Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το ατέλειωτο ταξίδι

ποτέ πια δεν θ’ αξιωθώ
τον γύρο του κόσμου που ονειρεύτηκα
αρχίζοντας με τον υπερσιβηρικό
από τη Μόσχα ως το Βλαδιβοστόκ
δεν θα γνωρίσω εξωτικά νησιά
στον μακρινό Ειρηνικό
ούτε θα δροσιστώ σε όαση της Σαχάρας

το ανέλπιστο όμως και μαγικό
το πιο συναρπαστικό ταξίδι
είναι στα βάθη των ματιών σου
που εκπέμπουν φως
το πιο μεγάλο ρίγος
στον ηλεκτρισμό που σπινθηρίζει
στις άκρες των δαχτύλων σου
στη μουσική των λέξεων
που εκστατικά προφέρεις

εξερευνώ τα μυστικά και θαύματα
στα πέρατα του κόσμου
με το ατέλειωτο αυτό ταξίδι

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παράξενο κοιμητήριο

εκεί που κάποτε
θριάμβευε η επικοινωνία
παράξενα η γραφή ξεθώριασε
πέρασαν τα ονόματα στην απουσία
σίγησαν οι αριθμοί

παράξενα πληθαίνουν οι νεκροί
ενώ ηχεί στη μνήμη ακόμα
το γέλιο η φωνή
το κάθε τι αποκλειστικά δικό τους

παράξενο ένα κοιμητήριο
ο κατάλογος του τηλεφώνου
που κάποτε έλαμπε
με κάθε νέα γνωριμία
και τώρα λες ότι συχνά δακρύζει

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, χώμα στο χώμα

στις πόλεις λάμπουν τα φώτα
και παιανίζουν μουσικές
αποπειράται ο κόσμος
να ξεχάσει και να ζήσει

καθώς ο προαιώνιος βόρειος άνεμος
λυγίζει στα κοιμητήρια τα κυπαρίσσια
ενώ στις στέγες και στα καλντερίμια
για μια φορά ακόμη αναγγέλλει παγερά
το πεπρωμένο των θνητών

το άγγιγμα το χνότο η ζεστασιά
η στιγμιαία παρήγορη αυταπάτη
και ύστερα πάλι χώμα στο χώμα
καταγωγή και προορισμός
το τίποτα

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τα πολλά και τα λίγα

όχι μυαλό βασανισμένο
μεγάλα ιδανικά και ουτοπία
ταξίδια μακρινά και περιπέτειες
φλογερά πάθη και λάθη
όχι χιλιάδες βιβλία να διαβάζω
κι άλλα πολλά εγώ να γράφω

τα εντελώς απλά κι ανθρώπινα
θα ήθελα σε μια επόμενη ζωή
γαλήνη μόνο
συντροφικό ένα χέρι
όσα μας δίνουν γη και ουρανός

τότε θα δούμε
ποια είναι τα πολλά
και ποια τα λίγα

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, οδηγίες προς χρυσοθήρες

μη σκάβετε μην ψάχνετε άδικα
σε χώρες μακρινές εξωτικές
σε κοίτες ποταμών και υπόγειες στοές

μα ούτε καν σε τράπεζες χρηματιστήρια
στα κάθε είδους τυχερά παιχνίδια
και οικονομικές συναλλαγές

πλούτος αμύθητος είναι
ένα χαμόγελο ένα σφίξιμο χεριού
τα μαγεμένα μάτια των παιδιών
κάθε μικρό θαύμα καθημερινό

με ανεξάντλητα κοιτάσματα χρυσού
της πιο εκλεκτής ποιότητας
το μυθικό Ελντοράντο αποκαλύπτεται
σε μια ανοιχτή καρδιά
που ξέρει να δέχεται και να προσφέρει

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στη χώρα του αιώνιου τώρα

μ’ ένα κόκκινο σύννεφο
ο άνεμος στη χώρα θα μας ταξιδέψει
χωρίς αύριο και χωρίς χτες

θα ’ναι βουνό θα ’ναι νησί
θα είναι καταπράσινο λιβάδι
με μια εκτυφλωτικά γαλάζια θάλασσα
η χώρα της αιώνιας νιότης

η κάθε ανάσα και το κάθε φύλλο
η κάθε στάλα της βροχής
η αχτίδα του ήλιου
θα είναι έρωτας και αγάπη
πάθος δημιουργικό κι ατέλειωτο

