Γιώργος Φαλελάκης (1965-2006)

[spiros]

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΛΕΛΑΚΗΣ

Xλωμό Φεγγάρι - Γιώργος Φαλελάκης - YouTube

Άντεξε ο Γιώργος Φαλελάκης για να μας τα δώσει όλα. Η ποιητική του πρόταση, οι ψυχοκοινωνικές του παρεμβάσεις και η στάση ζωής του έδειχναν ολοκάθαρα το «στίγμα» του, το «άνοιγμα» σ’ένα κόσμο πιο δίκαιο, πιο όμορφο.

Ο Γιώργος μπορεί να «έφυγε» νωρίς, αλλά το πέρασμά του μας έδωσε ελπίδες και φως. Ελπίδες πως η διαμαρτυρία έχει νόημα, πως η αντίσταση στον ψυχιατρικό ολοκληρωτισμό έχει περιεχόμενο, που η κοινωνική δράση κατά της ξενοφοβίας έχει αποτέλεσμα και η οικολογική παρέμβαση αφυπνίζει συνειδήσεις.

Φως είχε το πέρασμα του Γιώργου. Φώτισε τις σκοτεινές πτυχές της ύπαρξής μας, φώτισε και ενεργοποίησε τις συνειδήσεις μας. Όλων όσων έζησαν μαζί του και δίπλα του. Συνδύασε δύο καταλυτικές πλευρές. Αυτήν του μαχητή και αυτήν του μοναχικού στοχαστή. Αυτό το μάγμα διαμόρφωνε το χαμόγελό του, την αισιοδοξία του, αυτήν τη μοναδική υπαρξιακή κραυγή και ακόμη αυτόν το βαθύ στοχασμό για τα πράγματα των ανθρώπων.

Όταν γράφεις για το Γιώργο, σε τυλίγει ένα σύννεφο συναισθημάτων, μία μουσική των αισθήσεων. Νιώθεις έναν αέρα παιχνιδιού και ελευθερίας. Τον φαντάζεσαι να περπατά στο χωριό του, να μπαίνει στα καφενεία, να περπατά προς τη θάλασσα, να κοινωνεί με τους απλούς ανθρώπους ένα ήθος της ιδιαιτερότητας. Τον φαντάζεσαι στα Χανιά, στα «έξυπνα» στενά, στα στέκια των μοναχικών καβαλάρηδων, στα στέκια των ανωνύμων, στα σοκάκια των εναλλακτικών προτάσεων και των μοναχικών διαδρομών. Τον φαντάζεσαι στις αποβάθρες των λιμανιών, στις αποβάθρες των τρένων, ταξιδευτή του κόσμου, ταξιδευτή των αισθημάτων.
 
Το «πέρασμά» του από τον κόσμο του Ψυχιατρικού Ασύλου, οι νοσηλείες του, οι εγκλεισμοί του, τα βάσανά του, έγιναν για μας, τους συντρόφους του, μαθήματα, σπουδές, θεραπευτικές δυνατότητες, τελικά μαθήματα ζωής. Οι δικές του εμπειρίες γίνονταν σημαδούρες στο πέλαγος. Άνοιγαν τρύπες στο μέλλον. Μας έδειχναν το πώς και το πότε. Έναν τρόπο να βαδίσουμε στο όνειρο, έναν τρόπο να φωτίσουμε το αύριο. Το αύριο της Ψυχιατρικής. Το Αύριο της δράσης.

Ο Γιώργος δεν ήταν απαρατήρητος, είτε με την «κραυγή» του, είτε με τη σιωπή του, είτε με το χαμόγελό του, είτε με τη φωνή του. Ήταν μέσα στο θέατρο, μέσα στην καταιγίδα, μέσα στον κίνδυνο, μέσα στον έρωτα, μέσα στο τραγούδι. Μία μεγάλη διαθεσιμότητα ψυχής, μία μεγάλη αγκαλιά αγάπης, μία μέθεξη χαράς και λύπης μαζί, γιατί ήταν γνήσιος, αληθινός, ονειρικός.

Η συνεισφορά του, στην Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, στο κλείσιμο του Ψυχιατρείου Χανίων, ήταν μεγάλη και αναγνωρίσιμη από όλους μας. Ο λόγος του, ο τρόπος παρέμβασής του, η συμμετοχή του σε επιστημονικές εκδηλώσεις, εντός και εκτός Κρήτης, έδιναν κουράγιο και αισιοδοξία για αυτήν τη δύσκολη διαδρομή. Είχε μία κοφτερή ματιά, για το πώς να κινηθούμε, ένα ριζοσπαστικό λόγο για ημίμετρα αποασυλοποίησης. Προχωρούσε πιο πέρα τα πράγματα, όταν οι υπόλοιποι διστάζαμε και φοβόμασταν για τη συνέχεια.

