαβε στα ορύγματα των στίχων
δεν τις άνοιξε.

Οι τρεις γκέισες πέρασαν, ξαναπέρασαν
και θύμωσαν
έβγαλαν τότε απ’ τα μαλλιά τους τις βελόνες
και τις βύθιζαν στα ποιήματα
ράγισε το χαρτί
φάνηκαν από μέσα οι σταυροί
και τα άλλα γυμνά έπιπλα της ποίησης
αποκαλύφθηκαν τα έλκη των ονείρων.

Η ψυχή καθόταν στο βάθος αμέριμνη
δοκίμαζε πιπέρι κι άγριο μέλι
μαζί με κάποιον άγνωστο
που έκλαιγε πολύ.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η νοικοκυρά στο απέναντι μπαλκόνι
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:04:49
Κατερίνα Καριζώνη, Η νοικοκυρά στο απέναντι μπαλκόνι
 
Πολύ τη λυπάμαι τη νοικοκυρά
στο απέναντι μπαλκόνι
όλη τη μέρα σκουπίζει, σφουγγαρίζει
πλένει τα ρούχα με τα δάκρυά της
βάζει τη χύτρα στη φωτιά
και βράζει
τα κόκαλα των ημερών που πέρασαν
ξεπαγώνει τις νύχτες της
το μεσημέρι θά ’ρθουν τα εγγόνια της να φαν
θά ’ρθει κι ο πεθαμένος της πατέρας
ρίχνει το χιόνι της ψυχής της στο φαΐ
σήμερα θα φτιάξει κύκνο με διαμάντια
και τούρτα με σταφίδες και απόγνωση
θα φτιάξει και λίγο παγωτό απ’ τις πληγές της
μετά θ’ αποσυρθεί μέσα στη ρόμπα της
κι εκεί θ’ αρχίσει να καρικώνει πλάι στη λάμπα
θα καρικώνει πάλι αμίλητη ως το πρωί
τις μακριές χειμωνιάτικες κάλτσες
του άντρα της.

Πολύ τη λυπάμαι
τη νοικοκυρά στο απέναντι μπαλκόνι
και κάποια μέρα σκέφτομαι να τη σκοτώσω.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα στη μητέρα
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:12:25
Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα στη μητέρα
 
Αρρώστησα από μοναξιά, μητέρα
αρρώστησα από κρύο φως των αστεριών
που εισβάλλει κάθε νύχτα μες στο αίμα μου
κι αρχίζω να πετώ,
πετώ χωρίς ελπίδα
βλέπω τα σπίτια ολοσκότεινα, κλειστά
και τον αγαπημένο να κοιμάται μαγεμένος
βλέπω ζητιάνους στα πάρκα
να φεγγίζουνε
σαν πλάσματα από φώσφορο
ψηλά στα δέντρα τις τρέσες του κακού
και στους νερόλακκους διαμάντια.
Δεν έχω πού να πάω, μητέρα
το σπίτι, το πηγάδι και τον κήπο
τα σήκωσε ένας στρόβιλος από φωνές
τα πήρε ένας χειμώνας στοιχειωμένος
και τα σκόρπισε
πέρα απ’ τους χάρτες
στους πάγους των δακρύων.

Αρρώστησα από μοναξιά, μητέρα
έβγαλα ράμφος
εκεί που ήταν παλιά η πληγή του στόματος
έβγαλα απαίσια φτερά από μεμβράνη
δηλητηριώδη αγκάθια γύρω από τα δάχτυλα
τρέμω από πυρετό τις νύχτες στο ταβάνι
και πνίγω ό,τι αγαπώ.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα σ' έναν πρίγκιπα
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:18:59
Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα σ’ έναν πρίγκιπα
 
Πρίγκιπα, με ξέχασες
γυρίζοντας σε αβέβαιες εκστρατείες
για να κερδίσεις το χρυσάφι του απογεύματος
τους εύθραυστους καθρέφτες της βροχής
άσκοπα χύνεις χρόνια το αίμα
των χιλιάδων μισθοφόρων σου
σ’ εφήμερους έρωτες
τίποτα δεν σου μένει, το στέμμα σου
το οικόσημο, τα χρήματα
τα σκόρπισες πρώτα στον πόλεμο της διαδοχής
μετά στους αυλοκόλακες, στην ακριβή πορσελάνη
των εφηβικών κορμιών που στοίβαζες
στα υπόγεια του ανακτόρου σου,
έξω απ’ την ήσυχη πόρτα σου
τώρα μια λεμονιά δακρύζει.

Πρίγκιπα, με ξέχασες
μάταια γυρεύοντας να καταπιείς
το είδωλο του φεγγαριού και να πεθάνεις
στα σκιερά νερά της στέρνας σου
με τα χρυσόψαρα και τα ρουμπίνια του βυθού
και τις πνιγμένες αρραβωνιαστικές σου
κάτω από τη χλόη.

Ήσουν κορίτσι, πρίγκιπα, και το ’κρυβες.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι σαράντα έφηβοι
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:39:38
Κατερίνα Καριζώνη, Οι σαράντα έφηβοι
 
Στην αρχή ήταν το χάος
κι ένα μεγάλο τραπέζι
στρωμένο μ’ ένα εκθαμβωτικό τραπεζομάντιλο
πάνω του υπήρχαν σαράντα κρυστάλλινα ποτήρια
σαράντα αγριόκυκνοι
κατέβαιναν από τον ουρανό
και γίνονταν ωραίοι έφηβοι
έπιναν σιωπηλοί νερό απ’ τα ποτήρια
και περνούσαν τα χρόνια.
Μια μέρα ένα ποτήρι έσπασε με θόρυβο
έτσι γεννήθηκε η μοναξιά του διψασμένου.

Το άλλο πρωί οι έφηβοι
έφυγαν με στρατιωτικά καμιόνια.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα σ' έναν πεθαμένο
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:45:08
Κατερίνα Καριζώνη, Γράμμα σ’ έναν πεθαμένο
 
Σου γράφω πως σταμάτησα την ποίηση
για να μπορώ να έρπω ευκολότερα
ανάμεσα στις φλούδες των ανθρώπων
που φαγωθήκαν απ’ τις φάλαινες του αιώνα μας.

Τώρα έχω φαρδιές καμπαρντίνες
κι ελάχιστα κόκαλα
για να χωρώ στις περιστάσεις
λίγα μελανά κουτιά
που περισσέψαν απ’ τις ιστορίες μας
και μια νεκρή υπηρέτρια
που υφαίνει τα απέραντα μαλλιά της.

Σου γράφω πως σταμάτησα την ποίηση
υπάρχουν άλλωστε τραύματα νωπότερα
ύπουλες μαχαιριές στα ρούχα
και βρόμικο χιόνι στα φτερά των πελαργών
γέρικοι λύκοι που φορούν τις νύχτες
τις προβιές των εραστών μας
και βελάζουν.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος του χαρτογράφου
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:48:50
Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος του χαρτογράφου
 
Ποιος σκότωσε τον χαρτογράφο, με ρωτούσες
ποιος είχε συμφέρον απ’ αυτόν τον θάνατο;

Ο χαρτογράφος σημείωσε τον θάνατό του
στον τελευταίο χάρτη του
τη διαδρομή του δολοφόνου
στις παλιές χρυσοφόρες κοίτες των ποταμών
στις υγρές πλεκτάνες της θάλασσας
στο μαύρο χιόνι της μνήμης
το κυνήγι συνεχίστηκε μέσα στους χάρτες
κι ήταν ανελέητο
καθώς το μαρτύριο της ακινησίας
εμπόδιζε κάθε διαφυγή.

Κι όμως δεν βρέθηκε
κανένας θησαυρός ως το πρωί.

Το πτώμα του χαρτογράφου
το ανέσυραν οι ιστοριογράφοι απ’ τους χάρτες
κηδεύτηκε τιμητικά
με τις πρώτες βροχές.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος στους χάρτες
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 21:52:47
Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατος στους χάρτες
 
Οι χάρτες σκοτώνουν
όσους ταράζουν την ακινησία τους
τους πνίγουν σε βαθιές ξεθωριασμένες λίμνες
στα οδικά τους δίκτυα κατεβάζουν
λύκους και νεροποντές

οι κραυγές των ανθρώπων
ακούγονται στην ιστοριογραφία.

Τις μέρες που φυσάει
μυρίζουν αίμα οι συνοριακοί καταυλισμοί
τις νύχτες ανάβουνε φωτιές στα μακρινά πορθμεία
κι οι άνθρωποι αδυνατούν να μετακινηθούν
παρά μονάχα σαν ύποπτες κηλίδες στο χαρτί
σαν αιμοσφαίρια που κυλούν κρυφά μες στη μελάνη
όμως οι χάρτες σκοτώνουν
στο τέλος κάθε ταξιδιού.

Κι εσάς οι χάρτες που σχεδιάσατε
θα σας σκοτώσουν.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Love
Post by: wings on 25 Oct, 2019, 22:01:07
Κατερίνα Καριζώνη, Love
 
Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει τους πνιγμένους μου έρωτες
από την οροφή του στάζει άλικο το αίμα
οι τοίχοι φλέγονται
μες στις ντουλάπες
σέρνονται χορταριασμένα νυφικά
κι ανάμεσά τους ωραίοι κρεμασμένοι
πίσω από παγωμένες κουνουπιέρες
κοιμάται διαμελισμένη η αγάπη μου.

Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει το τυραννισμένο μου μυαλό
οι μεντεσέδες του τρίζουν ασταμάτητα
ο άνεμος στον κήπο σε τρελαίνει
από τα δέντρα κρέμονται
αμέτρητες καρδιές αγαπημένων
–αλήθεια, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω τις καρδιές,
τόσοι ασυλλόγιστοι εραστές, αλίμονο–
και στα παράθυρα τα λυπημένα μάτια τους
φέγγουν κολλημένα σαν χριστουγεννιάτικα άστρα.

Σ’ αυτό το σπίτι
θα σε πάω κάποια μέρα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μια σφαίρα στην καρδιά του Πινόκιο
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 15:49:20
Κατερίνα Καριζώνη, Μια σφαίρα στην καρδιά του Πινόκιο
 
Ο Πινόκιο γέρασε ανέραστος
όμως τα ξύλινα ρούχα του
ανεμίζουν ακόμη
μες στους έρωτές μας.

Ο Πινόκιο γέρασε
χωρίς να μάθει το γιατί
σ’ ένα θερμοκήπιο με αναποδογυρισμένα δέντρα
και νεκρές αρραβωνιαστικές
σημειωμένες σε χάρτες
χαμένων βιοτόπων.

Δεν έμαθα ποτέ μου να σκοτώνω
με συνέπεια, έλεγε,
ούτε και ν’ αγαπώ πραγματικά
πέρα απ’ τα δάση
και τα ξύλινα καράβια
και τις κιθάρες που μοιάζουν
με τα απολιθωμένα σώματα των γυναικών.

Ύστερα έσκυβε και μου έδειχνε
μια τρύπα στην καρδιά του.
Από δω πέρασε κάποτε μια σφαίρα, μου ψιθύριζε,
κι ένα κορίτσι ροζιασμένο
με τον σκύλο του.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το σύνδρομο της Γκρέτελ
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 15:54:28
Κατερίνα Καριζώνη, Το σύνδρομο της Γκρέτελ
 
Αυτή η εποχή μας παχαίνει
για να μας καταπιεί.

Χανς, γέρικό μου περιστέρι, πέτα απόψε
πάνω από τις σοκολατένιες στέγες των σπιτιών
και τα λοξά τηλεγραφόξυλα του μύθου σου
πες στους δικούς σου ότι ζω πάντα μονάχη
σ’ ένα μεγάλο σπίτι από γκρίζο παγωτό
δίπλα σε ζαχαρένιες καμπάνες
που δεν σταματούνε
και πως τελειώνει γρήγορα το φως
μέσα στο δάσος
σβήνει σαν αποτσίγαρο στο δέρμα σου
κι ακόμη πως τις νύχτες βρέχει δυνατά
μια άγρια βροχή από κουφέτα και διαβήτες
που καρφώνονται με ορμή στο βάθος των ματιών
να ’χουν μαζί τους ένα αδιάβροχο όταν χαθούν
να ’χουν στερεωμένο καλά τον σκελετό τους
σε πράγματα που αντέχουν στην απόσταση
και προπαντός σ’ αυτά
που τρεμοσβήνουνε σαν άστρα.

Κι εγώ ας κρύψω πάλι λίγα κόκαλα
απ’ τα ποιήματα
να ξεγελάσω την άσπλαχνη κυρία μου
που με ταΐζει για να με φάει
τον ερχόμενο χειμώνα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Νύχτα Χριστουγέννων
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 15:59:20
Κατερίνα Καριζώνη, Νύχτα Χριστουγέννων
 
Ωραία που πετάνε οι νεκροί γύρω απ’ το δέντρο
άρχισε κιόλας ν’ αραχνιάζει η γιορτή
κι αυτές οι σεβάσμιες κυρίες στο τραπέζι μου
με τα βαριά βελούδα και τα πέπλα
είναι οι λύπες
ζυγίζουν αρώματα και δηλητήρια
σε λεπτές ζυγαριές
πίνουν λικέρ και τζιν
και παίζουν πόκερ.

Στα χέρια τους έχουν έντεκα οστεώδη δάχτυλα
απέξω χιλιάδες αρουραίοι ξύνουν τους τοίχους.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το μαρτύριο των δέντρων
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 16:05:06
Κατερίνα Καριζώνη, Το μαρτύριο των δέντρων
 
Τα δέντρα είναι αρχαίοι
απολιθωμένοι χορευτές
που έπεσαν από τον ουρανό
τα φύλλα τους οι μνήμες κάποιας κίνησης αρχέγονης
αθόρυβοι βηματισμοί στην πίστα του φωτός
οδηγημένοι από τη μουσική της χλωροφύλλης
που ρέει στις μακριές ξύλινες φλέβες τους.

