Να σου πω κάτι; Οι υπεύθυνοι από ανάμεσά μας βγαίνουν. Εσύ κι εγώ είμαστε. Το κεφάλι τού ψαριού βρομάει από το σώμα ή είναι τμήμα ενός βρομερού σώματος, λέω από παλιά, παραφράζοντας τη γνωστή σχετική παροιμία.
Ανήκω στη γενιά που δεν διδάχτηκε Ρίτσο και Ελύτη και Καβάφη παρά στα 18 της, στη τελευταία τάξη του σχολειού. Λόγω δικτατορίας όλοι οι νεωτεριστές ποιητές τού μεσοπολέμου ήταν αποκηρυγμένοι, προγραμμένοι και ανύπαρκτοι στα βιβλία μας. Πολέμη και Δροσίνη διδασκόμασταν και κάναν Παλαμά στο τσακίρ κέφι του καθηγητή. Μέσα κι έξω απ' το σχολειό όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Τα πρώτα βιβλία με τους λογοτέχνες που δεν έγραφαν παραδοσιακά ήρθαν μόλις τη σχολική περίοδο 1977-1978. Όλα τα βιβλία μας ως το 1977 ήταν στην καθαρεύουσα. Και κληθήκαμε να δώσουμε εξετάσεις πανελλήνιες, πολύ σκληρότερες απ' ό,τι σήμερα, με γιγαντιαία ύλη, σε άπταιστη δημοτική. Μέσα σε ένα χρόνο.
Συνεπώς, η γενιά μου δεν μπορεί να έχει ως άλλοθι τον κρατικό μηχανισμό. Γιατί; Γιατί είναι οι γονείς των μισών παιδιών που δεν τους έδειξε κανείς τι πραγματικά αξίζει τον κόπο. Και τα παιδιά γύρω στα 30 έχουν γονείς τη γενιά του πολυτεχνείου.
Η γενιά του Πολυτεχνείου και η γενιά μου δεν έχουν άλλοθι γιατί ήδη στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό σήμερα. Οι πρόεδροι των δύο μεγάλων κομμάτων είναι οι νεότεροι σε ηλικία πολιτικοί ηγέτες της σύγχρονης Ελλάδας. Το πρόβλημά μου ξέρεις πού είναι; Στο τι κάνουν όταν πάνε σπίτι τους και αράζουν στον καναπέ τους. Το έγκλημα τότε το κάνουν. Και την άλλη μέρα πιασμένοι από τον καθισιό στον καναπέ δεν ξέρουν να κυβερνήσουν. Γιατί άνθρωποι «ακούλτουροι» δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστά. Να πάνε να κάψουν τα πτυχία τους και τα βιογραφικά τους άμα δεν ξέρουν να δείξουν στα παιδιά τους τι πάει να πει γραφή, ανάγνωση και προπαντός ευαισθησία και ψυχή.