Συμμετείχε ενεργά στην Ομάδα Κοινωνικού και Θεραπευτικού Θεάτρου «Σχοινοβάτες» που απετέλεσε καινοτόμα πρωτοβουλία σε πανελλήνιο επίπεδο. Συμμετείχε στην ταινία σταθμό για τα ψυχιατρικά πράγματα «Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν» του Σταύρου Ψυλλάκη. Συμμετείχε ενεργά στην Κοινωνική Λέσχη «Ανήσυχα Πνεύματα» με εξαιρετικές πρωτοβουλίες στην αυτοοργάνωση και αυτοβοήθεια ψυχικά πασχόντων. Συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία και λειτουργία του «Κοινωνικού Στεκιού» για μετανάστες στα Χανιά κατά των διακρίσεων και της ξενοφοβίας.

Ο Γιώργος έγραφε ποιήματα. Πολλοί τον γνώρισαν μέσα από τα ποιήματά του. Τα πρώτα του ποιήματα εκδόθηκαν από το περιοδικό «ΝΕΩΡΙΟΝ» με τίτλο «Ατέρμονη Ροή» το 1996. Σε αυτά τα ποιήματα αποκάλυψε μία δυνατή ποιητική φλέβα και τη βιωματική δύναμη αντίληψης της ζωής και αποτύπωσε ανάγλυφα τα βαθιά, ουσιαστικά αιτήματα του κόσμου της ψύχωσης. Αιτήματα που μένουν βέβαια αδικαίωτα, αλλά τουλάχιστον και με τη φωνή του Γιώργου Φαλελάκη παίρνουν έναν δρόμο. Με τα ποιήματά του, με τη θεατρική καλλιτεχνική του συμμετοχή και με την κοινωνική του δράση, διευκρίνιζε επανειλημμένως την ανάγκη να δοθεί «χώρος» και «βήμα» έκφρασης της όποιας ιδιαιτερότητας.

Οι συγκλονιστικές ερμηνείες του στη Θεατρική Ομάδα «Σχοινοβάτες» αποτελούν θεμέλιο λίθο για τις μεγάλες ανατροπές των χρόνιων κοινωνικών στερεότυπων. Τα ψυχιατρεία μπορούν και πρέπει να κλείσουν όλα. Η κοινωνική και κοινοτική Ψυχιατρική έχει δύσκολη διαδρομή. Η αποδοχή της ιδιαιτερότητας ανάγεται σε πολιτισμικό αγαθό και ο αποστιγματισμός της ψυχικής νόσου είναι ζήτημα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Ο Γιώργος «άνοιγε» αυτά τα ερωτήματα και μας συνέπαιρνε γι’αυτά.

Αντώνης Λιοδάκης
Αναπ. Διευθυντής
Ψυχ. Κλινική Γ.Ν.Χ.
http://www.pepsaee.gr/metarythmisi.html
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=11.10.2007,id=3231008
Η απόκρημνη όψη του ονείρου – ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ


Επιστροφή στο ευρετήριο ελληνικής ποίησης

[spiros]

Ημίφωνα κοάσματα λευκών συνειρμών
Γιώργος Φαλελάκης

Έχω φυλακή
αρχίζω να κρυώνω
εκεί που η μόνωση
μπαίνει στην απομόνωσή μου
Λευκά κελιά, λευκά φώτα
Απονιά.
Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου
τη χαρίζω στους γιατρούς.
Εγώ κρατώ τ’ αστέρια
που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου
και το φεγγάρι
να σέρνεται σ’ ανώγεια του μυαλού μου
Κορμί, ψυχή και μοναξιά
Όποιος αντέξει.

(από τη συλλογή «Ατέρμονη Ροή», 1996)

[spiros]

Η απόκρημνη όψη του ονείρου
Γιώργος Φαλελάκης

Ώρες βουβές ώρες μοναξιάς
Λίγη στοργή πολύς πόνος
Επεκτείνει περιοχές ελευθερίας μέσα του
Τελειώνει το τσιγάρο στοχαστικά
Είναι το τελευταίο του.
Άρπαξε τη σιωπή του να ξεφυλλίζει τον άνεμο
Η Κατερίνα τυλίγει πάγο στο συναίσθημα
Οι φίλοι της ταξιδεύουν στις ταράτσες
των γκρίζων κτιρίων
Σήκωσε την πνοή του στο μέρος του παράθυρου
Είπε «έχε γεια» στην πρώτη ηλιαχτίδα
Ξημέρωνε…