Γιώργος Θέμελης

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Το δίχτυ των ψυχών

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Έρχεται ο Έρωτας και μας εμπαίζει
Ένας θεός ή ένας δαίμονας
Φωτοσκιάσεις

Πέφτουμε όλο και πιο κάτω,
Πέφτουμε αθόρυβα, βουλιάζουμε
Όλο και πιο μέσα, πιο βαθιά,
Πιο σκοτεινά.

Πιανόμαστε μες στην αγάπη
Σαν μέσα σ’ ένα δίχτυ.

Πέφτουμε
Μέσα σ’ αυτή τη νύχτα την κατάφωτη,
Σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτή τη γέφυρα,
Τη μετέωρη κλίμακα του κινδύνου.

Μέσα σ’ αυτό το δίχτυ των ψυχών

Από λάμψη και θάμπωση,
Από
Εξαφάνιση.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Κρυστάλλινο φιλί

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Πολλή ομορφιά σ’ έχει σκεπάσει,
Πολλή ομορφιά, πολλή κι ασάλευτη.

Με τι χέρια να σε κρατήσω,
Να μη ραγίσει και σχιστεί το αλάβαστρο,
Να μη γλιστρήσει και χαθεί μες απ’ τα μάτια
Το ατόφιο σου κορμί σαν το χρυσόψαρο.

Δεν ξέρω τι να κάμω.

Να σε σκεπάσω μ’ ένα πανί,
Μ’ ένα σεντόνι να σε κρύψω;

Να σ’ αγκαλιάσω ή να σε κλάψω;

Ψάχνω τα στήθη, ψάχνω τα μαλλιά,
Φιλώ τα χείλη σου να σε ξυπνήσω.

Είναι μια ερημία πάνω στα χείλη,
Είναι μια ερημία τρομαχτική.

Σαν όταν σκύβεις και φιλάς
Τα χείλη σου στον καθρέφτη

Και σε φοβίζει το ψυχρό κρυστάλλινο φιλί.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Αρχαγγελικό σπαθί

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Τα μάτια μου τι να τα κάμω,
Τα μάτια μου τα σκοτεινά,
Όπως τα μάτια των σκοτωμένων.

Όταν σε βλέπω, γίνεσαι άφαντη,
Αθέατη πίσω απ’ την πυκνότητα.
Ως να μην είσαι, να λείπεις,
Να ’χεις μαζέψει την ψυχή.

Κι έμεινε μόνο η θλίψη σου και με γεμίζει.

Όταν δε με βλέπεις, φτωχαίνω,
Όσο πάω, φεύγει το αίμα.
Πεινώ και κρυώνω, αδειάζω.
Γίνομαι σαν τον αδικημένο, τον γυμνό.

Όταν ανοίγεις τα βλέφαρα,
Το βλέμμα σου κρέμεται πάνω μου
Σαν τον ζυγό μιας μοίρας που ζυγιάζεται,
Σαν αρχαγγελικό σπαθί που τρέμει
Μετέωρο: να πέσει — να μην πέσει.

Όταν μ’ αφήνεις,
Είμαι η άδεια θέση,
Τ’ άδειο κορμί, το κούφιο στήθος,
Γεμάτο αντίλαλο, κομμένη ανάσα.

Όπου κι αν πάω, σ’ όποια
Πτυχή της μοναξιάς κρυφτώ
Με τις αισθήσεις μου όλες κλειστές,
Σαν κατοικία αισθάνομαι εγκαταλειμμένη,
Ήχους γεμάτη, βήματα, σιωπή.

Η απουσία σου αδειάζει το σώμα, ερημώνει το πρόσωπο.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Πράγμα φτωχό

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Αν δεν είχα αυτό το πρόσχημα,
Κάλυμμα που σκεπάζει κρύβοντας το φάντασμα,
Αυτό το εντάφιο ένδυμα το νεκρικό,
Θα μπορούσα να διασχίσω το δίχτυ, να διασχιστώ,
Να περάσω σ’ άλλο σώμα, σ’ άλλο πρόσχημα,
Σύγνεφο αδιάσχιστο, σώμα αστραφτερό.

