Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 17 Mar, 2007, 20:35:49

Title: Αλέξης Τραϊανός
Post by: wings on 17 Mar, 2007, 20:35:49
Αλέξης Τραϊανός (1944-1980)

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/traianos.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: sansimera.gr (https://www.sansimera.gr/biographies/1621)]

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Αλέξανδρου Ζαβατάρη. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Αυτοκτόνησε το 1980 στο Καπανδρίτι Αττικής.

Ποιητικές συλλογές:
«Οι μικρές μέρες», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1973
«Η κλεψύδρα με τις στάχτες», εκδ. Εγνατία, Θεσσαλονίκη 1975
«Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1977
«Το σύνδρομο του Ελπήνορα», εκδ. Ύψιλον, Αθήνα, 1984
«Φύλακας Ερειπίων – Τα ποιήματα» (συγκεντρωτική έκδοση με επιμέλεια του Στέφανου Μπεκατώρου και του Αλέξη Ζήρα), εκδ. Πλέθρον, Αθήνα, 1991

Δοκίμια:
«Το απόν και το παρόν πάθος», περιοδ. Kαινούργια Eποχή, 1976

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: «Αλέξης Τραϊανός»: ένα κείμενο του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου
Post by: wings on 19 Nov, 2007, 17:36:28
Ας δούμε τι λέει ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.0) για τον Αλέξη Τραϊανό:

Αλέξης Τραϊανός

Συμπληρώθηκαν οχτώ χρόνια από τον αδόκητο θάνατο του Αλέξη Τραϊανού. Η αυτοκτονία του έβαλε τέρμα όχι μόνο σε μια ζωή, αλλά και σ’ ένα ποιητικό έργο. Ήταν ένας εντελώς άδικος θάνατος, όπως όλοι οι θάνατοι των νέων ανθρώπων. Ήταν ο θάνατος ενός ποιητή.

Δεν έχει σημασία αν η γνωριμία μας άρχισε όψιμα, με την αποστολή του πρώτου ποιητικού βιβλίου του. Οι Μικρές μέρες ανήκουν στο κλίμα των ποιητών της Θεσσαλονίκης. Ένα λυρικό, ελεγειακό, απαισιόδοξο βιβλίο. Η ατμόσφαιρα των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Ένα αυτοτελές, τέλειο βιβλίο. Όμως οι αισθητικές του αναζητήσεις άρχιζαν αμέσως μετά καθώς πολύ λαχτάρισε την ξένη ποίηση. Η ενασχόλησή του με την ποίηση των Νέγρων και των Μπητ ποιητών τον είχε καταπονήσει συστηματικά. Τα μετέπειτα βιβλία του υπογράμμιζαν τη βούληση μιας νέας φωνής στο χώρο αυτόν και, φυσικά, στη γενιά του, τη γενιά του ’70.

Οι προτιμήσεις του δεν συνέπιπταν πάντα με τις δικές μου. Αλλά για τους παλιούς ποιητές της Θεσσαλονίκης είχαμε μια ταυτότητα αντιλήψεων, τις περισσότερες φορές. Όσον αφορά τους Μπητ, δηλαδή τους ποιητές που εμφανίστηκαν μετά το 1955 στις Ηνωμένες Πολιτείες κυρίως, οι απόψεις μας διέφεραν. Γιατί, πιστεύω πως η άνθηση της αμερικανικής ποίησης συμπίπτει με την περίοδο του ’20 με ’60, μ’ εκείνο το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε και ετοίμασε το κίνημα των Μπητ. Και οι ποιητές αυτοί, οι σημαντικοί, είναι τουλάχιστον είκοσι και ανθίζουν σ’ όλον τον αμερικανικό μεσοπόλεμο, που είναι η χρυσή σελίδα όλων των φιλολογιών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας.

Αν οι Μπητ άρεσαν στον Τραϊανό, είναι γιατί τον έθελγε ένα κίνημα που όχι μόνο απλωνόταν σ’ όλες τις τέχνες, αλλά ήταν ακόμα, και κυρίως, βιοθεωρία, τρόπος ζωής και σκέψης, ένα φρέσκο αντίκρισμα ζωής, συνθετικό μέσα στις διαλυτικές του τάσεις και συνεκτικό, πράγμα που του διασφάλισε χρονική διάρκεια και δικαίωσε τις προσδοκίες για μιαν άνοιξη που παραμένει ακόμα ένα ζητούμενο. Ο παραλληλισμός του με το υπερρεαλιστικό κίνημα, που άρχισε τριάντα χρόνια πριν, δεν είναι τυχαίος. Η έκδοση μιας ανθολογίας των ποιητών αυτών της σχολής των Μπητ, η σχολιασμένη μετάφρασή τους από τον Αλέξη Τραϊανό, στάθηκε μια σπουδαία αρχή. Δεν είχε συνέχεια.

Η αυτοκτονία του Αλέξη Τραϊανού ρίχνει ακόμη βαριά τη σκιά του πάνω σ’ όλους εμάς που τον γνωρίσαμε από κοντά. Χτυπώντας την πόρτα του μια νύχτα, δεν μπόρεσα να τον βρω. Τρεις μέρες αργότερα, έμαθα για το θάνατό του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Από το βιβλίο του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου Ταξιδεύοντας στη δροσερή νύχτα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Επισκέψεις
Post by: wings on 10 Dec, 2007, 22:20:23
Αλέξης Τραϊανός, Επισκέψεις

[Ενότητα Θανάτοψις]

Αυτές οι ξεθωριασμένες ομολογίες του χτες
Επισκέπτες που κλωθογύριζαν ολημερίς
Για νάβρουν ένα σπίτι που ’μεινε κλειδωμένο

Υαλοπίνακες αφημένοι στη θαμπή πρόσθεση των ετών
Φωτογραφίες που άρχισαν να πληθαίνουν
Μέσα στα μαύρα περιγράμματά τους

Τι θέλουν

Αυτοί οι απρόσκλητοι επισκέπτες φύγανε
Διωγμένοι

Σαθρές καρέκλες φιλοξενούν την υπομονή τους
Μετρημένη σε βάρος

Πού να τους βάλω όλους να καθίσουν
Τις σαθρές καρέκλες πώς να δικαιολογήσω

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Όπως τα δέντρα
Post by: wings on 14 Dec, 2007, 21:14:07
Αλέξης Τραϊανός, Όπως τα δέντρα

[Ενότητα Το νύχι στη σάρκα]

Στον Γιώργο Κάτο

Όπως τα δέντρα
Όπως τα δέντρα μαζεύοντας τη νύχτα μέσα τους
Όπως τα δέντρα έζησε
Τρέμει και βήχει

Κουράστηκε ο άνεμος να περνά στο πρόσωπό του
Σκουριασμένα φύλλα
Την ερημιά

Πέφτουν όλα σ’ ένα μεγάλο φλιτζάνι καφέ
Το κόκκινο της καρδιάς και το μεγάλο γαλάζιο
Πέφτουν και πίνει την ίδια κόκκινη καρδιά του
Και για κανέναν πια δεν είναι
Υποθετικά υπάρχει
Τρέμει
Και πότε πότε τραντάζεται από ’να σπασμένο βήχα

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Παλιά χιονισμένα πράγματα
Post by: wings on 17 Dec, 2007, 22:02:49
https://www.youtube.com/watch?v=QH64HM2SDoc

Αφροδίτη Μάνου, Η νύχτα (ερμηνεία: Μαρία Κανελλοπούλου & Πένυ Ξενάκη)

Αλέξης Τραϊανός, Παλιά χιονισμένα πράγματα

[Ενότητα Θανάτοψις]

Το καθετί μου έξω από μένα πηγαίνει
Προς την επιστραμμένη σκιά του πλησιάζοντας
Τρίβοντας μέρες δίχως ήχο
Τρίβοντας κουρέλια από ουρανό
Τα τελευταία μονοπάτια του καπνού

Ως πού θα σε πάει ο καπνός
Ως πού θα σε πάει μάταιο φως μου
Χυμένο στο καθετί έξω από μένα

Στο πρόσωπό μου ρέει μόνο η νύχτα
Εδώ και καιρό πολύ δε θυμάμαι
Έχει εγκατασταθεί μαζεύοντας όλη μου τη ζωή
Σ’ ανάμνηση ζωής
Όλα μου τα πράγματα
Μιαν ανάμνηση πραγμάτων κάνοντας

Πόσο εξαντλημένος είναι ο χώρος
Πόσο είμαι εξαντλημένος ανάμεσα σε τόσα είδωλα
Παλιά χιονισμένα πράγματα

Έχει χιονίσει ο θάνατος έχει γεράσει
Πριν να γεράσει η ζωή
Πριν πριν ακόμα τις μέρες της μετρήσει
Σε μια κλειστή σελήνη
Πριν πριν ακόμα τα μάτια της ανοίξουν ανυπεράσπιστα
Μέσα στην πιο έκπαγλη άνοιξη
Πριν να γεράσει δε θα ζήσει
Κιόλας ο θάνατος έχει γεράσει μέσα της
Που απ’ τη λιγότερη νύχτα στην περισσότερη τη φέρνει
Πιο γυμνή

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Ατμόσφαιρα
Post by: wings on 20 Dec, 2007, 17:53:11
Αλέξης Τραϊανός, Ατμόσφαιρα

[Ενότητα Υδρία]

Η απουσία σου μικραίνει τον ουρανό

Έρχεται φεύγει
Πατά στα νύχια
Ξεκλειδώνει τις πόρτες
Στο ψύχος των μοναχικών χεριών

Τι άσχημα είναι σ’ αυτή την πολική τοποθεσία
Τι άσχημα κλεισμένος μες στο αρκτικό μου σπίτι

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Ο μορφασμός του νερού
Post by: wings on 21 Dec, 2007, 19:04:20
Αλέξης Τραϊανός, Ο μορφασμός του νερού

[Ενότητα Υδρία]

Χιόνιζε απέραντα στους δρόμους
Χιόνιζε σε μένα
Καπνούς του Νοέμβρη
Καπνούς ξεχασμένων ωρών
Μ’ ένα σκούντημα της φωνής σου
Ανάβοντας τους χαμηλούς πυράκανθους
Την τελευταία φωτιά
Πριν απ’ το μορφασμό του νερού

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Ιωάννης
Post by: wings on 23 Dec, 2007, 18:56:33
Αλέξης Τραϊανός, Ιωάννης

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Εδώ υπήρχες με παρουσία
Κρεμάστρας καρέκλας
Μιας γυναίκας που τα μάτια της άδειαζαν
Σαν έρημη γειτονιά την Κυριακή
Τα μάτια της ακουμπούσαν στα μάτια σου
Στο πουλόβερ στους τοίχους
Κι ακόμη στους τοίχους έπεφτε
Η φωνή ανθρώπων που μίλησαν κάποτε
Αλλά κι ακόμα μιλούν
Όπως μέσα στον δίσκο το κεφάλι σου
Σ’ αυτό τ’ ασήμαντο παλάτι Ιωάννη

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Θεσσαλονίκη Μνήμη 1949
Post by: wings on 24 Dec, 2007, 18:41:11
Αλέξης Τραϊανός, Θεσσαλονίκη Μνήμη 1949

[Ενότητα Album]

Είχε κλειστεί στο πρόσωπό του
Στους ώμους της βροχής σα ριγμένο παλτό περπάτησε
Εκεί που τέλειωναν τα τραμ στην Αποθήκη της καρδιάς
Και βγαίνανε πιάνα ατέλειωτα μαύρα πιάνα
Ανάμεσα από χριστουγεννιάτικες νιφάδες
Ανάμεσα από γάλα σκόνη
Ανάμεσα από βυθισμένες ναφθαλίνες
Στις ράγες του ανέκκλητου κυλώντας

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)


Σημείωση
στ. 3 Εκεί που τέλειωναν τα τραμ στην Αποθήκη της καρδιάς: Το εβραίικο σπίτι των παιδικών του χρόνων βρισκόταν όχι μακριά από το Ντεπό (=αποθήκη), όπου ήταν το αμαξοστάσιο των τραμ.
στ. 6 Ανάμεσα από γάλα σκόνη: Είναι γνωστό ότι στα χρόνια του εμφυλίου εμοίραζαν γάλα σκόνη σε κάποια ιδρύματα όπως και στα σχολεία – πράγμα που διήρκεσε αρκετά χρόνια και μετά το τέλος του εμφυλίου. Φαίνεται ότι ο ποιητής είχε ιδεί τα μέρη εκείνα όπου εμοίραζαν το γάλα. Αργότερα, ως μαθητής, θα είχε πιει από το γάλα αυτό όπως πολλοί συνομήλικοι από τη γενιά μας.

