Σταύρος Ζαφειρίου

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (ιστ')

[Ενότητα Με τα μάτια]

ιστ'

Πριν συμβούν όλα αυτά
το τοπίο ντυνόταν στο δέρμα σου.
Μπαίναν τα μάτια μου από παντού,
σαν σαρκοβόρα των θερμοκηπίων.
Με τον καιρό με θέλησες τυφλό.

Τώρα σκάβω με νύχια στα βαθιά,
σαν τυμβωρύχος έρπω μες στις λέξεις.

Θάφτηκαν τα κτερίσματα στις επιχωματώσεις.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Α' Υπάρχει, μου είπαν, κάποιος άλλος δρόμος...

Υπάρχει, μου είπαν, κάποιος άλλος δρόμος
πέρα απ’ αυτόν που οι χάρτες σημαδεύουν.

Παρέκαμψα το κέρας του Κριού
κι έχοντας μάγους κι οδηγούς στ’ αστέρια μυημένους
έπλευσα σε αβαθή νερά.
Είδα το ζύγιασμα του γλάρου στα ρηχά
και του χελωνοκαύκαλου τη λάμψη.
Κι αναρωτιόμουν
τι να προσμένω τάχα από τη θάλασσα;
Μήτε ιστορίες πια μήτε καλέσματα
κι η αναδυομένη
τεμαχισμένη φάλαινα σε ξέρα.

Έπλεα σε αβαθή νερά.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο φως (β')

[Ενότητα Ηλικία στο φως]

β'

Δεν είχα τίποτα να επισκεφτώ στο παρελθόν,
γιατί όσα γνώριζα γίνανε πόλη
και το καινούριο έχει τη θέση του κι αυτό
πλάι σε ό,τι αποσυντίθεται και φτιάχνεται πάλι.

«Μα έλα, επίστρεψε», μίλησε ο γέρικος γάτος.
«Έχεις τον φόβο από δυο κάθετα μάτια
που άστραφταν στη στέγη του αχερώνα,
καίγοντας μέσα στη λάμψη τους το απατηλό της σιωπής,
την ψάθα που απλωνόταν στην αυλή με τις μολόχες
το καλοκαίρι,
έχεις αυτό το ποδήλατο με τις τέσσερις ρόδες,
τους τοίχους του ορνιθώνα
κοκκινισμένους στην ψείρα.»
Πώς έσκαζαν όταν τις δώσαμε φωτιά μαζί με τον θείο,
τσπατ! τσπατ! μικρές εκρήξεις, επιτόπιες
κι η φλούδα ζάρωνε σ’ ένα μαύρο, ξερό κεφάλι καρφίτσας.

Όμως εκεί, στο τέρμα της οδού Μοναστηρίου
δεν είχε τίποτα από φως.
Μόνο αμαξάδες που φόρτωναν βράδυ το γάλα,
ταξιδεμένους σιδηροδρομικούς
και τα μικρά αγόρια που ζυγώνανε
στην ταπεινή τους πατριδογνωσία.

Και η ζωή δενόταν στην απόσταση ενός σπάγκου
ανάμεσα στον κόμπο του αφαλού
και στον κόμπο του μαντιλιού στο σαγόνι.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο φως (δ')

[Ενότητα Ηλικία στο φως]

δ'

Σαν ανακάλυψα τα τέσσερά μου μάτια,
τα τέσσερά μου χέρια, τις τέσσερις θηλές,
τις δυο καρδιές στη θέση της καρδιάς μου,
όταν κατάλαβα πως πια δεν είμαι εγώ,
το φώναξα και οι φωνές μου ήταν δύο.

Σαν ανακάλυψα πως δεν είμαστε εμείς,
μα εσύ κι εγώ, ένα υπαρκτό, δίσωμο ζώο,
μ’ ένα κεφάλι μπρος και μ’ ένα πίσω,
με δύο βήματα που πήγαιναν αλλού,
σου μίλησα και οι φωνές μου ήταν δύο.

