Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η κονσέρβα

Το να συντηρεί κανείς κατεψυγμένους έρωτες
είναι κι αυτό μία τέχνη
όπως του καλλιγράφου
ή του πυροσιδηρουργού.
Ακόμα και διαδικασία
όπως αυτή του αρουραίου
που ανοίγει λαγούμια
για να δραπετεύει.
Πολλοί άνθρωποι κάνουν συλλογή
από τέτοια διάφανα βαζάκια
Χωρίς συντηρητικά γράφει απέξω η ετικέτα
και εννοούν γνήσια δάκρυα μικρού κροκοδείλου
ή μιας νυφίτσας που την απήγαγαν νωρίς.
Στον αντίποδα αυτών – των θερμοσυγκολλητών –
υπάρχουν οι άλλοι οι αμνήμονες
που θάβουν σε λάκκο το κεφάλι
ενώ το υπόλοιπο σώμα εξακολουθεί να ζευγαρώνει
με στρουθοκάμηλους του είδους τους.
Κάθε μέθοδος είναι θεμιτή.
Έτσι κι αλλιώς τίποτε ποτέ δεν αποτρέπει
εκείνο το θανάσιμο άλμα στο κενό.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Εκ των υστέρων

Το πρόβλημα είναι
πως δεν άκουσα τις κούκλες.
Ανοιγόκλειναν
τα γυάλινά τους μάτια
λέρωναν τα λευκά φορέματα
έχαναν τα νάιλον μαλλιά.
Πρόσεχε τα Σάββατα
μου έγνεφαν,
είναι πάντα ξεκούρδιστα
ο μηχανισμός κλάματος δεν λειτουργεί
το κεφάλι δεν είναι κολλημένο
κυλάει σε μια μόνη Κυριακή.

Αν ήμουν πιο προσεκτική
θα είχα τότε αποσυνδέσει την ελπίδα.
Επίσημα θα ήσουν τώρα
Κλινικά απών.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η πολυθρόνα

Παρακαλώ καθίστε.
Το φόρεμά μου είναι χάρτινο.
Λήγω σε περιορισμένο χρόνο.
Δεν θα υπάρξουν δράματα.
Μόνη μου απαίτηση να ταΐζετε τις χήνες.
Τρων μικρά δάκρυα σε κονσέρβα.
Βέβαια ίσως μία θάλασσα
δεν συμπεριλαμβάνεται στα σχέδια
μία λίμνη ασφαλώς θα επαρκούσε
αλλά συγχωρήστε μου μία τελευταία υπερβολή.
Σηκώνω το λευκό μου μεσοφόρι.
Η επέμβαση ολοκληρώθηκε ταχύτατα.
Τρέφω μόνο φιλικά αισθήματα για σας.
Η πολυθρόνα περιμένει τον επόμενο πελάτη.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ματαίωση

Θα ήμουν εκείνη την ημέρα συνεπής
μα ένα κοράκι καταβρόχθισε το μονοπάτι
και χάθηκα στο δάσος
ύστερα κάποιος μετατόπισε τους δείκτες
στο κουρδιστό ρολόι στο σαλόνι
κι άργησα είκοσι χρόνια.
Θα σε ειδοποιούσα σίγουρα
αλλά τα ταχυδρομικά περιστέρια
καθηλώθηκαν υπέρβαρα στα σύρματα.
Και όταν ερχόμουν
θα σ’ αγκάλιαζα
αν δεν υπήρχε το σιδερένιο τραπεζάκι ανάμεσα.
Γι’ αυτό σου λέω.
Μην λυπάσαι.
Και στείλε αυτήν την τενεκεδένια απουσία
για ανακύκλωση.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Μία σχεδόν πειστική δικαιολογία

Φέτος δεν υπήρξαν εποχές.
Στεκόμασταν σε μια διάβαση
με ένα βαρύ παλτό
και όταν περνούσαμε απέναντι
ήταν πια Άνοιξη
και πετούσαμε
τα ρούχα στον αέρα.
Αλλόκοτος και ο χρόνος.
Σε ένα λεπτό
είχαν περάσει έξι μήνες
και το καταλαβαίναμε μετά
απ’ τις ρυτίδες από ρετσίνι
στους κορμούς των δένδρων
και τις μικρές αλεπούδες
που γερνούσαν στο σαλόνι.
Μα η μεγαλύτερη ανατροπή
συνέβαινε στον χώρο.
Συστέλλονταν και διαστέλλονταν
οι πλατείες, οι δρόμοι, τα στενά
οι διευθύνσεις άλλαζαν
και μέναμε με αγνώστους
σε σπίτια με λαίμαργες ντουλάπες
που έτρωγαν τσάντες και παπούτσια.

