Μια κριτική για την ταινία από το Δημ. Χαλιώτη...
Ο Μεξικανός Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι ένας μάλλον παραγνωρισμένος δημιουργός. Οι μέχρι τώρα αγγλόφωνες δουλειές του (Mimic, Hellboy, Blade II) ήταν από κακές έως αδιάφορες. Με τον, ισπανικής καταγωγής, «Λαβύρινθο του Πάνα» μας συστήνεται από την αρχή, πολύ πιο γοητευτικός, ολοκληρωμένος, σκοτεινός και φαντασμαγορικός ταυτόχρονα. Ακροβατώντας στα όρια του μύθου και της πραγματικότητας, της «αλήθειας» και της «φαντασίας», ο Ντελ Τόρο μας ταξιδεύει στην ισπανική επαρχία του 44 και μας διηγείται ένα σκοτεινό παραμύθι, μία νέα ανάγνωση της «Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων».
Μέσα σε ένα σκηνικό μίσους και παραλογισμού, η μικρή Οφηλία θα ανοίξει την πόρτα στον μύθο δραπετεύοντας από τη σκληρή πραγματικότητα σε έναν κόσμο όπου τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Μυστικές πύλες, ανθρωποφάγα τέρατα, βάτραχοι - γίγαντες και μικροσκοπικές νεράιδες κυριαρχούν στην άλλη πλευρά του νου, εκεί όπου η «αλήθεια» υποκλίνεται στη φαντασία και οι αδελφοκτόνες διαμάχες είναι παντελώς άγνωστες. Μπροστά στον αβάσταχτο πόνο και το αίσθημα της απώλειας, η Οφηλία βρίσκει καταφύγιο στα όνειρά της υψώνοντας τα δικά της τείχη απέναντι στην μουντή πραγματικότητα, ώσπου οι δύο «όχθες» θα συγκλίνουν σε μία, με τον πιο δραματικό τρόπο. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο δεν φτιάχνει μία αμιγώς πολιτική ταινία. Ο «Λαβύριθος του Πάνα» όμως δεν στερείται πολιτικών προεκτάσεων, αφού στην ουσία μιλάει για τον παραλογισμό της βίας και την αξία της ανθρώπινης θυσίας.
Περιττό να σας πούμε ότι τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας είναι άρτια, η φωτογραφία υπέροχη και η μουσική μεθυστική. Στο φινάλε ετοιμάστε τα χαρτομάντιλα, γιατί θα σας χρειαστούν...