Όταν συλλάβισα τις δύο μου φωνές,
τις δύο γλώσσες που ξεθάρρευαν στον νου μου,
όταν μπροστά μου ανοίχτηκε η αυλαία
και θέλησα ως ηθοποιός τα λόγια τους να πω,
καμιά φωνή δεν βγήκε απ’ τη φωνή μου.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο φως (ε')

[Ενότητα Ηλικία στο φως]

ε'

Μία μεγάλη λίμνη
όπου βυθίζονταν και χώνευαν τα πλάσματα εντός της.
Από τις λόχμες κίτρινες
ανέμιζαν οι χαίτες λιονταριών,
σαν πνεύμα που περνά και δεν υπάρχει.
Τότε μ’ ακούμπησε ο ηγούμενος στο μπράτσο:
«Χρόνια και χρόνια στην ταπείνωση και στην υποταγή
αιώνιο μισθό δεν αξιώθηκες.
Πάμε μαζί στην κορυφή του όρους,
να δεις πώς είναι ο ουρανός κι η θάλασσα όλη.
Στα υψηλά να προσκυνάς.»
Ούτε τη λέξη μπόρεσα σε τόσην ομορφιά,
ενώ σαν ανεμόσκαλα μάζευε ο χρόνος κάτω.
Μετέωρος στης γέννησης ετούτη τη στιγμή
γαλήνια λήθη, γαλήνια ενθύμηση,
του Γέροντά μου τα οστά εξαίσια χώρα
και η κεφαλή του λάμψη και σιωπή.
Και καθώς έτσι πορευόμουν,
απ’ τις φωλιές των πετεινών θωρώντας τις γενιές,
σε φωτισμένα βήματα πατώντας,
διόλου σαν άγιος και διόλου σαν θνητός,
ιδού του δαίμονα η σκιά και η ζεστή του ανάσα.
Κι εξασθενούσα όπως το άνθος στο σκοτάδι.
Και γέμιζα πληγές.

Ευλογημένο το μάτι που χωράει στην κόγχη του.
Ευλογημένη η γλώσσα που δεν βαφτίζει πια.
Ευλογημένο το πνεύμα που ελεεί τα φαινόμενα.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο σώμα (α')

[Ενότητα Ηλικία στο σώμα]

α'

Ζώντας ανάμεσα στο αριστερό και στο δεξί μου χέρι,
ένοχος και αθώος, ελεήμων
κόσμων που τήκονται μέσα στο ήρεμο βλέμμα των ζώων,
κρατώντας απ’ το παρελθόν την κνίσα των σφαγίων,
αναγνωρίζω στο στήθος μου τις ιαχές των βαρβάρων
και των σοφών το απόλυτο μηδέν.

Ούτε οραματιστής ούτε ενήλικας,
με τις αισθήσεις διαρκώς σηκωμένες μαρτυρικά,
κάτι από την ψυχή, κάτι απ’ το σώμα,
αυτήν την άγνωστη, αρμονική συνύπαρξη,
κάτι από τη φωτιά κι από τη στάχτη,
κάτι απ’ τη βάτο που καίγεται
στα πρανή της καρδιάς.

Άφησα μακριά μου τα μυστικά της ζωής,
το σύμπαν τούτο που ονομάζουν πραγματικότητα,
διασκέδασα με όσα θαύματα ετοιμάζαν για μένα∙

κόκκινο των χειλιών και ξανθό των αγγέλων,
γαλάζιο της στέρφας ματιάς,
πράσινο της αγάπης που απλόχερα δίνεται,
σαν άλλη όψη της σκοτεινής θωριάς της.

Ταχυδακτυλουργοί, κουρήτες, ακροβάτες,
κριτές και γελωτοποιοί,
αυτός ο κύκλος που απομένει γονιμικός,
διαιωνίζοντας τις τερατογενέσεις,
με μουσικές από κρουστά και από χάλκινα
σε μέρες που γιορτάζει ο λαός.
(Πτώματα δούλων σπαρμένα στην αρένα,
αφανισμένα απ’ του Αυγούστου τον αντίχειρα.)

