Βασίλης Φαϊτάς

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ροή

Γύρω μου διακτινίζονται σιωπές
ανάμεσα σε μια Κυριακή
και στο φουρτουνιασμένο χάος
ποτάμια περνούν απ' το παράθυρό μου
χύνονται στην παιδική ηλικία του γαλάζιου.
Τα βράδια ένας σκοτεινός άνεμος
δραπετεύει από το κελί του
τραβάει σ’ ανακυκλωμένες διαστάσεις
όπου οι συνειδήσεις ονειρεύονται
ξεχασμένους προορισμούς
αθώες εκτάσεις μοναξιάς.

Πέρα μακριά αναδύεται η αύρα
ενός απρόσιτου ωκεανού.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Τύψη

Πήγα και κάθισα κάτω απ’ το κόκκινο φανάρι
στη στροφή του δρόμου με τους στεναγμούς
η βροχή έκανε ποτάμι τ’ άστρα.
Άνοιγε μέσα μου ο κύκλος.
Το ρολόι έδειχνε δώδεκα και πίκρα.
Ήρθαν και με βρήκαν
απ’ τις τέσσερις γωνίες της νύχτας
με αλλόκοτους ψίθυρους
και κλειδώθηκαν βαθιά στο αίμα μου
οι πέτρες με τα γαλάζια μάτια
τα πουλιά με τα γαλάζια νύχια
και μάτωσαν τη συνείδησή μου.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Καλοκαιρινή ιστορία

Ένα αμφίβολο καλοκαίρι
κρυβόταν πίσω από τη φωτιά και τα σύννεφα.
Κατηφορίζαμε το λόφο.
Αριστερά και δεξιά
οι νεκροί είχαν ξαπλώσει πάνω στη γη τους
στην κόκκινη χλόη
τα μάτια τους κοίταζαν τους καπνούς
που ανέβαιναν στον ουρανό.
Προχωρούσαμε σκυφτοί σιωπηλοί
άντρες που έκαναν αγάπη τον πόλεμο
αγόρια που ξέχασαν ανοιχτά τα βιβλία τους
μικροί γιοι του πολέμου.

Ο αφρικανικός άνεμος
σκόρπιζε το καλοκαίρι πάνω στα μαλλιά της άμμου
αντίκρυ
τα σκοτεινά μάτια της Ασίας μας παρακολουθούσαν
και μεις κατηφορίζαμε
ένα μικρό απόσπασμα ελπίδας.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Αποικία

Ο γιαλός, αυτές οι νύχτες, αυτός το πλήθος
θα ξανάρθει,
όμως εμείς δεν θα είμαστε πια.
Απ’ τις ρωγμές του καθρέφτη
φεύγουμε μακριά πολύ.
Αυτά τα κουρασμένα σώματα
θα ξαναγυρίσουν,
όμως άλλες αταίριαστες ψυχές θα μας καλούν μέσα τους.

Από τους ήχους, το σκοτάδι και το φως περνούμε
φωνές του καλοκαιριού και του χειμώνα,
φεύγουμε βαθιά πολύ,
ώσπου να γκρεμιστεί μέσα μας η απεραντοσύνη.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Το όραμα

Κάποτε ο καιρός θα ’ρθει
μέσ’ απ’ το γυάλινο κουκούλι του,
ένα ήσυχο πρωινό ή
ένα βράδυ που οι άνεμοι το πάνε.

Εκείνος που πάει μόνος
θα χαθεί
σηκώνοντας στους ώμους του το πλήθος.
Μ’ ένα βαθύ σχίσιμο στη φωνή
ένα χαμηλωμένο φως στα μάτια
πέρ’ απ' τις κομματιασμένες εποχές
θα ταξιδέψει
στην ελευθερία.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ρυτίδα

Κάποτε έρχεσαι από το βάθος
όπως μια μοναχική πατημασιά.
Σκαρφαλωμένος στα γυμνά κλαδιά, στις φλέβες των δέντρων
στις φλέβες της ζωής που χύνονται στον ουρανό,
έτσι σε θυμάμαι
σαν μια άγρια ρυτίδα
που προεκτείνεται στον ύπνο μου.