Πηγή: Αλέξης Τραϊανός - Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδ. Πλέθρον (1991)
Title: Re: Αλέξης Τραϊανός, Θεσσαλονίκη Μνήμη 1949
Post by: mavrodon on 24 Dec, 2007, 18:48:08
Σημείωση
...
στ. 6 Ανάμεσα από γάλα σκόνη: Είναι γνωστό ότι στα χρόνια του εμφυλίου εμοίραζαν γάλα σκόνη σε κάποια ιδρύματα όπως και στα σχολεία – πράγμα που διήρκεσε αρκετά χρόνια και μετά το τέλος του εμφυλίου. Φαίνεται ότι ο ποιητής είχε ιδεί τα μέρα εκείνα όπου εμοίραζαν το γάλα. Αργότερα, ως μαθητής, θα είχε πιει από το γάλα αυτό όπως πολλο συνομήλικοι από τη γενιά μας.

Πηγή: Αλέξης Τραϊανός - Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ (1991)

Το γάλα μάς μοιραζόταν στο Δημοτικό και ήταν με κακάο. Μας έδιναν, επίσης, μουρουνέλαιο, που για να φύγει η αηδιαστική του γεύση, τρώγαμε μετά μια φετούλα πορτοκάλι που φέρναμε από το σπίτι. Μακάρι να είχα την ποιητική σφραγίδα να αποτύπωνα τόσο εναργώς, όπως ο Αλέξης Τραϊανός, την ατμόσφαιρα αυτών των χρόνων, των γεμάτων στερήσεις.
Title: Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (2)
Post by: wings on 04 Jan, 2008, 19:56:12
https://www.youtube.com/watch?v=voFlU1b9E_Y

Ο Φρέντυ Γερμανός διαβάζει το ποίημα «Πρέβεζα» (1928) του Κώστα Καρυωτάκη.

Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (2)

[Ενότητα Album]

Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

2.

Να φανείς έτσι έπρεπε μες στου φωτός την αγκαθένια δάφνη
Σιωπηλός στου εαυτού σου το νεκρόδειπνο
Πετώντας απ’ τ’ άρρωστο κορμί
Σαν πατημένο ρόδο την καρδιά σου χάμου
Κι αφού την ξόδεψες την πιο τελευταία σου πλάνη
Το στρεβλωμένο αίμα σου στα μάτια μου ένιωσα
Να με τραβά και να με παίρνει
Πάμε μ’ είπες πάμε μες στη νεκρή
Την έρημη σταματημένη επαρχία να βαδίσουμε

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (4)
Post by: wings on 07 Jan, 2008, 22:31:55
Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (4)

[Ενότητα Album]

Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

4.

Εδώ σταμάτησες μέσα σ’ αυτά τα ίδια σπίτια που ναυάγησες
Εδώ σε κοίταξα δέντρο γυμνό δίχως το πρόσχημά σου
Στ’ αριστερό σου μάγουλο δυο ξυραφιές μένανε ξεραμένες
Για να μην ξέρω πια αν απ’ το θάνατο έρχεσαι ή τη ζωή
Για να μην ξέρω πια αν διαιωνίζεται ακόμα η ταραχή σου
Αν άψογος και μες στο θάνατό σου παραμένεις

Εδώ σε κοίταξα με το καρφί και με τις λέξεις
Εδώ με άφησες σηκώνοντας τα τσακισμένα σου φτερά
Μες στο λιωμένο φως μιας πενιχρής μπαλάντας
Ξανά για νάμπεις

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Χάι-Κάι για μιαν απογραφή αγρύπνιας
Post by: wings on 09 Jan, 2008, 20:21:37
Αλέξης Τραϊανός, Χάι-Κάι
για μιαν απογραφή αγρύπνιας


[Ενότητα Υδρία]

Βαριά αυλαία
Σε νύχτας παραθύρι
Πέφτ’ η κουρτίνα

Χορός ονείρων
Στ’ ανοιγμένο βλέφαρο
Κι ο φόρος δάκρυ

Πρωινή σιγή
Πριν τ’ αλέκτορα τις τρεις
Λαλιές βυθίσου

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Παρουσία
Post by: wings on 14 Jan, 2008, 00:40:58
Αλέξης Τραϊανός, Παρουσία

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Υπήρξα ίσως στο παρελθόν ίσως πάλι να μην υπήρξα
Να ’μαι το δημιούργημα μιας ιστορίας φανταστικής
Αφού τίποτα δεν ορίζω δεν ξέρω
Μόνον ορίζομαι περιορίζομαι απ’ ομορφιά και θάνατο
Πέφτοντας απ’ ομορφιά σ’ άλλη ομορφιά
Από θάνατο σε θάνατο
Σηκώνοντας στα χέρια μου το κρανίο του κόσμου
Κύματα της πέτρας χρυσά κάτω απ’ το χειμωνιάτικο ήλιο
Στο στόμα του χρόνου ως την άκρη της ματιάς
Και το ξεψύχισμα μιας εποχής αργό τεφρό
Στο πρόσωπό μου
 
[27 του Νοέμβρη 1969]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, [Ένιωθα το χρόνο να φεύγει...]
Post by: wings on 16 Jan, 2008, 23:46:34
Αλέξης Τραϊανός, Άτιτλο (Ένιωθα το χρόνο να φεύγει...)

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Ένιωθα το χρόνο να φεύγει
Πάνω απ’ τα πράγματα
Ξαφνικά έτσι
Όπως στεγνώνει κάτι το υγρό
Ξαφνικά έτσι ο χρόνος έφευγε
Τα πράγματα μέναν γυμνά πανάρχαια
Στεγνά όρθια και αμίλητα

(Τα κοίταζα τα ένιωθα
Πάντοτε έτσι)
                     
[Οκτώβριος 1970]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Γράφοντας τις σελίδες της στάχτης
Post by: wings on 26 Feb, 2008, 18:20:20
Αλέξης Τραϊανός, Γράφοντας τις σελίδες της στάχτης

[Ενότητα Cancerpoems]

Αρχίζω να συνηθίζω αυτήν τη φωτογραφία που με κοιτά
Αρχίζω να συνηθίζω το μονάχο το μαύρο το πράγμα
Το νυχτωμένο που στράβωσε μέσα μου

Μια μέρα βούτηξα τον εαυτό μου μέσα στο αίμα του
Άνοιξ’ η μέρα μαύρη ομπρέλα
Κατέβαινε ως την κόλαση

Ο ανεμιστήρας έπαιξε τα μαλλιά μου
Το πικ απ’ το κομμένο κεφάλι μου

Έπειτα η φωνή μου ένα σκουριασμένο σύρμα

Τότε πέσανε από πάνω μου κάτι παιδικές πανάρχαιες μέρες

Ο λασπωμένος δρόμος δίχως το τέρμα
Το φάντασμα λεωφορείο
Το μουσείο ακορντεόν

Τότε είδα πως πάντοτε ήτανε νύχτα
Όπως όταν κάποτε ήτανε μέρα
Μ’ ένα κορδόνι
Κλείσαν κι οι φωτογραφίες των πάγων
Λίγο λίγο το αίμα μου μουσκεύοντας τον εγκέφαλο του τρελού
Γράφοντας τις σελίδες της στάχτης

Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)
Title: Αλέξης Τραϊανός: [Υιοθετήσαμε...]
Post by: wings on 29 Feb, 2008, 00:06:05
Αλέξης Τραϊανός: [Υιοθετήσαμε...]

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Στον Ηλία

Υιοθετήσαμε τις απεγνωσμένες
Χειρονομίες των πουλιών
Το ζεστό γλίστρημα των ψαριών

Κι όλ’ αυτά για να μην πεθάνουμε
Τώρα που ο θάνατος
Έγινε μια υπόθεση τόσο εύκολη
Και λογική τόσο

Σάββατο 4.5.68

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Πορτρέτο μιας εαρινής μέρας
Post by: wings on 09 Mar, 2008, 22:46:04
Αλέξης Τραϊανός, Πορτρέτο μιας εαρινής μέρας

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Ξεκούραστα όνειρα κάτω απ’ τ’ άστρα

Ο τράχηλός μου στη βορά των ανέμων

Την αυγή όλα σκληραίνουν κι εξατμίζονται
Τοπία μοναξιάς πιασμένα μες στο φως
Δίχως διέξοδο

[Αχρονολόγητο]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Κατοικίδιος σκορπιός
Post by: wings on 18 Mar, 2008, 18:40:59
Αλέξης Τραϊανός, Κατοικίδιος σκορπιός

[Ενότητα Cancerpoems]

Έγινε βράδυ πάλι

Ποίημα του δωματίου
Κατοικίδιος σκορπιός κατεβαίνει απ’ το ταβάνι
Και πρέπει να μείνουν λίγες ώρες μαζί
Σ’ αυτό το τοπίο μόνο κι επιληπτικό
Απ’ τη λυπημένη σπατάλη μιας σκέψης

Μια Σαχάρα από καθρέφτες
Όπου εγώ και ο θάνατος
Συναντιόμαστε κάθε μέρα σχεδόν
Με τις ίδιες συνηθισμένες κινήσεις
Τις ίδιες νύχτες
Βλέποντας κι απόψε
Αυτό το ζαχαρί ζευγάρι
Με μια σκόρπια διάθεση
Απ’ το καπνισμένο μάτι
Λέξεων μόνον καθώς επιπλέουνε στο ποίημα
Ή με τη σίγουρη σημασία ενός σκορπιού
Να πλέει σ’ αυτό το κουβαριασμένο
Στο πάτωμα ζευγάρι κάλτσες

Για τι πράγμα    Τι τέλος
Γιατί μιλώ όχι από μένα
Δε διατείνομαι τίποτα ούτε και διαθέτω
Ελάχιστα πράγματα βλέπω

Κάθε λίγο και κάτι χαλάει
Οι σωλήνες οι φλέβες ο ύπνος οι λάμπες

Γιατί έχω ένα μάτι γεμάτο καπνούς    Άδειο

Αυτό να φωτογραφίσεις
Μα δεν μπόρεσες ούτε καν να στραφείς
Προς τα κει που αυτό καταστρέφεται

Γιατί δεν μπόρεσα να καταλάβω
Ούτε τον χρόνο ούτε τον τόπο
Πεταμένος σε τούτο το γήινο τοπίο του ’77
Θυμάμαι πότε πότε διάφορα πράγματα
Απορώ με διάφορα πράγματα

Τι κάνουν τα ρούχα της πεθαμένης
Μετά που φεύγει
Τι κάνουν τις λέξεις του ποιητή
Μετά που μένει

Γιατί τελείωσα σήμερα το προηγούμενο ποίημα
Με μιαν αμνησία γύρω από τις λέξεις
Πού γράψαν τις λέξεις μου

Γιατί τέλειωσα

Αυτή ’ναι η Σαχάρα
Με τους σκορπιούς της επάνω μου
Πάνω στην πλάτη μου
Στην πλάτη της πλάνης
Σ’ όλα τα πλάτη

Η γεωγραφία μ’ άρεζε κάποτε
Όμως τώρα τόσο χαμένες
Οι πρωτεύουσες της οδύνης μου
Σε μια δίνη.

Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Δεν έμεινε κανείς
Post by: wings on 08 May, 2008, 21:25:58
Αλέξης Τραϊανός, Δεν έμεινε κανείς

[Ενότητα Θανάτοψις]

Θα τη θυμάμαι αυτή την πολιτεία
Με τα τελειωμένα πρόσωπα στη σειρά
Εκεί που και το δικό σου πρόσωπο τέλειωνε
Ανάμεσα σε παραλλαγές σπιτιών σύνολα λουλουδιών
Καθώς χτυπούσε δυο κίτρινα φτερά το καλοκαίρι
πάνω απ’ τη βρεμένη εξουσία άλλων χρωμάτων
Το φθινόπωρο ύστερα από κάθε καλοκαίρι
Νεκρά έντομα και συλημένες ήσυχες ακρογιαλιές
Σκύβοντας κι ακούγοντας μόνον την καρδιά τους
Δίχως κανέναν
Δεν έμεινε κανείς μέσα στην πέτρινη καρδιά
Αυτής της αδέσποτης πολιτείας που τόσο περπάτησα
Τις αναμνήσεις της τα άσπρα άδεια της σπίτια
Με τις παλιές κάμαρες γυρισμένες κατά το νοτιά
Μέσα στον πυρετό που ολοένα ανεβαίνει
Γυμνώνοντας τα πουλιά
Στην πιο έντονη μουσική των χρωμάτων
Χέρια άδεια σα λυμένα μαλλιά
Δικά σου
Ορθωμένα σαν προαιώνια θλίψη μες στο άφεγγο ψύχος
Που περιμένουν το τίποτα
Την αυγή ή τη νύχτα τόσα χρόνια

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Μετέωρο σπίτι
Post by: wings on 13 May, 2008, 21:19:40
Αλέξης Τραϊανός, Μετέωρο σπίτι

[Ενότητα Θανάτοψις]

Μένω πάντα στο ίδιο σπίτι εδώ και χρόνια
Εδώ και χρόνια ανεβαίνοντας την παλιά στριφτή σκάλα
Αφήνω τις μέρες μου πίσω μου πίσω απ' τα βήματα
Στην παλιά στριφτή σκάλα που ανεβαίνει μαζί μου
Στο σπίτι στο ίδιο σπίτι με τ’ αρρωστημένα χρώματα
Μ’ όσους ξεχάστηκαν σε μια καρέκλα και δεν φύγανε
Γιατί ’ταν πολύ αργά για να φύγουν πια
Γιατί βολεύτηκαν έτσι κι αλλιώς μες στην παραδοχή
Να περιφέρονται σαν κάτι που δεν πρόκειται να πεθάνει
Σαν το φεγγάρι που κρεμιέται στο παράθυρο
Βουλιάζοντας μέσα στο χρώμα του
Τη νύχτα το σπίτι τη σιωπή
Αυτά που θέλησα και δεν τα βρήκα
Αυτά που θέλησα και δεν θα έρθουν
Σ’ αυτό το χρώμα του χαμού το φεγγαρίσιο
Περισσεμένο σα σπατάλη απ’ τον θάνατο
Σα μνήμη που ίσως και ποτέ να μην υπήρξε
Αφού μπορώ και το ανύπαρχτο ακόμα να θυμάμαι
Στο ίδιο σπίτι που ανεβαίνει και ψηλότερα
Καθώς περνούν τα χρόνια
Στο ίδιο σπίτι χρόνια τώρα

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Κάποιος έφυγε
Post by: wings on 17 May, 2008, 20:36:55
Αλέξης Τραϊανός, Κάποιος έφυγε

[Ενότητα Θανάτοψις]

Κάποιος έφυγε από μέσα μας
Ξεκλείδωσε κάποτε τους αρμούς μας
Φόρεσε τα πιο ωραία μας ρούχα
Και κάνοντας μια ραγισματιά αιφνίδια
Πετάχτηκε
Όπως απ’ το νεκρό πετιέται η στερνή πνοή
Πετάχτηκε με τους πολλούς καθρέφτες
Τους αμέτρητους ήλιους

Έφυγε
Δεν ήθελε να ζει μαζί μας
Σφίγγοντας νεκρά πουλιά
Κλείνοντας τον παγωμένο αέρα στα γόνατα
Έριξε το κορμί του στη νύχτα
Στην άλλη υπόσταση των πραγμάτων
Έφυγε αφήνοντάς μας μια ραγισματιά αιφνίδια
Τις μικρές λυπημένες φωνές των πραγμάτων
Κάτι σωπασμένους αδύνατους ήχους
Ανέκφραστα πενιχρά πράγματα
Που τον βαστάζουν και τον θυμούνται
Όπως η άνοιξη κάθε φορά που έρχεται τον θυμάται
Κι η γυρισμένη ζωή
Και τ’ ανοιγμένο μας στήθος

Εμείς τον κλαίμε ακόμη

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Το πέτρινο πουλί
Post by: wings on 22 May, 2008, 15:26:19
Αλέξης Τραϊανός, Το πέτρινο πουλί

Σαν κομμένες απ’ άλλον καιρό
Αυτές οι πλατείες οι δρόμοι
Άλλαξαν όλα τόσο
Το θυμάσαι
Δεν μπορείς παρά να θυμάσαι
Υπάρχουν πάντα τα λείψανα
Ανθρώπινες μνείες
Αποχρόνια χαμόγελα
Σε ηλικίες σπασμένες
Κι αυτό το πανί της ομίχλης
Κι η λάσπη

Μόνο τα παιδιά δεν άλλαξαν
Τα παιδιά με πλαστικά παλτά
Σαν υγραμένη ζάχαρη
Εξασκούν τη νέα φωνή τους στην καθομιλουμένη
Ενώ η παλιά υπάρχει για σένα
Και για το πέτρινο πουλί
Να τη σφυρίζει

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 51 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2000)

Πηγή: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/51/5.html
Title: Αλέξης Τραϊανός, Μουσική από αλκοόλ
Post by: wings on 30 May, 2008, 19:17:59
Αλέξης Τραϊανός, Μουσική από αλκοόλ

[Ενότητα Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα]

Αμαρτία της ποίησης
Νευρική ακτινογραφία ψυχή

Βλέμμα λείψανο μέσα σ’ ένα βόρειο σέλας
Και το παλιό λιμάνι όπου λιμνάζω

Τίποτα να με κοιτάζει τώρα που γράφω
Ζω φανταστικά
Γυρνώντας το κουμπί στα μακρά
Για λίγη Πλαθ
Μουσική από αλκοόλ
Άσπρη σάρκα της σιωπής
Μέρες

Που με γυρίζουνε στο ψέμα
Και σ’ άλλες μέρες
Που δεν έχω τίποτα να κοιτάξω

Ταξιδεύουμε στον σωλήνα αυτό
Κλινική ησυχία
Χιονίζει συνέχεια αίμα

Το πρόσωπό μου σκεπασμένο
Κομμένα χέρια

Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Παραδοχή εποχής
Post by: wings on 09 Jun, 2008, 12:51:57
https://www.youtube.com/watch?v=irqgzLretl0

Joe Sherman & George David Weiss, That Sunday that summer (ερμηνεία: Nat King Cole, 1963)

Αλέξης Τραϊανός, Παραδοχή εποχής

Εκείνο το καλοκαίρι
Δαγκάνοντας με τους φλοίσβους του
Τα χείλη της άμμου
Ήρθε
Συναυλία κοχυλιών
Χορός οστράκων
Στην πίστα της παλάμης σου
Ατέρμονη προσδοκία
Του μετώπου μου

Εκείνο το καλοκαίρι
Σταματημένη ηλικία
Ετοίμασε τη βαριά του σφραγίδα

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 51 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2000)

Πηγή: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/51/5.html
Title: Αλέξης Τραϊανός, Μιλούσε όλο για μια γυναίκα...
Post by: wings on 25 Jun, 2008, 16:53:18
Αλέξης Τραϊανός, Μιλούσε όλο για μια γυναίκα...

Μιλούσε όλο για μια γυναίκα
Χαμένη μέσα σ’ απέραντες πανεπιστημιακές αίθουσες
Με παγωμένους υαλοπίνακες
Για ένα όνομα που δεν ξανάκουσε πια
«Άλλωστε φίλε μου τι σημασία
Να ’χει ένα τόσο κοινό όνομα
Τι σημασία»

Μετά την πτώση και πριν την άλλη πτώση
Μετά τον ένα θάνατο και πριν τον άλλο
Όταν οι μέρες λυγίζουν μία μία
Χωνεύονται γίνονται μνήμη
Και ίσκιοι μες στη μνήμη
Ανοίγουν κύκλο γύρω τα παράθυρα
Τραβιούνται άξαφνα στις άκρες οι κουρτίνες
«Προσπάθησε να δεις
Προσπάθησε επί τέλους
Κοίταξε όρισε προσδιόρισε»

«Ζωή μας αυτό που ποτέ μας δε ζήσαμε
Αυτό το κενό – η ζωή μας»

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 63 (Δεκέμβριος 2003)

Πηγή: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/63/7.html
Title: Αλέξης Τραϊανός, Σπίτι του κάρβουνου
Post by: wings on 17 Jul, 2008, 18:50:41
Αλέξης Τραϊανός, Σπίτι του κάρβουνου

[Ενότητα Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα]

Μέρες στενά παπούτσια
Σπίτι του κάρβουνου
καθώς απ’ τ’ ανοιγμένο δέρμα
Έπεσαν όλοι στο κενό

Ελαστικοί και αδιάφοροι
Που θα μπορούσες να ζεις ήσυχα
Μ’ ό,τι δε σ' αφορά πια
Μες στο κενό του μηδενός

Κομμάτι από συνήθεια

Άσκηση του ζώου μες στο μάτι

Πιο σκοτεινά στο σκοτάδι

Και στο χαρτί
Μελανό μοναχικό χαρακίρι
Το σεληνιακό τοπίο
Να χαρακώνει και να σφίγγει το σαλόνι

Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Ο μάγος
Post by: wings on 12 Aug, 2008, 22:01:39
Αλέξης Τραϊανός, Ο μάγος

[Ενότητα Το νύχι στη σάρκα]

Θα προσπαθήσω να ευχαριστήσω τους θεατές
Τους σπάγκους το γυαλιστερό σου πριόνι
 
Είμαι στο κουτί σου φάλτσε μάγε
Με πονάς μάγε
Θα προσπαθήσω να σ’ ευχαριστήσω σαν κτήνος σφαγμένο
 
Τώρα δε βλέπω τίποτα πρέπει να φύγω
Η νύχτα στάζει από παντού
Μέσα στη μουσική τα κόκαλα του έρωτα
Τον άδειο σπασμό
 
Άφησέ με θα φέρω το φτωχό ζώο στην τρύπα του
Σέρνοντας πόνο το αίμα στις σκάλες
Θα κάθομαι μαζί του ακούγοντας τους αέρες
Αυτό το οξύ που με παραμόρφωσε
 
Ο μόνος που μου μίλησε ένας χαζός οδηγός
Μου ’πε το χαλασμένο του αυτοκίνητο να σπρώξω
Λοιπόν τους γκρέμισα στο βάραθρο
Ο θάνατος είναι εθνικό προϊόν
Γέμισα ποντικοπαγίδες όλο το σπίτι
Κρέμονται σαν κλουβιά στο ταβάνι
Στο νεροχύτη στο σωλήνα αποχετεύσεως
Στο αραχνιασμένο κοστούμι του γάμου μου
 
Κανένα όνειρο κάτω απ’ την κρύα κουβέρτα
Κι οι τοίχοι τελειώνοντας κάπου απελπισμένα
Αδέξιοι σαν ποιήματα.

