Στην σελίδα 21 του βιβλίου, εκεί που γίνεται λόγος για τον τόνο, πουθενά δεν αναφέρεται η λέξη "οξεία". Οι μαθητές του Γυμνασίου που ήδη διδάσκονται Αρχαία Ελληνικά μαθαίνουν 3 τονικά σημεία (οξεία, βαρεία, περισπωμένη). Αλλά για ευνόητους λόγους ο "τόνος" δεν μπορεί να αντικαταστήσει την λέξη "οξεία". Τόσο δύσκολο είναι να το αναφέρουν;
Στην σελίδα 22, στο 3. "η γραφή περιλαμβάνει όλα τα γραπτά... (... τονικά σημάδια...)" μα πόσα έχει στο μυαλό του για τα νέα ελληνικά; Εγώ ένα ξέρω, την οξεία, το είπαμε και πριν.
Στην σελίδα 23, στις παρατηρήσεις, στο α) παραλείπεται η ανάλυση του ζ ως διπλού συμφώνου (όσο αχρείαστη κι αν φαίνεται εν πρώτοις...) και στο δ) δεν εξηγείται στον μαθητή πως προφέρονται τα ευ-αυ όταν ακολουθεί φωνήεν (μάλλον μόνο για το ευ ισχύει η παρατήρησή μου: ευάρεστος, ευυπόληπτος, ευήλιος κλπ, ενώ με το αυ μόνο αρχαίες λέξεις απαντώνται, π.χ. αύω).
Στο 3.2, τα διαλυτικά και η απόστροφος δεν έχουν καμμία σχέση με τονικά σημάδια εφ' όσον δεν δηλώνουν που πέφτει ο τονισμός. Συγκεκριμένα η απόστροφος (η κορωνίδα και το υφέν) ονομάζονται προσωδίες. Τα δε διαλυτικά αναφέρονται από τον Γενεράλι (Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, 1905, σ. 15) ως σημείο διαίρεσης φωνηέντων.
Στην σελίδα 26, μιλώντας για συλλαβισμό μου δόθηκε αρχικά καλή εντύπωση αλλά στην πορεία χάλασε... Οι παλιές γραμματικές (βλ. πάλι Γενεράλι, σ.10) άλλα σοφά προτείνουν. Όταν πάντως εμπλέκονται 3 σύμφωνα (στο β), για να περάσουν όλα μαζί σε μία συλλαβή πρέπει να αρχίζει ελληνική λέξη όχι μόνο με τα δύο πρώτα αλλά και με τα δύο δεύτερα.Το (δ) είναι επίσης απαράδεκτο. Ο Γενεράλις λέει ότι οι άνευ μεταβολής συντιθέμενες λέξεις συλλαβίζονται μόνες χωρίς να διευκρινίζει τις μονοσύλλαβες προθέσεις. Εγώ βρίσκω λόγω να εννοήσουμε σ' αυτό τις μονοσύλλαβες προθέσεις αλλά ανεξαρτήτως μεταβολής!! Αυτό άλλωστε έχει και το πρακτικό νόημα της αναγνώρισης της σύνθεσης της λέξης. Το έ-μπο-ρος δεν εξυπηρετεί σε τίποτα όταν το εμ-πο-ρος εμφανίζει πιο καθαρά την πρόθεση εν-, την μετατροπή του ν σε μ λόγω του π, και ξεκαθαρίζει την λέξη "πόρος". Επίσης, δεν υπάρχει λέξη που να αρχίζει από μπ στα ελληνικά. Άρα θέλουμε κάτι σε: εν-το-μο, έν-ω-ση, συν-εισ-φο-ρα (εκτός αν σας λέει κάτι το "συ-νει-σφο-ρά :-(")
Στην σελ. 33, στο 3. λέει "Το φυσικό γένος δεν συμπίπτει πάντα με το γραμματικό γένος. Αυτή έλλεψη σύμπτωσης παρατηρείται πολύ έντονα στις ονομασίες ζώων." Είναι η χείριστη διατύπωση που έχω διαβάσει. Πώς να εξηγήσουμε βέβαια ότι οι λεκτικοί τύποι των ζώων που αναφέρονται είναι αποτέλεσμα έλλειψης μόρφωσης του λαού σε κάποια χρονική στιγμή του παρλθόντος; Το φυσικό γένος συμπίπτει και παρασυμπίπτει με το γραμματικό όταν το ψάξουμε καλά: ο αλώπηξ, η αλώπηξ / ο αίλουρος, η αίλουρος / ο όνος, η όνος / ο βους, η βους / ο άρκτος, η άρκτος / ο όρνις, η όρνις / ο κύων, η κύων / ο λέων, η λέων / ο τίγρις, η τίγρις / ο υς, η υς (=ο χοίρος, ο πόρκος) / ο ίππος, η ίππος / ο ιχθύς, η ιχθύς και αν θέλετε: ο παις, η παις / ο άνθρωπος, η άνθρωπος / ο θεός, η θεός και όποιος δεν το πιστεύει, ας ανοίξει λεξικό αρχαίας. Πάντως η παραπάνω διατύπωση δείχνει πόσο κάκιστα αγνοούμε το παρελθόν της γλώσσας και πόσο δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την λειτουργία των γενών.
Τέλος, επειδή δεν αντέχω και πολύ... στην σ. 35 σχετικά με τον τονισμό, παραβιάζεται το αξίωμα "όταν η λήγουσα είναι μακρά, η προπαραλήγουσα δεν τονίζεται", γι' αυτό και προκύπτει το πρόβλημα "του ανήφορου" ενώ "του ανέμου" περνάει άνετα το τεστ. Θέλει πολύ καλό διάβασμα για να γράψεις γραμματική.
