Καθρέφτης της ψυχής ή απλώς καθρέφτης;

[vmelas]

Tο ζήτημα είναι να μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να μπορείς να σε κοιτάξεις στα μάτια και να είσαι το πρώτο άτομο που θα έχει το σθένος να γελάσεις με τον εαυτό σου και να αναγνωρίσεις τις αδυναμίες σου. Το να τον κοιτάς και να τον λυπάσαι τότε καλύτερα να μην τον κοιτάξεις. Ο καθρέφτης μπορεί να έχει σπάσει και να δείξει μία διεστραμμένη αλήθεια αλλά κατά βάθος όλοι έχουμε τη δύναμη να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες και ελλείψεις μας ...

Φυσικό όμως είναι όταν άλλοι μας τις δείχνουν να τσινίσουμε και να περάσουμε τα πέντε στάδια: Άρνηση, Θυμός, Παζάρεμα, Κατάθλιψη, Αποδοχή. Άλλοι φτάνουμε στο τελευταίο μετά από καιρό και άλλοι πιο γρήγορα. Το ζήτημα είναι να δεχτούμε ότι όλοι έχουμε "αδυναμίες" .... αλλιώς το ας αποφεύγουμε αυτό το ανέβασμα στον άμβωνα και τα κηρύγματα.

Ο πρώτος αναμάρτητος .....

[lionpsyche]

Συμφωνώ, Βαλεντίνη! Το παν είναι η αποδοχή αλλά πριν την αποδοχή η αναγνώριση των αδυναμιών μας. Μόλις εμείς οι ίδιο τα αναγνωρίσουμε, τότε θα μπορούμε και να ψάξουμε βαθιά μέσα μας να βρούμε τα αίτια που μας φτάνουν σ'αυτές τις αδυναμίες. Έτσι είμαστε εμείς οι ευαίσθητοι. Μην κοιτάς τη Βίκυ...

[DiVx]

Συμφωνώ, Βαλεντίνη! Το παν είναι η αποδοχή αλλά πριν την αποδοχή η αναγνώριση των αδυναμιών μας. Μόλις εμείς οι ίδιο τα αναγνωρίσουμε, τότε θα μπορούμε και να ψάξουμε βαθιά μέσα μας να βρούμε τα αίτια που μας φτάνουν σ'αυτές τις αδυναμίες. Έτσι είμαστε εμείς οι ευαίσθητοι. Μην κοιτάς τη Βίκυ...

Συγγνώμη κιόλας που θα το πω αυτό, Λεοντόψυχη, αλλά πιστεύω ότι το να ψάχνεις τα αίτια για να λύσεις του κόμπους της ψυχής σου, είναι σαν να προσπαθείς να λύσεις το Γόρδιο δεσμό (αν σε έχω καταλάβει σωστά, μέχρι στιγμής).

[lionpsyche]

Κατ'αρχάς, δε με ξέρεις καλά για να με έχεις καταλάβει. Γιατί το λες αυτό; Εσύ δεν έχεις κόμπους στην ψυχή. Δεν προσπάθησες ποτέ σου να τους λύσεις; Αρκεί που προσπαθώ και βρίσκω τις λύσεις μου... Προσπάθησέ το κι εσύ και θα με καταλάβεις.

[wings]

Αν μου επιτρέπετε την παρέμβαση, για τους γόρδιους δεσμούς θεωρώ αλάνθαστη την τακτική του Μεγαλέξαντρου.

[lionpsyche]

Καλημερούδια! Τι κάνετε κυρία μου; Νιώθετε καλύτερα σήμερα; Ξέρω, ξέρω απ'το πρωί όλο στον καθρέφτη σου κοιτάγεσαι. Και μη σχολιάσεις το τραγούδι που ανέβασα.