Ένα γράμμα που ταξιδεύει είν’ ο κόσμος, έλεγες,
και η ζωή φεύγει, φεύγει, φεύγει,
μόν’ η ψυχή μας που τη γδύνει η βροχή
απορημένο σύννεφο
που έχασε τον ουρανό του.

Έτσι σε θυμάμαι
ν’ ανασηκώνεσαι άνοιξη στη διαφάνεια του χειμώνα
σαν την καρδιά των θρυμματισμένων καιρών
π’ απλώνει το χέρι της
και κείνο το τριζόνι που μας γνέφει μέσ’ απ’ τη μοναξιά του.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Εξομολόγηση

Εγώ δεν έχω τίποτα
ούτε ένα καλοκαίρι
μια πέτρα να γείρω το κεφάλι.

Εγώ δεν έχω κανέναν
ούτε μια φυσιογνωμία ν’ αγαπήσω
ένα φιλικό χαμόγελο να κρατηθώ.

Μέσα σ’ ένα κοχύλι έκλεισα τη ζωή μου
στις άδειες του κάμαρες καθρεφτιζόμουν.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ζωή

Όταν θα πεθάνω
μιαν άσπρη μέρα
πλάι στο βοριά
στο πλατύ ποτάμι
των αρχαγγέλων η φωνή
και η δροσιά του Αυγούστου φτάνει.

Όταν θα πεθάνω
σύννεφο της νυχτιάς μου
στις όχθες τ’ ουρανού
θες να με δεις και πάλι
μες στο τραγούδι των πουλιών
και τη φωνή του ανέμου.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Πορεία

Μετά από χίλιους αιώνες
θα με δεις να κλαίω
αναζητώντας
το χαμένο δισκοπότηρο
ψηλά μέσα στα σύννεφα
ν’ ανεμίζω
την πεντάστικτη σημαία μου.
Την απεραντοσύνη έχω δέσει
με τις αλυσίδες μου.
Μ’ ένα καράβι
θα με δεις να φεύγω
μαύρο σαν τη νύχτα
όταν ανθίζει ο κάμπος
σ’ ανθρώπους που ξεχάσαν πια τον πόλεμο
σ’ άλλες χώρες
στην αγάπη.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Χαμόγελο

Κοριτσάκι
της φτωχογειτονιάς χαμόγελο
πάνω απ’ την πόλη τους γαλάζιους κύκλους σαν κοιτάζαμε
τα μάτια σου έχανα
κι άκουγα τη φωνή μου ψηλά να περιπλανιέται
ανέβαινες
και μέσα στ’ άστρα σ’ αναζητούσα.

Κοριτσάκι
της φτωχογειτονιάς χαμόγελο ανέμελο κι αθώο
σκάλωναν άστρα και προσευχές στα ξέπλεκα μαλλιά σου
και γέμιζαν τα χέρια μου απ’ τις μπούκλες σου
και τα αθώα δεκαπέντε σου χρόνια.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ανταύγειες

Ο δρόμος
το πέλαγος
ο ανεμοδείχτης
ψηλά στη γέφυρα τ’ ουράνιου τόξου
η αγάπη με τη σιωπή της
η νύχτα με τ’ ακρογιάλια της
λάμπουν μακριά μας
σαν τ’ άνθη
σαν τον άνεμο.
Το άστρο
η βροχή
το καράβι
φέρνουν από μακριά
ένα τραγούδι
ένα θρήνο
σαν παραμύθι
σαν το παιδί που κλαίει.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Το άστρο

Τούτη τη νύχτα
ένα άστρο λάμπει μες στο στήθος μου
φωτεινό σαν τη ζωή
σιωπηλό σαν την αγάπη.
Στην πλάτη μου νιώθω τα μεγάλα μάτια του ανέμου
και τις άψυχες ώρες να χτυπούν.

