Καθυστερημένη αντίδραση λόγω διακοπής ρεύματος:
Για σταθείτε. Η κουρκούμη (ή κουρκουμάς, όπως ονομάζεται στην ντόπια βιομηχανία τροφίμων) λέγεται Curcuma longa και ανήκει στην οικογένεια Zingiberaceae, or the Ginger family.
Τι σχέση έχει με το Hydrastis που ανήκει στην οικογένεια Buttercup family, Ranunculaceae;
Μήπως το turmeric root σημαίνει απλώς κίτρινη ρίζα, μια και ο κουρκουμάς είναι και αυτός κίτρινος;
Μου φαίνεται λίγο δύσκολο να πιστέψω ότι είναι το ίδιο πράγμα, ενώ έχουν εντελώς διαφορετικό συστηματικό όνομα και ανήκουν σε διαφορετική οικογένεια.
Μάλλον το σωστό είναι κιτρινόριζα ή χρυσόριζα, όπως λέει η Έλενα. Turmeric root νομίζω ότι σημαίνει απλώς "ρίζα κίτρινη σαν τον κουρκουμά".
Επίσης, τι σχέση μπορεί να έχουν τα παρακάτω, με τον κουρκουμά (food additive γνωστό ως Ε100);
Hydrastis Canadensis
(Goldenseal)
Hydrastis Canadensis, Ranunculaceae
Φυτό της Βόρειας Αμερικής, του οποίου η ρίζα έχει μεγάλη ιστορία στην παραδοσιακή ιατρική.
Το όνομα του προέρχεται από τη μορφή της ρίζας, τις ραβδώσεις, τις σχισμές και τους σχηματισμούς που δημιουργεί, μοιάζει με «στάμπες» που χρησιμοποιούσαν παλιά και σαν γραμματόσημο!
Οι Ινδιάνοι το θεωρούσαν ιερό φυτό, όχι μόνο για τις θεραπευτικές του ιδιότητες στις μολύνσεις και την ικανότητά του να σταματά τις αιμορραγίες, αλλά και γιατί παρείχε μια έντονη κίτρινη βαφή με την οποία έβαφαν τα πρόσωπά τους και τα άλογα σε περίοδο μάχης. Οι πρώτοι μάλιστα άποικοι πίστευαν, ότι αν κατέστρεφαν το Goldenseal, οι Iνδιάνοι δεν θα τους επιτίθονταν γιατί δεν θα μπορούσαν να προετοιμαστούν για μάχη.
Περιέχει τα αλκαλοειδή υδραστίνη (1,5-4%), βερβερίνη (0,5-6%), βερβεραστίνη (2-3%), καναδίνη και άλλα ανάλογα, που ερευνώνται για τις αντικαρκινικές τους ιδιότητες. Τα αλκαλοειδή χαρακτηρίζονται σαν αλκαλοειδή της βερβερίνης και υπάρχουν και σε άλλα φυτά με ανάλογη δράση, όπως στην Berberis vulgaris και B. Aquifolium, και στο Coptis chinensis.
Χορηγείται για σύντομη περίοδο (έως 3 μήνες) σαν αντισηπτικό, αντιβακτηριακό, ανθελμινθικό, αντισπασμωδικό.
Ιδανικό σε περιπτώσεις κρυολογημάτων, γρίπης, και διάφορων δερματικών προβλημάτων, συνδυάζεται με την Echinacea. Σε λοιμώξεις των βλεννογόνων, μολύνσεις από παράσιτα.
Σε φλεγμονές της χοληδόχου. Σκόνη από ρίζα του φυτού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ρινική εισπνοή. Παρουσιάζει αιμοστατική δράση.
Κατάλληλο σε γαστρίτιδα, «διάρροια των ταξιδιωτών» (από Eschericia coli), σε μόλυνση από Shigella dysenteria, Salmonella paratyphi (τροφικές δηλητηριάσεις), στις περισσότερες λοιμώξεις του γαστρεντερικού, όπου ανταποκρίνεται όπως γνωστά αντιβιοτικά.
Αποτελεσματικό στο τράχωμα, που είναι μόλυνση των οφθαλμών από τον μικρόβιο Chlamydia trachomatis, υπέυθυνο για την απώλεια όρασης σε πολλούς κατοίκους περιοχών του τρίτου κόσμου. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, 500 εκατ. άνθρωποι είναι μολυσμένοι από αυτό το μικρόβιο σε όλο τον κόσμο και περίπου 2 εκατ. από αυτούς οδηγούνται στην τύφλωση.
Μελέτες έδειξαν ότι η βερβερίνη παρουσιάζει χολεκρριτική δράση και βοηθά σε διαταραχές του μεταβολισμού ασθενείς με κίρρωση του ήπατος.
Παρενέργειες και προειδοποιήσεις:
Το φυτό είναι «δυναμικό» και χρειάζεται προσοχή στη δοσολογία.
Καλύτερα να χρησιμοποιείται για διάστημα μίας εβδομάδας και πάντως όχι περισσότερο από 3 μήνες.
Μπορείτε να πίνετε ένα τσάι μια φορά την εβδομάδα για στομαχικά προβλήματα και πεπτικές διαταραχές, επίσης κατάλληλο για στοματικές πλύσεις για πονεμένα ούλα, στοματικά έλκη.
Δεν επιτρέπεται η χρήση κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης γιατί μπορεί να προκαλέσει σπασμούς στη μήτρα.
Να μη μασιέται η φρέσκια ρίζα γιατί ερεθίζει τους βλεννογόνους.
Σε μεγάλες δόσεις είναι δηλητηριώδες, μπορεί να εκδηλωθούν διάρροια, εμετοί, κατάθλιψη, εκνευρισμός. Παρ' όλα αυτά η δόση LD50, δηλαδή η θανατηφόρος δόση για το 50% των πειραματόζωων είναι μεγαλύτερη του 1γραμ. ανά Kgr βάρους, γεγονός που μεταφράζεται σε εξαιρετικά χαμηλή τοξικότητα. (Hladon B: Toxicity of berberine sulfate. Acta Pol Pharm 32, 113-120, 1975).
Δεν ενδείκνυται σε άτομα με υπογλυκαιμία και υψηλή αρτηριακή πίεση, γιατί διεγείρει τον καρδιακό μύ. Μπορεί να επηρεάσει τον μεταβολισμό της βιταμίνης Β.
Δεν χορηγείται σε παιδιά κάτω των δύο ετών.
Καλύτερα να ξεκινάει κανείς με μικρές δόσεις που αυξάνουν προοδευτικά.