Γι’ αυτό κι εγώ λοιπόν
σκόνταψα στη σκιά μου
το πόδι μου παγιδεύτηκε
στην μαύρη της δαντέλα
και αστραπιαία υπέθεσα
πως μ’ αγαπάς ακόμα.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το πρόστιμο

Τον τελευταίο καιρό τρέχω με ξένες νύχτες.
Κυλούν με ασημένιες ρόδες προς το Χάος.
Δεν οδηγώ τις μέρες μου.
Τις βρίσκω βαρετές.
Τα απογεύματα θέλουν καινούρια αμορτισέρ.
Τόσες πινακίδες να προειδοποιούν για διάβαση πεζών
κι ούτε ένα πρόστιμο για ιλιγγιώδη ποίηση.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Χωρίζουν οι άνθρωποι ποτέ

Από την άλλη χώρα που ζω
σ’ ακούω ν’ αναπνέεις
πάνω από δρόμους και κτήρια και ποτάμια
μικρές πεταλούδες ο ύπνος σου
κι ανησυχώ
αν είναι μαλακά τα όνειρά μου
νεογέννητα πουλιά
μες στην φωλιά τους
και τρέμω μήπως κάποιο θελήσει να πετάξει
και πέσει κάτω και χτυπήσει.
Γιατί ο χωρισμός είναι απόφαση
η αγάπη όμως
συνέχεια χωρίς διακοπή.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Συμπτώσεις

Σύμπτωση πρώτη ότι βρεθήκαμε
στην ίδια φέτα του τόπου και του χρόνου
είχαμε χάσει και οι δύο Γενέθλια Γη
ο καθένας είχε κάνει ένα ταξίδι
οι πρόγονοί μας σκυφτοί και μαλλιαροί
έτρεχαν μες στον χρόνο.
Σύμπτωση δεύτερη
Σώματα που επιπλέουν στο ποτάμι
μια γυναίκα με μαύρο κότσο
ζωγραφίζει έναν άντρα που προδίδει,
ταυτόχρονα κάποιος κόβει το αυτί
και το στέλνει δώρο σε μια πόρνη
μία ποιήτρια γράφει σε έναν Κώστα
ένας Κώστας σε μία Μαρία που βήχει
σύμπτωση τρίτη ασύμπτωτες ιστορίες
ανθρώπων που αγαπήσαν μέσα σε έναν καμβά
γιατί οι λέξεις ήταν πιο αναπαυτικές από τις πράξεις
γιατί πάντα μέσα από ένα παράθυρο
το δάσος μοιάζει πιο γοητευτικό
καθώς βυθίζεται στη θάλασσα.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Άκρως ερωτικό και απόρρητο

Ότι υπήρξε Συμπαιγνία
όλοι πια το καταλάβαμε
ότι αυτό το σώμα δεν είναι απλό κορμί
άβυσσος είναι που πεινάει
το εμπεδώσαμε
ότι έπρεπε να φτύσουμε τότε τα κουκούτσια
γιατί το Μήλο ήταν διωγμός
και όχι ευτυχισμένη απόδραση
από γαλήνιο εφιάλτη
το γνωρίζουμε καλά.
Ότι δεν είμαι το πλευρό ή
η δεξιά σου άτρωτη φτέρνα
αλλά γυμνή κι εγώ
καταδικασμένη να σε ψάχνω στους αιώνες
μέρος κι αυτό της γνώσης που δεν έπρεπε.
Πρέπει να φύγω πάλι.
Από τον θάνατο του έρωτα
προτιμώ την μοναξιά.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γοητεία της βέβαιης ήττας

Υπήρξε λάθος του κατασκευαστή απ’ την αρχή.
Ο Κήπος ήταν ναρκοθετημένος με μήλα
που εύκολα αναφλέγονταν
Η Κιβωτός είχε ρωγμές και βούλιαζε
Η ποσότητα ελπίδας που διοχετεύτηκε
στην αγορά ήταν ελαττωματική
Κι όμως υπήρξαν άνθρωποι μέσα στους αιώνες
παράλογα και ανόητα γενναίοι
που αψήφησαν τη βέβαιη ήττα
άγγιξαν ξένο κορμί, δικό τους
άλλη ψυχή, οικεία
και με ένα φιλί
σταγόνα βουλοκέρι
σφράγισαν τον Χρόνο.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Παρά λίγο

Υπήρξε ένας χορός.
Αυτό είναι φανερό.
Ίσως μια κηδεία.
Αυτό το υποθέτουμε.
Μπορεί μία εξαπάτηση.
(Και πότε δεν υπάρχει;)
Ή μία παρεξήγηση.
Κάθε ένας περίμενε άλλον αλλού
και κανείς δεν πήγε ποτέ στο ραντεβού.
Φύσηξε δυνατός αέρας
και σκόρπισε τα κορμιά τους μακριά.
Τουλάχιστον απ' αυτούς
έμειναν τα παπούτσια.
Παρά λίγο εραστές.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σιδερένιο κρεβάτι

