Ευτυχία Γερ. Μάστορα (Παπαγεράσιμου), Ο Παπαγεράσιμος
Σε κοίταζαν στοχαστικά τα παιδικά τα μάτια
μέσα σε μιαν ασπρόμαυρη, παλιά φωτογραφία,
με το πλατύ σου μέτωπο και τη λευκή γενειάδα
και με το βλέμμα σου ιλαρό, καρτερικό, καθάριο
κι ανάερο χαμόγελο στα χείλη σου γραμμένο.
«Σχολάρχης και πρωθιερεύς»… για καύχημά τους σ’ είχαν
και τ’ όνομά σου κράτησαν στολίδι στη γενιά μας
κι όλο για σε μιλούσανε κι όλο άκουγα για σένα
κι όσο τα χρόνια φεύγανε, δεν σώπαιναν να λένε.
Τώρα οι φωνές λιγόστεψαν και θα σβηστούν σε λίγο,
μα εγώ ακόμα έχω φωνή κι έχω βαθιά μου πόθο
να φανερώσω Γέροντα πως πάντα σε θυμάμαι
και δρόσισμα είν’ η μνήμη σου και το μνημόσυνό σου
μες στο λιοπύρι της ζωής, στη δίψα της ελπίδας.
Θησαύρισμα η διαθήκη σου, στο μνήμα χαραγμένη,
μα ο χρόνος με τη λησμονιά τα γράμματα τα σβήσαν
κι ως έβαλα το θυμιατό κι άναψα το καντήλι
θαρρώ μια απόμακρη φωνή ν’ ακούγεται να λέει:
«Πήρα την κλήση του Θεού κι είμαι δικός Του θύτης,
παπα-Αναστάσης Μάστορας πατέρας και γενιά μου.
Στης Κέρκυρας εσπούδασα το Ιερό Σχολείο
κι είμαι παπάς και δάσκαλος κι έμαθα την Αλήθεια,
για να τη σπείρω στους Παξούς χωρίς φειδώ και κόπο
και να θερίσω τους καρπούς πλούσιους κι ευλογημένους,
όταν βρεθώ στη μέλλουσα ζωή του Παραδείσου».
Γέροντα, δε βλασταίνει πια ο σπόρος ο δικός σου,
άλλες αλήθειες ψάχνουμε κι άλλους καρπούς ζητάμε
κι αυτή τη μόνη κι ακριβή κι ατίμητη Αλήθεια
άλλοι την αρνηθήκαμε κι άλλοι την πολεμάμε
κι άλλη δεν το θελήσαμε να μάθουμε για κείνη
κι όσα κληρονομήσαμε, τα ρίξαμε στη λήθη.
Κάνε μια δέηση για μας, να ξαναβρούμε πάλι
τ’ άξια και τ’ άγια της ζωής, που τα ’χουμε ξεχάσει.
_____________________________
Σημείωση
Ο ιερέας και δάσκαλος Γεράσιμος Μάστορας-Παπαγεράσιμος (1819-1894), παππούς του αείμνηστου πατέρα μου, υπήρξε ένας από τους ιερείς των Παξών, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο κ. Ιω. Δόικας, συγγραφέας, πρώην Διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου Παξών, «με την ασκητική τους ζωή, το ηθικό τους παράστημα και τη διδασκαλία τους έγιναν παράδειγμα καλοσύνης και ανθρωπιάς των μεταγενεστέρων».
Η φωτογραφία του κοσμεί το σπίτι της αδελφής του πατέρα μου Δώρας Μάστορα, στα Μαστοράτικα.
Στον τάφο του, που βρίσκεται στον ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στα Μαστοράτικα, διαβάζουμε:
«Κλῆσιν Γεράσιμος ἔσχον καὶ θύτης Ὑψίστου Ἐκθύτου, Ἀναστασίῳ πατρί, Μάστορας δὲ τὸ γόνει, ἐν τῷ Κερκύρας ἱερῷ φοιτωρίῳ φοιτήσας καὶ τὰ ἐκεῖθεν λαβῶν, ἔσπειρα ταῦτα ἀφειδῶς, ἴνα θερίσω πολλὰ ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ».
Μετάφραση & ερμηνεία από τον φιλόλογο κ. Ηλία Σκόνδρα:
«Εγώ, ο Γεράσιμος, είχαν την (ουράνια) κλήση και έγινα ιερέας του Υψίστου Αρχιερέως. Μάστορας λεγόταν η γενιά μου, από τον πατέρα μου, ιερέα Αναστάσιο. Και αφού φοίτησα στο Ιερό Σχολείο της Κέρκυρας και πήρα από εκεί (τα μαθήματα και τα διδάγματα της Αληθείας), τα έσπειρα πλούσια, για να θερίσω πολλά στη μέλλουσα ζωή».
Από τη συλλογή Παξινοί Δεκαπεντασύλλαβοι (2005)