Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματα
Περίεργα φαίνονται τρομακτικά τόσους καιρούς λησμονημένα
κόκαλα και αμνησία∙ «θνητοί που εκδιώχθηκαν περιπλανώμενοι»
αντικατοπτρισμοί στο νερό ψευδαισθήσεις ωραίες και πλάνες
κατεβασιές στη θυσία άνεμος στα πανιά για το ταξίδι (η κλαγγή
των όπλων περικεφαλαίες κάστρα και δούλοι) — ελπίδων έπη.
Καράβια χάνονται στην άκρια της κλωστής κάποια στιγμούλα καταρ-
ρέει το σύμπαν ψάρια στα δίχτυα των τυφλών — τι να ’ναι ο ύπνος;
Του επάνω κόσμου σε τράβηξαν οι κεραυνοί μαύρο καρβουνιασμένο
ξύλο, ελεγείες της φλαμουριάς φεγγαρίσια φθίση
παρούσα μέρα-νύχτα στο προσκέφαλο της μοναξιάς η μια πλευρά
και η άλλη του μπεκιάρη∙ στην μπάντα του τοίχου τα ήσυχα
λιβάδια οι πατριώτες στο κυνήγι της αλεπούς αλαλαγμοί
βούκινα, υπεροψίες, τα σκυλιά, ω τα σκυλιά του καθήκοντος α-
σκούνται με την κακόμοιρη από την αρχή καταδικασμένη
του πρόσκαιρου ελεύθερου βίου της μα τελικά μετά την πρώτην
εύστοχη μπαταριά όλα ημερεύουν ένας πνιγμός ένα κλάμα
ήλιος και πρόβατα κάτασπρα στο χορτάρι, τόσο γάλα τόσο μαλλί
άνθη και καρποί, εφησυχασμένα πουλιά στον κύκλο των εποχών,
μέλι σαν ψίθυρος της αγάπης, ατλάζι ανέγγιχτο αιώνια καλοκαιρία
— ρίξε μια ματιά από τη γωνία, ποια αλήθεια φοβισμένη αποχωρεί;
Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)