Έμεινα μια φυλή ιθαγενών.
Μάγος και ήρωας και απαγορευμένος,
ανέγγιχτος απ’ των σκιών τους στοχασμούς,
πρόθυμος να εξαπατήσω στους καθρέφτες
τα προσωπεία που έκλεβα απ’ τους κατακτητές.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο σώμα (β')

[Ενότητα Ηλικία στο σώμα]

β'

Έστειλα τις περγαμηνές μου στη μητρόπολη.
Ταξίδεψα στη μητρόπολη να προσπέσω
στην αυλή του βασιλιά.
Άνοιξα χάρτες, έδειξα δρόμους μυστικούς,
έταξα Ινδίες,
ώσπου μου επάνδρωσαν καράβια για το άγνωστο.
Εκεί όπου η θάλασσα το άλφα συλλαβίζει,
σε τόπους που πέρα απ’ τους τόπους διαβάζονται,
εκεί όπου η σάρκα τρέφει τους θεούς
και των θνητών η γλώσσα αντικρίζει τους μύθους τους.

Κόμισα σμύρνα, χρυσό και λιβάνι,
ακολουθώντας το άστρο της νέας μου γέννησης∙
βρέφος που ζέσταινε η ανάσα του θηρίου
και βλαστήμια των ευχών του σπαργάνωνε.
Κι είχα στ’ αυτιά μου τη φωνή που με ορμήνευε:
«μή φοβοῦ, μή φοβοῦ ἅ μέλλεις πάσχειν».

Και το θηρίο μ’ έντυσε στα λέπια του,
αίμα κι αργύρια και γνώσιν πονηρού,
μου φόρεσε τα βάρβαρα μάτια του,
δυο βάλτους που σάλευαν οδύνη και θρίαμβο.
Κάρφωσε το στέμμα της δόξας του στα μαλλιά μου.

Και το θηρίο έδειξε τα πάθη μου
στις γραφές των ανθρώπων
και ήταν τα πάθη που ονομάζουν τον άνθρωπο.

Σημείωση του ποιητή:
Στίχ. 17: Ιωάννου «Αποκάλυψις»

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο σώμα (γ')

[Ενότητα Ηλικία στο σώμα]

γ'

Τώρα ιδού ο υιός του ανθρώπου
οδηγημένος απ’ το πνεύμα του κακού.

Έζησα με τα τέσσερα μες σε κοπάδια τσακαλιών,
πείνασα κι έφαγα τα πτώματα των νικημένων ζώων.
Κούρνιασα στις φωλιές των ερπετών,
συνομιλώντας με το γέλιο των δαιμόνων.
Δέχτηκα ανήμπορος όλους τους πειρασμούς,
υπέκυψα σε οράματα ηδονής,
λυτρώνοντας τον πόθο.
Κι εξαγνισμένος απ’ το θεατό
βάδισα προς τις πύλες.

Και είδα
το κορμί της γυναίκας γυμνό μες στον Ναό
και θαύμασα
την ομορφιά να ιερουργεί κάτω απ’ τους λύχνους.
Και πρόφερα τον λόγο κι ελευθερώθηκα.
Εσύ είσαι η δρόσος που αλαφρώνει την έρημο.
Εσύ είσαι ο ατελεύτητος ρυθμός.
Εσύ είσαι ο ύπνος που τελειώνει την εικόνα σου.
Εσύ είσαι η ένωση του κυρτού με το κοίλο.

Και συλλειτούργησα σε λίκνους μυστικούς,
κοινωνώντας τον οίνο και τον άζυμο άρτο.
Κι ευαγγελίστηκα τον έρωτα σαν δρόμο μαρτυρίου,
πορευόμενος κατά τό ὡρισμένον.

Και προδομένος κι απαρνημένος τρις
παραδόθηκα στο πραιτόριο
με το φιλί ακάνθινο στεφάνι.
Και ραπίστηκα από τους γραμματείς
και στάθηκα αδύναμος στον χλευασμό του όχλου.
Ότι θριάμβευσαν ξανά οι ισχυροί
και επικράτησαν οι νόμοι κι οι κανόνες.
Και σύρθηκα σε τόπον οδύνης καλούμενον Γολγοθά.
Και δέχτηκα το ατσάλι των καρφιών,
εκεί όπου το μέλλον θα ψαύσει τον τύπον.
Και υψώθηκα εν μέσω των ληστών,
καλώντας και πάλι τον ήλιο.

