Ρία Φελεκίδου

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Ανεξήγητα

Τα τρίμματα του ανεξήγητου
είναι αλήθειες που καταπίνουμε αμάσητες.

Προπάντων στέκονται στο λαιμό της κότας
που μάταια προσπάθησε να σταματήσει τον αλέκτορα
πριν τριτώσει το κακό.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Illusions

Τεμαχίζονται τα όνειρα
σε περασμένες γεύσεις
και βουτιές στο ανέφικτο.
Το φως μιας κίτρινης λάμπας
επισταμένα τακτοποιεί τις απώλειες
σε επερχόμενες μοναχικές νύχτες.
Οι πήχεις χαμηλώνουν διαρκώς.
Πράσινοι κορμοί σωριασμένοι ολούθε
στοιβάζονται στις γωνίες των ματιών μας
σαν πνιγμένα μωρά.

Να ελπίσεις τι;
Κι όμως.
Στο κατακάθι της νύχτας
Στο πηγάδι του φόβου
Ψάχνω ακόμη στα τυφλά
Την υγρή σκιά της παλάμης σου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Η κληρονομιά της παλλακίδας

Πριν χίλια χρόνια
μια παλλακίδα με ορμήνεψε
να ορκιστώ σε μια ιδέα
με σάρκα και οστά
και στύση ελεγχόμενη
απ’ τις σκιές του κορμιού μου
στον ουρανό του κρεβατιού.

Από τότε κινδυνεύουν οι νύχτες μου εκείνες
που η πλάτη σου ζωγραφίζει εμπρός μου
ακατανόητους χάρτες απουσίας.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Οπαδοί

Εν τέλει κάθε φάμπρικα
απομακρύνει από την πλαδαρότητα
και προσανατολίζει στη ματαιότητα.
Τα εργοστάσια ονείρων ωστόσο
κατασκευάζουν οπαδούς.
Ψηλούς και κοντούς.
Απαισιόδοξους και αιθεροβάμονες.
Απροετοίμαστους και οργανωμένους.
Οπαδούς.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Το στρογγύλεμα του έρωτα

Μια φυλακή από φράουλες
–δεν τίθεται θέμα–
θα ’ταν ευπρόσδεκτη
για τους εραστές των πρωινών οάσεων.

Για σένα όμως όχι.

Ένα παράπονο από μέλι
–και ποιος θα το αμφισβητούσε;–
θα ανύψωνε το ηθικό
των ορειβατών της διαδρομής του ήλιου.

Το δικό σου όμως όχι.

Εσύ καμωμένος από συνδέσμους χιαστούς
καρφωμένος σε τετράγωνους υπαινιγμούς
εργάτης του διαβήτη και εχθρός των περιθωρίων
χωράς ωστόσο σε μια θάλασσα από χέρια
–τα δικά μου–
διψάς απρόσμενα για μια απεραντοσύνη από δάκρυα
–γλιστρούν απ’ τα μάτια μου–
εφάπτεσαι ακριβώς στις νυχτερινές κοιλότητες
του κορμιού μου
και στρογγυλεύεις.

Έτσι σιγά σιγά στρογγυλεύεις αγαπημένε
και γίνεσαι ο κύκλος
που κλείνει το μέλλον μου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Μόνο

Κουβαλώ ένα ποτάμι
που δε γέννησε τους στεναγμούς του.
Συντονίζομαι με το λυγμό των ψαριών
μόνο όταν γδύνομαι απ’ τις ισορροπίες μου.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Ταξίδι

Στα διόδια σηκώνω το βλέμμα.
Μετρώ τις στιγμές που χάθηκαν
προς τιμήν της αγίας αφηρημάδας.
Συντονίζομαι με το μουντό τοπίο.
Συνεχίζω να είμαι μουγκή
και απέναντι στους υπόλοιπους συνεπιβάτες.
Έξαφνα συνειδητοποιώ πως αναπνέουν.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Στην κόψη της θλίψης

Στην κόψη της θλίψης
το παρόν θολώνει
από εικονίσματα του χθες
που δεν εξαργύρωσαν ποτέ
τις θεόσταλτες υποσχέσεις τους.

