Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Νιότη

Λένε πως μάταια περιμένω
πως ο καιρός είναι ένα γέρικο άλογο.
Όμως εσύ το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
μέσα στο πλήθος που τραβάει
στους χειμώνες και τα καλοκαίρια
στο παιδί που σπάει το τσόφλι της χίμαιρας
και γεννιέται.

Λένε πως δεν πρέπει να ονειρεύομαι
ούτε και να θυμάμαι
όμως εσύ που κοιμάσαι μ’ ένα λουλούδι
στην καρδιά σου
το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
με τη γροθιά υψωμένη στον άνεμο
εσύ που είδες την ψυχή σου
να καταρρέει
το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο καρφωμένο
στη νιότη μου.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Μνήμη

Αυτός που θορυβεί απόψε στην καρδιά σου
ίσως είμαι εγώ
αυτός που φτερουγίζει στο αίμα σου
με τον ερειπωμένο καιρό στο βήμα του
μ’ ένα θρυμματισμένο φεγγάρι στη μνήμη
ίσως είμαι εγώ.

Χρόνια ταξιδεύω στην απουσία
μ’ ένα παλιό άνεμο στα χείλη
σαν ένα γερασμένο πουλί.
Οι άνθρωποι φθείρονται κι αλλάζουν ζωή
και συ γυρεύεις το στίγμα της χίμαιρας
μια φωτιά να καείς
ένα τέλος να συντριβείς.

Το αίμα σου ένα σπασμένο φτερό λεηλατεί
ένα απολιθωμένο όνειρο.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Οι μυστικές φωνές

Μόνε και σιωπηλέ ταξιδιώτη
τη γη που πίστεψες πως φτάνεις
πια δεν θα βρεις.
Η αποικία που τόσο αγάπησες
πάντα θα φεύγει
μέσα στις βροχερές νύχτες του καλοκαιριού
με τους αστερισμούς της θάλασσας
στα παιδικά σου χρόνια.

Άποικε πικραμένε
που κυνηγάς χιμαιρικά ταξίδια
κι ακολουθείς τις μυστικές φωνές τους
από λιμάνι σε λιμάνι
στις φυσιογνωμίες των φίλων που χάθηκαν πάντα θα γυρίζεις
και τη ζωή σου θα γυρεύεις στα μακρινά τραγούδια.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς: Ζωή, 2

Ένα βήμα για την ανυπαρξία
κι όλα θα τελειώσουν ή θ’ αρχίσουν.
Ένα βήμα για την ανεξιχνίαστη
διάσταση των ψυχών
κι αυτό το κοχύλι
νεκρό ημισφαίριο του χρόνου
δε με χωράει πια.

Κάποιος κάπου με περιμένει
σ’ ένα άγνωστο στίγμα
με μια γερασμένη καρδιά.
Κι εγώ που σύντριψα και σύντριψαν
αμφίβιο της μοναξιάς και του πλήθους
κάτω απ’ τις στέγες του καιρού
φυτεύω το αύριο.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Φθινοπωρινό

Θα βρέχει τώρα στο Reuilly
μια παλιά τεντωμένη βροχή,
στο σταθμό τα τρένα θα σφυρίζουν
και συ που τόσο αγάπησες τους δρόμους
με τα χιμαιρικά ονόματα
θα κοιτάζεις χαμηλά, πέρ’ απ’ το τζάμι σου
τον έξω κόσμο.

Θα βρέχει τώρα
μια ζεστή φωνή θα ψαύει την καρδιά σου.
Αν φώναζες, κάποιος θα ερχόταν
απ’ το βαθύ καιρό στην πόρτα σου,
μέσ’ απ’ τις ερειπωμένες νύχτες.
Αν φώναζες, κάποιος θα ερχόταν
απ’ τους βρεγμένους δρόμους
θα τέντωνε τη ζωή του να σε βρει
κάποιος που ίσως γυρεύει κάτι
να καταποντιστεί και να πεθάνει.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ανάδυση

Δεν είναι που περίμενα τα χρόνια που ’λειπες
δεν είναι που η ζωή μου κάνει πανιά.
Είναι που η ψυχή μου βουλιάζει στην απουσία
το αίμα μου που ουρλιάζει στις φλέβες.

Είναι που τα πουλιά όλο και χάνονται
γίνονται δέντρα
και σωπαίνουν.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ο άλλος

Κείτεται μες στην ιστορία χιλιάδες χρόνια
στη σιωπή των μουσείων, στα βιβλία
σαν αδιόρατη κραυγή σ’ ένα άλλο μήκος κύματος
κάτω από τη σκόνη των αιώνων.

