Αναστασία Καραογλάνη, Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος
πάντα ο λόγος,
δύναμη γενεσιουργός
που κάνει την ουσία να κλονίζεται
και να συστρέφεται γύρω από τους άξονές της∙
άπειρη έκρηξη προετοιμάζει
βάθος εγκάτων ανταριάζει.
Στου πρώτου του φιλιού εραστές,
γλώσσα και χείλη,
το βάθος του κρατήρα ατελεύτητο
στόμιο αίσθησης βροντερής
κάνει το σώμα να υποφέρει και να ανθίζει∙
με λάβα κόκκινη και μαύρη προετοιμάζεται
–ένωση απόλυτη, χορταστική–
δε λογαριάζει πού εκτοξεύει και ποιον πιάνει.
Κοινή η τύχη των κατοίκων του φιλιού
άσκεφτοι μα και συνετοί
το ίδιο απροστάτευτα ασκεπείς
σπαράσσουν,
του οργασμού τον θάνατο τρέχοντας να αποφύγουν.
Δεν ήξεραν οι στους αιώνες άμαθοι
όταν στο στόμιο χωθείς του πορφυρού
βλέπεις το μαύρο να έρχεται, σ’ αγγίζει
μα είναι αργά πια σώμα
ο λόγος σε ξεγέλασε,
η επινόηση του μοχθηρού μυαλού,
για να διαιωνίζει με τα ωραία θέλγητρα
της σάρκας την επιπόλαιη ουσία
έπλασε την ψυχή να ξεσηκώνεται,
δύσκολα μα ανεπίστρεπτα,
στου θάνατου την παντελή λαγνεία.
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος
εν τέλει η φθορά
Από τη συλλογή In full bloom (2015)