θα ’χουμε φτάσει επιτέλους στην πατρίδα
για πάντα ένα εσύ κι εγώ μέσα στο φως

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, για μια παράταση

στη γη των ανθρώπων
διεξάγεται το προαιώνιο παιχνίδι
που ονομάζεται ζωή
όλοι είναι θεατές και όλοι παίκτες
όλοι ανήκουν σε ομάδες
και όλοι λένε ότι στο γήπεδο
αγωνίζονται για τη νίκη

όμως το παιχνίδι είναι στημένο
ο διαιτητής κρατάει δρεπάνι
και όλοι θέλουν να ξεχάσουν
πως κάθε νίκη είναι προσωρινή
το μόνο που μπορούν να ελπίζουν
είναι μια παράταση του αγώνα
πριν την οριστική τους συντριβή

στη γη των ηττημένων
όλοι αγωνίζονται για μια παράταση
μικρή ή μεγαλύτερη
παράταση που μεταθέτουν
στα παιδιά και τα εγγόνια τους
ως επισφράγισμα της παρήγορης
ισόβιας αυταπάτης

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, έτος πρώτο του ανθρώπου

τελικά λοιπόν ο κόσμος άλλαξε
αργά κι επώδυνα
όχι σε εκατό ή διακόσια
αλλά σε μερικές χιλιάδες χρόνια
κι από το θεωρείο του μέλλοντος
ιστορικοί και επιστήμονες
μελετούν πώς ακριβώς
μεταμορφώθηκε το αρπακτικό
κι εξαφανίστηκαν σταδιακά
πρωτόγονα ένστικτα και δοξασίες

ο κόσμος άλλαξε
μέσα από ωκεανούς αίματος
έφτασε σε μια μακρινή ακτή
η κάποτε ουτοπία έγινε πραγματικότητα
και στη διαδικασία της εξέλιξης
τον τρελό πίθηκο που ρήμαξε τη γη
για πρώτη φορά διαδέχτηκε ο άνθρωπος

Από τη συλλογή συστατική επιστολή (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σαν τον πυράκανθο

να μη φοβάσαι σκοτεινιά και κρύο
ν’ απλώνεις φωτεινά κλαδιά το καταχείμωνο

σαν τον πυράκανθο ν’ ανθίζεις με το ελάχιστο
λίγα να ζητάς πολλά να δίνεις
και με τα κοφτερά αγκάθια σου να προστατεύεις
τα λευκά άνθη τους φλογισμένους σου καρπούς

δίπλα στο χάδι της ελιάς και της ροδιάς
να είσαι εσύ το πάθος κι η αλήθεια της ζωής

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το πρώτο ποίημα

αίμα από τα πιο βαθιά τραύματα
επέλεξε ο επουράνιος αλχημιστής
κάτι από το θάμβος των ονείρων
και σκόρπιες νότες μουσικής
χρώματα άπειρα και αρώματα
το φωτεινό χαμόγελο ενός παιδιού
το αχ του έρωτα και του θανάτου

τα ανακάτεψε σ’ ένα βαθύ καζάνι
όπου κόχλαζαν οι λέξεις των θνητών
τι άλλο πρόσθεσε ποτέ δεν αποκάλυψε
μόνο ανέσυρε και απέθεσε στο τέλος
το πρώτο αυτό ποίημα ως εντολή
σε μια απάτητη κορυφή και αποσύρθηκε
αιώνια σιωπηλός και ανεξιχνίαστος

ακολούθησαν γενιές και γενιές ποιητών
που ευλαβικά τηρούν την εντολή
κι ακόμα στρώνουν ματωμένο
το μονοπάτι προς μια κορυφή
για πάντα απαγορευμένη στους θνητούς

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, δεν έφυγαν ποτέ δεν χάθηκαν

σούρουπο φθινοπωρινό
και στην απέραντη πλατεία
μια σιγανή βροχή
ψιθυρίζει μυστικά στα φύλλα
καθώς οι αγαπημένοι μου αναδύονται
στο χώμα κόκκινα λουλούδια
αστέρια φωτεινά στον ουρανό

τα χρόνια πέρασαν κι όμως
δεν έφυγαν ποτέ δεν χάθηκαν
πρωί και βράδυ ζουν στα μάτια μου
μεταγγίζουν στα δάκρυά μου φως
μουσική στη φωνή μου
με παίρνουν πάλι από το χέρι
και μου δείχνουν τον δρόμο