Τα δέντρα είναι πάντα στραμμένα
προς τον ουρανό
ελπίζοντας να αναληφθούνε κάποτε
στα βαλς του χάους
απ’ όπου έχουνε εκπέσει
στα μακρινά και φωταγωγημένα
ροκ εντ ρολ των άστρων
έστω στις χαμηλές καντρίλιες των πουλιών
κάθε φθινόπωρο όμως
που συνειδητοποιούν το αμετάκλητο
της πτώσης τους
και οι πόνοι της ακινησίας
αναζωπυρώνονται με τις βροχές
ρίχνουν με λύπη τα κιτρινισμένα φύλλα τους
και σχηματίζουν μελαγχολικά με τα κλαδιά τους
μεγάλους και ευλύγιστους σταυρούς.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι τρεις πλοίαρχοι
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 16:30:28
Κατερίνα Καριζώνη, Οι τρεις πλοίαρχοι
 
Σάββατο μεσημέρι
τρεις γέροι πλοίαρχοι περνούν από τη λαϊκή
χρυσά σιρίτια και σβησμένα αστέρια
πρόσωπα σμιλεμένα απ’ το νερό
φυσάει ο πουνέντες
και φουσκώνει τα μαλλιά τους
μαύρα κοχύλια γλιστρούν απ’ τα μανίκια τους
εκείνοι κρατούν ένα διχτάκι
και ψωνίζουν με λαχτάρα
πράγματα που δεν βρίσκουν στον βυθό
όπου περπατούν αδιάκοπα εδώ κι αιώνες.
Βγάζουν κασέλες με πολύτιμα πετράδια
βγάζουν πουγγιά με χρυσάφι κι αγοράζουν
απ’ τους χαρούμενους λόφους των καρπών
από τα λάφυρα των συλημένων κήπων.

Ο ένας έχει λίγο χιόνι στο σακάκι
και τον λένε Σκοτ
τον άλλον τον φωνάζουν Μπαρμπαρόσα
ο τρίτος θαρρώ πως είναι ο Νίκος Καββαδίας.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Σπόρος κριθής
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 16:37:16
Κατερίνα Καριζώνη, Σπόρος κριθής
 
Ο σπόρος κρίθηκε
αυτοί οι ευάλωτοι φύλακες στη χώρα του καθρέφτη
φωνάζουν για βοήθεια.

Ακολουθήστε το μονοπάτι της ποίησης
εκεί θα βρείτε ένα πτώμα φιλικό
χαμογελάει ακόμη κάτω απ’ τις αμυγδαλιές
προσφέροντας μια χούφτα χιόνι
από τον περυσινό χειμώνα.

Ο υπηρέτης μας είναι τώρα συνταξιούχος
αλλά μας επισκέπτεται κατά καιρούς.
– Τα ποιήματά σας, κύριε, είναι η απόδειξη
ενός θανάτου αυστηρά προσωπικού
οι μνήμες σας, κύριε, είναι τα αποτελέσματα
μιας ασυνήθιστης αναμετάθεσης των φόβων.

Ο ρόλος μου είναι να υποδύομαι ονόματα
που προφέρονται μόνο με λυγμούς
ο φόβος μου είναι να ζω έξω απ’ τους χάρτες.

Πάρε με τώρα μαζί σου
ο γέρος νυχτοφύλακας κοιμάται βαθιά
δεν τον αναγνωρίζει το λαμπύρισμα των άστρων
ούτε καν τον αγγίζουν οι ψίθυροι
των ανοιξιάτικων νεκρών.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το άγνωστο
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 18:16:41
Κατερίνα Καριζώνη, Το άγνωστο
 
Το άγνωστο με τα παράξενα ρολόγια του
το άγνωστο με τα ασημένια του γοβάκια
φαγωμένα σ’ έρημες ακτές
σε διαδρομές πνιγμένες στην ομίχλη
παίζει με τις βούρτσες του
παίζει με τις ραγισμένες μας καρδιές
κάτω απ’ το δέντρο με τα αναμμένα αστέρια
κάτω απ’ το σπίτι με τα πληγωμένα παράθυρα
ανοίγει ένα κασελάκι με τη θλίψη των ματιών σου
και στιλβώνει τα τοπία
έτσι που να ’χουν την απόχρωση του χωρισμού
έτσι που να ’χουν την λαμπρότητα όσων χαθήκαν...

Συμεών, ας πούμε καλύτερα
πως τίποτα δεν θα έρθει
παρά μονάχα οι παλιοί μας φίλοι
φορώντας τα κεφάλια των αλόγων τους.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Όταν νυχτώνει
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 18:21:51
Κατερίνα Καριζώνη, Όταν νυχτώνει
 
Όταν νυχτώνει
βγαίνουν οι συνειδήσεις στους δρόμους
με σαραβαλιασμένες πανοπλίες
τρίζουν καμιά φορά
και μας ξυπνούν
βρέχει συχνά στους ώμους τους
στις σατραπείες των υπονόμων βρέχει
όπου έχουν κρυμμένους τους αρχαίους θρόνους τους
βρέχει στις λαμαρίνες των ψυχών.

Κι εσύ κρυφέ μου πρίγκιπα
βρέχεσαι και λιώνεις
ανέραστος, ενδίδοντας
στα παραισθησιογόνα.

Στόλοι διασχίζουν πότε-πότε την ομίχλη
που είναι πολύ συχνή σ’ αυτά τα μέρη
μαύρα μετέωρα καράβια σαν φαντάσματα
σε ναυμαχίες που πνίγονται στα δάκρυα
στις άδειες χοάνες των καινούριων ημερών.

Μα εγώ ακόμα περιμένω
το μεγάλο υποβρύχιο
εκείνο που θά ’ρθει μια νύχτα
απ’ τις ταραγμένες θάλασσες του νου
με τον πλοίαρχο Νέμο στο πηδάλιο.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Υψηλή ραπτική των πεθαμένων
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 18:26:50
Κατερίνα Καριζώνη, Υψηλή ραπτική των πεθαμένων
 
Μαύρο βελούδο η νύχτα
τα αστέρια στρας
σατέν ντουσέζ το φεγγάρι
η μνήμη μια πιέτα βαθιά
γεμάτη νεκρές χρυσαλλίδες
στον βυθό των ονείρων
τα κρυστάλλινα γοβάκια της πεθαμένης.

Μα πώς να ντύσεις τη φυματική εργάτρια
τον τρελό του Αγίου Αντωνίου
τους σκοτωμένους, τους αλλόγλωσσους
σε τούτο το παραλιακό νεκροταφείο
με τα υφάλμυρα κόκαλα
δίπλα στα γκρεμισμένα παραθαλάσσια τείχη.

Βέλα από τούλι και πέρλες
στις άδειες κόχες των ματιών
μια πόρπη χρυσή στο κόκαλο του ώμου
για να κρατάει μια φανταστική εσθήτα
το μακιγιάζ σε απαλούς τόνους του τίποτα
τέλος
το διακριτικό άρωμα του κενού.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα γεροντάκια
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 18:32:13
Κατερίνα Καριζώνη, Τα γεροντάκια
 
Πολύ μου αρέσουνε τα γεροντάκια
που ξεπροβάλλουν στον ήλιο
με τις ψάθινες καρέκλες τους
μοιάζουν με τσακισμένα πλοία
που τα σύραν στην ακτή.
Γι’ αυτό εκεί που κάθονται ήσυχα
ή φλυαρούν
βγαίνουν σιγά-σιγά κατάρτια από τα μάτια τους
από τα αυτιά τους απέραντα σκοινιά
ψηλώνουν οι λαιμοί τους σαν φουγάρα
και τότε αρχίζουν να βήχουν
μα δεν βήχουνε
σφυρίζουν σαν καράβια που σαλπάρουν
από το στόμα τους αναδύονται καπνοί.
Τρομάζουνε τα γεροντάκια
ξερνούν θαλασσινό νερό και μηχανέλαιο
έρχονται ασθενοφόρα, εμφανίζονται γιατροί
ντυμένοι σαν ωραίοι καπετάνιοι
τους ξαπλώνουν βιαστικά
σκίζουν τα φτωχικά τους ρούχα
και τότε βρίσκουν

μια ύποπτη αλμύρα στο στήθος
να τους τρώει την καρδιά
και μια σειρήνα ν’ αργοσβήνει στα πνευμόνια.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα τέρατα
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:15:53
Κατερίνα Καριζώνη, Τα τέρατα
 
Τα τέρατα που σας κατοικούν
να τα φροντίζετε
τα τέρατα που σας τυραννούν
να τα αγαπάτε.

Όταν κοιμόμαστε
βγαίνουν απ’ το ανοιχτό μας στόμα
μαζεύονται στο σκοτεινό σαλόνι
και μιλούν
μιλούν με τις φωνές των πεθαμένων
τα τέρατα είναι νευρικά
δεν έχουν τρόπους
οι ανάσες τους παλιώνουνε τα πράγματα
το βλέμμα τους γδέρνει αθόρυβα τους τοίχους
ανοίγει πάνω μας έλκη και εγκαύματα.

Τα τέρατα
είναι δικά μου, τ’ αγαπώ,
ωστόσο τα μοιράζομαι με φίλους μου
πρόθυμα τους ταΐζω την καρδιά μου.

Καμιά φορά
όταν με φωνάζουν θυμωμένα
γράφω ποιήματα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η τύψη του Αγίου
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:19:10
Κατερίνα Καριζώνη, Η τύψη του Αγίου
 
Περνούν ελέφαντες
αμέτρητοι ελέφαντες
πώς ήρθαν, τι τους έφερε ως εδώ;
ποια μνήμη τους οδήγησε στον κήπο μου;
αναρωτιέται ο άγιος Κηπουρός.

Ίσως να έφταιξε
εκείνο το σπυρί σταριού που έκλεψα
από την περσινή σοδειά, ψελλίζει.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μια μέρα με καύσωνα
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:25:04
Κατερίνα Καριζώνη, Μια μέρα με καύσωνα
 
Καύσωνας, καλοκαίρι, 43 βαθμοί
το φως σκοτώνει.

Διακρίνω την Κωνσταντινούπολη
ψηλά στον ουρανό
βλέπω τον Παλαιολόγο στις επάλξεις
δίπλα του δύο γέροι φαλακροί και κίτρινοι
έφτιαχναν το υγρό πυρ ολονυχτίς
στα υπόγεια του ανακτορικού οπλοστασίου
έφτιαχναν το λιοπύρι που μας πολιορκεί
τώρα πυροδοτούν το σύμπαν
τώρα ετοιμάζονται να παραδώσουνε το μυστικό
καθώς πλησιάζει το τέλος του βασιλεύοντος Ιουλίου
και πέφτουν τα τείχη κάθε αντοχής
λιώνουν οι σκελετοί των πολυκατοικιών
τρέχει ποτάμι το αίμα
της λαβωμένης μνήμης
και βλέπω αγγέλους μέσα στο καταμεσήμερο
ν’ ανεβοκατεβαίνουν για να παραλάβουν
το εύφλεκτο υλικό
και άγιους με ασημένια δισκοπότηρα
να τα γεμίζουν
έρχονται και οι δαίμονες με τα καζάνια της κόλασης
ρέει το υγρό πυρ ασταμάτητα
απ’ τις άμαχες καρδιές
οι ίσκιοι μας πετούν λοξά στην ιστορία.

Καύσωνας, καλοκαίρι, 43 βαθμοί.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η ιστορία ενός ποιήματος
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:30:43
Κατερίνα Καριζώνη, Η ιστορία ενός ποιήματος
 
Στην αρχή ήταν η Σιωπή
μια λεπτή σήτα τής έκρυβε το πρόσωπο
ύστερα ήρθε ένα αγόρι με μια τσίγκινη λεκάνη.

Ο ποιητής πήρε το ποίημα
κι άρχισε να το φυσά
εκείνο φούσκωσε σαν χαρούμενο μπαλόνι
έπειτα απλώθηκε σαν κάτασπρο πανί
στο τέλος έγινε ένα σμήνος άγριες μέλισσες
που όρμηξαν πάνω του και τον κεντούσαν.

Το αγόρι έσκυψε
κι άρχισε να χωρίζει το μέλι από το αίμα
εκείνος έβγαζε προσεκτικά τις λέξεις από τις πληγές
η Σιωπή το δηλητήριο και το κεντρί.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Καλοκαιρινή βόλτα
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:34:47
Κατερίνα Καριζώνη, Καλοκαιρινή βόλτα
 
Βγήκα επιτέλους έξω με τις φίλες μου
η μια γέρασε ξαφνικά και πέθανε
η άλλη μεταμορφώθηκε σε άντρα
και γελούσε ακατάπαυστα
η τρίτη κατάπιε ένα πελώριο φίδι
κι έβαλε τα κλάματα
εγώ κρατούσα ένα καλαθάκι
ματωμένα κρίνα
μέσα στα κρίνα ήταν κρυμμένο ένα κεφάλι
από τον ουρανό έπεφτε συνεχώς
καμένη ζάχαρη.

Σε λίγο εμφανίστηκε μια όμορφη Μαύρη
φορούσε στους ώμους ένα σπάνιο καύκαλο
μας κέρασε αιθέρια δηλητήρια
μες στα μαλλιά της είχαν μπλεχτεί
πολλά ψαράκια
έλαμπαν στον πρωινό ήλιο
και μας τύφλωναν.

Τότε κατάλαβα πως ήταν καλοκαίρι
και πως εγώ σαφώς θα προτιμούσα
έναν ατέλειωτο κι ερημικό χειμώνα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Επίλογος (συλλογή «Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470»)
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:37:10
Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
 
Αυτός ο άρρωστος
κάθε βράδυ
ανοίγει το μεγάλο αραχνιασμένο
ντουλάπι της ψυχής του
βγάζει από μέσα την άδεια θήκη ενός βιολιού
τινάζει τα ψίχουλα του χάους
και κοιμάται.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αυτά που μας σκοτώνουν
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 19:50:29
Κατερίνα Καριζώνη, Αυτά που μας σκοτώνουν

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
μας φωνάζουν συνεχώς
και οι φωνές τους σκεπάζουν
όλα τα άλλα που υπάρχουν.
Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
ζουν μέσα στα δάκρυα
ξυπνούν τις νύχτες
ανάβουνε το φως
ξεφυλλίζουν βιβλία
ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα
ρωτούν αδιάκοπα γιατί.

Εκείνο το φιλί που τότε αρνήθηκα
το ραντεβού που κάποτε δεν πήγα
το ποίημα που δεν κάθισα να γράψω
το χέρι που, όταν έπρεπε, δεν έδωσα
τα λόγια που, ενώ θέλησα, δεν είπα
και τελικά είναι πιο πολλά
όσα δεν έγιναν
από τα πεπραγμένα της ζωής μας.

Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
πολεμούν με αυτά που ακόμα υπάρχουν
και στο τέλος τα νικούν
γιατί πατρίδα τους είναι ο θάνατος
κι εμείς τα τελευταία λάφυρα της μάχης
που παίρνουν επιστρέφοντας μαζί τους.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο πύργος
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:10:00
Κατερίνα Καριζώνη, Ο πύργος

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Ένας ερειπωμένος πύργος
αιωρείται πότε-πότε στον ορίζοντα.

Πέτρες χορταριασμένες, γρίλιες σκοτεινές
σκιές που περιφέρονται ύποπτα στις πολεμίστρες
στις ζεματίστρες του κοχλάζει λάδι στα υπόγεια νερό
τρεις μαυροφορεμένες γυναίκες μαχαιρώνουν
έναν άντρα στο κατώφλι.

Άλλοτε πάλι
εμφανίζεται ο γέρος αγροφύλακας
κρατάει στα χέρια του ένα αραχνιασμένο φως
ο πύργος δεν πουλιέται, μου φωνάζει
γιατί οι πέτρες του τις νύχτες στροβιλίζονται
παρόλο που δεν φύσηξε από τότε
τότε εννοώ το φονικό, μου διευκρινίζει.

Να διώξουμε τις τρεις γυναίκες
και τον σκοτωμένο, συνεχίζει
να σπείρουμε στον κήπο κάμποσες ελιές
να βάλουμε σε τάξη και τις πέτρες
να μην κατρακυλούν κάθε τόσο μέσα στην ψυχή
να ξαναστηθούν τα γκρεμισμένα καλοκαίρια
να ανθήσουν πάλι οι ερειπιώνες στις καρδιές.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Συμβίωση
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:13:51
Κατερίνα Καριζώνη, Συμβίωση

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Η γυναίκα ήταν σκυμμένη
σε μια τσίγκινη λεκάνη και καθάριζε χόρτα
έμοιαζε να καθαρίζει μαζί και τις σκέψεις της
τα αισθήματά της, την χορταριασμένη της ψυχή
το μαχαίρι γυάλιζε στα χέρια της
το νερό έβραζε σε μια μεγάλη χύτρα
κι εκείνη έκλαιγε συνεχώς.

Κάποια στιγμή σήκωσε τη λεκάνη
κι έχυσε τα απονέρια στον κήπο
σκούπισε το μαχαίρι απ’ τα νερά
τα δάκρυα απ’ τα μάτια της
κι έστρωσε το τραπέζι.

Μετά από λίγο
ένα άγαλμα μπήκε απ’ την πόρτα του σπιτιού
κάθισε μόνο του στο τραπέζι
κι άρχισε να τρώει τα χόρτα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:18:54
Κατερίνα Καριζώνη, Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ
το ξεφυλλίζει κάποιος μέσα μου τις νύχτες
ακούω το θρόισμα των απαλών σελίδων του
μυρίζω το άρωμα του μουχλιασμένου του χαρτιού
αφουγκράζομαι τον φλοίσβο της μελάνης
πίσω από τις γραμματοσειρές του.

Οι ιστορίες του αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα
οι τόποι διαρρέουν
οι ήρωες αυτοκαταστρέφονται
κανείς δεν φτάνει στο τέλος του βιβλίου
ξεβράζονται στην πορεία και κυλούν
με τη μορφή ζεστών δακρύων από τα μάτια μου
με τη μορφή ιδεογραμμάτων που αχνίζουν στον αέρα.
Κάποιος καίει πότε-πότε
τα φύλλα του βιβλίου για να ζεσταθεί
καίει τα γκρίζα κύτταρα του εγκεφάλου μου
έξω λευκή σαν χιονοθύελλα η σιωπή του χαρτιού
μέσα η κόλαση των λέξεων.

Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ
με περιμένει κάθε νύχτα
δίπλα στο ραγισμένο φως του πορτατίφ
πάνω στο σκεβρωμένο κομοδίνο
κάτω απ’ το δέρμα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ραντεβού στο Βυζάντιο
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:26:36
Κατερίνα Καριζώνη, Ραντεβού στο Βυζάντιο

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Κάποιος μου παίζει
άσχημο παιχνίδι απ’ το πρωί
απ’ το παράθυρό μου αντικρίζω τον μεσαίωνα
βλέπω ένστολους Δρουγγάριους να περνούν
Κένταρχους και Πρωτοσπαθάριους
κραδαίνοντας ξίφη και δάδες αναμμένες
λένε πως έγινε φωτεινός συναγερμός
στο Λούλον Φρούριο
και δείχνουν στον ορίζοντα
έναν χλωμό και γερασμένο ήλιο.

Εγώ σκύβω απ’ το παράθυρο
και τους κοιτώ
κάποιος με το δικό σου πρόσωπο
μου γνέφει από το πλήθος.

Πέρασαν χίλια χρόνια από τότε,
μου φωνάζει,
δεν έφταιξα εγώ,
ο Σιλεντιάριος έσκιζε τα γράμματα.

Όμως αν θες απόψε να με βρεις,
θα ’μαι στην Άνδρο
έξω απ’ το παραχωμένο πλυσταριό του Θεοφάνη.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αλίμονο αν σωπάσει το βιολί
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:33:11
Κατερίνα Καριζώνη, Αλίμονο αν σωπάσει το βιολί

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Κάπου υπάρχει
ένας ξανθός ωραίος άντρας
που παίζει μέρα νύχτα ένα βιολί
γονατισμένος σ’ ένα βελουδένιο μαξιλάρι
το σύμπαν σιωπηλό τον αφουγκράζεται
στις νότες του ισορροπούν τα αστέρια
διαγράφουν γύρω του ελλειπτικές πορείες
στρέφουν με πείσμα τα μαγνητικά πεδία τους
στρέφουν κι οι άνθρωποι τα πρόσωπά τους
τα αβέβαια βήματά τους, τους σκοπούς τους
προς τα κει που παίζει η μουσική
έτσι που το δοξάρι του βιολιού
γίνεται σιγά-σιγά
ο άξονας του κόσμου.

Με τρόμο σκέφτομαι τη μέρα εκείνη
που ο ωραίος άντρας θα αφήσει το δοξάρι
γιατί κουράστηκε
ή γιατί δίψασε για λίγο νερό
ή έστω για να σιάξει μια στιγμή το μαξιλάρι
κάτω από τα μουδιασμένα του γόνατα.

Και τότε θα ακούσω ξαφνικά
το σύμπαν να συντρίβεται
και τότε θα δω γύρω μου τον κόσμο
να αδειάζει.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Περί του Μιχαήλ Μαυρουδή που μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη το 1544
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:39:54
Κατερίνα Καριζώνη, Περί του Μιχαήλ Μαυρουδή που μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη το 1544

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Τότε
σ’ έναν λασπωμένο αιώνα
άγγελοι με αδιάβροχα
οδήγησαν τον άγιο
στο μουχλιασμένο του εργαστήριο.

Έβρεχε
κι ήταν πολλοί μαζεμένοι από νωρίς
έπαρχοι, πιστωτές, γέροι μαΐστορες
από τη συντεχνία των αρτοπωλών
κι από άλλα εσνάφια
κρατούσανε λυχνάρια και διφθέρες
και ισοσκελίζαν τους λογαριασμούς
γιατί το χάραμα θα μαρτυρούσε ο άγιος
κι έπρεπε να τακτοποιηθούν τα χρέη
κι ύστερα να προλάβουνε το στάδιο.

Κι όμως τότε δεν συμφωνούσαν οι λογαριασμοί
ίσως γιατί όλη τη νύχτα δίψαγε ο άγιος
και δεν του έδιναν νερό να πιει
παρά μονάχα από κείνο
που διασχίζει τα γραμμένα
κι από το άλλο
που είναι ζωγραφισμένο στους παλιούς χάρτες.

Τότε
σ’ έναν αναποδογυρισμένο αιώνα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο ολιγαρκής γεωμέτρης
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:51:49
Κατερίνα Καριζώνη, Ο ολιγαρκής γεωμέτρης

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Όταν ο χαλίφης Μααμούν
άκουσε για τον Λέοντα τον μαθηματικό
έστειλε το ίδιο βράδυ αγγελιοφόρους
και του μήνυσε:
Αν έρθεις μαζί μας,
σε περιμένουν τιμές βασιλικές
και πλούτη αμύθητα
όλο το γένος των Σαρακηνών
θα σκύψει μπροστά σου.

Όμως ο Λέων αρνήθηκε την προσφορά
κι ο αυτοκράτορας Θεόφιλος
που περί άλλων ετύρβαζε
κι ούτε ποτέ του είχε δώσει
σημασία στον γεωμέτρη
όταν το έμαθε
–μετά από γλέντι ολονύκτιο στα ανάκτορα–
για να τον ανταμείψει
του χάρισε ένα μικρό χρηματικό ποσό
και μια ασήμαντη θέση δημοσίου υπαλλήλου στην πρωτεύουσα.

Ξημέρωνε η 9η του Μαΐου
γιορτή του Αγίου Χριστόφορου
τότε που ο χρόνος έφευγε αργά
κι ο θάνατος ερχόταν πολύ γρήγορα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Βελιγράδι μετά τον πόλεμο
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 20:57:55
Κατερίνα Καριζώνη, Βελιγράδι μετά τον πόλεμο

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Μ’ ένα παλτό μολυβένιο τριγυρίζω
σε πόλεις μολυσμένες απ’ το ουράνιο
όπως σε έρημες σκακιέρες
όπου γλιστρούν
άνθρωποι-πιόνια με σκούρες ρεντικότες
κρατώντας τους σκελετούς απ’ τις ομπρέλες τους
και φαναράκια πνιγμένα στην ομίχλη.

Οι μέρες της λοχείας έχουν περάσει, μου φωνάζουν
χωρίς όμως τίποτα να γεννηθεί
εκτός από τη μελαγχολία των ηττημένων.

Ποιες μέρες, ποιας λοχείας; απορώ,
εγώ βλέπω μονάχα τρελούς και ξύλινα αλογάκια
και στοιχειωμένους πύργους
να μετατοπίζονται
στα τέσσερα σημεία του μυαλού μου.
Σαχ ματ!
Ο βασιλιάς είναι από χρόνια πεθαμένος
και ο σκοπός του παιχνιδιού έχει χαθεί
κι έξω γυρίζει ένας ραδιενεργός Νοέμβρης.

– Να ’χεις μαζί σου χοντρές κάλτσες
από ακατέργαστο μαλλί
και σέρβικα παπούτσια σιδερένια.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο τραπεζίτης
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 21:02:52
Κατερίνα Καριζώνη, Ο τραπεζίτης

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Έβρεχε πάλι απόψε
έριχνε μια καταρρακτώδη βροχή
κι εγώ είχα κρυφτεί μέσα στα ποιήματα
έτρεχες μακριά
πολύ μακριά
μέσα σε λασπωμένη μαύρη άμαξα
που την έσερναν λύκοι
να προλάβεις τις τράπεζες του τίποτα
όπου όλα τοκίζονται
όσα είναι σημαντικά, όμως δεν φαίνονται
κι άλλα που λάμπουνε σαν τον χρυσό
μα δεν υπάρχουν.

Κάποιος με σιδερένιο κεφάλι
σε περίμενε στην πόρτα της τράπεζας
κρατώντας έναν φανό θυέλλης.
Τα ’βλεπα όλα καθαρά
και σου ’στειλα γραφή:
Άμα σου τάξει δάνεια
να μην τα δεχτείς
κι αν τα δεχτείς
να τα σκορπίσεις
κι αν τα σκορπίσεις
μην τα λυπηθείς
γιατί ο τραπεζίτης είναι ο θάνατος
και η ζωή κεφάλαιο
που δεν μπορείς να δανειστείς
κι οι τόκοι χρόνια που σου αφαιρεί αλύπητα
και συμπεράσματα που πνίγονται στα δάκρυα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Παιδική ζωγραφιά
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 21:41:30
Κατερίνα Καριζώνη, Παιδική ζωγραφιά

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Στον Αχιλλέα

Κόρδοβα, Γρανάδα, Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη
κόρες σεμνές του χάρτη των ονείρων σου
κρυμμένες μες στους ήχους των σιντριβανιών
κάτω από τα ξανθά φυλλώματα του φθινοπώρου.

Έλεγες πως οι αραβικές πόλεις είναι χτισμένες
μακριά απ’ τις ακτές
κι αυτές που αγάπησες
ακόμα πιο μακριά σου
διαρρέουν μέσα σε δαιμονικούς χορούς
πίσω απ’ τις μουχλιασμένες γρίλιες των αιώνων.
Όμως θυμάσαι πώς τις είχες ζωγραφίσει
με χάρτινες κορόνες σαν πριγκίπισσες
με γιορτινά φαναράκια στην ομίχλη
την Κόρδοβα μελαχρινή
με ζαχαρί τουλπάνι στο κεφάλι
την Κωνσταντινούπολη σε βελουδένιο καναπέ
να κρατάει ένα αδράχτι
τη Γρανάδα σκυφτή με μια στάμνα
δίπλα στο θαλασσινό νερό
και την Θεσσαλονίκη
νεκρή σε μια γόνδολα
σκεπασμένη με φτερούγες παγονιών
κι ένα καλόγερο
να σκύβει στοργικά από πάνω της
και να της παίρνει την πάχνη από τα χείλη.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το πλοίο-φάντασμα
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 21:47:24
Κατερίνα Καριζώνη, Το πλοίο-φάντασμα

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Καμιά φορά τα πρωινά διακρίνω
ένα καράβι να πετάει
στο βάθος του ορίζοντα.

Έχει απλωμένα όλα του τα ιστία
φλόκο, παπαφίγκο, γάμπια, παρουκέτο
και γυαλισμένα τα ξύλα και τους γάντζους
και στην κουβέρτα στοιχειωμένους ναύκληρους.
Ένας πλωτάρχης κυβερνάει το τσούρμο
στρίβει το σκάφος σοτοβέντο
και μετά ορθοπλωρίζει
χτυπούν καμπάνες, ρίχνουν αγκουρέτο
απ’ το κατάρτι ο λοστρόμος φωνάζει ένα όνομα.

