Ρουμπίνα Θεοδώρου

[wings]

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ποιος φοβάται το 2000
 
Και να που φθάσαμε στο 2000
της αισθητικής κι αντιαισθητικής
αναμονής.
Κι όμως όλα είναι στη θέση τους.
Τα βουνά, οι πεδιάδες,
τα σωφρονιστικά καταστήματα,
η μπλε σκόνη τ’ ουρανού,
τα προσκόμματα, οι συμβάσεις,
οι διακανονισμοί, οι ανακατατάξεις,
όλα, όλα είναι ακόμη στη θέση τους.

Οι φωταγωγημένες λεωφόροι,
τα πλήθη, τα μισόλογα,
οι ενεστώτες με τα φιογκάκια στα μαλλιά,
οι υπεράνω πάσης υποψίας μέλλοντες,
οι στύσεις, οι αφίξεις,
τα group therapy
παντός καιρού και προβλημάτων,
η Γουαδελούπη, το Τατζικιστάν, τα τουρμπάνια,
η κλωνοποίηση του Αϊ-Βασίλη,
όλα, όλα είναι εντάξει στη θέση τους.
Ο παλιός αιώνας που συγχωρέθηκε,
η φωτογραφία σου στον τοίχο,
το φύλλο της πόρτας που έχει πετσικάρει,
το χτεσινό ψητό της κατσαρόλας,
το απλωμένο εσώρουχο,
οι απεγνωσμένες διαδρομές,
ο έλεγχος των γεννήσεων,
ο έλεγχος των πάντων,
ο μαύρος, ο άσπρος, ο κίτρινος χρυσός,
όλα, όλα είναι ακόμη στη θέση τους.

Οι συμφέρουσες τιμές, οι εξοπλισμοί,
τα ψέματα, οι σκηνοθεσίες,
οι σφιγμένες γροθιές, η άνοιξη,
εγώ, εσείς και οι αυταπάτες μου.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)

[wings]

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι - Γιάννης Κότσιρας - YouTube

Γιάννης Κωνσταντινίδης & Νίκος Μωραΐτης, Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
(τραγούδι: Γιάννης Κότσιρας / δίσκος: Και πάλι παιδί (2008))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Απρόβλεπτες καταστάσεις
 
Και ξαφνικά μέσα στο Νοέμβρη
καλοκαίρι!

Το μερτικό του ήλιου αιμορραγεί
στα χρυσαφένια δάση.
Χρεοκόπησαν τα ημερολόγια της ανίας
και η καταγραφή των ασάλευτων εποχών
αναιμική και αποκαμωμένη
εξωθείται σε παραίτηση.

Από τη διδαχή του άπειρου και του ρευστού
εξοικονόμησα το τεράστιο άλμα
της ανακολουθίας.
Και δεν είμαι περισσότερο αδέξια
απ’ όσο τα χρυσάνθεμα
που τις ξαφνιασμένες κλειδώσεις τους
τινάζουν.
Και δεν είμαι περισσότερο υπότροπη
απ’ όσο τα τριαντάφυλλα που παθιασμένα
δεν πειθαρχούν στους όρους
του εποχιακού τους συμβολαίου.

Όχι! δεν είμαι περισσότερο ένοχη
από την ανυπάκουη περιγραφή
που παραβαίνει το γράμμα του νόμου.
Πέρασα ξυστά από τον τόπο της ανατίναξης
και τα θραύσματα του αλάνθαστου
σκότωσαν τη μονοτονία.
Αφανής και άφθονη
καιόμενη και αυτοτελής
με το καπνισμένο χέρι μου
ψαχουλεύω
την ανακεφαλαίωση των κατορθωμάτων.
Το κατηφορικό δρομολόγιο
σβήστηκε από τον πίνακα των ανακοινώσεων,
μαζί και το ανηφορικό.
Και δεν είμαι περισσότερο
δέσμια του απρόοπτου απ’ όσο η αφαίρεση
φυσικών αθροισμάτων
στις σκέψεις που υφίστανται
χωρίς μαθηματικά.
Και δεν είμαι περισσότερο πράσινη και πλήρης
απ’ όσο τα φυλλώματα στην παραγωγή
της χλωροφύλλης
στο ενδεχόμενο μιας αυτοφυούς γενιάς.
Όχι! δεν είμαι περισσότερο χαώδης κι επιβλητική
απ’ όσο η σμαραγδένια λάμψη,
που στις πρόγονές μου στόλισε
κι ιδιωτικά μου δώρισε
το φεγγαρένιο ομφαλό.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Na7FPvs7JRs

Σταύρος Κουγιουμτζής & Μιχάλης Κορφιάτης (Άκος Δασκαλόπουλος), Το πουκάμισο το θαλασσί
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Μικρές πολιτείες (1974))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αναταράξεις
 
Σε είδα χτες καθισμένο στο σκαλοπάτι της δύσης
φορούσες το ουρανί πουκάμισο της καρτερικότητας
κι όλο ξεφλούδιζες τον τυραννικό κλοιό
του ανεκπλήρωτου.
Στο καταφύγιο της παραίσθησής σου
τρύπωσα μέσα από μια συλλογισμένη δίοδο,
εκεί που έκανε τη λακκούβα της
η ανάμνηση του ημιτελούς.