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Αφίσα
Post by: wings on 11 Sep, 2008, 22:24:58
Αλέξης Τραϊανός, Αφίσα

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Μα επί τέλους τι είμαι
Εγώ που έψαυσα ένα χάρτινο πρόσωπο
Στημένο στην αμφιβολία των δρόμων
Στα σταυροδρόμια της σιωπής
Πάνω σε τόσες αφίσες το κοίταξα
Ν’ αλλάζει χρώματα ν' αλλάζει στάσεις
Να του σχεδιάζουν ματογυάλια
Να του προσθέτουν υπογένεια
Ερυθρά και γλαυκά μάτια
Σκισμένες παρειές και μέτωπα

Αύριο ένα καινούριο πρόσωπο
Στο πρόσωπό μου θα επικολληθεί
Στιλπνό κι ακέραιο μες στη νύχτα
Για να ξυπνήσει και ν’ αντιληφθεί
Πως πάλι έβρεξε πως πάλι πέρασε
Το νύχι το μαχαίρι

Σκισμένες παρειές
Σκισμένα μέτωπα

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Η Βίκυ της αιμομιξίας
Post by: wings on 28 Sep, 2008, 17:17:28
Αλέξης Τραϊανός, Η Βίκυ της αιμομιξίας

[Ενότητα Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα]

Κυνηγούσα το φως και μ’ αγκύλωνε
Σαρκοβόρο σκοτάδι από πέτρα πλάγιο
Κατεβαίνοντας μέσα στο στόμα

Με δένει η πέτρα ζοφερά ψυχανθή
Κύκλοι του αίματος μέσα στον ύπνο που ξύπναγε
Όταν κόκκινη    Κοκκίνισε ο τόπος
Μ’ ένα φόρεμα ματωμένο απόρρητο ήταν

Δόθηκε η καρδιά μου και άδειασε

Χωρίς ηλικία γέννηση θάνατο
Μέσα στο στόμα μου μόνο ένα χάπι για τον ύπνο
Κι ένα

Αντίο η θάλασσα με την ίδια προσπάθεια εδώ και χρόνια
Αντίο η φλόγα ενός σάπιου ανέμου
Αντίο ξεκρέμαστε απ’ την ουσία σου κόσμε

Βλέπω αίμα αίμα πολύ
Γέμισε το παράθυρό μου χαμένος παράδεισος
Φυτεία της νικοτίνης και νύχτα

Τότε κάπου πάντα θέλει να πάει κανείς
Στο τίποτα έστω μέσα σε τόσα τίποτα

«Κι η χαμένη καρδιά σκληραίνει και αγάλλεται»
Τ’ όνειρο έμπαινε πια μέσα στη μέρα μου
Κι από παντού το κόκκινο το κολασμένο γέλιο σου

Εδώ ’μαι γέρος ερωτευμένος με το δωμάτιο και τα σκοτάδια
Δεν έχω μάτια να σε δω δεν έχω χέρια
Βήχω πίνω καφέ
Βάζω το ξύλινο πόδι μου το γυάλινο μάτι μου
Σου γράφω αυτά τα λόγια που γράφει πριν φύγει κανείς
Κάνει κρύο
Φοβάμαι

Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)


Σημείωση
Η Βίκυ ήταν συνάδελφος του ποιητή στην Υ.Π.Α. Την είχε δει σ’ ένα όνειρο, όπου η Βίκυ φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα, αλλά και γενικά το όνειρο ολόκληρο ήταν κόκκινο. Μέσα σ' αυτό, επίσης, η Βίκυ είχε κάποια συγγένεια μαζί του (μάλλον αδελφική)∙ μεταξύ τους, μάλιστα, υπήρξε και ερωτική επαφή (αιμομικτική συνεπώς).

Πηγή: Αλέξης Τραϊανός – Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδόσεις Πλέθρον (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Η κλεψύδρα με τις στάχτες (Ι)
Post by: wings on 25 Nov, 2008, 04:37:41
Αλέξης Τραϊανός, Η κλεψύδρα με τις στάχτες (Ι)

[Ενότητα Η κλεψύδρα με τις στάχτες]

Ι.

Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί
Τα μάτια μας θα ’χουν γκρεμιστεί μέσα στη νύχτα
Φώτα σβηστά βλέφαρα ασύνταχτα
Γράμματα μπερδεμένα μες στα κουρελιασμένα χείλια μας
Μασώντας την τελευταία μας λέξη σαν ξέφτι

Αυτά τα κόκαλα εσύ παιδεύεις να στεριώσεις
Μέσα στο χιόνι απίθανα θαμμένο καλοκαίρι
Εσύ μες στις ρυτίδες του καπνού σου ταξιδεύεις
Μνήμη του τίποτα και παγωνιά στο μάτι

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς τη βροχή από κάπου που έρχεται
Τον άνεμο από κάπου που έρχεται
Απ’ το κάπου του πουθενά κάτι που έρχεται
Οδυνηρό πουλί
Γαλάζιο ύφασμα ουρανού στη χάρτινή σου στέγη

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς ένα μάτι
Ένα μάτι δίπλα σ’ έν’ άλλο μάτι
Ένα μάτι σ’ έν’ άλλο μέσα μάτι
Ένα μάτι από ’να παράθυρο να πέφτει
Από 'να δρόμο να φεύγει
Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς
Εδώ κι εκεί το νεκρό υλικό σου.

[...]

Φλεβάρης-Ιούνης 1974

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Οι λάμπες
Post by: wings on 18 Dec, 2008, 00:23:12
Αλέξης Τραϊανός, Οι λάμπες

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Κάποιος γυρίζει ανάμεσα στις λάμπες
Αγγίζει τις λάμπες με το χέρι του
Μια πεταλούδα σκύβει το κεφάλι της και φεύγει
Μες απ’ το κίτρινο χιόνι το κίτρινο μάτι
Γυρίζει ανάμεσα στις λάμπες
Δεν έχει τόπο να σταθεί στο τρίξιμο του ξύλου
Καίουν οι λάμπες μ’ έν’ άλλο φως σβησμένο
Πίσω απ’ τα σακατεμένα δέντρα

Μια τραυματισμένη μέρα δένεται άσπρη
Γυρίζει ανάμεσα στις λάμπες ψάχνει
Κάτι που ήτανε και δεν είναι
Κάπου εδώ ήτανε και κάποιος άλλος
Τι έγινε και σβήσανε τα τόσα μας φώτα

Ήτανε εδώ ένα χρώμα σαν βιολέτα
Ριγμένο μες στην κάμαρά μας
Ήτανε εδώ ένα χρώμα σα βιολέτα
Που ζούσε μες στην κάμαρά μας

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Η αφαίρεση
Post by: wings on 03 Feb, 2009, 00:27:30
Αλέξης Τραϊανός, Η αφαίρεση

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Πώς μπορεί να υπάρξει αφαίρεση, αν
δεν προϋπάρξει άθροισμα ζωής;

Ζωή Καρέλλη
                                                                           
                                                                                   
Νεκρώσιμη πολιτεία παροπλισμένα σπίτια
Με ράχες παραθύρων κλειστές σ’ έν’ άγουρο φεγγάρι
Τσαλακωμένα όνειρα σ’ εφημερίδες
Αρχαϊκή σιγή που επιστρέφει
Από πλανόδιους καθρέφτες στιλπνές προθήκες
Γκριζάροντας μιαν υποψία πικρίας
Μια δειλινή απόγνωση σε δρόμους που κράτησαν
Τα έκτυπα των βημάτων σου

Ημέρες ξοδεμένες σ’ αλλόκοτους μορφασμούς
Με βήμα σταθερά σημειωτόν
Έμπροσθεν του αναμενόμενου
Εκείνος σίγουρα με τα παλαβά του μάτια
Το τελετουργικό του στερεότυπο ύφος
Στην εκδοχή του ανύπαρκτου
Τότε που ένα κοράκι πέταξε
Διχοτομώντας τον ουρανό

Έκτοτε σ’ ένα σάκο μαζεύει
Τα ίχνη των μικρών του πελμάτων
Τα ίχνη των μεγάλων πελμάτων
Προσφορά στον νεκρό του

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Θα σε περιμένω
Post by: wings on 11 Mar, 2009, 17:39:24
Αλέξης Τραϊανός, Θα σε περιμένω

[Ενότητα Υδρία]

Θα σε περιμένω πίσω απ’ την κλειστή πόρτα της νύχτας
Το φθινόπωρο προχώρησε έσμιξε με το πρόσωπό σου
Είναι η εποχή που γνωρίζεις τα δέντρα τα πουλιά
Μέσα στο πληγωμένο φως στο ψυχορράγημά τους

Είναι η εποχή των καθηλωμένων χεριών
Η μοναχιασμένη φωνή βρήκε το μίσχο της
Μια ανάσα σύρθηκε διπλή μέσ’ απ’ τα πράγματα
Έπειτα ένας πνιγμένος ήχος
Ανακατωμένος με τα στερνά φύλλα

Το σκοτάδι στα μάτια σου κρυμμένα στο βράδυ
Που έψαχνα κι έχανα
Τα μεγάλα έκπληκτα μάτια σου
Ανοίγοντας στο φθινόπωρο
Αφημένα σε μιαν άκρη του χρόνου
Κάνοντάς με να ψάχνω
Να ζήσω μέσα σου όλο το χρόνο
Περνώντας ζώντας να ντυθώ την παρουσία σου
Να κρατήσω μέσα σου την ανθρώπινη ηλικία σου
Που την άφηνες κι έφευγες
Τόσες εικόνες που γυρεύουν ανάσταση
Να φορέσω μια παρέλαση ημερών ύστερ’ απ’ τη βροχή
Ένα δίχτυ από ήλιο σε μαύρα μαλλιά
Να κινηθώ στα βήματά σου
Που δοκιμάζαν τη μέρα και βιάζαν τη νύχτα
Ανοίγοντας τη σιωπή
Κι έπειτα πάλι στη σιωπή να τα ρίξω
Σα μια χαμένη μουσική φως που φεύγει

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Διάσταση
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 23:17:38
Αλέξης Τραϊανός, Διάσταση

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Τώρα μες απ’ τον ύπνο σου μπορώ να σου δώσω
Τόσες πορείες και τόσες διαφυγές
Πλάθοντας κατά βούληση τα στοιχεία σου
Χαράζοντας γραμμές πλεύσεως που ποτέ σου δε γνώρισες
Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα
Τυλιγμένη σε μιαν επιφάνεια
Λαξευμένη στο ύψος σου
Κάτω από ενδύματα που κυματίζουν μεσίστια

Ίσως σου λείπουνε οι καθρέφτες
Ίσως να μην αντίκρισες τα πολλαπλά νοήματα των ματιών
Αλληλένδετα με το είναι σου
Θα κράτησες όμως παιδί σε κάποια περασμένη εκδρομή
Μες στις παλάμες σου μια πεταλούδα
Έπειτα θα την άφησες με μιαν ευτυχία στα μάτια
Και τα δάχτυλα γεμάτα χρυσόσκονη
Θα σφύριζε αργά η αναχώρηση
Και θα ’χες ψήγματα στις παλάμες τρέχοντας για τη στοίχιση

Ψήγματα χρυσόσκονης που έχεις ακόμα

[Αχρονολόγητο]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (1)
Post by: wings on 21 Apr, 2009, 19:24:45
Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (1)

[Ενότητα Album]

Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

Νύχτα της Τετάρτης 29 του Γενάρη 1974

1.