[DiVx]

Κατ'αρχάς, δε με ξέρεις καλά για να με έχεις καταλάβει. Γιατί το λες αυτό; Εσύ δεν έχεις κόμπους στην ψυχή. Δεν προσπάθησες ποτέ σου να τους λύσεις; Αρκεί που προσπαθώ και βρίσκω τις λύσεις μου... Προσπάθησέ το κι εσύ και θα με καταλάβεις.

Δεν το λέω για εσένα προσωπικά. Κι όταν λέω "αν σε έχω καταλάβει σωστά", εννοώ αν έχω καταλάβει αυτό που προσπαθείς να πεις (ότι πρέπει να ψάξουμε αναλυτικά για να βρούμε τις αδυναμίες).

Αν έχω κόμπους; Κουβάρι ολόκληρο. Μετά από χρόνια ψαξίματος, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα: ..... (σιωπή)

Γι' αυτό έβαλα +1 στο μήνυμα του Τόλη 2-3 σελίδες παραπάνω (και για άλλους λόγους).

Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο του Ζαν Πωλ Σάρτρ: Ο Υπαρξισμός είναι ένας Ανθρωπισμός ((L'existentialisme est un humanisme).

Αν το πετύχεις και θες, ρίξτου μια ματιά... Παρόλο που δεν συμφωνώ με όλα όσα λέει, ειδικά με τον αμοραλισμό του (τον οποίο και ο ίδιος ο Σάρτρ, στη συνέχεια, χαρακτήρισε ως "λάθος") και την "αθεία" του, η γενική του προσέγγιση απέναντι στα πράγματα και στη ζωή με εκφράζει απόλυτα. Το αναφέρω, γιατί το θεωρώ πολύ σχετικό με όσα συζητάμε τώρα εδώ.

Με αγάπη,
Δημήτρης

[DiVx]

Αν μου επιτρέπετε την παρέμβαση, για τους γόρδιους δεσμούς θεωρώ αλάνθαστη την τακτική του Μεγαλέξαντρου.

Κι εγώ επίσης, κυρία μου! Μην προσπαθείς να λύσεις τον κόμπο, κόψτον μια και κάτω.

[wings]

Καλημέρα σε όλους.

Λέω για την τακτική του στρατηλάτη γιατί, όπως έχω ξαναπεί σε άλλα νήματα, η ζωή μας έτσι κι αλλιώς είναι εξαιρετικά σύντομη και δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια μαλλιά κουβάρια.

[lionpsyche]

Δημήτρη, αν πραγματικά αναζητήσεις την αιτία του κακού, θα ξεδιαλύνεις μέσα σου το μικρό ή το μεγάλο κουβάρι που έχεις. Αρκεί να γίνει η αρχή. Θα το κοιτάξω το βιβλίο. Προς το παρόν, περιμένω το σεμινάριο που θα γίνει την Παρασκευή και για ένα περίπου μήνα δε θα έχω πολύ καιρό λόγω Σχολής... Να είσαι σίγουρος, όμως, πως θα το κοιτάξω. Όλοι ψάχνουμε κάποτε από πού προερχόμαστε, γιατί ήρθαμε, ποια η ουσία του να ζει κανείς. Κάποτε, αργά η γρήγορα δεν έχει σημασία, βρίσκουμε τη λύση μας. Και κάθε άνθρωπος, πιστεύω, πως δίνει τις δικές του λύσεις, τις λύσεις που ταιριάζουν σ'εκείνον και μόνο. Γι'αυτό βρες αυτό που ταιριάζει μόνο, αποκλειστικά και μόνο, σε σένα! Τότε θα έχει γίνει η αρχή...

[elmak]

Καλημέρα,

Λέω κι εγώ - το 'χω νιώσει, αν και θεωρώ ότι είμαι ακόμα πολύ μικρή για να κάνω ότι ξέρω - ότι όλοι κάποτε ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είμαστε, από πού ήρθαμε και πού πορευόμαστε. Μέχρι που τρώμε μια χαστούκα και συνερχόμαστε. Π.χ., χάνουμε κάποιον που αγαπούσαμε πολύ και τότε...
...τότε μετανιώνουμε για το χρόνο που ψαχνόμασταν και είχαμε μείνει μακριά του. Και το συνειδητοποιούμε με μια λάμψη κι ένα βουητό και δεν μπορούμε να κάνουμε πια τίποτα, γιατί δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο για να το διορθώσουμε...