Δεν τόλμησα να σου μιλήσω, ούτε καν ν’ αγγίξω
το διάφανο όρκο της γύμνιας σου.
Κι όμως, θα ’θελα να χυμήξω και να κατασπαράξω
την απόγνωση του σούρουπου.
Θα ’θελα να συρρικνώσω την ενάρετη προτομή
των καιρών
θα ’θελα να βαλσαμώσω το αδιατάρακτο του έρωτα
να φωνάξω χάδια, να τεντώσω φιλιά,
ν’ αφιερώσω όνειρα καθαρισμένα από τους λεκέδες
της αυταπάτης.
Μα να που ξανάρθε στη γεύση,
η γνωστή απ’ τα παλιά στιφάδα του ανομολόγητου.

Πόσες φορές θα σ’ το πω ωριμότητα
δε χρειάζομαι αυτή τη δωρεάν προφύλαξή σου,
μα πώς γίνεται πάντα
χωρίς καμία επιδίωξη, χωρίς κανένα τέχνασμα
να καταλαμβάνεις τόσο χώρο στ’ αδιέξοδά μου;

Έχω μείνει στη σελίδα 38, στο κεφάλαιο της ερημιάς
και μέσα απ’ τα εμπρηστικά φωνήεντα
σκέβρωσε και το χαρτί των προσχημάτων.

Δες με τώρα λοιπόν, ατόφια αποκοπή της πληρότητάς μου
έπρεπε να τεμαχίσω το πλάτος και το μήκος μου
και να ξαναπλάσω απ’ την αρχή
τ’ ανόμοια μέλη μου
για να μπορέσω να χωθώ στο αχανές των ήχων σου.
Έπρεπε δίχως άλλο,
στην προκύπτουσα αφύπνιση των συμπτωμάτων
να διαφυλάξω αυτήν την ανάλαφρη καταπάτηση
των αναστεναγμών σου
για να εξαπλωθώ ακόμη παραπέρα
και να γίνω ένα με το θρόισμα της λαχτάρας σου.
Κι αν έχω την ευχέρεια,
μερικά υπολείμματα αβεβαιότητας
που μου ’μειναν στο χέρι
–από αφηρημάδα κι όχι από αυταρέσκεια–
πριν απ’ το μετά της λησμονιάς
να θυμηθώ να τα πετάξω.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=4GHxI-KfUPY

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Δίπλα στη θάλασσα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Οδύσσεια (2007))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σ’ έναν ποιητή
 
Άχρονη μνήμη σαν στιγμή
η μοναξιά σου δέος
κι εγώ,
ανοιχτά παραθυρόφυλλα
στο νεύμα του ανέμου,
ακύρωσα τη μέρα
βαθιά για να υπάρξω.

Το αχανές τής σύλληψης ταράζει
ανάγκη λύτρωσης ξανά
ένας ίλιγγος σε νοσταλγεί
γνωστές ανατριχίλες.
Είδωλα, πόλη σκοτεινή
αναίτια χωρίς φεγγάρι
φράχτες κι ολόγυρα
ηλεκτροφόρες μοίρες,
θέριεψες ονείρου εκδοχή
όχι, δε σε χωρούν
οι τρεις παρήγορες διαστάσεις.
Άναψαν βεγγαλικά
φλογισμένοι οι ουρανοί
σε συνοδεύουν,
στην παραίσθησή σου άφθαρτος
της θλίψης των χρωμάτων
προϋπήρξες.

Μα τους Ολύμπιους θεούς,
τον Ποσειδώνα, που μανιασμένα
χτύπησε τους ωκεανούς η τρίαινά του,
θα τολμήσω σ’ αυτήν την υπεροχή
άπληστη στη σκέψη σου βουλιάζω.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=cGv4vqd1X5o

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Εμείς οι δυο
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Σαν ηφαίστειο που ξυπνά (1997))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εμείς
 
Ρήμαξαν όλα γύρω μας
μείναμε μόνοι εμείς
–μια ύφεση σε έξαρση–
να ουρλιάζουμε πόθους.
Σύντροφε των άθλων, των ευχών
σύντροφε της αδυσώπητης πόλης
αδυσώπητα το λαιμό σφίξε
της ώρας που μας αφήνει,
στους πέντε δρόμους
αληθινούς και ματωμένους.