Κι έπειτα ήρθες να που έπρεπε βέβαια να ’ρθεις
Αγάλι σέρνοντας τη φρίκη μιας πληγής παντοτινής
Μέσα στο πιο αποτρόπαιου τέλους τον κρότο
Στο μαύρο αδιέξοδο στην άβυσσο του νου

Να που έπρεπε την καρδιά σου κομμάτια να ’βλεπα
Κάτω από ’να ξεθωριασμένο πράσινο κοστούμι
Τυπικό και άψογο σ’ ένα λευκό τραπεζομάντιλο σκυμμένο

Πέρασαν τόσα χρόνια πέρασε ο καιρός
Πλυμένο κίτρινο παλιό το φως
Έπεφτε πάνω σου σαν τίποτα και σαν ανυπαρξία

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)


Σημείωση
Στο ποίημα γίνονται αναφορές σε στίχους του αυτόχειρα της Πρέβεζας. Βλ. σχετικά το σχόλιο του Δ.Ν. Μαρωνίτη στον αρ. 119 της «Βιβλιογραφίας».

Βιβλιογραφία
119. Μαρωνίτης, Δ.Ν. Η γοητεία της Αυτοκτονίας. Εφ. Το Βήμα (της Κυριακής), 2 Νοεμβρίου 1986.
Συνέχεια της επιφυλλίδας του αρ. 118, που αφορά έρευνα του αρθρογράφου για την παρουσία του Κώστα Καρυωτάκη σε ποιητές και ποιήματα της γενιάς του ’70. Στην παρούσα επιφυλλίδα σχολιάζονται, μαζί με δύο ακόμη ποιήματα δύο ποιητών του ’70, τα ποιήματα του Α.Τ. «Όνειρο του Ποιητή Κώστα Καρυωτάκη» και «Because» (από τις συλλογές με αρ. 2 και 4). Παραθέτω ολόκληρο το απόσπασμα:

«Η περίπτωση του Τραϊανού έγινε ήδη εκ των πραγμάτων η σπαρακτικότερη, αφού ο νέος ποιητής παρακολούθησε τον Καρυωτάκη και στη βιογραφική αυτοχειρία του. Το "Όνειρο" συστήνει μια προκαταβολική δοκιμή για ποιητική ταύτιση. Το ποίημα ανοίγει με την άφιξη, τελειώνει με την αναχώρηση του Καρυωτάκη. Στο μεταξύ αναπτύσσεται η κοινή επίσκεψη (μεταθανάτια του ενός προθανάτια του άλλου) στην πόλη της αυτοκτονίας. Μέσα από το δίαυλο του ονείρου ο κατακυρωμένος ποιητής οδηγεί τον δόκιμό του από τη ζωή στο θάνατο.
Η δίδυμη όμως αυτή πορεία δεν φτάνει στο ποιητικό της τέρμα με επιτυχία, ίσως και γιατί κοιτάζει συνεχώς και κατά μέτωπο τον προγραμματικό της στόχο. Η ονειρική πάντως σκηνοθεσία ατροφεί, καθώς δεν υπακούει στον προσδοκώμενο ανορθολογικό συνειρμό, αλλά υποτάσσεται σε ολότελα συμβατική λογική. Τα αλλεπάλληλα, τέλος, παραθέματα από το έργο του Καρυωτάκη συνωστίζονται μέσα στον πρωτότυπο λόγο του Τραϊανού και τον καθιστούν δύσκαμπτο, κάποτε και κακόγλωσσο. Φοβάμαι πως όποιος θέλει να βρει τον Τραϊανό εύστοχο συνοδοιπόρο του Καρυωτάκη, θα πρέπει να καταφύγει σε ποιήματά του που δεν καταδυναστεύονται από την άμεση παρουσία και την ολοκληρωτική επίσκεψη του ποιητή της Πρέβεζας, όπως λ.χ. συμβαίνει στο πληθωρικό, αλλά συνταρακτικό ποίημα "Because".»

Πηγή: Αλέξης Τραϊανός – Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός: [Ο χώρος όπου και να κοιτάξεις...]
Post by: wings on 16 May, 2009, 23:01:30
Αλέξης Τραϊανός: [Ο χώρος όπου και να κοιτάξεις...]

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Ο χώρος όπου και να κοιτάξεις σου επιστρέφει τον πόνο του
Ζω κλεισμένος σ’ ένα φιλί
Κανείς δεν είναι μέσα στο ρίγος της νύχτας
Τα κοιμισμένα όνειρα στις παλάμες μου
Γνώρισαν το σφυγμό ενός ήλιου που μάτωνε
Άλικες πέτρες και σύννεφα
Κι οι βουνοσειρές άλικες
Πώς να ’ναι ωραίες δίχως εσένα
Δίχως τα μάτια σου να ’ναι επάνω τους

Είναι μια μακρινή γιορτή χειλιών
Που τα έβαψε όλα

Άλικα βήματα κι η ζωή ξεγυμνώνοντας τη ζωή σου
Που άρχιζε και τέλειωνε
Μέσα στο κάθε πράγμα
Μέσα στο κάθε σήμερα
Μέσα στο κάθε που έζησα

Έτσι έζησα έτσι ζω έτσι θα ζήσω
Χνούδι από άνεμο
Ίσκιωμα φύλλου
Δάκρυ νερού
Άνθρωπος τελειώνοντας μέσα σου
Χνούδι ίσκιωμα δάκρυ
                     
Αθήνα, 19.7.70

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (3)
Post by: wings on 06 Jun, 2009, 22:54:56
Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (3)

[Ενότητα Album]

Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

3.

Κι ενώ ως τότε ήταν νύχτα της νύχτας
Και το φως απαιτούμενο
Το φως μάς άφησε στο σύνορο της πόρτας
Κι όμως σκοτάδι που προσμέναμε δεν είδαμε
Μόνο το πόδι σου μεγαλωμένο ξαφνικά μέσα στη νύχτα κοίταξα
Μέσα σε λάμψη να πατά όπως με θάνατο το θάνατό σου πάτησες
Και δες μου είπες
Μπορούμε να τα κάνουμε όλα όπως πρώτα
Εμείς που από κει που δεν είμαστε ερχόμαστε
Μπορούμε να τα κάνουμε όλα όπως πρώτα
Κι είναι το ίδιο οι ξεχερσωμένοι κήποι κάτω απ’ τα κεραμίδια
Κι η ανεμισμένη παραλία μια θαλασσογραφία σκονισμένη
Και τα σπίτια ξεφλουδισμένα απ’ τον άνεμο κοιτάζοντάς μας μ’ άδεια μάτια
Μια φορά μόνο για μια φορά και τούτο το ίδιο είναι
Κι ο ελαιώνας και τα ρόδα κινώντας απ’ τους φράχτες
Προσμένοντας να ’ρθουν για να μας γίνουν προσκεφάλι
Κι η σιωπή τρομαχτική μες στο κορμί σου σα μηδέν
Μικρό κι ατέλειωτο μηδέν και Απεραντοσύνη

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Τυμβωρύχοι
Post by: wings on 23 Jun, 2009, 23:03:23
Αλέξης Τραϊανός, Τυμβωρύχοι

[Από τα Αδημοσίευτα ποιήματα της περιόδου 1968-1972]

Τα μάτια σου
Πώς σκοτεινιάσαν έτσι τα μάτια σου

Πώς να σε κοιμίσω μέσα μου τούτη τη νύχτα
Που με γυρνά σε μια πλατιά ανάσα
Κάτω απ’ ώρες πιο μαλακές
Κι από γαλάζιες προσδοκίες
Εκεί μες στις ακροβασίες τόσων χελιδονιών

Πώς νύχτα μου να σε κοιμίσω
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Πού να σας κοιμίσω σκοτεινά μάτια της αγάπης
Σε ποιο κρεβάτι σε ποια χωμάτινη κοίτη
Τώρα που πλησιάζουν οι τυμβωρύχοι

[Αχρονολόγητο]

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Φύλακας ερειπίων – τα ποιήματα (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Βαθύ τραγούδι
Post by: wings on 11 Sep, 2009, 16:28:14
https://www.youtube.com/watch?v=GLsqp4oiWTk

Μίκης Θεοδωράκης & Γιάννης Θεοδωράκης: Αστέρι μου, φεγγάρι μου
(με τη Μελίνα Μερκούρη / από την ταινία Φαίδρα (1962) του Ζιλ Ντασέν)


Αλέξης Τραϊανός, Βαθύ τραγούδι

[Ενότητα Υδρία]

Χλώμιανε χλώμιανε η γαρδένια
Και τα χαμόγελα μαρμάρωσαν στους δρόμους
Όπως μέσα στην απουσία μαρμαρώνει
Το πρόσωπό σου αγαπημένη
Για να υπάρχεις και να μην υπάρχεις
Για να πεθαίνεις και να μην πεθαίνεις
Πώς όμως να πεθάνεις μπορείς
Πώς μίλησέ μου
Αφού υπάρχει ένας ουρανός που σε κοίταξε
Ένα πέτρινο σκαλοπάτι που πάτησες
Αφού υπάρχω ακόμα κι εγώ
Σακάτης και οδοιπόρος μες στη νύχτα
Για να σε ζω να σε προσέχω
Την πάχνη να μαζεύω από τα μάτια σου
Και να την κάνω τραγούδι

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω
Post by: wings on 26 Nov, 2009, 17:09:16
https://www.youtube.com/watch?v=YZzD6gI402E

Σταύρος Κουγιουμτζής, Ο ουρανός φεύγει βαρύς (με τον Γιώργο Νταλάρα από δίσκο 45 στροφών το 1969)

Αλέξης Τραϊανός, Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω

[Ενότητα Υδρία]

Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω
Φόρεμα να σε ντύσω

Μένει μόνο ο ύπνος μου να σε δέχεται
Στις μυστικές του κρύπτες
Στις ανεκπλήρωτες διαθέσεις του
Να σε μαζεύει λίγο λίγο
Σταγόνα σταγόνα μέσα στις φούχτες μου
Τόσο θρυμματισμένα τόσο επώδυνα,
Σαν ένα καθρέπτη ραγίζοντας στο πρόσωπό μου