Καλό είναι να ψάχνουμε να βρούμε το καθρέφτισμα της ψυχής μας, αλλά για καθρέφτη ας έχουμε τα μάτια των αγαπημένων μας...

[lionpsyche]

Χαίρετε, Ελένη! Κάποιων αγαπημένων μας να προσθέσω εγώ, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούμε αγαπημένους, αλλά δεν μπορούν να καθρεφτίσουν την ψυχή μας... Και πολλές φορές, διαλέγουμε τους λάθους ανθρώπους για το καθρέφτισμα αυτό... Καλύτερα, λοιπόν, να ψάχνουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Τότε αληθινά τον βρίσκουμε.

[elmak]

Και λάθος να είναι οι άνθρωποι, το καθρέφτισμα δικό σου είναι. Δηλαδή τι, όταν κάνεις λαθη, δεν είσαι εσύ; (αντιλαμβάνεσαι, φαντάζομαι, ότι δεν αναφέρομαι προσωπικά σε σένα). Μέσα από την επαφή σου με τους άλλους διαπιστώνεις καινούργια πράγματα για τον εαυτό σου. Και η ενδοσκόπηση καλή είναι και απαραίτητη, σου αποκαλύπτει όμως μερικές πτυχές του εαυτού σου. Δεν μπορεί, π.χ. να σου δείξει πώς θα αντιδράσεις σε διάφορες καταστάσεις. Δεν μπορεί να σου αποκαλύψει τον εαυτό σου, τις αντιδράσεις σου, το χαρακτήρα σου, σε περίπτωση προδοσίας, λύπης, δυσκολίας, θανάτου... Πράγματα, δηλαδή, που είναι μέσα στη ζωή, και που αναπόφευκτα όλοι οι άνθρωποι τα βιώνουν. Έρχεται μετά μια στιγμή, αντιδράς κάπως, και λες "μπα, εγώ το έκανα/ είπα/ ένιωσα αυτό; πόσο λίγο τελικά ήξερα τον εαυτό μου"...

Βέβαια, μπορείς να πεις, "αφού αναπόφευκτα θα συμβούν αυτά τα δεινά, γιατί να βγω έξω να τα κυνηγήσω; Άσ'τα, κι όταν έρθουν βλέπουμε. Είναι ανάγκη να γνωρίσω τον εαυτό μου συγκεκριμένα φέτος;" Λοιπόν... το αργία μήτηρ πάσης κακίας ισχύει κι εδώ! Γυμνάζουμε την ψυχή μας! Εξασκούμε τις αντιδράσεις μας! Δραστηριοποιούμαστε κοινωνικά!! Εν-δυο, εν-δυο!!! :)

[lionpsyche]

Σωστά τα λες, αλλά και πάλι σου λέω, αρκεί να βρούμε τους κατάλληλους ανθρώπους. Γιατί αν βρούμε αυτούς που δεν μπορούν να μας δείξουν ποιοι είμαστε πραγματικά, άστα να πάνε... Γινόμαστε χειρότερα και άντε μετά να ξανακοιτάξουμε τον καθρέφτη μας...

[lionpsyche]

Να προσθέσω κάτι, Ελένη μου. Αν και πάλι δε βρίσκουμε τους κατάλληλους ανθρώπους πρέπει να βρούμε τη δύναμη να δούμε και να βρούμε τον εαυτό μας, ακόμη και μετά από άσχημες καταστάσεις. Αν τα καταφέρνουμε σ'αυτό, τότε και οι... ακατάλληλοι, ίσως κάτι να μπορέσουν να μας δείξουν. Απ'αυτήν την πλευρά, ναι, έχεις δίκιο!