Η φρίκη φτιασιδώνεται
με χαρούμενες κραυγούλες χωρίς ταυτότητα.
Οι λύπες κεντιούνται εντέχνως
με υψηλά νοήματα – αχρείαστα να ’ναι.

Πολυκύμαντα τα νήματα της ελπίδας
τυλίγονται προσεκτικά
γύρω απ’ το λαιμό των υποψήφιων νεκρών
μέχρι που και η τελευταία ανάσα τους
ταξιδεύει στο δάσος με τις καμένες φτέρες.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Πίκρες

Κλεισμένες σφιχτά
στα μικρά βελούδινα κουτάκια της άρνησης,
δεμένες αριστοτεχνικά με τις αναβολές μας,
οι πίκρες που μας αναλογούν
περιμένουν ανυπόμονα τη σειρά τους.
Την ώρα που το τρέμουλο στα δάχτυλά μας
θα καταφέρει να ορθοποδήσει
και θα αφαιρέσει τους περίτεχνους κόμπους.
Τότε θα αρχίσουν να αναπνέουν ανακουφισμένες
μέσα στις ανίσχυρες χούφτες μας
σαν ανυπόμονα τρομακτικά ζωάκια
με τα σαρκοβόρα τους στόματα
να απαιτούν ένα μερίδιο απ’ τη ζωή.
Τη ζωή μας.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Παλιά και νέα τάξη πραγμάτων

Το πίσω μέρος της κάννης σημαδεύει το όνειρο,
περιφραγμένο τέλεια στον αυλόγυρο του ματιού.
Απ’ την άλλη, μάταια το βλέμμα στοχεύει εμπρός
στη μετατόπιση του κέντρου του κόσμου.

Να γίνει πώς;
Αφού είναι όλα εδώ τριγύρω;
Λυμένα, δεμένα, μεταξύ τους καλά γνωρίζονται,
το γύρω γύρω όλοι η αγαπημένη τους άσκηση.
Ξεθεώνονται στο βάθος της οικειότητας
– ενόσω φαινομενικά απάνεμες αγκαλιές
ταξιδεύουν το χάος εκ περιτροπής
στο καρναβάλι των επιλογών μας.

Το όνειρο, που είναι για όνειρο φτιαγμένο,
κέντρο του κόσμου δοκιμασμένο
ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πω δαμασμένο
το αναμενόμενο να φυτρώνει στις παλάμες μας.

Για όνομα του φόβου!
– Ή θα ’πρεπε να πω στο όνομά του;
Ίσως γι' αυτό τελικά μισώ τις αυλαίες
που οριοθετούν νέες τάξεις πραγμάτων.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Καθημερινό

Χίμαιρες πλεγμένες με τα δάχτυλά μου
την ώρα που κυνηγώ υπάκουα τσουλούφια
στο μέτωπο του έρωτα.
Χάρτινες φωνές συνοδεύουν
τους καθημερινούς πνιγμούς της χλόης
στα βήματά μας.
Παραδίνομαι. Παραδίνεσαι;
Και ας μείνουν όλα όπως είναι.
Μικρά, συνηθισμένα, ανήλιαγα.
Γνώριμα και απειλητικά.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Ένα βήμα πριν απ’ το κενό

Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
τακτοποιώ όμορφα τις δουλειές μου.
Πλέκω ψιλοβελονιά τις υποχρεώσεις μου
και τις φορώ μαλακά στο λαιμό των ημερών μου.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
κάθομαι σταυροπόδι επιμελώς ατημέλητα
και θαυμάζω τις δεμένες μου γάμπες.
Μετρώ τα ποτήρια που δεν έσπασα
τους φίλους που δεν έκλαψα στον ώμο τους
τους δρόμους που παρέκαμψα
τις ώρες που δεν έπαιξα με τα παιδιά μου.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
βλέπω όλα τα βραδινά προγράμματα στην τηλεόραση
κι έπειτα βυθίζομαι στον ύπνο
με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία
γύρω απ’ το κρεβάτι μου
να παγιδεύει τα ανήσυχα όνειρα
βουίζοντας τα τελευταία τηλεοπτικά νέα.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
δουλεύω οκτάωρο
διασκεδάζω μια φορά την εβδομάδα
κάνω έρωτα άλλη μία
και βάφω τα νύχια μου κάθε μισή ώρα.
Θέλω να τα βλέπω λαμπερά.
Να καθρεφτίζω τα δόντια μου
στο κόκκινο της φωτιάς τους.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
γνέφω στα παιδιά που ακόμη δε γέννησα
να πλησιάσουν.
Ένα βήμα πριν απ’ το κενό
η ζωή μου μικραίνει, μικραίνει, μικραίνει.
Γίνεται μια σταλιά, τοσοδούλα,
και χωρά στη χούφτα μου.
Της ψιθυρίζω νανουρίσματα
–ένα βήμα πριν απ’ το κενό–
για το μέλλον που σιγά σιγά κοιμάται.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Αργοπορία