Κι αν δε μάθω
τη θάλασσα ξεροσφύρι,
ν’ αγναντεύω
κι αν δε μάθω
την απονιά των βράχων
συνείδηση να λυσσομανώ,
πάντα θα μου περισσεύει
ένα φιλί κι ένα τρελό πρωινό
από τη νυχτερινή μας αναρχία.
 
Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=813koFTTKpI

Στα μονοπάτια του ελληνικού βυθού (εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΕΡΤ)

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Βυθός και βάθη
 
Αδιάσειστα στοιχεία πλαισιώνουν
την έρευνα των βυθών.
Ξεπλυμένες πέτρες αραδιάζουν
όλες τις έμμεσες κι άμεσες μνήμες τους.
Στα φύκια των σκοτεινών εναγκαλισμών
και στη σκουριά της ναυαγισμένης άγκυρας
δεν τελειώνουν οι αναζητήσεις.
Ο θησαυρός είναι ορατός κι άπιαστος
μαζί.

Στης αχιβάδας το φως ανοιγοκλείνει
η ζωή μου,
στα κοράλλια των χρωμάτων
λευκαίνουν οι νύχτες μου
κι από το άσπρο μου όνειρο
διχασμένη η μέρα.
Γλυκορρέουσα εσύ φυγή
και γλυκοτέμνουσα προσδοκία,
στα βάθη ανέλυσες τους χρόνους
στα ύψη συνέθεσες τους πόνους
στις αβύσσους μέτρησες τη θλίψη
με τα δόντια έσκισες το δίχτυ.

Διασταυρωμένα τα τέσσερα οριζόντια
σημεία
και να ’μαι στο κέντρο της ανακούφισης.
Αναπαύονται οι οφθαλμοί στους
τόνους της απεραντοσύνης∙
στο διασυρμό της ώρας
το ρολόι μου δεν κουδουνίζει
και στην παρεξήγηση της ύπαρξης
τα καράβια μου δε σταματούν.

Ακριβολογώ μεταφορικώς
και μεταφέρω
τους αιώνες πριν
και τους αιώνες μετά
στην κοινή φωνή
του ατέλειωτου τετελεσμένου.
Δεν εξηγώ, δεν περιγράφω
δε θωρακίζομαι από τις μοίρες
μόνο που λίγο λίγο χάνομαι
στης σιωπής τη λάμψη
κι άριστα επικοινωνώ
με τους αφρώδεις ήχους της θάλασσας,
με τις κόρες και τους γιους της,
με όλη την ταξιδιάρικη φυλή της.

Υδρόβιο ον λησμονημένο,
στις αλησμόνητες πορείες σου,
πορφυρό το άπειρο που μ’ έταξες.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)

[wings]

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εβδομαδιαία αναφορά
 
Τετάρτη σήμερα.
Διεκπεραίωσα όλες τις υποθέσεις
που άφησε ανοιχτές
η προτροπή της Δευτέρας
κι αν δεν έχω ορατότητα
στης Παρασκευής τη θέα,
οφείλεται στο ότι, το ενδιάμεσο,
την Τρίτη ακόμη κηδεύει.

Αυτές οι Δευτεροτριτοτετάρτες της πολυχρησίας
πολύ αετονύχισσες αποδείχτηκαν,
αφού κατάφεραν κι επέκτειναν
τόσο πολύ τις διαστάσεις τους,
ώστε αγκίστρωσαν συλλήβδην τη βδομάδα
από ένα «εξαρτάται πώς το βλέπεις».
Κοίτα, λοιπόν, πώς
τα φορεμένα τσουβάλια τους
μ’ εγκυμονούν
και δεν είναι για γέλια το γεγονός
ότι τραβώντας με από δω τα πολυπαθή
και τραβώντας με από κει τα συμβαίνοντα,
με ξηλωμένες ραφές θα γεννηθώ
και παρ’ όλα αυτά θα επιζήσω.

Δεν παραιτήθηκε αμαχητί, το ξέρω,
η ερμαφρόδιτη προφητεία,
άλλωστε ξανάγραψα γι’ αυτήν
κατά την προεμβρυική μου ηλικία,
γι’ αυτό και δε μου συγχώρεσε ποτέ
το απλανές της θηλυκότητας
και το αρρενωπόν της πλάνης.