μια αιωνιότητα είναι η αγάπη

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, με κομμένα φτερά

πρόσφυγας απ’ τη Σωζόπολη το ’24
με δυο ανήλικα κορίτσια
γνώρισε τον θάνατο στην προσφυγιά
την κατοχή τον χωρισμό της κόρης της
γνώρισε μόνο φουρτούνες στη ζωή

έπλεκε μαυροφορεμένη στη γωνιά της
κι άλλοτε έλεγε στη μητέρα μου
πως έβλεπε σε κάθε λέξη
σε κάθε νεύμα ή κίνησή μου
τον άντρα της που είχε χάσει πολύ νέα

τις τελευταίες στιγμές της στο νοσοκομείο
κατάφερε να σηκωθεί να με φιλήσει
προφέροντας μ’ έναν λυγμό το όνομά μου
και μ’ άφησε ανυπεράσπιστο στη θλίψη

με τα πολύχρωμά της μάτια
με τα ζεστά τα τρυφερά της χέρια
πάντα με τον πράο τον καλό της λόγο
ένας άγγελος χωρίς φτερά ήταν η γιαγιά μου

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: γράμμα, 3

πάνε τριάντα τόσα χρόνια που έφυγες
με το βαθύ γαλάζιο σαν αντίο στα μάτια
και θέλω να σου πω πρώτη φορά
πως σε καταλαβαίνω απόλυτα, σε νιώθω
ήσουν ένα κορίτσι ορφανό της προσφυγιάς
κάθε λόγο είχες να μη με θέλεις
τόσοι και τόσοι έρχονται στον κόσμο ανεπιθύμητοι
ούτε κι εγώ ήμουν το καλύτερο παιδί
ατίθασος και πεισματάρης μελαγχολικός
ποτάμι όμως τα δάκρυα κυλούσαν όταν έφευγες
δεν έχω κλάψει τόσο σ’ όλη τη ζωή μου
και τώρα που σου γράφω πάλι κλαίω
γιατί ήσουν ο παράδεισός μου
που μ’ άφησε για πάντα εξόριστο
κι ενώ δεν είναι λογικό το ξέρω
να έχω ζήσει τόσα χρόνια με το τραύμα
και τώρα ακόμη που ασπρομάλλης
σύντομα έρχομαι κοντά σου
θα ήθελα, πόσο πολύ θα λαχταρούσα
έστω λιγάκι να μ’ αγαπούσες, ρε μαμά
για να βουλώσει επιτέλους μέσα μου
αυτό το απύθμενο κενό
που μια ζωή πονάει και ματώνει
και γαλήνιος πια να οδηγηθώ στο τίποτα

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: γυναίκα, 2

είσαι μοναδική
και είσαι χιλιάδες
μάνα πηγή της ύπαρξης
απαλό ένα χάδι
παρήγορη αγκαλιά
είσαι φίλη και αδερφή
χέρι συντροφικό
στις καταιγίδες της ζωής
είσαι το πάθος του έρωτα
και η ισόβια αγάπη
ταυτόχρονα πιστή κι αστάθμητη
σωτήρια και θανάσιμη
γοητευτικό ένα αίνιγμα
πλάσμα του μυστηρίου
αστραπή κάθε έμπνευσης
πνοή δημιουργίας

είσαι μοναδική
κι είσαι χιλιάδες
η πρώτη λεία κάθε βάρβαρου
το πρώτο θύμα κάθε δυνάστη
κι όμως η άνοιξη ανίκητη
ένα μαγικό φως στον κόσμο

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ψίθυροι κι άρωμα θαλασσινό

ονειρική
η πόλη με το βραδινό της ένδυμα
προθήκες φωτισμένες σκοτεινές γωνιές
σοκάκια φιδοσέρνονται και χάνονται
εδώ κι εκεί σ’ άγνωστες γειτονιές
ψίθυροι κι άρωμα θαλασσινό
ένα ρίγος μια ανάσα ερωτική
διαπερνά μεθυστικά κάθε διαβάτη
μαγεύει και μαγεύεται

από την παραλία ως τα κάστρα
γίνονται όλα κρυψώνα μυστικό
φιλί και χάδι ατέλειωτο
αναστεναγμός

κάθε νύχτα η πόλη γεννάει τον έρωτα
που έρπει, εισχωρεί, κυριαρχεί
κι εκπνέει ξαφνικά το χάραμα

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)