Έτσι ράγισες έτσι νυχτώνεις
Σβήνοντας ένα ένα όλα τα φώτα
Να γίνει η μεγάλη σιωπή
Να γίνει η μεγάλη στέρηση
Τίμημα της πολλής αγάπης
Τίμημα της πολλής στοργής

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Φύλακας ερειπίων
Post by: wings on 04 Mar, 2010, 19:53:35
https://www.youtube.com/watch?v=V5bNMeXDjlQ

Διονύσης Σαββόπουλος, Δημοσθένους λέξις (δίσκος: Βρόμικο ψωμί (1972))

Αλέξης Τραϊανός, Φύλακας ερειπίων

Μέρες σέρνοντας πίσω τους
Άδεια περίεργα αντικείμενα

Ώστε να ζεις πάλι με πράγματα
Απ’ όπου κάποτε αναχώρησες για πάντα

Βρόμικα παγωμένα νερά
Σκόνη νεκρών αετών βαθιά
Σε τεράστια κοιμισμένα κτίρια
Το απαγχονισμένο τοπίο κι η φρίκη του
Με τους τέσσερις τοίχους του ορίζοντα
Να κλείνει το πρωινό
Γκρίζα κηλίδα μέσα στο μάτι σου

Ν’ ανοίγει το καφενείο πληγή
Για να μοιράσεις ξανά τα χαρτιά σου
Στο τίποτα
Αδόλφε παλιέ αδελφέ του Θανάτου
Σε μαγαζί στη στοά
Στο πάτωμα πριονίδια
Και μια μαύρη γριά
Μ’ έναν αργό μπόγο μοναξιάς
Σε μια δίχως τέλος κι αρχή
Τρίτης Κατηγορίας ιστορία
Όπου εσύ πεθαμένος θαμώνας
Ξύνεις τα μολύβια σου
Ξύνεις τα χρόνια σου
Ξύνεις τον εγκέφαλο
Όλων αυτών των τρελών
Να δεις αν μπορούν να ξεχωρίζουν
Μερικά βασικά χρώματα

Ίσως να γράψεις το αριστούργημά σου
Σ’ ένα κοσμικό ψυχιατρείο
Να κοιτάς συνέχεια το χειμώνα

Βέβαια καθόλου παράξενο
Αφού σε τόσες περιπτώσεις
Μ’ αυτό τ’ αφηνιασμένο
Απ’ την αιμορραγία αίμα σου
Κατορθώνεις την πτώση
Έτσι
Που με τα μάτια σου της νυχτερίδας
Ακουμπάς το σκοτάδι
Και με τα δάχτυλά σου της νυχτερίδας
Περπατάς πετάς
Μέσα στις φέτες του καλοριφέρ
Που τόσα καλοκαίρια έχεις φωλιάσει

Νιώθεις έτσι τον κρότο της νύχτας
Ήσυχη μες στα έπιπλα πλήξη
Εσύ που θα φύγεις
Με τα πρώτα σκουπίδια
Τ’ αποτσίγαρα τ' άδεια μπουκάλια
Τα ξεραμένα λουλούδια
Φύλακας ερειπίων
Βαλμένος κι εσύ σε μια νάιλον σακούλα
Με μια υποψία πως κλέφτες θα έρθουν
Γι’ αυτά τα λείψανα έστω
Κι αυτό το μακρύ
Κίτρινο χαλασμένο
Δόντι του ήλιου

Από τη συλλογή Το σύνδρομο του Ελπήνορα (1984)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Μια ζωή γέμισα
Post by: wings on 19 Jun, 2010, 22:41:41
https://www.youtube.com/watch?v=a65PaHXDh2g

Διονύσης Σαββόπουλος: Τσάμικο, ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Διονύσης Σαββόπουλος / δίσκος: Ζήτω το ελληνικό τραγούδι (1987))


Αλέξης Τραϊανός, Μια ζωή γέμισα

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Μια ζωή γέμισα μια ζωή γεμάτη ινδάλματα
Βιαστικό πέρασμα της ορφανής μουσικής
Ανάμεσα στα πιο λευκά οστά
Εκεί που πάγωναν τα κρύσταλλα
Κι αρχίζανε τα μάτια να θυμούνται
Τυχαία πρόσωπα ολότελα τυχαία
Εκεί που κλείστηκαν οι πεθαμένοι
Βαλμένοι σε μια πέτρα σε μια κίνηση
Αποκοιμίζοντας τον έρωτα σε άλλα γόνατα
Σάρκα στυφή κομμένη από σώματα που έγερναν
Σε χρώματα ηλιακά μέρες και δρόμους
ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΡΟΣΤΑΝ
Χρώματα μέρες δρόμοι που έζησα

Κλείνουν οι δρόμοι ένας ένας
Κλείνουνε πίσω
Πίσω απ’ τα σκουριασμένα πόδια μας
Με τα χλωμά παράθυρα με τα φτωχά ινδάλματα
Λόγχη του χρόνου ικρίωμα του καιρού
Κλείνουν τα πρόσωπα τα μάτια μέσα μου
Βαραίνω

Πώς χώρεσαν
Πώς χώρεσαν όλα μέσα μου μ’ αγάπη
 
Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Μια βραδιά με τη Σύλβια Πλαθ
Post by: wings on 23 Oct, 2010, 23:55:14
https://www.youtube.com/watch?v=ngkQn9fzBig

Θάνος Μικρούτσικος & Άλκης Αλκαίος, Χαρούμενο τραγούδι για τη Σύλβια Πλαθ
(τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη / δίσκος: Εμπάργκο (1982))


Αλέξης Τραϊανός, Μια βραδιά με τη Σύλβια Πλαθ

[Ενότητα Album]

Ανεβοκατεβαίνει αυτό το ήρεμο γκρίζο
Τσιγάρα και συνήθειες του χειμώνα
Προφέροντας το όνομά σου κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου
Με το γέλιο σου να κουνιέται πίσω απ’ το οινόπνευμα της λάμπας
Μερικά χρόνια προτού πεθάνεις απ’ το ίδιο σου χέρι
           
Απ’ τα φύλλα μου λείπει το χαρτί που μου κλέψανε
Πρέπει να σε κουβαλήσω από κει που ήσουν
Μ’ ένα γυμνό λαμπτήρα μέσα στο κάθε μάτι
Το άσχημο φως της κατοχής σου

Τώρα ξέρω αυτό το φως πίσω από κάθε άγαλμα
Μα ποιος του κόλλησε αυτά τ’ άσπρα μαλλιά
Άφησε με να επισκευάσω τις λέξεις μου εσένα το βλέμμα μου
Είδα ήτανε μια προσωπίδα τρομερή μέσα στη ζωή
Καθένας μας μ’ ένα κουτί και το κεφάλι του μέσα

Όχι δεν θα έρθει κανείς
Μη γελάς κι ας ήμαστε εδώ σ’ αυτό τον κλειστό σταθμό
Δίπλα στη θάλασσα κάτι θέλοντας να πω
Όπως θα ήθελα να το πω και δεν είναι
Και παρασέρνει σα σκοινί το πρόσωπό μου
Μπροστά στο λάκκο με το αλάτι και το ξίδι

Άφησέ με να μη σου μιλώ λοιπόν
Ήμαστε το ζευγάρι που δεν έχει πού να πάει πια
Το τρένο έφυγε όπως στο σινεμά
Μπορείς να κρυφτείς στην τουαλέτα όλο το βράδυ
Για να το δεις να φεύγει πάλι
Έγινε ο κόσμος για να βλεπόμαστε μισοί μες στο χαμό
Σαν ένα μισοφώτιστο πορνό
Μυαλό π’ αχνίζει ποίηση κι αλκοόλ
Τα μάτια μου τα εμποδίζουνε οι προβολείς
Μιας χώρας που λιώνει στο στριπτίζ
Ανεβοκατεβαίνω αυτό το ήρεμο γκρίζο
Συχωρέθηκα σε μια λέξη
Προφέροντας τ’ όνομά σου κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου
Μερικά χρόνια προτού πεθάνεις απ’ το ίδιο σου χέρι

Τα γκάζι μιλά καλύτερα απ’ τη σιωπή ή τους ανθρώπους
Μυρίζει όταν κανένας δεν έρχεται να μυρίσεις
Τ’ ανοίγεις εσύ ή οι άλλοι για σένα ή για τους άλλους
Ένα ουδέτερο ρύγχος ίσως απ’ το ταβάνι

Ρύγχη λουλουδιών γκάζι λουλουδιών
Πολιορκούσαν το αίμα σου άφαντο
Μελανιασμένο σ’ ένα χαρτί της νύχτας
Ή στις 4 το πρωί ανάθεμα της ποίησης
Της σφιγμένης γροθιάς πάνω στο άπλετο μαύρο
Εκεί που σκόνταφταν τα μάτια σου προορισμός υακίνθων
Κάνοντάς το πάλι
Νόημα των λέξεων νόημα ματιών απονενοημένων
Χείλια του ποτέ πια
Στις 4 το πρωί με τις άσπρες κλεψύδρες του γαλατά
Η αιώνια ώρα στο φιλντισένιο κορμί σου
Στο υγιεινό δωμάτιο με το κλάμα και τους καπνούς
Τους ήχους της σήψης ναυαγισμένους γύρω απ’ το αμπαζούρ
Και το ποίημα ανάποδο
Να πηγαινοέρχεται απ’ την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα
Ανασταινόσουν και πέθαινες Λαίδη Λαζάρου

28.2.74

Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)


Σημείωση
Η ποιήτρια Σύλβια Πλαθ (1932-1963) αυτοκτόνησε με γκάζι. Εδώ γίνεται αναφορά στο ποίημά της «Λαίδη Λάζαρος», που το έχει μεταφράσει ο ίδιος στην Μεταπολεμική Αμερικανική Ποίηση. (Βλ. την επιστολή του με αρ. 12 προς τη Νανά Ησαΐα, που έχει μεταφράσει και αυτή το ποίημα –και άλλα ποιήματα– της Πλαθ.)