Αν δεν είχα φορεσιά βαριά σαν πανοπλία.

Λουρίδες-λουρίδες βγάζω το δέρμα να σε βρω,
Κομμάτι-κομμάτι ανοίγω το στήθος, το κορμί,
Να ξεσκεπάσω το είναι μου, να σε χωρέσω στην ψυχή μου.

Γδύθηκα ως μέσα, ως τα στερνά μου οστά, έμεινα ισχνός κι αδύναμος.

Τώρα μπορείς, αν θέλεις, να με συντρίψεις,
Καθώς δοχείο πήλινο αδειανό.
Να με κάμεις πράγμα φτωχό, μια φούχτα χώμα.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Θυρόφυλλα

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Είμαστε άλλοι, τόσο άλλοι
Μες στο πλησίασμα, όπως
Θυρόφυλλα, που γέρνουν το ένα στο άλλο,
Σμίγουν, αλληλοασπάζονται, σφαλούν,
Μοιράζονται τον ύπνο, το φιλί, στα δυο,
Χωρίζοντας τα κόκαλά τους,
Μες στο σπαραχτικό τριζοβόλημα, στη σιωπή.

Είμαστε τόσο άλλοι μες στο πλησίασμα.

Δυο μαύρα στίγματα σμιχτά στο φως,
Δυο στίγματα, δυο φύλλα, δυο κορμιά.

(Έξω ουρλιάζει η ερημία στους διαδρόμους.)

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Μόνοι, μακρινοί

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Μείναμε μόνοι, ολότελα μόνοι.
Όπως τα δέντρα μόνο μένουν,
Όπως τα δέντρα μόνο κι οι πεθαμένοι.

Μείναμε μόνοι, μακρινοί.

Σιγά-σιγά έρχεται ο χαμός,
Ο χαμός, ο κίνδυνος μες στην αγάπη.

Ο ένας φεύγει από τα μάτια
Του άλλου, η μια ψυχή απ’ την άλλη
Χάνεται, κρύβεται μες σ’ ένα θάμπωμα.

Και μένουν οι σκιές και μεγαλώνουν.

Σιγά-σιγά φεύγουμε.
Ακούγονται φτερά και χτύποι,
Κοπετοί.

Ακούγονται οι τριγμοί που κάνουν τα κόκαλά μας.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Το άλλο σώμα

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Αφού είσαι το άλλο σώμα το πυκνό,
Το άλλο σπίτι το έρημο, το κλειδωμένο.

Η άλλη νύχτα, η άλλη μοναξιά.

Αφού είσαι η άλλη πέτρα στην πεδιάδα,
Η άλλη καμπή που χάνεται στη σκόνη.

Αφού είσαι το άλλο δέντρο που καίγεται.

Ο άλλος θάνατος, ο ξένος ύπνος.

Πώς να σε πάρω να σε σηκώσω,
Όπως μια πέτρα ή ένα νεκρό.

Να σε σκοτώσω, αγάπη μου, να σ’ έχω,
Να σ’ έχω ακίνητη να σε θρηνώ.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Συναποθανούμενοι

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Εδώ σ’ αυτή την κλίνη
Τη σκαμμένη απ’ την αγάπη,
Για να χωράει το σώμα του έρωτα,
Να ’ναι σαν κλίνη και σαν τάφος.

Εδώ να σε πεθάνω, να με πεθάνεις
Μέσα σ’ ένα θανάσιμο βαθύ φιλί.

Νά ’ρθουν να σπάσουνε την πόρτα να μας βρουν.

Να μην μπορούν να σηκώσουν τα σώματα,
Να μην μπορούνε ν’ ανοίξουνε τα πρόσωπά μας.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Ήθελα να ’σουν

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Ήθελα να ’σουν καθρέφτης μου, πράγμα μου.

Να ’σουνα πράγμα να μου ανήκεις
Μες στην ακέρια σου ομορφιά,
Όπως η ακατάτμητή μου θλίψη.

Καθρέφτης μου να σε μαθαίνω,
Και πράγμα μου να σε κρατώ.

Να ’σουνα πράγμα μου: το πράγμα
Το πιο ακριβό, το πιο θαμμένο
Μες στην αγάπη μου, μέσα στην κρύπτη.

