Γιώργος Θ. Βαφόπουλος

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (12)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

12

Πάνε τα ωραία αισθήματα κι οι όμορφοι έρωτες πάνε.

Κι ο κύκλος του παλιού καιρού κλεισμένος πια για πάντα,
με τα γλυκά βραδιάσματα, μες σ’ ανθισμένους κήπους.

Κι αναλογίζομαι παλιές χαμένες ευτυχίες,
λεμβοδρομίες με θόρυβο και κοριτσιών τραγούδια,
κι αθώα δειλά φιλήματα στον βραδιασμένο κάμπο.

Κι αναλογίζομαι παλιές χαμένες ευτυχίες,
στην τέφρα μιας ειδυλλιακής κι ωραίας ζωής σκυμμένος.

Πάνε τα ωραία βραδιάσματα μες σ’ ανθισμένους κήπους.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (13)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

13

Τα φώτα ετρέμανε χλωμά, σαν άτονα ωχρά χείλη.

Η εξαίσια Νύχτα, επάνω απ’ τη μεγάλη πολιτεία,
έγειρε, σα χλωμή κυρία, το βάρυπνο κεφάλι.

Τα σπίτια, οι δρόμοι οι ερημικοί, τα οκνά νερά της λίμνης,
σ’ ενός ωραίου την έκστασην ονείρου βυθισμένα,
ατάραχα λικνίζονται στο μάγουλο της Νύχτας.

Το ρεύμα του μεγάλου ποταμού κυλάει γαλήνιο,
όνειρο μες στα ονείρατα του ωραίου γλυκύτατου ύπνου.

Η Νύχτα ανάσαινε βαριά πάνω απ’ την πολιτεία.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)

[wings]

Γ. Θ. Βαφόπουλος: Στον ίδιο ρυθμό (14)

[Ενότητα Στον ίδιο ρυθμό]

14

Οι δρόμοι γέρνουν σκεπτικοί στο πέρασμα της Νύχτας.

Βουβή κι εκστατική η Σιωπή, σα σ’ όνειρο δοσμένη,
ακολουθεί επιβλητική με τ’ άυλα της σαντάλια.

Κι εγώ στην αυταπάτη ενός ονείρου βυθισμένος,
προσμένω μια σκιά από τις πολλές σκιές της νύχτας,
με τον αχνό της πέπλο τα όνειρά μου να τυλίξει.

Μάταια περνούνε βιαστικές οι ασπροντυμένες ώρες,
απ’ της Αυγής του όμορφου γιου τα βέλη τρομαγμένες.

Στο λάλημα του πετεινού κι οι σκιές έξαλλες φεύγουν.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Μυρτάλης (1931)

Πηγή: Γ. Θ. Βαφόπουλος, Άπαντα τα ποιητικά (Θεσσαλονίκη, εκδ. παρατηρητής, 1990)