Κοιτώ το πλοίο-φάντασμα και τρέμω
κάποιος πεθαίνει σήμερα στην πόλη
γι’ αυτό φάνηκε πάλι πάνω από τα σύννεφα
φυσάει γραιγολεβάντες
σκίζει τα πανιά του
σπάζει, τσακίζει κεραίες και τουρκέτα
το πλοίο παίρνει κλίση
και ποντίζεται

κι όλοι μαζεύονται στην προκυμαία μουδιασμένοι.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρώτα λάθη
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 21:51:55
Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρώτα λάθη

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Ήταν κάποτε
σαράντα άγγελοι-οικοδόμοι
που έριχναν τούβλα από τον ουρανό.
Τα ’ριχναν στην τύχη μέρες πολλές
ώσπου σχηματίστηκε μια αγροικία
μ’ έναν κήπο που φθινοπώριαζε
κοντά στο ρολόι της θάλασσας.
Εκεί μέσα κατοικούσε ο πρώτος άνθρωπος
άναβε κάθε νύχτα μια λάμπα λαδιού
και ξεφύλλιζε ένα χοντρό λογιστικό βιβλίο
με αριθμούς που αλλάζαν συνεχώς
προσπαθώντας μάταια να ισοσκελίσει
κέρδη και ζημίες.

Ένα βράδυ εμφανίστηκε μια γυναίκα
με πολύ στρογγυλούς γοφούς
και εύθραυστο χαμόγελο
φύσηξε τη φλόγα στη λάμπα
γέννησε αμέτρητα παιδιά
κι έφερε τη γαλήνη στους αριθμούς.

Τότε φάνηκαν και τα πρώτα λάθη.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πάνω σ' ένα παλιό ποίημα
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 21:56:54
Κατερίνα Καριζώνη, Πάνω σ’ ένα παλιό ποίημα

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Γύρισαν πάλι, γιατρέ,
και ρωτούν για την Άννα
τριάντα τόσα χρόνια πεθαμένη
να την κρύβουμε στα σεντούκια
με τις προκηρύξεις
και τις ραγισμένες τσαγιέρες
να κινδυνεύουμε σε κάθε μετακόμιση
μην καταλάβουν τίποτα οι περίοικοι
μη μας προδώσει η σκόνη στα ρούχα
και το σφύριγμα των τρένων
που αφήσαμε πίσω μας.

Γύρισαν πάλι, γιατρέ,
κι αιμορραγούν σαν πληγές
κάθε φορά που κατεβαίνουμε στον σταθμό
και δεν βλέπουμε αυτούς που αγαπήσαμε
παρά μονάχα ανθρώπους να μοιράζουν φυλλάδια
και βλέμματα που δεν έχουν ούτε κόρη
ούτε ίριδα.

Θ’ αναρωτιέστε φυσικά, αγαπητοί μου,
ποιοι γύρισαν
και ποια ήταν η Άννα
και γιατί κανένας χάρτης ποτέ δεν μας χώρεσε
παρά τις τόσες άσκοπες μετακινήσεις
καμιά αγάπη δεν μας κράτησε
κανένα ποίημα δεν μας έδωσε μια λύση.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Underground
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 22:01:54
Κατερίνα Καριζώνη, Underground

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Υπάρχει μια πόλη
βαθιά στους υπονόμους
όπου ετοιμάζουν το μέλλον
χειρούργοι με μολυβί φτερά
και χέρια που τρυπούν σαν βελόνες
φορούν λιωμένες χλαίνες
και μάσκες δίχως έκφραση
βγάζουν απ’ το τίποτα ουράνιο
κι απ’ τα απόβλητα πολύτιμα υλικά
που λάμπουνε σαν άστρα.

Δεν είναι κακοί
εκτρέφουν αρουραίους
που τους χρησιμοποιούν για οδηγούς
γιατί είναι τυφλοί
ωστόσο βλέπουν στα όνειρά μας
με προσοχή αφουγκράζονται
τους χτύπους της καρδιάς
ξέρουν τη σκοτεινή πλευρά μας
και την συμβουλεύονται.

Είναι αισιόδοξοι
παρόλο που μας ετοιμάζουν ένα μέλλον ζοφερό
καμιά φορά φορούν τα πρόσωπά μας
και κυκλοφορούν κρυφά στην πόλη.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο χορός των ρούχων
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 22:06:47
Κατερίνα Καριζώνη, Ο χορός των ρούχων

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Χόρευαν σκελετωμένα τα παλιά μου ρούχα
χόρευαν κάτω απ’ το φως του φεγγαριού.

Εκείνο το λινό κοστούμι που φορούσα όταν σε γνώρισα
το βελουδένιο ταγέρ στο πρώτο μας φιλί
ένα φτηνό μπλουτζίν από εκδρομή στη Μηχανιώνα
μ’ ένα παιδί που το κουνούσε το αεράκι
και κάποιους φίλους χρόνια πεθαμένους
ένας σκισμένος ταφτάς από πάρτι του ’70
κι ανάμεσά τους ένα νυφικό με μαύρο πέπλο
κι ένα φουστάνι ραμμένο με αγκάθια
που δεν το έβγαλα ποτέ από τότε
κι ακόμα μια ζακέτα χιονισμένη
που μου τη χάρισες τη μέρα που χωρίσαμε.

Χόρευαν όλη νύχτα τα παλιά μου ρούχα
χόρευαν ξέφρενα τουίστ, φοξ τροτ, ταγκό και σάμπα
ύστερα έσυραν ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
ύστερα αρχίσαν να καπνίζουν σα χαλάσματα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το μυστικό του νερού
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 22:11:30
Κατερίνα Καριζώνη, Το μυστικό του νερού

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Υπάρχει μια λίμνη με πικρό νερό
που αρδεύει τη ζωή μου.

Έρχεται ένα κοράκι διψασμένο
για να πιει, μα δεν μπορεί
έρχεται ένα κορίτσι
μ’ ένα πέπλο από δάκρυα
έρχονται τα άλογα για να ξεδιψάσουν
κι αρρωσταίνουν
έρχονται οι ελπίδες μου άνυδρες και άπραγες
και χάνονται.

Ένας ωραίος άντρας κατοικεί μέσα στη λίμνη
φυλάει σ’ ένα λαγήνι το πόσιμο νερό
αν βρεις το όνομά του
σου δίνει μια γουλιά και σ’ την παίρνει
αν δεν το βρεις
πεθαίνει αναστενάζοντας.

Υπάρχει μια λίμνη με πικρό νερό
που αρδεύει τη ζωή μου
μέσα της χρόνια σε κοιτώ
άλλοτε γίνεσαι άντρας
και με παρασέρνεις γελώντας στον βυθό
κι άλλοτε γυναίκα λυπημένη.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πρωινή επίσκεψη
Post by: wings on 26 Oct, 2019, 22:15:28
Κατερίνα Καριζώνη, Πρωινή επίσκεψη

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Στην τέντα μου
ήρθαν και φτιάξανε φωλιά
δυο δεκαοχτούρες
δυο τριανταοχτούρες
δυο εκατόν πενηνταοχτούρες
δυο νεκρές μέρες με μαύρα γιλέκα
ήρθαν και οι στενοχώριες μου
γριές με μαύρες πλερέζες
και καθίσαν στο σαλόνι μου.
Μου έφεραν ένα δηλητηριασμένο μήλο
μου έφεραν ένα ζεστό κασκόλ που σε πνίγει
μου έμπηξαν δυο βελόνες στις κόρες των ματιών
ύστερα έγιναν μικρές σαν τελείες και χάθηκαν
έμειναν μόνο οι μαγνητικές παντόφλες τους στο πάτωμα

και οι δυο δεκαοχτούρες
που μεταμορφώθηκαν σιγά-σιγά
σε δεκαοχτώ γλυκά ψωμάκια.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Υποτίμηση
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 13:49:04
Κατερίνα Καριζώνη, Υποτίμηση

Ήταν κάποτε ένας φτωχός σαλμαδάριος* στην Κωνσταντινούπολη
που έκλεισε το μαγαζί του ένα βράδυ
μηνί Μαρτίω ινδικτιώνος του 1351 μ.Χ.
ημέρα που έγινε μια διαστροφή του κέρματος
πέσαν απότομα τα χάλκινα κι ανέβηκε ο χρυσός
κι έχασαν την αξία τους οι λιγοστές εισπράξεις του.

Πώς γύρισε άραγε στο σπίτι του
τι είπε στη γυναίκα του
και πώς εξήγησε στα ανύποπτα παιδιά του
τι σημαίνει να μη σε λογαριάζει ο καιρός
να τριγυρίζεις με άδεια χέρια μες στα εμπορεία
– κι ας γράφουν κάποτε οι ιστορικοί του μέλλοντος
περί των νομισματικών υποτιμήσεων
στο ύστερο Βυζάντιο
και άλλα μεγαλόσχημα.

Μάλλον δεν είπε τίποτε ο σαλμαδάριος
μόνο ανέβηκε σ’ ένα ξύλινο σκαμνί
πήρε λίγο κρασί αραιωμένο απ’ το φανάρι
ένα μικρό κρεμμύδι κι ένα πιατάκι γάρο αλμυρό
έριξε μια ματιά στον Βόσπορο
και κάθισε να φάει.

* Σαλμαδάριος: μπακάλης
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο πασβάντης
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 13:54:45
Κατερίνα Καριζώνη, Ο πασβάντης

Πάντα με τρόμαζε
η ιστορία του πασβάντη
εκείνου του μυστήριου νυχτοφύλακα.
Περνούσε μια στις δώδεκα και μια στις τρεις
έξω από τα κλειστά παντζούρια της Κομοτηνής
χτυπώντας ρυθμικά την ξύλινη μαγκούρα του.
Περνάει ο πασβάντης, έλεγε τραγουδιστά
ύστερα φυσούσε ένας ξαφνικός αέρας
και τον έπαιρνε σφυρίζοντας.

Λέγαν πως δεν κοιμότανε ποτέ
πως δεν φορούσε παπούτσια
αλλά σιδερένιες οπλές
κι ένα παλιό αμπέχονο από κάποιον σκοτωμένο.

Καμιά φορά, όταν το φεγγάρι γέμιζε μεταμορφωνόταν
σ’ έναν πελώριο αγριόχοιρο
κι άρπαζε τα κορίτσια.

Εκείνα τα χρόνια στην Κομοτηνή
δεν είχε ηλεκτρικό
παρά μονάχα λάμπες πετρελαίου καπνισμένες
και μνήμες που ήταν ακόμα νωπές, σαν πληγές.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το προπατορικό λάθος
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 13:58:34
Κατερίνα Καριζώνη, Το προπατορικό λάθος

Τα δέντρα είναι πανάρχαια πουλιά
που δεν τ’ αφήσαν να πετάξουν
τις κρίσιμες ώρες της δημιουργίας
κι εκείνα το αποδέχτηκαν.
Γι’ αυτό έρχονται
και κουρνιάζουν στα κλαδιά τους τα πουλιά
που τότε αντισταθήκανε
κερδίζοντας τον ουρανό.

Σύμφωνα με άλλη άποψη:

Τα δέντρα είναι τα σκελετωμένα χέρια των νεκρών
που ξεφυτρώνουν αθόρυβα απ’ το χώμα
και μας προσφέρουν ταπεινά
–με μόνο αντάλλαγμα να μας αγγίξουν φευγαλέα–
τους εύγευστους καρπούς
που κλέβουν
από τους κήπους του Επέκεινα.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Στο σκάκι
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:03:08
Κατερίνα Καριζώνη, Στο σκάκι

Στο σκάκι έχανα πάντα
ποτέ κανένα πιόνι μου δεν έγινε βασίλισσα.
Τη δική μου βασίλισσα
τη μάζευα μαχαιρωμένη απ’ τη σκακιέρα
με τις μακριές μαύρες δαντέλες της
να στάζουν αίμα
και τον γερμένο πύργο της να φλέγεται
στο βάθος των ωραίων της ματιών.

Μου έλεγε κάθε φορά πριν ξεψυχήσει
ότι κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται πραγματικά
ότι δεν είναι ζήτημα στρατηγικής αλλά πάθους
πως οι μοναδικές σωστές κινήσεις μας
είναι τα λάθη μας, και άλλα πολλά...

Στην Ινδία το σκάκι το έπαιζαν κάποτε με ζωντανούς
–τους ηττημένους τούς θανάτωναν αλύπητα–
εμείς το παίζουμε κρυφά κάτω απ’ τις λέξεις
εκεί που οι σκάλες δεν σταματούν ποτέ
εκεί που τα πιόνια χτυπούν πισώπλατα
χωρίς κανόνες.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μνήμη
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:09:55
Κατερίνα Καριζώνη, Μνήμη

Πέρασαν τόσοι Φεβρουάριοι από τότε
ούτε καν μπορώ να θυμηθώ τη μορφή σου.
Χτες βράδυ ωστόσο πρέπει να ήσουν εσύ
γύριζες στους δενδρώνες της μνήμης
κρατώντας έναν ξεθυμασμένο φακό
ψάχνοντας για ένα κλειδί χαμένο στα χόρτα.

Δεν θα ξανασυναντηθούμε, μου φώναξες
γιατί δεν υπάρχει χρόνος στο σύμπαν
ούτε πριν ή μετά
ούτε αν ούτε εφόσον
παρά μονάχα μια μικρή γέφυρα
που τρέμει στο βάθος του νου λεπτή σαν μεμβράνη
που φοβάμαι να την περάσω
παρά μονάχα ένα χάρτινο καραβάκι
που πλέει εδώ και χρόνια στα δάκρυα.

Πέρασαν τόσοι Φεβρουάριοι από τότε
στους δενδρώνες της μνήμης
αλλάζουν παράξενα οι εποχές
οι καρποί τους γλυκύφεγγοι
μοιάζουν με φεγγάρια
μέσα τους κοιμάται γαλήνια
μια όμορφη γυναίκα
που κατάπιε μια νύχτα τρεις χιλιάδες παυσίλυπα.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Φθινόπωρο
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:35:31
Κατερίνα Καριζώνη, Φθινόπωρο

Σε είδα κλεισμένο σε μια σταγόνα της βροχής
σκάλιζες ένα παλιό σταματημένο ρολόι
μια λάμπα λαδιού έκαιγε στο πλάι σου.
Ο τελευταίος ωρολογοποιός της πόλης
πέθανε, μου φώναξες
άλλωστε το σπίτι δεν υπάρχει πια
κι ο χρόνος δεν έχει την ίδια σημασία που του δίναμε.
Ο Οκτώβρης σε φυλακίζει
μέσα στις σταγόνες της βροχής
όπως σε μπουκαλάκια
από ξεθυμασμένα αρώματα.

