Αλέξανδρος Ίσαρης

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Εμπιστεύομαι

Εμπιστεύομαι τη θάλασσα
Αυτή πάντοτε θα με δέχεται
Στην αγκαλιά της.
Εμπιστεύομαι τον θάνατο
Ξέρω πως θά ’ρθει.
Εμπιστεύομαι τη μουσική, τον ήλιο
Το όνειρο που συντροφεύει.
Εμπιστεύομαι την Μποβαρί, τον Άμλετ
Τον Ροβινσώνα, την Ιοκάστη
Κοντά μου θα ’ναι ως το τέλος.
Εμπιστεύομαι τη νήσο Τήνο, τον Μολδάβα
Το Βερολίνο της μνήμης.
Τους πεθαμένους εμπιστεύομαι
Που κολυμπούν σε μαύρο φως γαλάζιο
Το σώμα της μιας νύχτας.
Εμπιστεύομαι τ’ αγάλματα, τα πνεύματα
Τον σκύλο, την πέστροφα, την πεταλούδα.
Τη βάρκα, την εκκλησιά, τον ουρανό που τα σκεπάζει.
Τη νύχτα, το δροσερό νερό, το άστρο Αφροδίτη.
Το χρόνο, το πένθος, αυτήν που κλαίει.
Τη λήθη, την ανατολή, τη μέρα.

Δεν εμπιστεύομαι τον φίλο που χαμογελά
Κι αιώνια αγάπη μου προσφέρει.

Από τη συλλογή Θα επιστρέψω φωτεινός (Ποιήματα 1993-1999) (2000)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Ημερολόγιο

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για τους Τριστάνους, τον λαό των λυπημένων, που σκορπίστηκε μετά τον πρώτο μεγάλο πόλεμο στα τέσσερα σημεία της γης. Η χώρα τους μοιράστηκε στα δυο και κατοικήθηκε από βάρβαρες φυλές, αλλά τους συναντάς σχεδόν παντού. Αναγνωρίζονται από τα βόρεια χαρακτηριστικά τους, την κυματιστή κόμμωση, και κυρίως από μια κίνηση του ώμου κάνουν όταν δυσφορούν, και την τριστάνικη διάλεκτο που δεν απέβαλαν ποτέ. Πολλοί απ’ αυτούς ασχολήθηκαν με τις τέχνες ή κυριάρχησαν σα μορφές μυθιστορημάτων, θεατρικών έργων ή ποιητικών συνθέσεων. Αναφέρω τον Βέρθερο, τον Γκέοργκ Τρακλ, τον Αντονέν Αρτό, τον Γαβριήλ Φορέ, την Σύλβια Πλαθ, τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε, την Μαργαρίτα Γκοτιέ, τον Άντον Τσέχοφ, τον Γεώργιο Βιζυηνό, την Έμιλι Μπροντέ, τον Αντρέι Ταρκόφσκι, τον Χάινριχ φον Κλάιστ, τον Πάουλ Τσέλαν και τον πρίγκιπα Μίσκιν.

8 Δεκεμβρίου 1980

Από τη συλλογή Οι Τριστάνοι (1992)

[Asdings]

Υπέροχο! Υπερβολικά υπέροχο!

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Στους διαδρόμους

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Στους διαδρόμους
Φτηνών ξενοδοχείων
Πέρασα τις μέρες μου∙
Ανάμεσα στο πλυσταριό
Και στα κοινόχρηστα λουτρά.
Σκυφτός και ζαλισμένος
Πίσω απ’ τις κλειδαρότρυπες
Κοιτούσα σώματα ακίνητα
Σαν κεραυνοβολημένα
Που σάπιζαν αργά∙
Πόρνες που πλένονταν στο νεροχύτη
Που έκαναν εμετό∙
Νέους που χάραζαν το στήθος τους
Κορίτσια διάφανα
Απ’ τον πυρετό.
Γλιστρώντας από πόρτα σε πόρτα
Ξόδεψα τον ήλιο και τον ουρανό
Και ποτέ κανένας δεν ρώτησε
Για τ’ όνομά μου.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Η μουσική

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Η μουσική δεν μπορεί να μιλήσει∙
Τσιρίζει, γίνεται άγαλμα.
Ο μαέστρος με όργανα ηλεκτρικά
Τη βασανίζει παραλλάζοντας.
Η χορωδία και οι θεατές
Μια αλλεπάλληλη συνουσία∙
Η μουσική στη μέση ανήμπορη
Σηκώνει το πόδι, σφίγγει το στόμα
Απευθύνεται, οπισθοχωρεί
Κάνε εμετό, πέφτει αναίσθητη
Με τα χέρια ψηλά
Ω ω ω ω ω ω ω ω

Τα μαγνητόφωνα χειροκροτούν.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Αίγινα

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Στην Αίγινα πώς μιλούσες!
Σαν καρφίτσα που με τρυπούσε
Μέχρι που γέμισε αίματα το
Λεωφορείο κι εγώ γελούσα
Σ’ όλο το ταξίδι∙ στην Αίγινα
Μ’ ένα στεφάνι από καρφιά
Και στην καρδιά μια ηλεκτρική
Φτερούγα που έσχιζε το σακάκι μου
Κάνοντας τα λόγια μου να
Πιτσιλίζονται ανεπανόρθωτα.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Προπαντός όταν η Κρήτη