Μέσα στα μάτια μου να σ’ έχω.

Ήλιος τη μέρα, άστρο τη νύχτα,
Φεγγάρι μου στη μοναξιά.

Το κάθισμα να ’σουν που κάθομαι, το μαξιλάρι,
Το φυλαχτό μου στον λαιμό, το τίμιο ξύλο.

Στα όνειρά μου ουράνιο τόξο.

Και πέτρα στον θάνατο, πέτρα μου,
Πέτρα μητρική.

Ήθελα να ’σουν καθρέφτης μου, πράγμα μου...

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης, Τα πράγματα που σε καθρέφτισαν

[Ενότητα Α'. Το δίχτυ των ψυχών]

Να πιάσω να μαζέψω ένα-ένα
Όλα τα πράγματα που σε καθρέφτισαν.

Να τα φυλάξω σπίτι μου να τα ’χω.

Να τα κρεμώ στους τοίχους, να τ’ αγγίζω,
Μήπως σ’ αγγίξω, μήπως και σε δω,
Σα μια σκιά πεσμένη απάνω τους.

Τα πράγματα δεν έχουν οίκτο.

Σκεπάζονται μαύρη θλίψη και στέκουν
Αμίλητα, αδιάφορα, ακαθρέφτιστα.

Είναι από ύλη, ύλη πυκνή,
Ύλη τυφλή, σκοτάδι, άγρια σιωπή.

Να βάλω μια τρανή φωτιά και να τα κάψω.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Μελέτη ψυχής (I)

[Ενότητα Μελέτη ψυχής]

Μην είδατε την ψυχή μου;
Δενδρόκηπος

I

Όταν είμαι μόνος, μελετώ την ψυχή μου.

Σκύβω στο στήθος, ακούω τη σιωπή.
Κάπου εδώ δόθηκε μάχη, κάπου χύθηκε αίμα,
Αίμα πολύ, αίμα των φαντασμάτων.

Πόσες φορές έχω πέσει νεκρός,
Πόσες έχω σκοτώσει κι έχω σκοτωθεί.

Δεν έχω δάκρυα να θρηνώ,
Τ’ άδειασα, τα πέταξα στη θάλασσα.

Τα πράγματά μου κείτονται άψυχα,
Ως να μου τα ’χουν σκοτώσει,
Θαμπές μορφές μες σε βυθούς καθρεφτισμών,
Απίθανα πουλιά με χτύπους φτερών δίχως αντίλαλο.

Άνοιξε και τα κατάπιε η σιωπή.

Μένει μονάχα μια καρδιά
Πιο ταραγμένη από ’να δέντρο
Στον άνεμο, πιο ριζωμένη στην πέτρα.

Ώσπου ν’ αποκοπεί κι αυτή να πέσει,
Ώσπου να γκρεμιστεί μες στο σκοτάδι.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Μελέτη ψυχής (II)

[Ενότητα Μελέτη ψυχής]

Μην είδατε την ψυχή μου;
Δενδρόκηπος

II

Ερείπια πέφτουν στην ψυχή μου,
Ερείπια ουρανών, ερείπια ήλιων.

Πέφτουν βουνά, πέφτουν φτερά μεγάλα,
Οι Άγγελοι που μπήκαν στα όνειρά μου.

Η λάμψη όλη θαμπώθηκε, σωριάστηκε το φως
Σε σκοτεινές στοές, μες σε μεγάλες λίμνες.

Το φως που είδαν και μάζεψαν τα μάτια μου.

(Πανέμορφά μου πρόσωπα νεκρά,
Τρυφερά μου ένσαρκα προσωπεία,
Σα λαβωμένα πουλιά ή ραγισμένα αγάλματα,
Αχνά από θλίψη, γυμνά από κάθαρση,
Άπειρα πένθιμα, άπειρα σιωπηλά.)

Είναι κάπου, αντανακλά μια πυρκαγιά.