Επιτρέψτε μου να παραδεχτώ την αργοπορία.
Δεν ήμουν συχνά βιαστική
μα κι όταν ήμουν, κατέληγα τελευταία.
Δεν ανησυχώ όμως.
Με τίμημα, είναι η αλήθεια,
αλλά στο τέλος όλα τα προλαβαίνω.
Ο έρωτας φυσούσε και ξεφυσούσε όταν τον αναζήτησα.
«Επιτέλους με θυμήθηκες» σφύριξε κατακόκκινος
και αγανακτισμένος.
Έχουμε καλές σχέσεις πια.
Μακριά και αγαπημένοι
και όταν μπερδευόμαστε ο ένας στα πόδια του άλλου
ξέρουμε να λύνουμε τους κόμπους καθώς πρέπει.
Η δημιουργία είχε λιγότερη κατανόηση.
Όταν σταμάτησα να της στέλνω φιλάκια από μακριά
και της έτεινα το χέρι
μου γράπωσε την παλάμη με τα άκοπα νύχια της.
Και από τότε, μπορώ δεν μπορώ, θέλω δε θέλω,
οι αμυχές στο δέρμα μου,
σαν μόνιμο συμβόλαιο τιμής,
με φέρνουν στο δρόμο της.
Το αίσθημα καύσου δεν υποχωρεί.
Βασανίζει
όσα όνειρα τολμήσω να κάνω
μακριά της.
Κι έπειτα είναι και ο ουρανός.
– Έτσι το λέω στην κόρη μου
και μου ’μεινε κουσούρι.
Πιο ήσυχη απ’ όλα είμαι γι' αυτό.
Τα νήματα που με συνδέουν μαζί του
είναι άθραυστα και ελαστικά
και όσον κι αν αργήσω
θα αρκέσει ένα απότομο τίναγμα
για να βρεθώ στην αγκαλιά του.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Ανάμεσα

Στην κοίτη της λύπης μου
ζωγραφίζω τα κύματα στο νερό
με δικά μου χρώματα
– πού και πού δανείζομαι
αναπάντεχες αντανακλάσεις απ’ το φως.
Έπειτα το βλέμμα μου επιπλέει στο έργο μου.
Αφήνει ρινίσματα αβεβαιότητας
– μα πού πήγαν οι τόσες εντός μου αποχρώσεις;

Στην κοίτη της χαράς μου
τραγουδώ όλα τα φάλτσα που ονειρεύτηκα.
Χωρίς ενδοιασμούς
ξεγυμνώνω τους ήχους απ’ τον προορισμό τους.
Κυλιέμαι ασύχναστα στα ντεσιμπέλ τους.
Μαδώ τα κέφια απ’ τις γιορτές
και τα καταπίνω αμάσητα.

Πράσινοι κλώνοι και γκρίζα κενά
μου θυμίζουν το όριο ανάμεσα.
Ανάμεσα στη λύπη και στη χαρά μου
κοιμάται ένα φοβισμένο παιδί
που δεν τολμώ να ξυπνήσω.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Αιδοία και δάκρυα

Αιδοία και δάκρυα
αφήνουν υγρά ίχνη στις ανήσυχες παλάμες
στεγνώνουν όταν το ερέθισμα εκλείψει.
Αποτελούν άλλοθι απουσίας πολύτιμο.

Τη μέρα περισσεύουν
στη νύχτα δε χωρούν.

Κανείς δεν μπορεί πειστικά να αρνηθεί
πως συνιστούν με επιτυχία
συναφείς απομιμήσεις ζωής.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)