Φέτος το φθινόπωρο θα ’ναι σκληρό να προσέχεις
θα φέρει οριζόντιες βροχές
θα φέρει ανθρώπους απ’ τη θάλασσα
κλεισμένους σε μποτίλιες
θα φέρει κίτρινα φύλλα απ’ τον ορίζοντα
καρέκλες με μακριά, απέραντα πόδια.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ιστορία
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:40:51
Κατερίνα Καριζώνη, Ιστορία

Έξω ακούω να στήνουν το βάθρο της άνοιξης
όπως σ’ εκείνο το γκρεμισμένο σχολικό θέατρο
κοντά στο υδραγωγείο της Κασσάνδρου
όπου εκτέλεσαν πενήντα άτομα στην Κατοχή
γιατί οι δικοί μας σκότωσαν έναν μολυβένιο στρατιώτη
κι ύστερα χάθηκαν μαζί με τα πουλιά
και ξαναγύρισαν με την οσμή της αιωνιότητας
και τα λογιστικά βιβλία τους γεμάτα στίχους.

Δεν έμαθα καλά τα μαθηματικά της επανάστασης
όπου ένα κι ένα ισούται με χιλιάδες φωνές
ούτε μπορώ πια να σε πείσω με τα ποιήματα
άνυδρες λέξεις φυτρώνουν στο μυαλό μου
κι ένας Μινώταυρος γυρίζει μες στους έλικες του νου
και μηρυκάζει κάθε νύχτα τις εικόνες σου.

Μια μέρα θα σκοτώσω τον Μινώταυρο
μια μέρα θα μας σκοτώσει η Ιστορία.

Έξω ακούω να στήνουν το βάθρο της άνοιξης.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα υλικά
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:46:50
Κατερίνα Καριζώνη, Τα υλικά

Κάθε μέρα δυο κουταλιές λάδι
και σιωπή
κάνουν τα λόγια σοφότερα.
Λάδι χρειάζονται και οι πληγές
και η ορχήστρα μέσα μας
και το καντήλι του σώματος θέλει το λαδάκι του.
Όμως εσύ καταλύεις εντός μου όλα τα υλικά
μπερδεύεις συνταγές και εξισώσεις
κάνεις το αίμα ουρανό
βγάζεις χρυσάφι απ’ τους πόρους του δέρματος
πλουτώνιο απ’ το δάκρυ
εσύ, ο μάγος των μελαγχολικών μου ημερών
μιλάς τη γλώσσα των σαλιγκαριών και των φύλλων
κατέχεις τον αριθμό των σταγόνων της βροχής
και τους κλειδάριθμους της άνοιξης
κάνεις παρέα με τους Κενταύρους πάνω στα βουνά
σβήνεις με μέλι τη φωτιά του έρωτα
και με το γέλιο σου λιώνεις το χιόνι.

Ω, μύστη της μνήμης του νερού και των δέντρων
να το θυμάσαι
η λογική ταιριάζει μόνο στους θνησιγενείς.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μαθηματική άσκηση
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:53:42
Κατερίνα Καριζώνη, Μαθηματική άσκηση

Το μηδέν είναι ένας κύκλος αδιάρρηκτος
ένα σχήμα που εμπεριέχει το τίποτα
που όμως εμπεριέχει τα πάντα.
Κάτω απ’ το μηδέν βρίσκονται
οι ρίζες των πραγμάτων
οι κρύσταλλοι των δακρύων οι εκβολές των σημασιών
εκεί αν βρεθείς μπορείς να τα δεις όλα
με τη μορφή ωραίων καραβιών
να ταξιδεύουν σ’ έναν επικλινή ορίζοντα
εκεί οι εξισώσεις λύνονται ευκολότερα
καθώς όλα τα ενδεχόμενα αιωρούνται
και τίποτα δεν σου έχει απομείνει.

Και τώρα λύστε την άσκηση:
Αν κάποιος τα έχει χάσει όλα
και κινείται κάτω απ’ το μηδέν
με τι ταχύτητα πρέπει να τρέχει
για να πλησιάσει το ανέφικτο
κι ενώ ένας άγνωστος Χ
τείνει συνεχώς να τον καθυστερεί
– π.χ. φοράει ένα βαρύ, χιονισμένο παλτό
ή κρατάει μια πελώρια μολυβένια ομπρέλα.

Να λάβετε υπόψη σας ότι τη νύχτα
αρχίζουν τα ολογράμματα των ονείρων
οι αλγόριθμοι των φόβων
τα αρώματα των νυχτολούλουδων που ανοίγουν
κάτω απ’ τα άστρα
οι βάρδιες εκείνων
που ακόμα επιμένουν –ματαίως–
στις σκοπιές.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Χαλκιδική
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 14:58:14
Κατερίνα Καριζώνη, Χαλκιδική

Από παντού με κυνηγούν πευκοβελόνες
χύνεται η θάλασσα στο αριστερό μου αυτί
οι βάρκες αναποδογυρίζουνε στα φύκια
γίνονται βαριές, δυσκίνητες χελώνες
τρων τους κολυμβητές με τις πολύχρωμες ομπρέλες
τρων τις καρέκλες των παράκτιων καφενείων
κανείς δεν φεύγει, όλοι μαγεμένοι
ακούν μια ορχήστρα που φλέγεται στον ουρανό
κάποιος περνάει με μια τάβλα λουκουμάδες
στον ουρανίσκο ανοίγει μια αρχαία πληγή.

Ξάφνου διακρίνω τον Ελύτη σε μια ψάθα
να γράφει το όνομά μου σ’ ένα όστρακο
και τον ζωγράφο Παραλή
να βγαίνει από τη θάλασσα
μαζί με κάτι γερασμένα πεύκα
κι έναν ένστολο άγιο στον ορίζοντα
να σημαδεύει έναν άσπρο καρχαρία
κι αναρωτιέμαι πάλι... αν τάχα τότε...
ίσως να μην... και αν όμως... τι...
και γιατί...
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Mother
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:03:34
Κατερίνα Καριζώνη, Mother

Με μισούσες και σε μισούσα, μαμά
γι’ αυτό γράφω απελπισμένα
γράφω χωρίς να τολμώ να ψελλίσω
την αλήθεια που ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Ήσουν πελώρια για μένα, μαμά
γλιστρούσα απ’ τις πτυχές του φουστανιού σου
απ’ τις λεπίδες του γέλιου σου
και χανόμουν αιμόφυρτη, χωρίς πυξίδα
ω, υποκρίτρια των παιδικών μου θαλασσών
ίσως αν μου έδινες μια στάλα αγάπη
να κέρδιζα όλες τις παρτίδες του κόσμου
και να στεφόμουν βασίλισσα
στους χάρτες με τους ροδώνες
και τα ευάλωτα αγάλματα της εφηβείας μου.

Με μισούσες και σε μισούσα, μαμά
κι έτσι πέρασε αμετάκλητα ο χρόνος
και τώρα ετοιμάζεσαι να πεθάνεις
πίσω απ’ τις μισογερμένες γρίλιες των λέξεων
μέσα σ’ εκείνο το παράξενο σπίτι με τις ροδακινιές
που δεν μου άνοιξες ποτέ να μπω
και το έβλεπα καμιά φορά να αχνοφέγγει
στις ήρεμες λίμνες των ματιών σου.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα πράγματα
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:08:36
Κατερίνα Καριζώνη, Τα πράγματα

Τα πράγματα πετούν
όταν κανείς δεν τα προσέχει
με κάτι τεράστια φτερά από ζελατίνα
κι απ’ τα παλιά τους χάρτινα περιτυλίγματα∙
ζουν μέσα μας και βγαίνουν κάθε τόσο
πίνουν νερό απ’ τους κρυφούς χάρτες των πόθων μας
και μας πολιορκούν
γνωρίζουν τις αφύλακτες πόρτες της ψυχής
και τις ανοίγουν, γίνονται ανεμοστρόβιλοι
αφήνουν τα καρφιά τους μες στα χέρια μας
αφήνουν απέραντες κορδέλες από γαϊτανάκια
όπου γυρίζουμε όλη μέρα σαν υπνωτισμένοι.

Τα πράγματα πετούν
μας παίρνουν μαζί τους
μες σε στενάχωρα κουτιά και σε κιβώτια
μες σε μικρά σπιρτόκουτα που δεν ανοίγουν
μας αφαιρούν την κίνηση
μας συρρικνώνουν
μας κάνουν σιγά σιγά πληροφορίες
για τις οποίες δεν ενδιαφέρεται κανείς.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το μετρό της Θεσσαλονίκης
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:14:31
Κατερίνα Καριζώνη, Το μετρό της Θεσσαλονίκης

Το μετρό της Θεσσαλονίκης
τρυπάει κάθε νύχτα το μυαλό μου
τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα
και φώτα μακρινά
σφυρίζει όπως οι σειρήνες του πολέμου
κι ύστερα βυθίζεται στα ερείπια κάτω απ’ την πόλη
εκεί σταματάει και φορτώνει τους νεκρούς
εμπόρους, χρυσοχόους, τεχνίτες χαλκού
ακόμα και ραβίνους και μαυραγορίτες.

Καμιά φορά γλιστρώ ανάμεσά τους
και τους παρατηρώ
ρωτούν με πάθος για τις αξίες των ακινήτων
που αφήσαν πίσω τους στην Εγνατία οδό
δείχνουν παλιούς, λιωμένους χάρτες και μιλούν
για τις τιμές του χρυσού και τον υδράργυρο
που αναπνέουν οι εργάτες στις υπόγειες αρτηρίες
για τις σκαπάνες που ταράζουν τον γαλήνιο ύπνο τους
για τον χρόνο που δεν γυρίζει πίσω
κι άλλα πολλά.

Ξυπνώ αλαφιασμένη και ανάβω το φως
πλησιάζω στο παράθυρο και κοιτώ την πόλη
που κρύβει πλήθος μυστηρίων και δεν έχει μετρό
κι αναρωτιέμαι για τη σημασία
των άσκοπων αυτών ενυπνίων αινιγμάτων
και την αφόρητη ασυναρτησία των καιρών.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα συρτάρια
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:21:57
Κατερίνα Καριζώνη, Τα συρτάρια

Αμέτρητα συρτάρια κατέβαιναν από τον ουρανό
άλλα μισάνοιχτα, άλλα κλειδωμένα
από μέσα ξεπρόβαλλαν οι άκρες των πραγμάτων, χαμένα χαρτιά
σύννεφα από ξεθυμασμένη πούδρα και παλιά πομπόν.
Στο βάθος κάποιου συρταριού κοιμόταν η γιαγιά μου
είχε απέραντα μαλλιά και ξυλιασμένα δάχτυλα
ξυπνούσε κάθε τόσο τρομαγμένη κι έβαζε τις φωνές
Σούλα, Τούλα, Κατερίνα, Πολυξένη
– πάντοτε μπέρδευε τα ονόματά μας η γιαγιά
ούτε θυμότανε ποτέ γιατί μας φώναζε.

Από τα πάνω συρτάρια τσίριζαν οι κλειδωμένοι
κι ένας λαθραίος μετανάστης σε μια κρύπτη στενή, ηλεκτροσυγκολλημένη
ένα λιοντάρι που πάλευε να βγει
για να μας φάει
κι ένα κορίτσι που γάζωνε
κλαίγοντας στη ραπτομηχανή
– μέρες παλιές, δίχως νόημα, που κιτρινίζαν
πρόσωπα που αγαπήσαμε, σαν ακτινογραφίες.
Τα δάκρυά σου κύλησαν και λάδωσαν τις κλειδαριές
και τα κλειδιά γυρίσαν όπως τα μαχαίρια
κι άνοιξαν ξάφνου τα συρτάρια στο σώμα σαν πληγές.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Το φουστάνι
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:28:39
Κατερίνα Καριζώνη, Το φουστάνι

Μην το φορέσεις τούτο το φουστάνι
είναι στοιχειωμένο από έρωτες που έσβησαν
και βίαιους χωρισμούς
το κέντησε με αγκάθια η μοδίστρα του
αυτό που έβαψε το ακριβό μετάξι του
τρελάθηκε ένα βράδυ
κι αυτός που σου το χάρισε
χάθηκε σ’ έναν πόλεμο.
Ένας περίεργος άνεμος φυσάει
πότε πότε απ’ τις πτυχές
φαίνεται από μέσα ένα γκρεμισμένο σπίτι
και κάποιος με μια λάμπα που τρέχει αιμορραγώντας
κι άλλοτε πάλι τις νύχτες πετάει μαζί με τα πουλιά
θροΐζοντας ανατριχιαστικά στα δέντρα.

Μην το φορέσεις τούτο το φουστάνι
είναι ποτισμένο με χαλκό κι αρσενικό
άμα βγεις στη βροχή, θα σε σκοτώσει
είναι δεμένο με μια παλιά αγάπη
αν το φορέσεις, θα ’ρθει να σε βρει
κάτω απ’ το δέρμα, μέσα απ’ τις ραφές.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα πνιγμένα ποιήματα
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:34:05
Κατερίνα Καριζώνη, Τα πνιγμένα ποιήματα

Τόσα καράβια πάνω στο χαρτί
ολόκληρες νηοπομπές από λέξεις
πλέουν αθόρυβα δεμένες με σκοινιά
στόλοι περήφανοι σε πλήρη ιστιοφορία
φυσάει λεβάντες και φουσκώνει τα πανιά τους
από κάτω περνούν σαρκοβόρα ψάρια
αιωρούνται ναυάγια, δηλητηριώδη φυτά
περπατούν λοξά άγνωστα πτώματα.

Αιφνίδιες μπόρες ξεσπούν καμιά φορά
οι λέξεις πνίγονται, σκορπίζουν τα νοήματα
σπάζουν τα καραβόσκοινα, ακούγονται λυγμοί
ξύλα και δάκρυα αναδύονται στην επιφάνεια
το ποίημα γέρνει σαν καράβι και βυθίζεται.