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Προπαντός όταν η Κρήτη
Σπαρταράει στο λαιμό μου
Το στήθος μου ανοίγει
Από κλαδιά βερικοκιάς
Χύνονται μύρα μασχάλης
Αλλοτινής∙ όταν η Κρήτη
Τριγυρίζει στο λαρύγγι μου
Ούτε μια λέξη μπορώ να πω
Τόσο τα χέρια μου παγώνουν
Τόσο κάθεσαι ανάμεσα
Στους Αϊ-Γιώργηδες
Και δεν μ’ αφήνεις.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Όμιλος Φίλων Θαλάσσης

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Με ξύπνησαν για να με παν
Στον Όμιλο και γω ρωτούσα.
Οι αδερφές με έγδυσαν και γελούσαν
Και μ’ έπλυναν και με στέγνωσαν
Και μετά είδα το μηχάνημα που έκοβε
Κεφάλια και μαλλιά και δόντια
Και γω ρωτούσα.       Με στερέωσαν
Με βίδες πολλές, άναψαν τους προβολείς
Έφεραν τους φωτογράφους.

Είδα τους υπαλλήλους που έσερναν
Τον έναν κεφάλια τον άλλον αυτιά τον άλλον
Δάχτυλα όλα ξεχωριστά και ταξινομημένα
Και γω ρωτούσα.

Φίλησα το σήμα
Είπα τον όρκο
Και την προσευχή.

Μετά μ’ άφησαν να περιμένω
Τη σειρά μου
Κάτω από μια τεχνητή
Βροχή.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Υγρόν πυρ

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Σπασμένα κόκαλα οι κινήσεις μας.

Φιλούσα τα δόντια σου
Τα σκουλήκια ανάμεσα στα δόντια σου
Το αίμα που σταμάτησε στη ρώγα σου
Πάνω στο μωσαϊκό ένας ύπνος πράσινος
Με όνειρα φωσφορούχα.
Όλη τη νύχτα κατέρρεαν τα ενδύματά μας
Μετά οι τρίχες, το δέρμα, οι τένοντες
Τα τύμπανα, οι σάλπιγγες.

Στάσου να σε κοιτάξω Αγαπημένη!

Στάσου ν’ αγγίξω
Τις ραφές στα μάγουλά σου
Να θρυμματίσω το στήθος σου
Να γλείψω τις χαραμάδες
Και τις ψυχές σου.

Σκοντάφτω
Πάνω στις μέρες
Περιμένοντας.
Το σώμα μου άδειο
Κι ο αέρας πύκνωσε
Στ’ αυτιά μας.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Δύσκολος χρόνος

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Η Αντιγόνη γέμισε εκζέματα∙
Δεν προλαβαίνω τις κομπρέσες
Και το κεφάλι της μούσκεμα στον πυρετό.
Το χτήμα στο χωριό και το μαγαζί
Και τον αέρα, όλα τα δώσαμε μισοτιμής.
Ο Θόδωρος στη φυλακή και η Ξανθίππη
Χώρισε κι έφυγε για την Μπεγκάζη.
Εσένα πάω να σε ξεχάσω. Πώς περπατούσες
Πώς έκλεινες τα χέρια σου
Πώς τ’ άνοιγες.

Δύσκολος χρόνος ο φετινός.
Η Αντιγόνη γέμισε εκζέματα.
Κι οι πιστωτές έσπασαν τα τηλέφωνα.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Τη νύχτα που δηλητηρίασαν τον Μότσαρτ

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Πρέπει να μην ξεχάσουμε τη νύχτα
Που πότισαν τον Μότσαρτ με δηλητήριο
Που έβαψαν τα μαλλιά του κορακιά
Που χάραξαν το στήθος, τις φτέρνες του
Που τον έκλεισαν σ' ένα νάιλον κουτί
Κάνοντας πως τον πυροβολούν
Κι ύστερα τον διέταξαν να τραγουδήσει
Όσο γινόταν πιο μελωδικά.

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[wings]

Αλέξανδρος Ίσαρης, Οι σταυροί

[Ενότητα Όμιλος Φίλων Θαλάσσης]

Πρόσωπα απλανή
Έτοιμα να παραδοθούν
Φυτά που αγωνίζονται
Να επιζήσουν στους φωταγωγούς
Παιδιά υστερικά.
Και στις ταράτσες
Ένας σταυρός για τον καθένα.
Τάφοι οικογενειακοί
Τάφοι ατομικοί.
Απέθανε κατά
Την ημέρα της γεννήσεως
Την ημέρα του γάμου τους
Την επομένη του διορισμού∙
Μόλις εκυκλοφόρησε

(Μήπως μπορώ να σας δω το βράδυ;
Θέλετε έξω απ’ το νεκροταφείο;
Δίπλα στα δημόσια ουρητήρια;
Αύριο;      Μεθαύριο;
Σ’ ένα μήνα;
Δεν με πειράζει.         Εγώ θα περιμένω.)

Από τη συλλογή Όμιλος Φίλων Θαλάσσης – Ο Ισορροπιστής (1976)

[Asdings]

Από τους λίγους ποιητές που, όσα ποιήματά τους και να βρεθούν μπροστά μου και ό,τι και να έχω να κάνω εκείνη τη στιγμή, μαγνητίζουν το ενδιαφέρον μου και τα διαβάζω εμβρόντητος από την "οικειότητα της ανοικείωσης" που δημιουργούν...

[wings]

Ναι, σωστό μου φαίνεται αυτό που λες για την οικειότητα της ανοικείωσης, Παναγιώτη. :-)

[Asdings]

Εμ, μπρίκια κολλάμε ;!