Τούτη τη νύχτα
είμαι πιο πάνω
από τα παιδιά που πηγαίνουν να πεθάνουν
στις μακρινές φτωχογειτονιές
το ατέλειωτο πλήθος της μοναξιάς.
Τα τραγούδια των ανθρώπων
έρχονται από πολύ μακριά
σα θρήνος σαν παράπονο.

Από την πύλη
της αγαπημένης μου πολιτείας
ένα-έφυγαν τ’ άστρα
κι έμεινε μόνο
ένα άστρο μες στο στήθος μου
φωτεινό σαν τη ζωή
σιωπηλό σαν την αγάπη.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ο κήπος

Σε κάποιες μυστικές γωνίες του κήπου μας
τις νύχτες σπέρνουμε τα όνειρά μας.
Κοιμόμαστε νωρίς για να ονειρευτούμε περισσότερα όνειρα
κόκκινους ήλιους κι άσπρα σύννεφα
παιδιά με μεγάλα μάτια
παιδιά με ρυτίδες
να ψηλαφούν το άπειρο στις πλατιές λεωφόρους.

Από τα ψηλά κατάρτια των καραβιών
στέλνουμε προσευχή
στα λιμάνια με τους γυάλινους φάρους
στα λιμάνια με τους απόκρυφους παλμούς
χαράζουμε πορεία ανατολικά
με το φλάμπουρο της ελπίδας υψωμένο
μη σπάσουν οι γυάλινες καρδιές
μη σβήσουν οι γυάλινες φωνές
και το πρωί χαθούμε στους ανέμους.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Μεταίχμιο

Αυτό το αμφίβολο φως
σχήματα και ιδέες μέσα σε μιαν ακινησία
όπως ένα σταματημένο απόγευμα
σε μια τομή του χρόνου.

(Είμαι ένα άδειο αντηχείο
ένα τέλμα από αντανακλάσεις.)

Αυτό το κοιμητήριο των αισθήσεων
τα δάκρυα
που λάμπουν μες στο χάος
επιδεινώνουν τη μοναξιά
συνθλίβουν τη θέληση.

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Νυχτερινό

Το άστρο του Νότου
μικρό πουλί
με τα πληγωμένα του δάχτυλα
τρέχει μέσα στο σύμπαν.
Η αιχμή της νύχτας
γυμνή έφθασε στην καρδιά μου
σαν τον άνεμο
που έρχεται ξαφνικά
στο παράθυρό μου.

Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι, μητέρα...

Από τους πρόποδες της βροχής
ήρθε κι έφυγε
ουράνιο τόξο
το παλικάρι
πλημμυρισμένο
νερό και φως
ανεμίζοντας
μια αγκαλιά χρυσάνθεμα.
Ακούς, μητέρα
μια αγκαλιά χρυσάνθεμα.

Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι, μητέρα...

Ο αγγελιοφόρος πέρασε
με τα αιθέρια τοιχώματα της φωνής του
τρέχοντας κάτω από τα σύννεφα
κι ούτε γύρισε να κοιτάξει.

Ο καβαλάρης της χαραυγής
χελιδόνι
που στα φτερά του
χαράζαμε τα παιδικά μας χρόνια
έφυγε πίσω από το τζάμι μου
στον αδιαπέραστο άνεμο.
Στην απεραντοσύνη
με τα χίλια χρώματα
με τα χίλια μάτια
ο γλάρος
κι η χαμηλόφωνη κουβέντα
αναμοχλεύουν
αυτό το πρωινό
εκείνα που είχα αγαπήσει.

Στην ερημιά
κυματίζει
ένα ξερό κλαδί
ένα παιδί που κλαίει.

Είναι αδιάβατοι οι δρόμοι, μητέρα...

Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)