Κάποιος τότε σκίζει νευριασμένος το χαρτί
στα δάχτυλά του μένει ένα μαύρο αλάτι
ναυαγοί τού χτυπούν την πόρτα τα μεσάνυχτα.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αλληλογραφία
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:40:27
Κατερίνα Καριζώνη, Αλληλογραφία

Ρωτάς στα γράμματά σου
πώς είμαι και τι κάνω
τώρα που όλα τα ρολόγια έδειξαν φθινόπωρο.

Σου απαντώ πως είμαι ξενοδόχος
σ’ ένα μικρό πανδοχείο φαντασμάτων
που το αγγίζει μια αφυδατωμένη θάλασσα.
Όχι, δεν είναι ψέματα πως
κλείνω τα δωμάτια στις σκιές
πλένω τα βρόμικα σεντόνια στο σκοτάδι
με δάκρυα σφουγγαρίζω τα πατώματα
κυρίως τις σκάλες που δεν οδηγούν πια πουθενά
γυαλίζω κάθε απόγευμα τα ασημικά – εις μάτην.
Μπαίνουν οι παλιές μας μέρες σιωπηλές
μπαίνουν ίσκιοι ανθρώπων με μπαστούνια
κάνουν κρατήσεις με τους χτύπους μιας μηχανικής καρδιάς
κρύβω τα ονόματά τους μες στα ποιήματα
τους δίνω κλειδιά που ανοίγουνε παλιές πληγές
τους δίνω πυξίδες για να μη χάνονται στις μνήμες.

Περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια
λάμπει στον ουρανό ο αστερισμός του Υπερσυντέλικου.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αρεόπολις
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:45:39
Κατερίνα Καριζώνη, Αρεόπολις

Ήταν μια πόλη κάποτε
πέτρινο πανωφόρι
γεμάτο καλντερίμια και δρακόσπιτα
οι ζωντανοί κατέβαιναν κρυφά στην Κόλαση
με κουβέρτες και τριμμένα παπλώματα
γιατί οι νεκροί τους κρύωναν –φυσούσε συνήθως πολύ–
λάδωναν κάθε τόσο τις μνήμες τους
για να μην τρίζουν
και ζεματούσαν τις μοιχαλίδες
σε πανάρχαια πιθάρια.

Άλλοτε πάλι
φορούσαν σιδερένιες χύτρες στο κεφάλι τους
και κατηφόριζαν στη θάλασσα
κρατώντας αναμμένους δαυλούς.
Εκεί τους περίμεναν κάτι άγγελοι με μια σχεδία
όπου είχαν φορτώσει κατσίκια
και τα περιέφεραν όλη νύχτα μέσα στη φουρτούνα.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Το Σχίσμα, ή Ο υπερκαινοφανής του 1054 μ.Χ.
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:52:12
Κατερίνα Καριζώνη: Το Σχίσμα, ή Ο υπερκαινοφανής του 1054 μ.Χ.

Μια νύχτα σαν τη σημερινή
ο επίσκοπος Ουμβέρτος
μπήκε τρεχάτος στην Αγια-Σοφιά κραυγάζοντας
πως αφορίστηκε η Ανατολική Εκκλησία
με βούλα και ανάθεμα του Πάπα
και πως επήλθε αναπόφευκτα το μοιραίο Σχίσμα.

Τότε άστραψε ξαφνικά ένα αστέρι
πιο φωτεινό κι απ’ την ολόγιομη πανσέληνο
κι οι αστρονόμοι έσβησαν τις λάμπες τους
κι οι καρδινάλιοι σβήσαν τις επίσημες γραφές
για το ύποπτο αυτό ουράνιο σημάδι, όπως είπαν.

Ποιος όμως μπόρεσε ποτέ
να σβήσει ένα αστέρι
– κι ενώ όλοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και σεργιάνιζαν
κάτω απ’ το εκτυφλωτικό του φως
μέσα στην ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα
μην ξέροντας τι να υποθέσουν
εκείνη την ασυνήθιστα λαμπρή βραδιά
που σκίστηκε στα δυο η χριστιανοσύνη
πριν από δέκα περίπου συναπτούς αιώνες.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Στρατώνι
Post by: wings on 27 Oct, 2019, 15:58:18
Κατερίνα Καριζώνη, Στρατώνι

Στον Άλκη

Φυσούσε ο χρόνος, σήκωνε την κρούστα του νερού
φαινόταν από κάτω ένα σκουριασμένο πλοίο
το είχαν στολίσει με χρωματιστά φωτάκια
τα ορυχεία γύρω μας γεμάτα μαύρη ζάχαρη
στα φύκια πεθαμένες πεταλούδες
στα μάγουλα ζωγραφισμένα δάκρυα.

Αλήθεια, τι απέγινε ο Κοστέλο;
Τον είχες αφήσει σ’ ένα καφενείο της Χαλκιδικής
όπου τον τάιζαν άνεργοι μεταλλωρύχοι.
Στα χωριά τον χειμώνα ο χρόνος σταματά
κι οι λύκοι κατεβαίνουν ως τη θάλασσα
στα καφενεία πρέφα, στα μεταλλεία θάνατος
κι όμως εδώ υπήρχε κάποτε ένας έναστρος ουρανός
τώρα απομένουν μόνο μολυσμένα νερά
και ο Κοστέλο ίσως πια δεν ζει
– κρίμα, δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις.

Ήταν ανθρακωρύχος
έκλεβε παλιά δυναμίτιδα για τους αντάρτες
και τη μετέφερε κρυμμένη μες στα ψάρια∙
άλλοτε, πάλι, μεταμορφωνόταν σε γλάρο
και πετούσε κρώζοντας παράφωνα πάνω απ’ τα νερά.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τα τρομερά μπαλκόνια
Post by: wings on 14 Nov, 2020, 20:31:38
Κατερίνα Καριζώνη, Τα τρομερά μπαλκόνια

Τα καλοκαίρια τα μπαλκόνια μοιάζουν με καράβια
έτσι όπως ξεδιπλώνουν τα πρωινά τις τέντες τους
κι ο άνεμος παίζει με τα πολύχρωμα πανιά τους.
Από κάτω ξεπροβάλλουν χοντρές νοικοκυρές
παιδιά που ξεφωνίζουν
άντρες αμήχανοι που μιλούν στα κινητά
πετούν τα τσιγάρα τους στην άσφαλτο και φτύνουν.
Από την μπαλκονόπορτα βγαίνει ένας πλοίαρχος
φοράει καπέλο και χρυσά σιρίτια
σκύβει στα κάγκελα, κανείς δεν τον προσέχει.
Τότε μου φαίνεται πως ξεκολλούν οι βεράντες
πετούν αργά καμαρωτές σαν τις φρεγάτες
ή σαν τα παλιά Ζέπελιν πάνω απ’ την πόλη.
Οι ένοικοι στο μεταξύ απλώνουν την μπουγάδα
δροσίζουν τα μωσαϊκά ποτίζουνε τις γλάστρες
μαλώνουν δυνατά
κανείς δεν συνειδητοποιεί το μυστικό ταξίδι
ούτε τη θέα ή τη χαρά της πτήσης
κι ακόμα τη λαχτάρα της επιστροφής
κάθονται στα μπαλκόνια ανίδεοι, εφησυχασμένοι
με την ψευδαίσθηση της απόλυτης ακινησίας
ενώ από κάτω γυρίζουν αθόρυβα οι προπέλες

ενώ κάθε τόσο τελειώνει μια ωραία εκδρομή.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερασμένες γυναίκες
Post by: wings on 14 Nov, 2020, 20:39:57
Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερασμένες γυναίκες

Βλέπω καμιά φορά
τις γερασμένες γυναίκες
να στέκονται στις πόρτες των πολυκατοικιών.
Φορούν θλιμμένες μάσκες και μιλούν
για εκείνους που γηροκομούν στο σπίτι
και για τους άλλους που πέθαναν πριν από χρόνια
γνωρίζουν σπάνιες αρρώστιες και συνταγές
φάρμακα με δυσκολοπρόφερτα ονόματα.

Λεν πως τα πόδια τους βαδίζουν μόνο προς τα πίσω
λεν πως τα μάτια τους βλέπουν μόνο τα χειρότερα
μοιάζουν με παράξενες μέλισσες συμπονετικές
τρυγούνε άγνωστα λουλούδια
που φυτρώνουν στις πληγές τους
τρυγούνε τα χαμένα χρόνια τους
βγάζουν μέλι πικρό και το μοιράζονται
βγάζουν δηλητήρια από τα δάκρυά τους και τα πίνουν
έχουν γκρίζα κοντά μαλλιά, δεν είναι πια ωραίες
κάτω απ’ τη γλώσσα κρύβουνε ένα κεντρί
κάτω απ’ τα ρούχα τους ένα κλουβί με καρδερίνα.

Κάτω απ’ τις μάσκες κρύβονται τα πρόσωπά μας.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Σπουδή πάνω στα δέντρα
Post by: wings on 14 Nov, 2020, 20:46:47
Κατερίνα Καριζώνη, Σπουδή πάνω στα δέντρα

Τα φύλλα είναι οι λέξεις των δέντρων
γραμμένες με μελάνη από χλωροφύλλη
είναι τα αυτιά και τα μάτια μας
μας βλέπουν και μας κρυφακούν
τα πράσινα πανιά είναι του ήλιου
στα ξύλινα καράβια των κορμών
που αράζουν χρόνια τώρα
κάτω απ’ τα μπαλκόνια μας και ονειρεύονται ταξίδια.

Κάποτε έτρεχαν ελεύθερα στους κάμπους
ζευγάρωναν με τις νύμφες τους
και γεννούσαν αυγά πουλιών
ώσπου εμφανίστηκαν κάτι πανύψηλες γυναίκες
απ’ το βάθος του ορίζοντα, ντυμένες στα μαύρα
σκότωσαν τις νύμφες
ράντισαν τους κορμούς των δέντρων με το γάλα τους
και τα κάρφωσαν βαθιά στο χώμα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η δική μου πόλη
Post by: wings on 14 Nov, 2020, 20:57:47
Κατερίνα Καριζώνη, Η δική μου πόλη

Φυσάει ένας αέρας που ξεριζώνει τα τοπία
κεραυνοί χαρακώνουν τον ορίζοντα
στήνονται σιγά σιγά οι κήποι της βροχής.

Στο Κέντρο με τις σκονισμένες γιακαράντες
και τις άρρωστες πορτοκαλιές
το αίμα λιπαίνει ακόμα το τσιμέντο της πόλης
στα παλιά κτήρια, στα έρημα ξενοδοχεία
στις γειτονιές των Εβραίων
με τις μισοσβησμένες επιγραφές
τις κλειστές τράπεζες, τις χρεοκοπημένες βιοτεχνίες∙
στους δρόμους που περπάτησες
στα χρόνια της νιότης σου
με τα βαριά βήματα των απόντων
Λέοντος Σοφού, Φράγκων, Βαλαωρίτου, Αγίου Μηνά
πετούν ακόμη αόρατα έγγραφα, μυστικά συμβόλαια
δάνεια που σκόρπισαν, χρήματα που διασπαθίστηκαν, ψυχές
ιδεολογήματα μιας πρόσκαιρης δυναστείας
μιας παράξενης εποχής
σκόνη και τέφρα από τις πυρκαγιές της πόλης.

Περνούν σαν μελαγχολικές παρελάσεις οι γενιές
αναδύονται στο σκοτεινό παρόν
χάνονται άδοξα στο μέλλον
κι εσύ ποτίζεις με μελάνη το χαρτί
για να ξορκίσεις το κακό
να φτάσεις στη ρίζα, στον ύποπτο σπόρο
να αγγίξεις το διαμπερές τραύμα με τα χείλη σου
στο αρχαίο εικόνισμα της πόλης, να γονατίσεις
μπροστά το ιερό του απογεύματος
να ξεπλύνεις τα χέρια σου
στο μαύρο νερό της Ιστορίας.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μπάνιο στην πισίνα
Post by: wings on 14 Nov, 2020, 21:06:33
Κατερίνα Καριζώνη, Μπάνιο στην πισίνα

Γέμισε η πισίνα με κολυμβητές
σώματα δυνατά, αξιέραστα
γλίστρησα ανάμεσά τους για ν’ απολαύσω
το σφρίγος, την αρρενωπή ομορφιά
τα γυμνασμένα μπράτσα, τα ρωμαλέα στήθη
–εγώ που μόνο το πνεύμα ήξερα να τιμώ τόσον καιρό–
κι ένιωσα ξαφνικά να εκστασιάζομαι
μπροστά στο κάλλος ενός εφηβικού κορμιού
στη θέα ενός ξανθού αγοριού
που έπιανε τα μαλλιά του μ’ ένα λαστιχάκι
λίγο πριν χαθεί κάτω απ’ τα ήρεμα νερά.

Σκέφτηκα τότε πως θα ήθελα να επιστρέψω
στα καλοκαίρια της σπαταλημένης νιότης μου
στα μισοφωτισμένα δωμάτια
στα περίκλειστα χρόνια μου
να σκίσω μανιφέστα και γραφές
και περισπούδαστα βιβλία
που ετύρβαζαν περί πολλά και τίποτα δεν μου είπαν
καθώς μια απλή επίσκεψη σε πισίνα της πόλης έφτασε
για να μου φανερώσει
πόσο πολλά χαθήκανε στο μεταξύ
και πόσο λίγο ζήσαμε στ’ αλήθεια.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οι φίλοι μου
Post by: wings on 14 Nov, 2020, 21:15:09
Κατερίνα Καριζώνη, Οι φίλοι μου

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν γιατί έμαθαν πολλά
φόρεσαν χάρτινα φτερά και σκάφανδρα
φόρεσαν σκουριασμένες πανοπλίες
και τις σέρνουν στην ομίχλη
άλλοι έγιναν άνθρωποι-δέντρα
και μου τηλεγραφούν κίτρινα φύλλα.