Πατέρα, Πατέρα μη μ’ εξομοιώνεις.

Σημείωση του ποιητή:
Στίχ. 24: Κατά Λουκάν (Κεφ. ΚΒ' 22)

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο σώμα (δ')

[Ενότητα Ηλικία στο σώμα]

δ'

Σύζυγος της Αυγούστας μια εποχή
πήρα στα χέρια μου την αυτοκρατορία.
Στην αίθουσα του θρόνου και στις κλίμακες
με χαλασμένα αυτιά συνομιλούσα.
Πόση υποταγή, πόση ευλάβεια στο ρούχο του δεσπότη
και πόση άτακτη φυγή πριν απ’ την πτώση.

Χόρτασα το καλό κρασί και την πορφύρα,
κοιμήθηκα με δούλες απ’ την Ανατολή,
πλήρωσα στρατηγούς και δολοφόνους.
Τύφλωσα συνωμότες και τους έντυσα
ράσα μοναστικά.

Και σαν ο αέρας σάρωσε τις πόρτες των ταμείων
και λιποτάχτησε ο στρατός
και δέσανε οι δρόμωνες στους μόλους,
και σαν η πόλη άδειασε απ’ το ιερατείο
και μείναν μόνοι οι ξεχασμένοι κι οι απόβλητοι,
άρχισαν να πληθαίνουν οι εχθροί.

«Τι θ' απογίνει τώρα; Τι συλλογίζεσαι;
Η βασιλεύουσα είναι κυκλωμένη.
Συρρέουν όλες οι φυλές.
Κοίτα τους βάρβαρους χορούς. Άκου τους ήχους.
Τα τείχη δεν θ’ αντέξουνε. Μας κόψαν τις πηγές
και οι τροφές στερεύουν.»

Σκέφτομαι τ’ άστρα πολεμόχαρες στρατιές
κι ανήλεο το μάτι των αγγέλων.
Βλέπω τον τρόμο, στήθος μελαψό,
να λύνει τα σκυλιά του στο κυνήγι.
Νιώθω της νύχτας το σιωπηλό φτερό
και της αυγής βαραίνω τον παγωμένο θρήνο.

Κι η Δέσποινα πήρε μακριά το άσπρο της χέρι,
κατέβασε τους θυρεούς και τα εικονίσματα,
βάδισε μόνη μέσα στην πυρά.

Δώσε ειρήνη Κύριε της φωτιάς.
Δώσε ειρήνη στο κερί που τελειώνεται.
Δώσε ειρήνη στην πλεξούδα που καίγεται.
Την πυρκαγιά της Σίβυλλας ειρήνευσε.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο σώμα (ε')

[Ενότητα Ηλικία στο σώμα]

ε'

Σαν απ’ τους δυνατούς προστατευόμενος
έφυγα πάλι.
Οπλισμένος με σίδερο και χρησμούς,
λεηλατώντας τις ακτές, μεθώντας τους θανάτους,
ξορκίζοντας στις χούφτες το χώμα,
το σώμα μου.
Άγριος πια, με όλες τις πλάνες ανοιχτές
και με τον οίκτο να ξεπλένει τα σωθικά μου,
γερασμένος σαν τον σπόρο της ελιάς,
μάταιος και ανιαρός σαν τον παράδεισο
έφτασα κάτω.
Έμαθα τότε για τις εποχές.

Χειμώνας, των νεκρών ο άνοστος δείπνος
κι οι μέρες οι κενές της ιστορίας.
Άνοιξη, των θεών η μετάσταση
και της αγάπης η αήθης προσήνεια.
Θέρος, η ερημοσύνη των νερών
και των μυγών ο βόμβος στα κρανία.
Φθινόπωρο του δέσμιου φωτός
κι η κίνηση η αργή των ιοβόλων.

Λοιμοκρουσμένες οι πόλεις
στολίζουν τους άγιους.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στο σώμα (στ')

[Ενότητα Ηλικία στο σώμα]

στ'

Ω, να υψώσω τη σημαία της όρασης στα ξύλινα τείχη
και να λατρέψω την αφή πάνω στα τραύματα.
Φόβο με φόβο να οσφρανθώ τον ιδρώτα του φόβου
και να γευτώ το σάλιο του εμπύρετου.
Τον ρόγχο ν’ ακούσω της σκύλας
στην ώρα του υπέρτατου οίστρου της.