Πηγή: Αλέξης Τραϊανός – Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ (1991)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Οι μικρές μέρες
Post by: wings on 06 May, 2011, 15:53:34
https://www.youtube.com/watch?v=JncjsQJuUQ0

Υπόγεια ρεύματα, Μικρές χαμένες μέρες (δίσκος: Εικόνες στα σύννεφα (1999))

Αλέξης Τραϊανός, Οι μικρές μέρες

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Καλοκαίρι στεγνό κίτρινο
Φωλιασμένο στις ρυτίδες των πεύκων
Φωλιασμένο πάλι και πάλι φορώντας τον χρόνο
Απουσία και νύχτα
Προσωπείο χλωμό σαν κερί μες στη σκυμμένη αγάπη
Προσωπείο κλεισμένο σε μελανές κάμαρες
Βλέποντας τα δέντρα του λωτού να ψηλώνουν
Σε μελανές κάμαρες τους λωτούς να πληθαίνουν
Ανάστημα από σιωπή
Δάπεδο φυτεμένο την απομόνωση

Έπειτα τόσες φορές πέρασε
Εκείνος ο δυνατός άνεμος
Γκρέμισε αρκετά δέντρα άλλα μαράθηκαν
Ήρθε η μνήμη γυναίκα γυμνή
Ξεσκεπάζοντας ένα χώρο από καθρέφτες
Αρχίζοντας το παιχνίδι
Που προσπαθούμε να συγκολλήσουμε
Μικρά μικρά κομματάκια τις χαμένες μας μέρες
Όλο σκόνη και στάχτη

Παίζουμε πάντα το ίδιο παιχνίδι
Χρώματα φωτεινά χρώματα θαμπωμένα
Κερδίζοντας ολοένα την ήττα μας
Κερδίζοντας ακίνητοι ανέκφραστοι
Το βαρύ νόημα να υπάρχουμε
Μέρες ματωμένες από ράμφη πουλιών
Ριγώνοντας τη ζωή μας

Οι μικρές μέρες χωράν μεγάλες λύπες

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Πιλάτοι
Post by: crystal on 02 Jan, 2013, 16:53:01
Αλέξης Τραϊανός, Πιλάτοι

Δεν είμαι παρά απ’ αυτό μόνο που έρχομαι
Κάθε μέρα υπάρχοντας σε κάτι το άλλο

Αυτό που δε θα γίνω ποτέ

Απ’ αυτό είναι που είμαι φτιαγμένος
Απ’ αυτό κι έναν τρόμο

Κι είναι
Σα να ’χεις ταχυδρομηθεί στο διάστημα
Ένα φτωχό ανόητο μήνυμα
Σκουριασμένος ύπνος
Με τον προβολέα των θέλω
Που διαλύει τα μέταλλα
Γαντζώνει την αγωνία στο μυαλό

Μια πληγή δίπλα σου να την αγγίζεις
Ανάμεσα στα χόρτα και τα τροχοφόρα
Στο αλκοολικό δωμάτιο
Και τα φτηνά βγαλμένα εσώρουχα
Και να παίρνεσαι
Από μαγικά χαμένα ονόματα
Μες σ’ έναν ουρανό γεμάτο τζιν
Με τους αγγέλους του
Να μασουλάν αστέρια

Σύμπαν της κίτρινης σκονισμένης λάμπας
Τώρα που μου χορεύουν
Τώρα που μου φεύγουν
Ο κύριος Ίβνινγκ
Η Εσμεράλδα ο Κουασιμόδος

Τώρα π’ ανοίγουν
Οι τελευταίες καταπακτές

Βγάζοντας νάνους
Κι ηλίθιους κι ουδέτερους

Καθένας τους κι ένας Πιλάτος

Όλοι τους μαχαίρια
Σαπούνια κι αποσμητικά
Ενώ εγώ περπατώ και θυμάμαι
Παρακολουθώ πάντα
Απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο
Τον εαυτό μου
Δεν κοιμάμαι.

Από τη συλλογή Το σύνδρομο του Ελπήνορα (1984)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Αύριο θα χιονίσει
Post by: wings on 13 Nov, 2013, 17:46:30
https://www.youtube.com/watch?v=43Z-WlWFXC8

Ναζίμ Χικμέτ & Μάνος Λοΐζος, Χλιαροί και παλλόμενοι
(απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος, τραγούδι: Μάνος Λοΐζος / δίσκος: Γράμμα στην αγαπημένη (1983))


Αλέξης Τραϊανός, Αύριο θα χιονίσει

[Ενότητα Cancerpoems]

Αύριο θα χιονίσει

Είχε τόσα χρόνια
Το χιόνι τα μάτια να βρεθούν κάποτε

Ακούω το χάλκινο χιόνι

Χιονίζει πολύ απ’ τις κλειστές χαραμάδες του γέλιου σου
Έναν κόσμο αποφλοιωμένον από κάθε μυαλό

Παρανοϊκή επέρχεται η μνήμη δίχως κανένα ζωικό παρελθόν

Από πράγματα που απουσιάσαν στη σιωπή
Σκέφτομαι τη ζωή προτού σχηματιστεί σε ζωή
Από ξανά απουσία ζωής αποσυρμένης απ’ τη ζωή
Μιας νύχτας πολύ απόντων πραγμάτων
Ή μιας αινιγματικής βροχής απ’ το κενό
Ένα τόσο σαθρό
Όπως ο χρόνος βαθύς και απών
Ζαλισμένος σε γαλάζια σύννεφα
Από καπνό
Δε θυμάται πότε ξανασυνέβη πάλι αυτό
Αυτό το πούσι από καπνό και σαν τάφος
Χωρίς κανένα ύφος γκρι στους κροτάφους
Σ’ ένα παράθυρο που κάθομαι χωρίς να μιλώ
Γιατί έζησα χρόνια μέσα σε γκρι παράθυρα και στο μαύρο
Γιατί έζησα χρόνια καπνίζοντας μες στο μαύρο
Με την κάθε μου σκέψη διαλυμένη προτού σχηματιστεί σε σκέψη
Από κανέναν κοντά κι ένα στόμα γεμάτο σκουριά

Ώρα της νύχτας κακιά
Μόνο στα έρημα μάτια    Αυτά έχω στα χέρια μου
Μα ήδη αυτό που συνέβη είναι πάρα πολύ
Δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή
Δε θυμάται τίποτα απ’ αυτή
Ίσως να μη συνέβη ποτέ
Ούτε στη μνήμη

Ταραγμένος αναπνέει ο χρόνος
Και τώρα δε συνηθίζω ούτε να σε ξεσκονίζω ζωή

Γυρνώ πότε πότε το μάτι μου μέσα σου

Ό,τι με κουράζει τώρα είναι από πολύ παλιά

Μια αμνησία πολύ απόντων πραγμάτων

Ο χρόνος σε μικρά θραύσματα από πύον και παρελθόν
Με μερικά απαίσια θαύματα
Επανερχόμενος και άσπρος
Ο χώρος σαν χρόνος
Και άσπρος που

Ακούω το χιόνι
Τη ζωή προτού συμβεί
Και σχηματιστεί σε ζωή

Από τη συλλογή Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Αυτό το ποτήρι
Post by: wings on 31 Dec, 2014, 20:31:20
Αλέξης Τραϊανός, Αυτό το ποτήρι

[Ενότητα Θανάτοψις]

Κόσμε σβησμένε απάνω μας
Τα βαθιά πατήματα στα πλακάκια μιας άλλης ζωής
Ξυπνούν απ’ τον ίδιον αγέρα
Το ίδιο φύσημα μέσ’ απ’ τα δέντρα προς το ακοίμητο δέρμα

Κι αυτό το ποτήρι αυτό το άσπρο μισογεμάτο ποτήρι
Ήταν μισογεμάτο ραγισμένο
Κανείς δεν τ’ άλλαξε κανείς δεν ήρθε να τ’ αλλάξει
Να πει τουλάχιστον μην πίνετε

Στέκεται πάντα κάτω απ' τα μάτια μας
Μες στη ζωή μας στέκεται βουβό μισογεμάτο ραγισμένο

Γερασμένοι ήχοι του τότε σταλάζοντας μέσα μας
Γερασμένε με πράγματα που πονάνε μαζί μας
Κόσμε σβησμένε απάνω μας

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Η άλλη παγωνιά
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 16:49:36
Αλέξης Τραϊανός, Η άλλη παγωνιά

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Στον άνυδρο τόπο δίχως λύπη
Στην οικεία του απομόνωση
Όπου τα δόντια είναι σταματημένα
Ανάμεσα στην πολιτεία που γκρεμίζεται
Και στα συντρίμμια
Το πρόσωπό του σχηματίστηκε

Το πρόσωπό του τώρα σχηματίστηκε
Γύρισε είδε την εκφορά του φωτός
Παρευρέθηκε στο μνημόσυνο των πουλιών
Γέρνει σ’ ένα παράθυρο που χάσκει κατά το νοτιά
Πέρ’ απ' την τύρβη των σκιών γέρνει
Φωλιάζει μέσα του παλαιολιθικές κραυγές
Ψαύει το υπερούσιο σώμα του
Ζητά να το σκεπάσει να το προστατέψει

Έξω πιασμένα στην άλλη παγωνιά
Μιλούνε άφωνα τα στόματα
Αποχωρίζονται στις γωνίες
Διοχετεύονται σε νέες στάσεις
Δίχως σχήματα χωρίς προσχήματα
Φαντασμαγορικά κοιμούνται
Δεν ονειρεύονται

Τον ήλιο τον πήραν τα σκυλιά και τον δαγκάνουν

Εκείνος με το λυπημένο χέρι του
Πυροδοτεί τους διακόπτες

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Ελληνικό καλοκαίρι 1967 μ.Χ.
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 17:24:33
Αλέξης Τραϊανός, Ελληνικό καλοκαίρι 1967 μ.Χ.

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Μνήμη Γιώργου Σεφέρη

Ο ήλιος πάντα ο ήλιος και η καρδιά του
Που σε πυρπόλησε όλο το μεσημέρι
Διαβάζοντας αμετανόητα τα ωροσκόπια εποχών
Που σ’ ανταμώνουνε τις άσπρες νύχτες
Τα φάσματα ετοιμάζει
Στην επιφάνεια του μάρμαρου την πρώτη ορμή ξυπνώντας
Σε κρίνα που πετρώσανε
Από την άλλη κατεύθυνση του ανέμου
Τη διαστολή του νερού
Ή την τελετή στο κάτω κάτω
Που κυκλώνεται μέσα στο χρόνο
Και μένει το κενό που δε γεμίζει πια

Και μένει το κενό κι ένα σωρό σπασμένα πράγματα
Τ’ αγγίζεις στη σιωπή που κύλησε στο αίμα
Και το ξεπέρασε
Χωρίς συνοχή δίχως την πρώτη κίνηση

Και μένει το κενό
Και των σωμάτων η παλιά ακρίβεια
Αναλωμένη σ' υστερόγραφα εγχρώμων καρτ ποστάλ
Κι αρνητικά φακών
Που ξεψυχάνε στα υπαίθρια αναψυκτήρια
Των θερινών ερώτων
Σιγά σιγά
Όπως οι μέρες μας
Στ’ αναρρωτήρια της ποίησης μετακομίζουν
Σιγά σιγά

Και μένει το κενό
Και μένει άδειος ο ουρανός
Από πουλιά και σύννεφα και σύνθετες εικόνες

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Ιχνηλασία
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 17:37:03
Αλέξης Τραϊανός, Ιχνηλασία

[Ενότητα Μικρές μέρες]

Ανεβαίνουν κάποτε όλα την κοφτερή στιγμή του φωτός
Σποράδες βράχων γυμνών στη γαλάζια διάρκεια
Αλατισμένα νησιά κόκκινα ίσαλα
Σπαμπανεβάσματα πουλιών μέσα στη χίμαιρα
Μέσα στην ορθωμένη στιγμή του φωτοβόλου κενού
Τα χέρια σου ακούμπησαν για μια στιγμή
Για μια μόνο στιγμή το διαβατικό κύκλωμα
Το κοκάλιασμα της μέρας
Και το κοκάλιασμα της ορμής της μέρας
Κάτω από τους τυφλωμένους αστερισμούς
Σκισμένα στόματα σχεδιασμένα στο σκούρο γρανίτη
Τον αμνημόνευτο χρόνο του χρόνου

Εδώ ανάμεσα μακρύτερα και κοντά μας
Νήσός τις εστίν επί κυμάτων θαλάσσης
Νήσός τις εστίν επί κυμάτων
Νήσός τις εστί
Και τα χέρια σου στο νησί πάνω του γύρω του
Ακόμα πιο βαθιά μέσα σε ερείπια σεισμών
Όπως το ποίημα πιάνοντάς το να σε ξεφεύγει
Ή το ψάρι σ’ ένα πέρασμα του νερού
Κι η λέξη ακόμα σ' ένα πέρασμα σιωπής
Προσπαθώντας να σηκώσεις όχι μόνο τη λέξη
Όχι τη λέξη δέντρο αλλά το ίδιο το δέντρο
Όχι τη λέξη αγάπη μα την αγάπη