Έλεγαν ψέματα τα βιβλία, ισχυρίζονται
και όλα όσα μάθαμε τα πήρε ο βοριάς
πάνω απ’ τους γκρίζους βάλτους του Θερμαϊκού
έσβησαν μέσα σε αναφιλητά ένα απόγευμα
σε διδακτορικά που λιώσαν στο σκοτάδι
και μανιφέστα γεμάτα έρημους ορίζοντες.

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν
άφησαν τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές
και φύγανε προς άγνωστη κατεύθυνση
καμιά φορά μου στέλνουν
γράμματα απ’ τον Μεσοπόλεμο
μου στέλνουν επιστολές απ’ την παλιά Θεσσαλονίκη
και άλλοτε πάλι κρύβονται σε φυσαλίδες και πετούν
στο φεγγαρόφωτο
πάνω απ’ τη ναρκωμένη πόλη ώσπου χάνονται.

Οι φίλοι μου τρελάθηκαν γιατί έμαθαν πολλά.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πορτολάνος
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 22:06:19
Κατερίνα Καριζώνη, Πορτολάνος

Το ’γραφε ο πορτολάνος από τότε
πως σε περίμενα σε κάποιο βυθό
που ήταν παλιά αγκυροβόλιο
αλλά τώρα φυσούσαν ανεμοστρόβιλοι
και δεν μπορούσαν να πιάσουνε τα πλοία.
Υπήρχε ακόμα ένα γκρεμισμένο σπιτάκι
που φαινόταν μόνο στο βάθος των ματιών
εκεί που καμπυλώνουν οι μέρες
και εξατμίζονται κάθε πρωί τα όνειρα.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε
τι λέω χρόνια, μου φάνηκαν αιώνες
άλλωστε κανείς δεν συμβουλεύεται πια
τους πορτολάνους
κι ας δείχνουν ακόμα
το πικρό νερό της μνήμης
τα επικίνδυνα μπουγάζια στο κορμί
την πληγή που μας ξεδιψάει –μια βρυσούλα η ποίηση–
τις σκιές που κάποτε αγαπήσαμε παράφορα
κι έγιναν μαύρα πανιά στον ήλιο.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Αρχαία δίψα
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 22:17:13
Κατερίνα Καριζώνη, Αρχαία δίψα

Στη λάμψη απ’ τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού
ώρες με κοίταζες στα μάτια και σε κοίταζα
και πάλευα να ξεδιαλύνω τα σημάδια.

Ξάφνου θυμήθηκα πού σε είχα ξαναδεί
σ’ εκείνο τον λοιμό των Αθηνών
είχαμε δώσει ραντεβού κοντά στα τείχη
Αύγουστος του 430 π.Χ.
κάποιοι ανάβαν φωτιές
για να κάψουν τους νεκρούς
και την αρρώστια που είχαν φέρει
οι Δωριείς στην πόλη
νύχτωνε κι εσύ αργούσες να φανείς
εγώ είχα μολυνθεί απ’ την ασθένεια και διψούσα
μα τα πηγάδια ήταν μήνες αδειανά
στις στέρνες ζέχναν πτώματα
και δεν υπήρχε αλλού νερό να πιω
παρά μονάχα απ’ το φιλί σου.

Στη λάμψη απ’ τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού
που τις φυσούσε ύπουλα ένας γλυκός νοτιάς
και άναβαν οι σπινθήρες των άστρων ψηλά στον γαλαξία
ώρες σε κοίταζα στα μάτια και με κοίταζες
και αιώνες διψούσα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο επιμελητής
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 22:42:27
Κατερίνα Καριζώνη, Ο επιμελητής

Ήμουν ένας απλός επιμελητής βιβλίων
δεν έγραψα ποτέ κάτι δικό μου
μόνο εμβόλιμα στα κείμενα των άλλων.
Γνώρισα αποκλειστικά δεύτερους ρόλους
κρυμμένος πίσω από τις γραμματοσειρές
το όνομά μου ούτε στους κολοφώνες δεν θα βρείτε
κι όμως σκότωσα δράκους αμέτρητους
στους βάλτους των κειμένων
έσωσα ήρωες και πλοκή
ανέσυρα σημασίες, έβαλα τάξη σε λέξεις και σιωπές
φρένο στον θολωμένο νου του συγγραφέα
είμαι αυτός που γνώρισε τα λάθη
τις φοβίες του, είδε τον άνθρωπο
πίσω από το προσωπείο
και το βαρύγδουπο όνομα στο εξώφυλλο.
Ένας κρυφός φανός ήμουν
που φώτιζε τους άλλους
ενώ εγώ έμενα πάντα στο απόλυτο σκοτάδι.

Έχω φυλάξει, λοιπόν, ένα σκοινί για τον καθένα σας.
Φροντίστε τώρα μόνοι σας κι εσείς να βρείτε
τα λάθη εκείνα που μοιραία σας οδήγησαν στα χέρια μου.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μικρό βιογραφικό
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 23:05:03
Κατερίνα Καριζώνη, Μικρό βιογραφικό

Η μητέρα μου ήταν ένα δηλητηριώδες μανιτάρι
ο πατέρας μου μια φυλλοβόλα άνοιξη
αδελφή μου μια γαζία σε μια γλάστρα
στο χολ του σπιτιού.
Όταν μεγάλωσα η μαμά με κούρεψε
και άρχισε να με ταΐζει πολύ
για να παχύνω και να γελάει μαζί μου.
Με τα χρόνια δεν χωρούσα πια στο κρεβάτι μου
κι έτσι έφυγα απ’ το σπίτι
γέννησα δυο παιδιά-σκαλιστά
και τα έκρυψα σ’ ένα παλιό λεύκωμα
που το ξεφύλλιζα μέρα νύχτα.
Ο άντρας μου χάθηκε ένα πρωί που έπεσε
μια βροχή από σκουριασμένες καρφίτσες
κι εγώ έκανα την πρώτη μου απόπειρα
να πιω μελάνη και να πεθάνω.
Έτσι άρχισα να φτύνω ποιήματα
και να λερώνω διαρκώς τα χαρτιά
και ακόμα να σχεδιάζω χάρτες με ανοχύρωτες πόλεις
και νεκρούς στρατιώτες στα σύνορα
από έναν παλιό και χαμένο πια χαρτοπόλεμο
ώσπου όλα έγιναν σιγά σιγά σκόνη.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ένα ποίημα για τον Μίλτο Σαχτούρη
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 23:19:24
Κατερίνα Καριζώνη, Ένα ποίημα για τον Μίλτο Σαχτούρη

Ξημέρωνε στο όνειρο
από ένα παράθυρο με κοίταζε ο Σαχτούρης
κραδαίνοντας ένα σκουριασμένο ξίφος
και λίγο πιο πέρα ο Πίτερ Μπρίγκελ
με ξύλινα φτερά έκοβε ένα ψωμί
πάνω σ’ ένα απέραντο τραπέζι
– τα ψίχουλα ήταν οι αιώνες
και το τραπέζι ο ουρανός.
Ένα θηρίο με σιδερένια δόντια είχε βγει
από ένα ποίημα και καταβρόχθιζε τα ψίχουλα.

Γεια σου, κυρ-Μίλτο, φώναξα γελώντας
κι εσύ, κυρ-Πέτρο, με τα πλουμιστά σου γένια
γεια σας κι εσείς που ακόμα δεν έχετε ονόματα
κι άγραφα ποιήματά μου που πετάτε
σαν μακρινοί χαρταετοί μες στο μυαλό μου
κι εσείς, χαμένα χρόνια, που ματώνετε
άσκοπα μέσα στα λευκά χαρτιά μου...

Μην το σκουντάς το ποίημα να ξυπνήσει
μου φώναξε τότε αυστηρά ο Σαχτούρης
ακόμη είναι νωρίς.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ποιος θα φάει το μήλο
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 23:37:36
Κατερίνα Καριζώνη, Ποιος θα φάει το μήλο

Ο πατέρας καθόταν
κρατώντας ένα μισοδαγκωμένο μήλο
στα τρεμάμενα χέρια του.
Ας πούμε πως το μήλο αυτό είναι η ζωή μου, είπε
αν το φάω ολόκληρο θα πεθάνω
αν δεν το φάω θα συνεχίσω να πεινώ
αν το πετάξω στον κήπο
πιθανόν να φυτρώσει μια μηλιά την επόμενη άνοιξη
αν το μοιραστώ μαζί σου
θα γευτείς κι εσύ την απέραντη θλίψη μου
αν το δώσω σε άλλον θα ξεσπάσουν έριδες
μεταξύ των επιγόνων
άλλωστε για ένα μήλο χάσαμε τον Παράδεισο, γέλασε
και το άφησε στο πιάτο.
Το πιάτο έπεσε ξαφνικά κάτω και ράγισε
έτριξε το πάτωμα, κατρακύλησε το μήλο
αποκαλύφθηκε το σκουλήκι που φώλιαζε μέσα του.

Φάνηκε η δική του
αναπότρεπτη εκδοχή.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Ο αμαξάς του βυθού
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 23:46:45
Κατερίνα Καριζώνη, Ο αμαξάς του βυθού

Ήρθε νύχτα φορώντας ένα σκούρο πανωφόρι
πάνω του καρφωνόταν η βροχή.
Σ’ εμένα έλαχε το αφηνιασμένο άλογο, είπε
και η άγνωστη γυναίκα με το βρέφος
διασχίσαμε όλο τον βυθό ως την Κατερίνη
βαδίζοντας λοξά με άλλους πνιγμένους
ναυάγιο κι εμείς από ένα ιππήλατο αμαξάκι
που έκοβε βόλτες δίπλα στον Θερμαϊκό.

Είχα ακούσει για το άλογο στις ειδήσεις
– που τρόμαξε και πήδηξε στη θάλασσα
μαζί με το ανθρώπινο φορτίο του.

Έβγαζε ένα παράπονο ο πεθαμένος
μου ζήτησε να πιει γλυκό νερό
κι ύστερα να καπνίσει ένα σέρτικο τσιγάρο.
Κάνω πολλά αγώγια εκεί κάτω, αναστέναξε
πηγαινοφέρνω τους πνιγμένους στον βυθό
μια μέρα πήρα κούρσα έναν Αλμογάβαρο
απ’ το φουσάτο του Βουλγαροκτόνου
ιππέα ξανθό και λωρικάτο απ’ την Καλλίπολη
που γύρευε να βγει στη Σαλονίκη.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η ραπτομηχανή
Post by: wings on 21 Nov, 2020, 23:53:12
Κατερίνα Καριζώνη, Η ραπτομηχανή

Εδώ και χρόνια έχω στο σαλόνι
τη ραπτομηχανή της πεθαμένης γιαγιάς μου
μια Σίνγκερ προπολεμική από μαύρο μέταλλο.
Καμιά φορά τις νύχτες παίρνει μόνη μπρος και περπατάει
γαζώνει αόρατα υφάσματα και ρούχα
απ’ τα συρτάρια της βγαίνουν ψίθυροι και ομιλίες
κλωστές λιωμένες και κουμπιά που φέγγουν
ακούγονται κλάματα κι ένα παράξενο τραγούδι
σε γλώσσα εκκλησιαστική σαν κάποιος να ψέλνει.
Κι άλλοτε πάλι την ακούω να βελάζει
σαν να είναι κάτι ανάμεσα σε πρόβατο και μηχανή και γυναίκα
να με ξυπνάει βίαια μες στη νύχτα
να βάλουμε τα κάρβουνα στο σίδερο
και τις καρφίτσες στο σώμα
κι ακόμα να κόψουμε εγκαίρως τα πατρόν
για τα φτερά των αγγέλων και τα ποιήματα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Παραλλαγή στο ίδιο θέμα
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 17:40:16
Κατερίνα Καριζώνη, Παραλλαγή στο ίδιο θέμα

Απόψε φυσάει ένας ζεστός αέρας απ’ τις λέξεις
βγαίνει η μούσα φορώντας τα χρυσά της υποδήματα
οι αιώνες την ακολουθούν ήμερες αγελάδες
βόσκουν αθόρυβα στο χαρτί και στο μελάνι
συρματοπλέγματα οι στίχοι με ματώνουν
μούσα Καλλιόπη, δεν σου ήμουν πιστή και μετανιώνω.

Θυμήσου όμως το μικρό παιδί, το ξύλινο σκαμνάκι
την καπνισμένη λάμπα της γιαγιάς και το λαγούτο
κι εκείνη τη ραπτομηχανή τη Σίνγκερ
που έπαιρνε μπρος από μόνη της τις νύχτες
σερνόταν κάνοντας ανατριχιαστικούς θορύβους μες στο σπίτι
με τα συρτάρια της γεμάτα προπολεμικά βελόνια
μασούρια με αόρατες κλωστές και πατρόν αγγέλων.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Οικολογικό
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 17:48:39
Κατερίνα Καριζώνη, Οικολογικό

Τα δέντρα μάς κοιτάζουν άγρυπνα με τα ινώδη φύλλα τους.
Όταν πλησιάζει η φωτιά σφυρίζουν με τον άνεμο
όταν πλησιάζουν τα πουλιά μακραίνουν τα κλαδιά τους
όταν πλησιάζει ξυλοκόπος
στέλνουν μεταξύ τους σήματα
όταν πλησιάζει πεζοπόρος απλώνουν τη σκιά τους
όταν τα κόψεις όμως επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος
σέρνονται οι ίσκιοι τους στον τοίχο του σπιτιού
βρίσκεις φύλλα στις τσέπες, χώματα
και βρόμικα νερά, βρίσκεις ρίζες
να έρπουν στα υπόγεια
βρίσκεις τη νύμφη τους καθισμένη πλάι στο τζάκι σου.
Αν την ερωτευτείς –δεν μπορείς φυσικά
να αντισταθείς στην ομορφιά της–
τότε θα αρχίσει η σταδιακή σου μεταμόρφωση
το δέρμα σου θα μετατραπεί με τον καιρό σε φλούδα
τα άκρα σε κλαδιά, φύλλα θα ξεπροβάλλουν απ’ τους πόρους σου
ρόζοι στα δάχτυλα και στο υπόλοιπο κορμί
τα δάκρυά σου θα κυλούν καυτά
και θα γίνονται ρετσίνι.
Τότε η νύμφη θα τραβήξει την καρδιά σου
κι αυτή θα είναι η τελευταία πράξη
θα φτιάξει απ’ το τρυφερό της ξύλο
ένα μουσικό κουτί
για να τη συντροφεύει τις νύχτες
όταν εσύ ως δέντρο πλέον
θα στεγάζεις το θεσπέσιο σώμα της.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Εκδρομή στον Πολύγυρο
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 17:57:29
Κατερίνα Καριζώνη, Εκδρομή στον Πολύγυρο

Ο Πολύγυρος δεν είναι βουνό
είναι ένας γέρος ηγούμενος
βράζει καζάνια με χυλό κάθε απόγευμα
για να φάνε οι άρρωστοι της ενορίας του
κι οι ποιητές που έχουν στο αίμα τους ψήγματα χρυσού.