Έμεινα μια φυλή ιθαγενών.
Το αίμα του δέλφακος αγνίζει το πνεύμα μου
και με μια κούπα φάρμακο πιοτό
γυρνώ και αφιονίζω τον λαό μου.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στη νύχτα (α')

[Ενότητα Ηλικία στη νύχτα]

α'

Τότε σηκώθη μέγας θόρυβος κι εστάθη
επάνω από τα δρώμενα ο άνεμος.
Σαρώθηκαν οι χάρτες και σκορπίστηκαν
οι ίλες του ιππικού,
οι πελταστές και οι τοξότες.
Βγήκε από τη σκόνη η τροφός
πετρωμένο στο βυζί το γάλα.

Και ήρθε ο φόβος μέσα από τις λέξεις.

Τόσες χιλιάδες οι νεκροί.
Τόσοι οι που αφήσανε
τα χέρια και τα πόδια στα πεδία.
Τόσοι οι τόποι που δεν υπάρχουν πια∙
οι ιεροί Δελφοί, η Καρχηδόνα,
η Σαμαρκάνδη της Ανατολής.

Και κόπηκε στα δύο η ορχήστρα,
εκεί όπου θρηνούσε ο χορός∙
ἔμολες, ἔμολες, ὤ χρόνιος ἁμέρα,
έφτασες όπως το προείπαν οι τυφλοί,
τώρα ποιοι είναι οι χρησμοί που θα σας σώσουν,
στόμα της μάγισσας χωρίς φωνή,
ποιοι οι βωμοί και ποια τα σφάγια,
ποιες οι σπηλιές της Άρτεμης
που μόνιαζαν οι άρκτοι.

Τη νύχτα ακούστηκε το έντρομο
μουκανητό των ζώων,
το σύρσιμο των άχρηστων ποδιών
στο ανασκαμμένο χώμα.
Τη νύχτα που ήρθε, το παιδί ονειρεύτηκε,
έξω απ’ την πόρτα, έξω απ’ το σπίτι, πέρα από την αυλή,
ένα ποδήλατο με τέσσερις ρόδες,
ένα ποδήλατο μ’ αστραφτερά, νικέλινα φτερά.

Σημείωση του ποιητή:
Στίχ. 17: Ευριπίδη «Ηλέκτρα»

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στη νύχτα (β')

[Ενότητα Ηλικία στη νύχτα]

β'

Σαν καταλάγιασε η καπνιά ένα κοτσύφι
χοροπήδησε ανάμεσα στις λόγχες
και ο λαγός έβγαλε το μουσούδι του απ’ το χώμα.
Τσριπ! τσριπ! γιατί τόση σιωπή,
σαν να το πάει για βροχή, μου φαίνεται, ο καιρός.
Χρουτς! χρουτς! βλέπω ξανά της πέτρας τη σκιά,
τη σάρκα και τα οστά του αρχαίου μου φόβου.

Στα μακρινά βουνά τραβήχτηκε η φωτιά
μ’ αυτά τα γέρικα φτερά των σαρκοβόρων,
μ’ αυτό το γέλιο που αφήνει σκιαγμένο το στήθος,
μ’ αυτή τη μυρουδιά της σάπιας χλόης.

Τσριπ! τσριπ! ένα κοτσύφι χόρεψε με κόκκινα πόδια.
Χρουτς! χρουτς! ένας λαγός ρουθούνισε με κόκκινο μουσούδι.

Ας ξεχαστεί το σώμα μες στη γη
και τούτη η στάχτη της ψυχής
ας παραστήσει τη ζωή που προφήτεψε.

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στη νύχτα (γ')

[Ενότητα Ηλικία στη νύχτα]

γ'

Τώρα που η κρίση έχει λάβει τέλος
θα έρθουν πίσω οι νεκροί.
Δεν θ’ αρκεστούν σε αρτοδοσίες και μνημόσυνα,
θέλουν τις μέρες πιο χειροπιαστές.
Πρέπει ν’ ανοίξουν πάλι τα σαλόνια,
να ξαναρχίσουν οι γιορτές, όλοι οι χοροί
πρέπει να θυμηθούν τα βήματά τους.