Κείτεται μέσα μου
με την ψυχή του διάτρητη
τοιχογραφία της φθοράς,
διαρρέει από τις φλέβες του ο καιρός
σπέρνοντας λέξεις που σφυρίζουν σαν τον άνεμο
ψάχνοντας ένα τόπο ν’ ακουμπήσουν
τα μελλούμενα χρόνια
να μοιράσουν τ’ αγέννητα παιδιά.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Φωτογραφία

Γέμισα άσπρα μαλλιά
κι ακόμα ξέρεις
μόλις που έμαθα να περπατώ
και δεν μπορώ να ξεχωρίσω
τους εχθρούς από τους φίλους.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς: Νιότη 2

Κάποτε ήσουν σαν τη θάλασσα
δεν ανήκες σε κανένα
πολύφωνη και βαθιά
κομμάτιαζες την ανωνυμία σε άγνωστες λέξεις.

Κάποτε ήσουν ένα ανύποπτο τριζόνι
δίχως ηλικία,
κρυμμένο μες στις φωτοσκιάσεις των πραγμάτων
ένας καινούριος κόσμος που όρθωσε τη σιωπή
στις καμπύλες γερασμένες μου αρτηρίες.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Κιβωτός

Σαράντα χρόνια πέρασε κωπηλατώντας στο αίμα
η ψυχή του διάφανη αντένα ανιχνεύοντας
ό,τι έμαθε πως είναι ζωή.
Το ’ξερε πως θα πεθάνει και λυπόταν
γιατί δεν είχε ν’ αφήσει τίποτα στον κόσμο
παρά ένα βαθύ ανυπόταχτο τραγούδι.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το δίχτυ

Τώρα πια οι μέρες είναι σύντομες
γεμάτες απορία.
Η αρτηρία της αγάπης
τόσο φορτίο μοναχικό φως
κομμένο δέντρο κείτεται
βάφοντας μ’ αίμα τον καιρό.

Κοίταξέ με βαθιά,
πεθαίνοντας αύριο
θα είμαστε
αίμα, ρίζες και δάκρυα
αιωνόβια δέντρα.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Υστερόγραφο

Αυτή τη νύχτα ας μην ξυπνήσουμε
όσους κοιμούνται δίχως όνειρα,
ακέραιοι κι ανύποπτοι
τυλιγμένοι το κουκούλι της αθωότητάς τους,
κάποιοι αγρυπνούν,
γλιστρώντας στην άνοιξη που ετοιμάζουν
έρποντας μες στα χρώματα
μεταγγίζουν το αίμα τους
στο σώμα του αύριο.

Αυτή τη νύχτα μας πολιορκεί
η άνοιξη και τα παιδιά
οι φαντάροι που προχωρούν στα σκοτεινά.
Στρέφοντας το κεφάλι πίσω
κατά τη νιότη των πραγμάτων,
κάτω απ’ το κέλυφος του ονείρου
μεταμορφωνόμαστε σ’ ένα σπόρο
σφηνωμένο στις μέρες του μέλλοντος.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το δέντρο

Για τους παππούδες μου δεν ξέρω πολλά πράγματα
ο ένας είχε πολλές πατρίδες
και μια ζωή κομμένη στα δυο,
ο άλλος έτρεξε να σώσει το γάιδαρό του
την ώρα που οι βόμβες σημάδευαν τη ζωή
κι ύστερα λίγο πριν φύγει
μιλούσε χειρονομώντας με τους αγγέλους
έλεγε πως ο πατέρας του ήταν ένα μοναχικό δέντρο
που αγωνιζόταν να βγάλει φτερά.

Ίσως γι’ αυτό κι εγώ τώρα μιλώ για ρίζες
γι’ αγκυροβολημένες φωνές
με το ένα χέρι βυθισμένο στη σιωπή.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το τελευταίο μήνυμα

Στην τσέπη μου κρατώ ακόμα το γράμμα
που έγραψες με την ανάσα σου
φεύγοντας,
λαβωμένο πουλί
που ψάχνει το δρόμο για το σπίτι του.
«Δεν αλλάζει ο δρόμος από μόνος του...
... τρένο που σφυρίζει έξω από τις ράγες του
η ζωή...»
Οι λέξεις αμορραγούν
γιατί όταν ανοίγω το στόμα μου
ανοίγω τις φλέβες μου
και το αίμα βάφει
τη φωνή, τα ονόματα, το παράθυρο,
αναπηδάει στο φως και γίνεται
μια παιδική μορφή που σβήνει.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η θητεία

Η θητεία μας στη ζωή θα τελειώσει
όπως τελειώνει ένα γράμμα μ' άγνωστο παραλήπτη
το αίμα στις φλέβες ενός σφαγμένου ζώου.
Γράφοντας λέξεις ακατάληπτες χωρίς μέλλον,
ανίκανος να σου μιλήσω
για το συντριμμένο σύμπαν μέσα μου
για τις δίσεκτες ψυχές που αυτοκτονούν
ανοίγοντας μια καταπακτή στον ουρανό
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω
έξω από χάρτες, σύμβολα και μια καμπύλη
ενός μεταχειρισμένου ανθρώπου
που επιβίωσε
και τώρα
σαν το μοναχικό πουλί
όρθιος κοιτάζει τον ωκεανό.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)