Ένας καθρέφτης είναι ο μέσα κόσμος,
Ένας καθρέφτης μέσα μου και δεν τελειώνει.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Νταλάρας Dalaras  " ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ " 1973 - YouTube

Γιώργος Θέμελης & Σταύρος Κουγιουμτζής, Αυτός που θα φανερωθεί
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ηλιοσκόπιο (1973))

Γιώργος Θέμελης: Μελέτη ψυχής (III)

[Ενότητα Μελέτη ψυχής]

Μην είδατε την ψυχή μου;
Δενδρόκηπος

III

Ποιος είμαι τέλος εγώ,
Ο μόνος, ο αληθινός.

Αυτός που θα φανερωθεί
Μες σε μια λάμψη και θα υπάρξει.
Ο απόλυτος, ο ανεπανάληπτος.

Αυτός που θα υποδεχτεί τον θάνατο και θα πεθάνει.

Μ’ αυτά τα βλέφαρα πάνω στα μάτια,
Μ’ αυτά τα χέρια πάνω στο στήθος.
Τ’ όνομα χαραγμένο στο μέτωπο.

Ποιος θα πεθάνει, ποιος θ’ αναστηθεί.

Απ’ όλους όσοι κείτονται
Μέσα μου, κοιμούνται στη σιωπή
Μες σ’ ένα θανάσιμο μισοξύπνι,
Και μου γυρεύουν ύπνο στερνό, μου γυρεύουν ανάσταση,
Απ’ όσες ψυχές μες στην ψυχή μου.

Η θλίψη μου είναι πολλαπλή κι ατέλειωτη καθώς η μουσική.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Μελέτη ψυχής (IV)

[Ενότητα Μελέτη ψυχής]

Μην είδατε την ψυχή μου;
Δενδρόκηπος

IV

Ω πώς το φως μάς αλλοιώνει
Από στιγμή σε στιγμή, από νύχτα σε νύχτα,
Μ’ αιφνίδιους τοκετούς και με θανάτους.

Ως να μην έχουμε ήλιο να ζεσταθούμε.

Όμοια με κείνους, που έξαφνα πήγαν
Σαν φοβισμένοι αδειάζοντας το φως,
Απουσιάζουν πέρ’ απ’ τον ύπνο, δε θα ξυπνήσουν,
Έξω από τη ζεστασιά του ήλιου, τ’ ουρανού,
Ως να περνούν αμίλητοι και λυπημένοι
Με μια θαμπή οθόνη στο φαγωμένο πρόσωπό τους.

Πώς θα βαστάξουμε αυτή τη στέρηση,
Πώς θα σηκώσουμε αυτή την άρνηση
Ως το τέλος, ως την άκρη του χρόνου.
Αυτή τη μαύρη πέτρα στον λαιμό.

Θα μας τραβάει και θα μας σέρνει πίσω
Από βυθό σε βυθό, από κύκλο σε κύκλο,
Σαν τους πνιγμένους που βουλιάζουν.

Θα χάσω τη σάρκα, θα χάσω την ψυχή.

Και θα πενθήσουν επάνω οι Άγγελοι,
Θα στήσουν θρήνο κι οδυρμό.

Οι πεθαμένοι θα γυρίσουν πίσω,
Να πεθάνουν ξανά, να σκεπαστούν.
Οι στερημένοι, οι απαρνημένοι.

(Οι έρημες γυμνές ψυχές δε βρίσκουν ανάσταση.)

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)

[wings]

Γιώργος Θέμελης: Μελέτη ψυχής (V)

[Ενότητα Μελέτη ψυχής]

Μην είδατε την ψυχή μου;
Δενδρόκηπος

V

Πώς θα μπορέσω ν’ αναπαύσω την ψυχή μου.

Γέμισα χτύπους και τριγμούς,
Σαν κάποιος μέσα μου να θορυβεί,
Σαν κάποιος να στηθοδέρνεται.

Ίσως αυτό που λέμε τύψη
Να ’ναι ένας δαρμός,
Ένας κρυφός δαρμός ή θρήνος.

Κόψη αόρατου φτερού που παραδέρνει.

Μέσα μας δέρνεται, μες σε κλειστά τοιχώματα,
Χωρίς ν’ ακούει κανείς, δίχως αντίλαλο,
Καθώς μέσα σε τέσσερους τοίχους.

Χτυπάει, χτυπιέται και ματώνει.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965)