Το τύμπανο δεν παίζει μουσική.
Το τύμπανο κρατά ρυθμό στο βήμα.
Άντρες σπαργανωμένοι σ’ επιδέσμους
ακολουθούν το καθαρτήριο τούτο ξόδι.
Τεντώνει ο κόσμος ως το σπάσιμό του.
(Κάθε βράδυ κατεβαίνω στην πόλη
και βλέπω λαϊκό κινηματογράφο.)

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)

wings

Σταύρος Ζαφειρίου: Ηλικία στη νύχτα (δ')

[Ενότητα Ηλικία στη νύχτα]

δ'

Βρήκα μετά από χρόνια παλιούς συντρόφους
να μαζεύουνε τον ήλιο και τη θάλασσα.
Με ρημαγμένα σωθικά από τους βάλτους
και κουσούρι του χειμώνα τον βήχα τους.
Ο καιρός είναι παράξενος αυτήν την εποχή
και πρέπει διαρκώς να ’χεις τον νου σου.

«Μας έπιανε το αίμα. Μια παραφροσύνη σού λέω, καταλαβαίνεις; Κάθε χωριό ήταν για μας ένα ξαλάφρωμα. Κάποια φορά, ούτε θυμάμαι πού, μέσα σε μια αυλή που μπήκα μ’ έναν άλλο, βλέπουμε εφτά γυναίκες σφαγμένες και με σχισμένη την κοιλιά και τα σωθικά έξω!... Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι. Ήτανε λίγο σκοτεινά μέσα εκεί και είχα χτυπήσει κάτι με το πόδι μου. Ήτανε ένα κεφαλάκι παιδιού, ξανθό και κομμένο σαν τόπι!... Από εκεί ανεβήκαμε πάνω στο ανώγι. Εκεί βρήκαμε, μαζί μ’ ένα άλλο παιδί, πιο μεγάλο, σφαγμένο, το κορμί του μικρού με το ξανθό κεφάλι. Ήτανε πεσμένο κοντά στα κάγκελα. Καθώς φαίνεται, του είχανε βάλει το λαιμουδάκι του πάνω στο κάγκελο, ένας θα το κρατούσε και ο άλλος θα του έδωσε μια με το μαχαίρι! Και έτσι έπεσε το κεφαλάκι του κάτω και το κορμί του έμεινε πάνω!... Καταλαβαίνεις; Όπως τ’ αγρίμια που τρελαίνονται σαν μυριστούν το αίμα. Λες και δεν είχαμε μέσα μας θεό, λες και δεν είχαμε τον φόβο για τη θεία δίκη. Και πόλεις μεγάλες σου λέω. Στη χώρα των Βεβρύκων, Τροία, Ιερουσαλήμ, Κωνσταντινούπολη, κάτω στο Μεξικό, Πολτάβα, Ισπανία, πού να θυμάμαι. Γεμίσαμε χρυσό και δουλικά και σκήπτρα και σημαίες. Αν μετανιώνω; Ξέρω γω. Και να μετανιώνω τι έγινε; Έτσι δεν είναι ο κόσμος; Σάματι υπάρχει κανείς που περιμένει ν’ αλλάξει τίποτα; Μωρέ δεν τα κανονίζουμε εμείς αυτά. Ούτε που ξέρουμε και ποιος τα κανονίζει. Καταλαβαίνεις; Άνθρωπος, σου λέει. Σκατά, σου λέω κι εγώ. Έτσι είναι ο άνθρωπος;»

Σκάβεται χρόνο με χρόνο ο χρόνος
κι ό,τι υπάρχει παρμένο από τούτη τη σκόνη
είναι της γης η παύση και η εκκίνηση.
(Τις νύχτες κρατώ το παιδί
και τον βαρδάρη που τραντάζει τις πόρτες.)

Σημείωση του ποιητή:
Με πλάγια γραφή: Δημοσθένη Βουτυρά «Η βουλγάρικη ψυχή»

Από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών (1998)