Με τόση γαλάζια αδημονία που λούστηκα
και από τόση αμείλικτη βεβαιότητα
που ελάφρυνα,
τι τη θέλω πια
την πιθανότητα της επανόδου
στο επιζήμια ωφέλιμο
και την περιφρούρηση των αδιεξόδων
διαγωνίως και περιφερειακώς της υφηλίου;

Φημολογείται ότι τώρα που έχω
το προβάδισμα στους ουρανούς,
ότι τώρα που κρατώ απ’ το λαιμό
το ομοίωμά μου,
θα πληκτρολογώ αποκλειστικά και μόνον
ανταύγειες με απανεμιά
και αφηρημένους κομήτες σε αυλές
κι όχι τις συνήθεις
χρήσεις και αχρηστίες,
μοιχαλίδες και παρθένες,
επαναστάσεις και τρωκτικά,
–μη διακόπτεις, τώρα συνομιλώ
με τα σύμβολά μου–
μπορεί να γίνει κι έτσι
ή μπορεί και ν’ απαθανατίσω
μονοκοντυλιά το μάταιο.

Υπολείπομαι μόνο μιας αμυχής
ενός γκρεμοτσακίσματος και τριών καταγμάτων
απ’ το ολοκληρωτικό μάδημά μου.
Μέχρι τότε, ας τελειώσει
το μελάνι των προϋπαντήσεων,
ας τελειώσει το χαρτί
που υποθάλπει το αστείρευτο,
ας τελειώσει κι αυτή η παρεξήγηση
της εύπορης μνήμης μου
και είμαι πρόθυμη
να εκχωρήσω τα δικαιώματά μου
στο ξεπροβόδισμα της Κυριακής.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)

[wings]

.::Βαβέλ - Αφροδίτη Μάνου::. (Babel - Aphrodite Manou) - YouTube

Αφροδίτη Μάνου, Βαβέλ (δίσκος: Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό (1994))

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αμέτοχη συμμετοχή
 
Αμυδρά θυμάμαι το νυχτικό της νιότης μου
ή μήπως όχι, έτσι που συνήθισα
στο φέρω και φορώ
τ’ αρνητικά της λήθης
έτσι που ξεδιάντροπα υπέκυψα
στην ισχύ της λιπόσαρκης πιθανότητας
του αναλλοίωτου.

Δε φταίω εγώ ή μήπως φταίω
καθώς μου εγγυήθηκαν τα σύννεφα
στην πορεία τους προς την αυτοδιάλυση
και πάλι στην εξάπλωση κι όχι
στην εξόντωση
και στο συναφές του παρεμπιπτόντως.

Στα εγκαίνια προχτές
της αναπαλαίωσης του κτηρίου,
που βρίσκεται απάθειας και καχυποψίας γωνία,
μια δυσανάγνωστη βουβαμάρα
εντοπίστηκε μεταξύ των καλεσμένων.
Ένα ανάστημα στην απόχρωση της απειλής
διαπερνούσε τους δεξιωμένους καθρέπτες.
Τα υλικά της θραύσης δονούνταν
υπό την επίβλεψη του ρηχού περιεχομένου τους.
Σε μια κολόνα τυλιγμένη
η ανάπαυλα της ιστορίας
εν μέσω της αναλώσιμης σάλας,
άθροιζε τις κάθετες διακρίσεις της κενότητας.
Υπερτιμημένες οι τούρτες, τα εδέσματα,
οι αγκαλιές των φρούτων και των αφορμών.

Χωρίς πιστοποιητικό
τι μπορείς να πιστοποιήσεις
ότι υπάρχεις εκ παραδρομής κι ολίγης τύχης
ή είσαι το προϊόν μιας ευτυχούς παρένθεσης
με το περίβλημα της ουτοπίας;

Εξατμισμένη οντότητα,
πώς θα εμφιαλώσω τώρα
τους υδρατμούς της αυθαιρεσίας μου,
πώς θα διαφυλάξω το ρήγμα του ατελέσφορου
και πώς θ’ αντέξω να παραμείνω
αμέτοχος μέτοχος στην πιο σημαντική
χρηματιστηριακή αξία της ισοπέδωσης;
Λες να φταίει η συσκότιση της υφηλίου
για το φτεροκόπημα των πειρασμών
Λες να φταίει η τραμπάλα της εκτίναξης
για τη θλάση των μαλακών μορίων της διαφυγής
Λες να φταίει η ενηλικίωση της διαιώνισης
για την αποκρυπτογράφηση του χάους;

Χωρίς το λεξικό της αφοσίωσής μου
πώς να ερμηνεύσω,
αλλοδαπή
στη χώρα της Βαβέλ!

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)