Απομεινάρι τραυματισμένο φτωχό θρύψαλο
Ανθρωπότητας μερμηγκιών
Φαγωμένες κατατομές γυναικών που ναυάγησαν
Απ’ τα πρώτα τους χρόνο σ’ αφόρητη θλίψη
Για μια ξένη υπόθεση ή έστω δικιά τους
Για το τίποτα έστω στο έμπα της μέρας
Στο έμπα της νύχτας στο έμπα του κόσμου
Μες απ’ τη λεωφόρο των Πελασγών
Κακοτράχαλη σε στεριά και σε θάλασσα
Ταξιδεύοντας από βορινά σημάδια

Άστρα και ζώα πανάρχαια
Και πολύχρωμα πλοία σ’ Αιγαία λιμάνια
Ξαναζείς τη στιγμή στον πολλαπλασιασμό του κενού
Μέσα σ’ αυτό το φως τ’ απόκρημνο που σε τυλίγει
Δίχως μετά και πριν στεγνή στιγμή
Μέσα στους κόλπους του άχρονου
Τέλος κι αρχή σου

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Επιμήνιο
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 17:45:23
Αλέξης Τραϊανός, Επιμήνιο

[Ενότητα Θανάτοψις]

Σου έφερα λουλούδια
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να σου προσφέρω τίποτα άλλο
Κι έτσι σ’ αυτό το υαλοδοχείο μύρισε τώρα
Ναι σκύψε να μυρίσεις το άρωμα των ημερών
Που ταξίδεψαν πάνω απ' τα κλειστά σου μάτια
Καθώς έφευγες ένωχρος να εγκατασταθείς
Στα μουσικά κύτταρα του χάους στην αόρατη χλόη
Που δρόσιζε κάποτε τις φλέβες του ύπνου σου

Σκύψε στο άρωμα των ημερών
Που ήρθανε που έρχονται που θά ’ρθουν
Πάντα πρωί
Σκιτσάροντας ένα πολύ κόκκινο τραπέζι
Μια δύσοσμη σοφίτα ανάμεσα στο πεύκο και την ακακία
Πάντα πρωί
Και το βράδυ μια καρικατούρα ανθρώπου πολύ νέου
Ανάμεσα σε τρεις ρυτίδες αμφιβολίας
Ρίχνοντας κομμάτια χρόνια τα νέα χρόνια του
Κομμάτια χρόνια σ’ ό,τι δεν επιστρέφει
Στα δόντια της κλειστής στιγμής

Σκύψε στο άρωμα των ημερών
Που πλύθηκαν γυμνές μες στους λιμναίους κύκλους
Είναι δικές σου με τα φαγωμένα πρόσωπα
Κουρασμένες στην πλάτη τους
Δεν έχουν δύναμη
Και στο στόμα τους πιπιλίζουν πικραμύγδαλα
Όπως τη νύχτα εκείνη της εικοστής πρώτης Αυγούστου

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Αυτά τα ερείπια
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 18:01:42
Αλέξης Τραϊανός, Αυτά τα ερείπια

[Ενότητα Θανάτοψις]

Αυτά τα ερείπια τα καμένα φτερά
Αυτόν τον μισόν άνθρωπο άφησε ο σεισμός σου ψυχή μου
Η πυρκαγιά σου αναμμένη από χιλιάδες μοναχικά άστρα

Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι το ποίημα η ζωή σου
Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι
Η σκονισμένη κλειστή κάμαρα
Τα χαλασμένα σου χρόνια
Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι
Το σώμα όπου είδες να πέφτουν
Ένα ένα όλα τα φύλλα η άλλη σου γύμνια
Τότε ξέρεις πως ό,τι έδωσες σε σένα δόθηκε
Ό,τι χάθηκε μέσα σου χάθηκε
Ό,τι είναι να φύγει από σένα θα φύγει
Τότε ξέρεις την περιπέτεια του αίματος
Το δυσοίωνο μέτρημα των σφυγμών
Το μάτι σου που μεγαλώνει να χωρέσει τον κόσμο
Ο κόσμος μίκρυνε χάθηκε

Όχι μόνον εσύ μίκρυνες
Μόνον εσύ αδυνάτισες
Μόνον εσύ χάθηκες
Και δεν μπορείς να σηκώσεις τίποτα
Κι έγινε η καρδιά σου κουρέλι κόκκινο
Ανεμισμένο απ' τα σκοτάδια
Κι έγινε πλάνη εξαίσια στη φωλιά των κοκάλων
Αθωότητα αποσπασμένη και πεταμένη
Στη σκληρή θάλασσα και στα σκληρά λιθάρια
Φωνή της θλίψης καλώντας για μεταμόρφωση
Καλώντας μ' ένα χέρι μικρού παιδιού
Ν’ αποτραβήξουν από δω αυτό το μουντό φως
Να το πάρουν να το σηκώσουν
Για να μπορείς να ξεπεταχτείς
Ν’ αλλάζεις να δειχτείς

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Σε βλέπει το βράδυ
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 18:13:12
Αλέξης Τραϊανός, Σε βλέπει το βράδυ

[Ενότητα Θανάτοψις]

Σε βλέπει το βράδυ
Η πόρτα που λύγισε
Απ’ το σκοτάδι στο φως
Μες στην αράγιστη γαλήνη
Μέσα στην άσπιλη σιωπή
Και στα φτηνά λουλούδια
Σε τόσα απορριγμένα πράγματα
Και σε τόσα χέρια
Απλά και όμοια να ξεθυμαίνεις

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Δύσκολη εποχή
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 18:18:45
Αλέξης Τραϊανός, Δύσκολη εποχή

[Ενότητα Θανάτοψις]

Κανείς δε μας επισκέπτεται πια

Κρεμασμένο φθινόπωρο
Κίτρινα δάχτυλα στη στάση της χειραψίας

Απ’ το παράθυρο της νύχτας
Κατεβαίνουν οι σκιές γεμάτες παρελθόντα
Γκρίζες γυναίκες ξεκαρφώνουν τη σιωπή
Κι έπειτα χώνονται ξανά
Μες στα βαλσαμωμένα τους ονόματα
Στη συσπείρωση της διάρκειας

Δύσκολη εποχή
Στην οροφή του νερού
Μονάχο του ένα μαδημένο πρόσωπο
Ανάμεσα στα διαστήματα των νουφάρων
Ασπάζεται τη διαύγεια που χαράζει το μέτωπο
Το φιλέρημο τρέμισμα των χειλιών
Κι ανακαλύπτει τη μόνη ζωντανή του σχέση

Κανείς δε μας επισκέπτεται πια

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Θανάτοψις
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 18:56:09
Αλέξης Τραϊανός, Θανάτοψις

[Ενότητα Θανάτοψις]

Ώρες των ματιών κοιτάζοντας μέσα στο ψύχος
Ένα θάνατο τον ανθρώπινο θάνατο

Να πεθαίνουμε είδαμε πώς γίνεται να πεθαίνουμε
Σ’ ένα ρηχό πρόσωπο πιο χαμηλά κι απ’ τα χόρτα
Ήταν η ανάγκη
Ανάμεσα σ’ εκείνους που πέθαναν το δικό τους θάνατο
Κι εκείνους που πέθαναν έναν ξένο θάνατο
Ήταν η ανάγκη
Γι’ αυτό το ταξίδι το κομμάτιασμα
Να βρεις τη ζωή και το θάνατο το δικό σου
Εσύ που πνιγμένος ήσουν έρχεσαι και κάθεσαι
Σ’ αυτό το κάθισμα το πέτρινο το γλειμμένο απ’ το αλάτι
Σώμα βαρύ βουλιαγμένο ανάμεσα στα πρώτα όστρακα
Στα πρώτα θαλασσινά κοχύλια
Και το πρόσωπό σου κενό μουσικής ποντισμένης στο χάος
Εκείνο που μας δέχεται μόνο γυμνούς
Και τα λόγια σου στάζοντας σαν το λιωμένο κερί
Βαθιά μες στις μασχάλες πίκρα πενία και ντροπή
Βαθιά μέσα σε μια σχισμή αρμών εξαρθρωμένων
Ανοίγοντας μες στο ακύμαντο γαλάζιο χέρια ακύμαντα

Έπειτα ήρθε τ’ απομεσήμερο όλο φως και κούραση
Ακίνητο μ’ ένα πουλί που βάθαινε στον ουρανό
Ραγίζοντας προς το σούρουπο τ’ ακύμαντα χέρια σου
Και το σβησμένο σου πρόσωπο
Και τα σημάδια των ποδιών σου
Κάτω από ’ναν ήχο ωρών εσπερινών
Πώς γίνεται
Κι όμως πεθάναμε για να γεννηθεί ο θεός μας
Πέφτοντας μέσα στη νύχτα απ' το πιο μυτερό μεσημέρι
Άστρα σαν τα νησιά μια νύχτα φυγής
Σ’ αυτό το ψύχος το σκοτάδι τη σιωπή
Στο πουθενά τούτο

Κάνει κρύο μες στο σκοτάδι σε τούτα τα κλίματα
Κι η ατέλειωτη άμμος ασπρίζει σα χιόνι
θα κρυώνεις τ’ ακύμαντα χέρια σου
Το σβησμένο σου πρόσωπο
Θα πεθαίνεις τόσες φορές σ’ έναν άλλον
Κι αυτός άλλες τόσες φορές μέσα σε σένα
Και δε θα ’χεις το θάνατο μέσα σου
Και δε θα ’χεις φωνή μήτε κι άνεμο
Για τ’ ακύμαντα χέρια σου
Να καρφώσεις το αίμα που τρέχει

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)


Βλέπε και: William Cullen Bryant, Thanatopsis (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=992536.0)
Title: Αλέξης Τραϊανός, Υδρία
Post by: wings on 25 Jan, 2016, 20:29:14
Αλέξης Τραϊανός, Υδρία

[Ενότητα Υδρία]

Σου έδινα συνέχεια σου έδινα
Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες
Και δεν ήξερες πως παίρνεις
Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις
Πώς η ψιχάλα γίνεται βροχή
Κατακλυσμός η βροχή κι ύστερα θύελλα
Και μένεις γυμνός δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι
Δίχως φωτιά δίχως βοήθεια
Στην τέλεια εγκατάλειψη στην πλήρη ερημιά
Όπως αδειάζει μια κάμαρα σαν αφαιρέσεις
Έναν πίνακα ή κάποιον καθρέφτη
Κάτι δικό σου τέλος πάντων
Αναπόσπαστο με τον εαυτό σου
Που σ’ όριζε να υπάρχεις δεμένος μαζί του
Και τώρα μόνο να θυμάσαι ξέρεις
Τώρα που λιγοστεύει η βροχή πάνω απ’ την πόλη
Και ξημερώνει πάλι όπως αύριο όπως χτες
Στα προπύλαια τούτης της μέρας παρατημένος
Θα σε θυμάμαι
Όπως το τελευταίο όνειρο τον τελευταίο λυγμό
Με μιαν υδρία ποιήματα κάθε πρωί

Από τη συλλογή Μικρές μέρες (1973)