Sonnet 146 (William Shakespeare) | Σονέτο 146 (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) [Poor soul, the centre of my sinful earth: Κέντρο του αμαρτωλού πηλού μου εσύ, φτωχή ψυχή]
Poor soul, the centre of my sinful earth,
... ... ... these rebel powers that thee array
Why dost thou pine within and suffer dearth,
Painting thy outward walls so costly gay?
Why so large cost, having so short a lease,
Dost thou upon thy fading mansion spend?
Shall worms, inheritors of this excess,
Eat up thy charge? Is this thy body's end?
Then soul, live thou upon thy servant's loss,
And let that pine to aggravate thy store;
Buy terms divine in selling hours of dross;
Within be fed, without be rich no more:
So shall thou feed on Death, that feeds on men,
And Death once dead, there's no more dying then.
|
Κέντρο του αμαρτωλού πηλού μου εσύ, φτωχή ψυχή,
Κατάστικτη απ’ τις άγριες δυνάμεις που σε ντύνουν,
Γιατί κλεισμένη εδώ υποφέρεις και λιμοκτονείς,
Ενώ έξω ζωγραφιές λαμπρές τα τείχη σου φαιδρύνουν;
Αφού έχεις διορία μικρή, γιατί τόση χλιδή
Γι' αυτή τη φθίνουσα έπαυλη που κατοικείς ξοδεύεις;
Σκουλήκια θα κληρονομήσουν τέτοια υπερβολή;
Αυτά θα φάν’ τα πλούτη σου; Εκεί το σώμα οδεύει;
Άσε το δούλο να χαθεί ψυχή μου για ν' ακμάσεις·
Φτιάξε απ' την πείνα σου σοδειά: Τις ώρες αν πωλήσεις
Τις μάταιες, ουράνια συμβόλαια θ' αγοράσεις·
Έτσι εσύ μέσα θα τραφείς κι ο πλούτος έξω ας σβήσει.
Μάρανε εσύ το Θάνατο που τους θνητούς μαραίνει,
Κι έτσι αν πεθάνει ο Θάνατος, κανείς δεν θα πεθαίνει.
|
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Poor soul, the centre of my sinful earth,
... ... ... these rebel powers that thee array
Why dost thou pine within and suffer dearth,
Painting thy outward walls so costly gay?
Why so large cost, having so short a lease,
Dost thou upon thy fading mansion spend?
Shall worms, inheritors of this excess,
Eat up thy charge? Is this thy body's end?
Then soul, live thou upon thy servant's loss,
And let that pine to aggravate thy store;
Buy terms divine in selling hours of dross;
Within be fed, without be rich no more:
So shall thou feed on Death, that feeds on men,
And Death once dead, there's no more dying then.
|
Φτωχιά ψυχή μου, ψίχα αμαρτωλού πηλού,
πηλού που ρέμπελες κινούν δυνάμεις, πως
λιμάζεις μέσα, λιώνεις κι ο έξω τοίχος σου
είναι με λούσο χαρωπά ζωγραφιστός;
Τόσο έξοδο για νοίκι μικροπρόθεσμο
σε κατοικία που ρεύει; Να κληρονομήσουν
σκουλήκια τόσον πλούτο, να σου φαν αυτό
το βάρος σου, οι στολές σου εκεί να καταντήσουν;
Ε, ψυχή, ζήσε απ’ τον χαμό του δούλου, για
ν’ αβγατίσει το βιος σου ο πόνος· θεία συντέλεια
ν’ αγοράσεις πουλώντας λίγη, ωρών, σκουριά.
Το μέσα θρέψε, στ’ όξω σου όχι πολυτέλεια.
Έτσι τον Χάρο τρως που τρώει τη ζωή
κι άμα ο Χάρος χαθεί θα ζούμε σαν θεοί.
|
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
Various moralistic tracts from Mediaeval times onwards lamented the way the soul was neglected in favour of the body, and there was a long tradition of dialogues held between the two. It is probable that the debate goes back to ancient times and to Stoic beliefs, for Stoicism despised worldly and material goods in favour of the spiritual life, and Neo-Platonism elevated the soul to a status well above that of the body.
However this sonnet derives probably from a more homely tradition and relies more upon the moral opprobrium heaped upon extravagant displays of wealth by writers with a puritanical or jealous cast of mind, and perhaps also on sermons delivered from the pulpits.
I set out below two extracts from contemporary authors which give the flavour of the criticism levelled against the society of the time.
Shakespeare's Sonnets