Δεν είχε παιδική ηλικία και αυτό του επέτρεπε να διαπερνά τους τοίχους αλώβητος. Επίσης διατηρούσε την κατάλληλη θερμοκρασία ώστε να μην υπάρξει ποτέ οργιώδης βλάστηση στο θερμοκήπιο μέσα του. Κάποτε μία γυναίκα έβαλε το χέρι της μέσα στο κορμί του και κάτι σχίστηκε στο στέρνο του. Της έγραψε τότε ένα γράμμα. Αγαπημένη μου, της μήνυσε, θέλω να σε φωτογραφίσω για το αρχείο που κρατώ. Να έρθεις αύριο στο στούντιο, να φοράς ένα λευκό φουστάνι και λευκά εσώρουχα, να έχεις κότσο τα μαλλιά. Να κρατάς μια ομπρέλα και να διαλύεσαι απαλά όπως παλιά δαντέλα. Να μυρίζεις γιασεμί. Θα κάνουμε έρωτα σε ένα σιδερένιο κρεβάτι. Θα λύσεις τα μαλλιά σου και θα κλαις. Την ώρα του αποχαιρετισμού θα αρνηθώ κάθε ανάμειξη. Γιατί όταν εσύ θα μπαίνεις στη φωτογραφία,
 
εγώ πάντα θα είμαι πίσω από τον φακό.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Μία όχι λυπημένη άνοιξη

Από το πρωί καίω τα μαύρα ρούχα στην αυλή.
Έβγαλα τα πανιά απ’ τους καθρέφτες.
Επέδωσα το χαρτί της έξωσης στον άντρα
που μένει στο δενδρόσπιτο του κήπου.
Δεν υπάρχει γι’ αυτόν καθόλου χώρος
στο καινούριο ποίημα που θα γράψω
για την μουχλιασμένη Άνοιξη
που απλώνω να αεριστεί.
Πρέπει να αλλάξεις ρούχα πια, του λέω
οι στίχοι μου σου φάρδυναν
πλέουν πάνω από το όργανο που λείπει
στο αριστερό σου στήθος.
Ενώ όμως γίνονται αυτά
και ένα ίσως μπουμπούκι
σκάει βασανιστικά
μες στον οργασμό του
ακούω τα σκυλιά που αλυχτούν δεμένα
καθώς άγρια τραντάζουν τις αλυσίδες.
Ξαναγυρνώ στο σπίτι.
Κλείνομαι στο δωμάτιο.
Και με μία ψαλιδιά
κόβω σύρριζα πέρα ως πέρα τα μαλλιά.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το τηλεφώνημα

Αν τύχει ένα βράδυ σε μπαλκόνι
στην καρδιά ενός ατέλειωτου χειμώνα
ενώ μιλάτε στο τηλέφωνο με κάποιον
μικροί υάκινθοι να γεμίσουν την ποδιά

Και αν την ίδια στιγμή
ένας μαύρος σκύλος
απ’ το σπίτι απέναντι
αρχίσει άγρια να γαβγίζει

Αν τελικά σας καταπιεί η νύχτα
κι αυτό που λέμε αγάπη
είναι μόνον ένας σπασμός μέσα στο σύμπαν

Δεν πειράζει.

Έτσι κι αλλιώς
πάντα με την σκιά μας
πλαγιάζουμε τις νύχτες.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ψαλίδι

Κόβω με ένα ψαλίδι την παιδική μου ηλικία,
δύο μαυρόασπρα κοριτσάκια
που επιπλέουν θολά
θρυμματίζονται στο πάτωμα.
Είχα ποτέ δίδυμη αδελφή
ή ήμουν αυτή που δεν γεννήθηκε ποτέ;
Μία φωτογραφία σπαρταράει
ασημένια και στιλπνή μέσα στην γυάλα της.
Είναι παράξενο πως κάθε φορά
τα λέπια που αφαιρώ
τα εντόσθια τις μνήμες τα πτερύγια
όταν βάζω στο φούρνο το κεφάλι
και μετά κόβω προσεκτικά φέτες τις φλέβες
θυμάμαι πιο βαθιά.

Κόβω με ένα ψαλίδι το μαλακό κουνουπίδι του εγκεφάλου
αυτό που γεμίζει συνέχεια θάλασσα
Μη, έλεγε η μαμά
Μη βάζεις το χέρι κάτω από το λευκό φουστάνι
το κλειδί γυρνάει μία πόρτα
ένα σπίτι περιστρέφεται
κράτα στο χέρι τα κόκκινα παπούτσια.

Η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούν
ο αδελφός από πίσω μού σφίγγει το χέρι
εσύ με προδίδεις ξανά και ξανά
κι εγώ σε ένα δωμάτιο με εγκαταλείπω πάλι.

Κόβω με ένα ψαλίδι αυτό το ποίημα.
Κορμί είναι μπορεί δικό σου
μπορεί κάποιου ξένου
από αυτούς που κοιμάσαι και χάνονται.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)