Φανή Αθανασιάδου, Το μπλε λυκόφως του Ιβ Κλάιν
Ρευστές περιπλανήσεις
στα ανώγεια μονοπάτια
διαρκείς φυγαδεύσεις
των ήδη δρομολογηθεισών ενοράσεων
ψευδής αναζήτηση
των σκοτεινών ουσιών
εκείνων που συνθέτουν το τοπίο
της απόλυτης συνεύρεσης
εγκατάλειψη ή αναχώρηση
το εύρος
στην κραταιά διάσταση
του ανέφικτου
ισχυρή μετατόπιση των όρων
στον χάρτη
της υπολογισμένης ακρίβειας
η ένδειξη
της επικείμενης αναχώρησης
«ως μοιραία ανακάλυψη»
κινεί τα νήματα
της εκ προοιμίου κατάληξης.
Μνήμες – μουσικό ταξίδι – προορισμός
Απογείωση
Κατευθύνσεις – Αποκλίσεις
λέει: «Δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς»
λέω: «Έρωτας εγώ κι εσύ πού είσαι»
Απόψε: Μνήμες εν χορώ.
Μνήμες εν αναλγησία.
Υπάρχω, είπες, και με κοίταξες.
Ενδίδω. Ενδοτικός συλλάβισα
όχι. Είπα
απόψε απορρίπτω γιατί οι λέξεις πάντα
με πρόδιδαν.
Διαδρομή
Συναντώ – Φεύγω
εικόνες παλλόμενες
ηχητικές παρουσίες στη διαπασών
εναλλασσόμενα σημεία – σημάδια
στίγματα – κουκκίδες
απομακρύνομαι
σε άγνωστους γεωγραφικούς παραλλήλους.
Συνάντηση
Ο γνώριμος δρόμος
είναι κάπου εδώ
κάπου εδώ λοιπόν αφήνομαι
στους διχαλωτούς διαδρόμους
των επιλογών σου.
Πάλι, πες το πάλι
ανάγνωση από την αρχή
τόνιζε τις λέξεις καλά – μία μία με σημασία
ανάγνωσέ με
κατάλαβέ με.
Συνεχίζω να αναλώνομαι
σε εξηγήσεις και επεξηγήσεις
κι όπως πάντα
κατορθώνεις να με ξεγελάς
έτσι ξεχνώ να γράφω
πάνω στα βιβλία
τις ημερομηνίες λήξεως
των απολογιών μου.
Ρέω – καταρρέω
ανυπεράσπιστη ομολογία είναι
–είπε η φίλη μου–
έτσι δεν θα καταγραφεί στα αρχεία
η φλόγα, ο καπνός –χωρίς τη στάχτη–
ανομολόγητα όλα
τα πήρε ο άνεμος μαζί του αυτή τη φορά
είναι μέσα στο σχέδιο των αναμνήσεων
... ανεμικές απόψεις.
Χάνομαι
γιατί σε βρίσκω ξανά
σε βρήκα κάπου ξεχασμένο
σε μία μνήμη περασμένη
που δεν καταχωρήθηκε ποτέ
γι’ αυτό φοβάμαι.
Παρουσία απουσία
άσπρο φύλλο
έρωτας φιλία
πάντα παίζαμε με τις λέξεις
όπως στα παιδικά μας χρόνια
άνοιξη – φθινόπωρο
χρονικό περιθώριο
που δεν έληξε ποτέ.
Γράφω, περιγράφω και διαγράφω
εξιστορώ αυτά που δεν θέλω
και διηγούμαι μύθους
αυτά που θέλουν οι άλλοι για μένα
όμως στο τέλος
ό,τι κρατήσω για μένα
αυτό θα έχει σημασία.
Συνεχίζω λοιπόν
και ποντάρω.
Για να ξεφύγω
ίσως λέω, ίσως αυτό να γίνει
στον επόμενο κύκλο
δεν ξέρω το παιχνίδι παίζεται ακόμα
ο κύκλος δεν έκλεισε
βλέπεις οι τροχιές δεν μας προδίδουνε ποτέ.
Μνήμες, μουσικό ταξίδι
προορισμός
προσγείωση χωρίς τέλος
είπε: Αγάπη σημαίνει πολλά
είπα: Δεν ξέρω, δεν έμαθα να διαβάζω
τα μάτια σου,
ίσως γιατί δε μ’ άφησες
να τα δω ποτέ.
Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)