Στη Γαλάτιστα σκότωσαν κάποτε τον τελώνη
κι ο φαρισαίος φορούσε πουκάμισο από καραβόπανο
και κρατούσε πιστόλι
ένα παλιό Στάγιερ του ’43.
Ε, μπαμπά, η Γαλάτιστα δεν έχει θάλασσα
παρά μονάχα μια αχλύ που σου τρυπάει τα κόκαλα
κι η Αρναία δάση που σε πνίγουν
όπου κι αν πας σ’ ακολουθούνε μνήμες:
ο ασβέστης του καλοκαιριού, το παιδικό άσθμα
η Βάβδος με τον καλό αέρα
και το αγόρι που κάποτε αγάπησες.
Ο Πάνας τριγυρίζει στα δάση
και φυσάει το σουραύλι του
παρασέρνει τους άντρες στους γκρεμούς
θάβει τις κοπέλες στους κορμούς των δέντρων
κατρακυλάει τις πέτρες στις πλαγιές με θόρυβο
γίνεται καλόγερος

πετάει στο Άγιο Όρος.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη: Οι άνθρωποι-βιβλία
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 18:04:59
Κατερίνα Καριζώνη: Οι άνθρωποι-βιβλία

Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα άκοπα βιβλία
που τα έχουν λησμονήσει στα ράφια των βιβλιοθηκών
μουχλιάζουν οι κιτρινισμένες σελίδες τους αδιάβαστες
σβήνουν οι γραμματοσειρές τους με τα χρόνια
κανείς δεν τους φυλλομετρά, δεν τους αγγίζει
περνούν απαρατήρητοι μέσα στην οχλοβοή
κι ας κρύβουν κόσμους μυστικούς, αθέατους
χάρτες με θησαυρούς και άγνωστες ηπείρους.

Είναι συνήθως χαμηλόφωνοι, σεμνοί
πιο τρυφεροί κι ευάλωτοι από τους άλλους
που φωνασκούν και επαίρονται για την ύπαρξή τους.
Πολύ τους συμπαθώ τους ανθρώπους με τις άκοπες σελίδες
στα μάτια τους τρεμοσβήνει πάντα ένα φως
που μοιάζει με απρόσιτο αστέρι
κι έχουν ένα παραπονεμένο βλέμμα σαν να σε καλούν
να σκίσεις, να διασχίσεις τη σιωπή τους.

Κι άλλοτε πάλι μιλούν με λέξεις σκονισμένες
βήχουν, συστέλλονται, ζητούν νερό ευγενικά
όταν σου ανοίγονται καμιά φορά δειλά
και σου αποκαλύπτουν τα θαμμένα μυστικά τους.

Πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι
που μοιάζουν με τα άκοπα βιβλία.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 18:21:28
Κατερίνα Καριζώνη, Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα

Να λύνετε σταυρόλεξα
για να αποφύγετε μελλοντικά το αλτσχάιμερ.

Στη λέξη έρωτας να ξέρετε ότι
πάντα κάποιο γράμμα περισσεύει
και κάποιο δεν σου φτάνει
γι’ αυτό να δείχνετε μεγαλοψυχία και υπομονή∙
στη λέξη αλήθεια
τα γράμματα είναι πιο πολλά
απ’ όσα φαίνονται
και προπαντός απ’ όσα σας ζητούνται∙
στη λέξη εγώ υπάρχει ένας αριθμός γραμμάτων
αυστηρά προσωπικός που δεν χωράει πουθενά∙
η λέξη θάνατος γράφεται στα μαύρα τα τετράγωνα
με μια μελάνη που σβήνει ό,τι γράφει
στα άσπρα κρύβονται πολύ συχνά παγίδες
με σημασίες για τις οποίες δεν υπάρχουν λέξεις
παρά μονάχα το κυνήγι των γραμμάτων
που δεν οδηγεί όμως πουθενά.

Όσο για τη λέξη αγάπη
πάρτε καλύτερα μικρό καλάθι
με λίγο ψωμί και κρέας για να ταΐσετε τον λύκο
που ελλοχεύει στο βάθος του σταυρόλεξου.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Πικρή διαπίστωση
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 18:29:28
Κατερίνα Καριζώνη, Πικρή διαπίστωση

Οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
έκλεψαν κομμάτια απ’ το παρελθόν μου κι έφυγαν
οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
φορούσαν τα ίδια ρούχα με τους άλλους
κρατούσαν ομπρέλες, οδηγούσαν αυτοκίνητα
φιλούσανε ηδονικά και πλήγωναν με χάρη
γύριζαν το μαχαίρι τους πισώπλατα
κι ύστερα χάνονταν αθόρυβα σαν ίσκιοι.

Οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
φορούσαν μάσκες εραστών
μου ’φεραν δώρα και τραύματα αγιάτρευτα
χάρτες που δεν οδηγούσαν πουθενά
δάκρυα που δεν στεγνώσανε από τότε.

Οι πιο πολλοί είναι τώρα πεθαμένοι
μα το κενό που αφήσανε δυσαναπλήρωτο
δύσκολα θεραπεύεται κι αυτό
για κάποιο λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η γυναίκα του Λωτ
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 18:38:17
Κατερίνα Καριζώνη, Η γυναίκα του Λωτ

Δεν ξέρω τι είναι αυτό
που με γυρίζει στην ποίηση
σαν τη γυναίκα του Λωτ που γύρισε να δει
– και τι είδε τελικά
τον εραστή της που έτρεχε να την προλάβει
να υποκύπτει χτυπημένος απ’ τη θεϊκή οργή
κι έγινε στήλη άλατος όπως λένε...
Όμως εγώ κάθε φορά που επιστρέφω στην ποίηση
νιώθω σαν να ξαναγυρίζω στις αρχαίες αλυκές του κόσμου
κάτω από τροπικές βροχές
πλάι σε ωκεανούς που εξατμίστηκαν
πασχίζοντας ίσως να βρω τα ίχνη απ’ το πέρασμα
εκείνης της αρχέγονης γυναίκας που παράκουσε
– κι η ποίηση μια ανυπακοή είναι κατά βάθος
ένας παρα-πόταμος που περνάει
απ’ την Κόλαση και εκβάλλει στο χαρτί
μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου.

Να γιατί λοιπόν νιώθω σαν τη γυναίκα των Γραφών
κάθε φορά που στρέφω το κεφάλι μου
στην αλμυρή, κινούμενη έρημο της ποίησης
στις χαίνουσες πληγές-πηγές των λέξεων.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Η αναμέτρηση
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 18:46:30
Κατερίνα Καριζώνη, Η αναμέτρηση

Τα δέντρα παλεύουν μεταξύ τους
για ένα μικρό κομμάτι γης
για μια σταγόνα νερό
για μια ακτίνα του ήλιου.
Δίνουν μάχες κάτω απ’ το έδαφος
μάχες σώμα με σώμα
αρπάζονται απ’ τις ρίζες τους, σπάζουν τα κλαδιά
ουρλιάζουν με υπέρηχους που φτάνουν μέχρι τα άστρα
ανοίγουν τραύματα στις φλούδες τους
τρυπάει το τρυφερό ξύλο του κορμού
πληγώνεται η κρυμμένη νύμφη τους
χύνεται το ζαχαρωμένο αίμα της στο χώμα.

Το δέντρο που θα επικρατήσει στο τέλος
θα πάρει ως έπαθλο το έδαφος
τον ανοιχτό ουρανό, την αέναη φωτοσύνθεση
θα φωνάξει θριαμβευτικά με όλα του τα αρώματα
νά ’ρθουν τα έντομα να στήσουνε χορό
να αρχίσει η επικονίαση του ισχυρού
να γεννηθεί απ’ αυτό σιγά σιγά το δάσος.

Το άλλο θα ζαρώσει ηττημένο, θα τρέμει
κούτσουρο στις παγωνιές, θα διψάει
θα γείρει στη γη, θα ξεψυχάει κάτω απ’ τις βροχές
θα καίγεται σιωπηλό στα τζάκια τον χειμώνα
κι από το μαρτύριό του θα ζεσταίνονται οι άνθρωποι.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Μερικές σκέψεις για τον έρωτα
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 18:53:47
Κατερίνα Καριζώνη, Μερικές σκέψεις για τον έρωτα

Ο έρωτας είναι σπείρα
όπως εκείνη στο όστρακο που μάζεψες το καλοκαίρι
όπως εκείνη στο καύκαλο του σαλιγκαριού
όπως η σπείρα του κυκλώνα στους τροπικούς
κι η άλλη των εκατομμυρίων αστεριών στον γαλαξία
όπως η σπείρα των ληστών στους δρόμους της πόλης
–μια μορφή αρπαγής είναι κι ο έρωτας βεβαίως–
κι εσύ μια σπείρα που γυρίζει χρόνια μέσα μου
και δεν γνωρίζω από μαθηματικά
για να λύσω τον γρίφο της, το αίνιγμα της δομής
τον μυστικό αλγόριθμο, να κατευνάσω
το τρομερό της μάτι που με καταπίνει
να ερμηνεύσω το αρχέγονο σχήμα της.
Νιώθω μόνο τον πυρετό να ανεβαίνει
όταν σε κοιτώ, και άγρια νερά να ορμούν
να σαρώνουν τα χρόνια μου
χιόνι στις λέξεις και ζεστούς ανέμους στο μυαλό
και στα χείλη μου την άχνη των άστρων
και στα χείλη σου το αλάτι της Κόλασης.

Ο έρωτας είναι αρχαία σπείρα
και ο θάνατος το άλλο του μισό.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Καταιγίδα
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 19:00:47
Κατερίνα Καριζώνη, Καταιγίδα

Φυσούσε στη Χαλκιδική
είχε πιάσει ένας δαιμονισμένος αέρας
και σήκωσε δώδεκα πριγκίπισσες στον ουρανό
τις στροβίλιζε σαν να ήταν δείκτες σε ρολόγια που τρελάθηκαν.
Είχε κοπεί στη μέση εκείνη η μέρα
από τη μια πλευρά της έκαιγε ο ήλιος
από την άλλη σε πάγωναν τα αστέρια
κι ένας δαίμονας έπαιζε σουραύλι
και γύριζαν οι δώδεκα πριγκίπισσες
θαρρείς σε ουράνιο καρουζέλ.

Τι ήταν όμως οι δώδεκα πριγκίπισσες;
Ακολουθία αριθμών; Λέξεις-κλειδιά;
Παλιές πληγές; Θρυμματισμένοι μύθοι; Κωδικοί;
Και γιατί δώδεκα και μάλιστα πριγκίπισσες;
Κι όλα αυτά τα ερωτήματα
ενώ βυσσοδομούσε η θύελλα στη Χαλκιδική
κι έπαιρνε τις στέγες των σπιτιών
πάνω από τη θάλασσα
και τις ομπρέλες από τις κατάμεστες ακτές
κι έπαιρνε τα χρόνια μας
τα λάθη και τα πάθη μας και τα ’κανε βροχές
και τροπικές καταιγίδες και φυσικές καταστροφές.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Τραγούδι
Post by: wings on 07 Dec, 2020, 19:06:01
Κατερίνα Καριζώνη, Τραγούδι

Ποίηση, μήλο των Εσπερίδων
μήλο μυρωδικό του Παραδείσου
επτασφράγιστη ηδονή
τέρατα ελλοχεύουν πίσω απ’ τις λέξεις σου
και μελανές οπές κρύβονται στις σιωπές σου.

Φάρε που λάμπεις στον κοίλο ουρανό
όπου όλα είναι γεννημένα και αγέννητα
κι ένα πιάνο παίζει
ένα σκοπό χωρίς σκοπό
κι ό,τι μου πεις
κι ό,τι σου πω
επίθετα του τίποτα.

Βρήκα χτες βράδυ αργά
ψαράκια στα κλαδιά
και λύκους μες στα δίχτυα μου
πείνασα κι έφαγα γράμματα
και ήπια νερό –μα τι νερό...–
που δεν υπάρχει στη γη
ούτε στον ουρανό
κι έγραψα ποιήματα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)
Title: Κατερίνα Καριζώνη, Παράξενος έρωτας
Post by: wings on 07 Mar, 2024, 20:58:19
Κατερίνα Καριζώνη, Παράξενος έρωτας

Κάποτε παντρεύτηκα τον Χάιντ
μα εραστής μου ήταν ο δόκτωρ Τζέκιλ
γυναικολόγος που είχες το ιατρείο του στην πόλη μας.
Συχνά ξερίζωνε τη καρδιά μου δίχως λύπη
και παίζανε μπιλιάρδο με τον Χάιντ,
αυτός τον άφηνε από φόβο να κερδίζει.

Έμοιαζαν απίστευτα σα δυο σταγόνες
γι’ αυτό δεν φώναζα ποτέ τα ονόματά τους
μην προδοθώ για τον παράνομο έρωτά μου,
ωστόσο αναρωτιόμουνα συχνά
ποιος απ’ τους δυο επέστρεφε στο σπίτι
έστρωνα το τραπέζι με τρία πιάτα
κι έκρυβα στις τσέπες κοντόκαννο πιστόλι.
Εκείνοι ανάβανε τη λάμπα και διαβάζαν
διαβάζανε ως το πρωί με τέσσερα μάτια
και με τέσσερα χέρια γράφαν όλη νύχτα
τα ξημερώματα γίνονταν πάλι ένας άνθρωπος
και το παιχνίδι ξεκινούσε απ’ την αρχή:

Δυο άντρες σ’ ένα σώμα και μια τσακισμένη καρδιά
παιζότανε στα σφαιριστήρια δίχως οίκτο.
 
Από τη συλλογή παράξενος έρωτας (2024)